Czy klasyczna metoda statystycznego testowania hipotez realizuje

Czy klasyczna metoda statystycznego testowania hipotez
realizuje cel dążenia do prawdy?
Wielu
filozofów
zgodziłoby
się,
że
racjonalność
naukowo
uzasadnionych
przekonań/przyjętych tez/ opiera się na tym, że metoda naukowa, jako sposób nabywania
przekonań/przyjmowania tez, jest wiarygodnym środkiem dochodzenia do prawdy – w sensie
skutecznego (w akceptowalnym stopniu) przyczyniania się do zwiększania udziału prawdziwych i
zmniejszania udziału fałszywych pośród wszystkich przyjętych tez/posiadanych przekonań. Uważa
się, że metody testowania hipotez – testy istotności – należące do częstościowego paradygmatu
statystycznego, którego jednym z głównych twórców i propagatorów był Jerzy Neyman, wskazują
jaka jest ich skuteczność w dochodzeniu do prawdy. Ta wyraża się w z góry określonych
spodziewanych wartościach dwóch rodzajów błędów, które można traktować jako podstawę
szacowania częstości ich popełniania przy wielokrotnym używaniu metody.
Jednym z problemów dotyczących powyższej własności
jest fakt, że wspomniana
skuteczność testu odnosi się do wyidealizowanej, kontrfaktycznej klasy nieskończonej liczby
obserwacji poczynionych w identyczny sposób. Ponadto, gdyby wspomniana wiarygodność testu
dotyczyła jego aplikacji w różnych kontekstach, czy nie wymagałoby to przyjęcia, że poszczególne
badania są od siebie niezależne? Następny kłopot sprawia fakt, że w różnych kontekstach
korzystania z tego samego testu może być wybierany inny poziom błędu i zależy on od
praktycznych preferencji badacza. Dodatkowo, metoda nie przewiduje zbieżności do ideału
przyjmowania jedynie prawdziwych tez wraz ze wzrostem liczby jej zastosowań. Wydaje się
również nie wskazywać w jaki sposób wyniki już uzyskane w ramach danego kontekstu
badawczego mogą być brane pod uwagę przy okazji kolejnych badań na ten sam temat. W końcu,
próby ominięcia części powyższych problemów poprzez odwołanie do twierdzeń statystyki
matematycznej wydają się prowadzić bądź do błędu regresu w nieskończoność, bądź błędu
kołowacizny.
Niezależnie od powyższych problemów, okazuje się, że specyfika koncepcji jednego z
dwóch rodzajów błędów (beta) w rzeczywistości uniemożliwia traktowanie go jako podstawy
szacowania przewidywanej częstości błędów; pozwala szacować częstość niewłaściwych decyzji,
co, w świetle celu dochodzenia do prawdy, nie jest jednak tym samym. Referat będzie polegał, po
pierwsze, na podjęciu próby ominięcia problemów wskazanych w drugim akapicie, poprzez
argumentację nie wykraczającą poza ramy ogólnie rozumianego paradygmatu częstościowego.
Drugim celem referatu będzie dyskusja nad ograniczeniami metody wynikającymi z problemu
dotyczącego błędu beta. W wyniku tego zostanie przeprowadzona próba obrony omawianej metody
jako w specyficzny sposób realizującej cel doprowadzania nas do prawdy a zarazem wskazane
niekorzystne aspekty traktowania tej metody jako standardu w badaniach naukowych.