- Postulação de Francisco e Jacinta Marto

- Postulação de Francisco e Jacinta Marto

BŁOGOSŁAWIENI
FRANCISZEK i HIACYNTA MARTO
Biuletyn Pastuszków
POSTULAÇÃO
DE FRANCISCO E JACINTA MARTO
Kwartalnik – Cena: 1 € | issn 1645-1309
Kwiecień / czerwiec 2012 – 2 (ROK 1)
Studnia
Arneiro i źródło
O. dr. Bernardo d’Almeida OFM
Portugalski Uniwersytet Katolicki
Anioł zachęca do ufności
„Nie bójcie się! Jestem Aniołem Pokoju!”. Takie były pierwsze słowa, jakie wiosną 1916 r.
skierował do pastuszków fatimskich lśniący
niebiańskim światłem młodzieniec niezwykłej
urody. Nie lękajcie się! Ten nakaz Boga jest obecny w
całej historii zbawienia (por. Rdz 15,1; Wj 14,31; Pwt 4,10;
Ps 27,1; Prz 1,7.19; Łk 1,30; Ap 2,10). Nawet Jezus mówi
uczniom, aby się nie bali. Prosi ich o to na przykład, gdy –
przy przeciwnym wietrze i w ciemnościach nocy – Apostołowie płyną po wzburzonym morzu (por. Mt 14,27).
Jasne jest również pierwsze przesłanie Anioła – wypowiedziane przecież w czasie trwania I wojny światowej, podczas globalnego kryzysu: Nie bójcie się! Anioł Pokoju mówi
to, co Chrystus Zmartwychwstały: „Pokój wam!” (por. J 20,
19.26). Jezus ukazał i wciąż ukazuje moc miłości Ojca: oto
zwyciężył zło (por. J 16,33), wstąpił do Ojca (por. J 20,17)
i pozostaje pośród nas (por. J 20,19). Dlatego radują się
uczniowie (por. J 20,20), a pastuszkowie są zachwyceni
słowami Anioła Pokoju.
Nie bójcie się!
Jestem Aniołem Pokoju
D
zieci z Fatimy przypominają nam, że aby wejść
do Królestwa Niebieskiego trzeba być jak one (por.
Mt 18,3) – nieustannie gotowe do wzrastania, przede
wszystkim jako umiłowane dzieci Boże. W istocie
prawdziwa adoracja angażuje nas w Boską świętość
do tego stopnia, że daje nam cały czas, całą wieczność, daje nam ciszę i słowo Boże, które napełnia
ufnością i czyni z nas dzieci Boga. Tego właśnie doświadczyli pastuszkowie i dlatego ofiarowali się Bogu,
aby z ich serc uczynił sanktuaria Swojego słowa.
W tym samym 1916 roku, w lecie, gdy pastuszkowie
wesoło się bawili, Anioł Pokoju pojawił się ponownie.
Prosił, aby modlili się, modlili się wiele... Tym samym
potwierdził, że w serca dzieci Bóg zechciał wlać ojcowską czułość i miłość. Oto powołanie dzieci z
Fatimy: przez swe święte czyny (zwane przeważnie
„ofiarami”) pomnażać łaski Boga głoszone przez Jego
Syna, Jezusa. Wielka jest łaska, jaką zostali obdarzeni pastuszkowie! Nazwano to nawet „kapitałem łask”,
a więc życiem w tak silnej łączności z Bogiem, że
wszelkie działania (przede wszystkim przezwyciężanie trudności) oddawane są Przenajświętszej Dziewicy Maryi w przekonaniu, że Ona uczyni z nich dobro
dla tych, którzy tego najbardziej potrzebują.
...Warto przy tym pamiętać, że
ani studnia, ani cysterna nie
dają wody; zasila je źródło i
jego trzeba, żeby miały wodę.
Podobnie Bóg potrzebuje
posłańców, aby nieśli światu
świeżość i smak, które tylko
On daje...
Dzieci często bawiły się obok cysterny. Tak jak w wielu miejscowościach wokół studni i zbiorników budowano domy, tak i tu spotykali się ludzie przychodzący
po wodę. Warto przy tym pamiętać, że ani studnia,
ani cysterna nie dają wody; zasila je źródło i jego
trzeba, żeby miały wodę. Podobnie Bóg potrzebuje
posłańców, aby nieśli światu świeżość i smak, które
tylko On daje.
Co prawda dziś w miastach i wsiach rzadko widać
studnie i cysterny, ale nie można zapominać, że: 1)
źródła wody są absolutnie niezbędne do życia 2) człowiek nie potrafi wytwarzać tego podstawowego dobra, jakim jest woda – autentyczny dar Boga.
Studnia w Piśmie Świętym
Studnia Arneiro, Fatima, Portugalia
Woda – wyjątkowy dar
To drugie spotkanie Anioła Pokoju z pastuszkami
miało miejsce koło studni, znajdującej się obok domu
Łucji. Ta studnia, zwana „Arneiro” (tzn. „na piasku,
piaszczysta”- przyp. tłum.), należała do rodziny Łucji i
służyła do gromadzenia wody deszczowej. W tym regionie zawsze odczuwano niedostatek wody – nawet
nazwa studni mówi nam, że są to piaszczyste tereny.
Studnia Arneiro to właściwie cysterna o głębokości
sześciu metrów.
W Piśmie Świętym źródło wody żywej – w przeciwieństwie do martwych wód przechowywanych w
cysternach (por. Jr 6,7; 2P 2,17) – symbolizowało życie Boże (por. Jr 2,13; Ap 7,17; 21,6). Symbolika ta
była na tyle wyrazista, że psalmista wyśpiewuje: „Jak
łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Dusza moja pragnie Boga, Boga
żywego” (Ps 42,2-3). W innym miejscu Biblia nazywa
źródłem życia mowę człowieka prawego i roztropnego (por. Prz 10,11). W Piśmie Świętym studnia jest
szczególnie związana z życiem, a co za tym idzie z
postaciami oblubienicy (por. Pnp 4,12.15) czy żony
(por. Prz 5,15-18). Prorok Izajasz mówi: „Nędzni i
biedni szukają wody, i nie ma! Ich język wysechł już
z pragnienia. Ja, Pan, wysłucham ich, nie opuszczę
ich Ja, Bóg Izraela. Każę wytrysnąć strumieniom na
nagich wzgórzach i źródłom wód pośrodku nizin. Za-
mienię pustynię na pojezierze, a wyschniętą ziemię na
wodotryski” (Iz 41,17-18).
Wszyscy pamiętamy spotkanie Jezusa z samarytanką (por. J 4,1nn). Gdzie się to wydarzyło? W mieście
Sychar, a konkretnie przy studni Jakuba – w miejscu
życia, spotkania, pragnienia, pożądania, miłowania,
zjednoczenia (por. Rdz 16,14; 21,30). Tradycja studni
Jakuba zrodziła się ze spotkania owego patriarchy z
jego przyszłą żoną (Rachelą) przy studni, z której poił
swoje stada i swoje potomstwo (por. Rdz 29, 1nn).
Życie patriarchy Jakuba, który miał wielką wizję czy
też doświadczenie Boga (por. Rdz 28,12nn), wskazuje drogę do ponownego spotkania w Bogu ze skłóconymi braćmi (por. Rdz 25,1-36,43). Józef, syn Jakuba,
wrzucony przez braci do studni (por. Rdz 37,2-50,26)
uczy nas jak wprowadzać sprawiedliwość między
braćmi. Także przy studni narodziła się relacja Izaaka
i Rebeki (por. Rdz 24,1nn), a potem małżeństwo Mojżesza i Sefory (por. Wj 2,15-22).
Podobnie i studnia Arneiro jest dziś wspominana nie
z powodu wody, którą przechowywała, ale za sprawą aktu zjednoczenia i miłości przypieczętowanego
słowem, które tu otrzymali pastuszkowie i wszyscy
ci, którzy w nie wierzą. Obecnie cysterna Arneiro jest
zakryta, ale tajemnica, która przy niej była głoszona
przez Anioła Pokoju rozlała się na całą ludzkość, a
Fatima stała się „ołtarzem świata”.
Źródła życia
Anioł Pokoju pragnie – podobnie jak Jezus (por. J 4,3234; 18,11) – napełnić pastuszków wodą, która pochodzi
tylko od Boga: życiem Bożym, wodą prawdy, ufności,
pokoju, pojednania. Bóg pragnie dać nam tę wodę żywą
(por. J 19,28), dlatego wychodzi nam na spotkanie i –
podobnie jak z bawiącymi się koło studni pastuszkami
– poprzez swoich posłańców (zwanych także Aniołami)
prowadzi z nami dialog.
Ludzie, którzy hołdują przemocy i doprowadzają do
podziałów nie czerpią z Bożego źródła; czerpią z innych źródeł, które można przezwyciężyć jedynie pragnieniem obudzonym przez słowo Boże – wodę, która
wytrysnęła z boku Jezusa ku Bogu w tym, kto w Niego
wierzy. Samarytanka poprosiła Pana Jezusa o tę wodę,
aby „już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać” (J
4,15). Pastuszkowie przyjęli słowo posłańca – ofiarowali się do końca, oddali swe życie nieustannej modlitwie.
Jezus pokazuje nam, że dla prawdziwej adoracji nie ma
znaczenia, czy ma ona miejsce w górach, przy studniach czy cysternach, czy innych miejscach uświęconych tradycją; prawdziwa adoracja – tak, jak w doświadczeniu pastuszków przy studni Arneiro – realizuje
się poprzez życie Boże, które wzrasta w człowieku dzięki Duchowi głoszonemu przez Syna Bożego (por. J 4,
14-26). A skoro tak – to miejsce adoracji nie jest sprawą
indywidualną, a ona sama kwestią czysto wewnętrzną.
Jak pokazuje przykład trojga dzieci, które razem się bawiły i razem modliły, adoracja powinna odbywać się w
zjednoczeniu, w Bogu.
Samarytanka – bez zbędnych dyskusji – zostawiła
dzban i zaniosła do swojego miasta słowo, które otrzymała: „Pójdźcie, zobaczcie...” (por. J 4,28-29; 1,39). I
miasto wyszło na spotkanie z Jezusem (por. J 4,30).
Pastuszkowie – mimo, że napotykali wiele trudności, a
nawet spotykały ich prześladowania – nieśli światu słowo pokoju.
Warto przypomnieć tu wizję, jaką pewnego dnia obok
tej studni miała Hiacynta. Dziewczynka ujrzała Ojca
Świętego klęczącego przy stole w bardzo dużym domu,
twarz miał ukrytą w dłoniach i płakał. Na zewnątrz było
dużo ludzi, którzy rzucali w niego kamieniami. Hiacynta
mówiła wtedy: „Biedny Ojciec Święty, musimy się za
niego dużo modlić!”
P
od koniec lata 1916 roku, gdy dzieci odmawiały
modlitwę: „O mój Boże, wierzę w Ciebie, uwielbiam
Ciebie, ufam Tobie, kocham Cię...”, miało miejsce
ostatnie objawienie Anioła w Loca do Cabeço. Anioł
trzymał w rękach Świętą Hostię, przed którą pastuszkowie modlili się do Trójcy Świętej: Ojca, Syna, Ducha
Świętego... Potem wszyscy przyjęli komunię świętą.
W ten sposób Anioł Pokoju, który ukazał się trzy razy,
wypełnił swoją misję wyniesienia dzieci do świętej komunii z Bożą Rodziną.
Wygłosiwszy wielką mowę o chlebie życia (por. J
6,23nn) Jezus, Syn Boży ogłasza: „Słowa, które Ja
wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6,63).
W istocie tylko przyjmując to słowo żywe możemy
prawdziwie doświadczać i pragnąć komunii z Bogiem, z innymi ludźmi i ze światem. W tym znaczeniu
Jezus mówi: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we
Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije!” (J 7,37; por. Wj
17,1nn); Jego słowo jest wodą żywą (por. Pwt 8,15; Iz
12,3; Ez 47,1-12; 1Kor 10,4).
Pić wodę żywą, doświadczać Ducha, który jednoczy
Syna z Ojcem to łączyć się z Bogiem, który jest niewyczerpanym źródłem wody żywej, zachęcającej do
życia czystego i szczęśliwego (por. J 4,10nn; 6,35;
7,37; 19,28nn). Dlatego Jezus z wysokości krzyża
mówi: „Pragnę” (J 19,28; por. Ps 22,15; 69,22). Syn
Boży pragnął wypełnić misję – wypić kielich dany od
Ojca, by pozwolić uczniom pić Swoje życie w Bogu
(por. J 4,1nn; 18,11).
Syn pragnie Ojca i pragnie naszego pragnienia; pragnie wody, którą tylko On może dać. On jest wodą
żywą, która gładzi grzech świata (por. J 1,29.36), w
której jest miłość (por. J 1,17), przebaczenie (por. J
1,29), zbawienie (por. J 4,42). Bok Jezusa (pleura –
por. J 19, 34) jest prawdziwym źródłem wody żywej.
W greckim tekście Septuaginty (Biblii LXX) termin
pleura występuje w opisie stworzenie kobiety z boku
(żebra) mężczyzny (por. Rdz 2,21-22). Według czwartej Ewangelii, wypływające z boku Jezusa uwielbionego krew i woda, które symbolizują życie w Duchu
(por. J 4, 1nn; 7, 37-39; 19,30), czynią z umiłowanego
ucznia świadka życia otrzymanego od Boga, danego
przez Uwielbionego. Podobnie Bóg chciał, by dzieci
z Fatimy oddały się Jego miłości i czerpiąc z żywego
źródła tej Bożej miłości, były Jego świadkami.
CZCIGODNI FRANCISZEK i HIACYNTA MARTO
Kwartalnik – ISNN 1645-1309
Zwolnione z obowiązku rejestracji w ERC (portugalski Urząd Regulacji Mediów)
na podstawie zarządzenia Dec. Reg. 8/99 de 9/6 art. 12 no. 1A
Dyrektor: S. Ângela de Fátima Coelho ASM
Wydawca i właściciel: Postulacja Franciszka i Hiacynty Marto
Adres: Rua de S. Pedro 9, Apartado 6 – 2496-908 FÁTIMA (Portugalia)
Woda żywa w Piśmie Świętym
–
Rozłupał skały w pustyni i jak wielką otchłanią obficie
ich napoił. Wydobył ze skały strumienie, i wylał wodę jak
rzekę. (Ps 78,15-16; por. 105,40-41)
– Bo podwójne zło popełnił mój naród: opuścili Mnie,
źródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny,
cysterny popękane, które nie utrzymują wody. (Jr 2,13)
– Bo rozleję wody po spragnionej glebie i zdroje po
wyschniętej ziemi. Przeleję Ducha mego na twoje plemię
i błogosławieństwo moje na twych potomków. (Iz 44,3)
– Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją
na pustkowiach. Odmłodzi twoje kości, tak że będziesz jak
zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.
(Iz 58,11)
– Następnie zaprowadził mnie z powrotem przed wejście
do świątyni, a oto wypływała woda spod progu świątyni
w kierunku wschodnim, ponieważ przednia strona
świątyni była skierowana ku wschodowi; a woda płynęła
spod prawej strony świątyni na południe od ołtarza. I
wyprowadził mnie przez bramę północną na zewnątrz
i poza murami powiódł mnie od bramy zewnętrznej,
skierowanej ku wschodowi. A oto woda wypływała spod
prawej ściany świątyni, na południe od ołtarza. (Ez 47,1-2)
– I stanie się owego dnia, że góry moszczem ociekać
będą, a pagórki mlekiem opływać i wszystkie strumienie
judzkie napełnią się wodą, a z domu Pańskiego wypłynie
źródło, które nawodni strumień Szittim. (Jl 4,18)
– W owym dniu wypłyną z Jerozolimy strumienie wód,
połowa z nich [popłynie] do morza wschodniego, a połowa
do morza zachodniego. I w lecie, i w zimie tak będzie. A
Pan będzie królem nad całą ziemią. Wówczas Pan będzie
jeden i jedno będzie Jego imię. (Za 14,8-9)
– Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi
ich słońce ani żaden upał, bo paść ich będzie Baranek,
który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł
wód życia: i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu. (Ap 7,16-17)
Dziękujemy ze wszystkie darowizny przesłane nam, aby pokryć wydatki związane z
prowadzeniem Procesu Kanonizacyjnego
Pastuszków.
Bez tej materialnej pomocy prowadzenie
tego Procesu byłoby niemożliwe.
Wszystkich, którzy pragną wspomagać tę sprawę prosimy o przesyłanie środków na następujące konto:
Secretariado dos Pastorinhos
Banco Millennium BCP
NIB: 0033-0000-45340426373-05
IBAN: PT 50-0033-0000-45340426373-05
SWIFT: BCOMPTPL
Druk: Gráfica Almondina, Zona Industrial 2354-909 Torres Novas
Kontakt:
tel: (00 351) 249 539 780 • fax: (00 351) 249 539 789
e-mail: [email protected]
www.pastorinhos.com