Karta działań na rzecz wyeliminowania zjawiska ekstremalnego

Karta działań na rzecz wyeliminowania zjawiska ekstremalnego głodu
Obecnie prawie 750 000 ludzi w Afryce Wschodniej stoi w obliczu śmierci głodowej. Kolejne
miliony osób w całym regionie są zagrożone w wyniku najgorszego kryzysu żywnościowego
XXI wieku. Tysiące osób musi znosić dziedzictwo ubóstwa, cierpienia i utraty źródeł
utrzymania. Konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań.
Musimy zdać sobie sprawę z faktu, że kryzys ten był do przewidzenia oraz że mogliśmy jemu
zapobiec – wiadomo bowiem dobrze jakie kroki trzeba podjąć, by zapobiec tego rodzaju
tragediom i cierpieniu na taką skalę. Śmierć kobiet, mężczyzn i dzieci z powodu głodu jest nie
do zaakceptowania.
Obowiązkiem nas wszystkich jest niedopuszczenie, by kiedykolwiek wydarzyło się to
ponownie. W tym celu konieczne jest:
1.Naprawienie wad międzynarodowego systemu pomocy natychmiastowej
Systemy wczesnego ostrzegania działają już w całej Afryce Wschodniej. Były wczesne sygnały, że ten
kryzys narasta, ale ostrzeżenia zostały w dużej mierze zignorowane - tak samo jak w przypadku wielu
poprzednich katastrof. Zwłoka w działaniu to strata ludzkiego życia i pieniędzy. Niewybaczalnym
błędem jest obserwowanie nadciągającego kryzysu i nie robienie niczego, żeby mu zapobiec.
Wszystkie ogniwa systemu pomocowego, w tym rządy krajowe, donatorzy, agencje ONZ, organizacje
pozarządowe i fundusze, takie jak Centralny Fundusz ONZ ds. Pomocy w Sytuacjach Kryzysowych
(UN Central Emergency Response Fund, CERF), muszą być wystarczająco elastyczne, by reagować
na zmieniającą się sytuację i podejmować właściwe interwencje we właściwym czasie. Nie ma
jednego rozwiązania, ale różne zobowiązania – równolegle zrealizowane - usprawnią system tak, żeby
przerwać cykl powtarzających się kryzysów.
 Zobowiązujemy się do połączenia wczesnych sygnałów ostrzegawczych o katastrofach
humanitarnych, sygnałów nie mających charakteru politycznego i skoncentrowanych na
potrzebach ludzi, z odpowiednią i podjętą w odpowiednim czasie reakcją. Z donatorami, którzy
dofinansowują krajowe i wspólnotowe plany gotowości i wspierają potencjał do reagowania.
Ma to na celu zapobieżenie najgorszym skutkom katastrof, takim jak skrajne niedożywienie.
 Zobowiązujemy się do wspierania rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, domagającej się,
żeby fundusze CERF były udostępniane przy pierwszych znakach ostrzegawczych, tak by
zaspokoić pojawiające się potrzeby i wesprzeć natychmiastową interwencję. Musi to
następować poprzez przejrzyste procesy – w ten sposób, żeby środki docierały do
poszkodowanych tak szybko, jak to możliwe.
 Zobowiązujemy się wspierać krajowe i wspólnotowe plany gotowości, działania i potencjał do
reagowania - zgodnie z zasadami humanitarnymi, w celu zapobieżenia najgorszym skutkom
katastrof, takim jak skrajne niedożywienie.
2. Wspieranie lokalnej produkcji żywności
Dziesięciolecia niedoinwestowania małych producentów żywności i nieefektywnego zarządzania
zasobami naturalnymi przyczyniły się w znacznym stopniu do kryzysu w Afryce Wschodniej, gdzie
szczególnie ciężko zostali dotknięci rolnicy hodujący zwierzęta gospodarskie. Długoterminowe
inwestycje w rolnictwo i dostosowanie się do ryzyka katastrof związanych z klimatem były w skali
globalnej niewystarczające, żeby pomóc najbiedniejszym w wyżywieniu ich samych i by wesprzeć w
większym stopniu gospodarki krajowe. Najwyższym priorytetem musi być więc doprowadzenie do
tego, żeby dostosowanie do zmian klimatycznych oraz zmniejszenie ryzyka katastrofy znalazły się w
samym centrum działań na rzecz rozwoju. Zaniechanie działania codziennie powoduje śmierć ludzi,
którzy zmagają się z takimi wstrząsami, jak zmieniający się klimat i galopujące ceny żywności. To
musi się zmienić.
 Zobowiązujemy się do pilnego i niezwłocznego wypełnienia obietnic, poczynionych w ramach
Inicjatywy na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego, którą przyjęto podczas szczytu państw
grupy G8 w L'Aquila (L'Aquila Food Security Initiative, AFSI)
 Zobowiązujemy się do uzgodnienia długoterminowego planu na okres po roku 2012, kiedy
inicjatywa AFSI dobiegnie końca, aby zwalczać brak bezpieczeństwa żywnościowego i
niedożywienie. Plan ten ma między innymi uwzględniać doprowadzenie do tego, żeby
dostosowanie do zmian klimatycznych oraz ograniczenie ryzyka katastrof humanitarnych
znalazły się w samym centrum działań na rzecz rozwoju.


Zobowiązujemy się do wspierania sygnatariuszy Deklaracji w sprawie rolnictwa
i bezpieczeństwa żywnościowego, przyjętej w Maputo, w celu przyspieszenia realizacji ich
zobowiązań do przeznaczania na rozwój rolnictwa 10% środków budżetowych ich krajów.
Zobowiązujemy się do realizacji istniejących już globalnych i regionalnych planów
politycznych, dotyczących inwestycji w rolnictwie, hodowli zwierząt gospodarskich, pasterstwie
oraz do promowania w maksymalnym wymiarze bezpieczeństwa żywnościowego dla
wszystkich.
3. Usługi i ochrona dla najbiedniejszych
Miliony ludzi na całym świecie żyją na granicy przeżycia. Możemy im pomóc w powrocie do
normalnego życia wprowadzając dwie zmiany: sieci zabezpieczenia socjalnego oraz bardziej
sprawiedliwe inwestowanie. Sieci zabezpieczenia mogą uchronić miliony ludzi od tego najgorszego
z kryzysów; pomogą ustabilizować całoroczne dochody rodzin, by ludzie nie byli zmuszeni do
wyprzedawania swoich niewielkich dobytków, by zapewnić sobie środki na żywność. Uczciwsze
inwestowanie polega po prostu na przestrzeganiu praw wszystkich ludzi do podstawowych usług,
takich jak opieka zdrowotna i edukacja. Niesprawiedliwość i nierówność – panującą czy to między
regionami, czy też między kobietami a mężczyznami - stanowi zagrożenie będące kwestią życia
i śmierci.
 Zobowiązujemy się do inwestowania w strategie rozwojowe, które umożliwią do 2015
sprawiedliwe zapewnianie podstawowych usług i inwestycji we wszystkie źródła utrzymania w
każdym kraju.
 Zobowiązujemy się, poprzez sieci zabezpieczenia socjalnego, do chronienia przed wpływem
kryzysów żywnościowych co najmniej najuboższych 10% ludności. Będzie to obejmować
bezpośrednie wypłaty gotówkowe, obliczane wyłącznie w oparciu o ludzkie potrzeby,
szczególnie potrzeby żywnościowe i żywieniowe kobiet i dzieci.
4. Żywność, na którą każdego stać
Gwałtowny wzrost cen żywności przyczynił się do popchnięcia niektórych obszarów Afryki Wschodniej
ku katastrofie. Nie zdołamy powstrzymać głębokich kryzysów żywnościowych dopóki wszyscy nie
będą mieli dostępu do żywności po cenach, na jakie mogą sobie pozwolić. Wzrasta liczba osób,
którym brakuje jedzenia. Również wzrost cen żywności stanowi dużą część problemu. Zbyt długo
czekaliśmy z zapewnieniem każdemu prawa do żywności po przystępnych cenach.
 Zobowiązujemy się do zwiększenia skali strategicznych i awaryjnych rezerw żywności na
szczeblu lokalnym, krajowym i regionalnym, przy zapewnieniu, że informacje o zarządzaniu
tymi rezerwami są przedstawiane ludziom, którym te rezerwy mają służyć.
 Zobowiązujemy się do zwalczania przyczyn wysokich i niestabilnych cen żywności przez
podejmowanie działań na rzecz zrezygnowania z przywilejów dla biopaliw i ograniczenia
stosowania przez rządy zakazów eksportu żywności.
5. Ograniczenie przemocy zbrojnej i konfliktów
Niemożliwe jest położenia kresu masowej śmierci głodowej bez ograniczania przemocy, która jest
jedną z głównych przyczyn głodu. Świat nie tylko toleruje fakt, że podczas konfliktów setki tysięcy
mężczyzn, kobiet i dzieci żyją bez pomocy lub ochrony. Świat zrobił też zbyt mało, by przeciwstawić
się trującej mieszance ubóstwa, złego zarządzania i przemocy, która podtrzymuje konflikty. Należy tę
bierność zastąpić pilnymi działaniami w celu chronienia ludzi i udzielania im pomocy oraz w celu
przerwania błędnego koła przemocy i ubóstwa.
 Zobowiązujemy się do dostarczenia oraz umożliwiania nieskrępowanego dostępu do
terminowej, odpowiedniej i wystarczającej pomocy humanitarnej, zaspokajającej potrzeby
w przypadku, gdy brak bezpieczeństwa niszczy szanse na przeżycie i zrównoważony rozwój.
 Zobowiązujemy się do postulowania i wspierania praktycznych środków chronienia ludzi
dotkniętych przez konflikty, włączając bardziej stanowcze i trwałe zaangażowanie
dyplomatyczne, aby pomóc wszystkim stronom lokalnych i krajowych konfliktów w znalezieniu
sprawiedliwych, trwałych i bezpiecznych rozwiązań.