Niski poziom występowania choroby zwyrodnieniowej u pacjentów z

Niski poziom występowania choroby zwyrodnieniowej u pacjentów z wrodzoną
stopą końsko-szpotawą, w okresie obserwacji powyżej 60 lat
H. Wallander, M. Saebö, K. Jonsson, T. Bjönness, G. Hansson
From Department of Orthopaedic Surgery/CFUG, Gävle Hospital, Gävle, Sweden
J Bone Joint Surg [Br] 2012;94-B:1522-1528.
Przebadaliśmy 60 pacjentów (89 stóp) w średnim wieku 64 lata (61 do 67) leczonych
z powodu wrodzonej stopy końsko-szpotawej. Badanie wykonano przy użyciu
standardowych radiogramów w obciążeniu, obejmujących obie stopy, wraz ze
stawami skokowymi, jak również wykonano ocenę czynnościową. Oceniono
zależności skokowo-piętowe oraz skokowo-łódkowe, jak również oceniono stopień
zmian zwyrodnieniowych w stawie skokowym oraz skokowo-łódkowym. Ocenę
czynnościową wykonano przy użyciu zmodyfikowanej skali Laaveg-Ponseti. Kąty
skokowo-piętowe w stopach końsko-szpotawych były znacząco mniejsze w obu
projekcjach, przednio-tylnej i bocznej, w porównaniu do stóp zdrowych (p < 0.001
dla obu projekcji). Stwierdzono znaczące przyśrodkowe podwichnięcie kości
łódkowej w stopach końsko szpotawych, w porównaniu ze stopami zdrowymi
(p < 0.001). Zaawansowana choroba zwyrodnieniowa w stawie skokowym
odnotowana została w siedmiu stopach (8%) oraz w stawach skokowo-łódkowych w
11 przypadkach (12%). Wyniki czynnościowe były doskonałe lub dobre (≥ 80 points)
u 29 pacjentów (48%), oraz zadowalające lub złe (< 80 points) u 31 pacjentów (52%).
Pacjenci, którzy poddani zostali niewielkiej ilości zabiegów operacyjnych (0 do 1)
mieli lepsze wyniki czynnościowe, niż ci, którzy przebyli 2 lub więcej zabiegów
(p < 0.001).
Stwierdzono znaczącą korelację pomiędzy wynikiem czynnościowym oraz stopniem
podwichnięcia przyśrodkowego kości łódkowej (p < 0.001, r2 = 0.164), kątem
skokowo-piętowym w projekcji AP (p < 0.02, r2 = 0.025) oraz zakresem zmian
zwyrodnieniowych w stawie skokowym (p < 0.001).
Uważamy, że zły wynik czynnościowy u pacjentów z wrodzoną stopą końskoszpotawą występuje częściej w przypadkach z przemieszczeniem przyśrodkowym
kości łódkowej, chorobą zwyrodnieniową stawu skokowo-łódkowego oraz
skokowego, jak również w przypadkach niskiego kąta skokowo-piętowego w
projekcji AP oraz u pacjentów, którzy przebyli 2 lub więcej zabiegów operacyjnych,
jednakże staw skokowy u tych pacjentów wydawał się relatywnie oporny do rozwoju
zmian zwyrodnieniowych.