1.1. Moc w obwodach prądu stałego
Transkrypt
1.1. Moc w obwodach prądu stałego
Ćwiczenie 2 POMIARY MOCY 1. Wprowadzenie Moc (praca w jednostce czasu) pobierana przez urządzenie elektryczne wynosi: P =U ⋅I (1.1) Jest to po prostu (praca/ładunek)*(ładunek/czas). Dla napięcia mierzonego w woltach [V], oraz prądu w amperach [A], jednostką mocy jest wat [W]. Waty są to dżule na sekundę (1W=1J/s). Energia (związana z mocą) zamienia się zazwyczaj w ciepło lub pracę mechaniczną (silniki), energię promieniowania (lampy, nadajniki), lub w energię zmagazynowaną (baterie, kondensatory). 1.1. Moc w obwodach prądu stałego W układach prądu stałego mówi się jedynie o mocy czynnej. Z tego względu bilans mocy jest tu stosunkowo prosty. Moc czynna w ogólnym przypadku jest iloczynem prądu, napięcia i kosinusa kąta przesunięcia między nimi. Przy prądzie stałym trudno mówić o przesunięciu w fazie między prądem i napięciem. Z tego względu można powiedzieć, że moc czynna równa jest iloczynowi prądu i napięcia. W obwodach z prądem stałym praktyczne znaczenie mają jedynie rezystory. Moc rozpraszana w rezystorze wyznaczona może być na podstawie zależności (1.1). Stosując prawo Ohma można otrzymać następujące zależności: P = I 2R i P = U2 R (1.2) Moc prądu stałego mierzy się bezpośrednio watomierzem elektrodynamicznym, lub pośrednio – metodą techniczną poprzez pomiar prądu i napięcia w obwodzie. 1.2. Moc prądu przemiennego W obwodach prądu przemiennego pojęcie mocy używane jest w różnych odmianach definicyjnych. Chwilowa moc dostarczana do obwodu jednofazowego wyrażana jest na podstawie chwilowych wartości napięcia i prądu: p (t ) = u (t ) ⋅ i (t ) (1.3) Przy prądzie sinusoidalnym przebiegi prądu i(t) i napięcia u(t) w ogólnym przypadku nie są ze sobą w fazie, lecz są przesunięte. Prąd i napięcie określić można na podstawie poniższych zależności: u (t ) = U 0 sin(ωt + ϕ u ) (1.4) 1 i (t ) = I 0 sin(ωt + ϕ i ) (1.5) Gdzie ϕ u , ϕ i - fazy początkowe przesunięcia odpowiednio: napięcia i prądu. Po uwzględnieniu zależności (1.4) i (1.5) w równaniu (1.3), otrzymamy następującą zależność na moc chwilową: 1 p = U 0 sin(ωt + ϕ u ) I 0 sin(ωt + ϕ i ) = U 0 I 0 [cos(ϕ u − ϕ i ) − cos(2ωt + ϕ u + ϕ i )] (1.6) 2 Uwzględniając, że U 0 = U 2 , oraz I 0 = I 2 (co jest słuszne tylko dla przebiegów sinusoidalnych)1, oraz wprowadzając pojęcie kąta przesunięcia fazowego (zwanego kątem mocy) ϕ = ϕ u − ϕ i , wyrażenie na moc chwilową przyjmie postać: p = UI cos ϕ − UI cos(2ωt − ϕ ) (1.7) Drugi składnik powyższego równania określa moc oscylującą z podwójną pulsacją 2ω wokół stałej wartości UI cos ϕ . Wartość ta równa jest co do wartości średniej mocy chwilowej, wyznaczonej w okresie T: T P = ∫ pdt = UI cos ϕ (1.8) 0 Wielkość określona wzorem (1.8) nosi nazwę mocy czynnej. Jednostką mocy czynnej jest wat (1[W]). To właśnie energia elektryczna związana z mocą czynną (inaczej: „mocą użyteczną”) zamieniana jest na inny rodzaj energii (np. energię cieplną, mechaniczną, chemiczną, świetlną, itp.). Moc w układach reaktancyjnych Moc chwilowa (1.3) dostarczana do dowolnego elementu zawsze wyrażana jest iloczynem prądu i napięcia. Jednak w układach reaktancyjnych, gdzie U i I nie są proporcjonalne nie można ich po prostu pomnożyć przez siebie. W wyniku takiego działania może dojść do nieprawidłowości. Na przykład znak iloczynu może zmienić się na przeciwny dla jednego okresu przebiegu zmiennego. Pokazano to na rys. 1.1, który przedstawia przebiegi prądu i napięcia w układzie kondensatora zasilanego ze źródła napięcia przemiennego (rys. 2.3). 1 Należy zaznaczyć, iż w naszych rozważaniach wielkości U 0 iI 0 są wartościami maksymalnymi napięcia i prądu, natomiast UiI są wartościami skutecznymi. Związki łączące te dwie wielkości słuszne są jedynie dla przebiegów sinusoidalnych. 2 Rys. 1.1. Dla układów sinusoidalnych prąd płynący przez kondensator wyprzedza napięcie o 90˚. W przedziałach czasowych B i D moc dostarczana jest do kondensatora, powodując jego ładowanie. Energia zgromadzona powiększa się (moc jest prędkością zmian energii). W przedziałach C i E moc dostarczana do kondensatora jest ujemna – następuje jego rozładowanie. Średnia moc w całym okresie zmian dla pokazanego przykładu równa jest zeru. Stwierdzenie to jest słuszne dla dowolnych czysto reaktancyjnych elementów i ich kombinacji. W ogólnym przypadku moc średnia wydzielana w dowolnym układzie może być wyznaczana poprzez określenie pola powierzchni pod krzywą określoną iloczynem u ⋅ i , oraz wyznaczenie średniej wartości tego iloczynu: P= 1T u (t )i (t )dt T ∫0 (1.10) Do elementów reaktancyjnych odnosi się pojęcie mocy biernej, definiowanej jako: Q = UI sin ϕ (1.11) Jednostką mocy biernej jest 1 var. Wielkość ta nie ma fizycznego wyjaśnienia. W odróżnieniu od energii czynnej, energia bierna nie jest rozpraszana w odbiorniku. Odpowiadająca jej moc bierna pozostaje w układzie źródło-odbiornik powodując dodatkowe obciążenie linii zasilającej. Mimo to jest ona potrzebna do wytworzenia np. zmiennego pola magnetycznego w urządzeniach takich jak transformatory, silniki elektryczne itp. Przebiegi czasowe mocy nie nadają się do praktycznych zastosowań. Wprowadzono pojęcie mocy pozornej (S), definiowanej jako iloczyn wartości skutecznych prądu i napięcia: S = UI = P 2 + Q 2 (1.12) Na podstawie zależności (1.9), (1.11) i (1.12) można zauważyć, że wielkości P, Q i S są bokami trójkąta prostokątnego o kącie ostrym ϕ. Nazwano go trójkątem mocy (rys. 1.2). 3 Rys. 1.2. Trójkąt mocy Na rys. 1.2 widoczny jest kąt mocy ( ϕ ). Kosinus tego kąta zwany jest współczynnikiem mocy: P R cos ϕ = = S Z (1.13) Współczynnik mocy jest kosinusem przesunięcia fazy między napięciem i prądem. Zmienia się od zera (dla układu czysto reaktancyjnego), do jedności (dla układu czysto rezystancyjnego). Jeżeli współczynnik mocy jest mniejszy od 1, w układzie znajdują się elementy reaktancyjne. Z reguły dążymy do sytuacji, w której współczynnik mocy będzie jak największy. Jak już wspomniano powyżej, moc bierna nie jest bezpośrednio zamieniana na inne formy energii. Nadmiar mocy biernej nie jest pożądany w systemie elektroenergetycznym. Powoduje on bowiem obniżenie sprawności generatorów, oraz zwiększenie prądów w liniach zasilających przy danych mocach czynnych odbiorników. W konsekwencji wzrastają straty w przesyle energii. Większość odbiorników energii elektrycznej ma charakter rezystancyjno – indukcyjny. Wymagają więc dostarczenia mocy czynnej i biernej – indukcyjnej. W konsekwencji współczynnik cos ϕ maleje. Stąd powstał problem poprawiania współczynnika mocy, inaczej kompensacji mocy biernej. Moce bierne indukcyjne ( Q L ) i pojemnościowe ( QC ) są w przeciwfazie (są przesunięte o 180˚) i jeżeli występują jednocześnie w obwodzie, to następuje ich kompensacja. Kompensacja mocy biernej najczęściej realizowana jest za pomocą baterii kondensatorów dołączanej równolegle do odbiornika indukcyjnego (rys. 1.3). Dzięki temu kondensatory dostarczają odpowiednią ilość mocy biernej pojemnościowej. a) b) =P +j Q L1 QL1 Qc1 S1 RL ~ L Im C S L j(Q P+ 2= 1- QC ) 1 Re P Rys. 1.3. Kompensacja mocy biernej. 4 2. Odbiorniki 2.1. Rezystory Rezystory są elementami pasywnymi, charakteryzujące się tym, iż prąd przez nie płynący jest wprost proporcjonalny do napięcia występującego na ich końcach. Prawo to nie jest absolutnie uniwersalne dla wszystkich obiektów. Na przykład prąd płynący przez świetlówkę jest nieliniową funkcją występującego na niej napięcia (do pewnego poziomu prąd neonówki jest zerowy, a po przekroczeniu tej wartości – gwałtownie rośnie). Każdy rezystor wykonany jest z jakiegoś materiału przewodzącego (węgla, folii metalowej, drutu o małej przewodności właściwej, itp) z drutowymi wyprowadzeniami po obu stronach. Charakteryzuje się on rezystancją: R =U /I (2.1) Gdy U wyrazimy w woltach a I w amperach, wartość R otrzymamy w omach. Zależność (2.1) zwana jest prawem Ohma. Z definicji (2.1) wynika kilka prostych wniosków: - Rezystancja dwóch rezystorów połączonych szeregowo (rys. 2.1.a) wynosi: R = R1 + R2 (2.2) Łącząc rezystory szeregowo zawsze otrzymamy rezystor o większej wartości rezystancji. - Rezystancja dwóch rezystorów połączonych równolegle (rys. 2.1.b) wynosi: R1 ⋅ R2 1 lub R = (2.3) 1 1 R1 + R2 + R1 R2 Łącząc rezystory równolegle zawsze otrzymamy rezystor o mniejszej wartości rezystancji. R= a) b) R1 R1 R2 R2 Rys. 2.1. Połączenia rezystorów. a)szeregowe; b) równoległe. 2.2. Elementy reaktancyjne Cewki indukcyjne i kondensatory są bezużyteczne w obwodach prądu stałego. Wraz z rezystorami, elementy te tworzą triadę pasywnych elementów liniowych (amplituda sygnału wyjściowego jest proporcjonalna do sygnału wejściowego) stanowiących podstawę wszystkich układów elektronicznych. 5 Układy z kondensatorami i cewkami są bardziej skomplikowane niż układy rezystorowe, gdyż ich parametry zależą od częstotliwości. Poza tym na elementach tych występuje przesunięcie pomiędzy napięciem i prądem. Prawo Ohma określone zależnością (2.1) może być uogólnione na układy zawierające kondensatory i cewki. Pojęcie rezystancji musi zostać jednak rozszerzone na wielkość zwaną „impedancją” (nazwijmy ją uogólnioną rezystancją). Cewki i kondensatory muszą być rozpatrywane na płaszczyźnie liczb urojonych. Elementy te charakteryzowane są za pomocą reaktancji będącej „rezystancją urojoną (na płaszczyźnie liczb zespolonych)”. Mówiąc inaczej: impedancja = rezys tan cja 2 + reak tan cja 2 2.2.1. Kondensatory Kondensatory charakteryzują się następującą właściwością: Q = CU (2.4) Kondensator o pojemności C faradów i napięciu U woltów pomiędzy jego wyprowadzeniami zawiera Q kulombów ładunku zmagazynowanego na jednej okładzinie i –Q kulombów na drugiej. Kondensatory nie mogą rozpraszać mocy choć może przez nie płynąć prąd. Fakt ten tłumaczy się tym, iż prąd i napięcie na kondensatorze przesunięte są w fazie o 90˚. Po zróżniczkowaniu równania definicyjnego, otrzymujemy wzór na prąd kondensatora: I =C dU dt (2.5) Widać stąd, iż prąd kondensatora nie jest wprost proporcjonalny do napięcia (tak jak w rezystorze), lecz do szybkości jego zmian (pochodnej napięcia względem czasu). Ponadto, również odmiennie niż dla rezystora traktowana jest moc (iloczyn napięcia i prądu) związana z przepływem prądu. Nie zamienia ona się w ciepło, lecz jest magazynowana jako wewnętrzna energia pola elektrycznego kondensatora. Całą tą energię można uzyskać z powrotem w czasie rozładowywania. Łącząc kondensatory równolegle, należy pamiętać, iż ich wypadkowa pojemność jest sumą pojemności poszczególnych kondensatorów. Można to łatwo udowodnić na podstawie poznanych zależności (2.4). Niech U będzie napięciem na kondensatorach połączonych równolegle (rys. 2.2) (pamiętamy, że napięcie na gałęziach połączonych równolegle jest takie samo). Rys. 2.2. Połączenie równoległe kondensatorów 6 W takim przypadku można napisać na podstawie (2.4): C całaU = Qcała = Q1 + Q2 + Q3 + ... = C1U + C 2U + C 3U + ... = (C1 + C 2 + C 3 + ...)U lub: C cała = C1 + C 2 + C 4 * ... (2.6) (2.7) Dla kondensatorów połączonych szeregowo wzór na pojemność całkowitą układu ma taką samą postać jak wzór na rezystancję zastępczą rezystorów połączonych równolegle: C cała = 1 (2.8) 1 1 1 + + + ... C1 C 2 C 3 Rys. 2.3. Analiza częstotliwościowa Jeżeli do kondensatora jak w układzie na rys. 2.3 doprowadzone zostanie napięcie sinusoidalne, to prąd w tym obwodzie będzie równy: I (t ) = C dU = CωU 0 cos ωt dt (2.9) W tym przypadku mamy prąd o amplitudzie I, wyprzedzający w fazie napięcie o 90˚. Jeżeli rozważać tylko amplitudy, pomijając zależności fazowe, to prąd jest równy: I= U 1 / ωC (2.10) Prąd zachowuje się tak jakbyśmy mieli do czynienia z rezystancją zależną od częstotliwości ( 1 / ωC ), przesuniętą dodatkowo w fazie o 90˚. Przyjmując konwencję liczb zespolonych, możliwe jest znalezienie reaktancji kondensatorów: U (t ) = Re(U 0 e jωt ) (2.11) Korzystając z zależności (2.5) otrzymujemy: U 0 e jωt U 0 e jωt I (t ) = −U 0 Cω sin ωt = Re = Re − j / ωC Xc (2.12) 7 Czyli: 1 (2.13) ωC Wielkość opisana wzorem (2.13) jest reaktancją kondensatora dla częstotliwości XC = − j f = ω . Warto zauważyć, iż dla prądu stałego, reaktancja kondensatora równa jest 2π nieskończoności, co oznacza, iż nie popłynie przez niego prąd. 2.2.2. Cewki indukcyjne Cewki są w rzeczywistości przeciwieństwem kondensatorów. Prędkość zmian prądu płynącego przez cewkę zależy od panującego na niej napięcia. Równanie definiujące cewkę ma postać: dI (2.14) dt Prąd płynący przez cewkę nie jest wprost proporcjonalny do spadku napięcia na cewce. Moc związana z przepływem prądu (iloczyn prądu i napięcia) nie zamienia się w ciepło, lecz jest magazynowana jako energia pola magnetycznego wytwarzanego przez cewkę. Całą tą energię otrzymuje się z powrotem, gdy przerwie się przepływ prądu przez cewkę. U =L Poszukując reaktancji cewki, można przeprowadzić podobną analizę jak dla kondensatora. Powinniśmy wtedy otrzymać: X L = jωL (2.15) 2.2.3. Uogólnione prawo Ohma Zachowując poprzednio podane konwencje dotyczące reprezentacji prądów i napięć, prawo Ohma przyjmuje prostą postać: I= U Z (2.16) Należy pamiętać, że we wzorze (2.16) występują teraz wielkości zespolone. Napięcie reprezentowane przez U występuje na impedancji Z powodując przepływ prądu reprezentowany przez I. Dla zespolonej impedancji elementów połączonych szeregowo lub równolegle stosuje się te same zasady co dla rezystancji: Z = Z 1 + Z 2 + Z 3 + ... (połączenie szeregowe) Z= 1 1 1 1 + + + ... Z1 Z 2 Z 3 (połączenie równoległe) (2.17) (2.18) 8 2.3. Pomiar mocy odbiorników jednofazowych metodą techniczną Pomiar ten przeprowadza się za pomocą watomierza, woltomierza i amperomierza w układzie jak na rys.2.4.a lub 2.4.b. Rys.2.4. Schemat układu do pomiaru mocy prądu jednofazowego: a) układ dla odbiorników o małej impedancji Z0; b) układ dla odbiorników o dużej impedancji Z0 W układzie jak na rys.2.4.a moc czynna mierzona za pomocą watomierza jest większa od mocy czynnej odbiornika o moc wydzielaną w woltomierzu i obwodzie napięciowym watomierza cos ϕ 0 1 1 1 1 Pw = P0 + U v2 + = U v2 + + Rwn Rv Rwn Rv Z0 (2.19) przy czym Rwn, Rv - rezystancja odpowiednio obwodu napięciowego watomierza i woltomierza, Z0 - impedancja odbiornika. W układzie jak na rys.1.8.b moc mierzona watomierzem jest większa od mocy czynnej odbiornika o moc wydzielaną w obwodzie prądowym watomierza i w amperomierzu. Pw = P0 + I a2 ( Rwi + Ra ) = I a2 [Z 0 cos ϕ 0 + ( Rwi + Ra )] (2. 20) przy czym Rwi, Ra - rezystancja odpowiednio obwodu prądowego watomierza i amperomierza, Z0 - impedancja odbiornika. Wybór określonego układu musi być dokonany tak, aby zminimalizować dodatkowe moce mierzone. I tak układ a) powinien być stosowany przy małych, zaś układ b) przy dużych impedancjach odbiornika. Jako impedancję graniczną umożliwiającą podział na małą i dużą impedancję można w przybliżeniu przyjąć wartość równą Rwn ⋅ Rwi . Przy prawidłowym wyborze układu moce pobierane przez przyrządy pomiarowe są znacznie mniejsze od mocy odbiornika, gdyż: w układzie a) cos ϕ0 1 1 >> + oraz w Z0 Rwn Rv układzie b) Z 0 cos ϕ 0 >> Rwi + Ra . Moc czynną mierzoną za pomocą watomierza wyznacza się ze wzoru Pw = k wα (2.21) gdzie kw - stała watomierza [W/dz], α - liczba działek odpowiadająca wychyleniu wskazówki miernika. Stałą watomierza wyznacza się następująco 9 kw = U zn I zn cos ϕ zn α zn (2.22) gdzie Uzn, Izn - znamionowa wartość odpowiednio napięcia i prądu zakresów watomierza, cosϕzn - znamionowy współczynnika mocy watomierza (jeżeli nie jest podany tzn., że cosϕzn=1), αzn - znamionowa liczba działek skali watomierza. W celu uniknięcia przeciążenia obwodu napięciowego lub prądowego watomierza włącza się zawsze woltomierz i amperomierz. Na podstawie wskazań woltomierza i amperomierza można wyznaczyć moc pozorną odbiornika S0 = U v I a (2.23) oraz moc bierną Q = S 02 − Pw2 (2.24) 3. Badania laboratoryjne Pomiary wykonujemy zgodnie z protokołem dostarczonym przez prowadzącego. Korzystamy z obwodu jednofazowego, składającego się z elementów R, L, C. 1) W pierwszej kolejności wykonujemy obwód jedynie z elementami R. Należy zmierzyć moc czynną, napięcie na źródle zasilania, prąd w obwodzie, oraz spadek napięcia na rezystancji. Na podstawie znanych zależności należy wyznaczyć wartość mocy pozornej, biernej, wartość współczynnika mocy i dokładną rezystancję opornika. Należy skomentować wyniki. 2) Badania układu RL. Do istniejącego obwodu należy dołączyć regulowaną indukcyjność. Podczas pomiarów należy zmieniać wartość indukcyjności i notować wskazania mierników. Z otrzymanych wyników należy wykonać obliczenia mocy czynnej, biernej i pozornej w obwodzie, oraz wartości współczynnika mocy w zależności od indukcyjności cewki. Wyniki skomentować. Odpowiedzieć na pytanie w jaki sposób cewka wpływa na parametry pracy układu. 3) Badania układu RLC. W tym przypadku do obwodu RL należy dołączyć baterię kondensatorów. W pierwszej kolejności należy wykonać pomiary dla zerowej wartości indukcyjności. W kolejnych próbach należy zwiększać wartość indukcyjności i notować wskazania mierników. Na podstawie wyników należy obliczyć wartości P, Q, S, R, X, cosφ. Odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób kondensator wpływa na pracę układu. Narysować wykres wektorowy dla układu. W jaki sposób można sumować wartości R, X, P, Q, S w obwodzie składającym się z elementów R, L, C? 10