CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 1. NAZWA

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Presartan, 50 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka zawiera 50 mg losartanu potasowego (Losartanum kalicum).
Substancja pomocnicza: laktoza jednowodna 23,4 mg.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka powlekana.
Biała, okrągła, obustronnie wypukła, z rowkiem dzielącym po jednej stronie.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
-
-
Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego.
Leczenie chorób nerek u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2
z białkomoczem ≥ 0,5 g/dobę jako składowa leczenia przeciwnadciśnieniowego.
Leczenie przewlekłej niewydolności serca (u pacjentów w wieku ≥ 60 lat), gdy leczenie inhibitorami
ACE nie wydaje się być odpowiednie z powodu złej tolerancji, zwłaszcza kaszlu, lub
przeciwwskazania. U pacjentów z niewydolnością serca, których stan został ustabilizowany
inhibitorem ACE, nie należy zmieniać terapii na losartan. Frakcja wyrzutowa lewej komory serca
u pacjentów powinna wynosić ≤ 40%, a ich stan powinien być ustabilizowany podczas leczenia
przewlekłej niewydolności serca.
W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia udaru mózgu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
i przerostem lewej komory serca potwierdzonym w EKG (patrz punkt 5.1 Badanie LIFE, Rasa).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Tabletki zawierające losartan należy połykać popijając szklanką wody.
Presartan można przyjmować niezależnie od posiłków.
Produkt dostępny jest również w postaci tabletek powlekanych zawierających 12,5, 25, oraz 100 mg
losartanu potasowego, co ułatwia dobranie mocy produktu do potrzeb pacjenta.
Nadciśnienie tętnicze
Zwykle stosowana dawka początkowa i podtrzymująca u większości pacjentów wynosi 50 mg raz na
dobę. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3 do 6 tygodni od rozpoczęcia
leczenia. U niektórych pacjentów korzystne może być zwiększenie dawki do 100 mg raz na dobę (rano).
1
Presartan można stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza z lekami
moczopędnymi (np. hydrochlorotiazydem).
Nadciśnienie tętnicze u dzieci
Istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania losartanu w leczeniu
nadciśnienia u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 16 lat (patrz punkt 5.1). Dostępne są ograniczone dane
farmakokinetyczne dotyczące dzieci z nadciśnieniem w wieku powyżej jednego miesiąca (patrz
punkt 5.2).
Dla pacjentów o masie ciała > 20 kg do < 50 kg, którzy potrafią połykać tabletki, zalecana dawka wynosi
25 mg raz na dobę. W wyjątkowych przypadkach dawkę można zwiększyć maksymalnie do 50 mg raz na
dobę. Dawkowanie należy dostosować w oparciu o zmianę ciśnienia tętniczego krwi.
U pacjentów o masie ciała > 50 kg zwykle stosowana dawka wynosi 50 mg raz na dobę.
W wyjątkowych przypadkach dawkę można zwiększyć maksymalnie do 100 mg raz na dobę. Nie
przeprowadzono badań dotyczących stosowania u dzieci dawek powyżej 1,4 mg/kg mc. (lub ponad
100 mg) na dobę.
Nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci w wieku poniżej 6 lat, ponieważ dostępne dane dotyczące
stosowania w tej grupie pacjentów są ograniczone.
Ze względu na brak danych, nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci, u których szybkość
przesączania kłębkowego wynosi < 30 ml/min/1,73 m2 (patrz też punkt 4.4).
Nie zaleca się również stosowania losartanu u dzieci z zaburzeniami czynności wątroby (patrz też punkt
4.4).
Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 z białkomoczem ≥ 0,5 g/dobę
Zwykle stosowana dawka początkowa wynosi 50 mg raz na dobę. Dawkę tę można zwiększyć do
100 mg raz na dobę, w zależności od wartości ciśnienia tętniczego krwi, po pierwszym miesiącu od
rozpoczęcia leczenia. Presartan można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi
(np. lekami moczopędnymi, lekami blokującymi kanały wapniowe, alfa- lub beta-adrenolitykami oraz
lekami działającymi ośrodkowo), a także z insuliną i innymi często stosowanymi lekami o działaniu
hipoglikemizującym (np. pochodnymi sulfonylomocznika, glitazonami i inhibitorami glukozydazy).
Niewydolność serca
Zwykle dawka początkowa produktu leczniczego Presartan u pacjentów z niewydolnością serca wynosi
12,5 mg raz na dobę. Dawkę tę na ogół należy stopniowo zwiększać w odstępach jednotygodniowych
(tj. 12,5 mg na dobę, 25 mg na dobę, 50 mg na dobę) aż do osiągnięcia zwykle stosowanej dawki
podtrzymującej, wynoszącej 50 mg raz na dobę, jeśli jest ona tolerowana przez pacjenta.
Zmniejszenie ryzyka wystąpienia udaru mózgu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej
komory serca potwierdzonym w EKG
Zwykle stosowana dawka początkowa produktu leczniczego Presartan wynosi 50 mg raz na dobę.
W zależności od zmian ciśnienia tętniczego można dodać hydrochlorotiazyd w małej dawce i (lub)
zwiększyć dawkę produktu leczniczego Presartan do 100 mg raz na dobę.
Stosowanie u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej:
W przypadku pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej (np. leczonych dużymi dawkami leków
moczopędnych) należy rozważyć zastosowanie dawki początkowej wynoszącej 25 mg raz na dobę
(patrz punkt 4.4).
2
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów hemodializowanych:
Dostosowanie początkowego dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów
hemodializowanych nie jest konieczne.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby:
Należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
w wywiadzie. Brak doświadczeń terapeutycznych dotyczących stosowania u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby. Z tego względu losartan jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Stosowanie u pacjentów w wieku podeszłym
Chociaż u pacjentów w wieku powyżej 75 lat należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg,
dostosowanie dawkowania u osób w wieku podeszłym nie jest zazwyczaj konieczne.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą (patrz punkty 4.4
i 6.1).
2. i 3. trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Laktacja (patrz punkt 4.6).
Ciężkie zaburzenia czynności wątroby.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Nadwrażliwość
Obrzęk naczynioruchowy. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, warg,
gardła i (lub) języka) powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją (patrz punkt 4.8).
Niedociśnienie i zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej
U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego
leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić
objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki i po zwiększeniu dawki.
Takie niedobory należy wyrównać przed podaniem produktu leczniczego Presartan lub zastosować
mniejszą dawkę początkową (patrz punkt 4.2). Dotyczy to również dzieci.
Zaburzenia równowagi elektrolitowej
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często
występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania. W badaniu klinicznym
przeprowadzonym z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 i nefropatią częstość występowania
hiperkaliemii była większa w grupie stosującej losartan niż w grupie otrzymującej placebo (patrz punkt
4.8 „Nadciśnienie i cukrzyca typu 2 z chorobą nerek - Badania diagnostyczne” oraz „Doświadczenie po
wprowadzeniu do obrotu - Badania diagnostyczne”). Dlatego też stężenie potasu jak również wartości
klirensu kreatyniny w osoczu należy ściśle kontrolować; szczególnie ściśle należy obserwować pacjentów
z niewydolnością serca oraz klirensem kreatyniny od 30 do 50 ml/min.
Jednoczesne stosowanie losartanu i leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu
oraz substytutów soli zawierających potas nie jest zalecane (patrz punkt 4.5).
Zaburzenia czynności wątroby
W oparciu o dane farmakokinetyczne, które wykazują znaczne zwiększenie stężenia losartanu w osoczu
u pacjentów z marskością wątroby, należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z zaburzeniami
3
czynności wątroby w wywiadzie. Brak jest doświadczeń terapeutycznych w leczeniu losartanem
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dlatego też, nie wolno podawać losartanu
pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.2, 4.3 i 5.2).
Losartan nie jest również zalecany do stosowania u dzieci z zaburzeniami czynności wątroby (patrz
punkt 4.2).
Zaburzenia czynności nerek
W następstwie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron obserwowano zaburzenia
czynności nerek z niewydolnością nerek włącznie (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek
zależy od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, takich jak osoby z ciężką niewydolnością
serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek).
Podobnie jak w przypadku innych leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron
obserwowano również zwiększenie stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w surowicy krwi
u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew
do jedynej nerki; te zmiany czynności nerek mogą ustępować po odstawieniu leku. Losartan należy
stosować ostrożnie u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy
doprowadzającej krew do jedynej nerki.
Stosowanie u dzieci z zaburzeniami czynności nerek
Ze względu na brak danych, nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci, u których szybkość
przesączania kłębkowego wynosi < 30 ml/min/1,73 m2 (patrz punkt 4.2).
Podczas leczenia losartanem należy regularnie kontrolować czynność nerek, ponieważ może się
pogarszać. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, gdy losartan podawany jest przy istniejących innych
schorzeniach mogących wpływać na czynność nerek (gorączka, odwodnienie).
Wykazano, że jednoczesne stosowanie losartanu i inhibitorów ACE zaburzało czynność nerek.
Dlatego jednoczesne ich stosowanie nie jest zalecane.
Przeszczep nerki
Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki.
Pierwotny hiperaldosteronizm
Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe,
działające przez hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna. Dlatego nie zaleca się stosowania
u nich tabletek zawierających losartan.
Choroba niedokrwienna serca i choroby naczyniowo-mózgowe
Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne zmniejszenie ciśnienia
tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych może
spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu.
Niewydolność serca
U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez,
istnieje - tak jak w przypadku innych leków działających na układ renina-angiotensyna - ryzyko ciężkiego
niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek.
Brak wystarczających doświadczeń terapeutycznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów
z niewydolnością serca i współistniejącymi ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, u pacjentów z ciężką
niewydolnością serca (stopień IV wg NYHA), jak również u pacjentów z niewydolnością serca
i objawowymi, zagrażającymi życiu zaburzeniami rytmu serca. Dlatego też losartan należy stosować
ostrożnie w tych grupach pacjentów. Skojarzone leczenie losartanem i beta-adrenolitykami należy
stosować ostrożnie (patrz punkt 5.1).
4
Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej, kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu
Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, wskazane jest zachowanie
szczególnej ostrożności u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub kardiomiopatią
przerostową ze zwężeniem drogi odpływu.
Nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy
Produkt zawiera laktozę jednowodną. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy.
Ciąża
Losartanu nie należy stosować podczas ciąży. U pacjentek planujących zajście w ciążę należy zmienić
terapię na alternatywne metody leczenia przeciwnadciśnieniowego, dla których ustalony jest profil
bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba że dalsze leczenie losartanem uważane jest za niezbędne.
W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie losartanu oraz, jeśli to
właściwe, rozpocząć leczenie alternatywne (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Inne ostrzeżenia i środki ostrożności
Jak zaobserwowano w przypadku inhibitorów konwertazy angiotensyny, zarówno losartan jak i inni
antagoniści angiotensyny zdecydowanie mniej skutecznie zmniejszają ciśnienie krwi u osób rasy czarnej
niż u osób innych ras, prawdopodobnie z powodu większej częstości występowania stanów małego
stężenia reniny w populacji osób rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym.
4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Inne leki przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać hipotensyjne działanie losartanu. Jednoczesne stosowanie
produktu z lekami, które jako główne działanie lub jako działanie niepożądane powodują zmniejszenie
ciśnienia krwi (takimi jak trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen,
amifostyna) może zwiększyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia.
Losartan jest metabolizowany głównie przez cytochrom P450 (CYP) 2C9 do czynnego metabolitu
karboksykwasu. W badaniu klinicznym stwierdzono, że flukonazol (inhibitor CYP2C9) zmniejszał
stężenie czynnego metabolitu o około 50%. Stwierdzono, że jednoczesne leczenie losartanem
i ryfampicyną (induktor enzymów metabolizujących) powoduje 40% zmniejszenie stężenia czynnego
metabolitu w osoczu krwi. Kliniczne znaczenie tego działania nie jest znane. Nie odnotowano zmiany
stężenia podczas jednoczesnego stosowania fluwastatyny (słaby inhibitor CYP2C9).
Podobnie jak w przypadku innych leków, które blokują angiotensynę II lub jej działanie, jednoczesne
przyjmowanie losartanu i innych leków, które zatrzymują potas (np. leków moczopędnych
oszczędzających potas: amilorydu, triamterenu, spironolaktonu) lub leków mogących zwiększać stężenie
potasu (np. heparyna), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, może powodować
zwiększenie stężenia potasu w surowicy krwi. Nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego.
Podczas jednoczesnego stosowania litu oraz inhibitorów ACE obserwowano odwracalne zwiększenie
stężania litu w surowicy krwi oraz objawy jego toksyczności. W bardzo rzadkich przypadkach zgłaszano
podobną zależność w odniesieniu do antagonistów receptora angiotensyny II. Stosując jednocześnie lit
i losartan należy zachować ostrożność. Jeżeli przyjmowanie obu leków jest konieczne, zalecane jest
kontrolowanie stężenia litu w surowicy krwi podczas trwania leczenia skojarzonego.
5
Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i niesteroidowych leków
przeciwzapalnych (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach
przeciwzapalnych oraz nieselektywnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych), może wystąpić
osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub
leków moczopędnych i niesteroidowych leków przeciwzapalnych może prowadzić do zwiększonego
ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia
stężenia potasu w surowicy krwi, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej łagodnymi
zaburzeniami czynności nerek. Takie połączenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób w wieku
podeszłym. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni oraz należy rozważyć kontrolowanie
czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz okresowo w dalszym czasie.
4.6 Ciąża i laktacja
Ciąża
Stosowanie losartanu nie jest zalecane podczas pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4).
Stosowanie losartanu jest przeciwwskazane podczas 2. i 3. trymestru ciąży (patrz punkty 4.3. i 4.4).
Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka wpływu teratogennego po zastosowaniu inhibitorów ACE
podczas pierwszego trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednak nie można wykluczyć nieznacznego
zwiększenia tego ryzyka. Chociaż brak kontrolowanych danych epidemiologicznych dotyczących ryzyka
w odniesieniu do inhibitorów receptora angiotensyny II (ang. AIIRAs), podobne ryzyko może być
związane z tą grupą leków. U pacjentek planujących zajście w ciążę należy zmienić terapię na
alternatywne metody leczenia przeciwnadciśnieniowego, dla których ustalony jest profil bezpieczeństwa
stosowania w czasie ciąży, chyba że dalsze leczenie lekiem blokującym receptor angiotensyny uważane
jest za niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie losartanu
oraz, jeśli to właściwe, rozpocząć leczenie alternatywne.
U człowieka, ekspozycja na leczenie losartanem podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży powoduje
wystąpienie objawów toksycznego działania u płodów (zmniejszenie czynności nerek, małowodzie,
opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodków (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia)
(patrz też punkt 5.3). W przypadku wystąpienia ekspozycji na losartan od drugiego trymestru ciąży,
zalecana jest ultradźwiękowa kontrola czynności nerek oraz czaszki.
Niemowlęta, których matki stosowały losartan, należy ściśle obserwować w celu sprawdzenia, czy nie
wystąpiło niedociśnienie (patrz też punkty 4.3 i 4.4).
Laktacja
Nie wiadomo, czy losartan przenika do mleka kobiecego. Jednak losartan przenika do mleka samic
szczura. Ponieważ możliwe jest wystąpienie działań niepożądanych u niemowląt, losartan jest
przeciwwskazany podczas karmienia piersią (patrz punkt 4.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów
mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Jednakże podczas prowadzenia
pojazdów lub obsługiwania maszyn, należy pamiętać o możliwości wystąpienia zawrotów głowy lub
senności w trakcie leczenia przeciwnadciśnieniowego, zwłaszcza na początku leczenia lub po zwiększeniu
dawki.
4.8 Działania niepożądane
6
Częstość występowania działań niepożądanych wymienionych poniżej określono zgodnie z następującym
schematem: bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100);
rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000), nie znana (częstość nie może być określona
na podstawie dostępnych danych).
W kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących pierwotnego nadciśnienia tętniczego, pacjentów z
nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca, przewlekłej niewydolności serca jak również
nadciśnienia i cukrzycy typu 2 z zaburzeniami czynności nerek, najczęściej występującym działaniem
niepożądanym były zawroty głowy.
Nadciśnienie tętnicze
W kontrolowanych badaniach klinicznych z zastosowaniem losartanu, dotyczących pierwotnego
nadciśnienia tętniczego, zgłaszano następujące działania niepożądane:
Zaburzenia układu nerwowego:
Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
Niezbyt często: senność, ból głowy, zaburzenia snu
Zaburzenia serca:
Niezbyt często: kołatanie serca, dławica piersiowa
Zaburzenia naczyniowe:
Niezbyt często: objawowe niedociśnienie (zwłaszcza u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi
krążącej, np. pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub stosujących duże dawki leków moczopędnych),
hipotonia ortostatyczna zależna od dawki, wysypka
Zaburzenia żołądka i jelit:
Niezbyt często: ból brzucha, zaparcie
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
Niezbyt często: osłabienie, zmęczenie, obrzęk
Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca
W kontrolowanym badaniu klinicznym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej
komory serca zgłaszano następujące działania niepożądane:
Zaburzenia układu nerwowego:
Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego
Zaburzenia ucha i błędnika:
Często: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
Często: osłabienie lub zmęczenie
Przewlekła niewydolność serca
W kontrolowanym badaniu klinicznym u pacjentów z niewydolnością serca zgłaszano następujące
działania niepożądane:
Zaburzenia układu nerwowego:
7
Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy
Rzadko: parestezje, udar naczyniowy mózgu
Zaburzenia serca:
Rzadko: omdlenie, migotanie przedsionków
Zaburzenia naczyniowe:
Niezbyt często: niedociśnienie w tym niedociśnienie ortostatyczne
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:
Niezbyt często: duszność
Zaburzenia żołądka i jelit:
Niezbyt często: biegunka, nudności, wymioty
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
Niezbyt często: pokrzywka, świąd, wysypka
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
Niezbyt często: osłabienie lub zmęczenie
Nadciśnienie tętnicze i cukrzyca typu 2 z chorobą nerek
W kontrolowanym badaniu klinicznym u pacjentów z cukrzycą typu 2 i białkomoczem najczęściej
występującymi działaniami niepożądanymi związanymi z lekiem, które zgłaszano dla losartanu, były:
Zaburzenia układu nerwowego:
Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego
Zaburzenia naczyniowe:
Często: niedociśnienie
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
Często: osłabienie lub zmęczenie
Badania diagnostyczne:
Często: hipoglikemia, hiperkaliemia
Następujące działania niepożądane występowały częściej u pacjentów otrzymujących losartan niż u osób
przyjmujących placebo:
Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
Nie znana: niedokrwistość
Zaburzenia serca:
Nie znana: omdlenie, kołatanie serca
Zaburzenia naczyniowe:
Nie znana: niedociśnienie ortostatyczne
Zaburzenia żołądka i jelit:
Nie znana: biegunka
8
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
Nie znana: ból pleców
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
Nie znana: zakażenia dróg moczowych
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
Nie znana: objawy grypopodobne
Doświadczenie po wprowadzeniu do obrotu
Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane:
Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
Nie znana: niedokrwistość, trombocytopenia
Zaburzenia układu immunologicznego:
Rzadko: nadwrażliwość - reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni
powodujący zwężenie dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka; u niektórych z
tych pacjentów obrzęk naczynioruchowy występował w przeszłości w związku ze stosowaniem innych
leków, w tym inhibitorów ACE; zapalenie naczyń, w tym plamica Schonleina-Henocha
Zaburzenia układu nerwowego:
Nie znana: migrena
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:
Nie znana: kaszel
Zaburzenia żołądka i jelit:
Nie znana: biegunka
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:
Rzadko: zapalenie wątroby
Nie znana: zaburzenia czynności wątroby
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
Nie znana: pokrzywka, świąd, wysypka
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
Nie znana: ból mięśni, ból stawów
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
W następstwie hamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron obserwowano zaburzenia
czynności nerek, w tym niewydolność nerek u pacjentów z grupy ryzyka; te zmiany czynności nerek
mogą ustępować po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4)
Badania diagnostyczne:
W kontrolowanych badaniach klinicznych wykazano, że rzadko występowały klinicznie istotne zmiany
wyników standardowych badań laboratoryjnych związane ze stosowaniem tabletek zawierających
losartan. Zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT) występowało rzadko i zazwyczaj
9
ustępowało po zakończeniu leczenia. Hiperkaliemię (stężenie potasu w surowicy krwi >5,5 mmol/l)
obserwowano u 1,5 % pacjentów w badaniach klinicznych dotyczących nadciśnienia.
W badaniu klinicznym przeprowadzonym z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 i nefropatią,
hiperkaliemię >5,5 mEq/l obserwowano u 9,9% pacjentów leczonych tabletkami zawierającymi losartan
i u 3,4% pacjentów leczonych placebo (patrz punkt 4.4 „Zaburzenia równowagi elektrolitowej”).
W kontrolowanych badaniach klinicznych, przeprowadzonych z udziałem pacjentów z niewydolnością
serca, zgłaszano zwiększenie stężenia mocznika we krwi, kreatyniny w surowicy krwi oraz potasu
w surowicy krwi.
Profil działań niepożądanych u dzieci wydaje się być podobny do profilu obserwowanego u dorosłych
pacjentów. Dane dotyczące populacji pediatrycznej są ograniczone.
4.9 Przedawkowanie
Objawy zatrucia
Dotychczas bark doświadczeń dotyczących przedawkowania u ludzi. Najbardziej prawdopodobnymi
objawami, zależnymi od stopnia przedawkowania są: niedociśnienie i tachykardia (możliwa jest również
bradykardia).
Leczenie zatrucia
Postępowanie zależy od czasu przyjęcia leku oraz rodzaju nasilenia objawów. Za priorytet należy przyjąć
stabilizację układu krążenia. Po przyjęciu doustnym, wskazane jest podanie wystarczającej dawki węgla
aktywowanego. Następnie należy ściśle kontrolować parametry życiowe pacjenta.
W razie konieczności parametry życiowe należy wyrównać.
Losartanu ani jego czynnych metabolitów nie można usunąć z organizmu za pomocą hemodializy.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: antagoniści receptora angiotensyny II, kod ATC: C09CA01.
Losartan jest syntetycznym, stosowanym doustnie antagonistą receptora angiotensyny II (typu AT1).
Angiotensyna II, charakteryzująca się silnym działaniem zwężającym naczynia krwionośne, jest głównym
aktywnym hormonem układu renina-angiotensyna oraz ważnym czynnikiem biorącym udział w
patofizjologii nadciśnienia tętniczego. Angiotensyna II wiąże się z receptorami AT1 występującymi w
wielu tkankach (np. mięśniach gładkich naczyń, nadnerczach, nerkach i sercu) i wywołuje wiele istotnych
działań biologicznych, w tym zwężanie naczyń i uwalnianie aldosteronu. Angiotensyna II pobudza także
proliferację komórek mięśni gładkich.
Losartan selektywnie blokuje receptor AT1. Zarówno losartan, jak i jego farmakologicznie czynny
metabolit, kwas karboksylowy (E 3174), blokują in vitro oraz in vivo wszystkie istotne fizjologicznie
działania angiotensyny II, niezależnie od pochodzenia lub drogi jej syntezy.
Losartan nie pobudza ani nie blokuje receptorów innych hormonów lub kanałów jonowych, które są
istotne w procesach regulacji czynności układu krążenia. Ponadto losartan nie hamuje aktywności
konwertazy angiotensyny (kinazy II), enzymu, który powoduje rozkład bradykininy. Dzięki temu nie
nasilają się działania niepożądane związane z działaniem bradykininy.
10
Podczas podawania losartanu usunięcie ujemnego sprzężenia zwrotnego między angiotensyną II
i wydzielaniem reniny powoduje zwiększenie aktywności reninowej osocza (PRA). Zwiększenie
aktywności reninowej osocza prowadzi do zwiększenia stężenia angiotensyny II w osoczu. Jednak
pomimo tego zwiększenia działanie przeciwnadciśnieniowe i zmniejszone stężenie aldosteronu w osoczu
utrzymują się, co świadczy o skutecznym zablokowaniu receptorów angiotensyny II.
Po zakończeniu leczenia losartanem wartości PRA i stężenie angiotensyny II wracają w ciągu trzech dni
do wartości początkowych.
Zarówno losartan jak i jego główny czynny metabolit, wykazują znacznie większe powinowactwo do
receptora AT1 niż do receptora AT2. Czynny metabolit jest 10 do 40 razy bardziej skuteczny niż losartan
przy porównaniu takiej samej masy obu substancji.
Badania dotyczące nadciśnienia tętniczego
W kontrolowanych badaniach klinicznych podanie losartanu raz na dobę pacjentom z łagodnym lub
umiarkowanym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym powodowało statystycznie znamienne zmniejszenie
skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi. Porównanie ciśnienia tętniczego mierzonego 24 godziny po
podaniu leku z ciśnieniem mierzonym od 5 do 6 godzin po jego przyjęciu wykazało, że zmniejszenie
ciśnienia tętniczego utrzymuje się przez 24 godziny; naturalny rytm dobowy był zachowany.
Zmniejszenie ciśnienia krwi pod koniec przerwy między dawkami stanowiło około 70 do 80%
zmniejszenia ciśnienia stwierdzanego po 5 do 6 godzinach od przyjęcia dawki.
Odstawienie losartanu u pacjentów z nadciśnieniem nie powodowało nagłego zwiększenia ciśnienia
tętniczego krwi (brak efektu „z odbicia”). Pomimo znaczącego obniżenia ciśnienia krwi, podawanie
losartanu nie miało istotnego klinicznie wpływu na częstość akcji serca.
Losartan jest równie skuteczny u mężczyzn jak i u kobiet oraz u pacjentów młodszych (w wieku poniżej
65 lat) i w wieku podeszłym z nadciśnieniem.
Badanie LIFE
Badanie o nazwie LIFE (ang. Losartan Intervention For Endpoint reduction in hypertension) było
badaniem z randomizacją, z zastosowaniem potrójnie ślepej próby z aktywną kontrolą, w którym
uczestniczyło 9193 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w wieku od 55 do 80 lat z potwierdzonym
w EKG przerostem lewej komory serca. Pacjentów randomizowano do grupy otrzymującej raz na dobę
losartan w dawce 50 mg lub do grupy stosującej raz na dobę atenolol w dawce 50 mg. Jeśli nie uzyskano
docelowej wartości ciśnienia krwi (<140/90 mm Hg), najpierw dodawano hydrochlorotiazyd (12,5 mg),
a następnie, w razie potrzeby, zwiększano dawkę losartanu lub atenololu do 100 mg raz na dobę. W razie
konieczności, aby osiągnąć docelowe ciśnienie krwi, do schematu leczenia dodawano inne leki
przeciwnadciśnieniowe, z wyjątkiem inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II czy betaadrenolityków.
Średni okres obserwacji wynosił 4,8 roku.
Pierwszorzędowy punkt końcowy był złożony i obejmował zachorowalność i śmiertelność z powodów
sercowo-naczyniowych, oceniane jako zmniejszenie łącznej częstości występowania zgonów z przyczyn
sercowo-naczyniowych, udarów mózgu i zawałów mięśnia sercowego. Ciśnienie krwi zmniejszyło się
znacząco do podobnych wartości w obu grupach. Leczenie losartanem doprowadziło do 13% zmniejszenia
ryzyka (p=0,021, 95% przedział ufności 0,77-0,98) w porównaniu z atenololem wśród pacjentów,
u których wystąpił pierwszorzędowy złożony punkt końcowy. Było to głównie wynikiem zmniejszenia
częstości występowania udaru mózgu. Leczenie losartanem zmniejszało ryzyko udaru mózgu o 25%
w porównaniu z atenololem (p=0,001, 95% przedział ufności 0,63-0,89). Częstości zgonów z przyczyn
sercowo-naczyniowych oraz zawału mięśnia sercowego w leczonych grupach nie różniły się znacząco.
11
Rasa
W badaniu LIFE stwierdzono, że pacjenci rasy czarnej leczeni losartanem są bardziej niż pacjenci rasy
czarnej leczeni atenololem narażeni na osiągnięcie pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, tj.
na wystąpienie incydentu sercowo-naczyniowego (zawału serca, zgonu z przyczyn sercowonaczyniowych), a zwłaszcza na wystąpienie udaru mózgu. Dlatego wyniki badania LIFE dotyczące
zachorowalności/śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych w czasie leczenia losartanem, w
porównaniu do leczenia atenololem nie dotyczą pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem i przerostem
lewej komory serca.
Badanie RENAAL
Badanie o nazwie RENAAL (ang. Reduction of Endpoints in NIDDM with the Angiotensin II Receptor
Antagonist Losartan) było kontrolowanym badaniem klinicznym przeprowadzonym na całym świecie z
udziałem 1513 pacjentów z cukrzycą typu 2 i białkomoczem, z nadciśnieniem tętniczym lub bez. 751
pacjentów leczonych było losartanem.
Celem badania było wykazanie ochronnego działania losartanu potasu na nerki, wykraczającego poza
i ponad korzyści wynikające ze zmniejszenia ciśnienia tętniczego krwi. Pacjenci z białkomoczem,
u których stężenie kreatyniny w surowicy wynosiło 1,3-3,0 mg/dl, zostali losowo przydzieleni do grupy
otrzymującej losartan w dawce 50 mg raz na dobę (dostosowywanej w zależności od zmian wartości
ciśnienia tętniczego) lub do grupy otrzymującej placebo; mogli także stosować konwencjonalne leki
przeciwnadciśnieniowe z wyjątkiem inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II.
Badaczy poinstruowano, aby zwiększali stopniowo dawkę leku, do dawki 100 mg raz na dobę,
w zależności od potrzeb; 72% pacjentów przyjmowało dawkę 100 mg raz na dobę przez dłuższą część
okresu stosowania badanego leku. Inne leki przeciwnadciśnieniowe (leki moczopędne, leki blokujące
kanały wapniowe, alfa- lub beta-adrenolityki i leki działające ośrodkowo) mogły być w obydwu grupach
dodawane w razie potrzeby. Pacjenci byli obserwowani przez około 4,6 roku (średnio przez 3,4 roku).
Pierwszorzędowy punkt końcowy badania był złożonym punktem końcowym i obejmował podwojenie
stężenia kreatyniny w surowicy krwi, schyłkową niewydolność nerek (konieczność dializoterapii lub
przeszczepu) lub zgon.
Wyniki wykazały, że leczenie losartanem (327 przypadków) w porównaniu z placebo (359 przypadków)
wiązało się z 16,1% zmniejszeniem ryzyka (p=0,22) wystąpienia pierwszorzędowego złożonego punktu
końcowego. Jeśli chodzi o wymienione poniżej indywidualne i połączone składowe pierwszorzędowego
punktu końcowego, wyniki wykazały także istotne zmniejszenie ryzyka w grupie leczonej losartanem:
zmniejszenie ryzyka podwojenia stężenia kreatyniny w surowicy krwi o 25,3% (p=0,006); zmniejszenie
ryzyka wystąpienia schyłkowej niewydolności nerek o 28,6% (p=0,002), zmniejszenie ryzyka wystąpienia
schyłkowej niewydolności nerek lub zgonu o 19,9% (p=0,009), zmniejszenie ryzyka podwojenia stężenia
kreatyniny w surowicy krwi lub wystąpienia schyłkowej niewydolności nerek o 21,0% (p=0,010).
Nie stwierdzono istotnej różnicy pomiędzy dwiema leczonymi grupami pod względem częstości zgonów
ze wszystkich przyczyn. W badaniu tym losartan był na ogół dobrze tolerowany, o czym świadczy
zbliżona częstość występowania przypadków przerwania leczenia z powodu wystąpienia działań
niepożądanych w porównaniu z grupą placebo.
Badania ELITE I i ELITE II
W badaniu ELITE, trwającym 48 tygodni, przeprowadzonym w grupie 722 pacjentów z niewydolnością
serca (klasa II-IV wg NYHA) nie zaobserwowano różnicy w pierwszorzędowym punkcie końcowym
(jakim były utrzymujące się zaburzenia czynności nerek) w grupie pacjentów leczonych losartanem i w
grupie leczonych kaptoprylem. Zaobserwowane podczas badania ELITE mniejsze ryzyko zgonu
12
u pacjentów leczonych losartanem w porównaniu z kaptoprylem nie zostało potwierdzone w badaniu
ELITE II, opisanym poniżej.
W badaniu ELITE losartan w dawce 50 mg raz na dobę (dawka początkowa 12,5 mg stopniowo
zwiększana do 25 mg, potem 50 mg raz na dobę) porównywano z kaptoprylem w dawce 50 mg trzy razy
na dobę (dawka początkowa 12,5 mg stopniowo zwiększana do 25 mg i potem 50 mg trzy razy na dobę).
Pierwszorzędowym punktem końcowym tego prospektywnego badania była śmiertelność całkowita.
W tym badaniu 3152 pacjentów z niewydolnością serca (stopień II-IV wg NYHA) było obserwowanych
przez prawie dwa lata (mediana: 1,5 roku) w celu ustalenia, czy losartan w większym stopniu wpływa na
zmniejszenie śmiertelności całkowitej niż kaptopryl. Pierwszorzędowy punkt końcowy nie wykazał
statystycznie znamiennej różnicy pomiędzy losartanem i kaptoprylem w zakresie zmniejszenia
śmiertelności całkowitej.
W obu badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z niewydolnością serca, w których zastosowano
grupę kontrolną otrzymującą lek porównawczy (nie placebo) losartan był lepiej tolerowany niż kaptopryl,
co oceniono na podstawie znacznie mniejszej częstości występowania przypadków przerwania leczenia z
powodu działań niepożądanych oraz znacznie mniejszej częstości występowania kaszlu.
Zwiększoną śmiertelność obserwowano w badaniu ELITE II w małych podgrupach (22% wszystkich
pacjentów z niewydolnością serca) przyjmujących beta-adrenolityki na początku badania.
Nadciśnienie u dzieci
W badaniu klinicznym, w którym uczestniczyło 177 dzieci z nadciśnieniem, w wieku 6 do 16 lat, z masą
ciała > 20 kg i szybkością przesączania kłębkowego > 30 ml/min/1,73m2 analizowano działanie
przeciwnadciśnieniowe losartanu. Pacjenci o masie ciała > 20 kg do < 50 kg otrzymywali 2,5; 25 lub 50
mg losartanu na dobę, a pacjenci o masie ciała > 50 kg otrzymywali 5, 50 lub 100 mg losartanu na dobę.
Pod koniec trzeciego tygodnia losartan podawany jeden raz na dobę zmniejszył ciśnienie krwi w sposób
zależny od dawki.
Generalnie występowała reakcja na dawkę. Obecność reakcji na dawkę była bardzo oczywista, gdy
porównywano grupę przyjmującą małą dawkę z grupą przyjmującej średnią dawkę (okres I: -6,2 mm Hg
vs. -11,65 mm Hg), lecz była słabsza gdy porównywano grupę przyjmującą średnią dawkę z grupą
przyjmującą dużą dawkę (okres I: -11,65 mm Hg vs. -12,21 mm Hg).Najniższe dawki, których dotyczyło
badanie, 2,5 mg i 5 mg (odpowiadające średniej dobowej dawce 0,07 mg/kg) nie wykazały jednak zgodnej
skuteczności działania przeciwnadciśnieniowego.
Wyniki te potwierdzono podczas II okresu badania, kiedy po trzech tygodniach leczenia, losowo dobrani
pacjenci kontynuowali stosowanie losartanu lub placebo. Wzrost różnicy ciśnienia tętniczego krwi
w porównaniu z placebo był największy w grupie przyjmującej średnią dawkę (6,70 mm Hg średnia
dawka vs. 5,38 mm Hg duża dawka). Wzrost rozkurczowego ciśnienia krwi był taki sam zarówno
u pacjentów otrzymujących placebo jak i u tych, w dalszym ciągu stosujących losartan w najniższej
dawce, w każdej grupie, sugerując tym samym, że najmniejsza dawka stosowana w każdej grupie nie
miała znaczącego działania przeciwnadciśnieniowego.
Nie zbadano długoterminowego wpływu losartanu na wzrost, okres dojrzewania i rozwój ogólny. Nie
określono również długoterminowej skuteczności leczenia przeciwnadciśnieniowego losartanem
w dzieciństwie w odniesieniu do zmniejszania ryzyka chorób sercowo-naczyniowych i umieralności.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
13
Wchłanianie
Po podaniu doustnym losartan jest dobrze wchłaniany i podlega efektowi pierwszego przejścia,
z utworzeniem czynnego metabolitu, kwas karboksylowego i innych nieczynnych metabolitów.
Dostępność biologiczna losartanu podawanego w tabletkach wynosi około 33%. Średnie stężenia
maksymalne losartanu i jego czynnego metabolitu występują odpowiednio po 1 godzinie i po 3 do 4
godzin.
Dystrybucja
Zarówno losartan, jak i jego czynny metabolit są w ≥ 99% związane z białkami osocza, głównie
z albuminami. Całkowita objętość dystrybucji losartanu wynosi 34 litry.
Metabolizm
Około 14% dawki losartanu podanej dożylnie lub doustnie jest przekształcane w czynny metabolit.
Po doustnym lub dożylnym podaniu losartanu potasu znakowanego węglem 14C, aktywność
promieniotwórcza w osoczu była związana głównie z losartanem i jego czynnym metabolitem.
U około jednego procenta badanych stwierdzono minimalne przekształcenie losartanu w czynny
metabolit.
Oprócz czynnego metabolitu powstają metabolity nieczynne.
Wydalanie
Klirensy z osocza losartanu i jego czynnego metabolitu wynoszą odpowiednio około 600 ml/min
i 50 ml/min. Klirensy nerkowe losartanu i jego czynnego metabolitu wynoszą odpowiednio 74 ml/min
i 26 ml/min. Po podaniu doustnym losartanu około 4% dawki jest wydalane w moczu w postaci
niezmienionej, a około 6% dawki jest wydalane w moczu w postaci czynnego metabolitu.
Farmakokinetyka losartanu i jego czynnego metabolitu jest liniowa do dawki doustnej 200 mg.
Po podaniu doustnym stężenia losartanu i jego czynnego metabolitu w osoczu zmniejszają się w sposób
wielowykładniczy, a ich okresy półtrwania wynoszą odpowiednio około 2 godzin i 6-9 godzin. Podczas
podawania raz na dobę dawki do 100 mg nie stwierdza się istotnej kumulacji w osoczu ani losartanu, ani
jego czynnego metabolitu.
W procesie eliminacji losartanu i jego metabolitów mają znaczenie zarówno wydalanie z żółcią, jak
i z moczem. Po doustnym / dożylnym podaniu losartanu znakowanego węglem 14C około 35% / 43%
aktywności promieniotwórczej wykrywa się w moczu, 58%/ 50% w kale.
Charakterystyka farmakokinetyczna leku w różnych grupach pacjentów
U pacjentów w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym stężenie losartanu i jego czynnego metabolitu
w osoczu krwi nie różniło się zasadniczo od stężenia u młodych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.
U kobiet z nadciśnieniem tętniczym stężenie losartanu w osoczu krwi było do dwóch razy większe niż
u mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym, podczas gdy stężenie czynnego metabolitu w osoczu krwi nie
różniło się u kobiet i mężczyzn.
Po podaniu doustnym pacjentom z łagodną lub umiarkowaną poalkoholową marskością wątroby, stężenia
losartanu i jego czynnego metabolitu w osoczu krwi były odpowiednio 5 i 1,7 razy większe niż u młodych
ochotników płci męskiej (patrz punkty 4.2 i 4.4).
Stężenia losartanu w osoczu krwi nie zmieniają się u pacjentów z klirensem kreatyniny większym niż
10 ml/minutę. W porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością nerek, wartość AUC dla losartanu
jest około dwa razy większa u pacjentów hemodializowanych.
14
Stężenia czynnego metabolitu w osoczu krwi nie zmieniają się u pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek ani u osób hemodializowanych.
Losartanu ani jego czynnego metabolitu nie można usunąć z organizmu za pomocą hemodializy.
Farmakokinetyka u dzieci
Przeprowadzono badania dotyczące farmakokinetyki losartanu, w których uczestniczyło 50 dzieci
z nadciśnieniem, w wieku > 1 miesiąca do < 16 lat, przyjmujących losartan doustnie w dawce wynoszącej
około 0,54 do 0,77 mg/kg (średnie dawki).
Uzyskane wyniki wskazują, że losartan przekształcany jest do czynnego metabolitu we wszystkich
grupach wiekowych. Wskazują również, że parametry farmakokinetyczne losartanu po podaniu doustnym
są z grubsza podobne u niemowląt i dzieci uczących się chodzić, dzieci w wieku przedszkolnym,
szkolnym oraz u młodzieży. Parametry farmakokinetyczne metabolitu różniły się w znacznym stopniu w
grupach wiekowych. Różnice te były statystycznie znamienne przy porównaniu dzieci w wieku
przedszkolnym z młodzieżą. Ekspozycja u niemowląt/dzieci uczących się chodzić była względnie duża.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Dane przedkliniczne pochodzące z ogólnych badań farmakologicznych, badań genotoksyczności oraz
rakotwórczości nie wykazały szczególnego ryzyka dla ludzi. W badaniach toksyczności dawek
wielokrotnych stwierdzono, że podawanie losartanu powodowało zmniejszenie wartości parametrów
dotyczących krwinek czerwonych (liczby erytrocytów, stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu),
zwiększenie stężenia azotu mocznikowego w surowicy krwi oraz sporadycznie zwiększenie stężenia
kreatyniny w surowicy krwi, zmniejszenie masy serca (bez zmian histologicznych) i zmiany w
przewodzie pokarmowym (uszkodzenie błony śluzowej, owrzodzenie, nadżerki, krwawienia). Tak jak
w przypadku innych leków działających bezpośrednio na układ renina-angiotensyna, losartan wykazuje
szkodliwe działanie na płód w późniejszym okresie rozwoju, co jest przyczyną jego obumarcia lub
malformacji.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Celuloza mikrokrystaliczna
Laktoza jednowodna
Skrobia kukurydziana żelowana
Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A)
Magnezu stearynian
Otoczka Opadry white 20A18334 o składzie:
Hydroksypropyloceluloza (E463)
Hypromeloza 6cP (E464)
Tytanu dwutlenek (E171)
Produkt zawiera 4,24 mg (0,108 mEq) potasu.
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
15
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Przechowywać w temperaturze poniżej 30oC.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Nieprzezroczyste blistry z folii PVC/PE/PVDC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Wielkość opakowania: 30 tabletek powlekanych (3 blistry po 10 szt.).
6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania
Brak szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTU
ICN Polfa Rzeszów S.A.
ul. Przemysłowa 2
35-959 Rzeszów
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
15808
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
28.07.2009 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
28.07.2009 r./27.05.2010 r.
16