Jaka nieomylność papieży?

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl
Jaka nieomylność papieży?
Ojciec Święty Jan Paweł II (nasz Papież), był bardzo mądrym człowiekiem. Znał doskonale historię Kościoła. Sam
nie chciał wprowadzać wielkiej rewolucji w Watykanie. Sądził, że groziłoby to potężnym załamaniem, a nawet
schizmą. Można się tylko domyślać, że inicjatywę podejmą jego następcy. Jan Paweł II poddał wyraźnie w
wątpliwość dogmat o nieomylności papieskiej. Stwierdził: "należałoby go zweryfikować"
Wstęp i opracowanie - Wiesław Matuch
na podstawie różnych źródeł
Nieomylny
Pius IX (1846-1878) w roku 1870 za namową jezuitów (bullą "Pastor aeternus") ogłosił uroczyście dogmat o
prymacie i nieomylności papieża. Sobór watykański zaczyna mu wtórować i myśli o "boskim pochodzeniu władzy
papieskiej". Nieliczne głosy protestu wysokich funkcjonariuszy Kościoła jakie rozlegały się na soborze przeciwko
dogmatowi nieomylności, zostały zagłuszone. Zdarzały się przypadki opuszczenia sali obrad na znak protestu.
Zniesiono także wyższość soboru powszechnego nad papieżem, ustalając, iż soborowe postanowienia i decyzje
mają tylko wówczas moc obowiązującą, jeżeli je zaakceptuje papież.
Oto sprzeczne decyzje, które trochę kompromitują papieży w związku z ich "nieomylnością", bowiem niektórzy
papieże jednak pobłądzili...
Papież Wiktor (189-199) w roku 192 wpierw uznaje monoteizm, następnie go potępia.
Papież Marcelin (296-304) był jednym z najbardziej bałwochwalczych papieży. Mówiono o nim, że składał bogom
ofiary w świątyni Westy.
Papież Liberiusz (352-366) w roku 358 potępił św. Atanazego i uczynił wyznanie wiary arianizmu. Dzięki temu,
mógł powrócić z wygnania i ponownie zasiąść na tronie papieskim.
Papież Honoriusz (625-628) uznaje monoteletyzm.
Papież Grzegorz I Wielki (590-604) nazywa antychrystem każdego, kto przybrał sobie miano biskupa
powszechnego. Ale mimo to, Bonifacy III (607-608) skłonił ojcobójcę, cesarza Fokasa (?-602), aby mu nadał
rzeczony tytuł.
Papież Hadrian II (867-872) uznał małżeństwo cywilne za ważne, papież Pius VII (1800-1832) potępia tę decyzję.
Papież Jan XII (955-964). Wybrany na "ojca świętego" w wieku 18 lat. Panował z przerwami. Przysięgał na Wenerę
i Jowisza, oraz pił na zdrowie diabła.
Papieże Paschalis II (1088-1099) i Eugeniusz III (1145-1153) uznawali pojedynki, a w przeciwieństwie do nich,
papież Juliusz II (1503-1513) potępił je i zabronił w roku 1513. Pius IV (1559-1565) również ich zakazał.
Papież Eugeniusz IV (1431-1439) uznał decyzje kontrowersyjnego synodu w Bazylei (1438 r.) o przywróceniu
komunii pod dwoma postaciami dla Kościoła w Czechach, a Pius II (1458-1464) w roku 1458 odwołał to
postanowienie.
Papież Sykstus V (1585-1593) nakazuje wydać edycję Pisma świętego i bullą zaleca je czytać, a papież Pius VII
(1800-1823) zakazuje i potępia studiowanie biblii.
Papież Klemens XIV (1700-1721) zniósł zakon jezuitów, gdyż według niektórych opinii demoralizowali nie tylko
chrześcijaństwo. Gdzie założenie zakonu potwierdził Paweł III (1534-1549), a papież Pius VII przywraca zakon.
(Jezuitom zarzucano, iż w zemście za kasację zakonu, otruli Klemensa XIV).
Wielu papieży, nawet tych najznakomitszych w swoim nauczaniu popadło w herezję. Między nimi, poza
Liberiuszem (352-366), Honoriuszem (625-628) i Wigiliuszem (537-555), błędy heretyckie krzewili Mikołaj I
(858-867 ), Grzegorz VII (1073-1085), Urban II (1088-1099), Innocenty III (1198-1216 ), czy Eugeniusz IV (
1431-1447).
I tak można wymieniać dziesiątki przykładów dobroczynnych skutków nieomylności papieży, nie tylko w sprawach
wiary...
Jeszcze przed ogłoszeniem dogmatu o nieomylności, silny cios otrzymał Pius IX od abpa Wiednia, kard. Rauschera.
W swoim memoriale napisał, że "Każdy katolik, którego czyny mają być kierowane wyznawaną w nieomylność
wiarą, stanie się naturalnym nieprzyjacielem państwa. Jeśli te nowe dogmaty będą uchwalone, tym samym i bulla
Bonifacego VIII "Unam Sanctum" uznana zostanie za nieomylną".
Przeciwnikom nieomylności papieża najmocniejszego poparcia udzieliła bawarska gazeta "Allgemeine Zeitung",
która w dniach 10-15 marca 1869 r. zamieściła pięć artykułów. Ich autorem był już wówczas siedemdziesięcioletni
profesor historii i dziekan fakultetu teologicznego na Uniwersytecie w Monachium, ks. Ignacy Doellinger.
Przestrzegał przed powtórzeniem "Latrocinium Ephesinum" [_12_]. W ostatnim artykule zawarł znamienną uwagę,
że wiara też ma swoje granice. Słynne słowa Tertuliana: "Credo quia absurdum" (wierzę, bo absurdalne), nie
przejdą, jego zdaniem, w nowej Europie. Nic dziwnego - pisał ten znakomity teolog, - że wielu Włochów jest
ateuszami, ponieważ każe im się wierzyć w to, w co absolutnie wierzyć nie można. To samo będzie z nieomylnością
- skwitował swoje wywody ks. prof. Doellinger.
W cytowanej wcześniej pracy ("Der Papst und das Conzil"), ks. Doellinger, zwalczał nieomylność papieską z trzech
powodów: 1. nieomylność papieży była nieznana w starożytności chrześcijańskiej; 2. nieomylność przeczy faktom;
3. nieomylność jest szkodliwa dla całego Kościoła.
Zakulisowe rozgrywki tuż przed ogłoszeniem dogmatu o nieomylności przybrały na sile.. Misternie przygotowany
scenariusz zaczęto realizować 3 stycznia 1870 r. Ojcom Soboru rozdano drukowaną ulotkę, wyrażającą
"niezachwianą wiarę" w nieomylność papieża i prośbę o wystosowanie do Piusa IX postulatu, aby zechciał ten
temat włączyć do programu obrad. Oczywiście "gorąca prośba" została spełniona i 28 stycznia tegoż roku ukazał
się stosowny postulat, zredagowany przez patriarchę ormiańskiego obrządku w Cylicji, Antoniego Piotra, oraz abpa
gnieźnieńskiego, hrabiego Mieczysława Ledóchowskiego, tytułującego się "Poloniae Primas". Przytaczam treść
postulatu w skrócie:
"W imieniu czterystu Ojców i swoim zanosimy prośby, którymi jednomyślnie, najpokorniej błagamy Najświętszego
Pana (papieża), by był łaskaw na tym Św. Soborze Powszechnym ustalić i określić wyraźnymi słowy Nieomylność
Najwyższego Biskupa. Niech Wasza Najczcigodniejsza Eminencja zechce przyjąć te nasze prośby".
"Najczcigodniejsza Eminencja" zechciała spełnić te prośby i 18 lipca 1870 roku został ogłoszony dogmat o
nieomylności papieża. Na 1044 rzymskokatolickich przedstawicieli Kościoła wezwanych na Sobór, przybyło 758
Ojców, a już na ostatniej sesji publicznej, będzie ich tylko 585. Wielu w międzyczasie wyjechało, a 22 zmarło w
trakcie jego trwania.
Przypisy
__________________
[_12_] sobór" z roku 449, na którym groźbami zniewolono 135 biskupów do potępienia prawowiernego patriarchy
bizantyjskiego, Flawiana.
Autor: Wiesław Matuch
Przedruk ze strony: http://www.sm.fki.pl/SMN.php?nr=nieomylnosc_papiezy
Artykuł pobrano ze strony eioba.pl