Ustalenia dotyczące strony edytorskiej przygotowywanego tekstu

UNIWERSYTET EKONOMICZNY W
KRAKOWIE
Katedra Gospodarki Regionalnej
Kierunek: Gospodarka Przestrzenna
PRACE DYPLOMOWE
WYMOGI
Spis treści
Strona tytułowa pracy
Rekomendacje dotyczące układu pracy dyplomowej
Zasady przygotowania pracy dyplomowej – ustalenia edytorskie
Załączniki:
1. Wskazówki dotyczące przygotowania pracy dyplomowej w wersji elektronicznej
2. Zasady składania prac dyplomowych
3. Regulamin studiów (wyciąg)
4.
Egzemplarz archiwalny pracy dyplomowej
5. Wzór formularza recenzji pracy
6. Pytania egzaminu dyplomowego
Niniejsze ustalenia uwzględniają przyjęte przez Radę Wydziału Finansów ustalenia
pisania prac dyplomowych z dnia 16 listopada 2009 r.
Strona tytułowa pracy:
2
UNIWERSYTET EKONOMICZNY W
KRAKOWIE
Wydział Finansów
Kierunek: Gospodarka Przestrzenna
Autor
np.: Jan Kowalski
Tytuł np.: Infrastruktura w zagospodarowaniu
przestrzennym Nowego Sącza
Praca
magisterska/licencjacka
Promotor
np.: Dr Jerzy Wiśniewski
Kraków 2011
3
Rekomendacje dotyczące układu pracy dyplomowej
Każda praca dyplomowa (licencjacka, magisterska) powinna uwzględniać
cztery następujące grupy zagadnień:
1. Jasno formułować cel i zakres pracy, a także krótko scharakteryzować sposób jego
realizacji. Konieczne jest również sformułowanie hipotez, lub wiodących pytań, na które
odpowiedzieć ma realizowana praca. Może to być ujęte w części wprowadzającej, lub też
w wyodrębnionym podrozdziale o tytule sugerującym podjęcie wskazanych kwestii.
2. Konieczna jest część ogólnoteoretyczna, częściowo będąca wynikiem przeglądu literatury
przedmiotu, częściowo zaś wiedzy studenta zdobytej w toku realizacji studiów. Ma ona,
po pierwsze dokumentować posiadanie dostatecznej wiedzy, po drugie gwarantować
oparcie przeprowadzanych dalej analiz empirycznych na teoretycznie uzasadnionym
podejściu. Proponuje się poświęcenie temu zagadnieniu jednego rozdziału w pracy
licencjackiej i dwóch rozdziałów w pracy magisterskiej.
3. Część analityczna (empiryczna) poświęcona rozwiązaniu postawionego zadania. Warto
przestrzegać zasady, aby prezentacja empirii nie sprowadzała się do formuły
„raportowania”, lecz była analizą wiążącą różne aspekty prezentowanych faktów i w
efekcie prowadziła do stawiania ocen i wysuwania istotniejszych wniosków.
4. Część podsumowująca, w której przede wszystkim autor odnosi się do stawianych na
wstępie celów pracy, napotkanych trudności ich realizacji oraz odpowiedzi na hipotezy i
pytania. Wskazane są też wnioski i rekomendacje adresowane do „praktyki” (podmiotów
polityki, instytucji, organizacji związanych z badanym wycinkiem rzeczywistości).
5. Pracę magisterską w stosunku do pracy licencjackiej wyróżnić powinno:
a) zaawansowane opanowanie warsztatu pisania pracy naukowej, w szczególności w
zakresie uzasadnienia postawionych tez,
b) znajomość literatury przedmiotu, umiejętność jej doboru i wykorzystania oraz
podjęcia krytycznej analizy i oceny dorobku teoretycznego w danej dyscyplinie,
c) umiejętność analizy i syntezy podstawowych problemów teoretycznych i
praktycznych, ze zwróceniem uwagi na dostrzeganie prawidłowości występujących w
obrębie badanych zjawisk,
d) umiejętność stosowania metod badawczych i naukowego ujmowania obserwowanych
zjawisk, a także poszukiwania i wykorzystania informacji zawartych w dokumentach
źródłowych,
e) objętość – praca licencjacka minimum 70 stron, praca magisterska minimum 90 stron
(nie wlicza się załączników).
Temat pracy dyplomowej i sposób jego rozwiązania bezwzględnie muszą wiązać się z
dziedziną wiedzy, którą reprezentuje Uczelnia, a przede wszystkim z przedstawianym
na dyplomie tytułem zawodowym absolwenta.
4
Ustalenia dotyczące strony edytorskiej przygotowywanego tekstu pracy
dyplomowej (magisterskiej, licencjackiej)
Założenia:
1. Strona edytorska i językowa tekstu w istotnym zakresie rzutują na ostateczną wartość
(ocenę) pracy.
2. Każdy fragment pracy przekazywany promotorowi musi odpowiadać przyjętym
ustaleniom.
Ustalenia:
1. Jako podstawową należy przyjąć czcionkę Times New Roman (dotyczy całości tekstu, a
więc także przypisów, tabel, rysunków), rozmiar 12, przypisy 10.
2. Tekst podstawowy1 piszemy odstępem 1,5.
3. Marginesy w cm: 3 z lewej; 2 z prawej, góra i dół po 2,5 (chyba, że ustalenia promotora
stanową inaczej)
4. Tekst podstawowy musi być „wyjustowany”.
5. Przypisy (dolny): czcionka rozmiar 10, odstępy 1 (pamiętać o czcionce Times NR).
6. Tytuł rozdziału piszemy dużymi literami, czcionka 14, bold.
7. Tytuł podrozdziału piszemy małymi literami, czcionka 14, bold.
8. Tytuł punktu podrozdziału piszemy małymi literami, czcionka 13, bold.
9. Po wszelkich tytułach fragmentów pracy nie stawiamy kropki.
10. Rozdziały numerujemy kolejnymi liczbami naturalnymi; podrozdziały dwudzielnie, a
więc przykładowo: 1.1. 1.2. 3.1. 3.2. itd.; zaś punkty podrozdziału: 1.1.1. 1.1.2.
3.1.1. 3.1.2 itd.
11. W spisach treści (planach pracy) stosujemy czcionkę, jak dla tekstu podstawowego.
Należy natomiast dokonać odpowiednich wcięć (tabulacji) dla tytułów podrozdziałów i
ich punktów
12. Każdy akapit rozpoczynamy linią z odpowiednio wciętym (przesuniętym) tekstem.
13. Część „książkowa” („literaturowa”) pracy (tzw. rozdziały ogólnoteoretyczne) pisana jest
na podstawie dostępnej literatury. Ostrzeżenie: nie może to jednak polegać na
przepisywaniu tekstu. Jest to zabronione i grozi poważnymi konsekwencjami (byłoby to
plagiatem). W ogólnym ujęciu korzystanie z literatury polega na wykorzystaniu cudzych
myśli, ale redagowanych własnymi słowami. Wykorzystane fragmenty muszą być
dokumentowane przypisami źródłowymi – koniecznie!!! (o nich poniżej). W pewnych
przypadkach jest też dopuszczalne, a nawet wskazane, dosłowne przepisanie
odpowiedniego fragmentu z literatury. Dotyczy to definicji oraz szczególnie istotnego
problemu w świetle tytułu (tematu) danego fragmentu pracy, a także różnych klasyfikacji,
1
Przez tekst podstawowy należy rozumieć tekst kolejnych stron pracy z wyłączeniem tabel, rysunków,
przypisów, tytułów poszczególnych części pracy, także ewentualnie, wyróżnianych fragmentów.
5
czy też wymieniania składowych czegoś (np. rozwoju lokalnego). Przy dosłownym
przepisywaniu takich fragmentów, tekst musi być wyróżniony cudzysłowem (ewentualnie
również kursywą). Nie dotyczy to klasyfikacji i wymieniania; w tych przypadkach nie
stosujemy cudzysłowu. Podkreślić należy, że odwoływanie do źródeł powinno być częste.
Można nawet przyjąć zasadę: im częściej tym lepiej. Z merytorycznego punktu widzenia
ważne jest jednak różnicowanie literatury. Nie można ciągle powoływać się na jedną
pozycję. Jest to źle widziane.
14. Odsyłacz do przypisu musi być stawiany w takim miejscu w tekście, aby jednoznacznie
wskazywał jakiego fragmentu dotyczy. Przykładowo, często popełnianym błędem jest
stawianie odsyłacza na końcu cytowanej listy (przedstawianej klasyfikacji). W tym
przypadku odsyłacz musi być postawiony w miejscu zapowiedzi klasyfikacji.
15. W ogólnym ujęciu przypisy możemy podzielić na dwie grupy: jedna dotyczy tekstu
będącego wyjaśnieniem lub komentarzem czegoś, co jest w tekście głównym
(podstawowym), ale nie może być tam zamieszczane, gdyż w istotny sposób mogłoby
gmatwać przejrzystość prezentowanego wywodu (przykładem może być przypis 1 na
poprzedniej stronie niniejszych „wymogów”). Druga grupa to przypisy źródłowe
(bibliograficzne), a więc literatura, na którą powołuje się autor.
16. W prezentowaniu przypisów źródłowych należy stosować się do następujących zasad:
a) W przypadku cytowania książki danego autora, lub wielu równorzędnych autorów
piszemy (z uwzględnieniem spacji): inicjał imienia (imion), kropka, nazwisko (jeżeli
jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, tytuł pracy, przecinek,
wydawca, przecinek, miejsce wydania, rok, przecinek, strona tekstu do którego się
odwołujemy (należy podkreślić konieczność tego ostatniego!). Przykład (italic nie jest
konieczny):
T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999, s.28.
b) W przypadku cytowania książki pisanej pod redakcją, w której nie ma możliwości
przypisywania konkretnego autora do danego fragmentu, piszemy: tytuł książki,
przecinek, pod red., inicjał imienia (imion), kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu
autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, wydawca, itd. jak wyżej. Przykład:
Rola Projektów Europejskich w rozwoju lokalnym i regionalnym, pod red. M.
Adamowicza, SGGW, Warszawa 2004, s. 97-98.
c) W przypadku cytowania książki pisanej pod redakcją, w której do poszczególnych
części przypisani są konkretni autorzy piszemy: inicjał imienia (imion) autora
cytowanej części, przecinek, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku
powtarzamy), przecinek, [w:] tytuł książki, przecinek, pod red., inicjał imienia (imion)
redaktora, kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy),
przecinek, wydawca, itd. jak wyżej. Przykład:
T. Kudłacz, Rozwój regionalny polski lat dziewięćdziesiątych. Ocena
dominujących procesów oraz spodziewanych tendencji, [w:] Polityka regionalna
państwa. pośród uwikłań instytucjonalno-regulacyjnych, pod red. J. Szomburga,
IBnGR, Gdańsk 2001, s.16-51.
d) W przypadku cytowania opracowania zamieszczonego w czasopiśmie piszemy: inicjał
imienia (imion) autora cytowanego artykułu, kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu
autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, nazwa czasopisma w cudzysłowie,
przecinek, numer (zeszyt, volumin – zależnie od nadanej nazwy) czasopisma,
przecinek, rok jego wydania, ewentualnie po przecinku strona. Dwie uwagi: 1)
6
wszystkie składowe nazwy czasopisma piszemy z dużej litery; 2) podawanie strony, z
której pochodzi fragment niekiedy nie jest możliwe z uwagi na charakter czasopisma,
np. „Rzeczpospolita”. Przykład:
T. Kudłacz, Powiatowy system informacji gospodarczej (główne problemy
tworzenia systemu wskaźników szczegółowych), „Samorząd Terytorialny”, nr 3,
2005, s.19-31.
e) Jeżeli chcemy się powołać na źródło, które jest cytowane w jakiejś literaturze,
wówczas odwołujemy się do tego źródła, a dalej piszemy: cytat za: i tu powołanie
pełne na pozycję, gdzie źródło było przywołane.
f) Jeżeli powtórnie powołujemy się na pozycję literatury już wcześniej cytowaną, należy
stosować formułę op. cit. (np. T. Kudłacz, Programowanie …, op. cit., s. 14.), tzn.
piszemy tylko początek, tak aby można było zidentyfikować o jaką pozycję chodzi, a
następnie tę właśnie formułę: op. cit. Możemy też stosować formułę: Ibidem, wtedy,
gdy odwołujemy się do pozycji bezpośrednio wcześniej (ostatnio) cytowanej; np.:
Ibidem, s.33.
g) W pracy można się powoływać na źródła internetowe. Może to jednak dotyczyć
wyłącznie sytuacji, gdy przytaczana wiedza nie jest możliwa do pozyskania w
literaturze w wersji „spisanej”. Powołując się na źródła internetowe, należy podać
stosowny link, a na jego końcu (w nawiasie) podać datę odczytu. Ograniczenia w
korzystaniu ze źródeł internetowych dotyczą szczególnie przypadków linków o
nazwach, które nie umożliwiają zidentyfikowania podmiotów danej wiedzy.
17. Zestawienie wykorzystanych źródeł: „Literatura” zamieszczone na końcu pracy powinno
zawierać pozycje, które były cytowane w tekście. Dopuszcza się jednak uwzględnienie
najważniejszych pozycji, które okazały się przydatne w trakcie pisania, a które nie były
cytowane. Zestawienie musi być sporządzone alfabetycznie. Zatem inicjał (inicjały) imion
autorów muszą być umieszczone po nazwisku
18. Szczególną uwagę należy poświęcić odpowiedniemu redagowaniu tabel i rysunków.
19. Każda tabela musi mieć swój numer, tytuł i źródło. Powinna być wyśrodkowana
(niekoniecznie zawartość wewnątrz tabeli musi być wyśrodkowana – to zależy od
charakteru zawartości). Odstęp wewnątrz tabeli raczej 1, wielkość czcionki może być
zmniejszona – to zależy od autorskiego wyboru. Nazwa tabeli oraz źródło powinny być
pisane z odstępem 1. W przypadku źródła warto zmniejszyć czcionkę do 11 lub 10.
Należy estetycznie rozłożyć zawartość w poszczególnych kolumnach. Kolumny i wiersze
nie muszą być tego samego rozmiaru. Należy unikać dzielenia tabel między różnymi
stronami. Jeżeli rozmiar tabeli pozwala, powinna ona być umieszczona na jednej stronie.
Oznacza to, że tabelę niekoniecznie musimy umieszczać w miejscu, w którym
powołujemy się na nią. Możemy bowiem napisać: „ ... obliczenia zamieszczono w tabeli
6”, i jeżeli w tym miejscu jej umieszczenie prowadziłoby do jej dzielenia między
stronami, rezygnujemy z tego, pisząc dalej tekst, zaś tabelę umieszczamy na stronie
następnej.
Przykład podany jest w tabeli 1 (należy zwrócić uwagę na rozmieszczenie nr, tytułu,
źródła):
20. Bardzo podobne uwagi dotyczą rysunków. Należy tu pamiętać, że rysunek jest graficzną
ilustracją czegoś, co wcześniej lub później jest omawiane. Ma przemawiać do wyobraźni
czytelnika. Strona graficzna znakomicie podnosi efektowność pracy, pod warunkiem, że
7
przemyślane są odpowiednie wybory: typ rysunku, jego rozmieszczenie, eksponowanie
tego co najważniejsze, no i oczywiście czytelność. Graficzne ilustracje mogą być różnie
nazywane: „rysunek”, wykres”, „schemat”, „mapa”, „model”. Można też zastosować
jednolitą nazwę do wszystkich wymienianych, a mianowicie: „rycina”. Rozmieszczenie
numeru, tytułu oraz źródła ryciny nie jest tak sztywne, jak w przypadku tabel. Nad tym
trzeba się każdorazowo zastanawiać.
Tabela 1
Czynniki rozwoju lokalnego
Czynniki rozwoju Tradycyjny punkt widzenia
Zatrudnienie
Baza rozwojowa
Korzyści miejsca
Zasoby wiedzy
więcej firm, to więcej miejsc
pracy
rozwój istniejących sektorów
gospodarki
korzyści komparatywne
bazujące na aktywach
fizycznych
wiedza istniejących kadr
Nowoczesny punkt widzenia
firmy tworzące nowe miejsca pracy
dopasowują je do kwalifikacji mieszkańców
tworzenie nowych instytucji gospodarczych
korzyści komparatywne bazujące na jakości
środowiska
wiedza jako operator rozwoju społeczno gospodarczego
Źródło: Opracowanie własne na podstawie: J.Kot. Rozwój lokalny – jego istota, cele i czynniki. [w:]
Ekonomiczne i środowiskowe aspekty zarządzania rozwojem miast i regionów, pod red. T.Markowskiego,
D.Stawasz, UŁ, Łódź 2001s.157.
21. Często spotykanym mankamentem edytorskim jest stawianie spacji tam, gdzie nie
powinny być. Proszę pamiętać, że spacji nie stawiamy przed znakami interpunkcji, muszą
zaś być po tych znakach. Podobnie spacji nie powinno być po otwartym nawiasie, ani też
przed zamykanym. Więcej niż jednej spacji nie powinno być między wyrazami. Warte
uwagi są też spacje w przypisach bibliograficznych; należy zapoznać się z przykładami
zamieszczonymi w punkcie dotyczącym przypisów źródłowych (powyższy punkt 16).
22. Należy z odpowiednią rozwagą stosować znaki wyliczania
a) Przede wszystkim wyliczenia muszą być redagowane wg podpowiedzi edytora (nie
mogą być wstawiane znaki wyliczania „ręcznie”).
b) Musi być zapewniona logiczna hierarchia w rozbudowanych klasyfikacjach; np.
najpierw numeracja: 1. 2. 3. itd, zaś w ramach tego poziomu a) b) c) itd.; to zaś może
się dzielić wg odpowiednio dobranych znaków wyliczania.
c) Należy pamiętać, że przy wyliczeniach, gdzie stosujemy numerację 1. 2. itd., musimy
rozpoczynać z dużej litery, gdyż tak piszemy zawsze po kropce. W pozostałych
przypadkach nie jest to konieczne, ale też zasady muszą być logiczne. Np. jeżeli w
danym punkcie występuje wiele zdań, to logicznie ujmując, pierwsze z nich nie może
zaczynać się z małej litery.
23. Przed oddaniem danego tekstu do czytania, należy z uwagą go przeczytać i udoskonalić
językowo i edytorsko; m.in. wyeliminować tzw. „literówki”, np. a, zamiast ą; także
niepotrzebne spacje, itd.
24. Minimalnym wymogiem jakości tekstu jest następująca zasada: autor rozumie to co w
tekście jest opisywane.
8
Załączniki
9
Załącznik 1
WSKAZÓWKI DOTYCZĄCE PRZYGOTOWANIA PRACY
DYPLOMOWEJ W WERSJI ELEKTRONICZNEJ
1. Wersja elektroniczna pracy dyplomowej (płyta CD), powinna być opatrzona etykietą,
na której należy zamieścić następujące informacje:
- imię i nazwisko autora
- tytuł pracy,
- nazwę specjalności,
- tryb i formę studiów,
- tytuł naukowy, imię i nazwisko promotora pracy,
- nazwę i numer wersji edytora,
- datę złożenia pracy.
Przykład etykiety:
Autor: Jan Nowak
Tytuł pracy: Modernizacja infrastruktury komunalnej
Tarnowa w świetle założeń strategii rozwoju Miasta
Specjalność: Strategie rozwoju regionalnego
Tryb studiów: stacjonarne
Forma studiów: I stopnia, licencjat
Promotor: prof. dr hab. Jan Kowalski
Edytor: MS Word 6.0
Data złożenia pracy: 1-07-2010 r.
2. Etykieta, o której powyżej mowa, musi być przygotowana w wersji papierowej i
naklejona na płytkę CD, zaś w wersji elektronicznej nagrana na płytkę w formie
oddzielnego pliku pod nazwą „etykieta”.
3. Wersja elektroniczna musi zawierać całość pracy, łącznie ze stroną tytułową i wszystkimi
zestawieniami końcowymi i załącznikami.
4. Jeżeli cała praca jest możliwa do ujęcia w jednym pliku, wówczas nazwa tego pliku musi
zawierać nazwisko autora oraz kilka kluczowych wyrazów tytułu pracy.
5. Wersja elektroniczna pracy może jednak składać się z oddzielnych plików. Wówczas z
nazwy tych plików musi wyłaniać się ich kolejność (np. rozdzial-1, rozdział 2, itd.).
Wszystkie pliki, oprócz etykiety, muszą być zestawione w katalogu o nazwie ujmującej
nazwisko autora oraz kilka kluczowych wyrazów tytułu pracy.
6. Wersja elektroniczna musi być przygotowana w edytorze Microsoft Office Word 2007.
10
Załącznik 2
ZASADY SKŁADANIA PRAC DYPLOMOWYCH
NA STUDIACH STACJONARNYCH I NIESTACJONARNYCH
WYDZIAŁU FINANSÓW
UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO W KRAKOWIE
1. Zgodnie z § 23 ust. 1 Regulaminem Studiów UEK student kończący studia
zobowiązany jest złożyć pracę dyplomową do końca sesji poprawkowej ostatniego
semestru.
Na wniosek studenta dziekan może – w uzasadnionych przypadkach – przesunąć termin
złożenia pracy dyplomowej – maksymalnie o trzy miesiące (zob. § 23 Regulaminu
Studiów).
2. Złożenie pracy.
- Praca składana jest w trzech egzemplarzach (1 egz. dla promotora, 1 egz. dla
recenzenta, 1 egz. archiwalny), oraz w wersji elektronicznej (płyta CD);
- Warunkiem przyjęcia pracy przez Dziekanat jest adnotacja promotora na
egzemplarzu archiwalnym, o tym że praca została przyjęta.
- Egzemplarz archiwalny pracy dyplomowej – patrz Zarządzenie Rektora w
załączeniu
11
Załącznik 3
Regulamin studiów
Załącznik
do Uchwały Senatu
nr 15/2010 z dnia 19 kwietnia 2010 roku
REGULAMIN
STUDIÓW WYŻSZYCH
W UNIWERSYTECIE EKONOMICZNYM W KRAKOWIE
(wyciąg)
Rozdział 5
Praca dyplomowa i egzamin dyplomowy
1.
2.
3.
4.
5.
1.
2.
3.
4.
1.
2.
§ 23
Student kończący studia zobowiązany jest złożyć pracę dyplomową do końca sesji poprawkowej
ostatniego semestru.
Na wniosek studenta dziekan może – w uzasadnionych przypadkach – przesunąć termin złożenia
pracy dyplomowej – maksymalnie o trzy miesiące w stosunku do terminu, o którym mowa w
ust.1.
Podanie studenta o przedłużenie terminu składania pracy dyplomowej musi być zaopiniowane
przez promotora.
W razie dłuższej nieobecności promotora, mogącej mieć wpływ na opóźnienie terminu złożenia
pracy dyplomowej przez studenta, dziekan zobowiązany jest do wyznaczenia osoby, która
przejmie obowiązki promotora.
Zaliczenie seminarium w ostatnim semestrze studiów jest równoznaczne z wyrażeniem zgody
przez prowadzącego seminarium na złożenie w dziekanacie pracy dyplomowej.
§ 24
Student ma prawo wyboru promotora pracy dyplomowej.
Promotorem pracy dyplomowej może być nauczyciel akademicki posiadający tytuł naukowy
profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego, bądź – za zgodą rady wydziału –
nauczyciel ze stopniem naukowym doktora.
Wykaz osób prowadzących seminaria dyplomowe podawany jest do wiadomości studentów co
najmniej na miesiąc przed terminem, w którym dokonywane są zapisy na seminaria dyplomowe.
Za zgodą dziekana, student ma prawo do wyboru na promotora nauczyciela akademickiego
posiadającego tytuł naukowy profesora lub stopień doktora habilitowanego, nie prowadzącego
seminarium dyplomowego na danym kierunku studiów, pod warunkiem uzyskania jego zgody.
§ 25
Po uzyskaniu zgody dziekana praca dyplomowa może mieć charakter pracy zespołowej – w takim
przypadku wkład pracy poszczególnych osób określa promotor.
Oceny pracy dyplomowej dokonuje, w formie pisemnej recenzji, promotor pracy oraz jeden
recenzent, wyznaczony przez dziekana.
12
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
Recenzentem pracy dyplomowej może być pracownik posiadający co najmniej stopień naukowy
doktora, z zastrzeżeniem ust.4.
W przypadku gdy promotorem pracy magisterskiej jest osoba ze stopniem naukowym doktora,
recenzentem musi być pracownik posiadający stopień doktora habilitowanego.
Recenzentem pracy nie może być pracownik tej samej dydaktycznej jednostki organizacyjnej,
chyba że jedynie w tej jednostce zatrudnieni są specjaliści w zakresie obszaru wiedzy, którego
dotyczy praca.
Recenzentem pracy dyplomowej może być pracownik innej uczelni.
Promotor i recenzent powinien złożyć recenzję w ciągu dwóch tygodni od daty otrzymania pracy
dyplomowej do recenzji.
Praca dyplomowa oceniana jest przez promotora i recenzenta według skali określonej
w §13 ust.1,2. Ostateczną ocenę pracy dyplomowej stanowi średnia arytmetyczna ocen
wystawionych przez promotora i recenzenta, sprowadzona do skali, o której mowa w §13 ust.1,2,
w ten sposób, iż odcinana jest część nie stanowiąca pełnej połowy.
Jeżeli recenzent oceni pracę dyplomową negatywnie, dziekan wyznacza drugiego recenzenta. W
przypadku drugiej recenzji negatywnej student powinien przedstawić poprawioną wersję pracy w
terminie ustalonym przez dziekana.
Niezłożenie w terminie pracy dyplomowej lub egzaminu dyplomowego powoduje skreślenie z
listy studentów.
W razie uzasadnionego podejrzenia popełnienia przez studenta czynu polegającego
na przypisaniu sobie autorstwa istotnego fragmentu lub innych elementów cudzego utworu,
rektor zleca przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego na zasadach, o których mowa w §30.
W sytuacji, o której mowa w ust.11, rektor jednocześnie z poleceniem przeprowadzenia
postępowania wyjaśniającego może zawiesić studenta w prawach studenta do czasu wydania
orzeczenia przez komisję dyscyplinarną, o której mowa w §30 ust.2.
Jeżeli w wyniku postępowania wyjaśniającego zebrany materiał potwierdza popełnienie czynu, o
którym mowa w ust.11, rektor wstrzymuje postępowanie o nadanie tytułu zawodowego do czasu
wydania orzeczenia przez komisję dyscyplinarną oraz składa zawiadomienie o popełnieniu
przestępstwa.
§ 26
Warunkiem dopuszczenia do egzaminu dyplomowego jest:
1) uzyskanie zaliczeń z wszystkich przedmiotów i praktyk oraz zdanie wszystkich egzaminów
przewidzianych w planie studiów i programie nauczania dla danego kierunku, z
zastrzeżeniem różnic wynikających ze studiów odbywanych w trybie określonym w §6 ust.2,
2) uzyskanie pozytywnych ocen pracy dyplomowej, zarówno od promotora, jak i od recenzenta,
3) uregulowanie wszelkich zobowiązań, w tym również finansowych, wobec Uczelni.
Przed przystąpieniem do egzaminu dyplomowego student ma prawo zapoznać się z treścią
recenzji.
Egzamin dyplomowy powinien odbyć się w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od daty
złożenia pracy dyplomowej.
Egzamin dyplomowy jest egzaminem ustnym, odbywającym się przed komisją powołaną przez
dziekana. W skład komisji wchodzą: dziekan lub prodziekan, bądź inny pracownik naukowy
wskazany przez dziekana – jako przewodniczący, promotor i recenzent pracy – jako członkowie.
Przedmiotem egzaminu jest obrona pracy dyplomowej oraz zagadnienia z zakresu problematyki
danego kierunku studiów.
Przy ocenie wyników egzaminu stosuje się oceny zgodne ze skalą ocen określoną w §13 ust. 1 i
2.
W wypadku uzyskania z egzaminu dyplomowego oceny niedostatecznej lub
nieusprawiedliwionego nieprzystąpienia do tego egzaminu w ustalonym terminie, dziekan
wyznacza drugi termin egzaminu jako ostateczny. Powtórny egzamin nie może się odbyć
wcześniej niż przed upływem jednego miesiąca i nie później niż po upływie trzech miesięcy od
daty pierwszego egzaminu.
Niezłożenie w terminie egzaminu dyplomowego w drugim terminie powoduje skreślenie z listy
studentów.
13
1.
2.
§ 27
Ukończenie studiów następuje po złożeniu egzaminu dyplomowego z wynikiem co najmniej
dostatecznym.
Podstawą obliczenia ostatecznego wyniku studiów są:
1) średnia arytmetyczna wszystkich ocen uzyskanych w całym okresie studiów
z zaliczeń i egzaminów, z uwzględnieniem ocen niedostatecznych, obliczona
z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku; do średniej ocen nie wlicza się ocen z
przedmiotów ponadprogramowych, z wyjątkiem ocen studentów studiujących
według IPN,
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
2) średnia arytmetyczna ocen wystawionych przez promotora i recenzenta z pracy dyplomowej,
obliczona z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku,
3) ocena z egzaminu dyplomowego, określona jako średnia arytmetyczna ocen uzyskanych z
wszystkich pytań ocenianych w trakcie egzaminu dyplomowego, obliczona z dokładnością
do dwóch miejsc po przecinku.
Wynik studiów stanowi sumę:
1) 60% oceny, o której mowa w ust.2 pkt.1,
2) 20% oceny, o której mowa w ust.2 pkt.2,
3) 20% oceny, o której mowa w ust.2 pkt.3.
W przypadku gdy student wznawia studia, przy obliczaniu średniej ocen za okres studiów bierze
się pod uwagę zarówno oceny uzyskane w okresie studiów przed wznowieniem, jak i po
wznowieniu studiów.
W przypadku przeniesienia się studenta w trakcie studiów na inny kierunek (w ramach Uczelni
lub z innej szkoły wyższej), przy obliczaniu średniej ocen za cały okres studiów bierze się pod
uwagę oceny uzyskane z przedmiotów:
1) zaliczonych przez studenta w ramach kierunku, na którym poprzednio studiował, jeżeli
przedmioty te są również ujęte w planie studiów i programie nauczania kierunku, na który
student się przeniósł,
2) zaleconych studentowi do uzupełnienia (w związku z różnicami programowymi),
3) pozostałych, ujętych w planie studiów i programie nauczania kierunku, na który student się
przeniósł.
Na dyplomie ukończenia studiów wpisuje się ostateczną ocenę studiów wyrównaną do pełnej
oceny w następujący sposób:
1) do 3,79 – dostateczny,
2) od 3,80 do 4,49
– dobry,
3) od 4,50 i więcej
– bardzo dobry.
Wyrównanie do pełnej oceny dotyczy wpisu do dyplomu i protokołu komisji egzaminu
dyplomowego, we wszystkich innych dokumentach określa się rzeczywisty wynik studiów,
obliczony jak w ust.2,3.
Komisja egzaminacyjna może podwyższyć ocenę, o której mowa w ust.6, o 0,1 stopnia, jeśli
student z pracy dyplomowej oraz egzaminu dyplomowego otrzymał oceny bardzo dobre.
Student, który uzyskał średnią ocen ze studiów poniżej 3,0, bez względu na oceny uzyskane z
pracy dyplomowej oraz egzaminu dyplomowego otrzymuje ocenę dostateczną.
14
Załącznik 4
EGZEMPLARZ ARCHIWALNY PRACY DYPLOMOWEJ
ZARZĄDZENIE nr R-0121/4/2003
REKTORA AKADEMII EKONOMICZNEJ
z dnia 6 stycznia 2003 r.
w sprawie archiwizowania prac dyplomowych: magisterskich, licencjackich i inżynierskich
wykonanych w Akademii Ekonomicznej w Krakowie
Na podstawie § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 20 września 2000
r. w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U. nr 81, poz. 907) oraz zasad oceny
archiwalnej, miejsca i sposobu przechowywania prac dyplomowych w uczelni przekazanych
przez Ministra Edukacji Narodowej do wiadomości, z propozycją stosowania z dnia 14
października 1994 r. (DNS-3-0141-74-2/AM/94) zarządzam, co następuje:
1. Wprowadza się obowiązek złożenia maszynopisu tekstu pracy magisterskiej,
licencjackiej lub inżynierskiej przeznaczonej do przechowywania w Archiwum
Uczelni zwanego dalej egzemplarzem archiwalnym pracy.
2. Objętość pracy wymienionej w pkt 1 należy maksymalnie zmniejszyć stosując
następujące zalecenia (wzór w dziekanacie):
o wydruk tekstu: dwustronny,
o rodzaj czcionki: Times New Roman, w tytułach rozdziałów i podrozdziałów
czcionka pogrubiona,
o wielkość czcionki: tytuł rozdziału (duże litery) i podrozdziału (małe litery) -10
pt, tekst - 9 pt,
o odstęp między wierszami: pojedynczy, akapity po tytule rozdziału i
podrozdziału - 6 pt,
o marginesy: górny, dolny, zewnętrzny, wewnętrzny - 1 cm oraz na oprawę 1,5
cm,
o rodzaj papieru: standard, format A-4,
o oprawa: grzbiet zaciskowy i okładki do bindowania.
3. We właściwym dziekanacie student składa egzemplarz archiwalny pracy oraz dwa
egzemplarze maszynopisu pracy (dla promotora i recenzenta) formatowane i
oprawione według zaleceń promotora, z pisemną zgodą promotora na złożenie pracy
oraz propozycją recenzenta pracy zamieszczoną na jednym z tych egzemplarzy.
4. Promotor pracy i recenzent mogą zachować egzemplarz maszynopisu pracy. Jeśli nie
wyrażają takiego życzenia te egzemplarze pracy są zwracane absolwentowi po obronie
pracy.
5. Miejscem przechowywania egzemplarza archiwalnego pracy jest teczka akt
osobowych studenta w Archiwum Uczelni.
6. Zbiór archiwalny jest zamknięty przed dostępem osób nieuprawnionych. Zgodę na
dostęp do zbioru archiwalnego wydaje prorektor ds. studenckich i kształcenia.
7. Dostęp do prac magisterskich i dyplomowych jest wyłącznie poprzez zbiór
archiwalny.
8. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem podpisania.
9. Traci moc zarządzenie rektora nr R-014/1/2002 z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie
zasad archiwizowania prac magisterskich i dyplomowych wykonanych w Akademii
Ekonomicznej w Krakowie.
15
Załącznik 5: Wzór recenzji pracy
OCENA PRACY DYPLOMOWEJ
Temat pracy: ……………………………………………………………………………………….
Imię i nazwisko: ……………………….
Seminarium Profesora: ………………………..
Nr albumu:…………….
Katedra: ……..............
1.
Czy treść pracy odpowiada tematowi określonemu w tytule
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
2.
Ocena układu pracy struktury podziału treści, kolejności rozdziałów, kompletności tez itp.
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
3.
Merytoryczna ocena
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
4.
Inne uwagi
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
5.
Czy i w jakim zakresie praca stanowi nowe ujęcie problemu
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
6.
Charakterystyka doboru wykorzystania źródeł
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
7.
Ocena formalnej strony pracy (poprawność języka, opanowanie techniki pisania pracy, spis
rzeczy, odsyłacze)
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
8.
Sposób wykorzystania pracy (publikacja, udostępnienie instytucjom, materiał źródłowy)
……………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………...
9.
Ocena pracy
…………………………………………………
UWAGA: Dodatkowe uwagi nie mieszczące się w przeznaczonym na nie miejscu prosimy
wpisywać na drugiej stronie tego druku
..................................
data
podpis
16
Załącznik 6: Pytania egzaminu dyplomowego (licencjackiego i
magisterskiego)
Pytania na egzamin licencjacki dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna
Pytania kierunkowe
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
34.
35.
36.
37.
38.
39.
40.
41.
42.
43.
44.
45.
46.
47.
48.
49.
Pojęcie i struktura gospodarki przestrzennej
Uwarunkowania organizacji przestrzeni
Fazy programowania regionalnego
Podmioty rozwoju zrównoważonego w skali regionalnej i lokalnej
Istota i rodzaje polityki przestrzennej
Budżet gminy
Pojęcie, rodzaje i cechy przestrzeni
Teorie gospodarki przestrzennej (według Webera, Löscha ,Thunena, Isarda)
Instrumenty polityki przestrzennej
Pojęcie i typy regionów ekonomicznych
Metody regionalizacji gospodarczej
Czynniki lokalizacji
Kierunki polityki przestrzennej Polski
Współpraca transgraniczna
System planowania przestrzennego w Polsce
Planowanie przestrzenne na poziomie gminy
Awangarda i rozwój polskiej urbanistyki po II wojnie światowej
Zasady kształtowania zespołów śródmiejskich
Przestrzeń sąsiedzka
Determinanty rozwoju regionalnego – istota, rodzaje, przykłady
Rola diagnozy w budowie programu rozwoju regionu
Wizja i misja w strategii rozwoju regionu
Funkcje programów rozwoju regionalnego i lokalnego
Cechy dobrej strategii rozwoju regionalnego (lokalnego)
Wiodące cele planów strategicznych
Ład przestrzenny – istota, przejawy, wartości
Założenia Karty Ateńskiej i Nowej Karty Ateńskiej
Historia planowania przestrzennego w Polsce
Samorząd terytorialny jako forma władzy publicznej
Europejska Karta Samorządu Terytorialnego
Ustrój i zadania jednostek samorządu terytorialnego
Dochody samorządu terytorialnego
Urbanizacja – istota i etapy
Warunki funkcjonowania i rozwoju miast w Polsce
Funkcje miast i sposoby ich mierzenia
Miasto i jego struktura przestrzenna
Gospodarowanie majątkiem miasta
Metropolizacja polskiej przestrzeni
Przestrzeń publiczna w rozwoju miasta
Zaspokajanie potrzeb indywidualnych i zbiorowych a sposoby
Przemiany systemów wartości i stylów życia i ich przestrzenne odzwierciedlenie
Obszary „problemowe” w polskiej przestrzeni
Zasoby Ziemi, ich podział i znaczenie w gospodarce
Gospodarka na terenach chronionych
Plan Centralnego Okręgu Przemysłowego
Zalety i wady polskiego systemu planowania przestrzennego
Rola Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju
Zasady kształtowania zabudowy mieszkaniowej
Planowanie miejscowe
17
50. Przyrodnicze uwarunkowania społeczno-gospodarczej działalności człowieka
Literatura zalecana:
1. R. Domański, Gospodarka przestrzenna. Podstawy teoretyczne, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 2006.
2. W.M. Gaczek, Zarządzanie w gospodarce przestrzennej, Wydawnictwo Branta,
Bydgoszcz-Poznań 2003.
3. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 2008.
4. A. Harańczyk, Samorząd terytorialny, Organizacja i gospodarka, Wydawnictwo UEK,
Kraków 2010.
5. A. Karwińska, Gospodarka przestrzenna. Uwarunkowania społeczno-kulturowe,
Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 2008.
6. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999.
7. B. Luchter, Przyrodnicze podstawy gospodarowania, Wydawnictwo Uniwersytetu
Ekonomicznego w Krakowie, Kraków 2009.
8. A. Potoczek, Polityka regionalna i gospodarka przestrzenna, Agencja TNOiK, Toruń
2003.
9. Z.Szymla, Determinanty rozwoju regionalnego, Ossolineum, Wrocław-WarszawaKraków 2000.
18
Pytania na egzamin licencjacki dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna
Pytania specjalnościowe: Strategie rozwoju regionalnego
1. Istota rozwoju zrównoważonego i cele jego wdrażania
2. Zasady rozwoju zrównoważonego
3. Skutki powiązań gospodarki ze środowiskiem naturalnym jako przesłanki wdrażania
koncepcji rozwoju zrównoważonego
4. Narzędzia wdrażania założeń idei ekorozwoju
5. Czynniki kształtujące konsumpcję gospodarstw domowych
6. Wzrost gospodarczy a przemiany konsumpcji – wzajemne związki
7. Ekonomiczne i społeczno-kulturowe funkcje konsumpcji
8. Prawidłowości rozwoju konsumpcji
9. Nowe zjawiska i tendencje w konsumpcji społeczeństw wysoko rozwiniętych
10. Sprzężenia przestrzenne w turystyce
11. Efekty rozwoju turystyki na obszarach recepcji turystycznej
12. Mierniki rozwoju regionalnego
13. Efekty mnożnikowe w turystyce
14. Trendy współczesnej turystyki
15. Funkcja ekonomiczna turystyki i jej płaszczyzny
16. Polityka zatrudnienia – jej istota, cele i podmioty
17. Rynek pracy i jego segmentacja
18. Popyt na pracę i podaż świadczeń pracy – istota i czynniki
19. Europejska Strategia Zatrudnienia – geneza i cele
20. Instytucje i instrumenty rynku pracy
21. Istota polityki demograficznej i przykłady jej stosowania we współczesnym świecie
22. Mniejszości narodowościowe i etniczne w Polsce
23. Istota i cechy przedsiębiorstw publicznych
24. Istota metody GIS i możliwości jej wykorzystania
25. Pojęcie budżetu i jego podstawowe funkcje
26. Niewidzialny eksport w turystyce i jego zalety
27. Metody liczenia zagranicznego ruchu turystycznego
28. Regiony turystyczne świata i ich udział w ruchu turystycznym
29. Charakterystyka podatków i innych danin publicznych
30. Metody kartograficzne
Literatura zalecana:
1. B. Fiedor, S. Czaja, A. Graczyk, Podstawy ekonomii środowiska i zasobów naturalnych, Wyd.
C.H. BECK, Warszawa 2002.
2. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2008
3. M. Kabaj, Strategie i programy przeciwdziałania bezrobociu w UE i w Polsce, Wyd.
SCHOLAR, Warszawa 2004.
4. S. Owsiak, Finanse publiczne. Teoria i praktyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009.
5. B. Piontek, Koncepcja rozwoju zrównoważonego i trwałego Polski, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 2002.
6. System finansowania ochrony środowiska w Polsce, pod red. J. Famielec, Wyd. AE, Kraków
2005.
7. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999.
8. Turystyka, pod red. Wł. Kurka, PWN, Warszawa 2007.
9. J. Wrona, Geografia ludności świata i Polski, Wydawnictwo UEK, Kraków 2009
10. J. Wrona, Podstawowe metody kartografii społeczno-gospodarczej, Wydawnictwo
Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2004.
19
Pytania specjalnościowe: Zarządzanie miastem
1. Dobra publiczne a dobra prywatne
2. Usługi użyteczności publicznej – formy, dziedziny występowania
3. Pomoc publiczna – istota, formy i zasady jej pozyskiwania przez przedsiębiorstwa
użyteczności publicznej
4. Podaż i popyt jako mechanizmy rynku turystycznego
5. Segmentacja rynku turystycznego
6. Koncepcje utopijne w poszukiwaniu miasta idealnego
7. Dawne i nowe czynniki rozwoju miasta
8. Społeczno-przestrzenne przemiany miast postsocjalistycznych w Polsce
9. Płaszczyzny i objawy kryzysu miasta
10. Działania na rzecz poprawy środowiska miejskiego – socjotechnika urbanistyczna
11. Koncepcja „Garden City”
12. Kształtowanie terenów otwartych w mieście
13. Dendryt wrocławski i jego zastosowanie
14. Metoda Czekanowskiego i jej zastosowanie
15. Cechy diagnostyczne – dobór i standaryzacja – w metodach analizy regionalnej
16. Metody kartograficzne
17. Metody taksonomiczne i ich zastosowanie
18. Cele marketingu terytorialnego
19. Terytorialny marketing - wewnętrzny i zewnętrzny
20. Główne grupy klientów w marketingu terytorialnym
21. Produkt terytorialny - koncepcja marketingowa
22. Instrumenty marketingu terytorialnego - koncepcja marketing-mix miasta/regionu
23. Zasady rozwoju zrównoważonego
24. Koncepcja rozwoju zrównoważonego
25. Narzędzia wdrażania założeń idei ekorozwoju
26. Modele struktury przestrzenno-gospodarczej miast
27. Podstawowe formy użytkowania ziemi w miastach
28. Czynniki wpływające na użytkowanie ziemi
29. Strefy użytkowania ziemi w miastach
30. Związki gospodarki gruntami (użytkowania ziemi, użytkowania terenów) z planowaniem
przestrzennym
Literatura zalecana:
1. W.M. Gaczek, Zarządzanie w gospodarce przestrzennej, Oficyna Wydawnicza Branta,
Bydgoszcz-Poznań 2003.
2. T. Gruszecki, Współczesne teorie przedsiębiorstwa, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2001.
3. A. Harańczyk, Miasta Polski w procesie globalizacji gospodarki, Wydawnictwo Naukowe
PWN PWN Warszawa 1998.
4. A. Karwińska, Gospodarka przestrzenna. Uwarunkowania społeczno-kulturowe,
Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008.
5. B. Piontek, Koncepcje rozwoju zrównoważonego i trwałego w Polsce, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 2002.
6. Podstawy teoretyczne gospodarki przestrzennej i zarządzania przestrzenią, pod red. T.
Bajerowskiego. Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2003,
7. A. Potoczek, Polityka regionalna i gospodarka przestrzenna, Agencja TNOiK, Toruń 2003.
8. Systemy finansowania ochrony środowiska w Polsce, pod red. J. Famielec, Wydawnictwo
Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2005.
9. A. Szromnik, Marketing terytorialny. Miasto i region na rynku, Oficyna Wydawnicza a
Wolters Kluwer business, Kraków 2007.
10. Turystyka, red. Wł. Kurka, PWN, Warszawa 2007.
20
Pytania na egzamin magisterski dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna
Pytania kierunkowe
1. Bariery rozwoju gospodarczego
2. Instrumenty polityki ochrony środowiska
3. Podatki i opłaty ekologiczne
4. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego,
5. Jednolity Akt Europejski – znaczenie w formowaniu krajowej polityki regionalnej
6. Podstawowe zasady polityki spójności
7. Reformy funduszy strukturalnych
8. Istota marketingu terytorialnego
9. Podstawowe zadania marketingu terytorialnego
10. Cele marketingu terytorialnego
11. Terytorialny marketing wewnętrzny i zewnętrzny
12. Determinanty rozwoju społeczno – gospodarczego
13. Specjalne strefy ekonomiczne
14. Mierniki rozwoju regionalnego
15. Przestrzeń publiczna
16. System planowania przestrzennego w Polsce
17. Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego
18. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
19. Interpretacje pojęcia „model” w gospodarce przestrzennej
20. Rodzaje modeli stosowanych w gospodarce przestrzennej
21. Modele opisowe
22. Modele prognostyczne
23. Modele analogowe
24. Istota modelu przepływów międzygałęziowych i międzyregionalnych
25. Istota i cele gospodarki regionalnej, lokalnej i przestrzennej
26. Metodyka regionalizacji
27. Rozwój regionalny – istota, mierniki
28. Mierniki funkcjonalności miasta i regionu
29. Główne cele polityki regionalnej
30. Instrumenty polityki regionalnej
31. Polityka regionalna a programowanie rozwoju regionalnego
32. Polityka regionalna a zarządzanie rozwojem regionu
33. Polityka – zarządzanie – programowanie rozwoju regionalnego
34. Polityka spójności i jej cele
35. Spójność terytorialna a europejski model społeczny
36. Istota i zasady subsydiarności w polityce spójności UE
37. Istota hasła „Europa regionów”
38. Rola Rady Europy w zakresie zagospodarowania przestrzeni europejskiej
39. Najważniejsze dokumenty UE dotyczące zagospodarowania przestrzennego Europy
40. Podstawowe zasady polityki regionalnej UE
41. Ewolucja celów europejskiej polityki regionalnej
42. Urban Sprawl – negatywne i pozytywne skutki
43. Przyszłość miast w cywilizacji informatycznej
44. „Kulturyzacja” planowania
45. Objawy kryzysu planowania przestrzennego miast
46. Obszary prawnie chronione ze względów przyrodniczych
47. Obszary prawnie chronione ze względu na dziedzictwo kulturowe
48. Bariery infrastrukturalne w rozwoju miast
49. Czynniki demograficzne w planowaniu rozwoju miast
50. Uwarunkowania fizjograficzne w planowaniu miast
21
Literatura zalecana:
1. A. Böhm, Planowanie przestrzenne dla architektów krajobrazu – o czynniku kompozycji,
Politechnika Krakowska, Kraków 2006.
2. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2008
3. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999.
4. I. Pietrzyk, Polityka regionalna UE i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa 2007.
5. A. Szromnik, Marketing terytorialny. Miasto i region na rynku, Oficyna Wydawnicza Wolters
Kluwer business, Kraków 2007.
6. Z. Szymla, Determinanty rozwoju regionalnego, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków
2000.
22
Pytania na egzamin magisterski dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna
Pytania specjalnościowe: Strategie rozwoju regionalnego
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
Pojęcie i rodzaje negocjacji
Strategie negocjacyjne
Strategie rozwiązywania konfliktów
Proces planowania negocjacji
Zasady podsumowania (oceny) negocjacji
Ogólne i priorytetowe cele marketingu terytorialnego
Podmioty - "aktorzy" marketingu terytorialnego
Strategia marketingowa miasta lub regionu - etapy przygotowania
Produkt - oferta marketingowa jednostki osadniczej
Główni adresaci działań marketingowych miast lub regionów
Formy i środki promocji miast oraz regionów
Istota i cele public relations miast oraz regionów
Marketingowe atrakcje - eventy w strategii marketingowej jednostek
terytorialnych
Marketingowy budżet miasta - sposoby i kryteria wyznaczania
Czynniki rozwoju marketingowej orientacji miast oraz regionów
Rzeczowy styl negocjowania
Skład zespołu negocjacyjnego
Techniki rozpoczynania negocjacji
Techniki prowadzenia negocjacji (negocjacji właściwych)
Techniki zamykania negocjacji
Układ terytorialny kraju
Miasta i ich typy
Etapy budowy modelu w gospodarce przestrzennej
Partycypacja społeczna – pozytywne i negatywne skutki
Determinanty rozwoju regionalnego
Elementy składowe polityki regionalnej
Instrumenty zarządzania rozwojem regionalnym
Finansowe instrumenty polityki UE
Planistyczne instrumenty polityki regionalnej
Współczesne problemy rozwoju regionalnego Polski
Literatura zalecana:
1. R. Dawson, Sekrety udanych negocjacji, Zysk i S-ka - Wamex, Poznań 1995.
2. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 2008.
3. J. Kamiński , Negocjowanie. Techniki rozwiązywania konfliktów, Poltext, Warszawa
2003.
4. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999.
5. R.J. Lewicki, D.M. Saunders, B. Barry, J.W Minton, Zasady negocjacji. Kompendium
wiedzy dla trenerów i menedżerów, Rebis, Poznań 2005.
6. A. Szromnik, Marketing terytorialny. Miasto i region na rynku, Oficyna Wydawnicza a
Wolters Kluwer business, Kraków 2007.
7. Z. Szymla, Determinanty rozwoju regionalnego, Ossolineum, Wrocław-WarszawaKraków 2000.
8. M. Watkins, Sztuka negocjacji w biznesie, Helion, Gliwice 2005.
23
Pytania specjalnościowe: Zarządzanie miastem
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
Cele programów rewitalizacji obszarów zurbanizowanych
Pojęcie i współczesna koncepcja rewitalizacji zdegradowanych obszarów miejskich
Metody i kryteria oceny programów rewitalizacji
Obszary działania w programach rewitalizacji
Procesy społeczno – przestrzennej segregacji i tworzenie się dzielnic zdegradowanych
Problemy kryzysowych obszarów miejskich o funkcjach mieszkaniowych i mieszanych
mieszkaniowo-usługowych
Problemy przekształceń obszarów poprzemysłowych i ich szanse rozwojowe
Metody finansowania programów rewitalizacji ze środków publicznych
Pojęcie zabytku, rodzaje zabytków
Zakres i formy ochrony zabytków w Polsce
Prowadzenie prac budowlanych i konserwatorskich w obiektach i na obszarach objętych
ochroną konserwatorską
Uwarunkowania prawne rewitalizacji obszarów zurbanizowanych w Polsce
Ogólne i priorytetowe cele marketingu terytorialnego
Podmioty - "aktorzy" marketingu terytorialnego
Strategia marketingowa miasta lub regionu - etapy przygotowania
Produkt - oferta marketingowa jednostki osadniczej
Główni adresaci działań marketingowych miast lub regionów
Formy i środki promocji miast oraz regionów
Istota i cele public relations miast oraz regionów
Marketingowe atrakcje - eventy w strategii marketingowej jednostek
terytorialnych
Marketingowy budżet miasta - sposoby i kryteria wyznaczania
Czynniki rozwoju marketingowej orientacji miast oraz regionów
Pojęcie miasta i rodzaje miast
Podstawowe elementy procesu/modelu komunikowania
Rola public relations w komunikowaniu organizacji z pracownikami i z otoczeniem
Zewnętrzne i wewnętrzne public relations
Techniki i instrumenty public relations
Zarządzanie public relations w firmie
Podstawowe modele zarządzania public relations
Projektowanie programów public relations i formułowanie strategicznej wartości
komunikacyjnej
Literatura zalecana:
1. S. Belniak, Rewitalizacja nieruchomości w procesie odnowy miast, Wydawnictwo UEK,
Kraków 2009.
2. S. Black, Public relation, Wyd. Oficyna Ekonomiczna, Kraków, 2005
3. A. Harańczyk, Miasta Polski w procesie globalizacji gospodarki, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 1998.
4. Instytut Rozwoju Miast: Rewitalizacja Miast Polskich, IRM, Kraków 2010, tom: 4, 5, 6,
7.
5. Urban Regeneration. A handbook, edited by Peter Roberts and Hugh Sykes, SAGE
Publications, London - Thousand Oaks - New Delhi, 2000.
24