docZwiastun do ściągnięcia w formacie pdf
download 
Reklamacja Transkrypt
Zwiastun do ściągnięcia w formacie pdf
Nr 2 (29) ROK VIII 2016 www.wloclawek.franciszkanie.pl Pismo Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej Niezawodnej Nadziei i Parafii przy Klasztorze Franciszkanów we Włocławku WITAJ, NASZA NADZIEJO! Z głęboką pokorą upadamy przed Tobą, Święta Boska Rodzicielko, Pani Łaskawa. Wśród życia mojego kniei Jesteś Ty Matko Nadziei Moja umiłowana Matko Rozmodlona, Skupiona, Smutna Ja zawierzam Ci moje smutki Zawierzam Ci moje jutro Jutro mojej lepszej nadziei Proszę Cię Matko o pomoc Dla smutnych matek Włocławka Miej w swojej opiece młodzież zagubioną Młodzież uczącą się, w dorosłe życie wstępującą Daj im Matko Łaskawa Dużo Twojej Dobrej Nadziei Na lepsze jutro, pogodniejsze dni Na Naszej Polskiej Ziemi Agnieszka Dobińska Mateńko Najświętsza, ratuj moją córkę Annę z sideł szatana, który zwiódł ją i sprowadził na złą drogę. Wyzwól ją Matko ze względu na jej dzieci, które cierpią z tego powodu. Proszę Cię o to najgoręcej. Teresa Matko Najświętsza, dziękuję Ci za wszelkie dobro. Proszę, czuwaj nade mną i moją rodziną. Obdarz nas zdrowiem i szcżęściem oraz chroń nas od złego. Czcicielka Mateńko kochana, dziękuję, że czuwasz nade mną. Błagam, otocz opieką moją rodzinę i pomóż mi pokonać moje problemy życiowe, które są dla mnie ogromnym cierpieniem. Wskaż mi drogę ratunku. Małgorzata Słowo proboszcza Słowo proboszcza o. Mariusz Dębiński OFM R ozpoczęliśmy nowy rok szkolny i katechetyczny. Wnet rozpoczniemy nowy rok studiów. Będziemy zgłębiać arkany wiedzy, również tej o Bogu. Bóg jest nieskończoną głębiną mądrości i wiedzy, które stanowią niepojęte i nieogarnione bogactwo. Jego wyroki są dla nas nieznane, Jego drogi nie do wyśledzenia. Jego tajemnica trwa od wieków, a w tych Bożych tajemnicach jest Chrystus, zaś w Chrystusie w sposób przedziwny i my wybawieni od wieków. Tajemnica Boga została nam objawiona przez Jezusa Chrystusa i Ducha Parakleta. Wiedza teologiczna prowadzi do mądrości, która sprawia, że wiadomości wchodzą w nasz krwioobieg duchowy i stają się motorem naszego postępowania. Potrzebna jest wiedza, teologia, potrzebne są formuły i te teologiczne, i te modlitewne, ale są one tylko pewnym etapem na drodze do Boga, którego trzeba poznać i pokochać i wcielić w nasze życie. Pozwólmy się oświecić Bożym Słowem, abyśmy każdego dnia mogli zgłębiać poznanie Boga. Oby nasze życie biegło dla Niego, z Nim i przez Niego, bo w Nim jest wszystko i Jemu chwała na wieki wieków. Niech nam w tym wszystkim dopomaga Pani Niezawodnej Nadziei, którą przed sześciu laty ukoronowaliśmy! 3 Z okazji VI rocznicy koronacji cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej publikujemy rozważanie bpa J. Zawitkowskiego, wygłoszone podczas Apelu Jasnogórskiego w katedrze włocławskiej, w przeddzień tego wielkiego wydarzenia Stoję przed Tobą, Matko moich spełnionych nadziei. To miejsce jest dla mnie. Tu jest Dom Boży i Brama Niebios. Z bojaźnią przyszliśmy tu wszyscy. Tu jest moje Betlejem. Tu walczyłem z Bogiem, a On ze mną – o moje życie. Podnoszę w świętej włocławskiej katedrze, katedrze męczenników, oczy ku górze, Stamtąd przyjdzie moje ocalenie. Jezu Ukrzyżowany, to Ty w chwili śmierci pamiętałeś o mnie. Powiedziałeś Matce: Niewiasto oto syn Twój, synu oto Twoja Matka. Ty zawsze stoisz pod krzyżem. Ty zawsze wiesz, gdzie jest Twoje miejsce. O, jaka piękna jesteś, Matko Niezawodnej Nadziei. Jesteś zamodlona jak dziewczynka po I Komunii świętej. Matko, spójrz teraz na mnie! Wiem, że jesteś skupiona na tym co zachowujesz w swoim sercu. Ale nam bardzo potrzeba Twojego spojrzenia. Podnoszę oczy ku górze. Tam jest Twój Syn. I słyszę straszny sąd świata nad Tobą. Czy Ty jesteś Królem? Tak, ale nie takim jak ty. Gdybym był takim jak ty, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany żydom. Królestwo moje nie jest stąd. Więc Ty jesteś królem? Tak, jam się na to narodził i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Cóż to jest prawda? 4 A oni na Krakowskim Przedmieściu krzyczeli: Barabasza chcemy a nie Ukrzyżowanego. Krew Jego na nas i na syny nasze. Co wyście powiedzieli, to się wam stanie! Więc rozumiem, Matko, dlaczego będziesz we Włocławku ukoronowana. Ze Świętego jesteś wzięta, z pałacu. Zginęłaś nam, Matko, jak zginęło tylu Polaków i myśleliśmy, że już nie wrócisz, że Cię już nigdy nie zobaczymy. Jakżeś się znalazła w pałacu biskupa? Wiem, że słyszałaś tam modlitwy Pasterza, że przyjmowałaś tam wszystkie troski i sprawy beznadziejne, bo jesteś Matką Niezawodnej Nadziei. Jutro biskup włocławski włoży na Twoje skronie koronę. O jak Ci Matko jest do twarzy! O jaka śliczna jesteś, Królowo! A ja będę chodził do franciszkanów. Będę Cię oglądał jako ukoronowaną Królową Włocławka, Królową Nieba i Ziemi, Wszystkich Świętych. A jednak będę do Ciebie mówił, Matko. Tak mi dzisiaj jesteś potrzebna, gdy w tym świecie tyle niepokoju I w mojej ojczyźnie zgubiłem wszelką nadzieję. Czy jeszcze znajdą się ludzie, którzy będą po Bożemu, po polsku myśleć? Matko moich utraconych nadziei, przywróć nam dni szczęśliwe. Bądź nam Jutrzenką jasnej nauki, dobrej nauki. Popatrz na Włocławek. Mówili o nim, że czerwony. Pisali o nim, że pamiątka z celulozy A dziś nie spał Włocławek. Królowa szła ulicami. Orkiestra Jej grała. Pięknie grali. Ludzie śpiewali. W oknach się modlili. I wyrostki niegrzeczne. Matko, to nasze dzieci. Nie gniewaj się na nich. Nie nauczyliśmy ich wierzyć. Nie nauczyliśmy ich kochać. Pogubili się. Nasze biedne dzieci. U stóp Twoich, Królowo, ktoś złożył złotą różę. Bo jesteś Królową. Najpiękniejsza spośród Kwiatów. Lipo Pachnąca. Opiekunko Skowronków. Jaskółek Matko. Nie wypowiem Ci wszystkich słów mojej miłości i dziecięcej wiary. Ty czytasz w sercu człowieka. Teraz okaż, że jesteś Matką. Jeszcze więcej! Okaż, że jesteś Królową. Matko, dzisiaj całe miasto jest Twoje. Królewskie. Wszystkich ich Tobie oddaję. Zrób im krzyżyk na dobranoc, jak dobra Matka. Daj im sen spokojny. Przytul ich jak Matka. Niech wstaną w spokoju. Już będzie nowy dzień. Dzień Twojej koronacji. 410 piesza pielgrzymka z Włocławka do Skępego Wczesnym rankiem z klasztoru Franciszkanów we Włocławku wyruszyła piesza pielgrzymka do Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Skępskiej. Zanim pątnicy postawili pierwsze kroki na pielgrzymkowym szlaku uczestniczyli w Eucharystii, której przewodniczył Kustosz Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej Niezawodnej Nadziei o. Mariusz Dębiński. To już 410 wędrowanie mieszkańców Włocławka do Matki Bożej Brzemiennej – Królowej Mazowsza i Kujaw, w podzięce za ocalenia mieszkańców od zarazy. Corocznie włocławianie (i nie tylko) wyruszają 7 września, aby uczestniczyć w uroczystościach odpustowych ku czci Pani Mazowsza i Kujaw w święto Jej Narodzenia, przewidziane w kalendarzu liturgicznym na dzień 8 września. Trasa pątników prowadziła: ul. Brzeską – Mostem Marszałka Rydza-Śmigłego przez Wisłę – Szpetal Górny – Lipno – Karnkowo – Skępe. Odległość do pokonania wyniosła 36 km. Każdy z uczestników dzielił się swoim świadectwem przeżywania codzienności. Atmosfera modlitwy, śpiewu i dobrego słowa wzbogacała całą wspólnotę. Po strawie duchowej, zwieńczeniem dnia było ognisko (śpiewy, tańce, pieczenie kiełbasek). Poranek dnia 8. to wiele chwil spędzonych na modlitwie w sanktuarium i przygotowaniach do uroczystej Mszy Świętej pod przewodnictwem ks. abp. Józefa Michalika. Usłyszane Słowo Boże, prawda płynąca z Ewangelii, przyjęcie Komunii Świętej napełniło pielgrzymów nadzieją i na powrót ożywiło entuzjazm wiary. Tegoroczne przygotowanie i animację grupy włocławskiej idącej do Skępego koordynował o. Arkadiusz Gołpyś. o. Arkadiusz Gołpyś 5 P Zakończenie prac remontowych rotokółem z dnia 7 września 2016 r. z komisyjnego odbioru prac i robót budowlanych polegających na przywróceniu pierwotnej kolorystyki elewacji kościoła i klasztoru zakończyliśmy nasze wspólne dzieło. Wprawdzie planowany czasokres na wykonanie tegoż zadania był przewidywany na dłużej, niemniej dobra pogoda i inne okoliczności pozwoliły na przyśpieszenie prac i w efekcie na szybsze ich zakończenie. Dlatego „Bogu niech będą dzięki” za to co zostało wykonane i za czas, który On – Pan nam podarował. Bardzo serdecznie dziękuję wszystkim ofiarodawcom i tym imiennym i tym bezimiennym. To m.in. dzięki Wam, dzięki Waszym niekiedy ewangelicznym wdowim groszom można było nadać naszej świątyni i klasztorowi nową, piękną szatę. Na dzień dzisiejszy ofiary składane indywidualnie, w kopertach i ze zbiórek po mszach św. pokryły w połowie wykonane prace. Na zapłacenie całości prac została wzięta pożyczka, którą powoli, jakoś będziemy spłacać. Licząc na dalsze zrozumienie w tej kwestii i wspieranie finansowe, cieszmy się i bądźmy dumni, że nam wszystkim to i tak się udało. Bóg zapłać także tym wszystkim, którzy w tej intencji ofiarowali swoje modlitwy i cierpienia. o. Robert Prokopiuk – gwardian klasztoru B yliśmy tam, na Światowych Dniach Młodzieży w Krakowie. Mimo obaw o prawdopodobieństwo zamachów, ostrzeżeń i namów znajomych, pojechaliśmy. Nic nie odda atmosfery jaka panowała podczas tych trzech dni, jak była wspaniała, podniosła i jak natchnęła nas nową wiarą. Uczynił to widok nieskończonych pochodów, przemarszów młodych ludzi z całego świata oraz obcowanie z nimi. Nikt nie przejmował się barierami językowymi i kulturowymi, każdy był otwarty i przyjaźnie nastawiony. 6 Nocowaliśmy w remizie straży pożarnej w miejscowości Niepołomice Podgrabie. Serdeczność ludzi, którzy nas przyjęli jest do opisania w nowym artykule, wystarczy wspomnieć, że całkowicie spontanicznie organizowali dla nas poczęstunki i podwózkę na dworzec PKP (ok. 7 km) prywatnymi samochodami. Droga krzyżowa na krakowskich Błoniach była niesamowitym spektaklem, który na długo zostanie nam w pamięci. Artyzm i wykonanie na najwyższym poziomie. Powrót z drogi krzyżowej był fantastyczną manifestacją radości z przebywania z Ojcem Świętym, śpiewem i tańcami poszczególnych narodowości. Natomiast Msza św. z Papieżem była przeżyciem niesamowitym, emanującym wiarą i szczęściem. Widok tylu ludzi z całego świata modlących się wokół nas wspaniale utwierdził naszą wiarę. Tego się nie da zapomnieć!!! Sławomir i Kacper Macieja P Różany ogród aździernik nieodłącznie kojarzy się nam z modlitwą różańcową. Każdy z nas zna sznur paciorków z medalikiem i krzyżykiem, przesuwany między palcami i odliczający Zdrowaś Mario w drodze ku kolejnej Tajemnicy. Sama modlitwa znana jest w tradycji katolickiej już od czasów średniowiecza i nazywana była Psałterzem Najświętszej Maryi Panny. Popularna nazwa różaniec pochodzi natomiast od łacińskiego słowa rosarium czyli ogród różany. Dosłowne znaczenie wyrażenia różaniec to wieniec z róż, symbolicznie ofiarowywany Matce Bożej. Białe kwiaty to Zdrowaś Mario wypowiadane przy Tajemnicach Radosnych, czerwone przy Tajemnicach Bolesnych, zaś żółte przy Tajemnicach Chwalebnych. siąt koralików określanych jako różany wieniec. Był to wówczas sznur przypominający korale, bez podziału na dziesiątki, gdyż służył do odmawiania modlitwy Ojcze nasz. Wprowadzenie Zdrowaś Mario, wiązało się ze szczególnym nabożeństwem do Matki Bożej. Na wzór cystersów powtarzano modlitwę pięćdziesiąt, sto lub sto pięćdziesiąt razy. Jan van Eyck, Madonna fragment Ołtarza Gandawskiego, 1425-1433, tempera, deska Stefan Lochner, Maryja w ogrodzie różanym, ok. 1448 r., tempera, deska Pierwotnie wykorzystanie paciorków nanizanych na sznur przy modlitwie wiązało się z włączeniem wiernych, nie umiejących czytać i pisać, w odmawianie Liturgii Godzin. Pierwszymi, którzy zaczęli używać różańca byli benedyktyni i cystersi, a służyło im do tego pięćdzie- Tajemnice różańcowe pojawiły się w 1409 r. za sprawą mnicha kartuskiego Dominika z Prus, który życie Najświętszej Maryi Panny i Jezusa Chrystusa podzielił na pięć dziesiątek, począwszy od Zwiastowania, aż do Powtórnego przyjścia Syna Bożego. Rozważano więc wówczas pięćdziesiąt Tajemnic. Niemieccy dominikanie zmniejszyli liczbę tajemnic do piętnastu, którym towarzyszyło odmawianie stu pięćdziesięciu modlitw Zdrowaś Mario, a Jakub Sprenger, założyciel pierwszego Bractwa Różańcowego, dodał po każdej dziesiątce modlitwy Ojcze nasz i Wierzę w Boga. Z czasem dominikański różaniec stał się bardzo popularny wśród wiernych, 7 a samą modlitwę zaczęto wiązać ze św. Dominikiem Guzmanem, który miał otrzymać pierwszy różaniec z rąk Najświętszej Maryi Panny. Aż do 2002 r. rozważano piętnaście Tajemnic Różańca Świętego – Radosne, Bolesne i Chwalebne. Tajemnice Światła wprowadził św. Jan Paweł II jako propozycję, która z radością została przyjęta w całym Kościele katolickim. Na przestrzeni czasu, wraz z wprowadzeniem nowych modlitw i koronek do Matki Bożej, pojawiły się także pomocne ich odmawianiu różańce. Zdarza się, iż spotykamy się z takimi nietypowymi sznurami paciorków i nie wiemy z czego te różnice wynikają. Pomocna może się okazać wówczas choćby drobna wiedza na ten temat. Przypatrzmy się zatem bogactwu samych koronek Maryjnych, obok których istnieje także wielki zbiór modlitw do Pana Jezusa i Świętych Pańskich, przypisanych różnym formom sznura paciorków z symbolami chrześcijańskimi. Koronka Dwunastu Gwiazd (ku czci Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny) pokonanie złego, siódma natomiast ofiarowana jest za triumf Niepokalanego Serca Maryi. Koronkę pokoju, wraz z modlitwą wprowadzającą odmawia się w Postulacie Margaretka, który jest pięknym modlitewnym wsparciem dla kapłanów. Koronka do Matki Bożej z Lourdes (Koronka osiemnastu objawień) Sznur różańcowy rozpoczyna medalik z wizerunkiem Matki Bożej z Lourdes oraz Św. Bernadetty na odwrocie. Po nim następują dwa białe, trzynaście błękitnych, ponownie jeden biały oraz dwa błękitne paciorki. Na pierwszych dwóch modlimy się wezwaniem Cała piękna jesteś, Maryjo... oraz Święta Bernadetto, prowadź nas..., kolejne, błękitne koraliki to modlitwa błagalna O Niepokalana Maryjo, prowadź nas do Jezusa, aby oczyścił nas z grzechów. Obyśmy pili Wodę Życia. Szesnasty koralik, symbolizujący objawienie w którym Maria odpowiada na pytanie o imię słowami Ja jestem Niepokalane poczęcie następuje wezwanie: O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy. Różaniec z medalikiem przedstawiającym Matkę Boską w otoczeniu dwunastu gwiazd, tak jak została Ona opisana w Apokalipsie św. Jana. Sznur podzielony na trzy części, z których każda składa się z czterech paciorków, najczęściej w kształcie gwiazd. Koronka ta składa się z trzech modlitw Ojcze nasz oraz dwunastu Zdrowaś Mario na cześć tyluż przywilejów Najświętszej Maryi Panny: czterech przywilejów nieba (przyjście Maryi na świat, Zwiastowanie, Zstąpienie Ducha Świętego i poczęcie Syna Bożego), czterech przywilejów ciała (Maria jako pierwsza w dziewictwie, płodna bez skażenia, ciężarna bez choroby i rodzicielka bez boleści) oraz czterech przywilejów serca (poświęcenie pokory, łagodność wstydliwości, wielkoduszność wierności i męczeństwo serca). Koronka Niewolnictwa Maryjnego Koronka Pokoju Sznur różańca z medalikiem przedstawiającym Niepokalane Serce Maryi, po którym następują trzy cząstki po pięć paciorków. Modlitwę rozpoczyna uwielbienie Chwała Tobie Trójco Przenajświętsza za łaski, przywileje i błogosławieństwa nadane Niepokalanemu Sercu Maryi. Pierwsza cząstka odmawiana na cześć Radości Serca Pani Maryi składa się z pięciu Chwała Ojcu oraz słów Ciesz się i raduj Niepokalane Różaniec starej chorwackiej Koronki Pokoju, zwanej także Medjugorską, rozpoczyna krzyżyk, po którym następuje jeden paciorek na którym odmawiamy Wierzę w Boga, oraz siedem cząstek po trzy koraliki dla modlitw Ojcze nasz, Zdrowaś Mario oraz Chwała Ojcu. Trzy pierwsze cząstki poświęcamy intencji zwycięstwa Maryi, trzy kolejne odmawiamy za 8 Różaniec rozpoczyna Cudowny Medalik z wizerunkiem Najświętszej Maryi Panny w koronie, z wieńcem gwiazd nad głową, depczącą węża. Na sznurze znajduje się dwanaście paciorków, na których odmawiamy Zdrowaś Mario. Koronkę rozpoczynamy od wstawienniczej modlitwy Matki Bożej, kończymy natomiast Pieśnią Magnificat. Dwanaście koralików odnosi się do cnót Niepokalanej: Wiary, Nadziei, Miłości, Pokory, Czystości, Ubóstwa, Posłuszeństwa, Cierpliwości, Roztropności, Sprawiedliwości, Męstwa i Umiarkowania. Koronka do Niepokalanego Serca Pani Maryi Serce Maryi. Druga cząstka – na cześć Boleści Serca Pani Maryi to pięciokrotne odmówienie Chwała Ojcu oraz Niech będzie błogosławione Bolesne i Niepokalane Serce Maryi. Trzecia cząstka poświęcona jest ku czci Uwielbienia Serca Pani Maryi, z powtórzonym pięć razy Chwała Ojcu i Niech triumfuje i króluje Niepokalane Serce Maryi. Na zakończenie następuje potrójne wezwanie Najświętszego Serca Jezusa, Niepokalanego Serca Maryi oraz wstawiennictwa Św. Józefa. Koronka do Matki Bożej Śnieżnej Różaniec rozpoczyna krzyżyk, sznur trzech paciorków z medalikiem z Matką Boską Śnieżną oraz wieniec pięciu cząstek po pięć koralików rozdzielanych czterema paciorkami. Modlitwę zaczyna znak Krzyża Świętego oraz na trzech paciorkach: Ojcze nasz, Zdrowaś Mario oraz Chwała Ojcu. Na medaliku z wizerunkiem Matki Bożej odmawiamy modlitwę św. Bernarda Memorare, po której następują cząstki pięciokrotnego Zdrowaś Mario. Po każdej cząstce wzywamy wstawiennictwa modlitewnego Matki Bożej Śnieżnej, Świętego Józefa, Świętej Teresy i Świętego Eugeniusza de Mazenod. Na zakończenie koronki odmawiamy Magnificat. Koronka do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy Wieniec pięćdziesięciu paciorków z pojedynczym koralikiem na sznurze łączącym go z medalikiem z wizerunkiem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Na medaliku modlimy słowami O Najświętsza Panno Maryjo Nieustającej Pomocy, otocz nas ustawicznie płaszczem Twej przemożnej obrony. Pojedynczy paciorek to wezwanie Matki Bożej i przedstawienie naszej intencji modlitewnej, po którym następuje pięćdziesięciokrotne wołanie Matko Boża, pociesz i pomóż nam! Koronka do Matki Radości Różaniec rozpoczyna sznur z dwoma koralikami i Cudownym Medalikiem Matki Bożej, po nim następują trzy cząstki pięciu paciorków rozdzielone dwoma pojedynczymi. Na medaliku wzywamy Maryję, Matkę Boskiej Radości prosząc o wstawiennictwo w naszych intencjach. Dwa paciorki to modli- twy Wierzę w Boga i Ojcze nasz. Po nich następują cząstki, na których odmawiamy pięć razy Zdrowaś Mario oraz po każdej z trzech części prośba O Jezu mój, spraw aby nasze modlitwy mogły przemienić łzy Matki Boskiej Bolesnej w uśmiech Matki Bożej Radości. Koronkę kończy wezwanie Matki Bożej wraz z prośbą o wstawiennictwo, opiekę i łaski. Koronka franciszkańska do Siedmiu Radości Najświętszej Maryi Panny (koronka Seraficka) Sznur modlitewny posiada układ niemal identyczny z Różańcem Maryjnym, z tym wyjątkiem, iż zamiast pięciu tajemnic posiada on siedem. Istnieje wiele sposobów odmawiania Koronki Serafickiej, różniących się samymi modlitwami następującymi po rozważaniu Siedmiu Radości. Zgodnie z tradycyjnym sposobem na krzyżyku (zazwyczaj jest to franciszkański krzyż Tau) odmawiamy Wierzę w Boga i przechodzimy do rozważania tajemnic: Zwiastowania, Nawiedzenia św. Elżbiety, Narodzenia Pana Jezusa, Pokłonu Trzech Króli, Znalezienia Pana Jezusa w Świątyni, Zmartwychwstania Pana Jezusa oraz Wniebowzięcia i ukoronowania Najświętszej Maryi Panny na Królową Nieba i Ziemi. Po każdym rozważaniu odmawiamy Ojcze nasz, następnie dziesiątkę Zdrowaś Mario i Chwała Ojcu. Na zakończenie odmawiamy dwa razy Zdrowaś Mario, Ojcze nasz i Zdrowaś Mario w intencji Ojca Świętego. Dodatkowe Zdrowaś Mario następujące po siedmiu dziesiątkach dopełnia liczbę lat życia Maryi Panny czyli 72. Liczba koronek i typów różańców jest oczywiście o wiele większa. Wymienić można tu Koronkę do Róży Duchownej, do Królowej Światłości, do Krwawych Łez Matki Bożej, do Bogurodzicy, do Matki Bożej Płaczącej z Syrakuz (o nawrócenie i przemianę życia), do Matki Bożej z Guadalupe, Dziecięciu Cnót Ewangelicznych Najświętszej Maryi Panny, do Gwiazdy Morza, do Królowej przenajdroższej Krwi, do Matki Pocieszenia, do Krwawych i Olejnych Łez Matki Bożej, do Płomienia Niepokalanego Serca Maryi, do Siedmiu Boleści Matki Bożej oraz Stabat Mater Dolorosa. Każdy z towarzyszących im sznurów modlitewnych jest nieco inny. Różnią się ilością części, liczbą paciorków i modlitwami czy wezwaniami. Najpopularniejszy Różaniec Maryjny można spotkać w formie obrączki na palec, karty z tłoczonymi pa- 9 ciorkami, bransolety czy pojedynczej dziesiątki, którą zawsze można mieć przy sobie. Warto w tym momencie zwrócić uwagę na te różańce, których powinniśmy się wystrzegać. Sznury modlitewne wykonywane jako bransolety są tutaj najbardziej niebezpieczne – możemy niestety trafić na wiązane splotem shamballa – forma spirali, splotem celtyckim, które mają wymiar demoniczny. Także na medalikach, zdarza się, iż „przypadkiem” Chrystus na wizerunku błogosławi lewą ręką wzniesioną ku górze. Nie jest to błąd, ale zamierzona zmiana. Odwrócony obraz nie przedstawia już Jezusa, a zamiast błogosławieństwa jest to znak przekleństwa. Dokładnie omawia to pan Grzegorz Bacik w konferencji towarzyszącej rekolekcjom Pan z tobą dzielny wojowniku, prowadzonym przez o. Józefa Witko. Podobnie rzecz ma się z samymi paciorkami różańca – wyglądające atrakcyjnie błękitno-granatowo-białe koraliki przypominające motywem ludzkie oko to niestety oko proroka – symbol islamski. Ważne jest nie tylko co, ale też i jak używamy, w odniesieniu do różańca. Służy on do modlitwy, jest pomocą w odmawianiu Koronek, a nie, jak w wielu przypadkach, dekoracją, biżuterią czy amuletem. Noszony na szyi różaniec może być odczytywany jako znak wiary, jednak czy do tego nie służą krzyżyki i medaliki? Moda na wykorzystanie modlitewnej pomocy jako męskiej czy damskiej biżuterii, oderwanej zupełnie od pobożności jest tak naprawdę profanowaniem symbolu chrześcijańskiego. Podobnie niejednoznaczne jest umieszczanie różańców na wewnętrznych lusterkach w samochodach – jako rodzaj talizmanu jest to jak najbardziej karygodne. Zamiast zawieszać je w aucie (na wysokości wzroku, który rozpraszają w czasie jazdy), przed wyruszeniem w drogę lepiej odmówić z wiarą modlitwę do św. Krzysztofa. Pozostawmy różaniec takim jaki być powinien – ogrodem kwiatów naszych modlitw ofiarowanych Najświętszej Panience. Jim Caviezel, odtwórca postaci Chrystusa, odmawiający różaniec podczas filmowania Pasji, fot. Philippe Antonello Adam Zapora Jedno tylko Zdrowaś Maryjo dobrze powiedziane wstrząsa całym piekłem! św. Jan Maria Vianney Z różnych powodów poszukujemy coraz to innych form modlitwy, coraz to nowszych tekstów. Warto jednak zastanowić się nad przyczyną tych poszukiwań. Czasem będzie to potrzeba rozwoju duchowego, innym razem zmęczenie, znużenie tymi, które odmawialiśmy do tej pory, ale może też być i motywowane podszeptem szatańskim. Tak, tak nie 10 ma w tym stwierdzeniu przesady. Jeśli Zły potrafi podszywać się w fałszywych wizjach i objawieniach pod Osoby Boskie, to dlaczego nie miałby próbować odwieść wiernych od praktyk pobożnych, a skłaniać do fałszywej pobożności? W rozpoznaniu prawdziwej przyczyny tego naszego dążenia może nam pomóc spowiednik czy kierownik duchowy, tych kilka wskazówek – zapytań: 1) Czy aby poprzez nową modlitwę nie staramy się Boga „zagadać”? A już św. Paweł Apostoł ostrzegał przed wielomówstwem pogan. 2) Czy do tej modlitwy nie jest przypisane „natychmiastowe wysłuchanie” i konieczność roznoszenia jej tekstu po kościołach (patrz Łańcuszek do św. Judy Tadeusza czy św. Antoniego), gdzie Boga traktujemy jak handlarza – za określoną liczbę modlitw i przypisanych czynności ma obowiązek dać mi to co żądam. 3) Czy znam źródło pochodzenia danej modlitwy (modlitewnik z czy bez imprimatur), gdyż wiele fałszywych modlitw znajduje się między innymi w książce Rudolfa Szaffera „Armia Najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa”, o której to książce kilka lat temu na łamach „Zwiastuna” pisał o. Bartosz ostrzegając przed nią. Ja chciałbym wspomnieć o kilku „modlitwach” w niej zawartych: – koronce do Dzieciątka Jezus – z oryginalną modlitwą o tej nazwie nie ma nic wspólnego; – różańcu 13 tajemnic do 13 cnót Najświętszej Maryi Panny za dusze w Czyśćcu cierpiące – nie ma potwierdzenia Kościoła co do odpustów, o których wspomina ta książka, a co więcej o tej modlitwie wspomina tylko ta książka; –błogosławieństwo domu – zakończone jest wypaczonym błogosławieństwem poprzez dodanie słowa „Bóg” przed każdą Osobą Boską i przecinkiem zamiast „i” przed drugą Osobą Boską, co sugeruje podrzędność Syna i Ducha Świętego w stosunku do Ojca. Jeśli masz wątpliwości czy korzystasz z właściwych tekstów zapytaj o to spowiednika czy kierownika duchowego, albo po prostu skorzystaj ze wskazówki św. proboszcza z Ars: „Jedno tylko Zdrowaś Maryjo dobrze powiedziane wstrząsa całym piekłem”. Dkn Jordan Dylewski Zmiany personalne w klasztorze C o roku, na przełomie czerwca i lipca, zarząd naszej prowincji zakonnej dokonuje zmian personalnych w klasztorach, w zależności od potrzeb poszczególnych wspólnot. W tym roku zmiany objęły naszą włocławską wspólnotę. Po trzyletniej posłudze we Włocławku, został skierowany do klasztoru w Wieliczce o. Szymon Wierzbiak, któremu dziękujemy za ofiarną pracę i podejmowane dzieła duszpasterskie. Powitaliśmy w naszej wspólnocie dwóch nowych współbraci: o. Arkadiusza Gołpysia (z Warszawy-Mokotowa) oraz o. Andrzeja Kaźmierczaka (z Dzwono-Sierbowic). Nowym duszpasterzom życzymy siły i wytrwałości w codziennej posłudze. Niech na tej drodze nie zabraknie radości i zdrowia oraz ludzkiej życzliwości. red. 11 Żywy Różaniec Kilka minut w ciągu dnia. Tyle potrzeba na odmówienie jednej dziesiątki różańca, do której zobowiązują się członkowie wspólnoty Żywego Różańca, działającej przy parafii pw. Wszystkich Świętych we Włocławku. Jak sami mówią, modlitwa różańcowa, choć trudna i wymagająca, to jednak niezawodny sposób na rozwiązywanie problemów duchowych. W tej modlitwie pulsuje miłość, a człowiek odnajduje radość i pokój. Ludzie modlą się za ludzi, a intencji jest wiele. Miłość do Jezusa Miłość do Jezusa musi mieć cechę delikatności. Zawierzmy się Jezusowie ze swoich trosk, smutków i radości. Jednak nigdy nie chciejmy prosić o nasze rozwiązania. Prośmy, aby udzielał nam łask według swojego rozwiązania. Pan Jezus, nasz Przyjaciel Boski, Zna wszystkie nasze biedy i troski. Wszystkie nasze niedomagania ogarnia Jego moc, Ilekroć Jego Imienia wzywamy – spieszy nam na pomoc. Codziennie dziękujemy za Bożą miłość, Za to, że przebacza nam grzechy i dla nas cierpliwość. Jeśli tylko okażemy skruchę – do Serca swego nas przytula, I opieką swą – nieustannie nas otula. Świętego Ducha swego nieustannie nam udziela, Bo pragnie naszego dobra, radości i wesela. Pragnie, aby Duch Święty nas pocieszał i prowadził, Pragnie, aby Duch Boży wszystkich nas w niebie zgromadził! Bogumiła Szatkowska 12 Wspólnota różańcowa składa się z poszczególnych róż, którą tworzy 20 osób. Każda osoba z róży codziennie odmawia jedną tajemnicę różańca. W ten sposób, w ciągu dnia zostaje odmówiony przez wszystkich członków danej róży cały różaniec. Członkowie wspólnoty różańcowej spotykają się w drugą sobotę miesiąca na Mszy św., której zwykle przewodniczy opiekun o. Łukasz Sławiński. Eucharystia odprawiana jest w intencji żyjących i zmarłych członków wspólnoty. Przed spotkaniem eucharystycznym odmawiany jest przed ołtarzem Matki Bożej Łaskawej wspólny różaniec. Po Mszy św. wspólnota gromadzi się w salce katechetycznej na spotkaniu formacyjnym, podczas którego dokonywana jest zmiana tajemnic. Bardzo istotne jest to, że wszyscy członkowie róży modlą się w tej samej intencji. Trzeba podkreślić, że wspólnota Żywego Różańca ma swoje miejsce w życiu parafii. Widać to wyraźnie podczas sprawowanych nabożeństw, gdy chętnie włączają się w odmawianie różańca, a ten odprawiany jest w sanktuarium dwa razy dziennie. Często swoją obecnością uświetniają procesje eucharystyczne, uczestnicząc w nich w strojach regionalnych. Podczas procesji niesiony jest przez kobiety charakterystyczny wielki różaniec oraz sztandar. Wydaje się, że różaniec jest modlitwą ściśle maryjną. W istocie jednak w centrum różańca stoi Chrystus i Jego bezwarunkowa miłość. Podczas modlitwy różańcowej, Maryja towarzyszy ludziom na drodze odkrywania Bożych tajemnic. Przecież Ona sama „zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu”. Tym co rozważała były słowa i gesty Jej Syna Jezusa Chrystusa. Dlatego przesuwając paciorki różańca, stajemy się jakby naśladowcami Maryi, zmierzając tam, dokąd Ona już doszła. Zmarły we wrześniu br. watykański egzorcysta o. Gabriele Amorth nazwał różaniec potężną modlitwą i doskonałą pomocą. Gdy przyszło mu stoczyć walkę ze złym duchem, sięgał po skuteczną broń, jakim była modlitwa różańcowa. Moc tej modlitwy sprawiała, że siły ciemności ustępowały światłu, którym jest Maryja. red. Krystyna Pawłowska Moja piosnka [II] Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla d a r ó w nieba... Tęskno mi, Panie... (Cyprian Kamil Norwid) Chleb nasz powszedni G dy w codziennej modlitwie powtarzamy słowa: „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”, powinniśmy sobie uświadomić, jak ważny jest on w naszym życiu. Chleb jest jednym z podstawowych produktów spożywczych, a zarazem symbolem pokarmu duchowego. Jest synonimem bogactwa i dostatku, emblematem gościnności oraz produktem, wokół którego powstało wiele wierzeń, zakazów i norm zachowania. W krajach rolniczych urastał do rangi sakralnej, gdyż Fot. 1 Piotr Stachiewicz, ilustracja książkowa, ze zb. autorki zdobywany w pocie czoła, gwarantował byt całych społeczności. Już Stary Testament podaje, że ofiarą składaną w Świątyni Jerozolimskiej było dwanaście chlebów symbolizujących chleb życia. W Nowym Testamencie Chrystus nazywany jest „Żywym Chlebem”, który zstąpił z nieba. Dawne tradycje oraz chrześcijańska symbolika chleba tak głęboko zespoliły się ze sobą, że uczyniły z niego produkt nacechowany świętością. Dlatego w polskiej tradycji był zwyczaj, że bochenek chleba przed przekrojeniem całowano i kreślono na nim znak krzyża, a gdy upadł, obowiązkowo, nawet najmniejszą jego kromkę, całowano. Poświęcony w kościele chleb stawał się skutecznym środkiem ochronnym stosowanym w lecznictwie ludowym oraz przeciw wszelkiemu złu. Chronił bydło przed zarazą, ziemię przed nieurodzajem, a dom przed pożarem. Dlatego w polskich chatach przechowywano chleb w głównej izbie; owinięty w białe płótno, umieszczany był w centralnym miejscu, tuż przy „świętym kącie”, w pobliżu przedmiotów sakralnych. Stare porzekadła ludowe mówią, że: „dopóki ludzie będą ob- darowywać się chlebem, dopóty świat będzie istniał”; „Jak chleb zginie, to świat zginie”. Te ludowe przysłowia zawierają niezwykłą mądrość, każą patrzeć na chleb jako na przedmiot pojednania między ludźmi, promyk nadziei i współczucia dla bliźnich. Bo przecież to wodę i chleb dostarczamy ludziom, których dotknęły klęski żywiołów. Chleb podawany głodnym staje się wówczas znakiem naszego głębokiego człowieczeństwa, wyrazem miłości bliźniego, miłości, która gwarantuje trwanie świata. W polskiej tradycji ludowej chleb pojawia się podczas ważniejszych świąt. Ze szczególną troską przygotowywano go na Boże Narodzenie, stawał się on przedmiotem wróżb, dotyczących dostatku i zdrowia całej rodziny. Jeśli pierwszy upieczony bochenek chleba nie popękał, była to dobra wróżba dla gospodarza domu. Z ciasta chlebowego pieczono podpłomyki, którymi częstowano wędrowców. W uroczystość Trzech Króli obdarowywano dzieci bułeczkami zwanymi szczodrakami, a lepione z ciasta figurki różnych zwierząt, tzw. „nowe latka”, wieszano w izbach lub zanoszono do obór 13 dla zagwarantowania wszelkiej oficjalnych wizyt gościom wręcza pomyślności. Chleb poświęcony się bochen chleba wraz z solą. w dniu św. Agaty (5 lutego) miał Dawniej, gdy wszystkie prace chronić przed bólami gardła, lepolowe wykonywano zespołowo czyć zwierzęta, a mieszany z ziari własnoręcznie, zakończenie żniw nem pod wiosenny siew miał zabyło dla mieszkańców wsi prawpewniać urodzaj. We wschodnich dziwym świętem. Dziś jest inaczej. rejonach Polski z dorodnym koroPracę człowieka zastąpiły w dużej wajem obchodzono wiosną pola, mierze maszyny, a ziemia pośpiewając: „Gdzie korowaj chodzi, zbawiona ludzkiego potu i trudu tam się żytko rodzi”. Chleb to takzatraca dawny, sakralny wymiar. że ważny składnik wielkanocnego O ważności chleba przypomina„święconego”, a w okresie letnim ją nam odbywające się w wielu przedmiot wielu zwyczajów żniwmiejscowościach uroczystości donych. Pod koniec lata upieczone żynkowe o charakterze gminnym, z nowej mąki bochny chleba są parafialnym, diecezjalnym. Szanadal symbolami dziękczynienia nujmy chleb, bo i dziś jest on syFot. 2. „Dożynki” rycina z książki za pomyślne zbiory zbóż, stając H. Biegeleisena, Ilustrowane dzieje linonimem przetrwania, choć coraz się punktem kulminacyjnym ob- teratury polskiej, 1899 r., ze zb. autorki rzadziej używamy zwrotów: „prarzędów dożynkowych. W Polsce cować na chleb”, „mieć na chleb”, nadal kultywowany jest zwyczaj, że podczas wielu „pójść za chlebem”, czy „dobry jak chleb”. Intronizacja Jezusa Chrystusa – ku odnowie duchowej narodu i Kościoła w Polsce Pan Jezus w szczególny sposób chce być naszym Królem, tego On sobie życzy. Polska musi w sposób wyjątkowy uroczyście ogłosić Pana Jezusa swym Królem przez Intronizację Jego Boskiego Serca i wtedy Jezus będzie jej błogosławił i bronił od nieprzyjaciół, my w ten sposób choć w małej cząstce okażemy mu miłość i wdzięczność. Intronizacja to nie tylko ta forma aktu ofiarowania się, ale odrodzenie serc, poddanie ich pod słodkie panowanie miłości (Rozalia Celakówna, Wyznania, 365n). 19 listopada 2016 roku, w przededniu uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata w Krakowie-Łagiewnikach będzie odczytany akt intronizacyjny. P ojęcie intronizacja (łac. inthronizatio – wyniesienie na tron) określa ceremonię wyniesienia kogoś do godności królewskiej. Ceremonia ta zasadniczo składa się z dwóch części: z aktu ustanowienia króla oraz z aktu oddania się pod jego władzę. Jednak w odniesieniu do Pana Jezusa możemy mówić o intronizacji w znaczeniu 14 tylko częściowym. Jezus otrzymał godność królewską od Ojca, Boga Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, a człowiek nic tu dodać ani ująć nie jest w stanie, tzn. Jezus jest Królem niezależnie od woli człowieka. Intronizacja Jezusa Króla nie jest więc ani koronacją, ani nadaniem Jezusowi godności królewskiej czy tytułu królewskiego. Intronizacja Jezusa Króla jest zasadniczym aktem naszej wiary – wybieramy Jezusa i przyjmujemy Jego prawo. Jest to zatem akt na podstawowym poziomie religijnym, wynikający z naszego powołania chrześcijańskiego, odkąd jesteśmy dziećmi Bożymi. Przez akt intronizacyjny przyjmujemy i uznajemy nad sobą królewską władzę Jezusa, wyznajemy ją wobec innych oraz chcemy ją potwierdzać całym życiem. W tle rozwoju idei intronizacji Jezusa Chrystusa, kryje się myśl Piusa XI przedłożona w encyklice „Quas primas” z 1925 roku. W ponownym uznaniu Jezusa Królem w życiu indywidualnym i społecznym, papież upatrywał środek zaradczy przeciw laicyzacji, która w ówczesnym świecie niszczyła życie duchowe chrześcijan. Pius XI pisał, że trzeba zadbać o to, aby Chrystus znowu królował. Wprowadził też uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, w czasie której zachęcał do odmawiania aktu poświęcenia całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Ale nie wspominał o akcie intronizacji. Myśl o potrzebie aktu intronizacyjnego pojawiła się w związku z wszczęciem w archidiecezji krakowskiej w 1996 roku procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożej Rozalii Celakówny, krakowskiej pielęgniarki i mistyczki, zmarłej w czasie II wojny światowej. W sytuacji detronizacji Jezusa w społeczeństwie chrześcijańskim na wielu poziomach życia, bardzo potrzeba dziś Jego intronizacji. Temu wszystkiemu powinna zaś towarzyszyć szczególna modlitwa, wołanie do Pana o nadzwyczajną Jego pomoc, jak to bywało wcześniej w trudnych chwilach naszego życia i dziejów narodu. Rozalia Celakówna urodziła się w Polsce, w Jachówce na Podhalu, w archidiecezji krakowskiej, 19 września 1901 roku. Pochodziła z bardzo pobożnej wielodzietnej rodziny chłopskiej. Była zwykłą świecką kobietą, która całe życie przepracowała na oddziale skórno- -wenerycznym szpitala św. Łazarza w Krakowie. Była też wizjonerką. Podczas modlitwy, a czasem we śnie Rozalia miała kontakt ze świętymi, a także z Matką Bożą i z Panem Jezusem. Na polecenie kolejnych spowiedników spisywała notatki z przeżyć duchowych. Dla upewnienia się o wiarygodności objawień, 17 i 21 września 1938 roku Rozalia - na polecenie swego spowiednika - poddała się badaniu lekarskiemu, które nie wykazało u niej choroby nerwowej ani odchyleń psychicznych. Liczne obowiązki w pracy i poza nią nadwerężyły jej siły. 7 września 1944 roku bardzo poważnie zapadła na zdrowiu, a 13 września o godzinie 2 nad ranem umarła. Pogrzeb odbył się 15 września na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Pomimo trwania wojny uczestniczyło w nim wiele osób – duchownych i świeckich. Misja Rozalii to ostateczna zapowiedź powrotu Jezusa Króla i ukazanie naglącej potrzeby przygotowania się do spotkania z Nim w dniu sądu. Bóg sam wyznacza sposób przygotowania się na Jego powtórne przyjście. Domaga się od Polski i od narodów świata Intronizacji – uznania Jezusa swym Królem. Intronizacja w całym tego słowa znaczeniu to oddanie się pojedynczego człowieka, jak i całego narodu pod władzę zwierzchnią Jezusa. To uznanie Jego władzy absolutnej nad sobą. Poprzez Intronizację ogólnonarodową naród zrywa więzy łączące go z władzą diabła i dzięki temu zostanie uratowany. „Narody, które nie uznają Jezusa swym Królem, zginą bezpowrotnie” – słowa ostrzeżenia przekazane przez Rozalię. „Jest ratunek dla Polski: jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności przez intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów i całkowitym zwrotem do Boga” (Wyznania 263n). Po śmierci Rozalii cały trud zleconej jej przez Jezusa misji, a zarazem troska o wyniesienie Rozalii na ołtarze spoczęła na barkach ks. Kazimierza Dobrzyckiego, paulina (1900-1974), jej ostatniego kierownika duchowego. Ten gorliwy kapłan, dogłębnie przekonany o nadzwyczajnym wybraństwie Rozalii oraz o dziejowym charakterze jej posłannictwa, całkowicie poświęcił dla tej sprawy swe życie. W pierwszych latach po drugiej wojnie światowej, w czasach stalinizmu musiał działać w głębokiej konspiracji. Chyłkiem, w cywilnym przebraniu odwiedzał osoby związane z Rozalią, by gromadzić ich zeznania na 15 temat heroiczności jej życia lub zbierać świadectwa o cudach, dokonanych przez Boga za jej przyczyną. W tym czasie utrzymywał z wieloma osobami kontakt także po to, by podtrzymać nurt intronizacyjny, który z wolna począł rozprzestrzeniać się na nowe połacie Polski. Ks. Dobrzycki zebrał wszystkie pisma, notatki i listy Rozalii, opracował jej biografię oraz archiwizował wszystkie zdjęcia, dokumenty i pozostałe po niej pamiątki, by starania o beatyfikację i sprawa intronizacji Jezusa na Króla Polski mogły się w każdej chwili rozpocząć. Jednak w okresie panowania systemu komunistycznego nie było to możliwe. Oficjalne rozpoczęcie procesu odbyło się dopiero 5 listopada 1996 roku, na prośbę Fundacji Serca Jezusa, założonej przez ks. Tadeusza Kiersztyna (1945-2012), a dokonał go ks. Kardynał Franciszek Macharski, Arcybiskup Metropolita Krakowski. W dniu 17.04.2007 r. proces kanonizacyjny Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny na szczeblu diecezjalnym został zakończony przez Jego Eminencję Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza, a następnie zapieczętowane dokumenty przekazano do Rzymu, gdzie proces będzie dalej prowadzony w Kongregacji ds. Świętych. Od śmierci Rozalii trwa nieprzerwanie kult prywatny. Pojawiło się wiele inicjatyw oddolnych, zwłaszcza w środowisku krakowskim, których celem było doprowadzenie do aktu intronizacyjnego. Powstało wiele ruchów intronizacyjnych: Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, Rycerstwo Jezusa Chrystusa Króla, Stowarzyszenie „Róża” i Fundacja Serca Jezusa, Ruch Obrony Rzeczypospolitej „Samorządna Polska”, Stowarzyszenie „Ruch Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla Polski”. Szczególnie duże zaangażowanie w szerzeniu misji Rozalii wykazywał ks. Tadeusz Kiersztyn. Dzięki niemu opracowano „Siedmiodniowe nabożeństwo 16 intronizacyjne” oraz została wykonana i seryjnie powielana figurka Jezusa Króla Polski. 18 grudnia 2006 roku poseł Artur Górski zgłosił w parlamencie w Warszawie wniosek uchwały o nadanie Jezusowi Chrystusowi tytułu Króla Polski. Projekt uchwały wsparło 46 posłów. To wszystko sprawiło, że dzieło Intronizacji Jezusa zaczęło rozwijać się żywiołowo. W 2012 roku Komisja Nauki Wiary Konferencji Episkopatu Polski podjęła wysiłek bliższego poznania poszczególnych ruchów intronizacyjnych i analizy treści, które głoszą. Ustalono, że mamy do czynienia z bardzo złożonym, niejednorodnym zjawiskiem społeczno-religijnym. W 2013 roku biskupi powołali do istnienia Zespół ds. Ruchów Intronizacyjnych, do którego oddelegowali aż 7 biskupów (dzisiaj jest ich 10) do dialogu i prac z przedstawicielami ruchów intronizacyjnych. Owocem wspólnego wysiłku i zaangażowania jest coraz bardziej widoczna integracja środowisk intronizacyjnych w Polsce oraz opracowany program działań. Przewiduje on – jak mówi bp. Andrzej Czaja, przewodniczący Zespołu – nie tylko jednorazowy akt intronizacyjny, ale także lokalne akty, dzieło modlitewnego wsparcia i plan formacji już po akcie, ku odnowie duchowej narodu i Kościoła w Polsce. Chodzi o to, żeby przyjmowanie Jezusa za Pana i Króla, uznawanie Go Panem i Królem, dokonywało się również w mniejszych grupach czy wspólnotach. Wskazane jest, by nabożne odmówienie Aktu było poprzedzone przygotowaniem duchowym, na przykład dniem skupienia lub rekolekcjami. Episkopat, zgłębiając treść objawień Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny, stwierdził, że jest kilka miejsc mówiących o tym, że Polska musi w sposób uroczysty ogłosić Pana Jezusa swym Królem przez intronizację. Jednak w objawieniach tych nigdzie nie ma wprost określenia, czy nazwania Chrystusa Królem Polski. Ponadto, trzeba pamiętać, że zbawczą wartość ma wyznawanie Jezusa Panem. Gdy wyznajemy, że Jezus jest Bogiem dostępujemy zbawienia. Natomiast, gdy ogłosimy, że Jezus jest Królem Polski, to będzie to akt polityczny, bez zbawczego sensu. Uznanie Jezusa moim Królem zmienia moje życie i ma wpływ na życie innych. Uznanie Jezusa Królem Polski oznacza pomniejszenie Jego roli i znaczenia. Nie trzeba intronizować Jezusa jako Króla Polski czy jakiegokolwiek innego kraju, ale trzeba wyznawać Jego królewską godność, zachowując w życiu prawo Jego królestwa. Zgodnie z ostatnimi ustaleniami, aby nie wywoływać niepotrzebnych nieporozumień i błędnych interpretacji w społeczeństwie, biskupi uznali, że w tytule Aktu nie będzie użyte słowo „intronizacja”. Uznano bowiem, że może być błędnie rozumiane, w znaczeniu dodania Jezusowi władzy, albo wyniesienia Jezusa na tron. Natomiast mówienie o „przyjęciu Jezusa jako Króla i Pana” bynajmniej nie umniejsza ani Jego królewskiej chwały, ani naszego pragnienia dobrowolnego poddania Jego panowaniu siebie samych, naszych rodzin i całej naszej Ojczyzny. Niech ten Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana dokonany na zakończenie Nadzwy- czajnego Świętego Roku Miłosierdzia umocni w nas wybór Chrystusa i zmobilizuje do nieustannej gorliwej pracy nad sobą. W naszej parafii, tak jak w każdej w Polsce, Akt będzie odczytany w niedzielę 20 listopada w Święto Chrystusa Króla Wszechświata. Fragmenty artykułu pochodzą z tekstów: 1. niedziela.pl/artykul/20435/Intronizacja-Jezusa-Chrystusa-– –-rozmowa z bp. Andrzejem Czają 2.www.intronizacja.pl Opracowała s. Weronika OFS ŚWIADKOWIE ŚWIĘTOŚCI Błogosławiony O. Narcyz Turchan OFM U rodził się w wielodzietnej rodzinie rolników Jana i Katarzyny z domu Ochońskiej. Na chrzcie otrzymał imię Jan. Szkołę ludową kończył w rodzinnej wsi Biskupice, od 1894 r. kontynuował naukę w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, a następnie w Gimnazjum Państwowym w Podgórzu. 8 września 1899 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Proboszcz z Biskupic Leon Gąsiorowski wystawił mu świadectwo moralności i udzielił błogosławieństwa na życie zakonne. Nowicjat odbył w Wieliczce i w Leżajsku pod kierunkiem o. Melchiora Kruczyńskiego, surowego ascety i doświadczonego wychowawcy. Pierwsze śluby zakonne złożył 13 września 1900 r. Przyjmując habit zakonny przybrał imię Narcyz. Następnie uzupełniał swoje wykształcenie średnie w Przemyślu. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Krakowie (2 lata filozofii) i we Lwowie (3 lata teologii). Uroczyste śluby zakonne na całe życie złożył w klasztorze św. Andrzeja Apostoła 24 grudnia 1903 r. we Lwowie, a święcenia kapłańskie przyjął 1 czerwca 1906 r. z rąk abpa Józefa Bilczewskiego w katedrze lwowskiej. Posługę kapłańską pełnił w kościołach klasztornych we Lwowie, Rawie Ruskiej i w Wieliczce (1908-1912) jako kaznodzieja i spowiednik, a ponadto jako wikariusz parafii św. Klemensa i katecheta. Kolejne klasztory, w których przebywał to: Klasztor 17 Franciszkanów w Krakowie przy ulicy Reformackiej oraz klasztory w Jarosławiu, Słopnicy, Koninie, Pilicy, w Sądowej Wiszni i Pińczowie. Był bardzo cenionym przełożonym, szczególnie w kościołach znajdujących się w zaborze rosyjskim, gdzie biednych i chorych wspierał i umacniał w wierze. W 1936 r. został wybrany gwardianem klasztoru we Włocławku Gdy rozpoczęła się II wojna światowa, Niemcy aresztowali biskupa włocławskiego i zamknęli katedrę oraz kościół parafialny. Zaczęły się prześladowania księży. W związku z tym trzech kapłanów zakonnych musiało objąć opieką duszpasterską kilkanaście tysięcy wiernych. 26 sierpnia 1940 r. gestapo aresztowało dwóch z nich i trzech braci. Na koniec aresztowano również Ojca Narcyza, osadzono w więzieniu, a klasztor zamknięto. Po zwolnieniu z aresztu Ojciec Narcyz nie opuścił Włocławka, czego oczekiwali okupanci, lecz nadal służył ludziom i Kościołowi. Z tego powodu gestapo aresztowało go jeszcze dwa razy, by ostatecznie 30 października 1941 r. zesłać go do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Spotkał tam swoich współbraci z włocławskiego klasztoru. Według relacji współwięźniów Ojciec Narcyz bardzo cierpiał po przebytych wcześniej kilku operacjach. Schorowany, z nie gojącą się raną, cierpiał prześladowanie ze strony funkcyjnego, szczególnie okrutnego względem kapłanów. Jako więzień był torturowany przez esesmanów. Chory na cukrzycę prosił o wodę, ale wlewano ją w niego szlauchem w ogromnych ilościach. Oddawał współbraciom swoją przydziałową porcję chleba. W chorobie i udręczeniu zachował spokój, pogodę ducha, a nawet uśmiech, którym wspierał współwięźniów. Zmarł w osamotnieniu na rewirze (szpital obozowy). Rodzina poczyniła starania i otrzymała prochy zmarłego, które złożono na cmentarzu parafialnym w Biskupicach, tuż przy kościele. Po wojnie rodzina ufundowała w kościele tablicę, na której znalazł się zapis: „Śp. Ojciec Narcyz Turchan, jest męczennikiem za Wiarę i Ojczyznę”. W poczet błogosławionych został zaliczony przez papieża Jana Pawła II podczas Mszy św. beatyfikacyjnej, jako jeden ze 108 męczenników II wojny światowej – 13 czerwca 1999 r. w Warszawie. Opr. o. Mariusz Dębiński Dawnych wspomnień czar, czyli historia ulic i kamienic naszej parafii Cz. 6 W ul. Królewiecka, ul. Zduńska, ul. Przedmiejska, ul. Piekarska przedwojennym Włocławku ulice te były w znacznym stopniu zamieszkiwane przez ludność pochodzenia żydowskiego. Pierwsze rodziny żydowskie osiedliły się w naszym mieście w latach 1803-1805, za pozwoleniem rządzących w nim wówczas władz pruskich. W 1823 r., na mocy dekretu namiestnika Królestwa Polskiego gen. Józefa Zajączka, powstał tzw. rewir żydowski, obejmujący ulice: Żabia, Zapiecek, Brzeska, Cyganka, Przechodnia. Z czasem obszar ten powiększył się o ulice – Tumska, Piekarska, Królewiecka, Łęgska, 3 Maja, Kościuszki, Plac Dąbrowskiego i wiele innych. W 1845 r. mieszkało już 150 rodzin żydowskich. Po 1862 r., na mocy ukazu carskiego, zniesione zostały rewiry żydowskie i Żydzi mogli osiedlać się według własnego uznania. W początkowej fazie trudnili się handlem skórami, 18 z biegiem czasu zaczęli prowadzić ożywioną działalność gospodarczą, otwierali małe sklepiki i warsztaty rzemieślnicze. Zakładali pierwsze przedsiębiorstwa przemysłowe (Cohn zainwestował w przemysł drzewny, cementowy, ceramiczny; Stern, Bauer – spożywczy; Poznański – drzewny), fabryki (cykorii-Lewenstam, narzędzi rolniczych – Muhsam, fajansu – Cohn, Szrejer, Asterblum, Czamańscy, drutu – Klauke), banki i drukarnie (Markus Wołkowicz w 1875 r. założył pierwszą we Włocławku drukarnię). W 1920 r. Żydzi stanowili aż 24,77% ogółu mieszkańców 43 tysięcznego miasta. Należało do nich 61,4% przedsiębiorstw przemysłowych, mieli 73% udziału wśród przedsiębiorstw handlowych (165 sklepów na 225 istniejących), w 1928 r. ok. 80% hurtowni i 90% składów towarowych. Działały dwa żydowskie kantory (100%) oraz 8 banków i domów bankowych zamieszkiwali ją Żydzi, którzy prowadzili tam sklepy spośród 13 istniejących (61,5%). W 1930 r. Żydzi spożywcze, zakłady rzemieślnicze i małe fabryczki. pracowali w 35 zawodach rzemieślniczych na 59 od- Na rogu Królewieckiej ze Stodólną bracia Ludwik notowanych. Stanowili znaczny odsetek wśród leka- i Bernard Lewenstamowie uruchomili w 1853 r. rzy:23 na 47 (49%) i nauczycieli: 70 na 283 (25%). fabrykę cykorii, przekształconą w 1923 r. w SpółBrali aktywny udział w życiu polityczno-społecznym kę Akcyjną „Stella”, później w Kujawskie Zakłady miasta, wielu zasiadało w kolejnych kadencjach Rady Koncentratów Spożywczych. Przy ul. Królewieckiej Miejskiej. Włocławek był też miejscem urodzin po- 4 mieściły się biura Gminy Żydowskiej, rytualna chodzącego z zasymilowanej rodziny żydowskiej łaźnia żydowska tzw. „mykwa” i rzeźnia rytualnego Tadeusza Reichsteina (ur. w 1897 r.) – laureata Na- uboju drobiu. Pod numerem 5 działała prywatna grody Nobla w dziedzinie medycyny w 1950 r., Ho- męska szkoła religijna „Talmud Tora”, założona norowego Obywatela naszego miasta. przez naczelnego rabina Włocławka – Jehuda Lejb Włocławska żydowska społeczność została nie- Kowalskiego, przekształcona w późniejszym okresie mal całkowicie zlikwidowana przez Niemców w cza- w Szkołę nr 17. Była też tam Szkoła nr 16 – placówsie II wojny światowej. Już od pierwszych chwil okupacji Żydzi zostali pozbawieni wszelkich praw obywatelskich, byli szykanowani i traktowani ze szczególnym okrucieństwem.. Niemcy dokonywali wśród nich masowych akcji wysiedleńczych, aresztowań i zbiorowych egzekucji. Wszystkie sklepy, hurtownie, warsztaty rzemieślnicze, fabryki, banki będące w posiadaniu ludności żydowskiej przeszły na własność Niemców. Do utworzonego w dzielnicy Rakutówek Ul. Królewiecka – róg z ul. Żabią, gmach Wlocławskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu (widok z 1915r.) getta przesiedlono ok. 3 tys. Żydów, których stopniowo wywożono ciężarów- ka dla dziewcząt. Pod numerem 6 funkcjonował od kami do obozów zagłady, głównie do Chełmna nad 1925 r. Dom Sierot i Ochronki dla Dzieci ŻydowNerem. Getto ostatecznie zlikwidowano w kwietniu skich. 1942 r., paląc doszczętnie pozostałości zabudowań. A pod numerem 8, u zbiegu ulicą Żabią, stał Po zakończeniu II wojny światowej zaledwie ok. nieistniejący do dziś budynek pierwszej siedziby To3-4% przedwojennej ludności żydowskiej powróciła warzystwa Wzajemnego Kredytu, pobudowany na do rodzinnego Włocławka. przełomie XIX i XX wieku. Do dziś przy ul. Królewieckiej 12, 14, 16 zachowaUlica Królewiecka ły się są trzy wolnostojące, parterowe klasycystyczne Ulica ta tylko w niewielkiej części należy do na- domy z początku XIX w. Pod numerem 12 swoje szej parafii. Jednak ze względu na ciekawą historię usługi oferowała kawiarnia Grinbauma. W domu oznaczonym nr 14 mieściła się w latach obiektów przy niej istniejących zostanie opisana 1821-1822 loża masońska „Doskonałe Zjednoczenie w całości. Wytyczona została w połowie XIX wieku po- Na Wschodzie Włocławka Pracujące”. W kamiewstała z dawnego traktu kowalskiego wiodącego niczce nr 16 była siedziba Związku Rzemieślników na południe od miasta. Od tego czasu w większości Żydów, liczącego ok. 350 członków i cieszącego się dużym poważaniem. Mieściła się tam również pry- 19 Niestety nie przetrwał do czasów współczesnych gmach synagogi pod numerem 17, wzniesiony na rogu Królewieckiej z ulicą Złotą w latach 1908–1910, z fundacji kupca żydowskiego Józefa Golda. Była to druga we Włocławku synagoga, tzw. Nowa (istniała już synagoga na rogu ulicy Żabiej i Brzeskiej). Działała przy niej publiczna szkoła żydowska nr 17. Podczas II wojny światowej hitlerowcy spalili i zburzyli synagogę, a następnie wznieśli na jej miejscu basen, który został wkrótce zniszczony. Po zakończeniu wojny synagogi nie odbuUl. Królewiecka nr 16,14,12-trzy klasycystyczne domy z pocz. XIX w. (widok dowano. Pierwotnie zachował się przed 1914 r.) dom stróża synagogi, w którym po watna szkoła początkowa prowadzona przez E. Usawojnie urządzono dom modlitwy. kiewicza, do której uczęszczał Jan Nagórski, sławny W 1957 r. miasto przejęło działkę po synagodze i wywłocławianin, pilot, który pierwszy w świecie doko- budowało budynek mieszkalno-użytkowy. Przy ul. Królewieckiej 20 mieścił się przed wojnał lotów polarnych na hydroplanie. ną Dom Starców, założony przez Towarzystwo Dobroczynności (dzięki niemu zaistniał również Dom Sierot „Opatrzność” przy ul. Łaziennej). Początkowo opiekę sprawowały tam osoby świeckie, lecz po pewnym czasie, gdy licznie zaczęli napływać podopieczni ks. Tomasz Mikulski, proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela i prezes Włocławskiego Towarzystwa Biednych, w 1919 r. sprowadził Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi. Pod numerem 35 od 1918 r. do chwili rozbiórki w 1980 r. stał budynek sali gimnastycznej dla Towarzystwa Gimnastyczno-Sportowego „Makabi”, Ul. Królewiecka, nieistniejący już budynek żydowskiego klubu Makabi 20 założonego przez syjonistów w 1917 r. Jego celem była troska o rozwój fizyczny głównie ludzi młodych. W latach dwudziestych liczył ok. 260 członków. Pod numerem 40 pan Jan Mańkowski zajmował się produkcją powozów i wozów konnych, a pod numerem 38 można było zamówić piękne, stylowe meble u Flichtenstrojan. skiej – dom nr 1, 2 i 4 – pochodzą z końca XIX wieku. W kamienicy nr 1, na rogu z ulicą Królewiecką, w latach 1900–1918 miało siedzibę Towarzystwo Dobroczynności. Dynamiczny rozwój ulicy nastąpił w okresie międzywojennym. Znajdowało się tu wiele placówek usługowo-handlowych, jak również kawiarnie (nr 8) i restauracje (nr 11, 12). Ulica Zduńska Ulica Piekarska Ta krótka uliczka została wytyczona już w początku XIX wieku i wówczas nosiła nazwę Cmentarna. Prowadziła bowiem z Placu Saskiego (obecnego Placu Wolności) do cmentarza, który w latach 1813-1897 znajdował się w części południowej dzisiejszego Zielonego Rynku. W połowie XIX wieku ulica była tylko zabudowana z lewej strony, po drugiej stronie ciągnęły się ogrody i pola, a w oddali widoczna była figura św. Walentego. Wraz z rozwojem przemysłowym miasta ulica zyskała na znaczeniu. Przed wojną pod numerem 8 była Fabryka Powozów braci Stalewskich, ciesząca się renomą i uznaniem wśród okolicznych ziemian. Nieopodal prowadzono handel końmi, opałem, świadczono usługi kowalskie, krawieckie, obuwnicze. Przy ulicy tej mieściła się również siedziba Stowarzyszenia „Żydowska Scena Artystyczna”. Występowali na niej nie tylko artyści z Włocławka, ale przyjeżdżały także zespoły teatralne z całej Polski. Początki ulicy sięgają XVIII wieku, ale pierwsze postawione przy niej kamienice ( nr 3, nr 6) pochodzą z drugiej połowy XIX wieku. W budynku nr 6 do 1891 r. była pierwsza siedziba Kujawskiej Fabryki Maszyn i Odlewnia Ignacego Kochanowicza. Pobudowanie w pierwszej dekadzie XX wieku okazałych kamienic przez bogatych rzemieślników i kupców (nr 13 – Ber Czarny, nr 14 – Kaufman, nr 15 – Kuczyński, nr 16 – Machonbaum, nr 17 – Szenkler) przyczyniło się do nadania ulicy handlowego charakteru. Przy ulicy tej znajdowało się wiele sklepów i zakładów rzemieślniczych. Po pierwszej wojnie światowej w kamienicy pod numerem 14 mieścił się ciszący się renomą hotel „Centralny”, w którym chętnie zatrzymywali się kupcy i przemysłowcy przybywający do Włocławka. Pod numerem 4 działał w tym czasie Bank Rzemieślników i Drobnych Kupców, a pod numerem 6 Bank Polski, a następnie Powiatowa Kasa Skarbowa. W okresie międzywojennym pod numerem 2 mieścił się Żydowski Cech Rzemiosł Różnych. Tu w pięknej, dużej sali z kominkiem, odbywały się wesela, a obok odprawiano modlitwy. W samym Włocławku było 13 cechów żydowskich. Tylko Żydzi skupieni w cechu reprezentowali takie zawody jak: kuśnierz, jubiler, introligator. Ale najliczniej reprezentowani byli w zawodach: krawieckim, szewskim, stolarskim, piekarniczym, zegarmistrzowskim. Przy Piekarskiej 19 działał prowadzony przez Żydów jeden z prywatnych domów noclegowych dla ubogich. W posesjach 8, 15, 18 mieściły się prywatne domy modlitwy dla Żydów. W kamienicy nr 25 była szkoła gminy ewangelickiej stopnia podstawowego. W czasie okupacji niemieckiej w kamienicy nr 10, w latach 1941–1943, na drugim piętrze ukrywał się poszukiwany przez gestapo, emerytowany już wówczas ks. Jan Stanisław Żak. Ten zasłużony dla diecezji kapłan, założyciel Drukarni Diecezjalnej oraz katolickiej Ulica Przedmiejska Nazwa ulicy pochodzi prawdopodobnie jeszcze z czasów, kiedy ulica była poza obrębem zwartej zabudowy miasta w końcu XVIII wieku. Początkowo zabudowa ulicy była w całości drewniana. W budynku pod nr 12 w latach 1836–1855, w salce na piętrze, odprawiano nabożeństwa dla ludności wyznania prawosławnego. W 1862 r. od strony ulicy Brzeskiej do ulicy Nowej (obecna 3-go Maja) stał drewniany dom z zabudowaniami gospodarczymi. Nieruchomość ta została wykupiona przez właścicieli Hotelu Polskiego Józefa i Balbinę Wesołowskich, którzy na tym miejscu wybudowali piętrowe murowane skrzydło hotelu. W jego piwniczkach, w latach osiemdziesiątych XIX wieku, uruchomiono piekarnię, w której wypiekano i sprzedawano pierniki. Budynek ten był też dzierżawiony przez Rosjan na potrzeby wojska. Pierwsze murowane budynki przy ulicy Przedmiej- 21 Księgarni Powszechnej we Włocławku, działacz społeczny i niepodległościowy był już wcześniej prześladowany i zsyłany przez władze carskie oraz więziony przez władze niemieckie za patriotyczną działalność, walkę o unarodowienie szkół, spolszczenie sądów i urzędów oraz propagowanie języka polskiego. C.d.n. Tekst i fotografie na podstawie: 1. „Włocławek na starej fotografii” A. Winiarski, Włocławek 2008 2. „Włocławek, przewodnik turystyczny”, 1989 3.zss.q4.pl/dialog/ 4.www.sztetl.org.pl/pl/article/wloclawek Opr. Justyna Witka Jeżewska Fides Mea – Moja Wiara. Współczesne malarstwo religijne w Galerii Sztuki Współczesnej we Włocławku 4 listopada o godz. 19.00 w Galerii Sztuki Współczesnej we Włocławku zostanie otwarta wystawa malarstwa Adama Zapory. Na ekspozycji znajdą się obrazy o tematyce religijnej, czerpiące z tradycji prawosławnych i koptyjskich ikon oraz charaktery- il. Adam Zapora, Jesu, in Te confido!, 2015 r., akryl, płótno 22 styczne dla włocławskiego twórcy kubizujące formy. Prezentacja została wpisana w obchody 1050 rocznicy Chrztu Polski i ukazuje wpływ chrześcijaństwa na sztukę współczesną. Osobisty charakter wystawy odzwierciedla już sam jej tytuł – Fides Mea czyli Moja Wiara i stanowi ona malarski zapis wzrastania w wierze. Zróżnicowane kolorystycznie, tematycznie i formalnie prace to plastyczne modlitwy, które podobnie jak te wypowiadane na głos, czy odmawiane w sercu, są indywidualną rozmową z Bogiem czy proszalną litanią do Najświętszej Maryi Panny. Wizerunki Matki Bożej czy Chrystusa, niekiedy zaskakujące, nietypowe na pierwszy rzut oka, mają swoje głębokie korzenie w sztuce tworzonej od blisko dwóch tysięcy lat. Wyraźnie widoczny jest także stopniowy zwrot w malarskim zapisie, od bardzo prostych, syntetycznych kształtów, przez wielobarwne kompozycje aż do przedstawień bliskich dziełom ikonopisów. Autor prac, Adam Zapora, na co dzień pracuje jako kustosz w Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku. Od 2015 r. współpracuje z parafią pw. Wszystkich Świętych we Włocławku. Pomaga przy redagowaniu pisma Zwiastun, kwartalnika sanktuarium i parafii, a także przygotowuje dekoracje świąteczne dla franciszkańskiej świątyni. Wystawie Fides Mea towarzyszyć będzie spotkanie autorskie w Galerii Sztuki na ul. Miedzianej w dniu 6 listopada o godz. 17.00 oraz wykład Symbolika i ikonologia chrześcijańska w sztuce współczesnej w dniu 15 listopada o godz. 17.30. Drodzy Przyjaciele Zwiastunka! Minął pierwszy miesiąc nauki w nowym roku szkolnym. Wraz z nadejściem października spotykamy się w naszym kościele na wspólnym różańcu. Mamy nadzieję, że jak co roku licznie będziecie uczestniczyć w tej pięknej modlitwie. Mamy dla was konkurs! Przypomnijcie sobie radosne tajemnice różańca i narysujcie jedną z nich. Możecie wybrać dowolną tajemnicę spośród tajemnic radosnych. Prosimy, aby prace były wykonane w formacie A4, techniką dowolną. Najładniejsze prace zostaną nagrodzone, a listę zwycięzców podamy w kolejnym numerze Zwiastuna. Podpisane prace wraz z informacją, którą tajemnicę przedstawiają, prosimy przynosić do zakrystii lub zostawiać u siostry Ewy, czy też u ojca Arkadiusza. Termin zgłoszonych prac konkursowych mija 30 października. NIEZAWODNA POMOC M aćka wychowywali dziadkowie. Jego rodzice zginęli w wypadku, kiedy był jeszcze małym dzieckiem. Choć dziadkowie bardzo kochali swojego wnuka jemu bardzo brakowało mamy. W szkole nie szło mu najlepiej, koledzy czasem mu dokuczali… Dziadek wciąż upominał chłopca by ten nie chodził po drzewach, więcej się uczył, żeby sprzątał swój pokój … Maciek tymczasem nie wyobrażał sobie dobrej zabawy bez wdrapywania się na starą gruszę rosnącą przed domem. Mimo tego, że chłopiec chcąc zadowolić dziadka starał się być pilnym uczniem, to jednak nauka jakoś zupełnie mu nie szła. Czasami chciał też pomóc babci w sprzątaniu, ale zapał do pracy niestety szybko mijał. Tego dnia Maciek wracał do domu niechętnie. Wiedział, że znów będzie awantura bo schodząc z drzewa podarł nowiutkie spodnie… Bardzo się zdziwił, kiedy dziadek w ogóle go nie skarcił… Spojrzał tylko na rozdartą nogawkę, a potem prosto w oczy Maćka. Wtedy chłopiec dostrzegł w oczach dziadka smutek i bezsilność… Czuł się strasznie, wolałby już dostać burę niż widzieć to spojrzenie… – Przepraszam, ja tylko… Chłopiec jednak nie skończył się tłumaczyć, gdy dziadek powiedział: – Pragnę tylko Twojego dobra mój chłopcze… W takich chwilach babcia była niezastąpiona. Zawsze umiała rozładować najgorszą nawet sytuację. Pomimo wielu kłopotów zwykle miała pogodną twarz i radosne oczy. – Babciu, przepraszam, to były nowe spodnie… 23 Babcia uśmiechnęła się i przytuliła wnuka„Nie przejmuj się Maciusiu, to tylko spodnie.” – Babciu, jak Ty to robisz? Co sprawia Ci tyle radości? – Ty i dziadek. – A dlaczego? – Bo bardzo was kocham. – No, ale bolą cię nogi, masz kłopoty ze mną i z dziadkiem i... i... umarli moi rodzice... – To prawda. Gdybym musiała sama dźwigać te wszystkie kłopoty, na pewno nie dałabym rady. Na szczęście mam niezawodną pomoc. – To kto ci pomaga? Babcia nie odpowiedziała, tylko z uśmiechem wyjęła z kieszonki różaniec. Maciek wzruszył ramionami. Widywał babcię jak codziennie siedziała w fotelu przesuwając w palcach drewniane paciorki. Denerwował go ten widok i sam nie wiedział dlaczego. Może był pogniewany na Pana Boga, że zabrał mu rodziców? Albo nie wierzył, że Matka Boża słucha tego co mówi babcia? W każdym razie sam nigdy nie brał do ręki różańca i w ogóle coraz rzadziej) się modlił. Babcia mówiła mu, że modlitwa człowiekowi pomaga, więc próbował, ale nie wychodziło… W głowie wirowały mu różne myśli, w sercu robił się bałagan. Tego wieczoru Maciek jakoś nie mógł znaleźć sobie miejsca, więc spytał Babcię, czy może się przejść na skwerek. Babcia była pewna, że mały spacer po tych wypadkach dobrze mu zrobi, więc zgodziła się. Wlókł się teraz noga za nogą kopiąc drobne kamyki, którymi wysypana była alejka. Gdyby była ze mną teraz mama – myślał i łzy spływały mu po policzkach. W pewnej chwili trochę większy kamyczek potoczył się prosto pod nogi kobiety siedzącej na ławce. Maciek nie wiedział jak ma się zachować. Udawać, że się spieszy? Zawrócić? Podejść? – Podejdź tu do mnie Maćku – zdumiony chłopiec usłyszał cichy głos podobny do tego, jakim przemawiała do niego mama, gdy był jeszcze malutki. Bez wahania usiadł obok nieznajomej. Gdzieś w głębi serca czuł, że może jej zaufać. 24 – Och mój mały synku – pani przytuliła chłopca. – Uwierz mi, że twoi rodzice są bardzo blisko ciebie. Trudno ci w to może uwierzyć, ale to prawda... Maciek przestał pociągać nosem i poczuł jakieś ciepło w sercu. – Ja też mam Syna, który umarł... To On mnie do Ciebie przysłał. – Proszę Pani, ja z tego nic nie rozumiem… Skoro powiedział Pani o mnie, to chyba żyje? – To prawda. Ale... Maciusiu, czy ty przypadkiem nie chciałbyś spróbować odmawiać różańca ze swoją babcią? – A po co? – Wtedy łatwiej zrozumiesz to, o czym mówię. Naprawdę. A kiedy znów się spotkamy będziesz mówił do mnie «Mamo», a nie «Proszę Pani». Nieznajoma Pani wstała i zniknęła w alejce. Na ławce pozostał tylko drewniany różaniec. Chłopiec wziął do ręki gładkie koraliki. Kręciło mu się w głowie od tej dziwnej i niezrozumiałej rozmowy. W dłoni poczuł metalowy krzyżyk. Nagle wszystko wydało mu się takie jasne, spokojne i ciche. Pobiegł do domu i nie zdejmując nawet butów usiadł obok babcinego fotela. Wziął babcię za rękę i po raz pierwszy zaczął się z nią modlić. Chłopiec powoli przesuwał paciorki różańca zasłuchany w Tajemnice Bolesne, o męce i śmierci Pana Jezusa. W kolejne dni poznał Tajemnice Chwalebne, Tajemnice Radosne i Tajemnice Światła. Powoli modlitwa różańcowa stała się mu bardzo bliska. To była jego rozmowa z Matką Bożą, do której nie mówił już inaczej jak „moja Mama”. Zrozumiał, że modlitwa to nic innego jak rozmowa z kimś kto cię bardzo kocha. Maciek stał się radosnym chłopcem. Problemy jakie teraz napotykał na swej drodze w dziwny sposób przestawały być problemami. Dziadkowie mieli teraz wiele powodów do dumy z wnuka, gdyż zaczął przynosić lepsze oceny. Sam chłopiec polubił szkołę bo odkąd był bardziej radosny, stał się bardzo lubiany przez kolegów. Opr. Małgorzata Filipska Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika 410 Piesza Pielgrzymka do Skępego 25 Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika Odnowiona elewacja kościoła i klasztoru 26 Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika 27 Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika 28 Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika • Fotokronika 29 OD WYDANIA OSTATNIEGO NUMERU Zostali ochrzczeni •Urszula Nowacka •Igor Rojewski •Amelia Witkowska •Zuzanna Domańska-Jędrzejewska •Amelia Gołębiowska •Amelia Grunt •Leo Olach •Hanna Szafrańska •Filip Wyka •Hanna Fradley •Jan Skalski •Małgorzata Śnieżewska •Celina Calińska Zawarli sakramentalny związek małżeński • Marcin Zasada i Magdalena Adamska • Piotr Rutkowski i Anna Wiśniewska • Jacek Kin i Martyna Waligórska • Jarosław Kępczyński i Kinga Kruszyńska • Ronald Grzybkowski i Martyna Rogozińska • Rafał Trymerski i Aleksandra Kęsicka • Kamil Kolankowski i Paulina Kobrzyńska • Hubert Kurdubski i Patrycja Kosin • Łukasz Ważny i Joanna Jankowska • Tomasz Koprowski i Marta Pawlak • Ariel Koprowski i Karolina Furmańska • Jakub Kubiak i Ewelina Kuś • Michael Dąbrowski i Elżbieta Kaczorowska • Rafał Szczepański i Natalia Głąbicka • Marcin Śnieżewski i Sylwia Osińska • Piotr Waśkowski i Izabela Wasielewska Odeszli do wieczności •† Barbara Grzywacz •† Władysława Jankowska •† Hanna Kruszyńska •† Edmund Bończyk •† Andrzej Falkowski •† Halina Wiśniewska •† Ryszard Romanowski •† Stanisław Politowicz •† Teresa Grams •† Maria Olender •† Anna Trokowska •† Aleksandra Parzyńska •† Janina Maciejewska •† Leokadia Borowska KANCELARIA PARAFIALNA Godziny otwarcia: • w poniedziałki 9.00-10.30 • w środy 15.30-17.00 • w piątki 15.30-17.00 Tel. 54 232 40 46 w. 22 (w godzinach urzędowania). W sprawach związanych z kancelarią prosimy kontaktować się z: o. Mariuszem Dębińskim OFM (proboszcz) tel. 54 242 40 46 w. 71 lub o. Robertem Prokopiukiem OFM tel. 54 242 40 46 w. 72 Odwiedziny chorych: ojcowie odwiedzają chorych w pierwszy piątek oraz pierwszą sobotę miesiąca z Komunią św. i ewentualną posługą Sakramentu Namaszczenia Chorych. Osoby chore, które pra- 30 gną być odwiedzane przez naszych ojców prosimy zgłaszać w zakrystii lub kancelarii parafialnej. W nagłych wypadkach można wzywać do chorego o każdej porze. Sakramentu Chrztu udzielamy w pierwszą niedzielę miesiąca na Mszy św. o godz. 12.00. W innych terminach po konsultacji z o. proboszczem. Dziecko do Chrztu należy zgłosić 2 tygodnie przed planowaną datą chrztu. Należy przedstawić akt urodzenia dziecka. Chrzestnym może być osoba, która ukończyła 16 lat, przyjęła Sakrament Bierzmowania, jest wierzącym i praktykującym katolikiem. Jeśli żyje w małżeństwie to sakramentalnym. Osoby pragnące zawrzeć Sakrament Małżeństwa powinny zgłosić się do kancelarii dwa-trzy miesiące przed planowaną datą ślubu. Należy przynieść ze sobą: aktualne świadectwo chrztu i bierzmowania, świadectwo ukończenia katechezy w szkole, świadectwo ukończenia kursu dla narzeczonych, dowód osobisty oraz zaświadczenie z USC o braku przeszkód do zawarcia małżeństwa. Pogrzeb katolicki można zgłosić w każdej chwili, należy przedstawić akt zgonu. Prosimy przede wszystkim o pełne uczestnictwo (tzn. spowiedź i przyjęcie Komunii św.) we Mszy św. żałobnej sprawowanej w intencji zmarłej osoby. Zdrowaś Maryjo Parafia Wszystkich Świętych we Włocławku Plac Wolności 6 87-800 Włocławek [email protected] www.wloclawek.franciszkanie.pl Telefon 054 232 40 46, 0 518 014 715 Faks: 054 232 40 46 w. 22 KONTO PARAFII: Bank PKO S.A. 60 1240 3389 1111 0000 3009 9252 PATRONAT o. Mariusz Dębiński OFM REDAKCJA o. Łukasz Sławiński OFM Justyna Witka-Jeżewska Krystyna Pawłowska Witold Filipski Współpraca: o. Robert Prokopiuk OFM o. Arkadiusz Gołpyś dkn Jordan Dylewski Bogumiła Szatkowska Małgorzata Filipska Adam Zapora Kacper Macieja Sławomir Macieja FOTO Bogdan Szymanowski KOREKTA Kazimiera Jankowska Nakład 400 egz. Redakcja zastrzega sobie prawo do zmian i skrótów nadesłanych tekstów. Za zezwoleniem władzy zakonnej. SKŁAD I DRUK EXPOL, P. Rybiński, J. Dąbek sp.j. ul. Brzeska 4, 87-800 Włocławek tel. (54) 232 37 23 e-mail: [email protected] Zdrowaś Mario pełna Łaski – Tak do Ciebie się modlimy. Tak się modlił Anioł Pański, Kiedy przybył w odwiedziny. Bo to Ciebie, śliczna Panno, Bóg obdarzył łaską wielką. Tyś nadzieją nieustanną. W Tobie mamy pomoc wszelką. Łaska Boża zawsze z Tobą Rzecz to wielce niepojęta. Bo to Ciebie spośród kobiet Wybrał Bóg Panienko święta. Piękną, czystą i bez zmazy Ustanowił Ciebie, Miriam. Byś bez jakiejkolwiek skazy, Była Matką Jego Syna. Ty jesteś błogosławiona. Tylko Ty jesteś bez win. Bo, Maryjo, z Twego łona Narodził się Boży Syn. Matko Boska proś za nami. Za grzesznymi dziećmi Twymi. Byśmy mogli, święta Pani Też Maryjo, być świętymi, Módl się teraz Panno święta I w godzinie śmierci też się módl Byśmy mogli dojść do nieba Które nam przeznaczył Bóg. Lidia Szymanowska 31 Porządek Mszy œw. i nabożeństw: Niedzielne Msze św.: 630, 730, 900, 1030 (z udziałem dzieci), 1200 (chrzty), 1800, 2000 Spowiedź podczas każdej Mszy św. Dni powszednie Msze św.: 630, 800, 1100, 1800. Odsłonięcie Cudownego Obrazu Matki Bożej Łaskawej odbywa się codziennie przed Mszą św. o godz. 630, a zasłonięcie po Mszy św. wieczornej. Spowiedź: podczas każdej Mszy św. oraz w godzinach: 1100-1200 i 1600-1700. Pierwszy Piątek miesiąca w roku szkolnym spowiedź dla dzieci i młodzieży od godz. 1600, a Msza św. o godz. 1630. Pierwsza Sobota miesiąca od godz. 900 kapłani odwiedzają chorych naszej parafii Nabożeństwa: –Różaniec od poniedziałku do soboty o godz. 1030 i 1730, –Adoracja Najświętszego Sakramentu od poniedziałku do niedzieli od 700 do 1800, –Fatimski Różaniec Pokutny w każdą 1. sobotę miesiąca, –Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego codziennie o godz. 1500, –Godzinki o NMP w każdą sobotę o godz. 730. Msze św. „zbiorowe”: – do św. Antoniego z Padwy w intencji próśb i podziękowań (we wtorki całego roku), godz. 800 –za zmarłych w każdą pierwszą środę miesiąca o godz. 1800, –do Matki Bożej Łaskawej Niezawodnej Nadziei w intencji próśb i podziękowań (w soboty całego roku) godz. 800. Wypominki roczne i Droga Krzyżowa w poszczególne piątki całego roku o godz. 1715. Odpusty: –Matki Bożej Łaskawej Niezawodnej Nadziei: 7 maja, –Św. Antoniego: 13 czerwca, –Matki Bożej Anielskiej: 2 sierpnia, –Św. Franciszka: 4 października, –Rocznica Koronacji Cudownego Obrazu – 1 niedziela października, –Wszystkich Świętych: 1 listopada. Nowenny: –do św. Antoniego: 9 wtorków przed uroczystością Świętego (13 VI), Msza św. z kazaniem i procesją o 1800, –do św. Franciszka: o 1800 Msza św. i modlitwy nowennowe (25 IX – 3 X), –do Matki Bożej Niepokalanej o 1800 Msza św. z kazaniem i modlitwy nowennowe (29 XI – 7 XII) – zastępuje rekolekcje adwentowe, –do Dzieciątka Jezus: o 1800 Msza św. i modlitwy nowennowe (16-24 XII). Nabożeństwa okresowe: –Droga Krzyżowa: w piątki o godz. 1730, –Gorzkie Żale: w niedziele Wielkiego Postu o godz. 1700, –Nabożeństwa majowe: codziennie o godz. 1730, –Nabożeństwa czerwcowe: codziennie o godz. 1730, –Roraty w Adwencie od poniedziałku do soboty o godz. 630.
