Halina Poświatowska - twórczość - ogólna

Halina Poświatowska - twórczość - ogólna
charakterystyka
Ciężka wada serca oraz szybko utracona miłość rzucały cień na
twórczość Haliny Poświatowskiej. Poetka w 1956 roku (miała wtedy 21
lat) została wdową. Jej małżonek także miał problemy z sercem. Rok
1956 jest ważny również ze względu na czas debiutu poetki, która
zaczęła publikować wiersze w „Gazecie Częstochowskiej”.
Dwiema dominantami jej twórczości były właśnie miłość i śmierć. Z
jednej strony codzienna walka o życie odbywająca się w cieniu ciężkiej
choroby, z drugiej wspaniałe uczucie, które pozwalało choć na chwilę
oderwać się od trudnej rzeczywistości. W jej wierszach siły te splatają
się ze sobą, często jedna pozostaje w cieniu drugiej, by wciąż być
gotową do ujawnienia się.
„Śmierć” jest jednym z wierszy poświęconych tematyce umierania.
Widmo odejścia z tego świata czai się wszędzie. Możemy wnioskować,
że jest ona bliżej niż się tego spodziewamy. Blada i smutna snuje się
wszędzie gdzie tylko się pojawimy. Proszona o odejście czyni to
niechętnie. Jednak podmiot liryczny utworu nie demonizuje jej.
Przyjmuje raczej postawę kogoś, kto jest pogodzony z losem. Stara się
także dostrzec pozytywne strony śmierci, które widoczne są przede
wszystkim dla ludzi cierpiących, gdyż jest ona dla nich wyzwoleniem.
Wizję miłości Haliny Poświatowskiej najlepiej scharakteryzować może
utwór „Odłamałam gałąź miłości”. Tytułowe uczucie zostaje tutaj
wystawione na próbę, podmiot liryczny pragnie je zniszczyć, wyrzucić
ze swojej duszy. Wszystkie próby okazują się chybione, a miłość
zagnieżdża się w sercu i głowie. Oplata także ręce próbujące ją złamać.
Okazuje się niezwyciężona.
Poezja Haliny Poświatowskiej to ciągła refleksja nad istotą miłości,
która niewątpliwie nadaje sens życiu. Życie to jest wątłe i kruche, może
zostać przerwane w każdej chwili. Z jej utworów wyłaniają się bardzo
ciekawe i dogłębne analizy ludzi, którzy pragną kochać, by dodać sensu
nietrwałej egzystencji. Wizja miłości roztaczana przez poetkę jest
pozytywna, bliżej jej do wielkiej siły czyniącej człowieka bezpiecznym i
szczęśliwym niż do osobistych dramatów. Nawet gdy wszystko otacza
ciemność, gdzieś tli się iskierka nadziei mówiąca o tym, ze nie warto się
poddawać.