Kodeks Karny Wykonawczy - Wydział Prawa i Administracji

Transkrypt

©Kancelaria Sejmu
s. 1/141
USTAWA
z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks karny wykonawczy
CZĘŚĆ OGÓLNA
Rozdział I
Zakres obowiązywania
Art. 1. § 1. Wykonywanie orzeczeń w postępowaniu karnym, w postępowaniu
w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe i w postępowaniu w
sprawach o wykroczenia oraz kar porządkowych i środków przymusu skutkujących
pozbawienie wolności odbywa się według przepisów niniejszego kodeksu, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
§ 2. W postępowaniu wykonawczym w kwestiach nie uregulowanych w
niniejszym kodeksie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania
karnego.
Rozdział II
Organy postępowania wykonawczego
Art. 2. Organami postępowania wykonawczego są:
1)
sąd pierwszej instancji lub inny sąd równorzędny,
2)
sąd penitencjarny,
3)
prezes sądu lub upoważniony sędzia,
4)
sędzia penitencjarny,
5)
dyrektor zakładu karnego, aresztu śledczego, a także dyrektor okręgowy i
Dyrektor Generalny Służby Więziennej albo osoba kierująca innym zakładem
przewidzianym w przepisach prawa karnego wykonawczego oraz komisja
penitencjarna,
6)
sądowy kurator zawodowy,
7)
sądowy lub administracyjny organ egzekucyjny,
8)
urząd skarbowy,
2015-01-20
Opracowano
na
podstawie: Dz. U. z
1997 r. Nr 90, poz.
557, Nr 160, poz.
1083, z 1999 r. Nr
83, poz. 931, z 2000
r. Nr 60, poz. 701,
Nr 120, poz. 1268,
Nr 122, poz. 1318, z
2001 r. Nr 98, poz.
1071, Nr 111, poz.
1194, Nr 151, poz.
1686, z 2002 r. Nr
74, poz. 676, Nr 121,
poz. 1033, Nr 200,
poz. 1679, z 2003 r.
Nr 111, poz. 1061,
Nr 142, poz. 1380,
Nr 179, poz. 1750, z
2004 r. Nr 93, poz.
889, Nr 210, poz.
2135, Nr 240, poz.
2405, Nr 243, poz.
2426, Nr 273, poz.
2703, z 2005 r. Nr
163, poz. 1363, Nr
178, poz. 1479, z
2006 r. Nr 104, poz.
708, Nr 226, poz.
1648, z 2007 r. Nr
123, poz. 849, z 2008
r. Nr 96, poz. 620,
Nr 214, poz. 1344, z
2009 r. Nr 8, poz.
39, Nr 22, poz. 119,
Nr 62, poz. 504, Nr
98, poz. 817, Nr 108,
poz. 911, Nr 115,
poz. 963, Nr 190,
poz. 1475, Nr 201,
poz. 1540, Nr 206,
poz. 1589, z 2010 r.
Nr 40, poz. 227, Nr
125, poz. 842, Nr
182, poz. 1228, z
2011 r. Nr 39, poz.
201 i 202, Nr 112,
poz. 654, Nr 129,
poz. 734, Nr 185,
poz. 1092, Nr 217,
poz. 1280, Nr 240,
poz. 1431, z 2012 r.
poz. 908, z 2013 r.
poz. 628, 1247, z
2014 r. poz. 287,
619, poz. 1707, z
2015 r. poz. 21.
©Kancelaria Sejmu
9)
s. 2/141
odpowiedni
terenowy
organ
administracji
rządowej
lub
samorządu
terytorialnego,
10) inny organ uprawniony przez ustawę do wykonywania orzeczeń.
Art. 3. § 1. Sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji, jest właściwy
również w postępowaniu dotyczącym wykonania tego orzeczenia. Jednakże w
stosunku do skazanego lub sprawcy przebywającego w okręgu innego sądu właściwy
w postępowaniu dotyczącym wykonania orzeczenia jest sąd równorzędny, w którego
okręgu skazany lub sprawca ma miejsce stałego pobytu, chyba że ustawa stanowi
inaczej.
§ 1a. Jeżeli skazany jest pozbawiony wolności w tej lub innej sprawie, w
postępowaniu dotyczącym wykonania wyroku skazującego na karę pozbawienia
wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania właściwy jest sąd, który
wydał wyrok w pierwszej instancji.
§ 2. W
sprawach
zastrzeżonych
w
niniejszym
kodeksie
dla
sądu
penitencjarnego właściwy jest ten sąd penitencjarny, w którego okręgu przebywa
skazany, chyba że ustawa stanowi inaczej. Sądem penitencjarnym jest sąd okręgowy.
§ 3. W stosunku do osób skazanych przez sąd wojskowy, w sprawach
określonych w § 2, orzeka wojskowy sąd garnizonowy.
§ 3a. Na
postanowienie
w
przedmiocie
właściwości
w
postępowaniu
wykonawczym zażalenie nie przysługuje.
§ 4. (uchylony).
§ 5. (uchylony).
Rozdział III
Skazany
Art. 4. § 1. Kary, środki karne, zabezpieczające i zapobiegawcze wykonuje się
w sposób humanitarny, z poszanowaniem godności ludzkiej skazanego. Zakazuje się
stosowania tortur lub nieludzkiego albo poniżającego traktowania i karania
skazanego.
§ 2. Skazany zachowuje prawa i wolności obywatelskie. Ich ograniczenie może
wynikać jedynie z ustawy oraz z wydanego na jej podstawie prawomocnego
orzeczenia.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 3/141
Art. 5. § 1. Skazany jest podmiotem określonych w niniejszym kodeksie praw i
obowiązków.
§ 2. Skazany ma obowiązek stosować się do wydanych przez właściwe organy
poleceń zmierzających do wykonania orzeczenia.
Art. 6. § 1. Skazany może składać wnioski o wszczęcie postępowania przed
sądem i brać w nim udział jako strona oraz w wypadkach wskazanych w ustawie
wnosić zażalenia na postanowienia wydane w postępowaniu wykonawczym.
§ 2. Skazany może składać wnioski, skargi i prośby do organów wykonujących
orzeczenie. Skazany, składając wniosek, skargę lub prośbę, jest obowiązany do
uzasadnienia zawartych w niej żądań w stopniu umożliwiającym jej rozpoznanie, w
szczególności do dołączenia odpowiednich dokumentów.
§ 3. Jeżeli wniosek, skarga lub prośba:
1)
oparte są na tych samych podstawach faktycznych,
2)
zawierają wyrazy lub zwroty powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe
albo gwarę przestępców,
3)
nie zawierają uzasadnienia zawartych w nich żądań w stopniu umożliwiającym
ich rozpoznanie
– właściwy organ może pozostawić wniosek, skargę lub prośbę bez rozpoznania.
Art. 7. § 1. Skazany może zaskarżyć do sądu decyzję organu wymienionego w
art. 2 pkt 3–6 i 10 z powodu jej niezgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi
inaczej.
§ 2. Skargi rozpoznaje sąd właściwy zgodnie z art. 3. W sprawach dotyczących
odbywania kary pozbawienia wolności, kary aresztu, kary porządkowej, środka
przymusu skutkującego pozbawienie wolności, wykonywania orzeczenia o
warunkowym
przedterminowym
zwolnieniu
oraz
środka
zabezpieczającego
polegającego na umieszczeniu w zakładzie zamkniętym sądem właściwym jest sąd
penitencjarny.
§ 3. Skarga na decyzję, o której mowa w § 1, przysługuje skazanemu w
terminie 7 dni od dnia ogłoszenia lub doręczenia decyzji; decyzję ogłasza się lub
doręcza wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o przysługującym skazanemu prawie,
terminie i sposobie wniesienia skargi. Skargę wnosi się do organu, który wydał
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 4/141
zaskarżoną decyzję. Jeżeli organ, który wydał zaskarżoną decyzję, nie przychyli się
do skargi, przekazuje ją wraz z aktami sprawy bezzwłocznie do właściwego sądu.
§ 4. Sąd powołany do rozpoznania skargi może wstrzymać wykonanie
zaskarżonej decyzji. Odmowa wstrzymania nie wymaga uzasadnienia.
§ 5. Po rozpoznaniu skargi sąd orzeka o utrzymaniu w mocy, uchyleniu albo
zmianie zaskarżonej decyzji; na postanowienie sądu zażalenie nie przysługuje.
Art. 8. § 1. W postępowaniu wykonawczym skazany może korzystać z pomocy
obrońcy ustanowionego w tym postępowaniu.
§ 2. W postępowaniu przed sądem skazany musi mieć obrońcę, jeżeli:
1)
jest głuchy, niemy lub niewidomy,
2)
zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności,
3)
nie ukończył 18 lat,
4)
(uchylony),
5)
sąd uzna to za niezbędne ze względu na okoliczności utrudniające obronę.
§ 3. Skazany pozbawiony wolności może porozumiewać się ze swoim obrońcą
lub pełnomocnikiem będącym adwokatem lub radcą prawnym podczas nieobecności
innych osób, a rozmowy z tymi osobami w trakcie widzeń i rozmowy telefoniczne
nie podlegają kontroli.
Art. 8a. § 1. Korespondencja skazanego pozbawionego wolności podlega
cenzurze i nadzorowi, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Korespondencja skazanego pozbawionego wolności z obrońcą lub
pełnomocnikiem będącym adwokatem lub radcą prawnym nie podlega cenzurze,
nadzorowi oraz zatrzymaniu i powinna być bezzwłocznie przekazywana do adresata.
Przepisy art. 73 § 3 i 4 oraz art. 225 § 3 Kodeksu postępowania karnego stosuje się.
§ 3. Przepis § 2 zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio do korespondencji
skazanego pozbawionego wolności prowadzonej z organami ścigania, wymiaru
sprawiedliwości
i
innymi
organami
państwowymi,
organami
samorządu
terytorialnego, Rzecznikiem Praw Obywatelskich, Rzecznikiem Praw Dziecka oraz
organami powołanymi na podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską
umów międzynarodowych dotyczących ochrony praw człowieka.
Art. 8b. § 1. Rzecznik Praw Obywatelskich lub osoba przez niego
upoważniona ma prawo wstępu w każdym czasie, bez ograniczeń, do zakładów
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 5/141
karnych, aresztów śledczych i innych miejsc, w których przebywają osoby
pozbawione wolności, oraz poruszania się po ich terenie, przeglądania dokumentów i
żądania wyjaśnień od administracji tych jednostek, a także do przeprowadzania
podczas nieobecności innych osób rozmów z osobami pozbawionymi wolności oraz
badania ich wniosków, skarg i próśb.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do prokuratora wykonującego
czynności służbowe.
Rozdział IV
Postępowanie wykonawcze
Oddział 1
Wykonywanie orzeczeń
Art. 9. § 1. Postępowanie wykonawcze wszczyna się bezzwłocznie, gdy
orzeczenie stało się wykonalne.
§ 2. Wyrok oraz postanowienia wydane w trybie art. 420 Kodeksu
postępowania karnego stają się wykonalne z chwilą uprawomocnienia, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
§ 3. Postanowienie w postępowaniu wykonawczym staje się wykonalne z
chwilą wydania, chyba że ustawa stanowi inaczej lub sąd wydający postanowienie
albo sąd powołany do rozpoznania zażalenia wstrzyma jego wykonanie.
§ 4. Złożenie
wniosku
o
wydanie
postanowienia
w
postępowaniu
wykonawczym nie wstrzymuje wykonania orzeczenia, którego wniosek dotyczy,
chyba że sąd, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, postanowi inaczej.
Postanowienie w przedmiocie wstrzymania wykonania orzeczenia nie wymaga
uzasadnienia.
Art. 10. § 1. Policja w zakresie postępowania wykonawczego wykonuje
polecenia sądu.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio również do Żandarmerii Wojskowej
oraz dowódcy wojskowego, jeżeli skazany jest żołnierzem.
§ 3. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio również do Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej oraz
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 6/141
innych organów, jeżeli postępowanie wykonawcze dotyczy spraw, które zgodnie z
przepisami prawa należą do ich właściwości.
§ 4. Organy i instytucje państwowe, organy samorządu terytorialnego oraz
stowarzyszenia i organizacje społeczne w zakresie swojego działania udzielają
pomocy organom wykonującym orzeczenia.
Art. 11. § 1. Sąd, kierując orzeczenie do wykonania, przesyła jego odpis lub
wyciąg, ze wzmianką o wykonalności, a w wypadku orzeczenia prawomocnego – z
datą jego uprawomocnienia się, odpowiedniemu organowi powołanemu do
wykonywania orzeczenia. Sąd przesyła dyrektorowi zakładu karnego lub aresztu
śledczego orzeczenie wraz z uzasadnieniem, jeżeli zostało sporządzone i nie zawiera
informacji niejawnych o klauzuli tajności „tajne” lub „ściśle tajne”.
§ 1a. Jeżeli pokrzywdzony złożył wniosek, o którym mowa w art. 168a § 1, sąd,
o którym mowa w § 1, przesyła dyrektorowi zakładu karnego lub aresztu śledczego
ten wniosek oraz dane zawierające imię, nazwisko i adres pokrzywdzonego
§ 2. Sąd po wydaniu wyroku skazującego przesyła dyrektorowi aresztu
śledczego lub zakładu karnego posiadane w sprawie informacje dotyczące osoby
skazanego, w tym dane o uprzedniej karalności oraz zastosowanych wobec niego
środkach
wychowawczych
lub
poprawczych,
informacje
pozwalające
na
identyfikację skazanego, w szczególności numer Automatycznego Systemu
Identyfikacji Daktyloskopijnej (AFIS), numer Powszechnego Elektronicznego
Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), rysopis oraz opis znaków szczególnych i
tatuaży, a także zdjęcie skazanego, odpisy orzeczeń i opinii lekarskich oraz
psychologicznych, w tym stwierdzających u skazanego uzależnienia od alkoholu,
środków psychotropowych i odurzających, a także informacje dotyczące popełnienia
przestępstwa określonego w art. 197–203 Kodeksu karnego w związku z
zaburzeniami preferencji seksualnych, a po uprawomocnieniu się wyroku, na
wniosek dyrektora zakładu lub aresztu – również akta sądowe.
§ 3. Minister
Sprawiedliwości,
w
porozumieniu
z
Ministrem
Obrony
Narodowej, określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji
przesyłanych dyrektorowi zakładu karnego lub aresztu śledczego, o których mowa w
§ 2, mając na uwadze konieczność zebrania danych osobopoznawczych niezbędnych
do dokonania prawidłowej klasyfikacji skazanego dla indywidualnego z nim
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 7/141
postępowania zmierzającego do realizacji celów jakim ma służyć wykonanie kary
pozbawienia wolności.
§ 4. W razie skazania tymczasowo aresztowanego lub osoby odbywającej karę
pozbawienia wolności sąd przesyła zawiadomienie o skazaniu wraz z informacjami,
o których mowa w § 2, dyrektorowi aresztu śledczego lub zakładu karnego.
§ 5. Organ, o którym mowa w § 1, zawiadamia sąd o przystąpieniu do
wykonania orzeczenia oraz o zakończeniu jego wykonywania.
Art. 12. O prawomocnych skazaniach osób podlegających obowiązkowi służby
wojskowej lub służby w formacjach obrony cywilnej na karę pozbawienia wolności
bez zawieszenia jej wykonania, jak również o zmianach dotyczących wykonywania
kary pozbawienia wolności, sąd zawiadamia również organy właściwe w sprawach
powszechnego obowiązku obrony, na zasadach i w trybie określonych w odrębnych
przepisach.
Art. 13. § 1. Organ wykonujący orzeczenie oraz każdy, kogo orzeczenie
bezpośrednio dotyczy, może zwrócić się do sądu, który je wydał, o rozstrzygnięcie
wątpliwości co do wykonania orzeczenia lub zarzutów co do obliczenia kary. Na
postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
§ 2. (uchylony).
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie określonym w § 1 zażalenie przysługuje
również organowi określonemu w art. 2 pkt 5–10 oraz każdemu, kogo orzeczenie
bezpośrednio dotyczy.
Art. 14. §
1.
W
postępowaniu
wykonawczym
organ
postępowania
wykonawczego może zarządzić zebranie informacji dotyczących skazanego. Organ
określony w art. 2 pkt 1–5 wykonujący orzeczenie może także zarządzić zebranie
informacji
dotyczących
skazanego
w
drodze
wywiadu
środowiskowego
przeprowadzonego przez kuratora sądowego. W razie uzasadnionych wątpliwości co
do tożsamości skazanego organ wykonujący orzeczenie może zażądać ustalenia jego
tożsamości przez Policję.
§ 2. Minister
Sprawiedliwości
określi,
w
drodze
rozporządzenia,
w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i z Ministrem
Obrony Narodowej, inne organy powołane do przeprowadzenia wywiadu
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 8/141
środowiskowego,
uwzględniając
w
szczególności
jego
zakres
oraz
tryb
przeprowadzania.
Art. 15. § 1. Sąd umarza postępowanie wykonawcze w razie przedawnienia
wykonania kary, śmierci skazanego lub innej przyczyny wyłączającej to
postępowanie.
§ 2. Jeżeli zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca postępowanie
wykonawcze, a w szczególności jeżeli nie można ująć skazanego albo nie można
wykonać wobec niego orzeczenia z powodu choroby psychicznej lub innej
przewlekłej, ciężkiej choroby, postępowanie zawiesza się w całości lub w części na
czas trwania przeszkody.
§ 2a. Na
postanowienie
w
przedmiocie
umorzenia
lub
zawieszenia
postępowania wykonawczego przysługuje zażalenie.
§ 3. Zawieszenie
postępowania
wykonawczego
nie
wstrzymuje
biegu
przedawnienia, chyba że skazany uchyla się od wykonania kary. Okres wstrzymania
biegu przedawnienia nie może przekroczyć 10 lat.
§ 4. Wykonywanie kary pozbawienia wolności, kary aresztu lub środka
przymusu w tej samej lub innej sprawie wstrzymuje bieg przedawnienia.
Art. 16. (uchylony).
Art. 17. § 1. Sąd, kierując do wykonania orzeczenie o pozbawieniu wolności,
zawiadamia:
1)
sąd opiekuńczy, jeżeli zachodzi potrzeba opieki nad dziećmi skazanego,
2)
właściwy organ, jeżeli zachodzi potrzeba opieki nad osobą niedołężną lub
chorą, którą opiekował się skazany, albo potrzeba przedsięwzięcia niezbędnych
czynności do ochrony mienia lub mieszkania skazanego.
§ 2. O poczynionych wystąpieniach i wydanych zarządzeniach zawiadamia się
skazanego.
Oddział 2
Postępowanie przed sądem
Art. 18. § 1. W postępowaniu wykonawczym sąd orzeka postanowieniem.
§ 2. W kwestiach nie wymagających postanowienia prezes sądu lub
upoważniony sędzia wydaje zarządzenia.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 9/141
§ 3. W kwestiach nie wymagających postanowienia sądu penitencjarnego
zarządzenia wydaje sędzia penitencjarny.
Art. 19. § 1. Sąd orzeka na wniosek prokuratora, skazanego albo jego obrońcy
oraz z urzędu, a jeżeli ustawa tak stanowi – na wniosek innych osób.
§ 2. Wniosek lub skargę można zgłosić na piśmie lub ustnie. W wypadku
ustnego zgłoszenia spisuje się protokół.
§ 3. Składający wniosek, o którym mowa w § 1, jest obowiązany do
uzasadnienia zawartych w nim żądań w stopniu umożliwiającym jego rozpoznanie,
w szczególności do dołączenia odpowiednich dokumentów. W przypadku
niewykonania tego obowiązku można pozostawić wniosek bez rozpoznania.
§ 4. Wniosek lub skargę rozpoznaje się w terminie 21 dni od daty wpływu do
sądu, chyba że ustawa przewiduje rozpoznanie wniosku na posiedzeniu, w którym
uprawnione osoby mogą wziąć udział.
Art. 20. § 1. W postępowaniu wykonawczym sąd orzeka jednoosobowo.
§ 2. Zażalenie wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie;
zostaje ono przekazane bezzwłocznie zarządzeniem wraz z aktami sprawy do sądu
wyższej instancji, chyba że sąd orzekający w tym samym składzie przychyli się do
zażalenia.
§ 3. Sąd wyższej instancji rozpoznaje zażalenie jednoosobowo.
§ 4. Sąd wyższej instancji rozpoznaje zażalenie w terminie 21 dni od daty jego
przekazania przez sąd pierwszej instancji, chyba że ustawa przewiduje rozpoznanie
zażalenia na posiedzeniu, w którym uprawnione osoby mogą wziąć udział.
Art. 21. W postępowaniu przed sądem prokurator jest stroną; w szczególności
może składać wnioski, a w wypadkach wskazanych w ustawie wnosić zażalenia na
postanowienia wydane w postępowaniu wykonawczym.
Art. 22. § 1. Prokurator, skazany oraz jego obrońca, sądowy kurator
zawodowy, pokrzywdzony, a także inne osoby, o których mowa w art. 19 § 1, mają
prawo wziąć udział w posiedzeniu, gdy ustawa tak stanowi. W posiedzeniu sądu
wyższej instancji mają prawo wziąć udział osoby, którym przysługuje prawo do
udziału w posiedzeniu sądu pierwszej instancji.
§ 1a. Niestawiennictwo
osób,
o
których
mowa
w
§
1,
należycie
zawiadomionych o terminie i celu posiedzenia, nie wstrzymuje rozpoznania sprawy,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 10/141
z wyjątkiem obrońcy w wypadkach określonych w art. 8 § 2, chyba że sąd orzeka na
korzyść lub zgodnie z wnioskiem skazanego.
§ 2. Sąd może dopuścić do udziału w posiedzeniu również inne osoby niż
wymienione w § 1, jeżeli ich udział może mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia.
§ 3. Udział sądowego kuratora zawodowego w posiedzeniu jest obowiązkowy,
jeżeli sąd uzna to za konieczne.
Art. 23. § 1. Sąd może zarządzić sprowadzenie skazanego na posiedzenie sądu.
§ 2. Sąd może zlecić przesłuchanie skazanego sądowi wezwanemu, w którego
okręgu skazany przebywa.
§ 3. Jeżeli postępowanie sądowe dotyczy skazanego pozbawionego wolności,
posiedzenie może odbyć się w zakładzie, w którym on przebywa.
Art. 24. § 1. Jeżeli ujawnią się nowe lub poprzednio nie znane okoliczności
istotne dla rozstrzygnięcia, sąd może w każdym czasie zmienić lub uchylić
poprzednie postanowienie.
§ 2. Niedopuszczalna jest zmiana lub uchylenie postanowienia, przewidzianego
w § 1, na niekorzyść skazanego po upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się
postanowienia.
§ 3. Na postanowienie wydane na podstawie § 1 przysługuje zażalenie tylko
wtedy, gdy przysługiwało również na postanowienie podlegające zmianie lub
uchyleniu.
Oddział 3
Postępowanie egzekucyjne
Art. 25. § 1. Egzekucję zasądzonych roszczeń cywilnych, orzeczonej grzywny,
świadczenia pieniężnego, należności sądowych oraz zobowiązania określonego w
art. 52 Kodeksu karnego prowadzi się według przepisów Kodeksu postępowania
cywilnego, jeżeli niniejsza ustawa nie stanowi inaczej.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do wykonania postanowień o
zabezpieczeniu roszczeń cywilnych będących przedmiotem postępowania karnego
oraz grzywny.
[§ 3. W pierwszej kolejności podlegają zaspokojeniu zasądzone roszczenia
cywilne mające na celu naprawienie szkody lub zadośćuczynienie za doznaną
krzywdę.]
2015-01-20
Nowe brzmienie
§ 3 w art. 25
wchodzi w życie
z dn. 1.07.2015 r.
(Dz. U. z 2013 r.
poz. 1247).
©Kancelaria Sejmu
s. 11/141
<§ 3. W pierwszej kolejności podlegają zaspokojeniu zasądzone roszczenia
cywilne mające na celu naprawienie szkody lub zadośćuczynienie za doznaną
krzywdę, a następnie należności sądowe.>
Art. 26. Do tytułów egzekucyjnych mają zastosowanie przepisy art. 776–795
Kodeksu postępowania cywilnego.
Art. 27. Egzekucję środka karnego przepadku oraz nawiązki na rzecz Skarbu
Państwa prowadzi urząd skarbowy według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji, jeżeli niniejsza ustawa nie stanowi inaczej.
Art. 28. § 1. Orzeczone w stosunku do jednego z małżonków, pozostających
we wspólności majątkowej, kary grzywny, nawiązki i należności sądowe podlegają
zaspokojeniu z odrębnego majątku skazanego oraz z wynagrodzenia za pracę lub za
inne usługi świadczone przez niego osobiście, jak również z praw twórcy wynalazku,
wzoru użytkowego oraz projektu racjonalizatorskiego. Jeżeli zaspokojenie z tych
źródeł okaże się niemożliwe, egzekucja może być prowadzona z majątku wspólnego.
Niemożność zaspokojenia z majątku odrębnego skazanego stwierdza się w
protokole.
§ 2. Egzekucja z majątku wspólnego jest niedopuszczalna w razie skazania za
przestępstwo, którym pokrzywdzony jest małżonek skazanego albo osoby, w
stosunku do których małżonek ten obciążony jest obowiązkiem alimentacyjnym.
§ 3. W razie skierowania egzekucji do majątku wspólnego, małżonek
skazanego może żądać ograniczenia lub wyłączenia w całości zaspokojenia
należności, wymienionych w § 1, z majątku wspólnego lub niektórych jego
składników, jeżeli skazany nie przyczynił się lub przyczynił się w stopniu
nieznacznym do powstania tego majątku albo do nabycia określonych jego
składników lub jeżeli zaspokojenie z majątku wspólnego tych należności jest
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
Art. 29. § 1. Z chwilą prawomocnego orzeczenia środka karnego przepadku
wobec jednego z małżonków pozostających we wspólności majątkowej, przedmioty
majątkowe, których dotyczy przepadek lub które podlegają egzekucji przepadku
równowartości przedmiotów lub korzyści, tracą z mocy prawa charakter składników
majątku wspólnego. Od tej chwili stosuje się do nich odpowiednio przepisy o
współwłasności w częściach ułamkowych, przy czym udział Skarbu Państwa stanowi
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 12/141
część orzeczona przepadkiem. Małżonek skazanego może wystąpić odpowiednio z
żądaniem określonym w art. 28 § 3.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w wypadku orzeczenia środka karnego
przepadku przedmiotów objętych innym rodzajem współwłasności łącznej.
Art. 29a. § 1. Przy egzekucji środka karnego przepadku korzyści majątkowej
uzyskanej z popełnienia przestępstwa lub jej równowartości domniemywa się, że
rzeczy oraz prawa majątkowe, które są we władaniu skazanego po orzeczeniu tego
środka, należały do niego już w chwili wydania orzeczenia.
§ 2. Osoba fizyczna, w stosunku do której działa domniemanie ustanowione w
art. 45 § 4 Kodeksu karnego lub w art. 33 § 4 Kodeksu karnego skarbowego, może
wnosić o wyłączenie z jego zakresu przedmiotów majątkowych, których łączna
wartość według oszacowania organu egzekucyjnego nie przekracza przeciętnego
sześciomiesięcznego dochodu tej osoby; wniosek o wyłączenie zgłasza się do tego
organu.
§ 3. W razie nieuwzględnienia wniosku, o którym mowa w § 2, osoba
zainteresowana może w drodze powództwa żądać wyłączenia przedmiotów z zakresu
domniemania i zwolnienia ich od egzekucji lub dokonanego zabezpieczenia.
Art. 29b. § 1. Pozew przeciwko Skarbowi Państwa o obalenie domniemania
ustanowionego w art. 45 § 4 Kodeksu karnego lub w art. 33 § 4 Kodeksu karnego
skarbowego jest tymczasowo wolny od opłat sądowych, a w razie oddalenia
powództwa powód jest obowiązany uiścić opłaty na zasadach ogólnych.
§ 2. Jeżeli w celu obalenia domniemania powód powołuje się na nabycie
odpłatne, powinien wskazać źródło nabycia i udowodnić pochodzenie potrzebnych
do nabycia środków.
§ 3. Sprzedaż ruchomości lub nieruchomości nie może nastąpić przed
prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy.
Art. 30. W sprawach wytoczonych przeciwko Skarbowi Państwa reprezentuje
go prezes sądu okręgowego lub urząd skarbowy w sprawach, w których wykonał
wyrok w zakresie orzeczonego nim przepadku.
Art. 31. W razie dokonania przez dłużnika Skarbu Państwa czynności prawnej
z pokrzywdzeniem wierzyciela, z powództwem występuje prezes sądu okręgowego
lub urząd skarbowy w sprawach, w których wykonuje orzeczenie.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 13/141
Rozdział V
Nadzór penitencjarny
Art. 32. Nadzór nad legalnością i prawidłowością wykonywania kary
pozbawienia wolności, kary aresztu, tymczasowego aresztowania, zatrzymania oraz
środka zabezpieczającego związanego z umieszczeniem w zakładzie zamkniętym, a
także kar porządkowych i środków przymusu skutkujących pozbawienie wolności
sprawuje sędzia penitencjarny.
Art. 33. § 1. Sędzia penitencjarny wizytuje zakłady karne, areszty śledcze oraz
inne miejsca, w których przebywają osoby pozbawione wolności. Ma on prawo
wstępu w każdym czasie, bez ograniczeń, do tych zakładów, aresztów i miejsc oraz
poruszania się po ich terenie, przeglądania dokumentów i żądania wyjaśnień od
administracji tych jednostek.
§ 2. Sędzia penitencjarny ma prawo przeprowadzania podczas nieobecności
innych osób rozmów z osobami pozbawionymi wolności oraz badania ich wniosków,
skarg i próśb.
Art. 34. § 1. Sędzia penitencjarny uchyla sprzeczną z prawem decyzję organu
wymienionego w art. 2 pkt 5 i 6, o ile dotyczy ona osoby pozbawionej wolności.
§ 2. Na decyzję sędziego skazanemu i organom określonym w § 1 przysługuje
skarga do sądu penitencjarnego, w którego okręgu wydano decyzję.
§ 3. Przepisy art. 7 § 3–5 stosuje się odpowiednio.
§ 4. W wypadku stwierdzenia niezgodnego z prawem pozbawienia wolności,
sędzia penitencjarny niezwłocznie zawiadamia o tym organ, do którego dyspozycji
osoba pozbawiona wolności pozostaje, a w wypadku odbywania przez nią kary lub
wykonywania wobec niej środka, o którym mowa w art. 32 – organ, który skierował
orzeczenie do wykonania, a w razie potrzeby zarządza zwolnienie takiej osoby.
Art. 35. § 1. Jeżeli zdaniem sędziego penitencjarnego zachodzi potrzeba
wydania decyzji nie należącej do jego właściwości, a w szczególności decyzji o
charakterze administracyjnym, przekazuje on swoje spostrzeżenia wraz z
odpowiednimi wnioskami właściwemu organowi.
§ 2. Organ wymieniony w § 1 zawiadamia sędziego penitencjarnego, w
terminie 14 dni albo w innym wyznaczonym przez sędziego terminie, o zajętym
stanowisku. Jeżeli sędzia penitencjarny uzna to stanowisko za niezadowalające,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 14/141
przedstawia sprawę organowi nadrzędnemu nad organem wymienionym w § 1;
organ nadrzędny zawiadamia sędziego o sposobie załatwienia sprawy.
§ 3. W wypadku powtarzania się rażących uchybień w funkcjonowaniu zakładu
karnego, aresztu śledczego lub innego miejsca, w którym przebywają osoby
pozbawione wolności, albo gdy istniejące w nim warunki nie zapewniają
poszanowania praw osób tam przebywających, sędzia penitencjarny występuje do
właściwego organu nadrzędnego z wnioskiem o usunięcie w określonym terminie
istniejących uchybień. Jeżeli w wymienionym terminie uchybienia te nie zostały
usunięte, sędzia penitencjarny występuje z wnioskiem do właściwego ministra o
zawieszenie działalności bądź likwidację w całości lub w części określonego
zakładu, aresztu lub miejsca.
Art. 36. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób,
zakres i tryb sprawowania nadzoru penitencjarnego, uwzględniając w szczególności
legalność i prawidłowość wykonywania kary pozbawienia wolności, sposób
eliminowania
stwierdzonych
uchybień
oraz
sposoby
dokumentowania
i
przeprowadzania tego nadzoru, a także rodzaj i typ zakładu karnego.
Rozdział VI
Zatarcie skazania
Art. 37. § 1. W przedmiocie zatarcia skazania orzeka sąd, chyba że zatarcie
nastąpiło z mocy prawa.
§ 2. Jeżeli w pierwszej instancji wyroki wydało kilka sądów, właściwy jest sąd,
który jako ostatni wydał wyrok skazujący. Jeżeli orzekały sądy różnego rzędu,
właściwy jest sąd wyższego rzędu.
§ 3. Wniosek skazanego o zatarcie skazania, złożony przed upływem roku od
wydania postanowienia odmawiającego zatarcia, można pozostawić bez rozpoznania.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie zatarcia skazania przysługuje zażalenie.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 15/141
Rozdział VII
Uczestnictwo społeczeństwa w wykonywaniu orzeczeń, pomoc w społecznej
readaptacji skazanych oraz Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy
Postpenitencjarnej
Art. 38. § 1. W wykonywaniu kar, środków karnych, zabezpieczających i
zapobiegawczych, w szczególności związanych z pozbawieniem wolności, mogą
współdziałać stowarzyszenia, fundacje, organizacje oraz instytucje, których celem
działania jest realizacja zadań określonych w niniejszym rozdziale, jak również
kościoły i inne związki wyznaniowe oraz osoby godne zaufania.
§ 2. Podmioty, o których mowa w § 1, mogą w porozumieniu z dyrektorem
zakładu karnego lub aresztu śledczego uczestniczyć w prowadzeniu działalności
resocjalizacyjnej, społecznej, kulturalnej, oświatowej, sportowej i religijnej w tych
zakładach lub aresztach.
Art. 39. § 1. Przedstawiciele stowarzyszeń, fundacji, organizacji i instytucji, o
których mowa w art. 38 § 1, kościołów i innych związków wyznaniowych oraz
osoby godne zaufania mogą uczestniczyć w radach oraz innych organach
kolegialnych
–
powoływanych
przez
Prezesa
Rady
Ministrów,
Ministra
Sprawiedliwości lub podległe mu organy albo wojewodów – których zadaniem jest
świadczenie pomocy skazanym i ich rodzinom albo koordynowanie współdziałania
społeczeństwa z zakładami karnymi i aresztami śledczymi. Przedstawiciele ci oraz
osoby godne zaufania mogą też uczestniczyć w społecznej kontroli nad
wykonywaniem kar, środków karnych, zabezpieczających i zapobiegawczych.
§ 2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
zakres i tryb uczestnictwa podmiotów wymienionych w art. 38 § 1 w wykonywaniu
kar i środków karnych oraz zabezpieczających i zapobiegawczych, a także
społecznej kontroli, o której mowa w § 1, uwzględniając w szczególności cele, jakim
powinno
służyć
uczestnictwo
tych
podmiotów
w
zakresie
zapobiegania
przestępczości i readaptacji społecznej, warunki jakim powinien odpowiadać
przedstawiciel podmiotu oraz charakter uczestnictwa.
Art. 40. § 1. W celu koordynowania współdziałania organów państwowych i
przedstawicieli społeczeństwa w zapobieganiu przestępczości i wykonywaniu
orzeczeń oraz w celu świadczenia pomocy w readaptacji społecznej, a także
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 16/141
wykonywania kontroli społecznej i dokonywania oceny polityki penitencjarnej,
Prezes Rady Ministrów powołuje Radę Główną do Spraw Społecznej Readaptacji i
Pomocy Skazanym, zwaną dalej „Radą Główną”.
§ 2. W
skład
Rady
Głównej
wchodzą
przedstawiciele
wymiaru
sprawiedliwości, Ministra Sprawiedliwości, Ministra Obrony Narodowej, ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, ministra właściwego do spraw
zdrowia, ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania, ministra właściwego
do spraw wewnętrznych oraz Policji i Służby Więziennej. W skład Rady Głównej
mogą też wchodzić przedstawiciele stowarzyszeń, fundacji, organizacji i instytucji, o
których mowa w art. 38 § 1, kościołów i innych związków wyznaniowych, a także
związków zawodowych i samorządu zawodowego, przedstawiciele nauki oraz osoby
godne zaufania, mogące przyczynić się do realizacji celów wymienionych w § 1.
§ 3. Stosownie do potrzeb, wojewoda może powołać terenowe rady do spraw
społecznej readaptacji i pomocy skazanym, zwane dalej „radami terenowymi”. Do
składu rady terenowej zaprasza się również przedstawicieli organów odpowiedniego
szczebla, o których mowa w § 2, a także organów samorządu terytorialnego. Do
uczestniczenia w pracach rady terenowej można zaprosić również przedstawicieli
innych podmiotów, o których mowa w § 2. Rady terenowe wykonują zadania
określone w § 1.
§ 4. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady i tryb powoływania oraz działania Rady Głównej i rad terenowych.
Art. 41. § 1. W celu ułatwienia społecznej readaptacji, a w szczególności
przeciwdziałania powrotowi do przestępstwa, powinno udzielać się skazanym oraz
ich rodzinom niezbędnej pomocy, zwłaszcza materialnej, medycznej, w znalezieniu
pracy i zakwaterowaniu, a także porad prawnych.
§ 2. Pomocy, o której mowa w § 1, udzielają właściwe organy administracji
rządowej i samorządu terytorialnego oraz kuratorzy sądowi; pomocy tej mogą
również udzielać podmioty, o których mowa w art. 38 § 1.
Art. 42. § 1. Skazany może ustanowić, na piśmie, jako swojego przedstawiciela
osobę godną zaufania, za jej zgodą, zwłaszcza spośród przedstawicieli stowarzyszeń,
fundacji, organizacji oraz instytucji, o których mowa w art. 38 § 1.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 17/141
§ 2. Przedstawiciel skazanego, o którym mowa w § 1, może działać wyłącznie
w interesie skazanego i w tym celu składać w jego imieniu wnioski, skargi i prośby
do właściwych organów oraz instytucji, stowarzyszeń, fundacji, organizacji,
kościołów i innych związków wyznaniowych.
§ 3. Prezes sądu, upoważniony sędzia, a w toku posiedzenia sąd, może na
wniosek
skazanego
dopuścić
do
udziału
w
postępowaniu
przed
sądem
przedstawiciela skazanego, o którym mowa w § 1.
Art. 43. § 1. Tworzy się Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy
Postpenitencjarnej, zwany dalej „Funduszem”.
§ 2. Fundusz jest państwowym funduszem celowym, którego dysponentem jest
Minister Sprawiedliwości, zwany dalej „dysponentem Funduszu”.
§ 3. Sąd, który wydał orzeczenie w I instancji, prowadzi wyodrębnioną,
szczegółową ewidencję księgową nawiązek i świadczeń pieniężnych zasądzonych na
rzecz Funduszu.
§ 4. Sąd, o którym mowa w § 3, wzywa osobę zobowiązaną do uiszczenia
nawiązki albo świadczenia pieniężnego, do ich uiszczenia w terminie 30 dni.
§ 5. Postępowanie egzekucyjne dotyczące nawiązek i świadczeń pieniężnych
zasądzonych na rzecz Funduszu wszczyna komornik na wniosek sądu, o którym
mowa w § 3, według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. W tym celu sąd z
urzędu nadaje tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.
§ 6. Zaliczka na koszty egzekucji jest finansowana ze środków Funduszu.
§ 7. Przychodami Funduszu są środki pieniężne pochodzące z:
1)
orzeczonych przez sądy nawiązek oraz świadczeń pieniężnych,
2)
potrąceń w wysokości 10% wynagrodzenia przysługującego za pracę skazanych
zatrudnionych w formach określonych w art. 121 § 2,
3)
wykonania kar dyscyplinarnych, o których mowa w art. 143 § 1 pkt 7,
4)
spadków, zapisów i darowizn,
5)
dotacji, zbiórek i innych źródeł.
§ 8. Środki Funduszu są przeznaczane na:
[1) pomoc osobom pokrzywdzonym przestępstwem oraz członkom ich rodzin,
zwłaszcza pomoc medyczną, psychologiczną, rehabilitacyjną, prawną oraz
materialną, udzielaną przez jednostki niezaliczane do sektora finansów
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 18/141
publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia zysku, w tym stowarzyszenia,
fundacje, organizacje i instytucje,]
<1) pomoc
osobom
pokrzywdzonym
przestępstwem
oraz
osobom
im
najbliższym, zwłaszcza pomoc medyczną, psychologiczną, rehabilitacyjną,
prawną oraz materialną, udzielaną przez jednostki niezaliczane do sektora
finansów publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia zysku, w tym
stowarzyszenia, fundacje, organizacje i instytucje,>
2)
pomoc postpenitencjarną osobom pozbawionym wolności, zwalnianym z Nowe brzmienie
pkt 1 i dodany
zakładów karnych i aresztów śledczych oraz członkom ich rodzin, udzielaną pkt 2a w § 8 w
art. 43 wejdzie w
przez zawodowych kuratorów sądowych oraz Służbę Więzienną,
życie
z
dn.
<2a) pomoc prawną i psychologiczną świadkom i osobom im najbliższym,>
3)
pomoc postpenitencjarną osobom, o których mowa w pkt 2, udzielaną przez
8.04.2015 r. (Dz.
U. z 2015 r. poz.
21).
podmioty wymienione w art. 38 § 1,
4)
działalność podejmowaną lub powierzoną przez dysponenta Funduszu, mającą
na celu wsparcie i rozwój systemu pomocy osobom pokrzywdzonym
przestępstwem oraz pomocy postpenitencjarnej, w szczególności na:
a)
promowanie i wspieranie inicjatyw i przedsięwzięć służących poprawie
sytuacji osób pokrzywdzonych przestępstwem oraz skutecznej readaptacji
skazanych,
b)
podejmowanie
przedsięwzięć
o
charakterze
edukacyjnym
i informacyjnym,
c)
pokrywanie kosztów związanych z organizowaniem i prowadzeniem
szkoleń,
d)
podejmowanie, organizowanie i zlecanie badań naukowych dotyczących
sytuacji oraz potrzeb osób pokrzywdzonych przestępstwem oraz osób
skazanych.
[§ 9. Powierzenie realizacji zadań, o których mowa w § 8 pkt 1, 3 i 4, odbywa
się w trybie otwartego konkursu ofert.]
<§ 9. Powierzenie realizacji zadań, o których mowa w § 8 pkt 1, 2a–4, Nowe brzmienie
odbywa się w trybie otwartego konkursu ofert.>
<§ 9a. Do realizacji pomocy prawnej i psychologicznej pokrzywdzonym
i świadkom na terenie sądu, jednostki organizacyjnej prokuratury lub jednostki
organizacyjnej Policji wymagana jest zgoda prezesa sądu, kierownika jednostki
2015-01-20
§ 9 i dodany § 9a
w art. 43 wejdzie
w życie z dn.
8.04.2015 r. (Dz.
U. z 2015 r. poz.
21).
©Kancelaria Sejmu
s. 19/141
organizacyjnej prokuratury bądź komendanta jednostki organizacyjnej Policji.
Podmiot przystępujący do otwartego konkursu ofert dołącza do oferty
dokument potwierdzający tę zgodę.>
[§ 10. Dysponent
Funduszu,
udzielając
dotacji
celowej,
zwanej
dalej
„dotacją”, na realizację zadań, o których mowa w § 8 pkt 1, 3 i 4, zawiera
z podmiotem umowę.]
<§ 10. Dysponent Funduszu, udzielając dotacji celowej, zwanej dalej Nowe brzmienie
§ 10 i 11 oraz
„dotacją”, na realizację zadań, o których mowa w § 8 pkt 1, 2a–4, zawiera dodany § 11a w
art. 43 wejdzie w
z podmiotem umowę.>
życie
z
dn.
[§ 11. Podmioty, z którymi została zawarta umowa, są obowiązane do 8.04.2015 r. (Dz.
U. z 2015 r. poz.
prowadzenia wyodrębnionej ewidencji księgowej otrzymanych środków oraz 21).
dokonywanych z tych środków wydatków.]
<§ 11. Podmioty, z którymi została zawarta umowa, są obowiązane do
prowadzenia wyodrębnionej ewidencji księgowej otrzymanych środków
i dokonywanych z tych środków wydatków oraz posiadania odrębnego
rachunku bankowego przeznaczonego tylko do obsługi tych środków.>
<§ 11a. Podmiot, który otrzymał dotację w celu świadczenia pomocy
psychologicznej osobom pokrzywdzonym przestępstwem lub świadkom, jest
obowiązany
udzielić
pomocy
psychologicznej
na
wezwanie
organu
prowadzącego czynności operacyjno-rozpoznawcze albo sprawdzające lub
postępowanie przygotowawcze albo sądu w terminie 14 dni od wezwania, chyba
że określone w umowie środki przeznaczone na pomoc psychologiczną zostały
wykorzystane lub pokrzywdzony lub świadek nie kwalifikuje się do udzielenia
takiej pomocy.>
§ 12. Podmioty, które otrzymały dotacje z Funduszu, są obowiązane do
sporządzania i przekazywania dysponentowi Funduszu kwartalnych informacji
dotyczących wykorzystania tych środków oraz do sporządzania i przekazania
rozliczenia dotacji w zakresie rzeczowym i finansowym, w terminie 15 dni od dnia
zakończenia realizacji zadania.
§ 13. Pomocy z Funduszu nie przyznaje się w takim zakresie, w jakim została
ona udzielona z innych źródeł.
§ 14. Dysponent Funduszu kontroluje prawidłowość wydatkowania dotacji
otrzymanych
z
Funduszu
pod
względem
racjonalności
i
legalności
ich
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 20/141
wydatkowania, w tym zgodność danych zawartych w informacjach, o których mowa
w § 12, ze stanem faktycznym.
§ 15. Podmioty, które wykorzystały dotacje niezgodnie z celem ich przyznania,
są obowiązane do zwrotu dysponentowi Funduszu równowartości przekazanych
środków wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych,
w ciągu 15 dni od dnia stwierdzenia takiego wykorzystania.
<§ 15a. Podmioty, o których mowa w § 15, nie mogą brać udziału Dodany § 15a i
nowe
brzmienie
w otwartym konkursie ofert, o którym mowa w § 9, do dnia zwrotu środków pkt 1 w § 19 w
art. 43 wejdzie w
wraz z odsetkami i przez następne 12 miesięcy od tego dnia.>
§ 16. Osoba,
która
wykorzystała
udzieloną
pomoc
niezgodnie
z
życie
przeznaczeniem, jest obowiązana do zwrotu równowartości uzyskanych świadczeń.
§ 17. W wypadku ustalenia, że osoba, której udzielono pomocy, wykorzystała
ją niezgodnie z przeznaczeniem, podmiot, który udzielił pomocy, jest obowiązany do
wezwania tej osoby do zwrotu równowartości uzyskanych świadczeń w terminie 30
dni od dnia wezwania jej do zwrotu.
§ 18. Osoba,
która
wykorzystała
udzieloną
pomoc
niezgodnie
z
jej
przeznaczeniem i pomimo wezwania nie zwróciła jej równowartości, traci prawo do
dalszej pomocy, chyba że zachodzą wyjątkowe okoliczności uzasadniające
udzielenie jej takiej pomocy.
§ 19. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
[1) tryb udzielania pomocy osobom pokrzywdzonym przestępstwem oraz członkom
ich rodzin,]
<1) tryb
udzielania
pomocy
osobom
pokrzywdzonym
przestępstwem,
świadkom oraz osobom im najbliższym,>
2)
tryb udzielania pomocy osobom pozbawionym wolności, zwalnianym z
zakładów karnych i aresztów śledczych oraz członkom ich rodzin,
3)
warunki i tryb udzielania dotacji z Funduszu podmiotom, w tym
w szczególności tryb przeprowadzania konkursu ofert, kryteria oceny oferty i
tryb zawierania umów na realizację powierzonych zadań,
4)
szczegółowe zadania, na które przeznaczane są środki Funduszu,
5)
sposób wykorzystywania i rozliczania środków Funduszu, w tym wzór i
terminy składania przez podmioty kwartalnych informacji,
6)
z
dn.
jej 8.04.2015 r. (Dz.
szczegółowe zasady gospodarki finansowej Funduszu
2015-01-20
U. z 2015 r. poz.
21).
©Kancelaria Sejmu
s. 21/141
– uwzględniając potrzebę prowadzenia odrębnej gospodarki finansowej w zakresie
realizacji zadań dotyczących pomocy osobom pokrzywdzonym przestępstwem oraz
pomocy
postpenitencjarnej,
a także
potrzebę
skutecznego
i
racjonalnego
wykorzystania środków Funduszu oraz osiągnięcia celów, dla których Fundusz
został utworzony.
CZĘŚĆ SZCZEGÓLNA
Rozdział VIII
Grzywna
Art. 44. § 1. Skazanego na grzywnę sąd wzywa do jej uiszczenia w terminie 30
dni.
§ 2. W razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu grzywnę ściąga się
w drodze egzekucji.
Art. 45. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny nieprzekraczającej stu dwudziestu
stawek dziennych okaże się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że
byłaby ona bezskuteczna, sąd może zamienić grzywnę na pracę społecznie
użyteczną, przyjmując, że dziesięć stawek dziennych jest równoważnych miesiącowi
pracy społecznie użytecznej, z zaokrągleniem, w górę, do pełnego miesiąca. Pracę
społecznie użyteczną określa się w miesiącach oraz ustala wymiar godzin pracy od
20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym, kierując się wskazaniami zawartymi w
art. 53 Kodeksu karnego.
§ 2. Do wykonywania pracy, o której mowa w § 1, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 53–58 i art. 60.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo,
z tym że górna granica grzywny podlegającej zamianie nie może przekroczyć
240 000 złotych, a miesiąc pracy społecznie użytecznej jest równoważny grzywnie w
kwocie do 20 000 złotych.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie zamiany grzywny na pracę społecznie
użyteczną przysługuje zażalenie.
Art. 46. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna lub z
okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd zarządza wykonanie
zastępczej kary pozbawienia wolności, gdy:
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
1)
s. 22/141
skazany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy społecznie
użytecznej zamienionej na podstawie art. 45 albo uchyla się od jej wykonania,
lub
2)
zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub niecelowa.
§ 2. Zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, przyjmuje
się, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom
dziennym grzywny; kara zastępcza nie może przekroczyć 12 miesięcy pozbawienia
wolności, jak również górnej granicy kary pozbawienia wolności za dane
przestępstwo, a jeżeli ustawa nie przewiduje za dane przestępstwo kary pozbawienia
wolności, górna granica zastępczej kary pozbawienia wolności nie może przekroczyć
6 miesięcy.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo,
z tym że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny grzywnie w kwocie od
20 do 4000 złotych.
§ 4. W przypadku gdy grzywna została uiszczona lub ściągnięta w drodze
egzekucji tylko w części albo tylko w części została wykonana w formie pracy
społecznie użytecznej, sąd, zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia
wolności, określa jej wymiar według zasad przewidzianych w § 2 lub 3.
§ 5. Na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania zastępczej kary
pozbawienia wolności przysługuje zażalenie.
Art. 47. § 1. Jeżeli grzywna została uiszczona w części, prezes sądu lub
upoważniony sędzia zarządza zmniejszenie kary zastępczej w sposób odpowiadający
stosunkowi kwoty zapłaconej do wysokości grzywny.
§ 2. Od zastępczej kary pozbawienia wolności lub wykonywania pracy, o której
mowa w art. 45 § 1, skazany może się w każdym czasie zwolnić przez złożenie
kwoty pieniężnej przypadającej jeszcze do uiszczenia tytułem grzywny.
§ 3. (uchylony).
§ 4. (uchylony).
Art. 48. W posiedzeniu w przedmiocie zarządzenia wykonania zastępczej kary
pozbawienia wolności ma prawo wziąć udział prokurator, skazany oraz jego
obrońca, a gdy skazany pozostaje pod dozorem – również sądowy kurator
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 23/141
zawodowy, osoba godna zaufania lub przedstawiciel stowarzyszenia, instytucji albo
organizacji społecznej, o której mowa w art. 73 § 1 Kodeksu karnego.
Art. 49. § 1. Jeżeli natychmiastowe wykonanie grzywny pociągnęłoby dla
skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki sąd może rozłożyć grzywnę na raty
na czas nieprzekraczający 1 roku, licząc od dnia wydania pierwszego postanowienia
w tym zakresie.
§ 2. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie, a zwłaszcza
wówczas, gdy wysokość grzywny jest znaczna, można rozłożyć grzywnę na raty na
okres do 3 lat.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie rozłożenia grzywny na raty przysługuje
zażalenie.
Art. 50. § 1. Sąd odwołuje rozłożenie grzywny na raty, jeżeli ujawniły się nowe
lub poprzednio nie znane okoliczności, istotne dla rozstrzygnięcia; art. 24 § 2 nie ma
zastosowania.
§ 2. Rozłożenie grzywny na raty można odwołać również wówczas, gdy
skazany uchybił terminowi płatności choćby jednej raty, chyba że wykaże, iż
nastąpiło to z przyczyn od niego niezależnych.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie odwołania rozłożenia grzywny na raty
przysługuje zażalenie.
Art. 51. § 1. Jeżeli skazany, z przyczyn od niego niezależnych, nie uiścił
grzywny, a wykonanie tej kary w innej drodze okazało się niemożliwe lub
niecelowe, sąd może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, grzywnę umorzyć w
części, zaś wyjątkowo – również w całości; nie zarządza się egzekucji, jeżeli z
okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie umorzenia grzywny przysługuje
zażalenie.
Art. 52. Udzielając skazanemu warunkowego przedterminowego zwolnienia z
odbycia reszty kary pozbawienia wolności, sąd penitencjarny może, jeżeli istnieją
podstawy do przyjęcia, że skazany uiści grzywnę dobrowolnie, wstrzymać uprzednio
zarządzone wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, stosując jednocześnie
art. 49; wówczas okres rozłożenia grzywny na raty biegnie od dnia wydania
postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 24/141
Art. 52a. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do egzekucji
kar o charakterze pieniężnym, o których mowa w rozdziale 66b Kodeksu
postępowania karnego.
Rozdział IX
Kara ograniczenia wolności
Art. 53. § 1. Wykonanie kary ograniczenia wolności ma na celu wzbudzenie w
skazanym woli kształtowania jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności
poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego.
§ 2. Skazany ma obowiązek pracować sumiennie oraz przestrzegać ustalonych
w miejscu pracy porządku i dyscypliny.
§ 3. (uchylony).
Art. 54. Karę ograniczenia wolności wykonuje się w miejscu stałego pobytu
lub zatrudnienia skazanego albo w niewielkiej odległości od tego miejsca, chyba że
ważne względy przemawiają za wykonaniem kary w innym miejscu.
Art. 55. § 1. Nadzór nad wykonywaniem kary ograniczenia wolności oraz
orzekanie w sprawach dotyczących wykonania tej kary należą do sądu rejonowego,
w którego okręgu kara jest lub ma być wykonywana.
§ 2. Czynności związane z organizowaniem i kontrolowaniem wykonywania
kary
ograniczenia
wolności
oraz
obowiązków
nałożonych
na
skazanego
odbywającego tę karę wykonuje sądowy kurator zawodowy. Przepisy o dozorze i
kuratorze sądowym stosuje się odpowiednio.
Art. 56. § 1. W celu wykonania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele
społeczne sąd przesyła odpis orzeczenia właściwemu sądowemu kuratorowi
zawodowemu.
§ 2. Właściwy wójt, burmistrz lub prezydent miasta, zwani dalej „właściwym
organem gminy”, wyznacza miejsca, w których może być wykonywana nieodpłatna,
kontrolowana praca na cele społeczne; podmioty, dla których organ gminy, powiatu
lub województwa jest organem założycielskim, a także państwowe lub samorządowe
jednostki organizacyjne oraz spółki prawa handlowego z wyłącznym udziałem
Skarbu Państwa lub gminy, powiatu bądź województwa, mają obowiązek
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 25/141
umożliwienia skazanym wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele
społeczne.
§ 3. Praca, o której mowa w § 2, może być także wykonywana na rzecz
instytucji lub organizacji reprezentujących społeczność lokalną oraz w placówkach
oświatowo-wychowawczych,
młodzieżowych
ośrodkach
wychowawczych,
młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, podmiotach leczniczych w rozumieniu
przepisów o
działalności
leczniczej,
jednostkach
organizacyjnych
pomocy
społecznej, fundacjach, stowarzyszeniach i innych instytucjach lub organizacjach
użyteczności publicznej, niosących pomoc charytatywną, za ich zgodą.
Art. 56a. § 1. Wydatki związane z ubezpieczeniem następstw nieszczęśliwych
wypadków skazanych, wykonujących nieodpłatną, kontrolowaną pracę na cele
społeczne oraz pracę społecznie użyteczną, ponosi Skarb Państwa.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb
postępowania przy zawieraniu przez podmioty uprawnione umowy ubezpieczenia
następstw nieszczęśliwych wypadków skazanych wykonujących nieodpłatną,
kontrolowaną pracę na cele społeczne oraz pracę społecznie użyteczną, a także
minimalną i maksymalną sumę ubezpieczenia, na którą umowa taka może zostać
zawarta, podmioty uprawnione do zawierania umów ubezpieczenia oraz termin
zawierania umów, mając na uwadze potrzebę zagwarantowania skazanym,
wykonującym nieodpłatną, kontrolowaną pracę na cele społeczne lub pracę
społecznie użyteczną, odpowiedniej rekompensaty w przypadku zaistnienia przy
wykonywaniu tej pracy nieszczęśliwego wypadku oraz sprawne wykonywanie
czynności związanych z zawieraniem umowy ubezpieczenia.
Art. 57. § 1. Sądowy kurator zawodowy w terminie 7 dni od doręczenia
orzeczenia wzywa skazanego oraz poucza go o prawach i obowiązkach oraz
konsekwencjach wynikających z uchylania się od odbywania kary, a także określa,
po wysłuchaniu skazanego, rodzaj, miejsce i termin rozpoczęcia pracy, o czym
niezwłocznie informuje właściwy organ gminy i podmiot, na rzecz którego będzie
wykonywana praca.
§ 2. W wypadku gdy skazany nie stawi się na wezwanie lub pouczony o
prawach,
obowiązkach
i
konsekwencjach
związanych
z
wykonywaniem
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne oświadczy sądowemu
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 26/141
kuratorowi zawodowemu, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy, kurator kieruje do
sądu wniosek o orzeczenie kary zastępczej.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio w wypadkach, gdy skazany nie
podejmie pracy w wyznaczonym terminie lub w inny sposób uchyla się od
odbywania kary ograniczenia wolności lub wykonania ciążących na nim
obowiązków.
§ 4. Zmiana rodzaju, miejsca lub terminu rozpoczęcia pracy może nastąpić na
podstawie decyzji sądowego kuratora zawodowego w szczególnie uzasadnionych
wypadkach; przepis § 1 stosuje się odpowiednio.
Art. 57a. § 1. Rozpoczęcie odbywania kary orzeczonej na podstawie art. 35 § 1
Kodeksu karnego następuje w dniu, w którym skazany przystąpił do wykonywania
wskazanej pracy.
§ 2. Rozpoczęcie odbywania kary orzeczonej na podstawie art. 35 § 2 Kodeksu
karnego następuje w pierwszym dniu okresu, w którym dokonuje się potrącenia
skazanemu z wynagrodzenia za pracę.
§ 3. Wykonywanie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne może
odbywać się także w dni ustawowo wolne od pracy i dni wolne od pracy u danego
podmiotu, na rzecz którego jest ona wykonywana.
Art. 58. §
1.
Właściwy
organ
gminy
informuje
sądowego
kuratora
zawodowego o wyznaczonych dla skazanych miejscach pracy, rodzaju pracy oraz
osobach odpowiedzialnych za organizowanie pracy i kontrolowanie jej przebiegu.
§ 2. Osoby, o których mowa w § 1, obowiązane są do niezwłocznego
informowania sądowego kuratora zawodowego o istotnych okolicznościach
dotyczących przebiegu pracy i zachowania się skazanego, a w szczególności o
terminie rozpoczęcia i zakończenia pracy, liczbie godzin przepracowanych przez
skazanego, rodzaju wykonywanej przez niego pracy, niezgłoszeniu się do pracy,
niepodjęciu przydzielonej pracy, przeszkodzie uniemożliwiającej wykonanie pracy,
opuszczeniu pracy bez usprawiedliwienia, każdym przypadku niesumiennego
wykonywania pracy oraz uporczywego nieprzestrzegania ustalonego porządku i
dyscypliny pracy.
§ 3. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw administracji publicznej oraz ministrem właściwym do spraw pracy, określi, w
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 27/141
drodze rozporządzenia, tryb wyznaczania przez właściwy organ gminy podmiotów
wskazanych w art. 56 § 2, w których wykonywana jest kara ograniczenia wolności i
praca społecznie użyteczna, czynności tych podmiotów, a także podmiotów, o
których mowa w art. 56 § 3, w zakresie wykonywania tej kary i pracy, w tym
dotyczące organizowania miejsc pracy i przydziału pracy oraz kontroli skazanych, a
także dopuszczalny dzienny wymiar czasu pracy skazanych, mając na względzie
konieczność zapewnienia warunków do sprawnego wykonywania kary ograniczenia
wolności i pracy społecznie użytecznej.
Art. 59. § 1. Jeżeli w stosunku do skazanego zatrudnionego, zamiast
obowiązku wykonywania wskazanej pracy, orzeczono potrącanie określonej części
wynagrodzenia za pracę, sąd przesyła odpis orzeczenia zakładowi pracy
zatrudniającemu skazanego, podając jednocześnie, na czyją rzecz mają być
dokonywane potrącenia i dokąd powinny być wpłacane, a nadto wskazując, z jakich
składników wynagrodzenia za pracę i w jaki sposób należy ich dokonywać.
§ 2. Wypłacając wynagrodzenie skazanemu, potrąca się określoną w orzeczeniu
część wynagrodzenia i bezzwłocznie przekazuje potrąconą kwotę stosownie do
otrzymanych
wskazań,
zawiadamiając
o
tym
sąd.
Koszty
związane
z
przekazywaniem tych kwot odlicza się od dokonywanych potrąceń.
Art. 60. Sąd, a także sądowy kurator zawodowy mogą w każdym czasie żądać
od skazanego wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary ograniczenia
wolności i w tym celu wzywać skazanego do osobistego stawiennictwa.
Art. 61. § 1. Jeżeli względy wychowawcze za tym przemawiają, sąd może w
okresie wykonywania kary ograniczenia wolności ustanawiać, rozszerzać lub
zmieniać obowiązki, o których mowa w art. 36 § 2 Kodeksu karnego, albo od
wykonania tych obowiązków zwolnić.
§ 2. Z tych samych względów sąd może zmniejszyć orzeczoną liczbę godzin
wykonywanej pracy w stosunku miesięcznym lub wysokość miesięcznych potrąceń z
wynagrodzenia za pracę, jednak nie więcej niż do granicy ustawowego minimum
określonego w art. 35 § 1 i 2 Kodeksu karnego.
§ 3. Na postanowienia wydane na podstawie § 1 przysługuje zażalenie.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 28/141
Art. 62. § 1. Sąd może odroczyć wykonanie kary ograniczenia wolności na
czas do 6 miesięcy, jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla
skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki.
§ 2. Sąd odracza wykonanie kary ograniczenia wolności w razie powołania
skazanego do czynnej służby wojskowej, do czasu ukończenia tej służby. Wobec
takiego skazanego sąd może zastosować odpowiednio przepisy art. 336 § 3 i 4
Kodeksu karnego.
§ 3. Sąd może odwołać odroczenie wykonania kary ograniczenia wolności w
razie ustania przyczyny, dla której zostało udzielone, lub w wypadku, gdy skazany
nie korzysta z odroczenia kary zgodnie z celem, w jakim zostało udzielone, albo
rażąco narusza porządek prawny.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie odroczenia oraz odwołania odroczenia
wykonania kary ograniczenia wolności przysługuje zażalenie.
Art. 63. § 1. Jeżeli stan zdrowia skazanego uniemożliwia wykonanie kary
ograniczenia wolności, sąd udziela przerwy w odbywaniu kary do czasu ustania
przeszkody.
§ 2. Sąd może udzielić przerwy w odbywaniu kary ograniczenia wolności do
roku ze względów, o których mowa w art. 62 § 1.
§ 3. Przepisy art. 62 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie przerwy oraz odwołania przerwy w
wykonaniu kary ograniczenia wolności przysługuje zażalenie.
Art. 63a. § 1.W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może zmienić
formę obowiązku wykonywania pracy, przyjmując 20 godzin pracy na cele
społeczne za równoważne 10% wynagrodzenia za pracę; orzeczona praca nie może
przekroczyć 40 godzin w stosunku miesięcznym.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie zmiany formy wykonania obowiązku
pracy, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie.
Art. 64. W razie niewykonania pełnego wymiaru pracy albo niedokonania
całości potrąceń z wynagrodzenia za pracę lub niewykonania innych obowiązków
związanych z karą ograniczenia wolności w okresie, na jaki karę tę orzeczono – sąd
orzeka o tym, czy i w jakim zakresie karę tę uznać za wykonaną ze względu na
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 29/141
osiągnięte cele tej kary, chyba że chodzi o obowiązek naprawienia szkody lub
zadośćuczynienia.
Art. 64a. Na postanowienie w przedmiocie zwolnienia skazanego od reszty
kary ograniczenia wolności, wydane na podstawie art. 83 Kodeksu karnego,
Art. 65. § 1. Jeżeli skazany uchyla się od odbywania kary ograniczenia
wolności lub nałożonych na niego obowiązków, sąd zarządza wykonanie zastępczej
kary pozbawienia wolności. W razie gdy skazany wykonał część kary ograniczenia
wolności, sąd zarządza wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności w
wymiarze odpowiadającym karze ograniczenia wolności pozostałej do wykonania,
przyjmując, że jeden dzień zastępczej kary pozbawienia wolności jest równoważny
dwóm dniom kary ograniczenia wolności.
§ 2. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator, sądowy kurator
zawodowy, skazany oraz jego obrońca.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania zastępczej kary
pozbawienia wolności przysługuje zażalenie.
Art. 66. § 1. Orzekanie w przedmiocie zmian w sposobie wykonywania kary
ograniczenia wolności oraz w przedmiocie wykonania kary zastępczej, a także
zwolnienia od reszty kary może nastąpić również na wniosek sądowego kuratora
zawodowego.
§ 2. Wniosku skazanego lub jego obrońcy o zwolnienie od reszty kary
ograniczenia wolności złożonego przed upływem 3 miesięcy od wydania
poprzedniego postanowienia w tym przedmiocie nie rozpoznaje się aż do upływu
tego okresu.
§ 3. W wypadku zwolnienia skazanego od odbycia reszty kary ograniczenia
wolności sądowy kurator zawodowy zawiadamia o tym zakład pracy, placówkę,
instytucję lub organizację, w której skazany odbywał karę.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 30/141
Rozdział X
Kara pozbawienia wolności
Oddział 1
Cele wykonywania kary
Art. 67. § 1. Wykonywanie kary pozbawienia wolności ma na celu wzbudzanie
w skazanym woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych
postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania
porządku prawnego i tym samym powstrzymania się od powrotu do przestępstwa.
§ 2. Dla osiągnięcia celu określonego w § 1 prowadzi się zindywidualizowane
oddziaływanie na skazanych w ramach określonych w ustawie systemów
wykonywania kary, w różnych rodzajach i typach zakładów karnych.
§ 3. W oddziaływaniu na skazanych, przy poszanowaniu ich praw i wymaganiu
wypełniania przez nich obowiązków, uwzględnia się przede wszystkim pracę,
zwłaszcza sprzyjającą zdobywaniu odpowiednich kwalifikacji zawodowych,
nauczanie, zajęcia kulturalno-oświatowe i sportowe, podtrzymywanie kontaktów z
rodziną i światem zewnętrznym oraz środki terapeutyczne.
Oddział 2
Zakłady karne
Art. 68. Zakłady karne podlegają Ministrowi Sprawiedliwości.
Art. 69. Karę pozbawienia wolności wykonuje się, z zastrzeżeniem art. 87 § 4,
w następujących rodzajach zakładów karnych:
1)
zakładach karnych dla młodocianych,
2)
zakładach karnych dla odbywających karę po raz pierwszy,
3)
zakładach karnych dla recydywistów penitencjarnych,
4)
zakładach karnych dla odbywających karę aresztu wojskowego.
Art. 70. § 1. Zakłady karne wymienione w art. 69 mogą być organizowane
jako:
1)
zakłady karne typu zamkniętego,
2)
zakłady karne typu półotwartego,
3)
zakłady karne typu otwartego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 31/141
§ 2. Zakłady karne, o których mowa w § 1, różnią się w szczególności stopniem
zabezpieczenia, izolacji skazanych oraz wynikającymi z tego ich obowiązkami i
uprawnieniami w zakresie poruszania się w zakładzie i poza jego obrębem.
Art. 71. Minister Sprawiedliwości może, w drodze rozporządzenia, tworzyć,
zgodnie z ustalonymi w niniejszym kodeksie celami wykonywania kary pozbawienia
wolności i z ustalonymi zasadami klasyfikacji skazanych, zakłady karne inne niż
wymienione w art. 69 lub ustalić inny niż określony w art. 81 system wykonywania
kary, uwzględniając w szczególności potrzeby w zakresie sprawdzania nowych
środków i metod oddziaływania na skazanych.
Art. 72. § 1. Zakładem karnym kieruje dyrektor, a wyodrębnionym oddziałem
może kierować podlegający dyrektorowi kierownik.
§ 2. Funkcjonariusze i pracownicy zakładu karnego, w którym skazany
przebywa, a także osoby kierujące jego pracą lub innymi zajęciami są, w zakresie
wykonywanych przez nich czynności służbowych, przełożonymi skazanego.
§ 3. Zakłady karne mogą być tworzone jako samodzielne zakłady lub jako
wyodrębnione oddziały zakładów karnych i aresztów śledczych. Kilka zakładów
może posiadać wspólną administrację bądź wydzielone służby.
§ 4. Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, tworzy i znosi zakłady
karne, mając na względzie istniejące potrzeby w tym zakresie.
§ 4a. Dyrektor Generalny Służby Więziennej, w drodze zarządzenia, określa
przeznaczenie zakładów karnych, uwzględniając w szczególności potrzebę
zapewnienia oraz racjonalnego wykorzystania miejsc zakwaterowania dla wszystkich
grup skazanych.
§ 5. Minister
Sprawiedliwości,
w
porozumieniu
z
Ministrem
Obrony
Narodowej, w drodze zarządzenia, tworzy i znosi zakłady karne dla odbywających
karę aresztu wojskowego, mając na względzie istniejące potrzeby w tym zakresie
oraz konieczność zapewnienia warunków szkolenia wojskowego osób w nich
przebywających.
Art. 73. § 1. W zakładzie karnym utrzymuje się dyscyplinę i porządek w celu
zapewnienia bezpieczeństwa i realizacji zadań kary pozbawienia wolności, w tym
ochrony społeczeństwa przed przestępczością.
§ 2. Dyrektor ustala porządek wewnętrzny zakładu karnego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 32/141
Art. 73a. § 1. Zakłady karne mogą być monitorowane przez wewnętrzny
system urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk, w tym przez system telewizji
przemysłowej.
§ 2. Monitorowanie, zapewniające możliwość obserwowania zachowania
skazanego, można stosować w szczególności w celach mieszkalnych wraz z częścią
przeznaczoną do celów sanitarno-higienicznych, w łaźniach, w pomieszczeniach
wyznaczonych do widzeń, w miejscach zatrudnienia osadzonych, w ciągach
komunikacyjnych, na placach spacerowych, a także do obserwacji terenu zakładu
karnego na zewnątrz budynków, w tym linii ogrodzenia zewnętrznego.
§ 3. Monitorowany obraz lub dźwięk może być utrwalany za pomocą
odpowiednich urządzeń.
§ 4. Monitorowanie i utrwalanie dźwięku nie może obejmować informacji
objętych tajemnicą spowiedzi lub tajemnicą prawnie chronioną.
§ 5. Obraz z kamer systemu telewizji przemysłowej, zainstalowanych w części
celi mieszkalnej przeznaczonej do celów sanitarno-higienicznych oraz w łaźniach,
jest przekazywany do monitorów lub urządzeń, o których mowa w § 3, w sposób
uniemożliwiający
ukazywanie
intymnych
części
ciała
skazanego
oraz
wykonywanych przez niego intymnych czynności fizjologicznych.
§ 6. Utrwalony obraz lub dźwięk, który nie zawiera informacji wskazujących na
popełnienie przestępstwa lub nie jest istotny dla bezpieczeństwa zakładu karnego
albo bezpieczeństwa skazanego, podlega niezwłocznemu zniszczeniu.
§ 7. Jeżeli utrwalony obraz lub dźwięk jest istotny dla bezpieczeństwa zakładu
karnego lub bezpieczeństwa skazanego, dyrektor zakładu karnego podejmuje decyzję
o czasie jego przechowywania i sposobie wykorzystania.
§ 8. O stosowaniu monitorowania w określonych miejscach i pomieszczeniach
decyduje dyrektor zakładu karnego, mając na celu zapewnienie porządku i
bezpieczeństwa w zakładzie karnym.
§ 9. Monitorowanie zachowania skazanego, a także miejsc i pomieszczeń na
terenie zakładu karnego, o których mowa w § 2, realizują funkcjonariusze Służby
Więziennej oraz pracownicy tego zakładu.
§ 10. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
urządzeń i środków technicznych służących do przekazywania, odtwarzania i
utrwalania obrazu lub dźwięku z monitoringu oraz sposób przechowywania,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 33/141
odtwarzania i niszczenia zapisów oraz udostępniania ich uprawnionym podmiotom,
mając na uwadze konieczność właściwego zabezpieczenia utrwalonego obrazu lub
dźwięku przed utratą, zniekształceniem lub nieuprawnionym ujawnieniem.
Art. 74. § 1. Zmianę określonego w wyroku rodzaju i typu zakładu karnego, a
także orzeczonego systemu terapeutycznego wykonywania kary może orzec tylko
sąd penitencjarny, z zastrzeżeniem, że w wypadku ucieczki skazanego z zakładu
karnego typu półotwartego albo otwartego lub niezgłoszenia się do takiego zakładu
po jego opuszczeniu na podstawie stosownego zezwolenia, decyzję o skierowaniu
skazanego do danego rodzaju i typu zakładu karnego podejmuje komisja
penitencjarna.
§ 1a. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie.
§ 2. Jeżeli po wydaniu postanowienia przez sąd penitencjarny zajdą nowe
okoliczności uzasadniające zmianę rodzaju i typu zakładu karnego lub systemu
terapeutycznego, decyzję w tym przedmiocie może podjąć komisja penitencjarna.
§ 3. Na decyzje komisji penitencjarnej, o których mowa w § 1 i 2, przysługuje
skarga.
Art. 75. § 1. W zakładach karnych działają komisje penitencjarne.
§ 2. W skład komisji penitencjarnej dyrektor zakładu karnego powołuje
funkcjonariuszy i pracowników tego zakładu. Do udziału w pracach komisji, z
głosem doradczym, dyrektor może zapraszać także inne osoby godne zaufania,
zwłaszcza przedstawicieli stowarzyszeń, fundacji, organizacji i instytucji, o których
mowa w art. 38 § 1, oraz kościołów i innych związków wyznaniowych.
Art. 76. § 1. Do zakresu działania komisji penitencjarnej należy:
1)
kierowanie skazanego do właściwego zakładu karnego, jeżeli nie określił tego
sąd w wyroku,
2)
kierowanie skazanego do określonego systemu odbywania kary, jeżeli nie
określił tego sąd w wyroku,
3)
ustalanie
indywidualnych
programów
oddziaływań
na
skazanego
i
dokonywanie ocen ich wykonywania,
4)
dokonywanie ocen okresowych postępów skazanego w resocjalizacji,
5)
kwalifikowanie skazanych do nauczania w szkołach i na kursach,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
6)
s. 34/141
kwalifikowanie skazanych, o których mowa w art. 84 § 2, do zakładów karnych
dla młodocianych oraz skazanych, o których mowa w art. 96 § 3, do odbywania
kary w oddziałach terapeutycznych,
7)
kwalifikowanie skazanego, o którym mowa w art. 88 § 4, jako wymagającego
osadzenia w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających
ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo zakładu, oraz wymienionego w art. 88
§ 3, jako wymagającego osadzenia w tym zakładzie w wyznaczonym oddziale
lub celi oraz dokonywanie, co najmniej raz na 3 miesiące, weryfikacji tych
decyzji,
8)
weryfikowanie
indywidualnych
indywidualnych
programów
programów
terapeutycznych,
oddziaływania
a
także
albo
kierowanie
i
wycofywanie skazanych z oddziałów terapeutycznych,
9)
wyrażanie opinii w sprawach przyznania skazanemu przepustki, o której mowa
w art. 91 pkt 7 lub art. 92 pkt 9, oraz nagrody, o której mowa w art. 138 § 1 pkt
7 lub 8, wówczas gdy są one udzielane:
a)
po raz pierwszy,
b)
po przerwie trwającej dłużej niż 6 miesięcy,
c)
po powstaniu istotnych zmian w sytuacji prawnej lub rodzinnej skazanego,
10) wyrażanie opinii w sprawach:
a)
przyznania nagrody, o której mowa w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8, skazanemu
skierowanemu do odbywania kary w zakładzie karnym typu zamkniętego,
b)
projektu porządku wewnętrznego zakładu karnego oraz zmiany tego
porządku,
c)
innych przekazanych jej przez dyrektora,
11) podejmowanie decyzji w sprawie korzystania przez skazanego z uprawnień
określonych w art. 107 oraz zwolnienia z wykonywania pracy, na podstawie art.
121 § 6,
12) wykonywanie innych zadań przewidzianych w ustawie i w przepisach
wydanych na jej podstawie.
§ 2. Jeżeli decyzja komisji penitencjarnej w przedmiocie klasyfikacji jest
sprzeczna z prawem, o jej zmianie lub uchyleniu orzeka sąd penitencjarny; art. 7 § 5
stosuje się odpowiednio.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 35/141
§ 3. W wypadku określonym w § 2 decyzję komisji penitencjarnej może także
uchylić dyrektor okręgowy Służby Więziennej albo Dyrektor Generalny Służby
Więziennej.
§ 4. Na decyzje, o których mowa w § 1 pkt 1, 2, 6 i 7, przysługuje skarga.
Art. 77. § 1. W zakładzie karnym dyrektor może powoływać także inne organy
kolegialne, w skład których mogą wchodzić również osoby spoza zakładu.
§ 2. Organy kolegialne mogą podejmować zadania związane z oddziaływaniem
na skazanych, zwłaszcza z organizacją ich zatrudnienia i przygotowywaniem do
zwolnienia oraz ze współpracą z instytucjami, organizacjami, stowarzyszeniami i
fundacjami świadczącymi pomoc skazanym i ich rodzinom.
Art. 78. § 1. Karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym wykonują
funkcjonariusze Służby Więziennej oraz pracownicy tego zakładu.
§ 2. Dyrektor Generalny lub dyrektor okręgowy Służby Więziennej mogą
wydawać dyrektorom zakładów karnych polecenia niezbędne dla prawidłowego i
praworządnego wykonywania kary pozbawienia wolności oraz realizowania
kierunków pracy resocjalizacyjnej, a także uchylać wydane przez nich decyzje
sprzeczne z prawem.
Oddział 3
Wykonywanie kary i jej indywidualizacja
Art. 79. § 1. Skazanego na karę pozbawienia wolności sąd wzywa do stawienia
się w wyznaczonym terminie w areszcie śledczym, położonym najbliżej miejsca jego
stałego pobytu, wraz z dokumentem stwierdzającym tożsamość. Sąd może polecić
doprowadzenie skazanego do aresztu śledczego bez wezwania.
§ 2. Jeżeli skazany, mimo wezwania, nie stawił się w areszcie śledczym, sąd
poleca go doprowadzić. Kosztami doprowadzenia sąd obciąża skazanego.
§ 3. Przeniesienie skazanego z aresztu śledczego do właściwego zakładu
karnego następuje po decyzji klasyfikacyjnej komisji penitencjarnej.
§ 4. Jeżeli skazanym jest żołnierz, a sąd zarządza doprowadzenie go do aresztu
śledczego,
obowiązek
doprowadzenia
spoczywa
na
właściwych
organach
wojskowych.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 36/141
Art. 79a. § 1. Przy przyjęciu do aresztu śledczego skazany okazuje dokument
stwierdzający tożsamość, podaje dane osobowe, informuje o zmianie danych
osobowych, o miejscu stałego pobytu, o uprzedniej karalności, o stanie zdrowia, a
także o ciążącym na nim obowiązku alimentacyjnym. Skazany może być także
poddany czynnościom mającym na celu jego identyfikację, w szczególności:
sfotografowaniu, oględzinom zewnętrznym ciała, pobraniu odcisków oraz okazaniu
innym osobom.
§ 2. Skazany przekazuje do depozytu dokumenty, pieniądze, przedmioty
wartościowe i inne przedmioty, których nie może posiadać w celi.
Art. 79b. § 1. Skazanego przyjętego do aresztu śledczego umieszcza się w celi
przejściowej, na okres niezbędny, nie dłużej jednak niż na 14 dni, dla poddania go
wstępnym badaniom lekarskim, zabiegom sanitarnym i wstępnym badaniom
osobopoznawczym oraz zapoznania z podstawowymi aktami prawnymi dotyczącymi
wykonywania kary pozbawienia wolności i porządkiem wewnętrznym aresztu
śledczego.
§ 2. Umieszczenia w celi przejściowej nie stosuje się do skazanego
przetransportowanego z innego zakładu karnego albo aresztu śledczego, jeżeli był
już poddany badaniom i zabiegom, o których mowa w § 1.
§ 3. Skazanego informuje się o obliczonym okresie wykonywania kary.
Przyjęcie informacji do wiadomości skazany potwierdza podpisem.
Art. 80. § 1. Jeżeli tę samą osobę skazano na kilka kar skutkujących
pozbawienie wolności, wykonuje się je w takiej kolejności, w jakiej wpłynęły do
wykonania orzeczenia, którymi wymierzono te kary. Zastępcze kary pozbawienia
wolności oraz zastępcze kary aresztu za nieuiszczoną grzywnę wykonuje się w
ostatniej kolejności.
§ 1a. Orzeczenia
prawomocne
wykonuje
się
przed
orzeczeniami
nieprawomocnymi. Kary porządkowe i środki przymusu wykonuje się w pierwszej
kolejności.
§ 2. Sędzia penitencjarny może zarządzić wykonanie kar i środków w innej
kolejności niż określona w § 1, jeżeli względy penitencjarne za tym przemawiają.
§ 3. W wypadku skierowania do wykonania orzeczenia o zastosowaniu środka
zabezpieczającego wobec skazanego, który odbywa karę wymierzoną innym
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 37/141
orzeczeniem, o kolejności wykonania kary i środka zabezpieczającego rozstrzyga
sędzia penitencjarny.
§ 4. Pierwszy dzień kary kończy się dnia następnego od jej rozpoczęcia.
§ 5. Jeżeli wobec tej samej osoby wykonuje się kilka kar skutkujących
pozbawienie wolności, dzień zakończenia wykonania poprzedniej kary jest dniem
rozpoczęcia wykonywania kolejnej.
Art. 81. Karę pozbawienia wolności wykonuje się w systemie:
1)
programowanego oddziaływania,
2)
terapeutycznym,
3)
zwykłym.
Art. 82. § 1. W celu stwarzania warunków sprzyjających indywidualnemu
postępowaniu ze skazanymi, zapobieganiu szkodliwym wpływom skazanych
zdemoralizowanych oraz zapewnieniu skazanym bezpieczeństwa osobistego, wyboru
właściwego systemu wykonywania kary, rodzaju i typu zakładu karnego oraz
rozmieszczenia skazanych wewnątrz zakładu karnego – dokonuje się ich
klasyfikacji.
§ 2. Klasyfikacji skazanych dokonuje się mając na względzie w szczególności:
1)
płeć,
2)
wiek,
3)
uprzednie odbywanie kary pozbawienia wolności,
4)
umyślność lub nieumyślność czynu,
5)
czas pozostałej do odbycia kary pozbawienia wolności,
6)
stan zdrowia fizycznego i psychicznego, w tym stopień uzależnienia od
alkoholu, środków odurzających lub psychotropowych,
7)
stopień demoralizacji i zagrożenia społecznego,
8)
rodzaj popełnionego przestępstwa.
§ 3. Podstawą klasyfikacji są w szczególności badania osobopoznawcze.
Art. 83. § 1. Skazanego poddaje się w miarę potrzeby, za jego zgodą, badaniom
psychologicznym, a także psychiatrycznym. Sędzia penitencjarny może zarządzić
przeprowadzenie badań bez zgody skazanego.
§ 2. Badania, o których mowa w § 1, przeprowadza się przede wszystkim w
odpowiednich ośrodkach diagnostycznych.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 38/141
spraw zdrowia, w drodze rozporządzenia, powołuje ośrodki diagnostyczne, o których
mowa w § 2, oraz określi zasady organizacji i warunki przeprowadzania badań w
tych ośrodkach. Rozporządzenie uwzględni potrzebę:
1)
wyjaśnienia psychologicznych i socjologicznych procesów zachowania
skazanego,
2)
zdiagnozowania ewentualnych zaburzeń psychicznych skazanego,
3)
określenia ewentualnego postępowania leczniczego i rehabilitacyjnego,
– w celu podjęcia właściwej decyzji klasyfikacyjnej i określenia warunków
indywidualnego oddziaływania na skazanego.
Art. 84. § 1. W zakładzie karnym dla młodocianych odbywają karę skazani,
którzy nie ukończyli 21 roku życia; w uzasadnionych wypadkach skazany może
odbywać karę w tym zakładzie po ukończeniu 21 roku życia.
§ 2. Jeżeli jest to uzasadnione potrzebami oddziaływania, dorosły skazany po
raz pierwszy, wyróżniający się dobrą postawą, może, za swoją zgodą, odbywać karę
w zakładzie karnym dla młodocianych; korzysta on wtedy z takich uprawnień jak
młodociany.
§ 3. Młodocianego, któremu pozostało co najmniej 6 miesięcy do nabycia
prawa do ubiegania się o warunkowe zwolnienie lub sprawiającego trudności
wychowawcze, poddaje się badaniom psychologicznym; przepisy art. 83 stosuje się
odpowiednio.
Art. 85. W zakładzie karnym dla odbywających karę po raz pierwszy osadza
się również skazanych odbywających zastępczą karę pozbawienia wolności
orzeczoną w tej samej sprawie oraz skazanych na karę pozbawienia wolności nie
wymienionych w art. 86.
Art. 86. § 1. W zakładzie karnym dla recydywistów penitencjarnych odbywają
karę dorośli skazani za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności lub
zastępczą karę pozbawienia wolności oraz ukarani za wykroczenia umyślne
zasadniczą lub zastępczą karą aresztu, którzy uprzednio już odbywali takie kary lub
karę aresztu wojskowego za umyślne przestępstwa lub wykroczenia, chyba że
szczególne względy resocjalizacyjne przemawiają za skierowaniem ich do zakładu
karnego dla odbywających karę po raz pierwszy.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 39/141
§ 2. W zakładzie karnym, o którym mowa w § 1, mogą odbywać karę skazani
określeni w art. 65 Kodeksu karnego oraz w art. 37 § 1 pkt 2 i 5 Kodeksu karnego
skarbowego, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy resocjalizacyjne.
Art. 87. § 1. Kobiety odbywają karę pozbawienia wolności odrębnie od
mężczyzn.
§ 2. Skazana kobieta odbywa karę w zakładzie karnym typu półotwartego,
chyba że stopień demoralizacji lub względy bezpieczeństwa przemawiają za
odbywaniem kary w zakładzie karnym innego typu.
§ 3. Kobiecie ciężarnej lub karmiącej zapewnia się opiekę specjalistyczną.
§ 4. W celu umożliwienia matce pozbawionej wolności sprawowania stałej i
bezpośredniej opieki nad dzieckiem organizuje się przy wskazanych zakładach
karnych domy dla matki i dziecka, w których dziecko może przebywać na życzenie
matki do ukończenia trzeciego roku życia, chyba że względy wychowawcze lub
zdrowotne, potwierdzone opinią lekarza albo psychologa, przemawiają za
oddzieleniem dziecka od matki albo za przedłużeniem lub skróceniem tego okresu.
Decyzje w tym zakresie wymagają zgody sądu opiekuńczego. Do matek
pozbawionych wolności sprawujących stałą i bezpośrednią opiekę nad dzieckiem
przepisu art. 69 nie stosuje się.
przyjmowania dzieci matek pozbawionych wolności do domów dla matki i dziecka
przy wskazanych zakładach karnych oraz szczegółowe zasady organizowania i
działania tych placówek, uwzględniając sytuacje, o których mowa w § 3–4, a także
potrzeby w zakresie zabezpieczenia prawidłowego rozwoju dziecka.
Art. 87a. § 1. Wykonując karę wobec skazanych sprawujących stałą pieczę nad
dzieckiem do lat 15, uwzględnia się w szczególności potrzebę inicjowania,
podtrzymywania i zacieśniania ich więzi uczuciowej z dziećmi, wywiązywania się z
obowiązków alimentacyjnych oraz świadczenia pomocy materialnej dzieciom, a
także współdziałania z placówkami opiekuńczo-wychowawczymi, w których te
dzieci przebywają.
§ 2. Skazani sprawujący stałą pieczę nad dziećmi, które przebywają w
placówkach opiekuńczo-wychowawczych, powinni być w miarę możliwości
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 40/141
osadzani w odpowiednich zakładach karnych, położonych najbliżej miejsca pobytu
dzieci.
Art. 88. § 1. Skazanego odbywającego karę w systemie programowanego
oddziaływania osadza się w zakładzie karnym typu półotwartego, chyba że
szczególne okoliczności uzasadniają osadzenie go w zakładzie karnym typu
zamkniętego.
§ 2. Skazanego za przestępstwo nieumyślne lub odbywającego zastępczą karę
pozbawienia wolności albo karę aresztu osadza się w zakładzie karnym typu
półotwartego, chyba że szczególne okoliczności przemawiają za osadzeniem go w
zakładzie karnym innego typu.
§ 3. Skazanego stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne
zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu osadza się w zakładzie karnym typu
zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i
bezpieczeństwo zakładu.
§ 4. W zakładzie karnym, o którym mowa w § 3, osadza się również skazanego
za przestępstwo popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu
popełnianie przestępstw, chyba że szczególne okoliczności przemawiają przeciwko
takiemu osadzeniu.
§ 5. Skazanego na karę dożywotniego pozbawienia wolności albo na karę 25 lat
pozbawienia wolności osadza się w zakładzie karnym typu zamkniętego.
§ 5a. Skazanego objętego ochroną na mocy ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o
świadku koronnym (Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 232, z 2009 r. Nr 178, poz. 1375
oraz z 2010 r. Nr 127, poz. 857 i Nr 182, poz. 1228) osadza się w zakładzie karnym
typu zamkniętego.
§ 5b. Skazanego z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi, w tym
skazanego za przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego, popełnione
w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych, lub upośledzonego umysłowo,
osadza się w zakładzie karnym typu zamkniętego.
§ 6. W zakładzie karnym typu zamkniętego można także osadzić, ze względu
na zagrożenie społeczne albo zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu:
1)
skazanego za przestępstwo nieumyślne, odbywającego zastępczą karę
pozbawienia wolności, osobę odbywającą karę aresztu oraz skazane kobiety, a
także innych skazanych, których właściwości i warunki osobiste , sposób życia
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 41/141
przed popełnieniem przestępstwa, zachowanie po dokonaniu przestępstwa,
negatywna ocena postawy i zachowania w areszcie śledczym, względy
bezpieczeństwa zakładu albo inne szczególne okoliczności wskazują, że należy
wobec nich
wykonywać karę w warunkach
zwiększonej
izolacji
i
zabezpieczenia,
2)
skazanego, który podczas pobytu w areszcie śledczym lub zakładzie karnym
naruszył w poważnym stopniu dyscyplinę i porządek,
3)
skazanego przebywającego dotychczas w zakładzie karnym typu otwartego lub
półotwartego, jeżeli negatywna ocena jego postawy i zachowania, a także
względy bezpieczeństwa zakładu wskazują, że należy wobec niego wykonywać
karę w warunkach zwiększonej izolacji i zabezpieczenia,
4)
skazanego, który popełnił przestępstwo o znacznym stopniu społecznej
szkodliwości, jeżeli jego postawa i zachowanie przemawiają za przebywaniem
w zakładzie karnym typu zamkniętego.
Art. 88a. § 1. Skazanego, o którym mowa w art. 88 § 3, osadza się w
wyznaczonym oddziale lub celi zakładu karnego typu zamkniętego, zawiadamiając o
tym sędziego penitencjarnego.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się do skazanego, którego właściwości, warunki
osobiste, motywacje, sposób zachowania się przy popełnieniu przestępstwa, rodzaj i
rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, sposób zachowania się w trakcie pobytu
w zakładzie karnym lub stopień demoralizacji stwarzają poważne zagrożenie
społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu, i który:
1)
popełnił przestępstwo, w szczególności:
a)
zamachu na:
–
niepodległość lub integralność Rzeczypospolitej Polskiej,
–
konstytucyjny
ustrój
państwa
lub
konstytucyjne
organy
Rzeczypospolitej Polskiej,
–
życie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
–
jednostkę Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
b)
ze szczególnym okrucieństwem,
c)
wzięcia lub przetrzymania zakładnika albo w związku z wzięciem
zakładnika,
d)
uprowadzenia statku wodnego lub powietrznego,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
e)
2)
s. 42/141
z użyciem broni palnej, materiałów wybuchowych albo łatwopalnych,
podczas uprzedniego lub obecnego pozbawienia wolności stwarzał zagrożenie
dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu śledczego w ten sposób, że:
a)
był organizatorem lub aktywnym uczestnikiem zbiorowego wystąpienia w
zakładzie karnym lub areszcie śledczym,
b)
dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub inną
osobę zatrudnioną w zakładzie karnym lub areszcie śledczym,
c)
był sprawcą zgwałcenia, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo znęcał się
nad skazanym, ukaranym lub tymczasowo aresztowanym,
d)
uwolnił się lub usiłował uwolnić się z zakładu karnego typu zamkniętego
lub aresztu śledczego albo podczas konwojowania poza terenem takiego
zakładu lub aresztu.
§ 3. W oddziale lub celi, o których mowa w § 1, można osadzić skazanego, o
którym mowa w art. 88 § 4.
§ 4. Skazanego, o którym mowa w art. 88 § 5a, można osadzić, za jego zgodą,
w oddziale lub celi, o których mowa w § 1.
Art. 88b. W zakładzie karnym typu zamkniętego skazani, o których mowa w
art. 88a § 2, odbywają karę w następujących warunkach:
1)
cele mieszkalne oraz miejsca i pomieszczenia wyznaczone do: pracy, nauki,
przeprowadzania
spacerów,
widzeń,
odprawiania
nabożeństw,
spotkań
religijnych i nauczania religii oraz zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu
kultury fizycznej i sportu wyposaża się w odpowiednie zabezpieczenia
techniczno-ochronne,
2)
cele mieszkalne pozostają zamknięte całą dobę i są częściej kontrolowane niż
te, w których osadzeni są skazani, wobec których nie podjęto decyzji, o której
mowa w art. 76 § 1pkt 7,
3)
skazani
mogą
uczyć
się,
pracować,
bezpośrednio
uczestniczyć
w
nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii oraz korzystać z zajęć
kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu, tylko w oddziale,
w którym są osadzeni,
4)
poruszanie się skazanych po terenie zakładu karnego odbywa się pod
wzmocnionym dozorem i jest ograniczone tylko do niezbędnych potrzeb,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
5)
s. 43/141
skazanych poddaje się kontroli osobistej przy każdorazowym wyjściu i
powrocie do cel,
6)
spacer skazanych odbywa się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym
dozorem,
7)
sposób osobistego kontaktowania się przedstawicieli podmiotów określonych w
art. 38 § 1 ze skazanymi określa każdorazowo dyrektor zakładu karnego,
8)
widzenia
skazanych
odbywają
się
w
wyznaczonych
miejscach
pod
wzmocnionym dozorem. Skazani nie mogą korzystać z widzeń w obecności
skazanych, wobec których nie podjęto decyzji, o której mowa w art. 76 § 1 pkt
7,
9)
widzenia mogą być udzielane w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt
z
osobami
odwiedzającymi,
jeżeli
zachodzi
poważne
zagrożenie
bezpieczeństwa osób odwiedzających. Decyzje w tej sprawie podejmuje
dyrektor zakładu karnego. Nie dotyczy to osób, o których mowa w art. 8 § 3.
Jednak na żądanie tych osób widzeń udziela się w sposób uniemożliwiający
bezpośredni kontakt ze skazanymi. W czasie korzystania z widzeń skazani nie
mogą spożywać artykułów żywnościowych i napojów,
10) skazani nie mogą korzystać z własnej odzieży i obuwia.
Art. 88c. Stałemu monitorowaniu podlega zachowanie skazanego, o którym
mowa w art. 88 § 3 i art. 88a § 2, w celach mieszkalnych wraz z częścią
przeznaczoną do celów sanitarno-higienicznych oraz w miejscach i pomieszczeniach,
o których mowa w art. 88b pkt 1. Monitorowany obraz lub dźwięk podlega
utrwalaniu.
Art. 88d. § 1. Jeżeli w związku z toczącym się lub zakończonym
postępowaniem karnym, w którym skazany uczestniczy lub uczestniczył w
charakterze podejrzanego, oskarżonego, świadka lub pokrzywdzonego, wystąpiło
poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa wystąpienia poważnego
zagrożenia dla jego życia lub zdrowia, dyrektor zakładu karnego obejmuje takiego
skazanego szczególną ochroną w warunkach zwiększonej izolacji i zabezpieczenia,
polegającą w szczególności na:
1)
kontroli stanu jego zdrowia,
2)
udzielaniu pomocy psychologicznej,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
3)
s. 44/141
stosowaniu warunków odbywania kary określonych w art. 90 pkt 7–9.
§ 2. Szczególna ochrona może polegać również na stosowaniu wobec
skazanego, o którym mowa w § 1:
1)
warunków odbywania kary określonych w art. 88b lub 88c,
2)
ochrony osobistej w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku
koronnym (Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 232, z 2009 r. Nr 178, poz. 1375 oraz z
2010 r. Nr 127, poz. 857 i Nr 182, poz. 1228)
– za zgodą skazanego.
§ 3. Dyrektor zakładu karnego obejmuje skazanego szczególną ochroną na
wniosek sądu, przed którym toczy się postępowanie karne, albo prokuratora
prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze. We wniosku
należy podać przyczyny objęcia skazanego szczególną ochroną oraz wskazać czas jej
trwania, nie dłuższy niż 6 miesięcy.
§ 4. Dyrektor zakładu karnego może objąć skazanego szczególną ochroną na
jego uzasadniony wniosek; we wniosku należy podać przyczyny objęcia skazanego
szczególną ochroną oraz wskazać czas jej trwania, nie dłuższy niż 6 miesięcy. Przed
podjęciem decyzji dyrektor zakładu karnego zasięga opinii odpowiednio sądu lub
prokuratora, o których mowa w § 3, a po zakończeniu postępowania karnego opinii
sędziego penitencjarnego; do czasu otrzymania opinii dyrektor może tymczasowo
stosować wobec skazanego środki, o których mowa w § 1.
§ 5. W decyzji o objęciu skazanego szczególną ochroną należy określić termin,
do którego ochrona ma trwać, a także wskazać sposób realizacji tej ochrony.
§ 6. Jeżeli po upływie terminu, o którym mowa w § 5, w dalszym ciągu
występuje poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa wystąpienia
poważnego zagrożenia dla życia lub zdrowia skazanego, szczególną ochronę
przedłuża się na kolejny okres; przepisy § 3 i 4 stosuje się odpowiednio. Decyzja o
przedłużeniu szczególnej ochrony winna być wydana w sposób zabezpieczający
ciągłość stosowania tej ochrony.
§ 7. W wypadku ustania przyczyny objęcia skazanego szczególną ochroną,
dyrektor zakładu karnego, na wniosek sądu, przed którym toczy się postępowanie
karne,
albo
prokuratora
prowadzącego
lub
nadzorującego
postępowanie
przygotowawcze, cofa szczególną ochronę. W wypadku objęcia szczególną ochroną
skazanego na jego wniosek, cofnięcie szczególnej ochrony może nastąpić na wniosek
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 45/141
skazanego lub z urzędu, po zasięgnięciu opinii odpowiednio sądu lub prokuratora, o
których mowa w § 3, a po zakończeniu postępowania karnego opinii sędziego
penitencjarnego.
§ 8. Decyzję o objęciu szczególną ochroną, a także decyzję o przedłużeniu lub o
cofnięciu jej stosowania doręcza się skazanemu.
§ 9. Dyrektor zakładu karnego zawiadamia sędziego penitencjarnego o objęciu
skazanego szczególną ochroną, o jej przedłużeniu lub o jej cofnięciu.
§ 10. Szczególna ochrona jest stosowana także w razie przeniesienia skazanego
do innego zakładu karnego. Dyrektor zakładu karnego, w którym skazany przebywa,
informuje dyrektora zakładu karnego, do którego skazany ma być przeniesiony, o
objęciu go szczególną ochroną oraz o dotychczasowym sposobie ochrony i
przyczynach jej zastosowania. Dyrektor zakładu karnego, do którego skazany został
przeniesiony, niezwłocznie zawiadamia sędziego penitencjarnego o stosowaniu
wobec skazanego szczególnej ochrony.
§ 11. Po zakończeniu postępowania karnego organem właściwym w zakresie
składania wniosków sądu lub prokuratora, o których mowa w § 3 i 7, jest sędzia
penitencjarny.
Art. 89. § 1. Jeżeli postawa i zachowanie skazanego za tym przemawiają,
przenosi się go z zakładu karnego typu zamkniętego do zakładu typu półotwartego
lub otwartego.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio przy przenoszeniu skazanego z zakładu
typu półotwartego.
§ 3. Skazanego na karę dożywotniego pozbawienia wolności można przenieść
do zakładu karnego typu półotwartego po odbyciu przez niego co najmniej 15 lat, a
do zakładu typu otwartego – po odbyciu przez niego co najmniej 20 lat kary.
§ 3a. Przeniesienie, o którym mowa w § 1, skazanego z zaburzeniami
preferencji seksualnych za przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego,
popełnione
w
związku
z
tymi
zaburzeniami,
wymaga
zgody
sędziego
penitencjarnego.
§ 4. Ujemna ocena postawy i zachowania skazanego, a także względy
bezpieczeństwa mogą powodować przeniesienie go do zakładu karnego typu
półotwartego lub zamkniętego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 46/141
Art. 90. W zakładzie karnym typu zamkniętego:
1)
cele mieszkalne skazanych mogą być otwarte w porze dziennej przez określony
czas, jeżeli względy bezpieczeństwa nie stoją temu na przeszkodzie,
2)
skazani mogą być zatrudniani poza terenem zakładu karnego w pełnym
systemie konwojowania,
3)
zajęcia kulturalno-oświatowe i sportowe oraz nauczanie organizuje się w
obrębie zakładu karnego,
4)
ruch skazanych po terenie zakładu karnego odbywa się w sposób
zorganizowany i pod dozorem,
5)
skazani mogą korzystać z własnej bielizny i obuwia, a za zezwoleniem
dyrektora zakładu karnego – także z odzieży,
6)
skazani mogą korzystać z dwóch widzeń w miesiącu, a za zgodą dyrektora
zakładu karnego, wykorzystać je jednorazowo,
7)
widzenia skazanych podlegają nadzorowi administracji zakładu karnego;
rozmowy skazanych w trakcie widzeń podlegają kontroli administracji zakładu
karnego,
8)
korespondencja skazanych podlega cenzurze administracji zakładu karnego,
chyba że ustawa stanowi inaczej,
9)
rozmowy telefoniczne skazanych podlegają kontroli administracji zakładu
karnego.
Art. 91. W zakładzie karnym typu półotwartego:
1)
cele mieszkalne skazanych pozostają otwarte w porze dziennej, natomiast w
porze nocnej mogą być zamknięte,
2)
skazani mogą być zatrudniani poza terenem zakładu karnego w systemie
zmniejszonego konwojowania lub bez konwojenta, w tym również na
pojedynczych stanowiskach pracy,
3)
skazanym można zezwalać na uczestniczenie w nauczaniu, szkoleniu oraz w
zajęciach terapeutycznych organizowanych poza terenem zakładu karnego,
4)
skazani mogą brać udział w organizowanych przez administrację poza terenem
zakładu karnego grupowych zajęciach kulturalno-oświatowych lub sportowych,
5)
skazani mogą poruszać się po terenie zakładu karnego w czasie i miejscach
ustalonych w porządku wewnętrznym,
6)
skazani mogą korzystać z własnej odzieży, bielizny i obuwia,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
7)
s. 47/141
skazanym można udzielać przepustek z zakładu karnego, nie częściej niż raz na
dwa miesiące, łącznie na okres nie przekraczający 14 dni w roku,
8)
skazani mogą korzystać z trzech widzeń w miesiącu, które za zgodą dyrektora
zakładu karnego mogą być połączone,
9)
widzenia skazanych podlegają nadzorowi administracji zakładu karnego;
rozmowy skazanych w trakcie widzeń mogą podlegać kontroli administracji
zakładu karnego,
10) korespondencja skazanych może podlegać cenzurze administracji zakładu
karnego,
11) rozmowy telefoniczne skazanych mogą podlegać kontroli administracji zakładu
karnego.
Art. 91a. W zakładach karnych dla młodocianych typu zamkniętego i
półotwartego skazani mają ponadto prawo do dodatkowego widzenia w miesiącu.
Art. 92. W zakładzie karnym typu otwartego:
1)
cele mieszkalne skazanych pozostają otwarte przez całą dobę,
2)
skazanych zatrudnia się przede wszystkim poza terenem zakładu karnego, bez
konwojenta, na pojedynczych stanowiskach pracy,
3)
skazanym można zezwalać na uczestniczenie w nauczaniu, szkoleniu oraz
zajęciach terapeutycznych organizowanych poza terenem zakładu karnego,
4)
skazani mogą brać udział w organizowanych przez administrację, poza terenem
zakładu
karnego,
grupowych
zajęciach
kulturalno-oświatowych
lub
sportowych,
5)
skazanym można zezwalać na udział w zajęciach i imprezach kulturalnooświatowych lub sportowych organizowanych poza terenem zakładu karnego,
6)
skazani mogą poruszać się po terenie zakładu karnego w czasie i miejscach
ustalonych w porządku wewnętrznym,
7)
skazani mogą korzystać z własnej odzieży, bielizny i obuwia,
8)
skazani mogą otrzymywać z depozytu zakładu karnego pieniądze pozostające
do ich dyspozycji,
9)
skazanym można udzielać przepustek z zakładu karnego, nie częściej niż raz w
miesiącu, łącznie na okres nie przekraczający 28 dni w roku,
10) skazany może korzystać z nieograniczonej liczby widzeń,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 48/141
11) widzenia skazanych mogą podlegać nadzorowi administracji zakładu karnego.
Rozmowy skazanych w trakcie widzeń nie podlegają kontroli administracji
zakładu karnego,
12) skazanym, w miarę możliwości, stwarza się warunki do przygotowywania
dodatkowych posiłków we własnym zakresie,
13) korespondencja skazanych nie podlega cenzurze administracji zakładu karnego,
14) rozmowy telefoniczne skazanych nie podlegają kontroli administracji zakładu
karnego.
Art. 93. Do przepustek określonych w art. 91 pkt 7 i art. 92 pkt 9 stosuje się
odpowiednio przepisy art. 139 § 1, 2, 5, 7 i 8 oraz art. 140.
Art. 94. Skazany na karę aresztu wojskowego odbywa karę w zakładzie
karnym typu otwartego, chyba że szczególne względy przemawiają za potrzebą
osadzenia skazanego w zakładzie karnym innego typu.
Art. 95. § 1. W systemie programowanego oddziaływania odbywają karę
skazani młodociani, a także skazani dorośli, którzy po przedstawieniu im projektu
programu oddziaływania wyrażają zgodę na współudział w jego opracowaniu i
wykonaniu.
§ 2. W programach oddziaływania ustala się zwłaszcza: rodzaje zatrudnienia i
nauczania skazanych, ich kontakty przede wszystkim z rodziną i innymi osobami
bliskimi, wykorzystywanie czasu wolnego, możliwości wywiązywania się z
ciążących na nich obowiązków oraz inne przedsięwzięcia niezbędne dla
przygotowania skazanych do powrotu do społeczeństwa.
§ 3. Wykonywanie programów oddziaływania podlega okresowym ocenom;
programy te mogą ulegać zmianom.
§ 4. Jeżeli zachodzą warunki określone w art. 96, skazanego przenosi się do
odbywania kary w systemie terapeutycznym. Skazanego dorosłego przenosi się do
odbywania kary w systemie zwykłym, jeżeli nie przestrzega on wymagań ustalonych
w programie oddziaływania.
Art. 96. § 1. W systemie terapeutycznym odbywają karę skazani z
niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi, w tym skazani za przestępstwo
określone w art. 197–203 Kodeksu karnego, popełnione w związku z zaburzeniami
preferencji seksualnych, upośledzeni umysłowo, a także uzależnieni od alkoholu albo
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 49/141
innych środków odurzających lub psychotropowych oraz skazani niepełnosprawni
fizycznie – wymagający oddziaływania specjalistycznego, zwłaszcza opieki
psychologicznej, lekarskiej lub rehabilitacyjnej.
§ 2. W systemie terapeutycznym odbywają karę również skazani, o których
mowa w art. 95 § 1 Kodeksu karnego.
§ 3. Jeżeli przemawiają za tym względy lecznicze i wychowawcze, w oddziale
terapeutycznym mogą odbywać karę także inni skazani, za ich zgodą.
§ 4. Karę pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym wykonuje się
przede wszystkim w oddziale terapeutycznym o określonej specjalizacji.
Art. 97. § 1. Wykonując karę w systemie terapeutycznym, uwzględnia się w
postępowaniu ze skazanymi w szczególności potrzebę zapobiegania pogłębianiu się
patologicznych cech osobowości, przywracania równowagi psychicznej oraz
kształtowania zdolności współżycia społecznego i przygotowania do samodzielnego
życia.
§ 2. Wykonywanie kary dostosowuje się do potrzeb w zakresie leczenia,
zatrudnienia, nauczania i wymagań higieniczno sanitarnych. Jeżeli względy
zdrowotne tego wymagają, organizuje się zatrudnienie w warunkach pracy
chronionej.
§ 3. Skazanych, którzy nie wymagają już oddziaływania specjalistycznego, o
którym mowa w art. 96, przenosi się do odpowiedniego systemu wykonywania kary.
Art. 98. W systemie zwykłym skazany może korzystać z dostępnego w
zakładzie karnym zatrudnienia, nauczania oraz zajęć kulturalno-oświatowych i
sportowych.
Art. 99. § 1. Zastępczą karę pozbawienia wolności wykonuje się w systemie
zwykłym, w miarę możliwości w oddzieleniu od innych skazanych, chyba że
szczególne względy przemawiają za skierowaniem skazanego do innego systemu.
§ 2. Ukarani karą aresztu orzeczoną za wykroczenie lub karami porządkowymi
oraz osoby, wobec których zastosowano środki przymusu skutkujące pozbawienie
wolności, odbywają je oddzielnie od skazanych, w systemie zwykłym, chyba że
szczególne względy przemawiają za skierowaniem do innego systemu.
§ 3. Jeżeli wobec skazanego wykonywana jest kolejno kara pozbawienia
wolności, a następnie kara orzeczona za wykroczenie albo kara porządkowa lub
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 50/141
środek przymusu skutkujący pozbawienie wolności, to w czasie wykonywania tej
kary lub środka skazany pozostaje w takim systemie wykonywania kary, do jakiego
został skierowany w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.
Art. 100. § 1. Skazany odbywa karę we właściwym ze względu na rodzaj, typ,
system wykonywania kary lub zabezpieczenie zakładzie karnym. Przeniesienie
skazanego do innego właściwego zakładu karnego może nastąpić, szczególnie w
przypadku:
1)
zmiany przeznaczenia zakładu karnego lub w celu zapewnienia warunków, o
których mowa w art. 110 § 2,
2)
zatrudnienia lub nauki,
3)
udzielenia świadczenia zdrowotnego,
4)
skierowania do ośrodka diagnostycznego, oddziału terapeutycznego lub
oddziału dla osób, o których mowa w art. 88 § 3 i art. 212a § 1,
5)
udziału w czynności procesowej,
6)
ważnych względów rodzinnych,
7)
względów związanych z bezpieczeństwem skazanego,
8)
konieczności zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w zakładzie.
§ 2. Dyrektor Generalny Służby Więziennej ustala miejsce odbywania kary
pozbawienia wolności dla skazanego objętego ochroną na podstawie ustawy z dnia
25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym.
Oddział 4
Prawa i obowiązki skazanego
[Art. 101. Skazanego po osadzeniu w zakładzie karnym należy bezzwłocznie Nowe brzmienie
art. 101 wchodzi
poinformować o przysługujących mu prawach i ciążących na nim obowiązkach, a w życie z dn.
zwłaszcza umożliwić mu zapoznanie się z przepisami niniejszego kodeksu i 1.07.2015 r. (Dz.
U. z 2013 r. poz.
regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności, 1247).
oraz poddać odpowiednim badaniom lekarskim i zabiegom sanitarnym.]
<Art. 101. Skazanego po osadzeniu w zakładzie karnym należy
bezzwłocznie poinformować o przysługujących mu prawach i ciążących na nim
obowiązkach oraz o konsekwencjach wynikających z art. 139 § 1 Kodeksu
postępowania karnego, a zwłaszcza umożliwić mu zapoznanie się z przepisami
niniejszego kodeksu i regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 51/141
kary pozbawienia wolności, oraz poddać odpowiednim badaniom lekarskim i
zabiegom sanitarnym.>
Art. 102. Skazany ma prawo w szczególności do:
1)
odpowiedniego ze względu na zachowanie zdrowia wyżywienia, odzieży,
warunków
bytowych,
pomieszczeń
oraz
świadczeń
zdrowotnych
i
odpowiednich warunków higieny,
2)
utrzymywania więzi z rodziną i innymi osobami bliskimi,
3)
korzystania z wolności religijnej,
4)
otrzymywania
związanego
z
zatrudnieniem
wynagrodzenia
oraz
do
ubezpieczenia społecznego w zakresie przewidzianym w odrębnych przepisach,
a także pomocy w uzyskiwaniu świadczeń inwalidzkich,
5)
kształcenia i samokształcenia oraz wykonywania a za zgodą dyrektora zakładu
karnego do wytwarzania i zbywania wykonanych przedmiotów,
6)
korzystania z urządzeń i zajęć kulturalno-oświatowych i sportowych, radia,
telewizji, książek i prasy,
7)
komunikowania się z obrońcą, pełnomocnikiem, właściwym kuratorem
sądowym oraz wybranym przez siebie przedstawicielem, o którym mowa w art.
42,
8)
komunikowania się z podmiotami, o których mowa w art. 38 § 1,
9)
zapoznawania się z opiniami, sporządzonymi przez administrację zakładu
karnego, stanowiącymi podstawę podejmowanych wobec niego decyzji,
10) składania wniosków, skarg i próśb organowi właściwemu do ich rozpatrzenia
oraz przedstawiania ich, w nieobecności innych osób, administracji zakładu
karnego, kierownikom jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, sędziemu
penitencjarnemu, prokuratorowi i Rzecznikowi Praw Obywatelskich,
11) prowadzenia korespondencji z organami ścigania, wymiaru sprawiedliwości i
innymi
organami
państwowymi,
organami
samorządu
terytorialnego,
Rzecznikiem Praw Obywatelskich, Rzecznikiem Praw Dziecka oraz organami
powołanymi na podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów
międzynarodowych dotyczących ochrony praw człowieka.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 52/141
Art. 103. Skazani mają prawo kierować skargi do organów powołanych na
podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych
dotyczących ochrony praw człowieka.
Art. 104. Korzystanie przez skazanego z przysługujących mu praw powinno
następować w sposób nie naruszający praw innych osób oraz nie zakłócający
ustalonego w zakładzie karnym porządku.
Art. 105. § 1. Skazanemu należy umożliwiać utrzymywanie więzi przede
wszystkim z rodziną i innymi osobami bliskimi przez widzenia, korespondencję,
rozmowy telefoniczne, paczki i przekazy pieniężne, a w uzasadnionych wypadkach,
za zgodą dyrektora zakładu karnego, również przez inne środki łączności, oraz
ułatwiać utrzymywanie kontaktów z podmiotami, o których mowa w art. 38 § 1.
§ 2. Skazany cudzoziemiec może prowadzić korespondencję z właściwym
urzędem konsularnym, a w razie braku takiego urzędu – z właściwym
przedstawicielstwem dyplomatycznym oraz korzystać z widzeń z urzędnikiem
konsularnym
lub
wykonującym
funkcje
konsularne
pracownikiem
przedstawicielstwa dyplomatycznego.
§ 3. Zakres i sposób kontaktów, o których mowa w § 1 i 2, w szczególności
nadzór nad widzeniami, cenzura korespondencji, kontrolowanie rozmów w trakcie
widzeń i telefonicznych, są uzależnione od rodzaju i typu zakładu karnego, w którym
skazany odbywa karę, a także od wymogów indywidualnego oddziaływania, z
wyjątkiem prawa do otrzymywania paczek.
§ 4. Dyrektor zakładu karnego podejmuje decyzje dotyczące zatrzymania
korespondencji w zakładach karnych typu zamkniętego i półotwartego, a w
zakładach karnych typu półotwartego także cenzurowania korespondencji oraz
kontrolowania rozmów w trakcie widzeń i rozmów telefonicznych, z wyjątkiem
przypadków określonych w art. 8 § 3 oraz w art. 8a § 2 i 3, jeżeli wymagają tego
względy bezpieczeństwa zakładu lub porządku publicznego, powiadamiając o tym
sędziego penitencjarnego oraz skazanego. Dyrektor zakładu karnego może zezwolić
na
przekazanie
skazanemu
ważnej
wiadomości
zawartej
w
zatrzymanej
korespondencji.
§ 5. Dołączonych do
akt osobowych kopii
korespondencji przed jej
ocenzurowaniem oraz korespondencji zatrzymanej nie udostępnia się skazanemu.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 53/141
§ 6. Dyrektor zakładu karnego podejmuje decyzje dotyczące zatrzymania
otrzymywanych i przesyłanych przez skazanych paczek lub ich zniszczenia, jeżeli
wymagają tego względy bezpieczeństwa zakładu lub porządku publicznego,
powiadamiając o tym sędziego penitencjarnego oraz skazanego. Zniszczenie paczek
odbywa się na podstawie odrębnych przepisów.
§ 7. Skazany otrzymuje pisemne potwierdzenie odbioru w zakładzie karnym
wysyłanej przez niego korespondencji urzędowej. Na kopercie umieszcza się odcisk
stempla z nazwą zakładu karnego oraz odnotowuje się datę jej odbioru.
Art. 105a. § 1. Widzenie trwa 60 minut. W tym samym dniu skazanemu
udziela się tylko jednego widzenia, z zastrzeżeniem art. 90 pkt 6 i art. 91 pkt 8.
§ 2. W widzeniu mogą uczestniczyć nie więcej niż dwie osoby pełnoletnie.
Liczba osób niepełnoletnich nie podlega ograniczeniu. Osoby niepełnoletnie mogą
korzystać z widzeń tylko pod opieką osób pełnoletnich.
§ 3. Skazani, o których mowa w art. 87a, mają prawo do dodatkowego widzenia
z dziećmi.
§ 4. Widzenie z osobą niebędącą członkiem rodziny lub inną osobą bliską,
skazany może otrzymać za zezwoleniem dyrektora zakładu karnego.
§ 5. Widzenia odbywają się pod nadzorem funkcjonariusza, w sposób
umożliwiający bezpośredni kontakt skazanego z osobą odwiedzającą, przy
oddzielnym stoliku.
§ 6. W czasie widzenia zezwala się na spożywanie artykułów żywnościowych i
napojów zakupionych przez odwiedzających na terenie zakładu karnego. Artykuły
żywnościowe i napoje, które nie zostały spożyte w czasie widzenia, przekazuje się
osobie odwiedzającej.
§ 7. W razie naruszenia przez skazanego lub osobę go odwiedzającą ustalonych
zasad odbywania widzenia, może być ono przerwane lub zakończone przed czasem.
§ 8. Szczegółowe warunki i zasady odbywania widzeń dyrektor zakładu
karnego podaje do wiadomości, w formie ogłoszenia, w miejscu dostępnym dla
odwiedzających.
§ 9. Ograniczenia wynikające z § 1, 2 i 5 nie mają zastosowania do widzeń
skazanego z osobami wymienionymi w art. 8 § 3 i art. 105 § 2.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 54/141
Art. 105b. § 1. Skazany ma prawo korzystać, na własny koszt, z
samoinkasującego aparatu telefonicznego.
§ 2. W uzasadnionych wypadkach dyrektor zakładu karnego może zezwolić
skazanemu na skorzystanie z innego, niż określony w § 1, aparatu na koszt abonenta
lub skazanego, a jeżeli skazany nie posiada środków pieniężnych, na koszt zakładu
karnego.
§ 3. W wypadkach zagrożenia porządku publicznego lub zagrożenia dla
bezpieczeństwa zakładu dyrektor zakładu karnego może na czas określony pozbawić
skazanego uprawnienia, o którym mowa w § 1.
Art. 106. § 1. Skazany ma prawo do wykonywania praktyk religijnych i
korzystania
z
posług
religijnych
oraz
bezpośredniego
uczestniczenia
w
nabożeństwach odprawianych w zakładzie karnym w dni świąteczne i słuchania
nabożeństw transmitowanych przez środki masowego przekazu, a także do
posiadania niezbędnych w tym celu książek, pism i przedmiotów.
§ 2. Skazany ma prawo do uczestniczenia w prowadzonym w zakładzie karnym
nauczaniu religii, brania udziału w działalności charytatywnej i społecznej kościoła
lub innego związku wyznaniowego, a także do spotkań indywidualnych z
duchownym kościoła lub innego związku wyznaniowego, do którego należy;
duchowni ci mogą odwiedzać skazanych w pomieszczeniach, w których przebywają.
§ 3. Korzystanie z wolności religijnej nie może naruszać zasad tolerancji ani
zakłócać ustalonego porządku w zakładzie karnym.
§ 4. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii odpowiednich władz
duchownych kościołów i innych związków wyznaniowych, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady wykonywania praktyk religijnych i korzystania
z posług religijnych w zakładach karnych i aresztach śledczych, mając na względzie
potrzebę zapewnienia warunków dla indywidualnego i zbiorowego uczestnictwa
osób osadzonych w tych zakładach i aresztach w nabożeństwach i spotkaniach.
Art. 107. § 1. Skazani za przestępstwo popełnione z motywacji politycznej,
religijnej lub przekonań ideowych odbywają karę w oddzieleniu od skazanych za
inne przestępstwa; mają prawo do korzystania z własnej odzieży, bielizny i obuwia
oraz nie podlegają obowiązkowi pracy.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 55/141
§ 2. Z uprawnień, o których mowa w § 1, nie korzystają skazani za
przestępstwa popełnione z użyciem przemocy.
Art. 108. § 1. Administracja zakładu karnego ma obowiązek podejmowania
odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym bezpieczeństwa osobistego w
czasie odbywania kary.
§ 2. Skazany jest obowiązany poinformować niezwłocznie przełożonego o
zagrożeniach dla jego bezpieczeństwa osobistego oraz unikać tych zagrożeń.
Art. 109. § 1. Skazany otrzymuje trzy razy dziennie posiłki, o odpowiedniej
wartości odżywczej, w tym co najmniej jeden posiłek gorący, z uwzględnieniem
zatrudnienia i wieku skazanego, a w miarę możliwości także wymogów religijnych i
kulturowych oraz napój do zaspokajania pragnienia. Skazany, którego stan zdrowia
tego wymaga, otrzymuje wyżywienie według wskazań lekarza.
§ 2. Minister Sprawiedliwości określa, w drodze rozporządzenia, wartość
dziennej normy wyżywienia oraz rodzaje diet wydawanych osobom osadzonym w
zakładach karnych i aresztach śledczych, uwzględniając w szczególności wiek,
rodzaj wykonywanej pracy, stan zdrowia oraz wpływ warunków izolacji więziennej
na zasady żywienia.
Art. 110. § 1. Skazanego osadza się w celi mieszkalnej wieloosobowej lub
jednoosobowej.
§ 2. Powierzchnia w celi mieszkalnej, przypadająca na skazanego, wynosi nie
mniej niż 3 m2. Cele wyposaża się w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy zapewniający
skazanemu osobne miejsce do spania, odpowiednie warunki higieny, dostateczny
dopływ powietrza i odpowiednią do pory roku temperaturę, według norm
określonych dla pomieszczeń mieszkalnych, a także oświetlenie odpowiednie do
czytania i wykonywania pracy.
§ 2a. Dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić skazanego
na czas określony, nie dłuższy niż 90 dni, w warunkach, o których mowa w § 2
zdanie drugie, w celi mieszkalnej, w której powierzchnia przypadająca na skazanego
wynosi poniżej 3 m2, nie mniej jednak niż 2 m2, w razie:
1)
wprowadzenia stanu wojennego, wyjątkowego lub klęski żywiołowej, lub w
czasie ich obowiązywania,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
2)
s. 56/141
ogłoszenia na terenie położenia zakładu karnego lub aresztu śledczego stanu
zagrożenia epidemiologicznego lub stanu epidemii albo wystąpienia w
zakładzie karnym lub areszcie śledczym stanu zagrożenia epidemiologicznego
lub stanu epidemii
– uwzględniając stopień zagrożenia dla życia i zdrowia;
3)
konieczności zapobieżenia wystąpieniu innego zdarzenia stanowiącego
bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa skazanego albo bezpieczeństwa
zakładu karnego lub aresztu śledczego albo zapobieżenia skutkom takiego
zdarzenia.
§ 2b. Dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić
skazanego na czas określony, nie dłuższy niż 14 dni, w warunkach, o których mowa
w § 2 zdanie drugie, w celi mieszkalnej, w której powierzchnia przypadająca na
skazanego wynosi poniżej 3 m2, nie mniej jednak niż 2 m2, jeżeli zachodzi
konieczność natychmiastowego umieszczenia w zakładzie karnym lub areszcie
śledczym nie posiadającym wolnych miejsc w celach mieszkalnych:
1)
skazanego na karę pozbawienia wolności przekraczającą 2 lata,
2)
skazanego określonego w art. 64 § 1 lub 2 oraz art. 65 Kodeksu karnego,
3)
skazanego za przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego,
4)
skazanego, który samowolnie uwolnił się od odbywania kary pozbawienia
wolności,
5)
skazanego, który korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu
karnego lub aresztu śledczego, nie powrócił w wyznaczonym terminie,
6)
przetransportowanego na polecenie sądu lub prokuratora z innego zakładu
karnego lub aresztu śledczego, w celu udziału w rozprawie lub innych
czynnościach procesowych,
7)
osoby tymczasowo aresztowanej, ukaranej karą porządkową lub co do której
zastosowano inne środki przymusu skutkujące pozbawienie wolności.
§ 2c. Okres, o którym mowa w § 2b, może być przedłużony tylko za zgodą
sędziego penitencjarnego. Łączny okres umieszczenia skazanego w warunkach
określonych w § 2b nie może przekroczyć 28 dni.
§ 2d. Wydając decyzję na podstawie § 2a–2c, należy minimalizować zagrożenie
pogorszenia warunków wykonywania kary pozbawienia wolności i tymczasowego
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 57/141
aresztowania oraz zmierzać do szybkiego umieszczenia w celi mieszkalnej, o której
mowa w § 2.
§ 2e. W decyzji wydanej na podstawie § 2a–2c należy określić czas oraz
przyczyny umieszczenia skazanego w warunkach, w których powierzchnia w celi
mieszkalnej przypadająca na skazanego wynosi mniej niż 3 m2, a także oznaczyć
termin, do którego skazany ma w tych warunkach przebywać.
§ 2f. Skargę na decyzję wydaną na podstawie § 2a–2c sąd rozpoznaje w
terminie 7 dni.
§ 2g. Decyzję o umieszczeniu skazanego w warunkach określonych w § 2a–2c
należy niezwłocznie uchylić, jeżeli ustaną przyczyny, dla których została ona
wydana.
§ 2h. W wypadkach przewidzianych w § 2b i 2c należy zapewnić skazanemu
codzienne spacery dłuższe o pół godziny oraz korzystanie z dodatkowych zajęć
kulturalno-oświatowych lub z zajęć z zakresu kultury fizycznej i sportu.
§ 2i. Przepisy § 2b lub 2c mogą być stosowane wobec tego samego skazanego
nie wcześniej niż po upływie 180 dni od dnia zakończenia okresu, na który nastąpiło
poprzednie umieszczenie w warunkach w nich określonych.
§ 3. Urządzenia sanitarne w zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego
mogą być usytuowane poza celami mieszkalnymi.
§ 4. Przy umieszczaniu skazanego w celi mieszkalnej bierze się pod uwagę w
szczególności:
1)
decyzję klasyfikacyjną,
2)
konieczność oddzielenia skazanego od tymczasowo aresztowanego,
3)
potrzebę zapewnienia porządku oraz bezpieczeństwa w zakładzie karnym,
4)
zalecenia lekarskie, psychologiczne i rehabilitacyjne,
5)
potrzebę kształtowania właściwej atmosfery wśród skazanych,
6)
konieczność zapobiegania samoagresji i popełnianiu przestępstw w trakcie
odbywania kary.
postępowania właściwych organów w wypadku, gdy liczba osadzonych w zakładach
karnych lub aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych
zakładów, w szczególności tryb postępowania Dyrektora Generalnego Służby
Więziennej, dyrektorów okręgowych oraz dyrektorów zakładów karnych lub
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 58/141
aresztów śledczych w zakresie zawiadamiania o przekroczonej pojemności
odpowiednio w skali kraju, obszaru działania okręgowego inspektoratu oraz zakładu
karnego lub aresztu śledczego, tryb postępowania dyrektorów zakładów karnych i
aresztów śledczych w zakresie organizowania dodatkowych cel mieszkalnych, a
także tryb postępowania prezesów sądów i kierowników jednostek organizacyjnych
prokuratury w wypadku przeludnienia zakładów karnych lub aresztów śledczych
ponad ustaloną pojemność w skali kraju, uwzględniając konieczność humanitarnego
traktowania osadzonych, z poszanowaniem ich godności ludzkiej.
Art. 110a. § 1. Skazany ma prawo posiadać w celi dokumenty związane z
postępowaniem, którego jest uczestnikiem, artykuły żywnościowe i wyroby
tytoniowe, środki higieny osobistej, przedmioty osobistego użytku, zegarek, listy
oraz fotografie członków rodziny i innych osób bliskich, przedmioty kultu
religijnego, materiały piśmienne, notatki osobiste, książki, prasę i gry świetlicowe.
§ 2. Dyrektor zakładu karnego może zezwolić skazanemu na posiadanie w celi
sprzętu audiowizualnego, komputerowego oraz innych przedmiotów, w tym także
podnoszących estetykę pomieszczenia lub będących wyrazem kulturalnych
zainteresowań skazanego, jeżeli posiadanie tych przedmiotów nie narusza zasad
porządku i bezpieczeństwa obowiązujących w zakładzie karnym.
§ 3. Skazany nie może posiadać w celi albo przekazywać do depozytu w trakcie
pobytu w zakładzie karnym przedmiotów, których wymiary lub ilość naruszają
obowiązujący porządek albo utrudniają konwojowanie. Przedmioty te przesyła się,
na koszt skazanego, do wskazanej przez niego osoby, instytucji lub organizacji. W
uzasadnionym wypadku przedmioty te mogą być przesłane na koszt zakładu
karnego.
§ 4. Skazany nie może posiadać, poza depozytem, środków łączności oraz
przedmiotów i dokumentów, które mogą stanowić zagrożenie dla porządku lub
bezpieczeństwa w zakładzie karnym.
Art. 111. § 1. Skazany otrzymuje do użytku, z zakładu karnego, odpowiednią
do pory roku odzież, bieliznę oraz obuwie, o ile nie korzysta z własnych. Skazanemu
zapewnia się warunki niezbędne do utrzymania higieny osobistej, w szczególności
otrzymuje on z zakładu karnego pościel oraz inne środki do utrzymania higieny i
czystości w celi.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 59/141
§ 2. W czasie przeprowadzania czynności procesowych, transportowania oraz w
innych uzasadnionych wypadkach, skazany korzysta z własnej odzieży, bielizny i
obuwia, chyba że są one nieodpowiednie ze względu na porę roku lub zniszczone
albo jeżeli przemawiają przeciwko temu względy bezpieczeństwa.
Art. 112. § 1. Skazany korzysta z niezbędnego dla zdrowia wypoczynku, w
szczególności z prawa do co najmniej godzinnego spaceru i 8-godzinnego czasu
przeznaczonego na sen w ciągu doby. Skazana, o której mowa w art. 87 § 3 i 4, ma
prawo do korzystania z dłuższego spaceru.
§ 2. W razie naruszenia przez skazanego ustalonego sposobu odbywania
spaceru, spacer może być zakończony przed czasem.
Art. 113. § 1. Skazany przekazuje do depozytu środki pieniężne i przedmioty
wartościowe posiadane w zakładzie karnym. Środki pieniężne pozostawione w
depozycie nie podlegają oprocentowaniu.
§ 2. Do dyspozycji skazanego pozostają środki pieniężne pozostałe po
wywiązaniu się z ciążących na nim zobowiązań objętych egzekucją oraz po
dokonaniu gromadzenia środków, o których mowa w art. 126 § 1.
§ 3. Środki pieniężne, o których mowa w § 2, skazany może przekazać na
wybrany rachunek bankowy, książeczkę oszczędnościową lub pozostawić w
depozycie.
§ 4. Na pisemny wniosek skazanego wydaje się mu z depozytu przedmioty
wartościowe niezajęte podczas postępowania egzekucyjnego oraz jeżeli nie zakłóca
to ustalonego w zakładzie karnym porządku i nie narusza uprawnień innych osób.
§ 5. Na pisemny wniosek skazanego i na jego koszt przekazuje się środki
pieniężne i przedmioty wartościowe pozostające do jego dyspozycji na rzecz
wskazanych przez niego osób, instytucji i organizacji; w uzasadnionych przypadkach
koszty przekazania może pokryć zakład karny.
§ 6. Wolne od egzekucji są:
1)
zapomogi przyznane skazanemu przez dyrektora zakładu karnego,
2)
środki pieniężne przyznane skazanemu ze środków, o których mowa w art.
136a § 1,
3)
środki pieniężne wpłacone na poczet grzywny, która została zamieniona na
zastępczą karę pozbawienia wolności lub zastępczą karę aresztu,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
4)
s. 60/141
środki pieniężne otrzymane przez skazanego w danym miesiącu, w wysokości
10% jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników.
§ 7. W wypadku zezwolenia na czasowe opuszczenie przez skazanego zakładu
karnego lub udzielenia mu przepustki, na jego pisemny wniosek, dokonuje się
wypłaty pozostających do jego dyspozycji środków pieniężnych.
Art. 113a. § 1. Skazany ma prawo co najmniej trzy razy w miesiącu
dokonywać zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz innych
artykułów dopuszczonych do sprzedaży w zakładzie karnym, za środki pieniężne
pozostające do jego dyspozycji w depozycie. Skazana, o której mowa w art. 87 § 3 i
4, ma prawo do dokonywania dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych.
§ 2. Skazanemu umożliwia się dokonanie pierwszego zakupu nie później niż
trzeciego dnia roboczego po przyjęciu do zakładu karnego.
§ 3. Skazany ma prawo otrzymać raz na kwartał paczkę z żywnością o ciężarze
nieprzekraczającym wraz z opakowaniem 5 kg. W uzasadnionym wypadku skazany
może otrzymać, za zgodą dyrektora zakładu karnego, paczkę przekraczającą
dopuszczalny ciężar.
§ 4. Skazany może, za zezwoleniem dyrektora zakładu karnego, otrzymywać
paczki z niezbędną mu odzieżą, bielizną, obuwiem i innymi przedmiotami
osobistego użytku oraz środkami higieny, a po pozytywnym zaopiniowaniu przez
lekarza – również z lekami; wydawanie leków odbywa się na zasadach ustalonych
przez lekarza.
§ 5. Paczki podlegają kontroli w obecności skazanego. W paczkach nie mogą
być dostarczane artykuły, których sprawdzenie jest niemożliwe bez naruszenia w
istotny sposób ich substancji, jak też artykuły w opakowaniach utrudniających
kontrolę ich zawartości, a także przedmioty, o których mowa w art. 110a § 4.
§ 6. Artykuły żywnościowe, uznane przez lekarza lub inną upoważnioną osobę
wykonującą zawód medyczny w podmiocie leczniczym dla osób pozbawionych
wolności, za nienadające się do spożycia, podlegają zniszczeniu w obecności
skazanego.
§ 7. Dyrektor zakładu karnego może, na wniosek lub po zasięgnięciu opinii
lekarza, zezwolić skazanemu, ze względu na stan jego zdrowia, na dokonywanie
dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych i otrzymywanie paczek o
większym ciężarze.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 61/141
Art. 114. Skazanemu, który nie ma możliwości zarobkowania oraz nie posiada
niezbędnych środków materialnych, dyrektor zakładu karnego może przyznać
miesięczną
zapomogę
w
wysokości
do
1/10
przeciętnego
miesięcznego
wynagrodzenia pracowników.
Art. 115. § 1. Skazanemu zapewnia się bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i
artykuły sanitarne.
1a. Skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności nie przysługuje
prawo wyboru lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm. 1)), pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej, świadczeniodawcy udzielającego ambulatoryjnych świadczeń opieki
zdrowotnej, lekarza dentysty oraz szpitala, określone w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
§ 2. Protezy, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze zapewnia się
skazanemu bezpłatnie, jeżeli ich brak mógłby pogorszyć stan zdrowia lub
uniemożliwić odbywanie kary pozbawienia wolności, a w innych wypadkach
odpłatnie.
spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób zaopatrzenia
osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych w protezy, przedmioty
ortopedyczne i środki pomocnicze dostarczane tym osobom bezpłatnie, a także
warunki odpłatności w wypadkach, gdy nie są spełnione przesłanki do uzyskania ich
bezpłatnie, mając na względzie ochronę zdrowia osób osadzonych w zakładach
karnych i aresztach śledczych, ich możliwości zarobkowe oraz prawidłowość
wykonywania tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu
1)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 216, poz.
1367, Nr 225, poz. 1486, Nr 227, poz. 1505, Nr 234, poz. 1570 i Nr 237, poz. 1654, z 2009 r. Nr 6,
poz. 33, Nr 22, poz. 120, Nr 26, poz. 157, Nr 38, poz. 299, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 800, Nr
98, poz. 817, Nr 111, poz. 918, Nr 118, poz. 989, Nr 157, poz. 1241, Nr 161, poz. 1278 i Nr 178,
poz. 1374, z 2010 r. Nr 50, poz. 301, Nr 107, poz. 679, Nr 125, poz. 842, Nr 127, poz. 857, Nr
165, poz. 1116, Nr 182, poz. 1228, Nr 205, poz. 1363, Nr 225, poz. 1465, Nr 238, poz. 1578 i Nr
257, poz. 1723 i 1725, z 2011 r. Nr 45, poz. 235, Nr 73, poz. 390, Nr 81, poz. 440, Nr 106, poz.
622, Nr 112, poz. 654, Nr 113, poz. 657, Nr 122, poz. 696, Nr 138, poz. 808, Nr 149, poz. 887, Nr
171, poz. 1016, Nr 205, poz. 1203 i Nr 232, poz. 1378, z 2012 r. poz. 123, 1016, 1342 i 1548, z
2013 r. poz. 154, 879, 983, 1290, 1623, 1646 i 1650 oraz z 2014 r. poz. 24, 295, 496, 567 i 619.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 62/141
skutkujących pozbawienie wolności, a także normalne funkcjonowanie w warunkach
izolacji więziennej.
§ 4. Świadczenia zdrowotne udzielane są skazanemu przede wszystkim przez
podmioty lecznicze dla osób pozbawionych wolności.
§ 5. Podmioty lecznicze inne niż podmioty, o których mowa w § 4,
współdziałają
z
tymi
podmiotami,
w
zapewnieniu
skazanym
świadczeń
zdrowotnych, gdy konieczne jest w szczególności:
1)
natychmiastowe udzielenie świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie
życia lub zdrowia skazanego,
2)
przeprowadzenie specjalistycznych badań, leczenia lub rehabilitacji skazanego,
3)
zapewnienie świadczeń zdrowotnych skazanemu, który korzysta z przepustki
lub czasowego zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego.
§ 6. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, dyrektor zakładu karnego, po
zasięgnięciu opinii lekarza zakładu karnego, może zezwolić skazanemu, na jego
koszt, na leczenie przez wybranego przez niego innego lekarza, podmiotu innego niż
określony w § 4, oraz na korzystanie z dodatkowych leków i innych wyrobów
medycznych.
§ 7. [Skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w zakładzie
karnym typu zamkniętego świadczenia zdrowotne są udzielane w obecności Zdanie pierwsze
w § 7 w art. 115
funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego;] na wniosek funkcjonariusza utraci moc z dn.
r. na
lub pracownika podmiotu leczniczego dla osób pozbawionych wolności, świadczenia 8.03.2015
podstawie
zdrowotne mogą być udzielane skazanemu bez obecności funkcjonariusza wyroku TK z
niewykonującego zawodu medycznego.
§ 8. Skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym
typu półotwartego świadczenia zdrowotne mogą być udzielane na wniosek osoby
wykonującej świadczenie w obecności funkcjonariusza niewykonującego zawodu
medycznego, jeżeli wymaga tego bezpieczeństwo tej osoby.
§ 9. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki, zakres i tryb
udzielania świadczeń zdrowotnych przez podmioty lecznicze dla osób pozbawionych
wolności, mając na uwadze konieczność zapewnienia osobom pozbawionym
wolności świadczeń opieki zdrowotnej także przez inne podmioty wykonujące
działalność leczniczą, jeżeli udzielenie takich świadczeń przez podmioty lecznicze
2015-01-20
dnia 26.02.2014
r., sygn. akt K
22/10 (Dz. U. poz.
287).
©Kancelaria Sejmu
s. 63/141
dla osób pozbawionych wolności nie jest możliwe, w szczególności z powodu braku
wyposażenia zakładów karnych i aresztów śledczych w specjalistyczny sprzęt
medyczny.
§10. Minister Sprawiedliwości oraz minister właściwy do spraw zdrowia,
określą,
w
drodze
rozporządzenia,
szczegółowe
warunki,
zakres
i
tryb
współdziałania podmiotów leczniczych z podmiotami, o których mowa w § 4, w
zapewnieniu świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności, gdy
konieczne jest w szczególności natychmiastowe udzielenie świadczenia zdrowotnego
ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia osoby pozbawionej wolności,
przeprowadzenie specjalistycznego badania, leczenia lub rehabilitacji osoby
pozbawionej wolności, a także zapewnienie świadczenia zdrowotnego osobie
pozbawionej wolności korzystającej z przepustki lub czasowego zezwolenia na
opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego.
Art. 115a. § 1.
Osobie
pozbawionej
wolności,
w
razie
choroby
uniemożliwiającej stawiennictwo w postępowaniu prowadzonym przez sąd lub organ
prowadzący postępowanie karne, na podstawie Kodeksu postępowania karnego, w
którym obecność osoby pozbawionej wolności była obowiązkowa lub gdy wnosiła
ona o dopuszczenie do czynności, będąc uprawnioną do wzięcia w niej udziału lub
przez sąd, na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego, zaświadczenie
usprawiedliwiające niestawiennictwo wystawia lekarz podmiotu, o którym mowa w
art. 115 § 4.
spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, tryb wystawiania zaświadczenia
potwierdzającego zdolność albo niezdolność stawiennictwa osoby pozbawionej
wolności w przypadku choroby na wezwanie lub zawiadomienie sądu lub organu
prowadzącego postępowanie karne oraz sposób doręczania zaświadczenia sądowi lub
organowi prowadzącemu postępowanie karne, mając na uwadze konieczność
zapewnienia prawidłowego toku postępowania oraz uwzględniając specyfikę opieki
zdrowotnej w warunkach izolacji więziennej.
Art. 116. § 1. Skazany ma obowiązek przestrzegania przepisów określających
zasady i tryb wykonywania kary, ustalonego w zakładzie karnym porządku oraz
wykonywania poleceń przełożonych i innych osób uprawnionych, a w szczególności:
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 64/141
1)
poprawnego zachowania się,
2)
przestrzegania higieny osobistej i czystości pomieszczeń, w których przebywa,
2a) niezwłocznego zawiadomienia przełożonego o chorobie własnej oraz o
zauważonych objawach chorobowych u innego skazanego,
3)
poddania się – niezależnie od obowiązków określonych w przepisach o
zwalczaniu chorób zakaźnych, wenerycznych i gruźlicy, alkoholizmu i
narkomanii – przewidzianym przepisami badaniom, leczeniu, zabiegom
lekarskim, sanitarnym oraz rehabilitacji, a także badaniom na obecność w
organizmie alkoholu, środków odurzających lub substancji psychotropowych, a
skazany, co do którego sędzia penitencjarny zarządził przeprowadzenie badań
psychologicznych lub psychiatrycznych, dodatkowo – udzielania osobom
prowadzącym badania informacji o stanie zdrowia, przebytych chorobach i
urazach oraz warunkach, w jakich się wychowywał, oraz wykonywania
zleconych przez psychiatrę lub psychologa czynności niezbędnych na potrzeby
badania,
4)
wykonywania pracy, jeżeli przepisy szczególne, także wynikające z prawa
międzynarodowego, nie przewidują zwolnienia od tego obowiązku, oraz
wykonywania prac porządkowych w obrębie zakładu karnego,
5)
dbałości o mienie zakładu karnego oraz instytucji lub podmiotu gospodarczego,
w którym jest zatrudniony,
6)
poddania się czynnościom mającym na celu identyfikację osoby.
§ 2. W wypadkach uzasadnionych względami porządku lub bezpieczeństwa
skazany podlega kontroli osobistej. Z tych samych względów kontroli podlegają
również cele i inne pomieszczenia, w których skazany przebywa, znajdujące się w
nich przedmioty, a także przedmioty jemu dostarczane lub przekazywane przez niego
innej osobie. Kontrolę celi i innych pomieszczeń przeprowadza się podczas
nieobecności skazanych.
§ 3. Kontrola osobista polega na oględzinach ciała oraz sprawdzeniu odzieży,
bielizny i obuwia, a także przedmiotów posiadanych przez skazanego. Oględziny
ciała oraz sprawdzenie odzieży i obuwia przeprowadza się w pomieszczeniu,
podczas nieobecności osób postronnych oraz osób odmiennej płci i dokonywane są
za pośrednictwem osoby tej samej płci.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 65/141
§ 4. Kontrola może być przeprowadzona w każdym czasie. W razie
konieczności dopuszczalne jest naruszenie plomb gwarancyjnych oraz uszkodzenie
kontrolowanych przedmiotów w niezbędnym zakresie.
§ 5. Znalezione w czasie kontroli przedmioty, których skazany nie może
posiadać, podlegają zatrzymaniu, zaś przedmioty, których właściciela ustalono,
przekazuje się do depozytu albo przesyła się na koszt skazanego, do wskazanej przez
niego osoby, instytucji lub organizacji. W uzasadnionym wypadku przedmioty te
mogą być przesłane na koszt zakładu karnego. Przedmioty i notatki, których
właściciela nie ustalono podlegają zniszczeniu, pieniądze zaś oraz przedmioty
wartościowe
przekazuje
się
na
rzecz
Skarbu
Państwa
albo
na
pomoc
postpenitencjarną.
§ 5a. W wypadkach uzasadnionych względami medycznymi albo potrzebą
zapewnienia
bezpieczeństwa
skazanego
jego
zachowanie
może
podlegać
monitorowaniu. Monitorowany obraz lub dźwięk podlega utrwalaniu.
§ 6. Decyzje w sprawach, o których mowa w § 4 – 5a, podejmuje dyrektor
zakładu karnego. Ze zniszczenia przedmiotów i notatek oraz przekazania pieniędzy i
przedmiotów wartościowych sporządza się protokół.
Art. 116a. Skazanemu nie wolno:
1)
uczestniczyć w grupach organizowanych bez zgody lub wiedzy właściwego
przełożonego,
2)
posługiwać się wyrazami lub zwrotami powszechnie uznawanymi za wulgarne
lub obelżywe albo gwarą przestępców,
3)
uprawiać gier hazardowych,
4)
spożywać alkoholu oraz używać środków odurzających lub substancji
psychotropowych,
5)
odmawiać przyjmowania posiłków dostarczanych przez administrację zakładu
karnego w celu wymuszenia określonej decyzji lub postępowania, a także
powodować u siebie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, jak również
nakłaniać lub pomagać w dokonywaniu takich czynów,
6)
wykonywać tatuaży i zezwalać na ich wykonywanie na sobie, jak również
nakłaniać lub pomagać w dokonywaniu takich czynów,
7)
porozumiewać się z osobami postronnymi oraz osadzonymi w innej celi, jeżeli
naruszałoby to ustalony w zakładzie karnym porządek,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
8)
s. 66/141
samowolnie zmieniać celi mieszkalnej, miejsca wyznaczonego do spania,
stanowiska pracy i miejsca wykonywania zleconej czynności,
9)
zmieniać wyglądu zewnętrznego w sposób utrudniający identyfikację, w
szczególności poprzez zgolenie lub zapuszczenie przez skazanego włosów,
brody lub wąsów albo zmianę ich koloru, chyba że uzyska na to zgodę
dyrektora zakładu karnego.
Art. 116b. § 1. Badanie w celu ustalenia w organizmie skazanego obecności
alkoholu, środka odurzającego lub substancji psychotropowej przeprowadza się przy
użyciu metod niewymagających badania laboratoryjnego.
§ 2. Weryfikacja badań, o których mowa w § 1, dokonanych przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego, może odbyć się za pomocą badań
laboratoryjnych.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
przeprowadzania badań na obecność alkoholu, środków odurzających lub substancji
psychotropowych w organizmie skazanego, ich dokumentowania oraz weryfikacji,
mając na uwadze konieczność zapewnienia sprawnego przeprowadzania badań oraz
zagwarantowania wiarygodności ich wyników.
Art. 117. Skazanego, u którego stwierdzono uzależnienie od alkoholu albo
środków odurzających lub substancji psychotropowych, a także skazanego za
przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego popełnione w związku z
zaburzeniami preferencji seksualnych obejmuje się, za jego zgodą, odpowiednim
leczeniem i rehabilitacją; w razie braku zgody o stosowaniu leczenia lub rehabilitacji
orzeka sąd penitencjarny.
Art. 118. § 1. W wypadku, gdy wykonywanie kary pozbawienia wolności może
zagrażać
życiu
skazanego
lub
spowodować
dla
jego
zdrowia
poważne
niebezpieczeństwo, dyrektor zakładu karnego, na wniosek lekarza, niezwłocznie
powiadamia o tym sędziego penitencjarnego.
§ 2. W wypadku gdy życiu skazanego grozi poważne niebezpieczeństwo,
stwierdzone co najmniej przez dwóch lekarzy, można dokonać koniecznego zabiegu
lekarskiego, nie wyłączając chirurgicznego, nawet mimo sprzeciwu skazanego.
§ 3. W wypadku sprzeciwu skazanego o dokonaniu zabiegu orzeka sąd
penitencjarny. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 67/141
§ 4. W nagłym wypadku, jeżeli zachodzi bezpośrednie niebezpieczeństwo
śmierci skazanego, o konieczności zabiegu decyduje lekarz.
Art. 119. § 1. Skazany, który w celu wymuszenia określonej decyzji lub
postępowania organu wykonawczego lub uchylenia się od ciążącego na nim
obowiązku powoduje u siebie uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, niezależnie od
odpowiedzialności dyscyplinarnej, może być obciążony w całości lub w części
kosztami związanymi z leczeniem.
§ 2. O obciążeniu kosztami, o których mowa w § 1, orzeka sąd penitencjarny.
Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
Art. 120. § 1. W razie wyrządzenia przez skazanego z jego winy szkody w
mieniu zakładu karnego, nieprzekraczającej dwukrotnej wysokości przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników, dyrektor tego zakładu może zobowiązać
skazanego do naprawienia tej szkody przez zapłatę odpowiedniej kwoty pieniężnej;
decyzję dyrektora wraz z uzasadnieniem doręcza się zainteresowanemu.
§ 2. Skazanemu przysługuje, w terminie 30 dni od otrzymania orzeczenia
dyrektora, powództwo o ustalenie, że należność nie istnieje w całości lub w części.
§ 3. Ściągnięcie należności następuje w trybie przewidzianym w przepisach o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Oddział 5
Zatrudnienie
Art. 121. § 1. Skazanemu zapewnia się w miarę możliwości świadczenie pracy.
§ 2. Skazanego zatrudnia się na podstawie skierowania do pracy albo
umożliwia się skazanemu wykonywanie pracy zarobkowej w ramach umowy o
pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło, umowy o pracę nakładczą lub na innej
podstawie prawnej.
§ 3. Zatrudnienie skazanego następuje za zgodą i na warunkach określonych
przez dyrektora zakładu karnego, zapewniających prawidłowy przebieg odbywania
kary pozbawienia wolności.
§ 4. Nieprzestrzeganie przez skazanego lub podmiot zatrudniający warunków
zatrudnienia, określonych przez dyrektora zakładu karnego, stanowi podstawę
cofnięcia zgody. O cofnięciu zgody powiadamia się pisemnie skazanego i podmiot
zatrudniający.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 68/141
§ 5. Dyrektor zakładu karnego może cofnąć zgodę na zatrudnienie skazanego
lub wykonywanie przez niego pracy zarobkowej z przyczyn związanych z
funkcjonowaniem zakładu karnego, a zwłaszcza z jego bezpieczeństwem. O
cofnięciu zgody powiadamia się pisemnie skazanego oraz podmiot zatrudniający.
§ 6. Zdolność skazanego do pracy oraz w miarę potrzeby rodzaj, warunki i czas
pracy określa lekarz.
§ 7. Z wykonywania pracy można zwolnić skazanego kształcącego się lub z
innych ważnych powodów.
§ 8. W stosunku do skazanych pracujących, w zakresie nieuregulowanym w
niniejszym kodeksie, stosuje się przepisy prawa pracy.
§ 9. W stosunku do skazanych zatrudnionych na podstawie skierowania do
pracy nie stosuje się przepisów prawa pracy z wyjątkiem przepisów dotyczących
czasu pracy oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 10. Skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności odbywający karę w
zakładzie karnym typu zamkniętego może wykonywać pracę wyłącznie na terenie
zakładu karnego.
Art. 122. § 1. Przy kierowaniu do pracy uwzględnia się w miarę możliwości
zawód, wykształcenie, zainteresowania i potrzeby osobiste skazanego. Jeżeli
skazanego zatrudnia się na podstawie skierowania do pracy, zatrudnienie przy
pracach szkodliwych dla zdrowia wymaga jego pisemnej zgody.
§ 2. Pracę zapewnia się przede wszystkim skazanym zobowiązanym do
świadczeń alimentacyjnych, a także mającym szczególnie trudną sytuację materialną,
osobistą lub rodzinną.
Art. 122a. § 1. Skazanego instruuje się o sposobie wykonywania przydzielonej
pracy, szkoli w zakresie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów
przeciwpożarowych oraz obsługi maszyn i urządzeń, a także zapoznaje z
podstawowymi zasadami i normami pracy oraz zasadami wynagradzania za pracę.
§ 2. Skazany jest obowiązany pracować sumiennie i wydajnie, przestrzegać
dyscypliny i regulaminu pracy, przepisów porządkowych, przeciwpożarowych oraz
bezpieczeństwa i higieny pracy, a także dbać o porządek w miejscu pracy jak
również o stan obsługiwanych maszyn i urządzeń.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 69/141
Art. 123. § 1. Praca skazanego jest odpłatna, z zastrzeżeniem art. 123a. Zasady
wynagradzania za pracę ustala się w porozumieniu zawieranym przez dyrektora
zakładu karnego lub w umowie zawieranej przez skazanego. Przy skierowaniu
skazanego do prac administracyjno-porządkowych na terenie zakładu karnego,
wynagrodzenie za pracę ustala dyrektor tego zakładu.
§ 2. Wynagrodzenie przysługujące skazanemu zatrudnionemu w pełnym
wymiarze czasu pracy ustala się w sposób zapewniający osiągnięcie kwoty co
najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie odrębnych
przepisów, przy przepracowaniu pełnego miesięcznego wymiaru czasu pracy lub
wykonaniu pełnej miesięcznej normy pracy. W wypadku przepracowania niepełnej
miesięcznej normy czasu pracy lub niewykonania pełnej miesięcznej normy pracy
wynagrodzenie wypłaca się proporcjonalnie do ilości czasu pracy lub wykonanej
normy pracy. W razie zatrudnienia skazanego w niepełnym wymiarze czasu pracy
najniższe wynagrodzenie ustala się w kwocie proporcjonalnej do liczby godzin
zatrudnienia, biorąc za podstawę kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę.
§ 3. Skazanemu wynagrodzenie przysługuje tylko za pracę wykonaną, z
zastrzeżeniem § 4.
§ 4. Skazanemu przysługuje wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy
jedynie w wypadku, gdy był gotów do jej wykonania, a doznał przeszkód z przyczyn
dotyczących podmiotu zatrudniającego.
§ 5. Podmiot może na czas przestoju powierzyć skazanemu, za zgodą dyrektora
zakładu karnego, inną odpowiednią pracę, za której wykonanie przysługuje
wynagrodzenie przewidziane za tę pracę.
§ 6. Skazanemu przysługuje wynagrodzenie za czas przestoju spowodowanego
warunkami atmosferycznymi jedynie w wypadku, gdy tak stanowi porozumienie lub
umowa, o których mowa w § 1.
Art. 123a. § 1. Za prace porządkowe oraz pomocnicze wykonywane na rzecz
jednostek organizacyjnych Służby Więziennej lub za prace porządkowe na rzecz
samorządu terytorialnego, w wymiarze nieprzekraczającym 90 godzin miesięcznie,
wynagrodzenie skazanemu nie przysługuje.
§ 2. Skazanemu, za jego pisemną zgodą lub na jego wniosek, dyrektor może
zezwolić na nieodpłatne zatrudnienie przy pracach publicznych na rzecz organów
administracji publicznej, przy pracach wykonywanych na cele charytatywne, przy
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 70/141
pracach wykonywanych na rzecz organizacji pożytku publicznego lub przy pracach
porządkowych i pomocniczych wykonywanych na rzecz jednostek organizacyjnych
Służby Więziennej.
§ 3. W celu przyuczenia do wykonywania pracy skazanemu, za jego pisemną
zgodą, można zezwolić na wykonywanie nieodpłatnej pracy w przywięziennych
zakładach pracy, przez okres nie dłuższy niż 1 miesiąc.
§ 4. Za wykonywane prace nieodpłatne mogą być skazanemu przyznawane
nagrody.
Art. 124. § 1. Skazanemu zatrudnionemu odpłatnie na podstawie skierowania
do pracy lub umowy o pracę nakładczą przysługuje po roku nieprzerwanej pracy, w
czasie odbywania kary pozbawienia wolności, zwolnienie od pracy przez okres 14
dni roboczych,
z zachowaniem prawa do
wynagrodzenia,
a skazanemu
zatrudnionemu nieodpłatnie – 14 dni zwolnienia od pracy, bez prawa do
wynagrodzenia. Skazany nie może zrzec się prawa do zwolnienia od pracy.
§ 2. Wymiar
urlopu
wypoczynkowego
przysługującego
skazanemu
zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę wynosi 18 dni roboczych.
§ 3. Skazany w okresie urlopu wypoczynkowego lub zwolnienia od pracy, o
których mowa w § 1 i 2, korzysta z uprawnień do:
1)
dodatkowego lub dłuższego widzenia,
2)
dodatkowego zakupu artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz
przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w zakładzie karnym,
3)
dłuższych spacerów,
4)
pierwszeństwa lub częstszego udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z
zakresu kultury fizycznej i sportu.
§ 4. Zakres uprawnień, o których mowa w § 3, określa dyrektor zakładu
karnego indywidualnie dla każdego skazanego.
Art. 125. § 1. 1. Z przysługującego skazanemu wynagrodzenia za pracę potrąca
się 10% na cele Funduszu określone w art. 43 oraz 25% na cele Funduszu
Aktywizacji Zawodowej Skazanych oraz Rozwoju Przywięziennych Zakładów
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 71/141
Pracy, utworzonego na podstawie art. 6a ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o
zatrudnianiu osób pozbawionych wolności (Dz. U. Nr 123, poz. 777, z późn. zm. 2)).
§ 2. Z przypadającego skazanemu wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu
zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, wolne jest w każdym czasie od
egzekucji 60%.
Art. 126. § 1. Ze środków pieniężnych otrzymywanych przez skazanego, z
wyjątkiem środków, o których mowa w art. 113 § 6 pkt 1–3, gromadzi się środki,
przekazywane skazanemu w chwili zwolnienia z zakładu karnego, przeznaczone na
przejazd do miejsca zamieszkania i na utrzymanie, do wysokości jednego
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników; ze środków tych nie
prowadzi się egzekucji i na wniosek skazanego można je przekazać na wybrany
rachunek bankowy lub książeczkę oszczędnościową.
§ 2. Gromadzeniu podlega:
1)
50% kwoty zdeponowanej przez skazanego przy przyjęciu do zakładu karnego,
jednak nie więcej niż kwota odpowiadająca wysokości jednego przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników,
2)
50% z przypadającego skazanemu miesięcznie wynagrodzenia za pracę po
odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, jednak nie
więcej niż kwota 4% jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
pracowników,
3)
50% każdego z wpływów pieniężnych skazanego niewymienionych w pkt 1 i 2,
jednak nie więcej niż kwota 4% jednego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia pracowników.
§ 3. Gromadzenia kwot, określonych w pkt 2 i 3, dokonuje się po potrąceniu
należności dochodzonych w postępowaniu egzekucyjnym.
§ 4. Zgromadzona kwota podlega każdorazowo uzupełnieniu w razie wzrostu
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracowników. Uzupełnienia dokonuje się
z wpływów pieniężnych skazanego uzyskanych od pierwszego dnia miesiąca
następującego po dniu ogłoszenia wzrostu.
2)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 202, poz. 1957, z 2004 r. Nr
273, poz. 2703, z 2006 r. Nr 66, poz. 471 oraz z 2009 r. Nr 98, poz. 817 i Nr 157, poz. 1241.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
Art. 127. §
s. 72/141
1.
Okresy
pracy,
za
którą
przysługuje
wynagrodzenie,
wykonywanej przez skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, z
wyjątkiem prac, o których mowa w art. 123a § 1, 2 i 3, są okresami składkowymi na
zasadach określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich
rodzin.
§ 2. Skazany zwalniany z zakładu karnego, zatrudniany w czasie odbywania
kary pozbawienia wolności na podstawie skierowania do pracy, otrzymuje
zaświadczenie o wykonywaniu pracy.
Art. 128. § 1. Okresy wykonywania przez skazanego odpłatnego zatrudnienia,
z wyłączeniem pracy wykonywanej na podstawie umów cywilnoprawnych, wlicza
się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, z zastrzeżeniem § 2
i 3.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli w myśl przepisu prawa lub
postanowienia układu zbiorowego pracy do stażu pracy wlicza się tylko okresy
zatrudnienia w danym zakładzie pracy, w określonej branży albo okresy pracy na
określonych stanowiskach lub pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.
§ 3. Okresu pracy, o którym mowa w § 1, nie wlicza się do okresu pracy:
1)
od którego zależy nabycie prawa do urlopu wypoczynkowego lub innego
świadczenia przysługującego z upływem roku pracy lub okresu krótszego niż
rok,
2)
wymaganego do zajmowania określonego stanowiska pracy.
Art. 129. § 1. Rada Ministrów może określać, w drodze rozporządzenia, zasady
i tryb powierzania podmiotom gospodarczym, instytucjom lub organizacjom
wykonywania określonych zadań w zakresie zatrudnienia i nauczania skazanych oraz
opieki postpenitencjarnej.
§ 2. (uchylony).
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady zatrudniania skazanych, z uwzględnieniem rodzajów zatrudnienia, zasad
wynagradzania skazanych zatrudnionych odpłatnie na podstawie skierowania do
pracy, udzielania skazanym zwolnień od pracy lub urlopów wypoczynkowych,
przyczyn
i
sposobów
usprawiedliwiania
niewykonywania
pracy
oraz
dokumentowania zatrudnienia.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 73/141
Oddział 6
Nauczanie
Art. 130. § 1. W zakładach karnych prowadzi się nauczanie obowiązkowe w
zakresie szkoły podstawowej i gimnazjum, a także umożliwia się nauczanie w
zakresie ponadpodstawowym (ponadgimnazjalnym) i na kursach zawodowych.
Zawodowe szkolenie kursowe może być w całości lub częściowo odpłatne.
§ 2. Zakład karny ma obowiązek prowadzenia nauczania, stosownie do
możliwości i uzdolnień młodocianych skazanych, o których mowa w § 3.
§ 3. Pierwszeństwo w uzyskaniu możliwości objęcia nauczaniem w szkole
ponadpodstawowej (ponadgimnazjalnej) i na kursach zawodowych mają skazani,
którzy nie mają wyuczonego zawodu albo po odbyciu kary nie będą mogli go
wykonywać, a także nie ukończyli 21 roku życia.
§ 4. Skazanym nie posiadającym wystarczających środków pieniężnych
udostępnia się nieodpłatnie niezbędne podręczniki i pomoce naukowe.
§ 5. W uzasadnionych wypadkach skazany może, na własny koszt, kształcić się
w szkołach poza obrębem zakładu karnego za zgodą dyrektora zakładu. Koszty
kształcenia skazanego poza obrębem zakładu karnego, ze względu na szczególne
okoliczności, mogą być poniesione przez zakład karny.
§ 6. W
wypadku
zaistnienia
poważnych
przyczyn
uniemożliwiających
skazanemu realizację obowiązku nauczania możliwe jest czasowe zwolnienie go z
realizacji tego obowiązku.
Art. 131. § 1. Skazani mogą za zgodą dyrektora zakładu karnego uczyć się w
szkołach poza obrębem zakładu karnego, jeżeli spełniają ogólnie obowiązujące
wymagania w oświacie publicznej, zachowują się poprawnie oraz nie zagrażają
porządkowi prawnemu.
§ 2. Dyrektor może zezwolić skazanemu na udział w konsultacjach i zdawanie
egzaminów poza zakładem karnym, jeżeli spełnia on warunki wymienione w § 1.
§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się do skazanych na karę dożywotniego
pozbawienia wolności.
Art. 132. Praca w warsztatach szkolnych i praktyczna nauka zawodu jest
obowiązkowa, jeżeli wynika z programu nauczania. Praktyczna nauka zawodu może
być połączona z pracą produkcyjną, jeżeli jest to zgodne z tym programem.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 74/141
Art. 133. Skazanemu wywiązującemu się z obowiązków ucznia po roku nauki
można udzielić 14-dniowego urlopu, jeżeli nie ma on prawa do takiego urlopu z
tytułu wykonywanej pracy, w ramach którego korzysta on z takich uprawnień i ulg,
jakie w okresie urlopu przysługują skazanemu pracującemu.
Art. 134. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw oświaty i wychowania, określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
zasady i tryb prowadzenia nauczania w zakładach karnych, warunki i tryb realizacji
obowiązku nauczania i zwalniania skazanych z tego obowiązku, warunki oraz tryb
ponoszenia odpłatności za kształcenie poza obrębem zakładu karnego, uwzględniając
w szczególności rodzaje i formy uzyskiwania przez skazanego wykształcenia i
kwalifikacji zawodowych w warunkach zakładu karnego, specyfikę prowadzonego
nauczania w warunkach izolacji więziennej, w tym konieczność zapewnienia
dyscypliny i porządku podczas nauczania.
Oddział 7
Działalność kulturalno-oświatowa, społeczna, kultura fizyczna i zajęcia
sportowe
Art. 135. § 1. W zakładach karnych stwarza się skazanym warunki
odpowiedniego spędzania czasu wolnego. W tym celu organizuje się zajęcia
kulturalno-oświatowe, wychowania fizycznego i sportowe oraz pobudza aktywność
społeczną skazanych.
§ 2. W każdym zakładzie karnym prowadzi się zwłaszcza wypożyczalnię
książek i prasy dla skazanych oraz stwarza możliwość korzystania z urządzeń
audiowizualnych w świetlicach i w celach mieszkalnych. Korzystając z tych
urządzeń skazany nie może zakłócać ustalonego porządku w zakładzie.
Art. 136. § 1. Skazanym można zezwolić na tworzenie zespołów w celu
prowadzenia działalności kulturalnej, oświatowej, społecznej i sportowej. Z tych
względów można również zezwolić na nawiązywanie kontaktów oraz na
współdziałanie z odpowiednimi stowarzyszeniami, organizacjami i instytucjami. W
szczególności można zezwolić na podejmowanie prac na cele publiczne, jak również
na realizację innych społecznie uznanych celów.
§ 2. Dyrektor zakładu karnego może powołać rzeczników skazanych w celu
powierzenia im zadań opiniotwórczych i konsultacyjnych.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 75/141
§ 3. Do wykonywania zadań związanych z zajęciami kulturalno-oświatowymi,
z zakresu kultury fizycznej i sportu, dyrektor zakładu karnego może wyznaczyć
skazanych wyróżniających się wzorową postawą i zachowaniem.
Art. 136a. § 1. W zakładach karnych można zezwolić na dobrowolne
gromadzenie przez skazanych środków finansowych przeznaczonych na pomoc
skazanym oraz ich rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej lub na
cele społeczne.
§ 2. Zasady gromadzenia środków finansowych, o których mowa w § 1 ustala
dyrektor zakładu karnego, po zapoznaniu się z opiniami skazanych.
§ 3. Wnioski skazanych dotyczące wydatkowania zgromadzonych środków
finansowych, o których mowa w § 1, wymagają zatwierdzenia przez dyrektora
zakładu karnego.
Oddział 8
Nagrody i ulgi
Art. 137. Skazanemu wyróżniającemu się dobrym zachowaniem w czasie
odbywania kary mogą być przyznawane nagrody. Nagroda może być również
przyznana skazanemu w celu zachęcenia go do poprawy zachowania.
Art. 138. § 1. Nagrodami są:
1)
zezwolenie na dodatkowe lub dłuższe widzenie,
2)
zezwolenie na widzenie bez osoby dozorującej,
3)
zezwolenie na widzenie w oddzielnym pomieszczeniu, bez osoby dozorującej,
4)
zatarcie wszystkich lub niektórych kar dyscyplinarnych,
5)
nagroda rzeczowa lub pieniężna,
6)
(uchylony),
7)
zezwolenie na widzenie bez dozoru, poza obrębem zakładu karnego, z osobą
najbliższą lub osobą godną zaufania, na okres nie przekraczający jednorazowo
30 godzin,
8)
zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego bez dozoru, na okres nie
przekraczający jednorazowo 14 dni,
9)
pochwała,
10) zezwolenie na częstsze branie udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z
zakresu kultury fizycznej i sportu,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 76/141
11) zezwolenie na przekazanie osobie wskazanej przez skazanego upominku,
12) zezwolenie na odbywanie widzeń we własnej odzieży,
13) zezwolenie na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej,
14) zezwolenie na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych
i wyrobów tytoniowych oraz przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w
zakładzie karnym,
15) zezwolenie na telefoniczne porozumienie się skazanego ze wskazaną przez
niego osobą na koszt zakładu karnego.
§ 2. (uchylony).
Art. 139. § 1. Nagrody wymienione w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 można przyznać
skazanemu, którego postawa w czasie odbywania kary uzasadnia przypuszczenie, że
w czasie pobytu poza zakładem karnym będzie przestrzegał porządku prawnego, po
odbyciu przez niego co najmniej połowy tej części kary, po której mógłby być
warunkowo przedterminowo zwolniony lub połowy kary nieprzekraczającej 6
miesięcy.
§ 2. Przyznanie nagród wymienionych w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 tymczasowo
aresztowanemu, mającemu prawa i obowiązki skazanego odbywającego karę
pozbawienia wolności, wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do
którego dyspozycji pozostaje.
§ 3. Łączna liczba nagród wymienionych w art. 138 § 1 pkt 7 nie może
przekroczyć 28 w roku.
§ 4. Łączny czas trwania nagród wymienionych w art. 138 § 1 pkt 8 nie może
przekroczyć 28 dni w roku.
§ 5. Skazanemu odbywającemu karę dożywotniego pozbawienia wolności
nagroda wymieniona w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 może być przyznana po odbyciu co
najmniej 15 lat kary.
§ 6. Przyznanie nagrody wymienionej w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 skazanemu
odbywającemu karę 25 lat pozbawienia wolności albo karę dożywotniego
pozbawienia wolności, w zakładzie karnym typu zamkniętego, wymaga zgody
sędziego penitencjarnego.
§ 6a. Przepis § 6 stosuje się odpowiednio do skazanego z zaburzeniami
preferencji seksualnych odbywającego karę pozbawienia wolności w zakładzie
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 77/141
karnym typu zamkniętego za przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu
karnego, popełnione w związku z tymi zaburzeniami.
§ 7. Nagrody wymienione w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 dyrektor zakładu karnego
przyznaje z urzędu lub na pisemny wniosek przełożonego skazanego. Dyrektor
zakładu karnego może upoważnić kierownika wyodrębnionego oddziału do
przyznawania nagrody wymienionej w art. 138 § 1 pkt 7.
§ 8. Jeżeli po przyznaniu nagrody, określonej w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8,
wystąpią nowe okoliczności uzasadniające przypuszczenie, że skazany w czasie
pobytu poza zakładem karnym nie będzie przestrzegał porządku prawnego albo
jeżeli skazany korzystający z nagrody określonej w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 zostanie
zatrzymany przez uprawniony organ w związku z naruszeniem przez niego porządku
prawnego w trakcie trwania nagrody, organ który przyznał nagrodę podejmuje
decyzję o cofnięciu nagrody bądź o zamianie nagrody na inną. W wypadku, o którym
mowa w § 2, powiadamia się organ, który wydał zarządzenie.
§ 9. Skazanemu, który korzystając z nagród wymienionych w art. 138 pkt 7 i 8
nadużył zaufania, a w szczególności nie powrócił do zakładu karnego w
wyznaczonym terminie, nie udziela się tych nagród przez okres co najmniej 6
miesięcy od udzielenia ostatniej nagrody.
Art. 140. § 1. W razie korzystania przez skazanego z nagród wymienionych w
art. 138 § 1 pkt 7 lub 8 albo z zezwolenia, o którym mowa w art. 141a lub w art. 165
§ 2, ma on obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia się do jednostki Policji, właściwej
terytorialnie dla miejsca jego przebywania w okresie korzystania z zezwolenia, w
celu potwierdzenia miejsca pobytu.
§ 2. Skazany korzystający z zezwoleń, o których mowa w § 1, w każdym
przypadku zmiany miejsca pobytu ma obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia się do
jednostki Policji właściwej terytorialnie dla nowego miejsca jego przebywania.
§ 3. Dyrektor zakładu karnego może zobowiązać skazanego, korzystającego z
zezwoleń, o których mowa w § 1, do określonego zachowania się, a zwłaszcza do
przebywania w określonych w zezwoleniu miejscach pobytu lub częstszego
zgłaszania się do jednostki Policji.
§ 4. Czasu przebywania skazanego poza zakładem karnym, na podstawie
zezwoleń, o których mowa w § 1, nie odlicza się od okresu odbywania kary, chyba
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 78/141
że sędzia penitencjarny zarządzi inaczej w wypadku, gdy skazany w tym czasie
nadużył zaufania.
Art. 141. §
1.
W
wypadkach
szczególnie
uzasadnionych
warunkami
rodzinnymi lub osobistymi skazanego nagrody mogą być stosowane jako ulgi.
§ 2. Nie przyznaje się jako ulg nagród wymienionych w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8.
§ 3. Ulgi przyznaje dyrektor zakładu karnego lub osoba przez niego
upoważniona na prośbę skazanego lub osoby najbliższej albo na wniosek
przełożonego skazanego.
§ 4. (uchylony).
Art. 141a. § 1. Dyrektor zakładu karnego może udzielić skazanemu zezwolenia
na opuszczenie zakładu karnego pod konwojem funkcjonariusza Służby Więziennej,
osoby godnej zaufania lub samodzielnie, na czas nieprzekraczający 5 dni, w celu
odwiedzenia poważnie chorego członka rodziny, uczestnictwa w pogrzebie członka
rodziny oraz w innych wypadkach szczególnie ważnych dla skazanego.
§ 2. (uchylony).
§ 3. Udzielenie zezwolenia, o którym mowa w § 1, tymczasowo aresztowanemu
mającemu prawa i obowiązki skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności
wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do którego dyspozycji
tymczasowo aresztowany pozostaje.
§ 4. Przepis art. 139 § 8 stosuje się odpowiednio.
§ 5. Na decyzję, o której mowa w § 1, przysługuje skarga.
Oddział 9
Kary dyscyplinarne
Art. 142. § 1. Skazany podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za zawinione
naruszenie nakazów lub zakazów wynikających z ustawy, regulaminu lub innych
przepisów wydanych na jej podstawie albo ustalonego w zakładzie karnym lub
miejscu pracy porządku, zwane dalej „przekroczeniem”.
§ 2. Jeżeli przekroczenie zawiera znamiona wykroczenia, skazany podlega
odpowiedzialności dyscyplinarnej, chyba że wykroczenie popełnione zostało w
czasie pobytu poza obrębem zakładu karnego.
Art. 143. § 1. Karami dyscyplinarnymi są:
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 79/141
1)
nagana,
2)
pozbawienie wszystkich lub niektórych nie wykorzystanych przez skazanego
nagród lub ulg albo zawieszenie ich wykonania, na okres do 3 miesięcy,
3)
pozbawienie korzystania z udziału w niektórych zajęciach kulturalnooświatowych lub sportowych, z wyjątkiem korzystania z książek i prasy, na
okres do 3 miesięcy,
4)
pozbawienie możliwości otrzymania paczek żywnościowych, na okres do 3
miesięcy,
5)
pozbawienie lub ograniczenie możliwości dokonywania zakupów artykułów
żywnościowych lub wyrobów tytoniowych, na okres do 3 miesięcy,
6)
udzielanie widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobą
odwiedzającą, na okres do 3 miesięcy,
7)
obniżenie przypadającej skazanemu części wynagrodzenia za pracę, nie więcej
niż o 25%, na okres do 3 miesięcy,
8)
umieszczenie w celi izolacyjnej na okres do 28 dni.
§ 2. Kar dyscyplinarnych wymienionych w § 1 pkt 4, 5 lub 8 nie stosuje się
wobec kobiet ciężarnych, karmiących lub sprawujących opiekę nad własnymi
dziećmi w domach matki i dziecka.
§ 3. Karę dyscyplinarną, o której mowa w § 1 pkt 8, można wymierzyć
skazanemu, który popełnił przekroczenie naruszające w poważnym stopniu
obowiązującą w zakładzie karnym dyscyplinę i porządek. Kara ta polega na
osadzeniu skazanego pojedynczo w celi oraz uniemożliwieniu mu kontaktu z innymi
skazanymi; w trakcie jej wykonywania skazanego pozbawia się możliwości:
1)
korzystania z widzeń i samoinkasujących aparatów telefonicznych,
2)
korzystania ze sprzętu audiowizualnego i komputerowego,
3)
bezpośredniego
uczestniczenia,
wspólnie
z
innymi
skazanymi,
w
nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii; na żądanie skazanego
należy mu jednak umożliwić bezpośrednie uczestniczenie w nabożeństwie w
warunkach uniemożliwiających mu kontakt z innymi skazanymi,
4)
korzystania z udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury
fizycznej i sportu, z wyjątkiem korzystania z książek i prasy,
5)
dokonywania zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
6)
s. 80/141
otrzymania paczki żywnościowej w kwartale następującym bezpośrednio po
kwartale, w którym kara została wymierzona,
7)
uczestniczenia w nauczaniu i zatrudnieniu poza celą,
8)
korzystania z własnej odzieży, obuwia oraz wyrobów tytoniowych.
Art. 144. § 1. Kary dyscyplinarne określone w art. 143 § 1 pkt 4–8 wymierza
dyrektor zakładu karnego, a inne kary – również osoba przez niego upoważniona.
§ 2. Kary dyscyplinarne wymierza się z urzędu lub na pisemny wniosek
przełożonego skazanego.
§ 3. Decyzja o ukaraniu karą dyscyplinarną powinna zawierać dokładne
określenie przekroczenia popełnionego przez skazanego.
§ 4. Decyzję o ukaraniu karą dyscyplinarną sporządza się na piśmie i podaje do
wiadomości skazanemu, a gdy względy wychowawcze za tym przemawiają –
również innym skazanym lub innym osobom. Przepis ten ma zastosowanie również
do decyzji o uchyleniu, darowaniu, odroczeniu, zamianie, zawieszeniu lub
przerwaniu kary dyscyplinarnej, a także o odstąpieniu od ukarania dyscyplinarnego.
§ 5. Na decyzje, o których mowa w § 1, przysługuje skarga.
Art. 145. § 1. Wymierzając karę dyscyplinarną uwzględnia się stopień
zawinienia i zasady indywidualizacji, mając w szczególności na względzie rodzaj i
okoliczności czynu, stosunek do popełnionego przekroczenia, dotychczasową
postawę, cechy osobowości i stan zdrowia skazanego oraz cele wychowawcze.
§ 2. Przed wymierzeniem kary dyscyplinarnej wysłuchuje się obwinionego,
zapoznaje się z opinią wychowawcy, a jeżeli zachodzi potrzeba – również
składającego wniosek o ukaranie oraz z opiniami innych osób, a także z zeznaniami
świadków. Postępowanie może odbywać się w obecności innych skazanych, jeżeli
przemawiają za tym względy wychowawcze.
§ 3. Przed wymierzeniem skazanemu kary dyscyplinarnej określonej w art. 143
§ 1 pkt 8 lekarz albo psycholog wydaje pisemną opinię o jego zdolności do odbycia
tej kary. Wymierzenie tej kary w wymiarze powyżej 14 dni wymaga zgody sędziego
penitencjarnego.
§ 4. Przed wymierzeniem skazanemu kary dyscyplinarnej, określonej w art. 143
§ 1 pkt 4 i 5, któremu ze względu na stan zdrowia zezwolono na dokonywanie
dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych lub otrzymywanie paczek o
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 81/141
większym ciężarze albo korzystającemu z diety, zasięga się opinii lekarza co do
skutków dla stanu zdrowia skazanego wymierzenia tej kary.
§ 5. Po zasięgnięciu opinii lekarza dyrektor podejmuje decyzję o ewentualnym
odroczeniu wykonania tej kary.
Art. 146. § 1. Za jedno przekroczenie wymierza się tylko jedną karę
dyscyplinarną. W wypadku gdy skazany popełnił więcej przekroczeń, zanim został
ukarany za którekolwiek z nich, wymierza się jedną karę, odpowiednio surowszą.
§ 2. Ponowne wymierzenie kary dyscyplinarnej nie może nastąpić w taki
sposób, aby była ona bezpośrednio przedłużeniem odbywania takiej samej kary,
chyba że łączny okres trwania wymierzonych kar nie przekracza przewidzianej
granicy czasu trwania tej kary.
§ 3. W wypadkach uzasadnionych względami wychowawczymi można odstąpić
od ukarania dyscyplinarnego, wykonanie wymierzonej kary zawiesić na okres do 3
miesięcy, zamienić ją na inną mniej dolegliwą lub karę darować. Po upływie okresu
zawieszenia wymierzoną karę uważa się za wykonaną.
§ 4. Jeżeli w okresie zawieszenia wykonania kary dyscyplinarnej skazany
dopuścił się ponownie przekroczenia, zawieszona kara ulega wykonaniu, chyba że
dyrektor zakładu karnego postanowi inaczej.
Art. 147. § 1. Nie można wymierzyć kary dyscyplinarnej, jeżeli od dnia
powzięcia przez przełożonego wiadomości o popełnieniu przekroczenia upłynęło 14
dni lub od dnia popełnienia przekroczenia – 30 dni. Nie można rozpocząć
wykonywania kary dyscyplinarnej po upływie 14 dni od jej wymierzenia.
§ 2. Terminy określone w § 1 nie biegną, jeżeli skazany przebywa poza
obrębem zakładu karnego bez zezwolenia lub w związku z leczeniem wynikłym z
samouszkodzenia lub z zasadnego zastosowania wobec niego środków przymusu
bezpośredniego, a także w okresie zawieszenia wykonania kary dyscyplinarnej.
§ 3. Przedawnienie wykonania kary dyscyplinarnej nie biegnie w czasie
wykonywania takiej samej kary, wymierzonej wcześniej.
Art. 148. § 1. Wymierzoną karę dyscyplinarną wykonuje się bezzwłocznie.
Sędzia penitencjarny może wstrzymać wykonanie kary dyscyplinarnej na czas
potrzebny do wyjaśnienia okoliczności uzasadniających jej wymierzenie, a także
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 82/141
uchylić karę dyscyplinarną z powodu jej niezasadności lub przekazać sprawę
dyrektorowi zakładu karnego do ponownego rozpoznania.
§ 2. Jeżeli stan zdrowia skazanego uniemożliwia odbycie wymierzonej kary
dyscyplinarnej w całości lub w części, wykonywanie jej należy odroczyć lub
przerwać albo zamienić na taką karę dyscyplinarną, którą skazany może odbyć.
Decyzję w tym względzie podejmuje dyrektor zakładu karnego, po zasięgnięciu
opinii lekarza.
§ 3. W czasie wykonywania kary dyscyplinarnej umieszczenia w celi
izolacyjnej lekarz lub psycholog kontroluje zdolność skazanego do odbywania tej
kary.
§ 4. W czasie wykonywania kary dyscyplinarnej, o której mowa w § 3, dyrektor
zakładu karnego może, w wypadkach uzasadnionych względami rodzinnymi,
osobistymi lub wychowawczymi, zezwolić skazanemu na widzenie lub rozmowę
telefoniczną.
Art. 149. Jeżeli zostały ujawnione nowe fakty lub dowody nie znane przedtem,
wskazujące na to, iż ukarany jest niewinny, dyrektor zakładu karnego uchyla karę
dyscyplinarną i uznaje ją za niebyłą oraz podejmuje stosowną decyzję mającą na celu
uchylenie skutków ukarania.
Oddział 10
Odroczenie i przerwa wykonania kary pozbawienia wolności
Art. 150. § 1. Wykonanie kary pozbawienia wolności w wypadku choroby
psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary sąd
odracza do czasu ustania przeszkody.
§ 2. Za ciężką chorobę uznaje się taki stan skazanego, w którym umieszczenie
go w zakładzie karnym może zagrażać życiu lub spowodować dla jego zdrowia
poważne niebezpieczeństwo.
Art. 151. § 1. Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności na
okres do roku, jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego
lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki. W stosunku do skazanej kobiety ciężarnej oraz
osoby skazanej samotnie sprawującej opiekę nad dzieckiem sąd może odroczyć
wykonanie kary na okres do 3 lat po urodzeniu dziecka.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 83/141
§ 2. Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności w wymiarze do
2 lat, jeżeli liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śledczych
przekracza w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów; odroczenia nie udziela się
skazanym, którzy dopuścili się przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby
jej użycia, skazanym określonym w art. 64 § 1 lub 2 lub w art. 65 Kodeksu karnego,
a także skazanym za przestępstwa określone w art. 197–203 Kodeksu karnego
popełnione w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych.
§ 3. Odroczenie może być udzielone kilkakrotnie, jednak łączny okres
odroczenia nie może przekroczyć okresów wskazanych w § 1; okres odroczenia
biegnie od dnia wydania pierwszego postanowienia w tym przedmiocie.
§ 4. Odraczając wykonanie kary pozbawienia wolności, sąd może zobowiązać
skazanego do podjęcia starań o znalezienie pracy zarobkowej, zgłaszania się do
wskazanej jednostki Policji w określonych odstępach czasu lub poddania się
odpowiedniemu leczeniu lub rehabilitacji, oddziaływaniom terapeutycznym lub
uczestnictwu w programach korekcyjno-edukacyjnych.
§ 5. Wykonując orzeczenie o odroczeniu wykonania kary pozbawienia
wolności w stosunku do skazanego, który został zobowiązany do wykonania
obowiązków określonych w § 4, sąd stosuje odpowiednio art. 14.
Art. 152. § 1. Jeżeli odroczenie wykonania kary nie przekraczającej 2 lat
pozbawienia wolności trwało przez okres co najmniej jednego roku – sąd może
warunkowo zawiesić wykonanie tej kary na zasadach określonych w art. 69–75
Kodeksu karnego.
§ 2. Wniosek o warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności
może złożyć również sądowy kurator zawodowy.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania
kary przysługuje zażalenie; w posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator,
skazany oraz obrońca, a także sądowy kurator zawodowy, jeżeli składał wniosek o
wydanie postanowienia.
Art. 153. § 1. Sąd penitencjarny udziela przerwy w wykonaniu kary w
wypadku określonym w art. 150 § 1 do czasu ustania przeszkody.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 84/141
§ 2. Sąd penitencjarny może udzielić przerwy w wykonaniu kary pozbawienia
wolności, jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne lub osobiste. Przepisy
art. 151 § 3–5 stosuje się odpowiednio.
§ 2a. Wniosek o udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności
może złożyć również dyrektor zakładu karnego.
§ 3. Nie można udzielić przerwy przed upływem roku od dnia ukończenia
poprzedniej przerwy i powrotu po niej do zakładu karnego, chyba że zachodzi
wypadek choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby skazanego albo inny
wypadek losowy.
§ 4. (uchylony).
§ 5. Sądem penitencjarnym właściwym miejscowo do udzielenia dalszych
przerw jest sąd, który udzielił pierwszej przerwy. Jest on również właściwy do
orzeczenia przerwy, o której mowa w § 3, jeżeli skazany nadal przebywa na
wolności.
Art. 153a. § 1. W posiedzeniu w przedmiocie odroczenia lub przerwy ma
prawo wziąć udział prokurator, skazany oraz jego obrońca, a także sądowy kurator
zawodowy lub dyrektor zakładu karnego, jeżeli składali wniosek o wydanie
postanowienia.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie odroczenia lub przerwy przysługuje
zażalenie.
Art. 154. § 1. Jeżeli prokurator oświadczył, że sprzeciwia się udzieleniu
przerwy, postanowienie o udzieleniu przerwy staje się wykonalne z chwilą
uprawomocnienia.
§ 2. Zażalenie wniesione przez prokuratora podlega rozpoznaniu w terminie 14
dni.
Art. 155. § 1. Jeżeli przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności trwała
co najmniej rok, a skazany odbył co najmniej 6 miesięcy kary – sąd penitencjarny
może warunkowo zwolnić skazanego z odbycia reszty kary na zasadach określonych
w art. 77 Kodeksu karnego, przy czym zwolnienie może nastąpić w każdym czasie,
bez ograniczeń wynikających z art. 78 i 79 Kodeksu karnego.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli kara lub suma kar pozbawienia wolności
przekracza 3 lata.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 85/141
§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie.
Art. 156. § 1. Odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności sąd może
odwołać w razie ustania przyczyny, dla której zostało udzielone, lub w wypadku, gdy
skazany nie korzysta z odroczenia w celu, w jakim zostało udzielone, albo rażąco
narusza porządek prawny, jak również z powodu niewykonywania obowiązków
określonych w art. 151 § 4.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do przerwy w wykonaniu kary
pozbawienia
wolności;
postanowienie
o
odwołaniu
przerwy
wydaje
sąd
penitencjarny, który jej udzielił.
§ 3. Właściwy sąd odwołuje odroczenie lub przerwę w wykonaniu kary
pozbawienia wolności, jeżeli okoliczności, o których mowa w § 1 i 2, zaistnieją po
udzieleniu
skazanemu
pisemnego
upomnienia
przez
sądowego
kuratora
zawodowego, chyba że przemawiają przeciwko temu szczególne względy.
§ 4. Jeżeli w czasie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności skazany
został tymczasowo aresztowany, kara pozbawienia wolności, której odbywanie
zostało przerwane, podlega wykonaniu z mocy prawa.
§ 5. Przepis § 4 stosuje się odpowiednio do odroczenia wykonania kary
pozbawienia wolności, z tym że w wypadku odroczenia sąd bezzwłocznie kieruje
orzeczenie do wykonania.
Art. 157. Odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec żołnierza
sąd może odwołać również na wniosek właściwego dowódcy.
Art. 158. Wniosek o zwolnienie od wykonania kary pozbawienia wolności, o
której mowa w art. 336 § 3 i 4 Kodeksu karnego, może złożyć również dowódca
jednostki. Termin zawity do złożenia wniosku upływa w dniu ukończenia służby
przez żołnierza.
Art. 158a. Na postanowienie w przedmiocie odwołania odroczenia lub
przerwy, a także w przedmiocie wniosku o zwolnienie od wykonania kary
pozbawienia wolności, o której mowa w art. 336 § 3 i 4 Kodeksu karnego,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 86/141
Oddział 11
Warunkowe przedterminowe zwolnienie
Art. 159. § 1. Warunkowo zwolnionego sąd penitencjarny może w okresie
próby oddać pod dozór kuratora sądowego, osoby godnej zaufania, stowarzyszenia,
organizacji lub instytucji, do której działalności należy troska o wychowanie,
zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym, oraz nałożyć na niego obowiązki
określone w art. 72 § 1 Kodeksu karnego, a jeżeli szkoda wyrządzona
przestępstwem, za które skazany odbywa karę, nie została naprawiona, orzec
obowiązek określony w art. 72 § 2 Kodeksu karnego. Wobec skazanego za
przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego, popełnione w związku
z zaburzeniami preferencji seksualnych, młodocianego sprawcy przestępstwa
umyślnego, sprawcy określonego w art. 64 Kodeksu karnego, a także wobec
skazanego na karę dożywotniego pozbawienia wolności oddanie pod dozór jest
obowiązkowe.
§ 2. Warunkowo zwolniony, który został zobowiązany do wykonywania
obowiązków związanych z okresem próby i nie został oddany pod dozór, jest
obowiązany do:
1)
bezzwłocznego, a najpóźniej w ciągu 7 dni od zwolnienia z zakładu karnego,
zgłoszenia się do sądowego kuratora zawodowego sądu rejonowego, w którego
okręgu będzie miał miejsce stałego pobytu,
2)
zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego
terminach i udzielania wyjaśnień co do przebiegu okresu próby,
3)
niezmieniania bez zgody sądu miejsca stałego pobytu,
4)
wykonywania nałożonych na niego obowiązków
– o czym sąd poucza warunkowo zwolnionego.
§ 3. W razie oddania pod dozór sąd poucza skazanego o obowiązku
wynikającym z art. 169 § 2.
Art. 160. § 1. Sąd penitencjarny odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli
warunkowo zwolniony:
1)
w okresie próby popełnił przestępstwo umyślne, za które orzeczono
prawomocnie karę pozbawienia wolności,
2)
uchyla się od wykonania obowiązków, o których mowa w art. 159 § 2,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
3)
s. 87/141
uchyla się od dozoru, wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych
środków karnych,
4)
w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił
inne przestępstwo niż określone w pkt 1 lub została orzeczona inna kara niż
określona w pkt 1.
§ 2. Sąd penitencjarny odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony,
skazany za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej
wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze
sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając
przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby
małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą.
§ 3. W razie zaistnienia przesłanek określonych w § 1 pkt 1, w § 2 lub art. 75 §
3 Kodeksu karnego sądowy kurator zawodowy, a gdy skazany został oddany pod
dozór osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, organizacji lub instytucji, o której
mowa w art. 159 § 1, także ta osoba lub przedstawiciel tego stowarzyszenia,
organizacji lub instytucji, bezzwłocznie kieruje do sądu wniosek o odwołanie
warunkowego zwolnienia. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator,
skazany oraz obrońca, sądowy kurator zawodowy, a gdy skazany pozostaje pod
dozorem osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, organizacji lub instytucji, o której
mowa w art. 159 § 1, także ta osoba lub przedstawiciel stowarzyszenia, organizacji
lub instytucji.
§ 4. Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie skazanego, jeżeli okoliczności, o
których mowa w § 1 pkt 2–4, zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego
upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, chyba że przemawiają
przeciwko temu szczególne względy.
§ 5. Sąd może odstąpić od odwołania warunkowego zwolnienia, o którym
mowa w § 1, w wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych szczególnymi
okolicznościami. Nie dotyczy to sytuacji określonej w § 1 pkt 1.
§ 6. Na postanowienie w przedmiocie odwołania warunkowego zwolnienia
§ 7. W przypadku odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet
kary okresu spędzonego na wolności.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 88/141
Art. 161. § 1. O warunkowym zwolnieniu orzeka sąd penitencjarny na
posiedzeniu, które powinno odbyć się w zakładzie karnym. W posiedzeniu ma prawo
wziąć udział prokurator, skazany oraz obrońca, a także inne osoby, którym służy
uprawnienie do złożenia wniosku o warunkowe zwolnienie, jeżeli wniosek taki
złożyły.
§ 2. Wniosek o warunkowe zwolnienie może złożyć również dyrektor zakładu
karnego lub sądowy kurator zawodowy.
§ 3. Jeżeli orzeczona kara lub suma kar nie przekracza 3 lat pozbawienia
wolności, wniosku skazanego lub jego obrońcy, złożonego przed upływem 3
miesięcy od wydania postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia, nie
rozpoznaje się aż do upływu tego okresu.
§ 4. Jeżeli orzeczona kara lub suma kar przekracza 3 lata pozbawienia
wolności, wniosku skazanego lub jego obrońcy, złożonego przed upływem 6
miesięcy od wydania postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia, nie
rozpoznaje się aż do upływu tego okresu.
§ 5. Dyrektor zakładu karnego, składając wniosek o warunkowe zwolnienie,
przesyła jednocześnie opinię sporządzoną przez administrację zakładu karnego
zawierającą w szczególności prognozę kryminologiczno-społeczną. W innych
przypadkach opinię tę dyrektor zakładu karnego przesyła na żądanie sądu
penitencjarnego lub na prośbę skazanego składającego wniosek o warunkowe
zwolnienie.
Art. 162. § 1. Sąd penitencjarny wysłuchuje przedstawiciela administracji
zakładu karnego, a sądowego kuratora zawodowego, jeżeli składał wniosek o
warunkowe zwolnienie, oraz uwzględnia ugodę zawartą w wyniku mediacji. W
wypadku skazanego za przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego,
popełnione w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych, warunkowe
zwolnienie nie może być udzielone bez zasięgnięcia opinii biegłych.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie warunkowego zwolnienia przysługuje
zażalenie. Podlega ono rozpoznaniu w terminie 14 dni. Przepis art. 154 § 1 stosuje
się odpowiednio.
§ 3. Na postanowienie odmawiające udzielenia warunkowego zwolnienia
przysługuje zażalenie także dyrektorowi zakładu karnego lub sądowemu kuratorowi
zawodowemu, jeżeli składali wniosek o warunkowe zwolnienie.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 89/141
Art. 163. § 1. W sprawach związanych z wykonaniem orzeczenia o
warunkowym zwolnieniu oraz w sprawie odwołania warunkowego zwolnienia
właściwy jest sąd penitencjarny, który udzielił zwolnienia, a jeżeli warunkowo
zwolniony przebywa w okręgu innego sądu, właściwy jest sąd penitencjarny, w
którego okręgu skazany ma miejsce stałego pobytu.
§ 2. Sąd penitencjarny może, w granicach określonych w art. 80 § 1 i 2
Kodeksu karnego, zmienić okres próby. Sąd może również w okresie próby
ustanawiać, rozszerzać lub zmieniać obowiązki wymienione w art. 72 § 1 Kodeksu
karnego albo od wykonywania nałożonych obowiązków zwolnić, z wyjątkiem
obowiązku wymienionego w art. 72 § 2 Kodeksu karnego, jak również oddać
skazanego pod dozór lub od dozoru zwolnić. Wniosek o wydanie postanowienia
może złożyć również sądowy kurator zawodowy.
§ 3. Wykonując orzeczenie o warunkowym zwolnieniu wobec skazanego, który
nie został oddany pod dozór lub zobowiązany do wykonania obowiązków
związanych z okresem próby, sąd penitencjarny stosuje odpowiednio art. 14.
§ 4. Na postanowienie wydane na podstawie § 2 przysługuje zażalenie.
Oddział 12
Zwalnianie skazanych z zakładów karnych i warunki udzielania im pomocy
Art. 164. § 1. Okres do 6 miesięcy przed przewidywanym warunkowym
zwolnieniem lub przed wykonaniem kary stanowi, w miarę potrzeby, czas niezbędny
na przygotowanie skazanego do życia po zwolnieniu, zwłaszcza dla nawiązania
kontaktu z kuratorem sądowym lub podmiotami, o których mowa w art. 38 § 1.
Okres ten ustala, za zgodą skazanego, komisja penitencjarna.
§ 2. Okres, o którym mowa w § 1, może również wyznaczyć sąd penitencjarny
w postanowieniu o udzieleniu lub odmowie warunkowego zwolnienia, jeżeli uzna to
za niezbędne.
Art. 165. § 1. W okresie, o którym mowa w art. 164, skazany powinien w
miarę możliwości odbywać karę we właściwym zakładzie karnym położonym
najbliżej przyszłego miejsca stałego pobytu.
§ 2. Skazanemu można zezwolić na opuszczenie zakładu karnego, łącznie na
czas do 14 dni, zwłaszcza w celu podejmowania starań o uzyskanie po zwolnieniu
odpowiednich możliwości zamieszkania i pracy. Zezwolenie na opuszczenie zakładu
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 90/141
można przyznać skazanemu, którego postawa w czasie odbywania kary uzasadnia
przypuszczenie, że w czasie pobytu poza zakładem karnym będzie przestrzegał
porządku prawnego. Zezwolenia udziela dyrektor zakładu karnego. Przepis art. 139 §
8 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Kurator sądowy lub podmioty, o których mowa w art. 38 § 1, ustalają ze
skazanym zakres niezbędnej pomocy w społecznej readaptacji i sposób jej
udzielenia.
§ 4. Jeżeli skazany nie posiada dokumentu tożsamości, administracja zakładu
karnego podejmuje czynności niezbędne do otrzymania przez niego takiego
dokumentu. Skazany ma obowiązek współdziałania w tym zakresie.
Art. 166. § 1. Zwalnianym skazanym, mającym trudności w znalezieniu
zatrudnienia, zakwaterowania oraz otrzymania niezbędnej pomocy lekarskiej,
właściwe organy lub instytucje udzielają niezbędnej doraźnej pomocy.
§ 2. Dyrektor zakładu karnego zwalniając skazanego, udziela mu stosownych
informacji o możliwościach uzyskania niezbędnej pomocy. W wypadku zwalniania
osoby skazanej za przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego,
popełnione w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych, dyrektor zakładu
zawiadamia o tym jednostkę Policji, właściwą dla miejsca pobytu skazanego po jego
zwolnieniu.
§ 3. Skazanemu zwalnianemu z zakładu karnego, który nie dysponuje
wystarczającymi środkami własnymi i nie ma zapewnionych na wolności
dostatecznych środków utrzymania, dyrektor zakładu karnego może udzielić pomocy
pieniężnej w chwili zwolnienia w wysokości do 1/3 przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia pracowników lub jej odpowiedni ekwiwalent.
§ 4. Skazanym zwalnianym na podstawie art. 47 § 2 nie udziela się pomocy
pieniężnej, chyba że szczególne względy za tym przemawiają; w takim przypadku
można udzielić pomocy w postaci odzieży, bielizny, obuwia, biletu na przejazd, a
także artykułów żywnościowych na czas podróży, w zakresie niezbędnym do
opuszczenia zakładu karnego. Decyzję o udzieleniu pomocy podejmuje dyrektor
zakładu karnego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 91/141
Art. 167a. § 1. Przy zwolnieniu z zakładu karnego skazany otrzymuje, za
pokwitowaniem, znajdujące się w depozycie dokumenty, pieniądze, przedmioty
wartościowe i inne przedmioty, jeżeli nie zostały zatrzymane albo zajęte w drodze
zabezpieczenia lub egzekucji.
§ 2. Skazany otrzymuje ponadto świadectwo zwolnienia z zakładu karnego oraz
zaświadczenie o zatrudnieniu. Skazany wymagający leczenia otrzymuje skierowanie
do lekarza specjalisty lub do szpitala, jeżeli takie są wskazania lekarskie oraz wyniki
wykonanych badań diagnostycznych niezbędnych dla dalszego postępowania
leczniczego lub diagnostycznego.
§ 3. Jako ekwiwalent pomocy pieniężnej, o której mowa w art. 166 § 3, skazany
może otrzymać przy zwolnieniu stosowną do pory roku odzież, bieliznę, obuwie,
bilet na przejazd, a także artykuły żywnościowe na czas podróży. Decyzje w tym
zakresie podejmuje dyrektor zakładu karnego.
§ 4. Jeżeli osoba zwolniona z zakładu karnego wymaga leczenia szpitalnego, a
jej stan zdrowia nie pozwala na przeniesienie do szpitala, pozostaje ona na leczeniu
w zakładzie karnym do czasu, gdy jej stan zdrowia pozwoli na takie przeniesienie.
§ 5. Przepis § 4 ma zastosowanie, jeżeli osoba zwolniona wyraża zgodę na
dalsze leczenie w zakładzie karnym, co powinno być potwierdzone jej podpisem w
indywidualnej dokumentacji medycznej. W razie niemożności wyrażenia tej zgody
przez osobę zwolnioną, decyzję o pozostawieniu jej na leczeniu w zakładzie karnym,
podejmuje dyrektor zakładu karnego na wniosek lekarza. Wobec osoby, o której
mowa w § 4, stosuje się przepisy porządkowe obowiązujące w zakładzie karnym.
Przepisy art. 118 § 1, 2 i 4 stosuje się odpowiednio.
§ 6. Jeżeli zwalniany skazany jest niezdolny z powodów zdrowotnych do
samodzielnego powrotu do miejsca zameldowania lub miejsca przebywania bez
zameldowania, administracja zakładu karnego jest obowiązana w okresie
poprzedzającym zwolnienie nawiązać kontakt z rodziną, osobą bliską lub wskazaną
przez skazanego inną osobą i powiadomić ją o terminie zwolnienia. W wypadku, gdy
działania administracji zakładu karnego okazały się bezskuteczne, administracja
zakładu karnego jest obowiązana udzielić zwolnionemu pomocy w udaniu się do
miejsca zameldowania lub miejsca przebywania bez zameldowania albo podmiotu
leczniczego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 92/141
§ 7. Jeżeli osoba, o której mowa w § 4, nie wyraża zgody na dalsze leczenie w
zakładzie karnym, lekarz poucza ją o możliwych następstwach zdrowotnych
odmowy leczenia. Fakt odmowy powinien być potwierdzony podpisem zwolnionego
w indywidualnej dokumentacji medycznej, a w wypadku odmowy podpisu – notatką
urzędową na tę okoliczność.
Art. 168. Jeżeli termin zwolnienia skazanego odbywającego karę pozbawienia
wolności przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, zwolnienie to następuje w
ostatnim dniu, innym niż ustawowo wolny od pracy, poprzedzającym ten termin.
Oddział 13
Informowanie o opuszczeniu przez skazanego zakładu karnego
Art. 168a. § 1. Na
penitencjarny
lub
wniosek
dyrektor
pokrzywdzonego,
zakładu
karnego
odpowiednio,
niezwłocznie
sędzia
zawiadamia
pokrzywdzonego, jego przedstawiciela ustawowego lub osobę, pod której stałą
pieczą pokrzywdzony pozostaje, o zwolnieniu skazanego z zakładu karnego po
odbyciu kary, o ucieczce skazanego z zakładu karnego, a także o wydaniu decyzji o
udzieleniu skazanemu:
1)
przepustki, o której mowa w art. 91 pkt 7 i art. 92 pkt 9,
2)
czasowego zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego bez dozoru lub bez
konwoju funkcjonariusza Służby Więziennej albo asysty innej osoby godnej
zaufania, o którym mowa w art. 138 § 1 pkt 7 lub 8, art. 141a § 1, art. 165 § 2
oraz art. 234 § 2,
3)
przerwy w wykonaniu kary,
4)
warunkowego zwolnienia.
§ 2. O prawie do złożenia wniosku, o którym mowa w § 1, poucza
pokrzywdzonego sąd, kierując orzeczenie do wykonania.
§ 3. W wypadku zwolnienia z zakładu karnego po odbyciu kary skazanego z
zaburzeniami preferencji seksualnych odbywającego karę pozbawienia wolności za
przestępstwo określone w art. 197–203 Kodeksu karnego, popełnione w związku z
tymi zaburzeniami, a także w wypadku ucieczki takiego skazanego z zakładu
karnego lub wydania decyzji, o których mowa w § 1, odpowiednio sędzia
penitencjarny lub dyrektor niezwłocznie zawiadamia o tym jednostkę Policji,
właściwą dla miejsca stałego pobytu skazanego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 93/141
§ 4. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio do skazanego za przestępstwo
popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie
przestępstwa oraz skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności orzeczoną za
przestępstwo umyślne w wymiarze nie niższym niż 3 lata.
§ 5. Jeżeli wobec skazanego wykonuje się kolejno kilka kar pozbawienia
wolności, zawiadomienia, o których mowa w § 1–4, wysyła się przez cały okres
trwania pozbawienia wolności.
<§ 6. W uzasadnionych przypadkach zawiadomienie, o którym mowa Dodany § 6 w
art. 168a wejdzie
w życie z dn.
8.04.2015 r. (Dz.
U. z 2015 r. poz.
21).
w § 1, przekazuje się również świadkowi.>
Rozdział XI
Prawa i obowiązki kuratora sądowego, wykonywanie dozoru, warunkowego
umorzenia postępowania i warunkowego zawieszenia wykonania kary
Oddział 1
Prawa i obowiązki kuratora sądowego oraz dozór
Art. 169. § 1. Skazany, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod
dozór, obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres
próby lub związanych z dozorem.
§ 2. Skazany oddany pod dozór obowiązany jest bezzwłocznie, a najpóźniej w
ciągu 7 dni od powzięcia wiadomości o oddaniu go pod dozór, zgłosić się do
kuratora sądowego tego sądu rejonowego, w okręgu którego dozór ma być
wykonywany.
§ 3. Skazany jest obowiązany stawić się na wezwanie sądu lub kuratora
sądowego i udzielać wyjaśnień co do przebiegu dozoru i wykonywania nałożonych
na niego obowiązków, bez zgody sądu nie zmieniać miejsca stałego pobytu,
umożliwić kuratorowi wejście do mieszkania oraz informować go o zmianie miejsca
zatrudnienia.
§ 4. Dozór wykonuje się w miejscu stałego pobytu skazanego.
Art. 170. § 1. Sprawowanie dozoru powierza się kuratorowi sądowemu tego
sądu rejonowego, w okręgu którego środek ten jest lub ma być wykonywany.
§ 2. Sprawowanie dozoru może być powierzone także stowarzyszeniu,
organizacji lub instytucji, do których działalności należy troska o wychowanie,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 94/141
zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym, albo osobie godnej zaufania;
powierzenie dozoru następuje na ich wniosek lub za ich zgodą.
Art. 171. § 1. Kuratorami sądowymi są kuratorzy zawodowi i społeczni.
§ 2. Zadaniem kuratora sądowego, a także innych osób, stowarzyszeń,
organizacji i instytucji wykonujących dozór jest pomoc w readaptacji społecznej
skazanego. Kontrola ścisłego wykonywania przez skazanego nałożonych na niego
obowiązków i poleceń ma na celu wychowawcze oddziaływanie i zapobieganie
powrotowi do przestępstwa.
Art. 172. § 1. Kurator sądowy, któremu powierzono dozór nad skazanym,
powinien nawiązać z nim bezzwłocznie kontakt i poinformować go o jego
obowiązkach i uprawnieniach.
§ 2. Kurator sądowy obowiązany jest do składania sądowi okresowych
sprawozdań z przebiegu dozoru, w szczególności ma obowiązek bezzwłocznego
powiadomienia sądu o popełnieniu przez skazanego przestępstwa lub o innym
rażącym naruszeniu przez niego porządku prawnego.
Art. 173. § 1. Sądowy kurator zawodowy organizuje i prowadzi działania
mające na celu pomoc skazanemu w społecznej readaptacji i zapobieżenie jego
powrotowi do przestępstwa, a także polegające na kontroli przestrzegania przez
skazanego nałożonych obowiązków ustanowionych przez sąd lub związanych z
dozorem; sądowy kurator zawodowy kieruje pracą sądowych kuratorów społecznych
oraz osób godnych zaufania wykonujących dozór.
§ 2. Do obowiązków sądowego kuratora zawodowego należy w szczególności:
1)
sprawowanie dozorów w stosunku do skazanego lub sprawcy,
2)
kontrolowanie w okresie próby wykonania przez skazanego lub sprawcę
nałożonych na niego obowiązków,
3)
składanie wniosków o zmianę okresu próby w sprawach dotyczących
wykonywania postanowienia o warunkowym zwolnieniu,
4)
składanie wniosków o podjęcie postępowania warunkowo umorzonego,
5)
składanie wniosków o ustanowienie, rozszerzenie lub zmianę obowiązków w
okresie próby, o zwolnienie od wykonania tych obowiązków albo o oddanie
pod dozór lub zwolnienie od dozoru,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
6)
s. 95/141
składanie wniosków o odroczenie lub o przerwę w wykonaniu kary lub o
odwołanie odroczenia lub przerwy w wykonaniu kary,
7)
składanie wniosków o warunkowe zwolnienie i o odwołanie warunkowego
zwolnienia,
8)
składanie wniosków o zarządzenie wykonania kary, której wykonanie
warunkowo zawieszono, oraz o wykonanie kary zastępczej,
9)
składanie wniosków dotyczących wykonania kary ograniczenia wolności,
10) udzielanie pomocy postpenitencjarnej,
11) udział w posiedzeniach sądu, w wypadkach wskazanych w ustawie,
12) podejmowanie czynności mających na celu przygotowanie skazanego do
zwolnienia z zakładu karnego,
13) przeprowadzanie
na
żądanie
uprawnionych
organów
postępowania
wykonawczego wywiadów środowiskowych,
14) wykonywanie czynności związanych z organizowaniem i kontrolowaniem
wykonywania kary ograniczenia wolności,
15) wykonywanie innych czynności wynikających z niniejszej ustawy oraz
przepisów odrębnych.
§ 3. W razie zaistnienia okoliczności, określonych w art. 156 § 1 i 2 lub art. 160
§ 1 pkt 2–4 niniejszego Kodeksu oraz w art. 68 § 2 lub art. 75 § 2 Kodeksu karnego,
sądowy kurator zawodowy może odstąpić od złożenia odpowiedniego wniosku, o
którym mowa w § 2 pkt 4 oraz pkt 6–8, jeżeli przemawiają za tym rodzaj i stopień
naruszenia uzasadniające przekonanie, że pomimo odstąpienia od złożenia wniosku,
cele środka związanego z poddaniem skazanego lub sprawcy próbie zostaną
osiągnięte.
§ 4. W przypadku, o którym mowa w § 3, sądowy kurator zawodowy udziela
skazanemu lub sprawcy pisemnego upomnienia, w którym wskazuje rodzaj
naruszenia oraz informuje go o skutkach niezastosowania się do upomnienia. Odpis
upomnienia niezwłocznie przekazuje sądowi.
§ 5. Jeżeli po udzieleniu skazanemu lub sprawcy pisemnego upomnienia
zaistnieją okoliczności wskazane w przepisach, o których mowa w § 3, sądowy
kurator zawodowy składa do sądu odpowiedni wniosek, o którym mowa w § 2 pkt 4
oraz pkt 6–8.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 96/141
Art. 173a. § 1. Sądowy kurator zawodowy może zobowiązać skazanego lub
sprawcę oddanego pod dozór lub zobowiązanego do powstrzymania się od
nadużywania alkoholu lub używania środków odurzających lub substancji
psychotropowych do poddania się badaniom na obecność w organizmie alkoholu,
środków odurzających lub substancji psychotropowych, przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego, a także badania takie przeprowadzić.
§ 2. Weryfikacja badań, o których mowa w § 1, dokonanych przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego, może odbyć się za pomocą badań
laboratoryjnych.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób
przeprowadzania badań na obecność alkoholu, środków odurzających lub substancji
psychotropowych w organizmie skazanego lub sprawcy oddanego pod dozór lub
zobowiązanego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu lub używania
środków odurzających lub substancji psychotropowych, ich dokumentowania oraz
weryfikacji, mając na uwadze konieczność zapewnienia sprawnego przeprowadzenia
badań oraz zagwarantowania wiarygodności ich wyników.
Art. 174. Do zakresu działania sądowego kuratora społecznego należy w
szczególności:
1)
odwiedzanie osób, których dotyczy postępowanie, w miejscu ich zamieszkania
lub pobytu, w tym również w zakładach karnych, oraz kontaktowanie się z ich
rodziną,
2)
żądanie niezbędnych informacji i wyjaśnień od osób znajdujących się w okresie
próby, objętych dozorem lub tych, na które nałożono obowiązki,
3)
współdziałanie z właściwymi stowarzyszeniami, organizacjami i instytucjami w
zakresie poprawy warunków bytowych i zdrowotnych, zatrudnienia i szkolenia
osób, których dotyczy postępowanie wykonawcze,
4)
współdziałanie z administracją zakładów karnych w zakresie odpowiedniego
przygotowania skazanych do zwolnienia,
5)
przeglądanie akt sądowych i sporządzanie z nich odpisów w związku z
wykonywaniem czynności zleconych przez sąd,
6)
przeprowadzanie
wywiadów
środowiskowych
i
zbieranie
niezbędnych
informacji od organów administracji rządowej, samorządu terytorialnego,
zakładów pracy, stowarzyszeń, organizacji i instytucji,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
7)
s. 97/141
podejmowanie innych czynności niezbędnych dla prawidłowego wykonywania
kar, środków karnych i środków zabezpieczających,
8)
udzielanie skazanym innej stosownej pomocy.
Art. 175. § 1. Stowarzyszenia, organizacje i instytucje, którym powierzono
sprawowanie dozoru, obowiązane są w szczególności do:
1)
bezzwłocznego wyznaczenia przedstawiciela do wykonywania czynności
związanych z dozorem oraz udzielania mu pomocy w prawidłowym ich
wykonywaniu,
2)
utrzymywania, przez wyznaczonego przedstawiciela, niezbędnych kontaktów z
sądem i sądowym kuratorem zawodowym,
3)
zapewnienia,
aby
wyznaczony
przedstawiciel
wykonywał
prawidłowo
powierzone mu czynności związane z dozorem oraz przedstawiał sądowi
okresowe sprawozdania o zachowaniu się skazanego w okresie próby.
§ 2. Do osoby godnej zaufania oraz przedstawiciela stowarzyszenia, organizacji
i instytucji stosuje się odpowiednio art. 174, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 3. Do przedstawiciela stowarzyszenia, organizacji i instytucji stosuje się
odpowiednio art. 172 i art. 173 § 2 pkt 1–5, 7, 8 i 12, chyba że ustawa stanowi
inaczej.
Art. 175a. § 1. Prezes właściwego sądu przyznaje stowarzyszeniu, organizacji
lub
instytucji,
której
powierzono
sprawowanie
dozoru,
na
wniosek
ich
przedstawiciela, miesięczny ryczałt z tytułu zwrotu kosztów ponoszonych w związku
ze sprawowanym dozorem, płatny do 20. dnia każdego miesiąca następującego po
miesiącu sprawowania dozoru.
§ 2. Ryczałt za sprawowanie jednego dozoru wynosi od 4% do 8% kwoty
bazowej ustalonej dla sądowych kuratorów zawodowych na podstawie przepisów o
kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej.
Art. 176. Minister
Sprawiedliwości
określi,
w
drodze
rozporządzenia,
szczegółowy sposób wykonywania obowiązków i uprawnień przez kuratorów
sądowych, szczegółowy sposób wykonywania obowiązków i uprawnień przez
stowarzyszenia, organizacje, instytucje i osoby, którym powierzono sprawowanie
dozoru, a także sposób i tryb wykonywania dozoru stosowanego w związku z
orzeczonymi karami, środkami karnymi, zabezpieczającymi i profilaktycznymi oraz
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 98/141
tryb wyznaczania przedstawicieli przez stowarzyszenia, organizacje i instytucje,
uwzględniając potrzebę sprawnego wykonywania orzeczeń sądu, zapobieżenia
powrotowi sprawcy do przestępstwa i wsparcia jego społecznej readaptacji.
Oddział 2
Warunkowe umorzenie postępowania karnego
Art. 177. Wykonując orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania
karnego w stosunku do sprawcy, który nie został oddany pod dozór lub zobowiązany
do wykonania obowiązków związanych z okresem próby, sąd stosuje odpowiednio
art. 14.
Oddział 3
Warunkowe zawieszenie wykonania kary
Art. 178. § 1. Wykonując orzeczenie o warunkowym zawieszeniu kary w
stosunku do skazanego przez sąd powszechny, który nie został oddany pod dozór lub
zobowiązany do wykonania obowiązków związanych z okresem próby, sąd stosuje
odpowiednio art. 14.
§ 2. W posiedzeniu w przedmiocie zarządzenia wykonania kary ma prawo
wziąć udział prokurator, skazany oraz jego obrońca, a gdy skazany został oddany
pod dozór lub zobowiązany do wykonania obowiązków związanych z okresem
próby, również sądowy kurator zawodowy, a także osoba godna zaufania lub
przedstawiciel stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, o której mowa
w art. 73 § 1 Kodeksu karnego, którym powierzono wykonywanie dozoru, chyba że
zachodzą przesłanki zarządzenia wykonania kary określone w art. 75 § 1 lub 3
Kodeksu karnego.
§ 3. Postanowienia o zarządzeniu wykonania kary wydane na podstawie art. 75
§ 2 i 3 Kodeksu karnego stają się wykonalne z chwilą uprawomocnienia.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary przysługuje
zażalenie.
Art.178a. Na postanowienie wydane na podstawie art. 74 § 2 Kodeksu karnego
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 99/141
Rozdział XII
Środki karne
Oddział 1
Pozbawienie praw publicznych
Art. 179. W razie orzeczenia pozbawienia praw publicznych sąd zawiadamia:
1)
właściwy dla miejsca ostatniego zamieszkania lub pobytu skazanego
odpowiedni organ administracji publicznej,
2)
Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli skazany ma order,
odznaczenie lub tytuł honorowy,
3)
organy i instytucje, w których skazany pełnił ostatnio funkcje objęte utratą,
4)
organ właściwy w sprawach powszechnego obowiązku obrony, w którego
ewidencji skazany figuruje.
Art. 179a. Na postanowienie wydane na podstawie art. 84 § 1 Kodeksu
karnego w przedmiocie uznania pozbawienia praw publicznych za wykonane
Oddział 2
Zakazy, nakaz i obowiązek
[Art. 180. W razie orzeczenia zakazu zajmowania określonego stanowiska lub
wykonywania określonego zawodu, sąd przesyła odpis wyroku właściwemu organowi
administracji rządowej lub samorządu terytorialnego oraz pracodawcy albo
instytucji, w której skazany zajmuje objęte zakazem stanowisko lub wykonuje objęty
zakazem zawód. Jeżeli skazany zajmuje stanowisko kierownicze lub inne
odpowiedzialne stanowisko, sąd przesyła odpis wyroku również właściwej jednostce
nadrzędnej.]
<Art. 180. W razie orzeczenia zakazu zajmowania określonego stanowiska Nowe brzmienie
art. 180 wejdzie
lub wykonywania określonego zawodu, sąd przesyła odpis wyroku właściwemu w życie z dn.
organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego oraz 8.04.2015 r. (Dz.
U. z 2015 r. poz.
pracodawcy albo instytucji, w której skazany zajmuje objęte zakazem 21).
stanowisko lub wykonuje objęty zakazem zawód. Jeżeli skazany zajmuje
stanowisko kierownicze lub inne odpowiedzialne stanowisko, sąd przesyła odpis
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 100/141
wyroku również właściwej jednostce nadrzędnej. W odpisie wyroku nie ujawnia
się danych pokrzywdzonego.>
Art. 181. W razie orzeczenia zakazu prowadzenia określonej działalności
gospodarczej, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji
rządowej lub samorządu terytorialnego, właściwemu dla miejsca zamieszkania
skazanego lub dla miejsca prowadzenia działalności gospodarczej objętej zakazem.
Art. 181a. § 1. W
razie
orzeczenia
obowiązku
powstrzymania
się
od
przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z
określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób, nakazu opuszczenia
lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym lub zakazu opuszczania
określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, sąd przesyła odpis wyroku jednostce
Policji, a także odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu
terytorialnego, właściwemu dla miejsca pobytu skazanego.
§ 2. Nadzór nad wykonywaniem obowiązku powstrzymania się od przebywania
w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z określonymi
osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób, nakazu opuszczenia lokalu
zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym lub zakazu opuszczania określonego
miejsca pobytu bez zgody sądu powierza się zawodowemu kuratorowi sądowemu.
§ 3. W sprawach związanych z wykonywaniem obowiązku powstrzymania się
od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania
się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób, nakazu
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym lub zakazu
opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu właściwy jest sąd
rejonowy, w którego okręgu ustalono miejsce pobytu skazanego.
§ 4. Przepisy art. 169 i 172 stosuje się odpowiednio.
Art. 181b. § 1. W razie orzeczenia zakazu wstępu na imprezę masową, sąd
przesyła odpis wyroku komendantowi powiatowemu (rejonowemu, miejskiemu)
Policji, właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego.
§ 2. W razie orzeczenia obowiązku przebywania skazanego w czasie trwania
imprezy masowej w miejscu stałego pobytu, kontrolowanego w sposób określony w
przepisach o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w
systemie
dozoru
elektronicznego,
sąd
przesyła
odpis
wyroku
sądowi
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 101/141
penitencjarnemu, właściwemu dla miejsca stałego pobytu skazanego, w celu
wykonania wyroku w zakresie tego obowiązku.
Art. 181c. W razie orzeczenia zakazu wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa
w grach hazardowych, sąd przesyła odpis wyroku ministrowi właściwemu do spraw
finansów publicznych oraz komendantowi powiatowemu (rejonowemu, miejskiemu)
Policji, właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego.
Art. 182. § 1. W razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła
odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu
terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Jeżeli skazany
prowadził pojazd wykonując pracę zarobkową, o orzeczeniu sąd zawiadamia
ponadto pracodawcę, u którego skazany jest zatrudniony.
§ 2. Organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia
pojazdów zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym
zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu.
Art. 183. Jeżeli skazany, w związku z wykonywanym przez siebie zawodem
lub prowadzeniem określonej działalności gospodarczej, należy do zrzeszenia
zawodowego,
stowarzyszenia,
związku
lub
cechu
albo
innej
organizacji
gospodarczej, sąd zawiadamia je o orzeczeniu zakazu wykonywania zawodu lub
prowadzenia określonej działalności gospodarczej.
Art. 184. Przesyłając odpis wyroku, w którym orzeczono środek karny
wymieniony w niniejszym oddziale lub oddziale 1, albo zawiadomienie o
wymierzeniu takiego środka, sąd podaje na podstawie treści wyroku datę
początkową, od której należy liczyć okres wykonywania tego środka.
Art. 185. Pracodawcy lub instytucje wymienione w art. 180 i 181 podejmują
stosowne decyzje i bezzwłocznie zawiadamiają o tym sąd, który w razie stwierdzenia
nieprawidłowości nakazuje je usunąć.
Art. 186. Jeżeli wobec skazanego zastosowano art. 72 § 1 Kodeksu karnego,
przepisy art. 180 i 181 stosuje się odpowiednio.
Art. 186a. Na postanowienia, wydane na podstawie art. 84 § 1 i art. 84a § 1
Kodeksu karnego w przedmiocie uznania za wykonany obowiązku lub zakazu,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 102/141
Oddział 3
Przepadek
Art. 187. Sąd bezzwłocznie po uprawomocnieniu się wyroku przesyła jego
odpis lub wyciąg urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na siedzibę sądu
pierwszej instancji, w celu wykonania środka karnego w postaci orzeczonego
przepadku lub nawiązki na rzecz Skarbu Państwa.
Art. 188. § 1. Wykonując środek karny przepadku, urząd skarbowy przejmuje
w posiadanie składniki mienia wymienione w wyroku.
§ 2. Wykonując środek karny przepadku przedmiotów, równowartości takich
przedmiotów, korzyści osiągniętych z przestępstwa albo równowartości takich
korzyści, urząd skarbowy, w razie potrzeby, ustala składniki mienia objętego
przepadkiem, przed ich przejęciem.
§ 3. Przed przystąpieniem do przejęcia składników mienia, o których mowa w §
1 lub 2, urząd skarbowy nie ma obowiązku wcześniejszego wzywania osoby, u której
się znajdują, do ich wydania.
§ 4. Przejęte nieruchomości urząd skarbowy przekazuje w zarząd właściwym
organom administracji publicznej.
§ 5. Przejęte rzeczy ruchome, wierzytelności i inne prawa majątkowe urząd
skarbowy spienięża według przepisów o egzekucji świadczeń pieniężnych w
postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
§ 6. Przejęte przedmioty o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej
spienięża się, gdy wskazane przez wojewódzkiego konserwatora zabytków
państwowe muzeum, biblioteka lub archiwum nie wyrażą zgody na ich nieodpłatne
nabycie.
Art. 189. Przepadek rzeczy głównej obejmuje również przynależności tej
rzeczy, chyba że co innego wynika z orzeczenia.
Art. 190. § 1. Orzeczony środek karny przepadku nie narusza praw rzeczowych
ograniczonych obciążających objęte przepadkiem składniki mienia, z wyjątkiem
hipoteki i zastawu, które wygasają, a wierzytelności zabezpieczone tymi prawami
podlegają zaspokojeniu do wysokości sumy uzyskanej ze spieniężenia składników
mienia lub ich wartości, gdy nie zostaną spieniężone i nie podlegają zniszczeniu.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 103/141
§ 2. Zaspokojenie wierzyciela, którego wierzytelność jest zabezpieczona
hipoteką lub zastawem, jeżeli przedmiot zastawu nie podlega spieniężeniu, następuje
po
oszacowaniu
nieruchomości
lub
przedmiotu
zastawu.
Oszacowanie
nieruchomości, według przepisów o egzekucji z nieruchomości, urząd skarbowy
zleca komornikowi sądowemu.
Art. 191. § 1. Podstawę ujawnienia Skarbu Państwa jako właściciela
nieruchomości w księdze wieczystej oraz podstawę wykreślenia obciążających ją
hipotek stanowi orzeczenie o zastosowaniu środka karnego przepadku, które
nieruchomości tej dotyczy.
§ 2. W razie wytoczenia przez osobę trzecią powództwa o zwolnienie
nieruchomości od wykonania środka karnego przepadku, wpis własności Skarbu
Państwa do księgi wieczystej może nastąpić po prawomocnym oddaleniu
powództwa.
Art. 192. § 1. W razie uchylenia orzeczenia o przepadku, darowania tego
środka lub zwolnienia rzeczy w wyniku wniesionego powództwa, składniki mienia
przejęte w trakcie wykonania środka karnego zwraca się uprawnionemu. W razie
niemożności zwrotu, Skarb Państwa odpowiada za szkodę, którą poniósł
uprawniony.
§ 2. Osoba, której zwraca się przedmioty objęte przepadkiem lub wypłaca
odszkodowanie w ramach odpowiedzialności, o której mowa w § 1, obowiązana jest
do zwrotu Skarbowi Państwa sum zapłaconych wierzycielom na podstawie art. 190
do wysokości wartości zwróconych składników mienia lub wypłaconego
odszkodowania. Jeżeli zwrotowi podlega nieruchomość, wierzytelność Skarbu
Państwa zabezpiecza się przez wpis hipoteki przymusowej w księdze wieczystej
prowadzonej dla tej nieruchomości. Podstawę wpisu stanowi postanowienie o
zabezpieczeniu, wydane przez urząd skarbowy.
§ 3. W zakresie nie uregulowanym w niniejszej ustawie do odpowiedzialności,
o której mowa w § 1, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.
Art. 193. § 1. Jeżeli orzeczono przepadek przedmiotów dołączonych do akt
sprawy lub przechowywanych w sądowej składnicy dowodów, sąd wydaje te
przedmioty właściwemu organowi skarbowemu.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 104/141
§ 2. Jeżeli orzeczono przepadek przedmiotów zabezpieczonych i oddanych na
przechowanie, sąd nakaże instytucji lub osobie, której przedmioty te oddano na
przechowanie, aby wydała je właściwemu urzędowi skarbowemu.
Art. 194. Minister Sprawiedliwości może określić, w drodze rozporządzenia,
wykaz przedmiotów, które w razie orzeczenia ich przepadku przekazuje się
bezpośrednio innym organom niż organ egzekucyjny wymieniony w art. 187, mając
na uwadze w szczególności właściwość tych organów oraz rodzaj przedmiotów
podlegających przekazaniu.
Art. 195. Jeżeli wartość przedmiotów, których przepadek orzeczono, jest
nieznaczna, sąd pozostawia je w aktach sprawy albo zarządza ich zniszczenie. Z
czynności zniszczenia sporządza się protokół.
Art. 195a. §. 1. Jeżeli jednym postanowieniem zabezpieczono grożący
przepadek oraz grzywnę, obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę, świadczenie pieniężne albo nawiązkę, sąd lub prokurator, który
wydał to postanowienie, może zlecić jego wykonanie w całości organowi
określonemu w art. 187.
§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1, jeżeli orzeczono przepadek, urząd
skarbowy prowadzi również egzekucję orzeczonej jednocześnie grzywny i
zasądzonych od skazanego kosztów sądowych oraz egzekucję orzeczonego
obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
świadczenia pieniężnego albo nawiązki.
Art. 195b. Przepisy
niniejszego
oddziału
stosuje się odpowiednio
do
wykonania orzeczeń, o których mowa w rozdziale 66d Kodeksu postępowania
karnego.
Oddział 4
Naprawienie szkody, zadośćuczynienie, nawiązka i świadczenie pieniężne
Art. 196. § 1. W razie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub
zadośćuczynienia na rzecz osoby, która nie brała udziału w sprawie, nawiązki lub
świadczenia pieniężnego, sąd, z urzędu i bez pobierania jakichkolwiek opłat,
przesyła tytuł egzekucyjny pokrzywdzonemu lub innej osobie uprawnionej.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 105/141
§ 2. Przy podziale sumy uzyskanej z egzekucji – należności z tytułu obowiązku
naprawienia szkody, nawiązki lub świadczenia pieniężnego podlegają zaspokojeniu
w kolejności przewidzianej dla należności wierzycieli, którzy prowadzili egzekucję,
według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, chyba że ze względu na rodzaj
należności podlegają zaspokojeniu w kolejności wyższej.
Art. 196a. (uchylony).
Oddział 5
Podanie wyroku do publicznej wiadomości
Art. 197. § 1. Sąd określa sposób podania wyroku do publicznej wiadomości,
jeżeli nie określono tego w wyroku.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie sposobu podania wyroku do publicznej
wiadomości
prokuratorowi
oraz
skazanemu
i
jego
obrońcy,
a
także
pokrzywdzonemu, choćby nie był stroną w procesie, przysługuje zażalenie.
Art. 198. § 1. W razie orzeczenia podania wyroku do publicznej wiadomości
przez ogłoszenie w czasopiśmie, sąd przesyła odpis wyroku lub wyciąg z wyroku, ze
wzmianką dotyczącą prawomocności, redakcji określonego w wyroku czasopisma, z
poleceniem wydrukowania w jednym z najbliższych jego numerów.
§ 2. Redakcja czasopisma ma obowiązek zawiadomić sąd o wykonaniu
polecenia, przesyłając jednocześnie egzemplarz, w którym zamieszczono ogłoszenie;
w razie nieprawidłowości sąd nakazuje je usunąć.
Art. 199. § 1. W razie orzeczenia podania wyroku do publicznej wiadomości w
inny sposób, sąd – zgodnie z treścią wyroku – wydaje komu należy odpowiednie
polecenie, przesyłając jednocześnie odpis wyroku lub wyciąg z wyroku ze wzmianką
o prawomocności.
§ 2. Ten, kto otrzymał polecenie, ma obowiązek je wykonać w czasie, miejscu i
w sposób określony przez sąd oraz bezzwłocznie zawiadomić o tym sąd, który w
razie zauważenia nieprawidłowości nakazuje je usunąć.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 106/141
Rozdział XIII
Środki zabezpieczające
Art. 199a. W
postępowaniu
dotyczącym
wykonania
środków
zabezpieczających właściwy jest sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji.
Art. 200. § 1. Środki zabezpieczające związane z umieszczeniem sprawcy w
zakładzie zamkniętym, przewidziane w Kodeksie karnym, wykonuje się w
podmiotach leczniczych udzielających świadczeń zdrowotnych w zakresie opieki
psychiatrycznej, zwanych dalej „zakładami psychiatrycznymi”, i w podmiotach
leczniczych udzielających świadczeń zdrowotnych w zakresie leczenia uzależnień,
zwanych dalej „zakładami leczenia odwykowego”.
§ 2. Zakłady psychiatryczne, o których mowa w § 1, mogą być organizowane
jako zakłady dysponujące warunkami:
1)
podstawowego zabezpieczenia,
2)
wzmocnionego zabezpieczenia,
3)
maksymalnego zabezpieczenia.
§ 3. Zakłady leczenia odwykowego, o których mowa w § 1, mogą być
organizowane jako zakłady dysponujące warunkami wzmocnionego zabezpieczenia.
§ 3a. Zakłady psychiatryczne wykonujące środek zabezpieczający przewidziany
w art. 95a Kodeksu karnego w postaci umieszczenia w zakładzie zamkniętym,
organizowane
są
jako
zakłady
dysponujące
warunkami
wzmocnionego
zabezpieczenia.
§ 3b. Środek zabezpieczający przewidziany w art. 95a Kodeksu karnego w
postaci skierowania na leczenie ambulatoryjne, wykonuje się w zakładach
ambulatoryjnych.
§ 4. (uchylony).
§ 5. Zakłady, o których mowa w § 2 pkt 3, podlegają ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia.
Art. 200a. Do
zamkniętego
zakładu
psychiatrycznego
dysponującego
warunkami maksymalnego zabezpieczenia kieruje się sprawcę, jeżeli:
1)
jego powtarzające się zachowania zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób
lub powodujące niszczenie przedmiotów znacznej wartości, nie mogą być
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 107/141
opanowane
w
zamkniętym
zakładzie
psychiatrycznym
dysponującym
warunkami wzmocnionego zabezpieczenia,
2)
nie jest możliwe zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się z zamkniętego
zakładu
psychiatrycznego
dysponującego
wzmocnionymi
warunkami
zabezpieczenia sprawcy, stwarzającego znaczne zagrożenie poza zakładem.
Art. 200b. Do zamkniętego zakładu psychiatrycznego lub do zakładu leczenia
odwykowego dysponującego warunkami wzmocnionego zabezpieczenia kieruje się
sprawcę, jeżeli:
1)
jego zachowania zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób lub powodujące
niszczenie przedmiotów znacznej wartości, nie mogą być opanowane w
zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia odwykowego,
dysponującym warunkami podstawowego zabezpieczenia,
2)
nie jest możliwe zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się z zamkniętego
zakładu psychiatrycznego lub z zakładu leczenia odwykowego, dysponującego
warunkami podstawowego zabezpieczenia sprawcy, stwarzającego zagrożenie
poza zakładem.
Art. 200c. Do zamkniętego zakładu psychiatrycznego lub do zakładu leczenia
odwykowego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia kieruje się
sprawcę, który nie kwalifikuje się do zakładu psychiatrycznego lub do zakładu
leczenia odwykowego, o których mowa w art. 200a oraz w art. 200b.
Art. 201. § 1. W celu zapewnienia właściwego miejsca wykonywania środków
zabezpieczających, o których mowa w art. 200 § 1 i 2, minister właściwy do spraw
zdrowia powołuje komisję psychiatryczną do spraw środków zabezpieczających.
§ 2. Wykonując
orzeczenie
o
zastosowaniu
środka
zabezpieczającego
związanego z umieszczeniem w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w
zakładzie leczenia odwykowego, sąd, po zasięgnięciu opinii komisji psychiatrycznej
do spraw środków zabezpieczających, określa rodzaj zakładu, o którym mowa w art.
200 § 2 lub 3, i przesyła odpis orzeczenia wraz z poleceniem doprowadzenia
sprawcy właściwej stacji pogotowia ratunkowego, właściwej jednostce Policji lub
właściwemu organowi wojskowemu, a odpis orzeczenia i polecenie przyjęcia –
kierownikowi właściwego zakładu.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
§ 2a. Wykonując
s. 108/141
orzeczenie
o
zastosowaniu
środka
zabezpieczającego
określonego w art. 95a Kodeksu karnego, sąd, po zasięgnięciu opinii odpowiedniej
w sprawach
seksuologii
sądowej
jednostki
organizacyjnej
utworzonej
lub
nadzorowanej przez ministra właściwego do spraw zdrowia, wskazuje zakład, o
którym mowa w art. 200 § 3a albo 3b, i przesyła odpis orzeczenia, wraz z
poleceniem doprowadzenia sprawcy, właściwej jednostce Policji lub właściwemu
organowi wojskowemu, a odpis orzeczenia i polecenie przyjęcia – kierownikowi
właściwego zakładu zamkniętego.
§ 2b. W wypadku skierowania sprawcy na leczenie ambulatoryjne odpis
orzeczenia, o którym mowa w § 2a, sąd przesyła właściwej jednostce Policji lub
właściwemu organowi wojskowemu i kierownikowi zakładu ambulatoryjnego.
§ 2c. W wypadku uchylania się sprawcy od leczenia, w szczególności w razie
niestawiennictwa sprawcy w zakładzie ambulatoryjnym w wyznaczonym terminie,
kierownik zakładu niezwłocznie zawiadamia o tym właściwą jednostkę Policji lub
właściwy organ wojskowy. Policja lub właściwy organ wojskowy zatrzymuje
sprawcę i w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przekazuje go do dyspozycji
sądu. Od zatrzymania można odstąpić, jeżeli niestawiennictwo nastąpiło z przyczyn
losowych, niezależnych od sprawcy. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24
godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o
umieszczeniu w zakładzie zamkniętym.
§ 2d. Na postanowienia, o których mowa w § 2, 2a i 2c, oraz wydane na
podstawie art. 94 § 3, art. 95a § 2, 2a i 2b, art. 96 § 3, art. 97 § 1 i 2, art. 98 oraz art.
99 § 2 Kodeksu karnego w przedmiocie uchylenia obowiązku lub zakazu przysługuje
zażalenie.
§ 3. Jeżeli sprawca przebywa w zakładzie karnym albo w areszcie śledczym,
polecenie doprowadzenia sąd przesyła dyrektorowi tego zakładu lub aresztu,
załączając odpis orzeczenia.
§ 4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, określa, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania i zadania
komisji psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających, jej skład oraz wykaz
zamkniętych zakładów psychiatrycznych i zakładów leczenia odwykowego
przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających, a także ich
pojemność i warunki zabezpieczenia, z uwzględnieniem szczegółowych zasad
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 109/141
kierowania do takich zakładów, postępowania ze sprawcami w nich umieszczonymi
oraz
regulamin
organizacyjno-porządkowy
wykonywania
środków
zabezpieczających, mając na uwadze w szczególności poddanie sprawcy
umieszczonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia
odwykowego właściwemu leczeniu lub terapii, przeciwdziałanie zachowaniom
sprawcy zagrażającym życiu i zdrowiu innych osób lub powodującym niszczenie
przedmiotów znacznej wartości oraz zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się
sprawcy stwarzającego zagrożenie poza zakładem.
Sprawiedliwości,
określi,
w
drodze
rozporządzenia,
wykaz
zakładów
ambulatoryjnych przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających
określonych w art. 95a Kodeksu karnego, tryb i sposób zawiadamiania Policji lub
organu wojskowego o uchylaniu się sprawcy od leczenia oraz warunki wystąpienia
do sądu o zmianę sposobu wykonywania środka zabezpieczającego, o którym mowa
w art. 95a Kodeksu karnego, mając na uwadze w szczególności poddanie sprawcy
właściwemu
leczeniu
lub
terapii,
przeciwdziałanie
zachowaniom
sprawcy
zagrażającym życiu i zdrowiu innych osób lub powodującym niszczenie
przedmiotów znacznej wartości oraz zapewnienie sprawnego wykonywania
orzeczonego środka.
Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz zakładów zamkniętych
przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających orzeczonych wobec
skazanych za przestępstwa skierowane przeciwko wolności seksualnej, a także ich
pojemność i warunki zabezpieczenia oraz warunki wystąpienia do sądu o zmianę
sposobu wykonywania środka zabezpieczającego, o którym mowa w art. 95a
Kodeksu
karnego,
mając
na
uwadze
w szczególności
poddanie
sprawcy
umieszczonego w zamkniętym zakładzie właściwemu leczeniu lub terapii,
przeciwdziałanie zachowaniom sprawcy zagrażającym życiu i zdrowiu innych osób
lub powodującym niszczenie przedmiotów znacznej wartości oraz zapobieżenie
samowolnemu oddaleniu się sprawcy stwarzającego zagrożenie poza zakładem.
Art. 202. Sprawcę, wobec którego wykonywany jest środek zabezpieczający,
obejmuje
się
odpowiednim
postępowaniem
leczniczym,
terapeutycznym
i
rehabilitacyjnym, a także resocjalizacyjnym, którego celem jest poprawa stanu jego
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 110/141
zdrowia i zachowania, w stopniu umożliwiającym powrót do życia w społeczeństwie
i dalsze leczenie w warunkach poza zakładem.
Art. 203. § 1. Kierownik zakładu zamkniętego, w którym wykonuje się środek
zabezpieczający, nie rzadziej niż co 6 miesięcy przesyła do sądu opinię o stanie
zdrowia sprawcy umieszczonego w tym zakładzie i o postępach w leczeniu lub
terapii; opinię taką obowiązany jest przesłać bezzwłocznie, jeżeli w związku ze
zmianą stanu zdrowia sprawcy uzna, że jego dalsze pozostawanie w zakładzie nie
jest konieczne.
§ 2. Sąd może w każdym czasie żądać opinii o stanie zdrowia i stosowanym
leczeniu lub terapii oraz ich wyników wobec sprawcy umieszczonego w zakładzie, o
którym mowa w § 1.
§ 3. Za sporządzenie opinii określonej w § 1 wynagrodzenie nie przysługuje.
Art. 204. § 1.Sąd, nie rzadziej niż co 6 miesięcy, a w wypadku uzyskania
opinii, że dalsze pozostawanie sprawcy w zamkniętym zakładzie, w którym
wykonuje się środek zabezpieczający, nie jest konieczne, bezzwłocznie orzeka w
przedmiocie dalszego stosowania tego środka. W razie potrzeby sąd zasięga opinii
innych biegłych.
§ 2. Na
postanowienie
w
przedmiocie
dalszego
stosowania
środka
zabezpieczającego przysługuje zażalenie.
Art. 204a. Wobec
sprawcy
umieszczonego
w
zamkniętym
zakładzie
psychiatrycznym lub w zakładzie leczenia odwykowego można stosować środki
przymusu bezpośredniego na zasadach, w trybie i w sposób określony w przepisach
o ochronie zdrowia psychicznego.
Art. 204b. W zakładach, o których mowa w art. 200 § 2 pkt 2 i 3 oraz w § 3,
dopuszcza się kontrolowanie przedmiotów posiadanych przez sprawców oraz
pomieszczeń, w których oni przebywają. Przepisy art. 116 § 4–6 stosuje się
odpowiednio.
Art. 204c. Osobiste kontakty sprawcy przebywającego w zakładzie, o którym
mowa w art. 200 § 2 pkt 2 lub 3 albo w § 3, z osobami odwiedzającymi mogą
odbywać się tylko za zgodą kierowników tych zakładów. Można odmówić udzielenia
takiej zgody, w szczególności gdy kontakty te powodują wzrost ryzyka zachowań
niebezpiecznych.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 111/141
Art. 205. Do wykonania środków zabezpieczających, które polegają na zakazie
zajmowania określonych stanowisk, wykonywania określonego zawodu lub
prowadzenia określonej działalności gospodarczej, przepadku albo zakazie
prowadzenia pojazdów, stosuje się art. 180–193 i art. 195.
Rozdział XIV
Należności sądowe
Art. 206. § 1. Sąd wzywa osobę zobowiązaną do uiszczenia kosztów sądowych
lub pieniężnej kary porządkowej do ich zapłacenia w terminie 30 dni, a w razie
bezskutecznego upływu tego terminu należności te ściąga się w drodze egzekucji.
§ 2. W zakresie rozkładania na raty i umarzania należności sądowych stosuje
się odpowiednio art. 49–51, przy czym okres rozłożenia na raty pieniężnej kary
porządkowej nie może przekroczyć 6 miesięcy.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 mają odpowiednie zastosowanie do wykonania orzeczenia
o nawiązce na rzecz Skarbu Państwa oraz o przepadku, jeżeli jego przedmiotem jest
kwota pieniężna, z tym że okres rozłożenia na raty tych należności nie może
przekroczyć 1 roku.
Rozdział XV
Tymczasowe aresztowanie
Art. 207. Wykonanie tymczasowego aresztowania służy realizacji celów, dla
których ten środek zastosowano, a w szczególności zabezpieczeniu prawidłowego
toku postępowania karnego.
Art. 207a. Sposób wykonywania tymczasowego aresztowania nie może
naruszać uprawnień procesowych tymczasowo aresztowanego.
Art. 208. § 1. Areszty śledcze podlegają Ministrowi Sprawiedliwości.
§ 2. Tymczasowe aresztowanie wykonuje się w aresztach śledczych.
§ 3. Areszty śledcze mogą być tworzone jako samodzielne areszty lub jako
wyodrębnione oddziały zakładów karnych. Kilka aresztów śledczych może posiadać
wspólną administrację bądź wydzielone służby.
§ 4. Aresztem śledczym kieruje dyrektor; wyodrębnionym oddziałem może
kierować podlegający dyrektorowi kierownik.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 112/141
§ 5. Minister Sprawiedliwości, w drodze zarządzenia, tworzy i znosi areszty
śledcze, mając na względzie istniejące potrzeby w tym zakresie.
§ 6. Dyrektor Generalny Służby Więziennej, określa, w drodze zarządzenia,
przeznaczenie aresztów śledczych, uwzględniając w szczególności potrzebę
zapewnienia oraz racjonalnego wykorzystania miejsc zakwaterowania dla wszystkich
tymczasowo aresztowanych.
Art. 209. Do
wykonywania
tymczasowego
aresztowania
stosuje
się
odpowiednio przepisy odnoszące się do wykonywania kary pozbawienia wolności,
ze zmianami wynikającymi z przepisów niniejszego rozdziału.
Nowe brzmienie
oraz
[Art. 210. Przyjmując tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego należy art. 210
go bezzwłocznie poinformować o przysługujących mu prawach i ciążących na nim przepis
obowiązkach, a zwłaszcza umożliwić mu zapoznanie się z przepisami niniejszego
kodeksu i regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego
aresztowania, oraz poddać odpowiednim badaniom lekarskim i zabiegom
sanitarnym.]
<Art. 210. Przyjmując tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego
należy go bezzwłocznie poinformować o przysługujących mu prawach i
ciążących na nim obowiązkach oraz o konsekwencjach wynikających z art. 139
§ 1 Kodeksu postępowania karnego, a zwłaszcza umożliwić mu zapoznanie się z
przepisami niniejszego kodeksu i regulaminu organizacyjno-porządkowego
wykonywania
tymczasowego
aresztowania,
oraz
poddać
odpowiednim
badaniom lekarskim i zabiegom sanitarnym.>
Art. 211. § 1. Po przyjęciu tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego
bezzwłocznie zawiadamia się o tym organ, do którego dyspozycji tymczasowo
aresztowany pozostaje.
§ 2. Tymczasowo aresztowany ma prawo, bezzwłocznie po osadzeniu go w
areszcie śledczym, zawiadomić o miejscu swojego pobytu osobę najbliższą albo inną
osobę, stowarzyszenie, organizację lub instytucję, a także swojego obrońcę.
Tymczasowo aresztowany cudzoziemiec ma ponadto prawo powiadomić właściwy
urząd konsularny, a w razie braku takiego urzędu – właściwe przedstawicielstwo
dyplomatyczne.
2015-01-20
uchylający § 6 w
art. 211 wchodzi
w życie z dn.
1.07.2015 r. (Dz.
U. z 2013 r. poz.
1247).
©Kancelaria Sejmu
s. 113/141
§ 3. Tymczasowo aresztowanego zwalnia się w dniu, w którym upływa termin
zastosowania tymczasowego aresztowania.
§ 4. Bezpośrednio przed zwolnieniem z aresztu śledczego tymczasowo
aresztowanemu udziela się stosownych informacji mających na celu przygotowanie
go do życia po zwolnieniu, w tym także o zakresie pomocy postpenitencjarnej oraz o
instytucjach i organach udzielających tej pomocy.
§ 5. Administracja aresztu śledczego jest obowiązana udzielić zwalnianemu
pomocy w udaniu się do miejsca zameldowania lub miejsca zamieszkania albo do
podmiotu leczniczego.
[§ 6. Wykonywanie tymczasowego aresztowania ustaje po rozpoczęciu
wykonywania środka zabezpieczającego, o którym mowa w art. 94 § 1 i art. 96 § 1
Kodeksu karnego.]
§ 7. W wypadku skierowania do wykonania orzeczenia o zastosowaniu środka
zabezpieczającego wymienionego w § 6 wobec osoby tymczasowo aresztowanej
także w innej sprawie, wykonanie tego środka następuje po uchyleniu w tej sprawie
tymczasowego aresztowania.
Art. 212. § 1. Tymczasowo aresztowani powinni być rozmieszczani w areszcie
śledczym w sposób zapobiegający ich wzajemnej demoralizacji. W szczególności
należy oddzielać niekaranych od uprzednio odbywających karę pozbawienia
wolności oraz młodocianych od dorosłych, chyba że szczególne względy
wychowawcze przemawiają za umieszczeniem dorosłego z młodocianym lub
młodocianymi. Przy rozmieszczaniu tymczasowo aresztowanych w oddziałach i
celach mieszkalnych bierze się pod uwagę w szczególności:
1)
konieczność oddzielenia tymczasowo aresztowanych od skazanych, a także
tymczasowo aresztowanych funkcjonariuszy organów powołanych do ochrony
bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariuszy i pracowników Służby
Więziennej, pracowników organów wymiaru sprawiedliwości i ścigania od
pozostałych tymczasowo aresztowanych,
2)
potrzebę zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym,
3)
zalecenia lekarskie, psychologiczne i rehabilitacyjne,
4)
potrzebę kształtowania właściwej atmosfery wśród tymczasowo aresztowanych,
5)
konieczność zapobiegania samoagresji i popełnianiu przestępstw podczas
tymczasowego aresztowania.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 114/141
§ 2. Przy rozmieszczaniu tymczasowo aresztowanych administracja aresztu
śledczego uwzględnia wskazania organu, do którego dyspozycji pozostają, mające na
celu zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania karnego i zapewnienie
bezpieczeństwa w areszcie.
§ 3. Jeżeli zachodzi konieczność izolowania tymczasowo aresztowanych od
siebie, organ, do którego dyspozycji pozostają, informuje o tym dyrektora aresztu
śledczego.
Art. 212a. § 1. Komisja penitencjarna kwalifikuje tymczasowo aresztowanego
jako stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla
bezpieczeństwa aresztu oraz dokonuje, co najmniej raz na 3 miesiące, weryfikacji
decyzji w tym przedmiocie. O podjętych decyzjach zawiadamia się organ, do którego
dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje oraz sędziego penitencjarnego.
§ 2. Tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w § 1, osadza się w
wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego w warunkach zapewniających
wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo tego aresztu, zawiadamiając o
tym sędziego penitencjarnego.
§ 3. Tymczasowo aresztowanego podejrzanego o popełnienie przestępstwa w
zorganizowanej grupie albo w związku mającym na celu popełnianie przestępstw,
osadza się w areszcie śledczym w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę
społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu, chyba że szczególne okoliczności
przemawiają przeciwko takiemu osadzeniu.
§ 4. Przepisy § 1 i 2 stosuje się do tymczasowo aresztowanego, którego
właściwości, warunki osobiste, sposób zachowania się w trakcie pobytu w areszcie
śledczym lub stopień demoralizacji stwarzają poważne zagrożenie społeczne albo
poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa aresztu śledczego, i który:
1)
jest podejrzany o popełnienie przestępstwa, w szczególności:
a)
zamachu na:
–
niepodległość lub integralność Rzeczypospolitej Polskiej,
–
konstytucyjny ustrój lub konstytucyjny organ Rzeczypospolitej
Polskiej,
b)
–
życie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
–
jednostkę Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
ze szczególnym okrucieństwem,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
c)
s. 115/141
wzięcia lub przetrzymania zakładnika albo w związku z wzięciem
zakładnika,
2)
d)
uprowadzenia statku wodnego lub powietrznego,
e)
z użyciem broni palnej, materiałów wybuchowych albo łatwopalnych,
podczas uprzedniego lub obecnego pozbawienia wolności stwarzał zagrożenie
dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu śledczego w ten sposób, że:
a)
był organizatorem lub aktywnym uczestnikiem zbiorowego wystąpienia w
zakładzie karnym lub areszcie śledczym,
b)
dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub inną
osobę zatrudnioną w zakładzie karnym lub areszcie śledczym,
c)
był sprawcą zgwałcenia, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo znęcał się
nad skazanym, ukaranym lub tymczasowo aresztowanym,
d)
uwolnił się lub usiłował uwolnić się z zakładu karnego typu zamkniętego
lub aresztu śledczego albo podczas konwojowania poza terenem takiego
zakładu lub aresztu.
§ 5. Tymczasowo aresztowanego, objętego ochroną na mocy ustawy z dnia 25
czerwca 1997 r. o świadku koronnym, można osadzić za jego zgodą w oddziale lub
celi, o których mowa w § 2.
§ 6. W oddziale lub celi, o których mowa w § 2, można ponadto osadzić
tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w § 3.
Art. 212b. § 1. W areszcie śledczym tymczasowo aresztowany, o którym mowa
w art. 212a, przebywa w następujących warunkach:
1)
cele mieszkalne oraz miejsca i pomieszczenia wyznaczone do: pracy, nauki,
przeprowadzania
spacerów,
widzeń,
odprawiania
nabożeństw,
spotkań
religijnych i nauczania religii oraz zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu
kultury fizycznej i sportu wyposaża się w odpowiednie zabezpieczenia
techniczno-ochronne,
2)
cele mieszkalne są częściej kontrolowane niż te, w których osadza się
tymczasowo aresztowanego, wobec którego nie podjęto decyzji, o której mowa
w art. 212a § 1,
3)
tymczasowo aresztowany może uczyć się, pracować, bezpośrednio uczestniczyć
w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii oraz korzystać z zajęć
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 116/141
kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu tylko w oddziale,
w którym jest osadzony,
4)
poruszanie się tymczasowo aresztowanego po terenie aresztu śledczego odbywa
się pod wzmocnionym dozorem i jest ograniczone tylko do niezbędnych
potrzeb,
5)
tymczasowo aresztowanego poddaje się kontroli osobistej przy każdorazowym
wyjściu i powrocie do celi,
6)
spacer tymczasowo aresztowanego odbywa się w wyznaczonych miejscach pod
wzmocnionym dozorem,
7)
sposób osobistego kontaktowania się przedstawicieli podmiotów określonych w
art. 38 § 1 z tymczasowo aresztowanym określa każdorazowo dyrektor aresztu
śledczego,
8)
widzenia odbywają się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym
dozorem. W czasie korzystania z widzeń w sposób uniemożliwiający
bezpośredni kontakt z osobami odwiedzającymi tymczasowo aresztowany nie
może spożywać artykułów żywnościowych i napojów. Widzenia nie mogą
odbywać się w obecności tymczasowo aresztowanego, wobec którego nie
podjęto decyzji, o której mowa w art. 212a § 1,
9)
tymczasowo aresztowany nie może korzystać z własnej odzieży i obuwia.
§ 2. Stałemu monitorowaniu podlega zachowanie tymczasowo aresztowanego,
o którym mowa w art. 212a § 1 i 4, w celach mieszkalnych wraz z częścią
przeznaczoną do celów sanitarno-higienicznych oraz w miejscach i pomieszczeniach,
o których mowa w § 1 pkt 1. Monitorowany obraz lub dźwięk podlega utrwalaniu.
Art. 212ba. § 1. Jeżeli w związku z toczącym się lub zakończonym
postępowaniem karnym, w którym tymczasowo aresztowany uczestniczy lub
uczestniczył
w
charakterze
podejrzanego,
oskarżonego,
świadka
lub
pokrzywdzonego, wystąpiło poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa
wystąpienia poważnego zagrożenia dla jego życia lub zdrowia, dyrektor aresztu
śledczego obejmuje takiego tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną w
warunkach zwiększonej izolacji i zabezpieczenia, polegającą w szczególności na:
1)
kontroli stanu jego zdrowia,
2)
udzielaniu pomocy psychologicznej,
3)
stałym nadzorze i cenzurze korespondencji,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
4)
s. 117/141
kontroli rozmów w trakcie widzeń.
§ 2. Szczególna ochrona może polegać również na stosowaniu wobec
tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w § 1:
1)
warunków odbywania kary określonych w art. 212b,
2)
ochrony osobistej w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku
koronnym
– za zgodą tymczasowo aresztowanego.
§ 3. Dyrektor
aresztu
śledczego
obejmuje
tymczasowo
aresztowanego
szczególną ochroną na wniosek sądu, przed którym toczy się postępowanie karne,
albo prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze.
We wniosku należy podać przyczyny objęcia tymczasowo aresztowanego szczególną
ochroną oraz wskazać czas jej trwania, nie dłuższy niż 3 miesiące.
§ 4. Dyrektor aresztu śledczego może objąć tymczasowo aresztowanego
szczególną ochroną na jego uzasadniony wniosek; we wniosku należy podać
przyczyny objęcia tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną oraz wskazać
czas jej trwania, nie dłuższy niż 3 miesiące. Przed podjęciem decyzji dyrektor
aresztu śledczego zasięga opinii odpowiednio sądu lub prokuratora, o których mowa
w § 3, a po zakończeniu postępowania karnego opinii sędziego penitencjarnego; do
czasu otrzymania opinii dyrektor może tymczasowo stosować wobec tymczasowo
aresztowanego środki, o których mowa w § 1.
§ 5. W decyzji o objęciu tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną
należy określić termin, do którego ochrona ma trwać, a także wskazać sposób
realizacji tej ochrony.
§ 6. Jeżeli po upływie terminu, o którym mowa w § 5, w dalszym ciągu
występuje poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa wystąpienia
poważnego zagrożenia dla życia lub zdrowia tymczasowo aresztowanego,
szczególną ochronę przedłuża się na kolejny okres; przepisy § 3 i 4 stosuje się
odpowiednio. Decyzja o przedłużeniu szczególnej ochrony winna być wydana w
sposób zabezpieczający ciągłość stosowania tej ochrony.
§ 7. W wypadku ustania przyczyny objęcia tymczasowo aresztowanego
szczególną ochroną, dyrektor aresztu śledczego, na wniosek sądu, przed którym
toczy się postępowanie karne, albo prokuratora prowadzącego lub nadzorującego
postępowanie przygotowawcze, cofa szczególną ochronę. W wypadku objęcia
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 118/141
szczególną ochroną tymczasowo aresztowanego na jego wniosek, cofnięcie
szczególnej ochrony może nastąpić na wniosek tymczasowo aresztowanego lub z
urzędu, po zasięgnięciu opinii odpowiednio sądu lub prokuratora, o których mowa w
§ 3, a po zakończeniu postępowania karnego opinii sędziego penitencjarnego.
§ 8. Decyzję o objęciu szczególną ochroną, a także decyzję o przedłużeniu lub o
cofnięciu jej stosowania doręcza się tymczasowo aresztowanemu.
§ 9. Dyrektor aresztu śledczego zawiadamia sędziego penitencjarnego o objęciu
tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną, o jej przedłużeniu lub o jej
cofnięciu.
§ 10. Szczególna ochrona jest stosowana także w razie przeniesienia
tymczasowo aresztowanego do innego aresztu śledczego. Dyrektor aresztu
śledczego, w którym tymczasowo aresztowany przebywa, informuje dyrektora
aresztu śledczego, do którego tymczasowo aresztowany ma być przeniesiony, o
objęciu go szczególną ochroną oraz o dotychczasowym sposobie ochrony i
przyczynach jej zastosowania. Dyrektor aresztu śledczego, do którego tymczasowo
aresztowany został przeniesiony, niezwłocznie zawiadamia sędziego penitencjarnego
o stosowaniu wobec tymczasowo aresztowanego szczególnej ochrony.
§ 11. Po zakończeniu postępowania karnego organem właściwym w zakresie
składania wniosków sądu lub prokuratora, o których mowa w § 3 i 7, jest sędzia
penitencjarny.
Art. 212c. §
osobopoznawczym,
demoralizacji
1.
Tymczasowo
w
zakresie
tymczasowo
aresztowanego
niezbędnym
aresztowanych
dla
oraz
poddaje
się
zapobiegania
zapewnienia
badaniom
wzajemnej
porządku
i
bezpieczeństwa w areszcie. Jeżeli konieczne jest przeprowadzenie badań
psychologicznych lub psychiatrycznych, dokonuje się ich na zasadach określonych w
art. 83 § 1 i 2 oraz art. 84 § 3.
§ 2. O zarządzeniu badań psychiatrycznych zawiadamia się organ, do którego
dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.
Art. 213. § 1. W wypadkach określonych w Kodeksie postępowania karnego
tymczasowe aresztowanie wykonuje się poza aresztem śledczym w podmiocie
leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej lub zakładzie leczenia
odwykowego wskazanym przez organ, do którego dyspozycji tymczasowo
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 119/141
aresztowany pozostaje. Organ ten określa również warunki umieszczenia
tymczasowo aresztowanego we wskazanym zakładzie.
§ 2. Koszty pobytu tymczasowo aresztowanego w tych zakładach ponosi organ,
do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.
Art. 214. § 1. Poza wyjątkami przewidzianymi w przepisach niniejszego
rozdziału, tymczasowo aresztowany korzysta co najmniej z takich uprawnień, jakie
przysługują skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w systemie
zwykłym w zakładzie karnym typu zamkniętego i nie stosuje się do niego ograniczeń
innych niż te, które są konieczne do zabezpieczenia prawidłowego toku
postępowania karnego, utrzymania porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym
oraz zapobieżenia wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych.
§ 2. O użyciu środka przymusu bezpośredniego lub broni względem
tymczasowo aresztowanego zawiadamia się bezzwłocznie organ, do którego
dyspozycji pozostaje aresztowany.
Art. 215. § 1. Tymczasowo aresztowany ma prawo do porozumiewania się z
obrońcą lub pełnomocnikiem będącym adwokatem albo radcą prawnym podczas
nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie. Jeżeli organ, do którego
dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, zastrzeże przy widzeniu obecność
swoją lub osoby upoważnionej – widzenie odbywa się w sposób wskazany przez ten
organ.
§ 2. Tymczasowo aresztowanemu należy umożliwić przygotowanie się do
obrony.
Art. 216. § 1. Tymczasowo aresztowany może korzystać z własnej odzieży,
bielizny i obuwia, chyba że zakłóca to porządek ustalony w areszcie śledczym lub
sprzeciwiają się temu względy bezpieczeństwa lub względy sanitarne. Tymczasowo
aresztowany nie może posiadać środków łączności, urządzeń technicznych służących
do rejestrowania i odtwarzania informacji, sprzętu komputerowego, a także, poza
depozytem, przedmiotów i dokumentów, które mogą utrudniać prawidłowy tok
§ 2. Tymczasowo aresztowany może za zgodą organu, do którego dyspozycji
pozostaje, oraz dyrektora aresztu korzystać z wyżywienia, środków leczniczych i
higieny otrzymywanych spoza aresztu śledczego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 120/141
§ 3. Organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może
ograniczyć lub określić sposób korzystania przez tymczasowo aresztowanego z
uprawnień, o których mowa w § 1 i 2.
Art. 216a. §
1.
W
czasie
przeprowadzania
czynności
procesowych,
transportowania oraz w innych uzasadnionych wypadkach, tymczasowo aresztowany
korzysta z własnej odzieży, bielizny i obuwia, chyba że są one nieodpowiednie ze
względu na porę roku lub zniszczone albo jeżeli przemawiają przeciwko temu
względy bezpieczeństwa lub organ dysponujący zarządzi inaczej.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do tymczasowo aresztowanego
żołnierza służby czynnej. W czasie czynności procesowych występuje on w
umundurowaniu, z oznakami posiadanych stopni wojskowych, a jeżeli nie posiada
właściwego umundurowania, korzysta z innej własnej odzieży, bielizny i obuwia.
Art. 217. § 1. Tymczasowo aresztowany może uzyskać widzenie po wydaniu
zarządzenia o zgodzie na widzenie przez organ, do którego dyspozycji pozostaje. W
wypadku gdy tymczasowo aresztowany pozostaje do dyspozycji kilku organów,
wymagana jest zgoda na widzenie każdego z nich, chyba że organy te zarządzą
inaczej.
§ 1a. Tymczasowo aresztowany, z zastrzeżeniem § 1b, ma prawo do co
najmniej jednego widzenia w miesiącu z osobą należącą do kręgu osób najbliższych.
§ 1b. Odmowa wyrażenia zgody na widzenie, o którym mowa w § 1a, może
nastąpić wyłącznie wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że widzenie zostanie
wykorzystane:
1)
w celu bezprawnego utrudnienia postępowania karnego,
2)
do popełnienia przestępstwa, w szczególności podżegania do przestępstwa.
§ 1c. Na zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie tymczasowo
aresztowanego z osobą najbliższą, tymczasowo aresztowanemu oraz ubiegającej się
o widzenie osobie dla niego najbliższej przysługuje zażalenie do sądu, do którego
dyspozycji
pozostaje
tymczasowo
aresztowany.
Zażalenie
na
zarządzenie
prokuratora rozpoznaje prokurator nadrzędny.
§ 1d. W razie utrzymania w mocy zaskarżonego zarządzenia o odmowie
wyrażenia zgody na widzenie, wniesienie zażalenia na zarządzenie o odmowie
wyrażenia zgody na widzenie tymczasowo aresztowanego z tą samą osobą, wydane
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 121/141
w ciągu trzech miesięcy od wydania utrzymanego w mocy zarządzenia, jest
niedopuszczalne.
§ 1e. Małoletni może uzyskać zgodę na widzenie z tymczasowo aresztowanym
na wniosek przedstawiciela ustawowego.
§ 1f. Małoletni do lat 15 korzysta z widzenia z tymczasowo aresztowanym pod
opieką pozostającego na wolności przedstawiciela ustawowego lub pełnoletniej
osoby najbliższej, a w razie gdy uprawniony do opieki nad małoletnim podczas
widzenia nie uzyskał zgody na widzenie, nie chce lub nie może z niego skorzystać –
pod opieką funkcjonariusza lub pracownika aresztu śledczego wyznaczonego przez
dyrektora aresztu śledczego.
§ 2. Widzenia odbywają się pod nadzorem funkcjonariusza Służby Więziennej
w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt tymczasowo aresztowanego z osobą
odwiedzającą.
zezwolić na udzielenie widzenia w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt
tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzającą.
§ 4. W razie udzielenia widzenia w sposób umożliwiający bezpośredni kontakt
tymczasowo aresztowanego z osobą odwiedzającą, tymczasowo aresztowany może
spożywać artykuły żywnościowe i napoje zakupione przez osoby odwiedzające na
terenie aresztu śledczego. Na żądanie osoby odwiedzającej widzenia udziela się w
sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z tymczasowo aresztowanym.
§ 5. W wypadku tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w art. 212a,
dyrektor aresztu śledczego powiadamia organ, do którego dyspozycji tymczasowo
aresztowany pozostaje, o istnieniu poważnego niebezpieczeństwa dla osoby
odwiedzającej oraz, że konieczne jest udzielenie widzenia wyłącznie w sposób
uniemożliwiający bezpośredni kontakt z tymczasowo aresztowanym.
ograniczyć lub określić sposób korzystania przez tymczasowo aresztowanego z
prawa do kontaktowania się z duchownymi świadczącymi posługi religijne lub
innymi osobami, jeżeli wymaga tego konieczność zapewnienia prawidłowego toku
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 122/141
Art. 217a. § 1. Zatrzymania, cenzury lub nadzoru korespondencji tymczasowo
aresztowanego dokonuje organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany
pozostaje, chyba że organ ten zarządzi inaczej.
§ 2. Jeżeli organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje,
nie zarządzi zatrzymania, cenzury lub nadzoru korespondencji tymczasowo
aresztowanego, decyzje te może podjąć dyrektor aresztu śledczego, który
powiadamia tymczasowo aresztowanego, sędziego penitencjarnego oraz organ, do
którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, o przyczynach jej
zatrzymania, ocenzurowania lub nadzoru. Przepis art. 105 § 4 stosuje się
odpowiednio.
Art. 217b. § 1. Korespondencję tymczasowo aresztowanego przesyła się za
pośrednictwem organu, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.
W wypadku gdy tymczasowo aresztowany pozostaje do dyspozycji kilku organów,
jego korespondencję przesyła się organowi, którego postanowienie wprowadzono do
wykonania jako pierwsze, chyba że organy te zarządzą inaczej.
§ 2. Korespondencję
tymczasowo
aresztowanego
z
Rzecznikiem
Praw
Obywatelskich, Rzecznikiem Praw Dziecka oraz organami powołanymi na
podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych
dotyczących ochrony praw człowieka przesyła się bezpośrednio do adresata.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio do korespondencji tymczasowo
aresztowanego z organami ścigania, wymiaru sprawiedliwości i innymi organami
państwowymi oraz organami samorządu terytorialnego, chyba że organ, do którego
dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, zarządzi inaczej.
§ 4. Korespondencję, o której mowa w § 2 i 3, administracja aresztu śledczego
doręcza tymczasowo aresztowanemu, który podpisem i datą potwierdza jej odbiór.
W przypadku odmowy potwierdzenia czyni się o tym wzmiankę na piśmie
urzędowym lub potwierdzeniu odbioru.
Art. 217c. 3) Tymczasowo
aresztowany
nie
może
korzystać
z
aparatu
telefonicznego oraz innych środków łączności przewodowej i bezprzewodowej.
3)
Utraci moc z dniem 4 czerwca 2015 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
25 listopada 2014 r., sygn. akt K 54/13, w zakresie, w jakim bezwzględnie zakazuje korzystania z
aparatu telefonicznego przez tymczasowo aresztowanego w celu porozumiewania się z obrońcą.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 123/141
Art. 217d. Udzielenie tymczasowo aresztowanemu zezwolenia, o którym
mowa w art. 141a § 1, wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do
którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.
Art. 218. § 1. Tymczasowo aresztowany ma obowiązek wykonywania prac
porządkowych w obrębie aresztu śledczego; przy innych pracach może zostać
zatrudniony tylko za jego zgodą. Zatrudnienie poza obrębem aresztu śledczego
wymaga ponadto wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do którego dyspozycji
tymczasowo aresztowany pozostaje.
§ 2. Tymczasowo aresztowany zatrudniony odpłatnie otrzymuje wynagrodzenie
pomniejszone o kwotę potrąceń, o których mowa w art. 125 § 1.
§ 3. Tymczasowo aresztowany może być za jego zgodą zatrudniony
nieodpłatnie w obrębie aresztu śledczego.
Art. 219. Tymczasowo aresztowany może rozporządzać posiadanymi w
areszcie śledczym pieniędzmi, przedmiotami wartościowymi i innymi przedmiotami,
w tym wpłacać pieniądze na rachunek bankowy, chyba że organ, do którego
dyspozycji pozostaje, zarządzi inaczej.
Art. 220. Ze środków finansowych otrzymywanych przez tymczasowo
aresztowanego nie podlega egzekucji kwota do wysokości połowy przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia pracowników, niezbędna na pokrycie kosztów
przejazdu z aresztu śledczego do miejsca zamieszkania i na utrzymanie w ciągu
najbliższych dni po zwolnieniu. Przepis art. 126 stosuje się odpowiednio.
Art. 221. §
1.
Tymczasowo
aresztowanemu
wyróżniającemu
się
przestrzeganiem porządku wewnętrznego w areszcie śledczym oraz zasad
określonych
w
regulaminie
organizacyjno-porządkowym
wykonywania
tymczasowego aresztowania mogą być przyznawane nagrody.
§ 2. Nagrodami są:
1)
zezwolenie na indywidualny wystrój celi mieszkalnej,
2)
dodatkowy lub dłuższy spacer,
3)
zezwolenie na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej lub otrzymanie
paczki przekraczającej dopuszczalny ciężar,
4)
indywidualne odstępstwo od porządku wewnętrznego aresztu śledczego, w
zakresie ustalonym przez dyrektora aresztu śledczego,
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
5)
s. 124/141
zezwolenie na częstsze branie udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z
zakresu kultury fizycznej i sportu,
6)
zezwolenie na dłuższe widzenie,
7)
zezwolenie na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych
i wyrobów tytoniowych oraz przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w
areszcie śledczym,
8)
zatarcie wszystkich lub niektórych kar dyscyplinarnych,
9)
nagroda rzeczowa lub pieniężna.
Art. 221a. Poruszanie się tymczasowo aresztowanych po terenie aresztu
śledczego, nauczanie i zatrudnienie, bezpośrednie uczestniczenie w nabożeństwach,
spotkaniach religijnych i nauczaniu religii oraz korzystanie z widzeń, spacerów,
kąpieli, zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu, a także
ich udział w czynnościach procesowych, odbywa się z uwzględnieniem konieczności
zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego.
Art. 222. §
1.
Tymczasowo
aresztowany
podlega
odpowiedzialności
dyscyplinarnej za zawinione naruszenie nakazów lub zakazów wynikających z
ustawy, regulaminu lub innych przepisów wydanych na jej podstawie albo
ustalonego w areszcie śledczym porządku.
§ 2. Kary dyscyplinarne są następujące:
1)
nagana,
2)
pozbawienie korzystania z własnego wyżywienia na okres do 14 dni,
3)
pozbawienie możliwości otrzymania jednej paczki żywnościowej w kwartale
następującym bezpośrednio po kwartale, w którym kara została wymierzona,
4)
pozbawienie przyznanej ulgi,
5)
umieszczenie w celi izolacyjnej na okres do 14 dni,
6)
pozbawienie prawa do udziału w niektórych zajęciach kulturalno-oświatowych
lub z zakresu kultury fizycznej i sportu, z wyjątkiem korzystania z książek i
prasy, na okres do 1 miesiąca,
7)
pozbawienie lub ograniczenie możliwości dokonywania zakupów artykułów
żywnościowych lub wyrobów tytoniowych, na okres do 1 miesiąca.
Art. 222a. § 1. Decyzja o ukaraniu karą dyscyplinarną powinna zawierać
określenie przekroczenia popełnionego przez tymczasowo aresztowanego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 125/141
§ 2. Decyzję o ukaraniu, uchyleniu, darowaniu, odroczeniu, zamianie,
zawieszeniu lub przerwaniu kary dyscyplinarnej, a także o odstąpieniu od ukarania
dyscyplinarnego sporządza się na piśmie i podaje do wiadomości tymczasowo
aresztowanemu.
§ 3. Jeżeli w okresie zawieszenia wykonania kary dyscyplinarnej tymczasowo
aresztowany dopuścił się ponownie przekroczenia, zawieszona kara ulega
wykonaniu, chyba że dyrektor aresztu śledczego postanowi inaczej.
§ 4. Przed wymierzeniem kar dyscyplinarnych określonych w art. 222 § 2 pkt 2
i 3, tymczasowo aresztowanemu, któremu ze względu na stan zdrowia zezwolono na
dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych lub otrzymywanie
paczek o większym ciężarze albo korzystającemu z diety, zasięga się opinii lekarza.
Art. 223. § 1. Po wydaniu wyroku skazującego sądu pierwszej instancji
tymczasowo aresztowany może być przeniesiony do zakładu karnego; sąd, do
którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, może postanowić inaczej.
§ 2. W stosunku do tymczasowo aresztowanego przeniesionego na podstawie §
1 do zakładu karnego, stosuje się przepisy o wykonywaniu tymczasowego
aresztowania, chyba że wyraził on zgodę na stosowanie względem niego przepisów o
wykonywaniu kary pozbawienia wolności.
§ 3. Tymczasowo
aresztowanego, skazanego
wyrokiem sądu pierwszej
instancji, w stosunku do którego sąd nie sprzeciwił się przeniesieniu do zakładu
karnego, a tymczasowo aresztowany wyraził zgodę na stosowanie względem niego
przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, komisja penitencjarna
klasyfikuje niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o skazaniu.
§ 4. Zgoda, o której mowa w § 3, powinna być wyrażona przed podjęciem
decyzji klasyfikacyjnej i potwierdzona podpisem tymczasowo aresztowanego.
Cofnięcie zgody tymczasowo aresztowanego po wydaniu decyzji przez komisję
penitencjarną jest nieskuteczne.
§ 5. Tymczasowo
aresztowanego, skazanego
wyrokiem sądu pierwszej
instancji, który nie wyraził zgody na stosowanie względem niego przepisów o
wykonywaniu kary pozbawienia wolności, komisja penitencjarna kwalifikuje do
tymczasowo aresztowanych, którzy mogą być przeniesieni do zakładu karnego z
oddziałem aresztu śledczego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 126/141
§ 6. Przepisy § 1–5 stosuje się odpowiednio w wypadku zastosowania
tymczasowego aresztowania wobec obywatela polskiego prawomocnie skazanego
przez sąd państwa obcego na karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu
albo obywatela polskiego wobec którego prawomocnie orzeczono środek polegający
na pozbawieniu wolności, do czasu określenia przez właściwy sąd kwalifikacji
prawnej czynu według prawa polskiego oraz kary lub środka podlegającego
wykonaniu.
§ 7. Przepisy o wykonaniu tymczasowego aresztowania stosuje się ponadto do
umieszczonej w areszcie śledczym lub w zakładzie karnym osoby, o której mowa w
art. 589a Kodeksu postępowania karnego.
Art. 223a. § 1. Tymczasowo aresztowany, wobec którego wykonywana jest
kara pozbawienia wolności w innej sprawie, korzysta z uprawnień takich jak
skazany,
z
wyjątkiem:
widzeń,
korespondencji,
korzystania
z
aparatów
telefonicznych oraz innych środków łączności przewodowej i bezprzewodowej,
posiadania
przedmiotów
w
celi,
korzystania
ze
świadczeń
zdrowotnych,
powiadamiania organu dysponującego o zakwalifikowaniu do tymczasowo
aresztowanych stwarzających poważne zagrożenie społeczne albo poważne
zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego oraz o pozostaniu na leczeniu w
zakładzie karnym po zwolnieniu, a także w zakresie udzielania zezwolenia, o którym
mowa w art. 141a, a ponadto w innych wypadkach gdy wymaga tego konieczność
zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego – w zakresie których
stosuje się przepisy niniejszego kodeksu dotyczące tymczasowo aresztowanych.
§ 2. Tymczasowo aresztowany, o którym mowa w § 1, nie korzysta z
przepustek wymienionych w art. 91 pkt 7 i art. 92 pkt 9, nagród wymienionych w art.
138 § 1 pkt 7 i 8, a także zezwolenia wymienionego w art. 165 § 2.
zarządzić stosowanie wobec tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w § 1,
również innych przepisów dotyczących tymczasowo aresztowanych.
§ 4. Tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w § 1, rozmieszcza się w
areszcie śledczym odrębnie od skazanych.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 127/141
Rozdział XVa
Umieszczanie tymczasowo aresztowanych i skazanych odbywających karę
pozbawienia wolności w wydzielonych pomieszczeniach lub pomieszczeniach dla
osób zatrzymanych
Art. 223b. § 1. Tymczasowo aresztowany po wniesieniu aktu oskarżenia lub
skazany może być umieszczony w wydzielonym pomieszczeniu Policji, Straży
Granicznej lub Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przeznaczonym dla osób
zatrzymanych, jeżeli jego konwojowanie z innej miejscowości, w związku z
udziałem w czynności sądowej, łączyłoby się z nadmiernymi trudnościami lub
kosztami.
§ 2. Umieszczenie
tymczasowo
aresztowanego
lub
skazanego
w
pomieszczeniu, o którym mowa w § 1, z powodu jego udziału w czynności sądowej
może nastąpić tylko na czas niezbędny dla dokonania tej czynności. W razie
odroczenia lub przerwy w jej wykonaniu na czas powyżej 3 dni, tymczasowo
aresztowanego lub skazanego przenosi się do właściwego aresztu śledczego lub
zakładu karnego.
§ 3. Zarządzenia w tym przedmiocie wydaje prezes sądu rozpoznającego
sprawę, w odniesieniu do tymczasowo aresztowanego pozostającego do dyspozycji
innego sądu – za zgodą tego sądu, a w odniesieniu do skazanego – za zgodą
właściwego sędziego penitencjarnego.
Art. 223c. § 1. Na zarządzenia, o których mowa w art. 223b § 3, tymczasowo
aresztowanemu lub skazanemu przysługuje zażalenie do sądu odwoławczego.
§ 2. Sąd rozpoznaje zażalenie bezzwłocznie. W razie uznania bezpodstawności
umieszczenia w pomieszczeniu, o którym mowa w art. 223b § 1, sąd poleca
bezzwłoczne
przeniesienie
tymczasowo
aresztowanego
lub
skazanego
do
właściwego aresztu śledczego lub zakładu karnego. Na postanowienie sądu zażalenie
nie przysługuje.
Art. 223d. § 1. Tymczasowo aresztowany lub skazany, konwojowany przez
funkcjonariuszy
Policji,
Służby
Więziennej,
Straży
Granicznej,
Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego lub żołnierzy
Żandarmerii Wojskowej, może być umieszczony w pomieszczeniu przeznaczonym
dla
osób
zatrzymanych,
na
czas
trwania
przeszkody
uniemożliwiającej
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 128/141
konwojowanie lub niezbędny ze względów humanitarnych. Decyzję w tym
przedmiocie podejmuje dowódca konwoju. W czasie tym nie mogą być dokonywane
czynności procesowe z udziałem konwojowanego w sprawie, w związku z którą jest
on konwojowany.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie przeszkody uniemożliwiającej
doprowadzenie lub przyjęcie tymczasowo aresztowanego albo skazanego do aresztu
śledczego lub zakładu karnego oraz w razie nieprzewidzianego lądowania podczas
przewozu drogą powietrzną lub nieprzewidzianej przerwy w przewozie inną drogą
osoby dostarczanej na zasadach i w warunkach określonych w Rzymskim Statucie
Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonym w Rzymie dnia 17 lipca
1998 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 78, poz. 708). Decyzję w tym przedmiocie podejmuje
odpowiednio komendant lub kierownik jednostki Policji, Straży Granicznej, Agencji
Bezpieczeństwa
Wewnętrznego,
Centralnego
Biura
Antykorupcyjnego
lub
Żandarmerii Wojskowej.
§ 3. Każdorazowe umieszczenie tymczasowo aresztowanego lub skazanego ze
względów humanitarnych w pomieszczeniu, o którym mowa w § 1, może nastąpić na
czas nie dłuższy niż 8 godzin.
Art. 223e. § 1. Wobec tymczasowo aresztowanych i skazanych umieszczonych
w pomieszczeniach, o których mowa w art. 223b § 1, stosuje się odpowiednio
przepisy regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego
aresztowania,
regulaminu
organizacyjno-porządkowego
wykonywania
kary
pozbawienia wolności, przepisy o nadzorze penitencjarnym, a także inne przepisy
regulujące wykonywanie tymczasowego aresztowania i kary pozbawienia wolności.
§ 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej i Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz pomieszczeń, o których mowa w art. 223b § 1, w których mogą być odrębnie
umieszczeni tymczasowo aresztowani i skazani, oraz warunki, którym muszą one
odpowiadać, uwzględniając potrzebę zapewnienia warunków porównywalnych z
określonymi dla aresztów śledczych i zakładów karnych przy wykonywaniu
tymczasowego aresztowania i kary pozbawienia wolności.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 129/141
CZĘŚĆ WOJSKOWA
Rozdział XVI
Przepisy ogólne
Art. 224. Przepisy części ogólnej, szczególnej i końcowej stosuje się
odpowiednio do żołnierzy, a w wypadkach wskazanych w ustawie – także do osób
powołanych do pełnienia służby wojskowej, ze zmianami wynikającymi z przepisów
niniejszej części.
Art. 225. § 1. W odniesieniu do orzeczeń sądów wojskowych prawa i
obowiązki organów postępowania wykonawczego wymienionych w art. 2 pkt 1–4 i 6
odpowiednio mają:
1)
sąd wojskowy pierwszej instancji lub inny sąd równorzędny,
2)
sąd wojskowy, o którym mowa w art. 3 § 3,
3)
prezes sądu wojskowego lub upoważniony sędzia wojskowy,
4)
wojskowy sędzia penitencjarny,
5)
wojskowy kurator społeczny.
§ 2. Organami postępowania wykonawczego są także:
1)
dowódca jednostki wojskowej,
2)
organ administracji wojskowej właściwy ze względu na kompetencje służbowe.
§ 3. Do decyzji organów wymienionych w § 1 pkt 3–5 oraz § 2 stosuje się
odpowiednio art. 7.
Art. 226. § 1. Nadzór penitencjarny nad wykonywaniem kary aresztu
wojskowego, tymczasowego aresztowania zastosowanego przez sąd wojskowy oraz
zatrzymaniem sprawuje wojskowy sędzia penitencjarny.
§ 2. Nadzór określony w § 1 dotyczy również kary ograniczenia wolności
wykonywanej w wydzielonej jednostce wojskowej.
Rozdział XVII
Kara ograniczenia wolności
Art. 227. § 1. Karę ograniczenia wolności wobec osób wymienionych w art.
323 § 3 Kodeksu karnego wykonuje dowódca jednostki wojskowej, w której skazany
pełni służbę, lub inny właściwy dowódca.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 130/141
§ 2. Karę ograniczenia wolności wobec osób wymienionych w art. 323 § 4
Kodeksu karnego wykonuje dowódca wydzielonej jednostki wojskowej.
Art. 228. § 1. Minister Obrony Narodowej, w drodze zarządzenia, tworzy i
znosi jednostki wojskowe wydzielone do wykonywania kary określonej w art. 323 §
4 Kodeksu karnego.
§ 2. Minister
Obrony
Narodowej,
w
porozumieniu
z
Ministrem
Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, regulamin organizacyjnoporządkowy wykonywania kary określonej w art. 323 § 4 Kodeksu karnego,
uwzględniając w szczególności zasady wykonywania tej kary wobec osób
podlegających służbie wojskowej.
§ 3. Zawarte w regulaminie odstępstwa od ogólnie obowiązującego porządku
wojskowego mają służyć wzmożeniu dyscypliny społecznej i wojskowej oraz
utrwaleniu wiedzy wojskowej.
Art. 229. § 1. Jeżeli w wyroku orzeczono obowiązek określony w art. 323 § 3
Kodeksu karnego, dokonywanie potrąceń następuje stosownie do wskazań sądu.
§ 2. Dowódca
jednostki
wojskowej
zawiadamia
sąd
o
potrąceniach
dokonywanych z wynagrodzenia skazanego.
Art. 230. § 1. Zwolnienie od reszty kary przewidziane w art. 83 Kodeksu
karnego może nastąpić również na wniosek dowódcy jednostki wojskowej.
§ 2. Do orzekania w przedmiocie określonym w art. 323 § 5 Kodeksu karnego
stosuje się odpowiednio art. 13.
Rozdział XVIII
Kara pozbawienia wolności i kara aresztu wojskowego
Art. 231. Szkolenie wojskowe skazanych na karę aresztu wojskowego ma na
celu utrwalenie nabytej wiedzy wojskowej, utrzymanie sprawności fizycznej i
psychicznej, a także wzmożenie dyscypliny.
Art. 232. § 1. Szkoleniem wojskowym w zakładzie karnym dla odbywających
karę aresztu wojskowego kieruje oficer wyznaczony, na podstawie odrębnych
przepisów, do wykonywania zadań poza wojskiem.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 131/141
§ 2. Oficer kierujący szkoleniem wojskowym jest zastępcą dyrektora zakładu
karnego,
a
także
przełożonym
żołnierzy
zawodowych
wyznaczonych
do
wykonywania zadań w tym zakresie.
§ 3. Dyrektor zakładu karnego, przed podjęciem decyzji związanych z
wykonywaniem kary, zapoznaje się z opinią oficera kierującego szkoleniem
wojskowym; oficer ten wchodzi w skład komisji penitencjarnej.
Art. 233. Oddzielnie rozmieszcza się następujących skazanych:
1)
oficerów,
2)
podoficerów zawodowych, służby nadterminowej i okresowej,
3)
pozostałych.
Art. 234. § 1. Skazany
odbywający
karę
aresztu
wojskowego
może
otrzymywać nagrody przewidziane w art. 138 § 1, z tym że czas widzenia
określonego w art. 138 § 1 pkt 7 nie może przekroczyć 60 godzin.
§ 2. Skazany odbywający karę aresztu wojskowego otrzymuje w dniu Święta
Wojska Polskiego od dyrektora zakładu karnego zezwolenie na widzenie poza
obrębem zakładu, chyba że przemawia przeciwko temu brak postępów w szkoleniu
wojskowym.
§ 3. Do zezwolenia określonego w § 2 stosuje się odpowiednio przepisy art.
139 § 1, 2, 7 i 8 oraz art. 140.
Art. 235. § 1. W stosunku do żołnierza sąd może zastosować odpowiednio art.
330 Kodeksu karnego, jeżeli wniosek złoży dowódca jednostki wojskowej.
§ 2. Na żołnierza odbywającego zasadniczą służbę wojskową, w stosunku do
którego zarządzono wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, bez względu
na jej wymiar, sąd może nałożyć odpowiednie obowiązki lub środki, określone w art.
67 lub 72 Kodeksu karnego.
Art. 236. Dla realizacji celów kary dyrektor zakładu karnego współdziała z
odpowiednimi instytucjami wojskowymi oraz podmiotami, o których mowa w art. 38
§ 1.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 132/141
Rozdział XIX
Środki karne
Art. 237. W razie orzeczenia wobec żołnierza wydalenia z zawodowej służby
wojskowej lub degradacji sąd zarządza wykonanie orzeczonego środka przez
właściwego dowódcę oraz zawiadamia o treści orzeczenia odpowiedni w sprawach
kadrowych organ wojskowy.
Art. 238. Jeżeli wobec żołnierza orzeczono środek karny inny niż przewidziany
w art. 237, sąd zawiadamia o orzeczeniu również dowódcę jednostki wojskowej, w
której skazany pełnił ostatnio służbę, oraz właściwe w sprawach kadrowych organy
wojskowe.
Art. 239. § 1. W razie oddania pod dozór przez sąd wojskowy skazanej osoby
cywilnej, sąd ten zwraca się do właściwego sądu powszechnego o wyznaczenie
kuratora sądowego.
§ 2. W razie zwolnienia z czynnej służby wojskowej żołnierza, którego sąd
wojskowy oddał pod dozór po skazaniu, sąd ten zwraca się do właściwego sądu
powszechnego o wyznaczenie kuratora sądowego.
§ 3. W razie oddania pod dozór przez sąd powszechny skazanego żołnierza
odbywającego czynną służbę wojskową, przepis art. 334 § 2 Kodeksu karnego
stosuje się odpowiednio.
§ 4. Dozór wobec żołnierza czynnej służby wojskowej wykonuje się w miejscu
pełnienia służby.
Rozdział XX
Tymczasowe aresztowanie
Art. 240. Tymczasowo aresztowanych żołnierzy służby czynnej osadza się w
areszcie śledczym w wydzielonych celach.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 133/141
CZĘŚĆ KOŃCOWA
Rozdział XXI
Objaśnienie wyrażeń ustawowych
Art. 242. § 1. Jeżeli w części ogólnej niniejszego kodeksu używa się określenia
„skazany”, odpowiednie przepisy mają zastosowanie także do tymczasowo
aresztowanego.
§ 2. Jeżeli niniejszy kodeks używa w znaczeniu ogólnym określenia
„oskarżony”, należy przez to rozumieć również podejrzanego.
§ 3. Jeżeli niniejszy kodeks używa w znaczeniu ogólnym określenia „kara
pozbawienia wolności”, należy przez to rozumieć również zastępczą karę
pozbawienia wolności, karę aresztu wojskowego, zasadniczą lub zastępczą karę
aresztu, karę porządkową oraz środek przymusu skutkujący pozbawienie wolności,
chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 3a. Użyte w niniejszym kodeksie określenie „zakład karny” oznacza także
oddział zakładu karnego w areszcie śledczym, a określenie „areszt śledczy” oznacza
także oddział aresztu śledczego w zakładzie karnym.
§ 4. Określenie „sąd” bez bliższego sprecyzowania oznacza sąd powszechny
lub wojskowy określony w art. 3 § 1 i 1a, z tym zastrzeżeniem, że art. 6 § 1, art. 7,
art. 8 § 2, art. 10, art. 11 § 1, art. 13, art. 15 oraz art. 18–24 stosuje się odpowiednio
do sądu penitencjarnego lub innego sądu właściwego na podstawie niniejszego
kodeksu.
§ 4a. Określenie „dyrektor” oznacza również zastępcę dyrektora aresztu
śledczego lub zakładu karnego, a także funkcjonariusza lub pracownika zakładu
karnego lub aresztu śledczego, który został upoważniony do zastępowania dyrektora
zakładu karnego lub aresztu śledczego podczas jego nieobecności.
§ 5. Użyte
w
niniejszym
kodeksie
określenie
„przeciętne
miesięczne
wynagrodzenie pracowników” oznacza przeciętne wynagrodzenie miesięczne w
poprzednim kwartale, obowiązujące od pierwszego dnia następnego miesiąca po
ogłoszeniu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” do celów emerytalnorentowych.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 134/141
§ 6. Przez pojęcie nadzoru nad korespondencją rozumie się otwarcie listu i
sprawdzenie jego zawartości.
§ 7. Przez pojęcie cenzury korespondencji rozumie się zapoznawanie się z
treścią pisma oraz usunięcie części jego tekstu lub uczynienie go nieczytelnym.
§ 8. Przez pojęcie zatrzymania korespondencji rozumie się nieprzekazanie jej
adresatowi i dołączenie do akt osobowych skazanego.
§ 9. Przez pojęcie nadzoru nad widzeniem rozumie się zapewnienie porządku w
czasie jego trwania.
§ 10. Przez pojęcie kontroli rozmowy w trakcie widzenia lub rozmowy
telefonicznej rozumie się zapoznawanie się z jej treścią oraz możliwość przerwania
jej lub utrwalenia.
§ 11. Kontrola paczki oznacza sprawdzanie jej opakowania i zawartości.
§ 12. Użyte w niniejszym kodeksie określenia „kościół”, „inny związek
wyznaniowy” należy rozumieć jako kościół, inny związek wyznaniowy o ustawowo
uregulowanej sytuacji prawnej.
§ 13. Przez użyte w art. 91 pkt 7, art. 92 pkt 9 oraz w art. 139 § 3 i 4 określenie
„w roku” należy rozumieć okres 12 miesięcy poprzedzających dzień rozpoczęcia
korzystania z kolejnej przepustki lub zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego.
§ 14. Przez użyte w niniejszym kodeksie określenia „zakład pracy” i „podmiot
zatrudniający”
należy
rozumieć
pracodawcę
jako
jednostkę
organizacyjną
zatrudniającą pracowników.
§ 15. Przez pojęcie wynagrodzenia przypadającego skazanemu rozumie się
kwotę, pozostałą po dokonaniu potrąceń z wynagrodzenia przysługującego składek
na ubezpieczenie społeczne, kwoty na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz
Pomocy Postpenitencjarnej i kwoty na Fundusz Aktywizacji Zawodowej Skazanych
oraz Rozwoju Przywięziennych Zakładów Pracy, stanowiącą podstawę do naliczenia
zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Rozdział XXII
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 243. § 1. Przepisy niniejszego kodeksu stosuje się również przy
wykonywaniu orzeczeń, które stały się wykonalne przed dniem jego wejścia w życie.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 135/141
§ 2. Czynności procesowe w zakresie postępowania wykonawczego i inne
czynności wykonawcze, dokonane przed wejściem w życie niniejszego kodeksu z
zachowaniem przepisów dotychczasowych, są skuteczne.
§ 3. W razie wątpliwości, czy ma być stosowane prawo dotychczasowe czy
Kodeks karny wykonawczy, stosuje się niniejszy kodeks.
Art. 244. Przepisy niniejszego kodeksu stosuje się odpowiednio przy
wykonywaniu wyroków po przejęciu obywatela polskiego skazanego za granicą;
określenie kwalifikacji prawnej czynu według prawa polskiego oraz kary albo środka
karnego lub zabezpieczającego podlegających wykonaniu następuje według
przepisów Kodeksu karnego i Kodeksu postępowania karnego.
Art. 245. Do czasu przekazania obcemu państwu cudzoziemca, wobec którego
zapadło orzeczenie, wykonywane jest ono w trybie niniejszego kodeksu. Wykonanie
tego orzeczenia w tym trybie ustaje w dniu przekazania.
Art. 247. § 1. W wypadkach uzasadnionych szczególnymi względami
sanitarnymi lub zdrowotnymi albo poważnym zagrożeniem bezpieczeństwa dyrektor
zakładu karnego lub aresztu śledczego może na czas określony wstrzymać lub
ograniczyć zatrudnienie osadzonych, kontakty między nimi, udzielanie widzeń i
spacerów, przeprowadzanie zajęć o charakterze zbiorowym, odprawianie nabożeństw
i udzielanie posług religijnych, dokonywanie zakupów, otrzymywanie paczek, a
także korzystanie z samoinkasujących aparatów telefonicznych, nakazać zamknięcie
cel lub innych pomieszczeń, w których przebywają lub pracują osadzeni, zabronić
posiadania w celi niektórych przedmiotów oraz zawiesić funkcję rzecznika
skazanych.
§ 2. W wypadku wprowadzenia ograniczeń lub zakazów, o których mowa w §
1, na okres do 7 dni, dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego bezzwłocznie
powiadamia o swojej decyzji sędziego penitencjarnego. Przedłużenie okresu trwania
ograniczeń lub zakazów wymaga zgody tego sędziego. Brak zgody sędziego nie
wstrzymuje wykonania decyzji dyrektora zakładu karnego lub aresztu śledczego. Na
decyzję sędziego dyrektorowi zakładu lub aresztu przysługuje skarga do sądu
penitencjarnego. Przepis art. 7 § 5 stosuje się odpowiednio.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 136/141
§ 3. Jeżeli widzenie, ze względu na osobę odwiedzanego lub odwiedzającego,
stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu śledczego albo
dla porządku prawnego, dyrektor zakładu lub aresztu może uzależnić jego odbycie
od spełnienia warunków zapewniających bezpieczeństwo.
Art. 249. § 1. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia,
regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania kary pozbawienia wolności i
regulamin organizacyjno-porządkowy wykonywania tymczasowego aresztowania,
uwzględniając w szczególności organizację przyjęć do zakładów karnych i aresztów
śledczych i zasady rozmieszczania osadzonych w celach mieszkalnych, porządek
wewnętrzny zakładów karnych i aresztów śledczych, organizację przyjmowania
korespondencji i zasady widzeń w zakładach karnych i aresztach śledczych, warunki
opieki zdrowotnej i bytowej w zakładach karnych i aresztach śledczych, a także
zagadnienia związane z przygotowaniem skazanych i tymczasowo aresztowanych do
ich zwolnienia z zakładu karnego i aresztu śledczego.
§ 2. Minister
Sprawiedliwości,
w
porozumieniu
z
Ministrem
Obrony
Narodowej, określi, w drodze rozporządzenia, regulamin organizacyjno-porządkowy
wykonywania kary aresztu wojskowego, uwzględniając w szczególności organizację
przyjęć tych osób do zakładu karnego, zasady rozmieszczania skazanych żołnierzy w
celach mieszkalnych, zasady udziału organów wyznaczonych przez Ministra Obrony
Narodowej w procesie resocjalizacji skazanych żołnierzy oraz metody oddziaływania
na skazanego uwzględniające zasady pełnienia służby wojskowej.
§ 3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1)
sposoby prowadzenia oddziaływań penitencjarnych w zakładach karnych i
aresztach śledczych, mając na względzie zwłaszcza ich organizację, warunki,
zasady i formy oraz sposób dokumentowania prowadzonych oddziaływań,
2)
warunki bytowe osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych,
mając na uwadze zapewnienie osadzonym odzieży, bielizny, obuwia, środków
higieny oraz środków konserwacji, a także wyposażenie pomieszczeń w
podstawowy sprzęt kwaterunkowy,
3)
sposoby załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach
karnych i aresztach śledczych, biorąc w szczególności pod uwagę zasady i tryb
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 137/141
przyjmowania i rozpoznawania wniosków, skarg i próśb, a także ich ewidencję
i dokumentowanie,
4)
sposoby ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, mając na
względzie
formy
organizacyjne
ochrony
tych
jednostek,
obowiązki
funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz przywięziennych
zakładów pracy, realizowane przez nich przedsięwzięcia, działania ochronne i
czynności profilaktyczne, postępowanie z osobami osadzonymi w zakładach
karnych i aresztach śledczych, a także warunki wstępu na teren jednostek
organizacyjnych Służby Więziennej osób niebędących funkcjonariuszami lub
pracownikami Służby Więziennej albo pracownikami przywięziennych
zakładów pracy oraz ochronę osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach
śledczych w czasie ich konwojowania przez funkcjonariuszy Służby
Więziennej,
5)
sposoby obrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej w sytuacjach
zagrożenia zdrowia i życia funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej,
pracowników przywięziennych zakładów pracy oraz osadzonych w zakładach
karnych i aresztach śledczych, w wyniku klęsk żywiołowych, a także zagrożeń
dla ludzi i środowiska w sytuacjach stanów nadzwyczajnych,
6)
czynności administracyjne i rozliczenia finansowe związane z prowadzeniem
depozytu
przedmiotów
wartościowych
i
środków
pieniężnych
osób
pozbawionych wolności, uwzględniając w szczególności ewidencjonowanie
zdeponowanych
środków i
przedmiotów,
czynności
związane
z
ich
przyjmowaniem, przechowywaniem i wydawaniem, w tym gromadzeniem
środków pieniężnych na książeczkach oszczędnościowych, tryb przekazywania
zdeponowanych środków i przedmiotów między jednostkami organizacyjnymi,
czynności związane z rozliczeniem należności za pracę osadzonych, tryb
dokonywania zakupów przez osadzonych oraz dokumentowanie tych
czynności,
7)
czynności
administracyjne
związane
z
wykonywaniem
tymczasowego
aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawienie wolności
oraz dokumentowanie tych czynności, uwzględniając w szczególności zasady:
rejonizacji
osadzania
przyjmowania,
w
zakładach
rozmieszczania
i
karnych
zwalniania
i
aresztach
osadzonych,
śledczych,
poddawania
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 138/141
osadzonego czynnościom identyfikacyjnym, obliczania okresu wykonywania
kary i środka przymusu, wydawania osadzonych do udziału w czynnościach
procesowych oraz godzin przyjmowania ich do zakładów karnych lub aresztów
śledzych, a także postępowania z korespondencją osadzonych,
8)
(uchylony).
Art. 249a. Dyrektor
Generalny
Służby
Więziennej
może,
w
drodze
zarządzenia, określić:
1)
organizację ochrony przeciwpożarowej i zabezpieczenia przeciwpożarowego w
jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej,
2)
szczegółowe zasady prowadzenia i organizacji pracy penitencjarnej oraz
zakresy czynności funkcjonariuszy i pracowników działów penitencjarnych i
terapeutycznych oraz oddziałów penitencjarnych,
3)
organizację służby zdrowia w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej,
4)
zakres i formy prowadzenia ewidencji osób pozbawionych wolności przez
jednostki organizacyjne Służby Więziennej.
Art. 251. § 1. Tymczasowo aresztowany po wniesieniu aktu oskarżenia lub
skazany może być umieszczony w wydzielonym pomieszczeniu Policji, Straży
Granicznej
przeznaczonym
dla
osób
zatrzymanych
lub
w
wydzielonym
pomieszczeniu aresztu garnizonowego, jeżeli jego udział w czynności sądowej
łączyłby się z nadmiernymi trudnościami lub kosztami konwojowania z innej
miejscowości.
§ 2. Umieszczenie
tymczasowo
aresztowanego
lub
skazanego
w
pomieszczeniu, o którym mowa w § 1, z powodu jego udziału w czynności sądowej
może nastąpić tylko na czas trwania tej czynności. W razie odroczenia lub przerwy w
jej wykonaniu na czas powyżej 3 dni, tymczasowo aresztowanego lub skazanego
przenosi się do właściwego aresztu śledczego lub zakładu karnego.
§ 3. Zarządzenia w tym przedmiocie wydaje prezes sądu rozpoznającego
sprawę – w odniesieniu do tymczasowo aresztowanego pozostającego do dyspozycji
innego sądu – za zgodą tego sądu, a w odniesieniu do skazanego – za zgodą
właściwego sędziego penitencjarnego.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 139/141
Art. 252. § 1. Na zarządzenia, o których mowa w art. 251 § 3, tymczasowo
aresztowanemu lub skazanemu przysługuje zażalenie do sądu odwoławczego.
§ 2. Sąd rozpoznaje zażalenie bezzwłocznie. W razie uznania bezpodstawności
umieszczenia w pomieszczeniu, o którym mowa w art. 251 § 1, sąd poleca
bezzwłoczne
przeniesienie
tymczasowo
aresztowanego
lub
skazanego
do
właściwego aresztu śledczego lub zakładu karnego. Na postanowienie sądu zażalenie
nie przysługuje.
Art. 253. § 1. Tymczasowo aresztowany lub skazany, konwojowany przez
funkcjonariuszy
Policji,
Służby
Więziennej,
Straży
Granicznej,
Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Centralnego Biura Antykorupcyjnego albo
żołnierzy Żandarmerii Wojskowej, może być umieszczony w pomieszczeniu
przeznaczonym
dla
osób
zatrzymanych,
na
czas
trwania
przeszkody
uniemożliwiającej konwojowanie. Decyzję w tym przedmiocie podejmuje dowódca
konwoju. W czasie tym nie mogą być dokonywane czynności procesowe z udziałem
konwojowanego w sprawie, w związku z którą jest on konwojowany.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie przeszkody uniemożliwiającej
doprowadzenie lub przyjęcie tymczasowo aresztowanego albo skazanego do aresztu
śledczego lub zakładu karnego oraz z razie nieprzewidzianego lądowania podczas
przewozu drogą powietrzną lub nieprzewidzianej przerwy w przewodzie inną drogą
osoby przekazywanej na zasadach i w warunkach określonych w Rzymskim Statucie
Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonym w Rzymie dnia 17 lipca
1998 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 78, poz. 708). Decyzję w tym przedmiocie podejmuje
odpowiednio komendant lub kierownik jednostki Policji, Straży Granicznej, Agencji
Bezpieczeństwa
Wewnętrznego,
Centralnego
Biura
Antykorupcyjnego
lub
Żandarmerii Wojskowej.
§ 3. (uchylony).
Art. 254. § 1. Wobec tymczasowo aresztowanych i skazanych umieszczonych
w pomieszczeniach, o których mowa w art. 251 § 1, stosuje się odpowiednio
przepisy regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego
aresztowania,
regulaminu
organizacyjno-porządkowego
wykonywania
kary
pozbawienia wolności, przepisy o nadzorze penitencjarnym, a także inne przepisy
regulujące wykonywanie tymczasowego aresztowania i kary pozbawienia wolności.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 140/141
§ 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej i Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz pomieszczeń, o których mowa w art. 251 § 1, w których mogą być odrębnie
umieszczeni tymczasowo aresztowani i skazani, oraz warunki, którym muszą one
odpowiadać, kierując się koniecznością zapewnienia warunków określonych dla
aresztów śledczych i zakładów karnych przy wykonywaniu tymczasowego
aresztowania i kary pozbawienia wolności.
Art. 255. Okresy pracy skazanego, wykonywanej przed dniem wejścia w życie
niniejszego kodeksu, wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia
pracownicze, na zasadach obowiązujących przed tym dniem.
Art. 256. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego lub
użycie broni względem osób pozbawionych wolności reguluje odrębna ustawa.
Art. 257. § 1. Z dniem wejścia w życie niniejszego kodeksu tracą moc
dotychczasowe przepisy dotyczące spraw w nim unormowanych.
§ 2. W szczególności tracą moc:
1)
ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 13,
poz. 98, z 1975 r. Nr 45, poz. 234, z 1982 r. Nr 16, poz. 125 i Nr 45, poz. 289, z
1985 r. Nr 23, poz. 100 i Nr 31, poz. 138, z 1988 r. Nr 20, poz. 135, z 1990 r.
Nr 14, poz. 85, Nr 34, poz. 198 i Nr 36, poz. 206, z 1995 r. Nr 95, poz. 475 oraz
z 1996 r. Nr 61, poz. 283),
2)
przepisy:
a)
art. 36 i 37 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z
1994 r. Nr 19, poz. 70 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 34, poz. 163 oraz z
1996 r. Nr 77, poz. 367),
b)
o stosunku Państwa do Kościołów, dotyczące wykonywania praktyk
religijnych osób skazanych i tymczasowo aresztowanych.
Art. 258. Jeżeli do któregokolwiek z przedmiotów unormowanych w
niniejszym kodeksie przewidziane jest wydanie przepisów wykonawczych, do czasu
ich wydania zachowują moc przepisy dotychczasowe, jeżeli nie są sprzeczne z
przepisami niniejszego kodeksu.
2015-01-20
©Kancelaria Sejmu
s. 141/141
Art. 259. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 września 1998 r., z tym, że
przepisy art. 251–254 obowiązują nie dłużej niż przez 10 lat od dnia jej wejścia w
życie.
2015-01-20

Kodeks Karny Wykonawczy - Wydział Prawa i Administracji

Transkrypt

Podobne dokumenty

Dożywocie za potrójne zabójstwo Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

MyComPASS - Przewodnik Reintegracji