docHTML – Podstawy języka i jego historia.
download 
Reklamacja Transkrypt
HTML – Podstawy języka i jego historia.
HTML – Podstawy języka i jego historia. KaŜdy dokument html aby mógł być rozpoznany, musi posiadać znacznik <html> oraz na końcu dokumentu znacznik zamykający </html>. Dzięki temu przeglądarka wie iŜ ma do czynienia ze stroną pisaną w tym języku a nie np. php itp. A dlaczego właśnie html? Nazwę tą jak i sam język wymyślił fizyk Tim Berners-Lee pracujący w ośrodku naukowo-badawczym CERN. Początkowo stworzył on prototyp hipertekstowego systemu wymiany danych (czyli po prostu wymyślił tak zwyczajne dziś odnośniki do innych stron – linki). Ten sam człowiek w 1990 roku wraz z Robertem Caillia, stworzył World Wide Web – czyli stworzyli podstawy tego co dziś znamy jako Internet. Pierwsza specyfikacja HTML powstała w 1991 roku i nazwana została HTML Tags (znaczniki html). 2 lata później została opublikowana pierwsza specyfikacja języka HTML. Był to jednak tylko tzw. szkic, na którym eksperymentowali twórcy przeglądarek internetowych tworząc nowe znaczniki i atrybuty do tych juŜ istniejących. W 1994 roku powstała HTML Working Group, która rok później opublikowała pierwszą oficjalną specyfikację języka html – HTML 2.0 . Specyfikacja ta stała się standardem i w przyszłości podstawą kolejnych specyfikacji. Trzeba bowiem wiedzieć Ŝe język html ulegał i ulega ciągłym zmianom, dostosowując się do potrzeb internetu. Niektóre znaczniki przestają obowiązywać w kolejnych standardach języka, inne są dopiero wymyślane i stają się standardem. Co to oznacza dla twórców stron internetowych? Powinni oni ciągle śledzić te zmiany i starać się dostosowywać swoje strony do standardów języka. Jeśli jakiś znacznik zostaje usunięty w nowej wersji HTML to my takŜe powinniśmy go unikać w naszych projektach, bo mimo iŜ przeglądarka go rozpozna to w przyszłości mogą być z tym kłopoty. Od 1996 roku kolejnymi ustaleniami jeśli chodzi o standard HTML zajmuje się powołana w tym celu organizacja składająca się z wielu mniejszych i większych firm – World Wide Web Consortium (W3C). To ona wydaje kolejne wersje specyfikacji i kaŜdy twórca stron internetowych musi dąŜyć do tego aby storna była zgodna z tymi wytycznymi. W 2000 HTML stał się międzynarodowym standardem. Ostatnia specyfikacja języka HTML to opublikowana w 1999 przez W3C – HTML 4.01. Jej błędy zostały poprawione przez erratę opublikowaną w 2001. Jednak powstał juŜ szkic HTML 5.0 i prace nad tym standardem cały czas trwają. W między czasie powstał teŜ trochę inny standard XHTML, który miał być następcą html, jednak póki co nie zyskał on odpowiedniego poparcia ze strony webmasterów i twórców przeglądarek. Ale o tym kiedy indziej. Podstawowym elementem języka html jest znacznik. KaŜdy z nich charakteryzuje się dwoma cechami – atrybutem i zawartością. Atrybut nie jest obowiązkowy i często nie występuje w danym znaczniku, jednak w niektórych przypadkach jest on konieczny aby znacznik działał prawidłowo. Atrybut moŜe np. mówić jak ma być wyrównana czy jaką wielkość powinna posiadać np. tabelka, moŜe określać adres pod jaki prowadzi dany link itp. KaŜdy znacznik ma pewien zbiór atrybutów które moŜemy uŜyć. Oczywiście nie trzeba znać ich wszystkich. Z czasem w konkretnych sytuacjach będziemy poznawać kolejne znaczniki i ich atrybuty, aŜ staną się one dla nas czymś całkowicie zrozumiałym i normalnym. Gdzie umieszczamy atrybuty? Wewnątrz znacznika np. <nazwa-znacznika atrybut=”wartość”> Nazwa znacznika to po prostu nazwa która mówi z jakim znacznikiem mamy do czynienia. W przypadku <html> nazwą jest właśnie “html”. Atrybut w tym wypadku jak widać nie występuje. Przykładem znacznika z atrybutem jest znacznik odnośnika (hipertekstu, linku) <a href=”http://www.drzewniak.slupsk.pl”>. Sam znacznik dokładnie zostanie omówiony potem jednak póki co warto wiedzieć Ŝe gdy chcemy jakiś tekst zrobić odnośnikiem do innej strony, trzeba zastosować wtedy taki właśnie znacznik. Nazwa tego znacznika to po prostu “a”, natomiast atrybutem jest tu href, które ma wartość http://www.drzewniak.slupsk.pl. Atrybut ten mówi po prostu, Ŝe znacznik prowadzić ma na stronę o adresie www.drzewniak.slupsk.pl. To tyle jeśli chodzi o atrybut. A zawartość? OtóŜ kaŜdy znacznik składa się tak naprawdę z dwóch części. Znacznika otwierającego i zamykającego. To takie granice które określają na jakim obszarze ma dany znacznik działać. Gdy jedziesz samochodem drogą i wjeŜdŜasz do miasta to mijasz znak z nazwą tej miejscowości, np. Słupsk. Powiedzmy Ŝe przejeŜdŜasz przez cale miasto i jedziesz dalej. Czasem trudno jest Ci się zorientować czy opuściłeś juŜ to miasto czy to nadal jego tereny. Dopiero mijając tablicę z przekreśloną nazwą tej miejscowości, jesteś pewny Ŝe się ona skończyła. Tak samo jest ze znacznikami w html. Gdy jakiś znacznik otworzysz to tak jakbyś wjeŜdŜał do miasta. Wszystko po tym znaczniku przeglądarka traktuje jako zawartość tego znacznika. Jednak musi ona wiedzieć kiedy ten znacznik się kończy, kiedy ma przestać działać. Dopiero gdy natrafi w kodzie na znacznik zamykający (analogiczne do tablicy z przekreśloną nazwą miejscowości) wie Ŝe znacznik się skończył. W naszym wcześniejszym przykładzie znacznikiem otwierającym był <a href=”http://www. www.drzewniak.slupsk.pl”> czy teŜ <html> a zamykający to </a> i </html>. Wszystko co napiszemy pomiędzy znacznikami jest traktowane jako zawartość tego znacznika. Zawartością znacznika moŜe być np. tekst który chcemy wyświetlić jako link do jakiejś strony. <a href =”http:// www.drzewniak.slupsk.pl”>Strona szkoły</a> – w typ wypadku zawartością znacznika “a” będzie tekst Strona szkoły. A co jest zawartością znacznika <html>? Praktycznie cały dokument HTML wraz z innymi znacznikami. Przeglądarka traktuje dany dokument jako html od chwili gdy trafi na <html> aŜ do chwili gdy natrafi na znacznik </html> Wszystko po tym znaczniku zamykającym nie jest juŜ traktowane jako dokument html. Jak widać znaczniki moŜna zagnieŜdŜać wewnątrz siebie. WaŜne tylko aby znaczniki zamykać w odwrotnej kolejności w jakiej się je otwierało. Np. gdy otworzymy znacznik <div> (który oznacza element blokowy na stronie), a wewnątrz niego znacznik <p> (oznaczający akapit) to potem musimy najpierw zamknąć akapit czyli </p>, a potem </div>. Jest to prosta zasada, o której musimy pamiętać. Wprawdzie niektóre przeglądarki potrafią się domyśleć, i same zamykają niektóre znaczniki jednak prawie zawsze powoduje to, Ŝe storna nie jest wyświetlana tak jak sobie tego Ŝyczymy. W naszej analogii z miejscowością – gdy wjedziemy do Słupska moŜemy się natknąć na znak informujący, Ŝe tu rozpoczyna się dzielnica Zatorze. Potem za jakiś czas będzie tablica która powie nam, Ŝe ta dzielnica się skończyła i zaczyna następna (wprawdzie w miastach bardzo rzadko tego typu tablice są, a te informujące o końcu dzielnicy właściwie nie spotkałem ale chodzi o to aby jakoś to sobie wyobrazić.). Ale nie dopuszczalna jest sytuacja w której wjeŜdŜając na Zatorze i widzimy nagle znak końca Słupska a dopiero potem znak końca dzielnicy… PrzecieŜ dzielnica to część miasta i kończy się najpierw ona, potem miasto. Czyli podsumowując zawsze mamy – <znacznik1><znacznik2>jakiś kod lub tekst</znacznik2></znacznik1>. Trzeba pamiętać, Ŝe nie wszystkie znaczniki muszą być zamykane. Niektóre nie mają w ogóle odpowiednika zamykającego (jak np. znacznik <img> który wstawia obrazek na stronę). Jednak są to wyjątki, które mają tak specyficzne właściwości, Ŝe właściwie to iŜ nie wymaga zamknięcia jest oczywiste. Zamiast słowa znacznik często moŜemy usłyszeć słowo tag lub element, co znaczy dokładnie to samo. Słowa te są uŜywane zamiennie. To są podstawowe informacje dotyczące języka html.
