WYROK UZASADNIENIE - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

Sygnatura akt VI W 6762/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 kwietnia 2015 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski
Protokolant: Aleksandra Duczemińska
po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2015 r.
sprawy przeciwko K. S. syna T. i I. z domu M.
urodzonego (...) w miejscowości D.
obwinionego o to, że
w dniu 20 czerwca 2014 roku około godz. 16:00 we W. spowodował zagrożenie w bezpieczeństwie ruchu drogowego
w ten sposób , że kierując pojazdem m-ki C. (...) o nr rej. (...) jadąc ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku pl. (...) na
skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) wykonując manewr skrętu w prawo w kierunku pl. (...) w związku z sygnalizatorem S2
wyświetlającym strzałkę kierunkową zieloną nie udzielił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki B. o nr rej. (...)
w wyniku czego kierujący aby uniknąć zderzenia został zmuszony do nagłej zmiany kierunku jazdy i gwałtownego
hamowania , następnie kierujący pojazdem m-ki C. (...) o nr rej. (...) jadąc prawym pasem ruchu ul. (...) w kierunku pl.
(...) podczas zmiany pasa ruchu z prawego na lewy nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa
przejazdu w wyniku czego ponownie zajechał drogę pojazdowi m-ki B. o nr rej. (...) , którego kierujący jechał w
tym samym kierunku lewym pasem ruchu i aby uniknąć zderzenia został zmuszony do gwałtownego hamowania i
ponownej zmiany kierunku jazdy na prawy pas.
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw i art. 90 kw w związku z art. 9 § 1 kw
******************
I. uznaje obwinionego K. S. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art.
86 § 1 kw i art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 zł (dwieście
złotych);
II. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt. VI W 6762/14
UZASADNIENIE
K. S. w dniu 20 czerwca 2014 r. około godz. 16.00 we W. prowadził samochód osobowy marki C. (...) nr rej. (...).
Wyjeżdżał on z ul. (...) w ul. (...) kierując się w prawo, w stronę Placu (...). W tym czasie na sygnalizatorze dla
jego kierunku jazdy wyświetlała się zielona strzałka. Prawym pasem ul. (...), w tym samym kierunku tj. w kierunku
Placu (...), jechał z prędkością 30 - 40 km/h samochód marki B. nr rej. (...) kierowany przez J. B. (1). W obu tych
samochodach jechali wyłącznie ich kierujący. Samochód kierowany przez K. S. wjechał na pas ruchu, którym poruszał
się samochód kierowany przez J. B. (2) w bezpośredniej bliskości tego samochodu – przed nim. Manewr ten skutkował
koniecznością podjęcia przez J. B. (1) czynności zmierzających do uniknięcia kolizji. W tym celu J. B. (2) musiał zwolnić
prędkość swojego samochodu i zmienić pas ruchu w lewym kierunku. Po chwili K. S., którego samochód znajdował się
w niewielkiej odległości przed samochodem marki B. nr rej. (...), ponownie zmienił pas ruchu, na ten, którym właśnie
poruszał się samochód marki B. nr rej. (...), zajeżdżając mu drogę. Również w tym przypadku J. B. (1) był ponownie
zmuszony do podjęcia manewru obronnego. Manewr ten polegał ograniczeniu prędkości i zjazdu na prawy pas ruchu.
Gdy oba samochody zrównały się zatrzymując się przed sygnalizatorem świetlnym na Placu (...) doszło do agresywnej
polemiki kierowców.
dowód: notatka urzędowa k. 4;
zeznania J. B. (2) k. 24;
zdjęcie k. 25;
J. B. (2) zapamiętał numer rejestracyjny C. (...) jak i jego kierującego. Będąc wzburzony tym incydentem udał się do
Komisariatu Policji W. gdzie o godz. 17.05 opisał przedmiotowe zdarzenie.
dowód: notatka urzędowa k. 4;
zeznania J. B. (2) k. 24,
zeznania J. B. (2) z dnia 20 kwietnia
2015 r.;
K. S. nie uzyskuje dochodu. Był wielokrotnie karany za wykroczenia przeciw porządkowi w komunikacji.
dowód: wywiad środowiskowy k. 29;
informacja k. 33, 61;
K. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż nigdy nie spowodował wypadku. Nie pamiętał,
co robił w dniu 20 czerwca 2014 r.
vide: wyjaśnienia K. S. z dnia 20 kwietnia 2015 r.;
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach J. B. (1), notatce urzędowej oraz zdjęciu K. S..
Zeznania J. B. (2) jawią się jako spontaniczne, obiektywne, konsekwentne, odpowiadające innym dowodom jak i
zasadom doświadczenia życiowego.
J. B. (2) pierwsze zeznania złożył w listopadzie 2014 r. to jest po upływie pięciu miesięcy od zaistnienia zdarzenia. Miał
więc on możliwość ich odtworzenia z pamięci. Tego rodzaju zachowanie nie jest codziennością, stąd mogło utkwić na
tyle w pamięci świadka, iż był on w stanie nie tylko je zapamiętać, ale również zapamiętać postać K. S., co umożliwiło
mu jego identyfikację.
Sposób składania tych zeznań świadczy o pełnej swobodzie wypowiedzi jak i braku przygotowania wypowiadanego
tekstu. Podobnie świadek wypowiadał się w toku przewodu sądowego. To przemawia właśnie za spontanicznością
tych zeznań.
J. B. (2) nie miał wcześniej jakiegokolwiek kontaktu z K. S.. Stąd nie dostrzeżono motywu by miał on go bezpodstawnie
pomawiać. Dlatego zeznaniom J. B. (2) nadano walor obiektywizmu.
Świadek B. zeznawał dwukrotnie i w istotnych elementach jego zeznania wzajemnie sobie odpowiadały.
Wypowiedź o doznanym wzburzeniu i zgłoszeniu się w Komisariacie Policji W. znajduje potwierdzenie w notatce
urzędowej sporządzonej przez policjanta tego właśnie Komisariatu.
Wreszcie zdarzenia opisywane przez J. B. (2) układają się w logiczny ciąg odpowiadający zasadom doświadczenia
życiowego. Nie sposób bowiem racjonalnie wykazać zgłoszenia się w Komisariacie Policji bez wyraźnego powodu. Zaś
taką przyczyną, z pewnością mogło być zachowanie K. S. opisywane przez J. B. (1).
Jakichkolwiek wątpliwości nie wzbudza notatka urzędowa dokumentując zgłoszenie się J. B. (1) w Komisariacie Policji
W. oraz jego relację. Dlatego też dano jej wiarę.
Zdjęcie K. S. zaliczono w poczet materiału dowodowego będącego podstawą ustaleń nie widząc podstaw do zajęcia
innego stanowiska.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom K. S. zaprzeczającemu opisywanemu zdarzeniu wobec sprzeczności z materiałem,
któremu dano wiarę z przyczyn opisanych powyżej. Uznano je za wyraz linii obrony zmierzającej do uniknięcia
odpowiedzialności.
Sąd zważył.
Znamię spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu w myśl art. 86 § 1 kw oznacza takie zakłócenie w ruchu,
które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego. Przy czym zagrożenie to musi być realne
i konkretne (por. W.Radecki /w/: Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wydawnictwo C.H.BECK Warszawa 2005, s. 507).
W realiach niniejszej sprawy wywiedziono, iż K. S. zajeżdżając drogę samochodowi marki B. kierowanemu przez J. B.
(1) stwarzał zagrożenia sytuacyjne, które skutkowało możliwością zaistnieniem kolizji. Jedynie podjęcie manewrów
obronnych przez J. B. (1) zapobiegło ziszczeniu się tej okoliczności. Przez to uznano sprawstwo K. S. w zakresie
wybryku opisanego w art. 86 § 1 kw i art. 90 kw. To skutkowało koniecznością przyjęcia kwalifikacji z art. 86 § 1 kw
w zw. z art. 9 § 1 kw.
Wymierzając karę Sąd miał na uwadze jej społeczne oddziaływanie oraz aspekt wychowawczy względem obwinionego
i jego sytuację.
Jako okoliczność łagodzącą przyjęto brak szkody.
Jako okoliczność obciążającą przyjęto wcześniejszą karalność obwinionego za podobne wybryki.
O kosztach orzeczono z uwagi na brak dochodów obwinionego.