Komunikacja - Wiki - Uniwersytet Warszawski

Komunikacja - Wiki - Uniwersytet Warszawski

Komunikacja
Ewa Pisula
Wydział Psychologii
Uniwersytet Warszawski
[email protected]
Leo Kanner (1943)
Osoby z autyzmem nie mówią lub też występuje u
nich taki rodzaj mowy, który nie służy
międzyosobowej komunikacji
Rozwój zdolności do komunikowania się
Początek to rozwój zdolności niewerbalnych (kontakt wzrokowy,
uśmiech, gest, mimika).
Stosunkowo szybko dziecko zaczyna rozumieć komunikaty
niewerbalne. Uczy się na nie odpowiadać niewerbalnie.
Następnie - rozwój rozumienia komunikatów werbalnych.
Rozwój mowy: płacz (krzyk), głużenie, gaworzenie, pierwsze
słowa, zdania.
W autyzmie zaburzenia komunikacji dotyczą:
a) rozumienia funkcji komunikacji;
b) zarówno ekspresji, jak i rozumienia
komunikatów;
c) zarówno komunikacji niewerbalnej, jak i
werbalnej
Komunikacja niewerbalna:
1. Bardzo słabe rozumienie komunikatów niewerbalnych
kontakt wzrokowy;
mimika – dół twarzy “ważniejszy” niż góra
2. Ekspresja – zaburzony dialog behawioralny;
gestykulacja – uboga (przerwanie kontaktu);
twarz amimiczna, maska, kamienna twarz;
postawa ciała; kontakt wzrokowy
Krzyk, specyficzna intonacja, akcent, mowa skandowana
Komunikacja werbalna:
1. Mutyzm - u około 25% osób; czasami silne przeżycie
wyzwala zdolność mówienia
2. Tylko ok. 50% osób posługuje się mową znaczeniową
3. Opóźnienie rozwoju - zaburzone gaworzenie, pierwsze
słowa 4-5 lat, zdania 5-6 lat
4. Regres rozwojowy
5. Echolalia (ok. 9 mies. - 2 lata) - bezpośrednia i odroczona,
łagodna;
6. Stereotypie językowe, perseweracje (teksty z reklam, “nie
wyrzucaj psa z balkonu”);
7. Odwracanie zaimków (ja, się, moje);
8. Dosłowność (idź, stój);
9. Ubogie słownictwo, często bogate w wąskim obszarze;
10. Brak umiejętności inicjowania i podtrzymywania
rozmowy;
11. Długie monologi na specyficzne tematy: rozkład jazdy
autobusów, katastrofy itd.
Analiza słuchowa bardzo zaburzona
U osób z prawidłowym rozwojem mowy znaczne
zaburzenia zdolności inicjowania lub podtrzymywania
konwersacji
W zakresie zdolności do komunikowania się stwierdzone
zostać musi przynajmniej jedno z poniżej wymienionych
zaburzeń:
(a) opóźnienie lub brak rozwoju języka (przy braku prób
kompensowania trudności poprzez alternatywne sposoby
komunikacji, takie jak gestykulacja czy mimika);
(b) u jednostek o prawidłowym rozwoju mowy znaczne zaburzenia
zdolności inicjowania lub podtrzymywania konwersacji;
(c) stereotypowe i powtarzane wykorzystanie języka lub język
idiosynkratyczny;
(d) brak zróżnicowanej spontanicznej zabawy z udawaniem lub
zabawy opartej na społecznym naśladowaniu, właściwej dla
danego poziomu rozwoju.
Wspomaganie komunikacji – kontrowersje wokół ułatwionej
komunikacji
APEL
Poważnie zastanawiam się dlaczego autysta powołany do
życia został. Warto nad tym zastanowić się. Pomyślałem,
że w powołaniu autystów, popaprańców i wariatów o
wcale sensu być nie może, ale uważniej wszystko
przemyślałem i takiej opinii nie posiadam. Walczę
teraz o autystyczne życie. Wierzę, że posiada ono sens.
Alarmuje wszystkich autystów żeby wiary w sens swojego
życia nie tracili. Autyści są tak samo ważni jak wszyscy
ludzie. Wołam : potrafią autyści kochać, myśleć, wierzyć
w Pana Boga, wstydzić się. Wrażliwymi osobami są.
Płaczą w samotności.
Walczcie autyści o swoją przyszłość, walczcie
o samodzielne, autentyczne funkcjonowanie, ale także
wsparcia poszukujcie. Prowadzcie rozmowy ze swoimi
rodzicami, nauczycielami i proponujcie prawdę o
autyzmie pisać. Rodzice i nauczyciele poważnie powinni
autystów traktować, szanować osoby autystyczne.
Poprawiajcie swoje postępowania autyści. Wiele od tego
zależy, aby rygorystycznie pracować nad hałasowaniem.
Wtedy, kiedy hałasujemy, to inni uciekają od nas.
Straszymy ludzi agresywnymi postępowaniami, wrogość
wzbudzamy, ale wariatami nie jesteśmy. Wołam do
wszystkich, żeby pokazali autystom jak powinni
poprawnie postępować. Popatrzcie autyści oczami swoimi
w oczy ludzi , to ważne i radość sprawia. Widzenie
dokładniej pomaga w zrozumieniu innych osób, w
porozumiewaniu się. Poważnie ta sama osoba wrażenie
inne robi po popatrzeniu w oczy. Wydawała się wroga, ale
popatrzyłem w jej oczy i zrozumienie zobaczyłem. Warto
walczyć z samym sobą o patrzenie w oczy.
Razem z wami jestem autystą i wiedzę o autystach
posiadam
Awanturami swoimi zasmucam parę kochających mnie
osób . Awersje wzbudzam i wady posiadam, ale samotny i
nieszczęśliwy się wreszcie wśród ludzi nie czuję.
Autentycznie kochają mnie pewne osoby i ja też je
kocham. Walczę wspólnie z nimi o swoje życie.
Wasze prawa , wasze tajemnice, wasze ważne problemy
powszechnie szanowane powinny być. Tak samo jak
wszystkich.
Samotnie sami waszego życia nie prowadzcie , w
samotności szału dostajemy. Razem z innymi osobami,
waszymi przyjaciółmi ,waszymi rodzinami ,nauczycielami
tylko przebywajcie. Wtedy pamiętamy o pozytywnych
sprawach, a w samotności wszystko złe i tragiczne
przypomina się. Płakanie przychodzi i wiarę traci się,
rozum upada i wariatami stajemy się.
Wołałem o pasję do życia i pojawiła się wiara we własne
życie i w możliwości do poprawienia swojego
postępowania. Wierzę i pozytywnie myślę o przyszłości. Na
wasze autystyczne życie też pozytywnie patrzeć proponuję.
Aparatem poprawiłem słuchanie i uczę się interesujących
rzeczy . Szkoła robi ważną sprawę dla mojej nauki. Teraz
samych pasujących nauczycieli mam i razem z nimi wolę
tylko uczyć się.
Dominik W., 20 lat”
(źródło: BIULETYN KLUBU UŁATWIONEJ KOMUNIKACJI, numer 1
lipiec 2002
Fundacja „SYNAPSIS” s. 2-3)
Dziękuję za uwagę