Stowarzyszenie kurwa przedmiotem

Sygn. akt III K 191/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 grudnia 2014r.
Sąd Okręgowy swe Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSO Marek Poteralski
Protokolant: Joanna Sikora
w obecności Prokuratora Krzysztofa Ostrejko
po rozpoznaniu w dniach: 5 i 8 grudnia 2014r. sprawy:
1. R. D. syna J. i J. z domu S.
ur. (...) w T.
2. S. B. syna Z. i M. z domu D.
ur. (...) we W.
oskarżonych o to, że:
w dniu 11 listopada 2012 r. we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w nielegalnym
zbiegowisku w trakcie, którego po wdarciu się na teren zajmowany przez stowarzyszenie (...) stosowali przemoc wobec
G. G., M. F., N. D., D. S. (1), A. A., A. R., T. S. (1), D. M., J. D. i innych jego członków polegającą na rzucaniu w nich
kamieniami, butelkami i innymi przedmiotami z powodu ich antyfaszystowskich poglądów politycznych to jest o czyn
z art. 119§1 k.k. i 254§1 k.k. i 193 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.
*****
I uznaje R. D. i S. B. za winnych tego, że 11 listopada 2012 r. we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z
D. F., K. G., T. L.., S. G., M. Ś. oraz innymi nieustalonymi osobami wzięli udział w nielegalnym zbiegowisku w trakcie,
którego po wdarciu się na ogrodzony teren zajmowany przez (...) stowarzyszenia (...) dopuścili się gwałtownego
zamachu z użyciem przemocy wobec jego członków i osób współdziałających oraz na ich mienie, czym działali na
szkodę G. G., M. F., N. D., D. S. (1), A. A., A. R., T. S. (1), D. M., J. D. i innych jego członków z powodu ich
antyfaszystowskich poglądów politycznych to jest przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. w zb. z art. 254 § 1 k.k. i art.193 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza kary po 10 (dziesięć) miesięcy
pozbawienia wolności;
II na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w stosunku do R. D. a na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k.
w zw. z art. 70 § 2 k.k. w stosunku do S. B. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza
na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;
III na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych grzywny w wysokości po 30 (trzydzieści) stawek dziennych
ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;
IV na podstawie art.73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego S. B. pod dozór kuratora;
V na podstawie art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonych kar grzywny zalicza oskarżonym okresy ich zatrzymania tj. R.
D. od 26 do 28 listopada 2012 r. a S. B. w dniu 8 stycznia 2013r., przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności
równa się dwóm stawkom dziennym grzywny;
VI na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych.
Sygn. akt III K 191/14
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej Sąd
dokonał następujących ustaleń:
11 listopada 2012 r. o godz. 17 na (...) został zorganizowany (...) z okazji (...), w którym wzięło udział kilka tysięcy
osób. Uczestnicy marszu udali się z (...), ulicą (...) w stronę pomnika B. C. znajdującego się na ul. (...), gdzie marsz
się zakończył.
Przy pomniku B. C. część osób zaczęła wykrzykiwać, że idą na ul. (...), gdzie mieszkają osoby ze środowiska lewackiego,
tj., że siedzi tam (...), która rok wcześniej podczas marszu zorganizowała kontrdemonstrację i trzeba tam pójść,
aby „ich przegonić”, żeby „zrobić z nimi porządek”. Następnie około godz. 19 część osób poszła, a część pojechała
samochodami w tym oskarżony R. D., zabierając do swojego samochodu 3 nieznane mu osoby w kierunku siedziby
stowarzyszenia (...) z/s na ul. (...). Po drodze, do grupy, która szła pieszo dołączył S. B. wraz z kolegą.
Dowód:
- częściowo wyjaśnienia S. B. k. 615-618, 945-948,
- częściowo wyjaśnienia R. D. k. 264-267, 268-271, 776-778, 939-942, 1272, - częściowo wyjaśnienia S. G. k. 242, K.
G. k. 391.
Stowarzyszenie Centrum (...) ma siedzibę we W. ul. (...), który to teren dzierżawi od Gminy W.. Teren jest ogrodzony
i są dwie zamykane na kłódki bramy. Na tym terenie w barakowozach zamieszkuje cześć członków Stowarzyszenia
jak oraz inne osoby. Przed marszem członkowie Stowarzyszenia z obawy, że mogą zostać zaatakowani wzmocnili
ogrodzenie, a na bramie założyli drut kolczasty.
Dowód:
- zeznania A. R. k. 399-401, G. G. k.12-121, 203-205.
Po dotarciu na miejsce ok. godz. 20.30 grupa ok. 40 osób podeszła pod bramę terenu gdzie jest siedziba Stowarzyszenia
i nieustalone osoby krzyczały do członków Stowarzyszenia, że „już nie żyją”. Część osób z tej grupy miała kominiarki
na głowach, a w rękach kije bejsbolowe i inne przedmioty. W pewnym momencie mężczyźni będący w tej grupie w
tym oskarżeni, zaczęli rzucać różnymi przedmiotami w kierunku pustostanu, gdzie byli członkowie Stowarzyszenia, po
czym doszło do wzajemnego obrzucania się różnymi przedmiotami. Następnie nieustalone osoby z grupy uszkodziły
ogrodzenie i członkowie tej grupy wraz z S. B. i R. D. wdarli się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie i przeszli
w kierunku gdzie mieszkali jego członkowie. Osoby, które wdarły się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie
używały wobec obecnych tam osób przemocy i dokonały zniszczenia mienia tj. powybijali okna w samochodach i
barakowozach. W trakcie ataku uczestnicy krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was” „lej go, zabij go” „trzeba
ich spalić”.
W wyniku ataku członków grupy osoby przebywające na tym terenie doznały obrażeń, w tym: A. A. doznał obrażeń
naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni w postaci urazu głowy i przedramienia lewego. D. S. (1)
doznał obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni w postaci urazu głowy ze złamaniem
szczękowo-jarzmowo-oczodołowym po stronie lewej.
Dowód:
- zeznania A. R. k. 399-401,
- zeznania G. G. k.12-121, 203-205,
- zeznania D. M. k. 534-536,
- zeznania B. G. k. 191-192,
- zeznania M. F. k. 206-207
- zeznania N. D. k. 208-210, 295-296, 780-781
- zeznania A. A. k.315,
- zeznania D. S. (1) k.77-78,
- zeznania M. S. k. 541-542
- zeznania I. P. k. 199-200,
- zeznania K. W. (1) k. 56-57, 202,
- zeznania J. D. k. 543-544,
- zeznania H. P. k. 600,
- zeznania R. M. (1) k. 665,
- zeznania T. S. (2) k. 543-544,
- zeznania Ł. H. k. 890-891
- zeznania K. B.,
- opinie sądowo- lekarskie k. 552-553, 554-555, 556-557, 558-559,
- karta informacyjna k. 404,
- protokoły oględzin miejsca k. 61-63a, 108-109, 112-119, 93-94
- protokół oględzin rzeczy k. 253,
- protokół oględzin monitoringu k. 330-332, 454-455,
- dokumentacja fotograficzna k. 465-493,
- materiał poglądowy k. 497-533.
R. D. urodził się (...) w T., z zawodu jest technikiem budownictwa. Oskarżony jest bezrobotny i pozostaje na utrzymaniu
rodziców. Nie był dotychczas karany.
Dowód:
- dane o karalności k. 1002,
- wyjaśnienia oskarżonego k. 1271
S. B. urodził się (...) we W.. Oskarżony jest kawalerem, z zawodu kucharzem i utrzymuje się z prac dorywczych,
osiągając dochód w wysokości ok. 500 zł miesięcznie. Oskarżony był uprzednio karany wyrokami z 2012 r. za
przestępstwo z art. 62ust.1 uopn. oraz z art. 280§1 kk. na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
wykonania. W czasie zarzucanego mu czynu nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym
ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.
Dowód:
- dane o karalności k. 1003-1005,
- wyjaśnienia oskarżonego k. 1271,
- odpis wyroku k. 726,
- opinia (...).
Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego S. B. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i
wyjaśnił, że gdy szedł z kolegą po marszu przez pl. (...) spotkał grupę ok. 20 mężczyzn i gdy zapytał gdzie idą i usłyszał,
że „na lewaków, brudasów, aby ich pobić”, dołączył do nich z kolegą. Oskarżony potwierdził także, że ktoś uszkodził
ogrodzenie przy siedzibie Stowarzyszenia, że wspólnie z grupą weszli na teren, że niektóre osoby miały kominiarki
i kaptury oraz, że rzucił dwa razy kamieniami w kierunku pustostanu, w którym byli członkowie Stowarzyszenia i
inne osoby, ale nie widział, aby kogoś trafił. Oskarżony wyjaśnił także, że żałuje, że tam poszedł oraz wyraził zgodę na
skazanie go bez przeprowadzenia rozprawy na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
wykonania na okres 3 lat, oddanie go pod dozór kuratora oraz wymierzenie grzywny 30 stawek po 10 złotych.
Podczas rozprawy oskarżony oświadczył, że nie odpowie na pytanie czy się przyznaje oraz odmówił składania
wyjaśnień, a po odczytaniu wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym podtrzymał je odmawiając
udzielania odpowiedzi na pytania.
(wyjaśnienia S. B., k. 615-618, 945-948, 1272)
R. D. przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego także przyznał się do zarzucanego czynu. Oskarżony
wyjaśnił, że po marszu postanowił udać się z grupą mężczyzn do siedziby A. (antyfaszystów), aby tam zamanifestować,
a w związku z tym, że miał samochód pojechał tam samochodem zabierając trzy nieznane mu osoby. Następnie po
zaparkowaniu samochodu doszedł pod siedzibę Stowarzyszenia, gdzie stała już grupa ok. 50 osób, z których część
miała założone kaptury na głowę. Oskarżony potwierdził także, że nieustalone osoby wyłamały cześć ogrodzenia po
czy cała grupa weszła na teren zajmowany przez Stowarzyszenie i doszło do wzajemnego obrzucania się kamieniami.
Oskarżony dodał, że on w nikogo nie rzucał przedmiotami, nie miał kija ani pałki oraz nikogo nie pobił. Podczas
rozprawy oskarżony podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia i odmówił składania wyjaśnień.
( wyjaśnienia R. D. k. 264-267, 268-271, 776-778, 939-942, 1272)
Sąd zważył, co następuje.
Dokonując ustaleń Sąd oparł się na protokołach oględzin miejsca, protokołach oględzin zapisu z monitoringu,
protokołach oględzin rzeczy, dokumentacji fotograficznej i materiale poglądowym. Z protokołu oględzin zapisu
monitoringu wprost wynika, że w dniu zdarzenia ok. godz. 20. 30 na drodze przed siedzibą Stowarzyszenia pojawia się
grupa ok 40 osób, część z nich miała na głowach kaptury lub kominiarki. Następnie mężczyźni z tej grupy zaczęli rzucać
czymś w kierunku pustostanu i niszczyć ogrodzenie po czym cała grupa weszła na teren i przeszła w miejsce gdzie
mieszkają (...) Stowarzyszenia (...). Znajduje to potwierdzenie w ujawnionym materiale poglądowym i dokumentacji
fotograficznej, na którym jest widoczne uszkodzone ogrodzenia oraz dokonane zniszczenia mienia. W ocenie Sądu
wyżej wymieniony materiał dowodowy jest w pełni wiarygodny.
Dokonując oceny osobowego materiału dowodowego Sąd ocenił, jako wiarygodne zeznania członków Stowarzyszenia
i osób obecnych na ich terenie podczas zdarzenia tj. A. R., G. G., M. F., N. D., A. A., D. S. (1), M. S., I. P., K. W. (1), J. D.,
R. M. (1), T. S. (2), D. M. oraz B. G.- ochroniarza, który w pobliżu pracował i H. P. i R. M. (1), tj osób które przebywały
podczas zdarzenia w pobliskim budynku, albowiem ich relacje wzajemnie się uzupełniają i korespondują z protokołem
oględzin z zapisu z monitoringu. Z tych samych powodów, jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania funkcjonariuszy
policji, którzy tego dnia brali udział w interwencjach związanych z manifestacją tj. K. B., T. K., Ł. C., P. L., D. S. (2),
T., M. K., P. T. (1), A. M., P. W., M. Ł., P. B., K. A., R. M. (2), P. S., K. K. i P. G.. Wprawdzie nie wszyscy z nich
interweniowali podczas przedmiotowego zdarzenia jednak relacje ich Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Sąd ocenił
także jako wiarygodne zeznania Ł. H., tj. osoby której podczas zdarzenia uszkodzono autokar. Należy podkreślić, że
świadkowie poza ogólnym opisem zdarzenia generalnie nie byli w stanie rozpoznać sprawców a tym bardziej opisać
ich konkretne działania. W ocenie Sądu jest to wynikiem tego, że zdarzenie charakteryzowało się dużą dynamiką i
udziałem dużej grupy napastników. Wyjątkiem były w tym zakresie zeznania B. G., który rozpoznał w grupie, która
wdarła się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie oskarżonego R. D., co koresponduje z protokołem oględzin zapisu
z monitoringu na którym widoczny jest ten oskarżony jak rzuca przedmiotami w kierunku pustostanu w którym byli
członkowie Stowarzyszenia. Sąd ocenił także jako wiarygodne zeznania M. L., K. W. (2), P. T. (2), Ł. R. i A. S. tj.
osób, które przebywały na ul. (...) i widzieli tam grupę agresywnych mężczyzn przez których świadkowie T. i L. zostali
zaatakowani w wyniku czego doznali obrażeń ciała.
Zeznania pozostałych świadków nie wniosły natomiast nic do sprawy, albowiem nie byli oni świadkami zdarzenia
będącego przedmiotem postępowania.
Jako wiarygodne Sąd ocenił także wyjaśnienia S. B. i jako częściowo wiarygodne R. D., jak i osób uprzednio
prawomocnie skazanych w przedmiotowej sprawie tj. w części, w jakim ich wyjaśnienia korespondują z zapisem z
monitoringu i zeznaniami świadków, oceniając, jako niewiarygodne ich odmienne wyjaśnienia. Sąd nie dał jednak
wiary wyjaśnieniom R. D. jakoby nie słyszał od nikogo słów, że grupa idzie do (...), aby zrobić z nimi porządek,
albowiem jak wynika z dokonanych ustaleń pod pomnikiem B. C. część osób zaczęła wykrzykiwać, że idą na ul.
(...), gdzie mieszkają osoby ze środowiska lewackiego, tj. że siedzi tam (...), która rok wcześniej podczas marszu
zorganizowała kontrdemonstrację i trzeba tam pójść, aby „ich przegonić”, żeby „zrobić z nimi porządek”. W tych
okolicznościach nie sposób dać wiarę oskarżonemu, aby przebywając pod pomnikiem w tym czasie nie słyszał tych
słów, a co więcej nie wiedział, w jakim celu jedzie na ul. (...). Podobnie Sąd nie dał wiary jego wyjaśnieniom, w
których podał, że nie pamięta, co wykrzykiwali, gdy byli już przy posesji zajmowanej przez Stowarzyszenie, bowiem
jak wynika z ustaleń członkowie grupy krzyczeli do członków Stowarzyszenia, że „już nie żyją” a gdy wchodzili na
teren posesji krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was” „lej go, zabij go”. W ocenie Sądu tłumaczenie się przez
oskarżonego niepamięcią w tym zakresie jest jedynie przyjętą linią obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności
karnej lub jej złagodzenia. Niewiarygodne są także jego wyjaśnienia, że nie widział u członków grupy kominiarek na
głowach, a w rękach przedmiotów oraz aby nie rzucał wraz z innymi różnymi przedmiotami w kierunku członków
Stowarzyszenia. Oczywistym jest, że będąc na miejscu wśród tej grupy nie mógł nie słyszeć wykrzykiwanych haseł jak
i nie mógł nie widzieć, że mężczyźni, którzy razem z nim wdarli się na teren Stowarzyszenia mają różne przedmioty
i rzucają różnymi przedmiotami, a następnie używają przemocy wobec członków Stowarzyszenia i innych osób tam
przebywających tj., że pobiły kilka osób i dokonali zniszczenia mienia. Oskarżony bowiem, jak wynika z protokołu
oględzin rzeczy - zapisu monitoringu k. 252-254, także rzucał przedmiotami. Bezsporne, jest, że oskarżeni razem z
innymi członkami zbiegowiska wdarli się na teren zajmowany przez Stowarzyszenie, i w świetle zasad doświadczenia
nie może budzić wątpliwości, że grupa ta wdarła się tam nie w celu demonstracji i wykrzykiwania haseł, ale w celu
użycia przemocy wobec członków Stowarzyszenia, czego mieli świadomość obydwaj oskarżeni i co w pełni swoim
postępowaniem akceptowali. Jak wynika, bowiem z ustaleń członkowie grupy jeszcze stojąc przed bramą krzyczeli do
członków Stowarzyszenia, że „już nie żyją”, a gdy wdarli się na teren posesji krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy
was” „lej go, zabij go”.
Sąd ocenił, jako wiarygodne także opinie sądowo-lekarskie, w których biegli lekarze opisali obrażenia doznane przez
pokrzywdzonych. Wszystkie przedmiotowe opinie w ocenie Sądu są rzetelne, zawierają opis przeprowadzonych badań
zaś wnioski końcowe w nich zawarte są sformułowane jednoznacznie i nie budzą wątpliwości interpretacyjnych.
Mając na uwadze powyższe na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej
Sąd uznał R. D. i S. B. za winnych tego, że 11 listopada 2012 r. we W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu
z D. F., K. G., T. L.., S. G., M. Ś. oraz innymi nieustalonymi osobami wzięli udział w nielegalnym zbiegowisku w trakcie
którego, po wdarciu się na ogrodzony teren zajmowany przez (...) stowarzyszenia (...), dopuścili się gwałtownego
zamachu z użyciem przemocy wobec jego członków i osób współdziałających oraz na ich mienie, czym działali na
szkodę G. G., M. F., N. D., D. S. (1), A. A., A. R., T. S. (1), D. M., J. D. i innych jego członków z powodu ich
antyfaszystowskich poglądów politycznych to jest przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. w zb. z art. 254 § 1 k.k. i art.193 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Na podstawie dokonanych ustaleń w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że oskarżeni swoim działaniem zrealizowali
ustawowe znamiona przestępstwa a art. 193 kk. Przechodząc przez ogrodzony teren czy uszkodzony przez grupę
płot na teren zajmowany przez Stowarzyszenie naruszyli oni mir domowy w rozumieniu art. 193 kk., albowiem
ochroną tego przepisu objęte są uprawnienia przysługujące nie tylko z prawa własności, ale także z innych stosunków
cywilnoprawnych w tym dzierżawy i posiadania. (por. str. 761 Kodeks Karny Komentarz do artykułów 117-221 pod red.
Prof. Andrzeja Wąska 3 wydanie). Ponadto miejscem objętym ochroną jest nie tylko dom, ale także ogrodzony teren,
przy czym rozumiany szeroko w tym podwórze. Warunkiem karalności jest jednak wymóg, aby był to teren ogrodzony
(parkanem, murem, drutem kolczastym, nie zaś rowem), gdyż ogrodzenie wskazuje na to, że właściciel, czy posiadacz
nie życzy sobie wstępu na taki teren obcym osobom. (por. str 763 Kodeks Karny Komentarz do artykułów 117-221
pod red. Prof. Andrzeja Wąska 3 wydanie). W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że oskarżeni wraz z innymi
ustalonymi i nieustalonymi osobami poprzez poprzednio uszkodzone ogrodzenie weszli na teren posesji dzierżawionej
przez Stowarzyszenie, realizując swoim zachowaniem ustawowe znamiona tego przestępstwa.
Jednocześnie oskarżeni swoim działaniem wypełnili ustawowe znamiona przestępstwa z art. 254 kk. Strona
przedmiotowa tego przestępstwa charakteryzuje się braniem czynnego udziału w zbiegowisku, przy jednoczesnym
posiadaniu świadomości, że uczestnicy zbiegowiska wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na osobę
lub mienie. (por. str. 378 Kodeks Karny Komentarz do artykułów 117-221 pod red. Prof. Andrzeja Wąska 3 wydanie).
Przy czym do przyjęcia odpowiedzialności z tego przepisu nie jest niezbędne ustalenie, że poszczególny uczestnik
zbiegowiska dokonał indywidualnego aktu gwałtu, wystarczy wzięcie udziału w zbiegowisku ze świadomością, że
uczestnicy tego zbiegowiska dopuszczają się wspólnymi siłami gwałtownego zamachu na osobę lub mienie (wyrok
SN z 5.11.1982r., IIKR 260/82, OSNPG 1983, Nr 5, poz. 54). W świetle wyżej przytoczonych poglądów z doktryny
i orzecznictwa w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się także tego przestępstwa, wzięli
oni, bowiem czynny udział w zbiegowisku udając się w tym celu na ul. (...) i mieli świadomość, że uczestnicy
tego zbiegowiska dopuszczają się wspólnymi siłami gwałtownego zamachu na osoby i mienie. Oskarżeni widzieli
uszkodzone ogrodzenie jak i rzucali różnymi przedmiotami w kierunku obecnych na terenie osób. Nie może też budzić
wątpliwości, że z uwagi na dużą grupę osób biorących udział w zajściu i rzucanie różnymi przedmiotami do osób tam
przebywających oraz niszczenie mienia był to gwałtowny zamach.
Ponadto Sąd ocenił, że oskarżeni swoim działaniem zrealizowali także ustawowe znamiona przestępstwa z art. 119 kk.,
który penalizuje stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu
jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości. W
świetle dokonanych ustaleń nie budzi wątpliwości, że oskarżeni wraz z grupą osób udali się na ul. (...) grobli wiedząc,
jak wyjaśnili, że mieszkają tam osoby ze środowiska lewackiego, które rok wcześniej podczas marszu zorganizowały
kontrdemonstrację. Grupa ta wraz z oskarżonymi udała się tam, jak wynika z podnoszonych okrzyków jeszcze pod
pomnikiem B. C. aby „ich przegonić”, żeby „zrobić z nimi porządek”. A w trakcie wtargnięcia na posesję uczestnicy
krzyczeli „wy kurwy lewackie” „zajebiemy was”. Stąd w ocenie Sądu użyli oni groźby oraz zastosowali przemoc wobec
osób z powodów przynależności politycznej. Wprawdzie brak jest dowodów, że oskarżeni (B. i D.) osobiście stosowali
przemoc wobec osób (poza rzucaniem przedmiotami w kierunku przebywających tam osób) jednak w ocenie Sądu
działając wspólnie z osobami, które groziły i stosowały przemoc i mając tego świadomość swoim zachowaniem w pełni
akceptowali jej użycie wobec tych osób z powodu odmiennych poglądów politycznych. Stąd w ocenie Sądu oskarżeni
weszli w porozumienie z osobami stosującymi przemoc wobec osób w sposób dorozumiany mając świadomość
wspólnego działania.
Uwzględniając zatem ustawowe zagrożenie przypisanego oskarżonym przestępstwa karą do 5 lat pozbawienia
wolności, kierując się dyrektywami zawartymi z art. 53 kk. Sąd wymierzył im kary po 10 miesięcy pozbawienia
wolności, przy czym na podstawie wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres
próby wynoszący 3 lata a na podstawie art.73 § 2 kk. oddał S. B. pod dozór kuratora. Ponadto na podstawie art. 71 §
1 kk. Sąd orzekł wobec oskarżonych grzywny w wysokości po 30 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki
na kwotę 10 złotych.
Wymierzając kary za przypisane przestępstwo Sąd miał także na uwadze konieczność zwalczania bardzo
niebezpiecznego zjawiska, jakim jest rosnąca nienawiść z powodu odmiennych poglądów politycznych, które
w ostatnich latach systematycznie narasta w kraju. Sąd dokonał przy wymiarze kar analizy elementów strony
podmiotowej i przedmiotowej czynów oskarżonych, a w szczególności sposobu zachowania sprawców oraz
okoliczności popełnienia czynu, stopnia winy, motywów i pobudek działania.
Mając jednak na uwadze, właściwości i warunki osobiste oskarżonych
pomimo, iż dopuścili się oni przestępstwa o dużej szkodliwości społecznej Sąd ocenił, że zachodzi w stosunku do
nich pozytywna prognoza, pozwalająca ocenić, że pomimo nie wykonania orzeczonych kar pozbawiania wolności nie
popełnią oni ponownie przestępstwa. Stąd Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności
na okres próby, oddając przy tym oskarżonego B. - jako młodocianego pod dozór kuratora. Dozór kuratora sądowego
pozwoli na stałą kontrolę zachowania oskarżonego i zmianę jego postawy, a także umożliwi szybką interwencję w
przypadku narastania patologicznych zachowań bądź postaw.
Ponadto celem wzmożenia dolegliwości karnej Sąd na podstawie art. 75§1 kk. orzekł wobec oskarżonych grzywny w
wysokości po 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł. Rozstrzygając kwestię
wysokości jednej stawki dziennej grzywny, Sąd miał na uwadze zgodnie z przepisem art. 33§3 k.k. warunki osobiste,
rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe oskarżonych, którzy nie mają stałego źródła dochodu.
Reasumując w ocenie Sądu orzeczone kary w stosunku do oskarżonych pozwolą osiągnąć ustawowe cele w zakresie
prewencji szczególnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jedynie bowiem wymierzenie surowej
kary jest w stanie wzbudzić - w ocenie Sądu - u oskarżonych wolę współdziałania w kształtowaniu jego społecznie
pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego
i tym samym powstrzymywania się od podobnych zachowań w przyszłości, uświadamiając ewentualne surowe
konsekwencje w przypadku ponownego naruszenia porządku prawnego.
Zgodnie z przepisem art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonych kar grzywny zaliczył oskarżonym okresy ich zatrzymania tj.
R. D. od 26 do 28 listopada 2012 r. a S. B. w dniu 8 stycznia 2013r., przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności
równa się dwóm stawkom dziennym grzywny.
Uwzględniając natomiast trudną sytuację materialną oskarżonych niemających stałej pracy Sąd na podstawie art. 624
§ 1 k.p.k. zwolnił ich od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.