Untitled - CzaryMary.pl

1
SPIS TREŚCI:
1. Rozdział I: Historia Kalendarza Tebańskiego . . . . . . . . . . . . . 5
1.1 Symbole monomeryczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
2. Rozdział II: Wyrocznia Tebańska, czyli stosowanie symboli . . . . 8
2.1 Krzyż kardynalny symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
2.2 Symbole w astrologii horarnej oraz solariuszach i lunariuszach . . 1 0
2.3 Zodiak symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1
2.4 Symbole a numerologia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 5
2.5 Inne zastosowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 5
3. Rozdział III: Język symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1 6
3.1 Kobiecość i Męskość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1 6
3.2 Pozycja ciała i rola społeczna postaci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1 6
3.3 Części ciała, ich brak lub nadmiar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 8
3.4 Strój, broń, naczynia, instrumenty, metale, żywioły . . . . . . . . . . . 2 0
3.5 Zwierzęta, ptaki, rośliny i owady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 2
3.6 Liczby (ilość postaci) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 8
4. Rozdział IV: Użyteczność symboli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 9
4.1 Cykle liczbowe w Kalendarzu Tebańskim . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 9
5. Rozdział V: Zbiór symboli tebańskich wraz z interpretacją . . . 3 5
5.1. Baran (1−30) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . .
5.2. Byk (31−60) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5.3. Bliźnięta (61−90) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5.4. Rak (91−120) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5.5. Lew (121−150) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
5.6. Panna (151−180). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
5.7. Waga (181−210) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
5.8. Skorpion (211−240) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
5.9. Strzelec (241−270) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
5.10. Koziorożec (271−300) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
5.11. Wodnik (301−330) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
5.12. Ryby (331−360) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
35
55
76
96
1 9
4 0
6 0
8 2
0 4
2 6
4 8
7 1
6. Bibliografia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 9 4
3
Rozdział I
Historia Kalendarza T
ebańskiego
Tebańskiego
Najwcześniejszy tekst źródłowy „Kalendarza Tebańskiego” pocho−
dzi od rabbiego Abrahama Ibn Ezry (Abraham ben Meir ibn Ezra,
zw. Avenare, Abenesra, Avenezra). Urodzony ok. 1090 w hiszpań−
skim Toledo, a zmarły prawdopodobnie ok. 1167 roku w Rzymie, lub
jak inni podają w Calahorra, zapisał się w historii jako uczony o iście
renesansowych zainteresowaniach, poeta, filozof, gramatyk, komenta−
tor Tory, astrolog i lekarz. Był także podróżnikiem po południowej
i zachodniej Europie (kilka lat przebywał nawet w Londynie), a jak
niektórzy twierdzą także po Północnej Afryce, Egipcie i Iraku. Dzięki
znajomości języków obcych przyswoił europejskiej nauce wiele unikal−
nych dzieł arabskich i hebrajskich. W XIII wieku krążyły po francusku
manuskrypty Abrahama Ibn Ezry przetłumaczone z hebrajskiego
pt. „Commencement de la Sapience des Signes” (Początek Mądrości
Znaków), zawierające symbole wszystkich 360 stopni zodiaku po łacinie.
Ibn Ezra napisał ponownie komentarz do własnego traktatu pod nazwą
„Le Livre des Fondements Astrologiques” (Księga Podstaw Astrologicz−
nych). Komentarze rabbiego do Tory są zaliczane do pionierskich i jego
prace oddziałały szeroko na ówczesne życie umysłowe europejskich Ży−
dów. Poezje liturgiczne jego autorstwa znajdują się do dzisiaj w modli−
tewniku. Przyswoił także Europejczykom wiedzę astrologów arabskich,
tłumacząc z arabskiego ważniejsze traktaty naukowe, tablice astronomiczne
oraz dzieła z zakresu matematyki, mistyki liczb, gramatyki, astronomii
i astrologii.
Kalendarz Tebański stał się bardzo popularny w czasach druku. Za−
mieścił go w swoim dziele „Astrolabium planum” (1494) wybitny nie−
miecki astrolog Johannes Angelus. W 1550 roku Kalendarz ukazał się
w „Traktacie na temat urodzin” autorstwa astrologa i lekarza z Tuluzy
Auger Ferriera (1513−1588), z łacińska zwanego Ogerem. Zaliczano go
obok Nostradamusa do jednego z czterech najsławniejszych uczonych
swoich czasów. W 1600 roku symbole tebańskie znalazły się w dziele
francuskiego astronoma i astrologa, znanego z opracowania obowiązu−
jącego do tej pory systemu chronologii, Josepha Justusa Scaligera (1540−
1609). Zawierały dokładnie te same obrazy, co wcześniej zamieszczone
w traktatach Auger Ferriera i Angelusa.
5
Kalendarz Tebański jest najdawniej znanym w Europie zestawem
symboli monomerycznych. Ich treść można odnaleźć w wielu popular−
nych rycinach ilustrujących traktaty alchemiczne. To on stał się kanwą
pierwszego podziału na dekanaty i geniusze miesięcy. Krótkie komen−
tarze do symbolicznych obrazów zostały dodane później. Stopniom
podporządkowano daty wszystkich dni w roku i stąd pochodzi nazwa
Kalendarz. Został on z biegiem czasu zmodyfikowany dla współcze−
snego użytku i przybrał obecną postać.
Zbiór został po latach przypomniany przez Pierre`a Chri−
stiana w książce „L'Homme Rouge des tuileries” (Czerwony
Człowiek z tuileries) w 1863 roku. Reprint tej książki ukazał się
współcześnie we Francji już kilka razy. Pierre Christian, publi−
kując symbole tebańskie w XIX wieku odtworzył XVI−wieczny tekst
Auger Ferriera wraz z jego Przedmową dla Katarzyny Medycejskiej.
Symbole monomeryczne
Symbole monomeryczne (z greckiego mono − pojedyncze, oraz mero
− część) są to alegoryczne obrazy opisane jednym zdaniem, przypisane
po kolei każdemu z 360 stopni zodiaku. Służą do astrologicznych, wró−
żebnych, magicznych i medytacyjnych celów. Na świecie funkcjonuje
kilka odmiennych od siebie systemów symboli, stworzonych głównie
w XIX i XX wieku przez pasjonatów tematu. W Polsce najbardziej znane
są Symbole Sabiańskie, powstałe w 1920 roku w Stanach Zjednoczo−
nych za pośrednictwem jasnowidzącego medium. Wszystkie systemy
charakteryzują się spójnością wizji oraz odmiennością kulturową,
zależną od kraju pochodzenia ich autorów.
Niektórzy badacze uważają, że choć źródła pierwszych symboli
monomerycznych można odnaleźć w starożytnym Egipcie już wcze−
śniej, to możliwe, że w pełni uformowały się w epoce Ramzesa II
Wielkiego (ok. 1320−1237 r. p.n.e.). W owych czasach egipskie
Teby pełniły funkcję jednego z kilku wielkich centrów politycznych,
religijnych i kulturalnych. Niemniej obecnie znane są tylko dwa
reliefy ze sklepienia świątyni Hathor w Denderze przedstawiające
staroegipski zodiak, które pochodzą z I w. p.n.e.
Kolisty Zodiak z Dendery został przywieziony do Paryża po wypra−
wie Napoleona do Egiptu i od tamtej pory znajduje się w Luwrze.
Służył kapłanom jako na pół wróżebna tabela astronomiczna, pomoc−
na do określania ważnych dat w egipskim kalendarzu. Tarczę nieba
podtrzymuje na nim grupa czterech podwójnych bogów i czterech
6
pojedynczych, dzieląc zodiak na części. Na brzegu kręgu ułożonych jest
36 grup postaci związanych z rachubą czasu (rok w kalendarzu egip−
skim podzielony był na 12 miesięcy, każdy po 30 dób, a każdy miesiąc
składał się z trzech 10−dniowych „tygodni”; tak więc każdej grupie
odpowiadał jeden dekanat). Pomiędzy znakami zodiaku wyryte zostały
planety przedstawione jako bogowie z laską w ręku.
Kalendarz Tebański w nazwie powołuje się na egipskie Teby i rze−
czywiście ma z Egiptem wspólną zasadę Świętego Koła, na której został
oparty. 360 cząstkom Niebiańskiego Zwierzyńca przypisano symbo−
liczne obrazy, których prostota gestów i nieruchomość wskazuje
na pierwotny zapis rysunkowy (hieroglificzny). Niektóre z postaci dzierżą
laski (jest ich 7) lub stoją nieruchomo (tych jest w sumie 23). Może to
wskazywać – podobnie trochę jak na dysku z Dendery – na wyróżnio−
nych w ten sposób geniuszy planet czy określonych okresów czasu,
związanych jednak jak się zdaje najbardziej z kalendarzem żydowskim,
choć także egipskim i greckim, które oparte były w dużej mierze
na astronomicznych obserwacjach, 12−miesięcznym roku słonecznym
i 13−miesięcznym księżycowym. Podpowiada także podziały liczbowe,
które warto przestudiować, zgłębiając mandalę symboli.
W tej książce, z powodu braku miejsca nie omawiam ani zasad, na
których oparto starożytne kalendarze, ani stosowanego w średniowiecz−
nej astrologii podziału znaków na dekanaty, które mogą być przydatne
przy badaniu ukrytych znaczeń w symbolach tebańskich. Koncentruję
się przede wszystkim na zrozumieniu sensu poszczególnych symboli
stopni, co już samo w sobie może być ogromną pomocą w interpreto−
waniu indywidualnych horoskopów. I niezbędnym wstępem do ogól−
niejszych rozważań.
7
Rozdział V
Zbiór symboli tebańskich wraz z interpretacją
Uwaga: zodiak zaczyna się od 0°01', ale wszystkie symbole w Kalen−
darzu są ponumerowane od 1 do 360. Zaczynają się zatem od liczby 1,
która odpowiada 0° zodiaku. W praktyce należy zawsze dodać do usta−
lonego astrologicznie stopnia planety liczbę 1, co określi numer odpo−
wiadającego jej symbolu. Np. dla 10° Barana w horoskopie odpowied−
ni symbol w Kalendarzu znajduje się na 11 pozycji, dla 7° Bliźniąt
symbol znajdziemy na pozycji 68 (ponieważ to 67° Zodiaku, liczony od
0° Barana). Natomiast w przypadku, gdy planeta leży dokładnie
np. na 12°00' znaku traktujemy jej położenie jako końcówkę poprze−
dzającego ją stopnia, w tym wypadku 11. W Kalendarzu odnajdziemy
jej symbol na pozycji 12.
Baran (1−30)
1.
Człow
iek z sierpem w pra
w ej i procą w lew
ej ręce.
Człowiek
praw
lewej
Osoba pracow
ita, ale ze skłonnością do aaw
w antur
pracowita,
antur..
Główny problem: ZGODNOŚĆ Z PRAWEM.
Mit: Uranos („niebo”) zrzucił swoich synów cyklopów na dno Tartaru, ponieważ po−
wstali przeciw niemu. Potem spłodził z Gają („ziemią”) tytanów. Gaja namówiła najmłod−
szego z nich, Kronosa do ataku na ojca i uzbroiła go w kamienny sierp. Tytani zaskoczyli
Uranosa we śnie, a Kronos chwyciwszy lewą ręką genitalia ojca, prawą odciął je przy
pomocy sierpa. Wyrzucili je potem do morza, a z krwi Uranosa urodziły się Furie, ścigają−
ce wszystkich, którzy popełnili winę wobec swych rodziców. Gdy tytani przekazali wła−
dzę Kronosowi ten posłał ich natychmiast wraz z cyklopami i sturękimi do Tartaru.
Ciążyła jednak na nim klątwa ojca, że w przyszłości w ten sam sposób straci władzę z rąk
swego syna. Symbol ten opisuje VII dzień z cyklu Świętego Tygodnia. W cyklu rocznym
jest to przesilenie wiosenne i nów, rozpoczynający cykl księżyca w miesiącu Nisan (Abib).
W kalendarzu żydowskim wskazuje datę wyjścia Żydów z Egiptu i Paschy, oraz początek
nowego roku astronomicznego.
33
Przykłady: Zaznaczający swoje zdanie, odrębność. Inicjator nowego
projektu. Podejmujący pojedynek. Inauguracja. Samostanowienie. Nowy
postulat. Ustalenie kto przyjaciel, a kto wróg. Planowe działanie skierowa−
ne na sukces, związane z określonym okresem czasu (przeważnie jednego
roku), kadencją. Wzrastanie w siłę. Chęć zachowania niezależności, nieza−
wisłości, odmienności od otoczenia. Własny, indywidualny rytm rozwoju,
który z czasem chce się narzucić innym. Konstruktywna autokreacja. Nie−
chęć do podporządkowania się autorytetom, zasadom, systemom, któ−
rych się „nie czuje”. Gotowość do konfliktu, dyskusji, „wojny o swoje”,
obrony dorobku, własnej koncepcji życia. Potrzeba dominacji, wygra−
nej. Chęć zmierzenia się z losem, przeciwnościami. Pewność swego.
„Wywijanie szabelką”. Wadą bywa prowokowanie wrogich ataków,
zarozumiałość, bezczelność, buńczuczność, egotyzm.
2.
Człow
iek z głow
w ą pięścią.
Człowiek
głowąą psa grożący wyciągniętą pra
praw
Charakter za
w istny i agresywny
zaw
agresywny..
Główny problem: PRZEKROCZENIE PRAWA.
Mit: Dziewięciu Telchinów („zaczarowanych”), synów Morza i Gai, pochodzących
z Rodos posiadało psie głowy i ręce podobne do żółwich łap. Oni pierwsi rzeźbili wizerun−
ki bogów, zrobili sierp Kronosowi, a Posejdonowi wykuli trójząb. Zeus próbował ich wy−
gubić potopem, gdyż zakłócali swoimi czarami pogodę. Ostrzeżeni przez Artemidę uciekli
za morze. Wielu zginęło z woli Zeusa i Apollina, lecz opowiadano sobie, że są tacy, którzy
ukryli się w Orchomenos i przetrwali prześladowania. Z kolei egipski bóg Anubis, noszący
głowę czarnego psa i żyjący w świecie podziemnym miał swojego „bliźniaka”, psiogłowego
boga Anuata. Nazywany „Panem Krainy Umarłych”, lub też Upuautem, Wepwautem,
Wepwawetem („otwierającym drogi”), był w pewnym okresie bóstwem Górnego Egiptu.
Przedstawiano go pod postacią wilka albo psa pustynnego; miał podobnie do Anubisa
związek z kultami pośmiertnymi. Był tym, który zabierał dusze, odmawiające wejścia na
pokład barki boga Ra do ciemnej, zamieszkanej przez straszliwe demony doliny, znajdują−
cej się w miejscu pomiędzy śmiercią starego słońca, a narodzinami nowego. Stojącego
prosto, muskularnego Wepwaweta wraz z Anubisem można powiązać z podwójną gwiazdą
Syriusz (A i B), tzw. „psią gwiazdą”, która zapowiadała porę wylewu Nilu. Świeci ona
w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa (Canis Maior). Strażnik I Progu w świecie podziemnym.
Przykłady: Oskarżyciel. Windykator. Policjant napominający łobuza.
Ostrzegający przed karą za zaniedbanie, lub przekroczenie przepisów.
Kłótnia. Napięcie przed burzą. Bezsilność pchająca do wymuszeń. Przy−
mus prawny, który długo się lekceważy. Pogróżka, upomnienie. Żądanie
wypełnienia zobowiązań. Grzywna, mandat, monit. Skryty prześladow−
ca. Przeniknięcie intrygi, której mogło się być ofiarą. Pechowy zbieg oko−
liczności. List gończy. Złorzeczenie rzucone na tych, którzy próbują naruszyć
ustalony porządek. Obraza. Pretensje do władzy. Emocjonalne, nie kończące
się spory i przykrości z nimi związane. Brak dystansu do sprawy.
34
Ściganie tych, którzy nie stosują się do oficjalnych dyrektyw (lub są
przez nie chronieni). Zaślepienie pcha do czynów, których można kie−
dyś żałować. Długo tajona złość ujawnia się przypadkiem, pod pozora−
mi innych wydarzeń. Bieg spraw przerwany przez czyjąś złą wolę. Ego−
izm, nieszczerość, które w końcu się mszczą. Konieczność opamiętania
się. Kłopot z potencją, płodnością. Nietolerancja, mściwość, zawiść.
Zrzucanie winy na innych. Bandytyzm, wandalizm. „Chwyty poniżej
pasa.” Malwersacja.
3.
Mężczyzna z wyciągniętą i otw
artą pra
w ą ręką,
otwartą
praw
a lew
lewąą podparty w pasie.
Charakter miłujący zgodę.
Główny problem: PRAWOMOCNOŚĆ.
Mit: Zeus był bogiem wymagającym i jednocześnie samowolnym. Jego poczucie siły
i przewagi nad innymi bogami sprawiało, że nikt nie był mu równy. Wyznaczał prawa,
zasady, cele i warunki, które egzekwował od innych często bardzo surowo, lecz sam
omijał je na najprzeróżniejsze pomysłowe sposoby. Hera uciekała się do perfidnych
intryg, aby przeforsować swoje plany, lub uniemożliwić zamiary męża, lecz musiała li−
czyć się z karą w razie, gdy zostały wykryte. Jeśli okazywała posłuszeństwo bóg bogów
bywał dla niej bardzo łaskawy, jak zresztą dla wielu swoich dzieci.
Przykład: Pracodawca, zleceniodawca. Stawiający warunki. Przed−
stawiający swoje zdanie. Czyniący uwagi, zastrzeżenia. Korzystna ofer−
ta współpracy, transakcji, której jednak należy umiejętnie sprostać,
w przeciwnym wypadku trzeba się liczyć z odrzuceniem wykonanej już
pracy. Negocjowanie zapłaty. Oczekiwanie nagrody, należności, zgody.
Jasne, szczere i nieodwołalne ustanowienie wzajemnych zależności, re−
lacji. Poczucie siły, przewagi, której się jednak nie wykorzystuje, jeśli
otoczenie je respektuje. Natura dominująca, narzucająca swoje zdanie,
skłonna do panoszenia się. Pewność siebie, własnej wartości, słusz−
nych racji. Powoływanie się na przepisy, które się samemu ustaliło.
Sprawiedliwe, uczciwe propozycje mogą natknąć się na barierę egoizmu.
Zaznaczanie „swojego ja”. Wadą bywa upór, niezrozumienie intere−
sów innych osób, lub nadmiar wielkoduszności, pobłażanie sobie.
Zdarza się szukanie usprawiedliwień dla swoich wad, niedociągnięć,
odmowy, np. w formie zaświadczeń lekarskich, fachowych opinii.
35
Byk (31−60)
31.
Atleta pow
alający byka za rogi.
powalający
Wielka w
alka i zwycięstwo
walka
dzięki umiejętności połączonej z siłą.
Główny problem: PRESJA.
Mit: Siódmą pracą Heraklesa było przyniesienie z Krety potężnego oszalałego byka,
którego zwano Taurosem, daru Posejdona dla Minosa. Herakles dokonał tego, po czym
byka wypuszczono na równinie Argos i popędzono przez Przesmyk Koryncki do Marato−
nu. Po drodze Tauros zabił setki ludzi, w tym – jak opowiadano – syna Minosa, Andro−
geusa. Wtedy spiskująca Medea namówiła Egeusza, by posłał Tezeusza naprzeciw ziejące−
go ogniem zwierzęcia. Liczyła na to, że syn króla zginie, a tron attycki odziedziczą jej
dzieci. Tezeusz jednak wyszedł mu odważnie naprzeciw, chwycił straszne zwierzę za rogi,
powlókł na ulice Aten, wciągnął na Akropol i tam złożył je w ofierze Atenie i Apollinowi.
Przyniosło mu to wdzięczność i podziw wszystkich Ateńczyków oraz doprowadziło do wy−
gnania intrygantki z królestwa. Byka umieszczono na niebie w postaci gwiazdozbioru
Byka (Taurus). Najjaśniejszą gwiazdą jest w nim czerwony olbrzym Aldebaran („oko
byka”).
Przykłady: Siłacz. Wódz narodu. Odzyskujący to, co stracił. Prze−
jęcie firmy wiodącej na rynku. Pomyślne rozwiązanie kłopotów fi−
nansowych, spłata długów. Wyjście z kryzysu gospodarczego dzięki
narzuceniu nowych praw, poparciu rodziny, środowiska. Zdobycie
wysokiej pozycji społecznej mocą zyskanego bogactwa, wyjątkowych
cech własnych, porywających poglądów. Pokonanie potężnego wroga,
renomowanego przeciwnika i zajęcie jego miejsca. Wyzwanie losu opłaca
się. Wygrany spór o własność, cenę. Udany zakup. Duma, piękno,
sukces i siła. Dobre zdrowie, hart. Uwielbienie dla doskonałości ciała
fizycznego, szlachetnego pochodzenia, woli czynu. Akceptacja wrodzo−
nej natury i manifestacyjne afirmowanie jej. Powodzenie w interesach,
w sporcie. Wspaniała prezencja zewnętrzna. Potęga, z którą trzeba
się liczyć. Przywiązanie do ziemi, rozbudowa i powiększenie posiada−
nego terytorium. Rasowość. Duma narodowa. Ruch neopogański.
Szukanie korzeni swojej duszy w pradawnej historii.
55
32.
K obieta w
isząca na końskim ogonie.
wisząca
Flegmatyzm, lenistwo, które stanie się bezużyteczne
tak dla właściciela, jak i dla innych.
Główny problem: WAŻNOŚĆ.
Mit: Kiedy król egipski, Ptolemeusz wyruszył na wojnę z Asyrią jego żona Berenika
złożyła w ofierze bogom to, co miała najcenniejszego, czyli swoje włosy, z tą intencją, aby
mąż wrócił z wyprawy cało i zdrowo. Wojna udała się, król powrócił szczęśliwie, lecz włosy
zniknęły w tajemniczy sposób z ołtarza świątyni. Zrodziło to ogromne podejrzenia i gniew
władcy, który zapragnął ukarać strażników za domniemane złodziejstwo i zbezczeszczenie
świętości. Uratował ich jednak królewski astronom, który ogłosił, że włosy Bereniki od−
nalazł na niebie jako grupę nowo świecących gwiazd, które utworzyły gwiazdozbiór
Warkocz Bereniki (Coma Berenices). Eratostenes zwał go „Warkoczem Ariadny”. Znaj−
duje się w nim północny biegun galaktyczny. Wenus w egzaltacji.
Przykłady: Mikrus. Maruder. Lekceważenie tego, co masowe. Zwąt−
pienie w popularne opinie o tym, co wielkie i ważne. Dystans, ironia.
Rozczarowanie życiem, ludźmi, powszechnymi wartościami. Świadomość
swojej małości, niewielkich możliwości, aby wpływać na ważne sprawy
tego świata. Wyzbycie się tego, co się ma, choć jest to niewiele, w celu
zyskania tego, czego się pragnie najbardziej przynosi niespodziewanie
duże (liczne) efekty. Zaniżanie jednej wartości uwydatnia i pomnaża
wartość innej. Lekceważenie obowiązującego systemu, wzorów postępo−
wania. Zadowalanie się tym co małe, tanie, odrzucone. Niechęć do
uganiania się za splendorami. Ostentacyjny luz, niezależność. Niewraż−
liwość na pogardę, krytykę, pouczenia, złośliwości. Nonszalancki kpiarz,
ironizujący na temat tego, co wielkie, pompatyczne, uznane. Akceptacja
własnej szarości, przeciętności przynosi niespodziewaną popularność,
uznanie lub powodzenie w chwili upadku podziwanych idoli, stylów.
Zdanie się na przypadkowy bieg rzeczy. Życie „wśród gwiazd”. Skłon−
ność do łatwego tracenia pieniędzy, bałaganiarstwa, niechlujstwa, porzu−
cania tego, co zaczęte. Kombinatorstwo.
33.
Stara kobieta częściowo zasłonięta woalką.
Dla kobiet starość upodlona przez niedorzeczne namiętności.
Główny problem: REPUTACJA.
Mit: Żona króla Tirynsu, Projtosa – Anteja zakochała się w młodym Bellerofoncie,
wnuku Syzyfa, który znalazł w Tirynsie schronienie, ścigany za zabicie brata. Kiedy od−
trącił jej zaloty, głośno oskarżyła go przed mężem o to, że chciał ją uwieść. Projtos wpadł
w gniew, lecz obawiając się zemsty Furii wysłał Bellerofonta do swego teścia z zapieczę−
towanym listem, w którym nakazał odbiorcy zabić oddawcę listu. Król Licji i ojciec Antei
– Jobates, brzydził się jednak takim rozwiązaniem, zachował jednak nieufność. Z biegiem
56
czasu Bellerofont udowodnił swoją niewinność, a Jobates wyjaśnił swemu zięciowi jak się
sprawa z Anteją miała naprawdę. W starożytnym Rzymie natomiast składano hołdy personi−
fikacji cnoty Pudicitia (Wstydliwość), którą przedstawiano jako kobietę w grubej zasłonie.
Przykłady: Unikający rozgłosu. Zasłona iluzji (niedopowiedzeń) skrywa
prawdziwy, smutny, bądź zawstydzający stan rzeczy. Kamuflaż. Proteza.
Zawoalowana prawda. Półprawdy. Fotomontaż. Wabiąca reklama prze−
ciętnego, mało ciekawego produktu. Odnawianie staroci, zabytków.
Wystrój wnętrz (zasłony, narzuty, draperie). Aluzje, niedopowiedzenia.
Upiększanie siebie (maska, makijaż, operacja plastyczna, kosmetyka,
biżuteria). Upiększanie smutnej, brzydkiej rzeczywistości, faktów. Fałsz,
kłamstwo, kobieca intryga. Hipokryzja. Wykręt. Niechęć do patrzenia
prawdzie w oczy. Zasłanianie się usprawiedliwieniami, dokumentami.
Unikanie prawdy ze względu na opinię, „oficjalne ustalenia”, lub chęć
zysku. Nieszczerość, skrywane przed światem perwersje. Lęk przed skan−
dalem, ujawnieniem prawdziwych intencji, rzeczywistego stanu finan−
sów. Działanie „zza węgła”, „zza zasłony”. Krzywoprzysięstwo.
34.
K obieta trzymająca bat w pra
w ej ręce.
praw
Charakter porywczy
porywczy..
Główny problem: WPŁYW.
Mit: Menady, czyli bachantki, wyznawczynie Dionizosa pod wpływem szału, zsyłane−
go na nie przez boga wina uczestniczyły w świętych orgiach, które kończyły się niekiedy
zabijaniem mężczyzn i zjadaniem własnych dzieci. Pod postacią psiogłowych, czarnych
staruch o nietoperzych skrzydłach, wężowych włosach i czerwonych oczach, z wężowymi
batami w rękach Grecy przedstawiali sobie Erynie („wściekłe”), czyli Furie, trzy siostry
zamieszkujące Ereb w Tartarze, Tyzyfonę, Alekto i Megajrę. Starsze od Zeusa i Olimpij−
czyków wysłuchiwały skarg śmiertelników na niewdzięczne dzieci i młodzież, niegościn−
nych gospodarzy i nieuczciwych urzędników, ścigając ich potem nieubłaganie swoją zemstą.
Potrafiły się jednak także opiekować ziemią uprawną i aby im się przypochlebić, z obawy
przed ich mocą zwano je wtedy Eumenidami („dobroczynnymi”).
Przykłady: Zyskujący dzięki sławie. Siła wdzięku i przekonania o wła−
snej atrakcyjności. Człowiek wpływowy. Sukces osiągnięty wabiącą
reklamą. Zniewalający urok osobisty. Umiejętność bycia interesującym,
fascynującym, wciąż na nowo zwracającym uwagę. Manipulowanie otocze−
niem za pomocą pierwotnych energii, zrodzonych na bazie pożądania.
Wabienie i odpychanie, kuszenie i odrzucanie. Zdobywanie hołdów hip−
notyczną sugestią, za którą stoi cień groźby odepchnięcia, pogardliwej kry−
tyki. Domaganie się uznania, podziwu nie przemocą, a przekonaniem
o swojej atrakcyjności. Przyciąganie uwagi. Upokarzanie odrzuconych. „Nie−
wolnicy ścielący się u stóp”. Czarowanie otoczenia. Dążenie do stanu eks−
tazy. Zmienione stany świadomości. Niebezpieczeństwo okresowego
57
szaleństwa, autodestrukcji, nałogów, psychozy maniakalno−depresyjnej.
Molestowanie seksualne.
35.
Byk siedzący koło swojego żłobu.
Charakter pokojowy
pokojowy..
Główny problem: RUTYNA.
Mit: W greckich mitach często pojawia się motyw odrzucenia dziecka, na którym
ciążyła niepomyślna dla rodziców, bądź dziadków przepowiednia wyroczni. Próbowano
nie dopuścić do narodzin kłopotliwego potomka, stosując więzienie lub wygnanie dla
ich przyszłych rodziców. Wszystkie te zabiegi okazywały się jednak daremne. Tak stało
się z Edypem, Perseuszem, Parysem, Atalantą, Jazonem. Dzieci porzucano na pastwę
losu, lecz ratowały je dzikie zwierzęta i biedni pasterze, u których potem się wychowywa−
ły. Mimo, że nie znały swego prawdziwego pochodzenia, a ich rodzice utrzymywali spra−
wę w ścisłej tajemnicy, to jednak los zawsze prowadził je ścieżką, na której spotykały
tych, którzy się ich wyrzekli, po czym przejmowały należną im władzę. Było to powtórze−
niem ważnej historii Zeusa, detronizującego swego ojca, oraz usiłowań Kronosa znisz−
czenia zawczasu następcy, mającego przynieść nieodwołalną zmianę.
Przykłady: Rutyniarz. Dziedziczny prestiż rodziny, nazwiska, stanowi−
ska pomagają przetrwać w zmieniających się czasach, choćby w sposób
przykry, upokarzający. Przywiązanie do wartości wyniesionych z domu.
Potrzeba wygody, spokoju. Niechęć do zmian, ryzyka. Stała pensja,
ubezpieczenie na życie, lokaty bankowe. „Zastaw się, a postaw się”.
Konflikt pomiędzy: „Być, czy Mieć”. Pomyślność materialna w zamian
za tolerowanie niezbyt wygodnej sytuacji, nudnej pracy, zależności (także
w sensie moralnym). Poparcie krewnych, bogatych albo znakomitych
znajomych. Dbałość o bezpieczeństwo materialne i lęki z tym związane.
Siła przetrwania w niesprzyjających czasach, biedzie, upodlających wa−
runkach. Trzymanie się tego, co daje „chleb codzienny” nawet wbrew
własnym ambicjom. Cenienie tego, co się ma, choćby nie było to wiele.
Przejadanie oszczędności. Talent do kucharzenia. Drobnomieszczańskie na−
wyki. Nieumiejętność proszenia o pomoc w kryzysie, kłopotach. Wegetacja.
36.
Mężczyzna z trzema głow
ami wyciągający pra
w ą rękę.
głowami
praw
w a nabyta poprzez naukę.
Sław
Sła
Główny problem: NIEPOWTARZALNOŚĆ.
Mit: Gerion był synem Chryzaora i Kalliroe, córki tytana Okeanosa. Królował w Tar−
tessos w Hiszpanii i uważano go za najsilniejszego człowieka na świecie. Miał trzy głowy,
sześć rąk i trzy ciała połączone w pasie. Jego trzoda, złożona ze zwierząt o czerwonej maści
słynęła w całym starożytnym świecie. Słowianie mieli w swoim panteonie trójgłowego boga,
którego zwano Welesem (Wołosem), lub Trygławem. Przedstawiano go jako czarnego,
58
włochatego człowieka o trzech głowach z rogami i kopytami u nóg. Władał trzema świata−
mi: niebios, ziemi i wody (podziemiami), ukazywał się także w trzech formach: mło−
dzieńca, dojrzałego człowieka i starca. Wiązano go z księżycem i nazywano „pasterzem
drzew”. Towarzyszyli mu koźlogłowi leśni ludzie. On sam chronił przed atakami dzikich
zwierząt i przeprowadzał dusze zmarłych w zaświaty, z czasem stając się opiekunem bydła
i rolników. Obdarowywał płodnością, dobrobytem i szczęściem. Uzdrawiał
z chorób i to do niego uciekali się czarownicy, używający substancji wprowadzających w trans.
Przykłady: Geniusz w swoim fachu. Czarownik, jasnowidz. Tera−
peuta. Człowiek działający z myślą, że sukces innych jest jego sukce−
sem. Trzy poziomy wtajemniczenia. Otwarte „trzecie oko”. Udane
zespołowe wysiłki. Wiadomości o kimś z „trzeciej ręki”, dobre reko−
mendacje. Praca umysłowa, twórcza, wymagająca natchnienia, pomy−
słowości. Prośba o poradę, pomoc. Praca zlecona. Ważne usługi czy−
nione dla dobra innych przynoszą dalsze powodzenie w interesach.
Liczenie na odwzajemnienie się. Natura bezinteresownie szczodra, lecz
dobrze pamiętająca przysługi. Więzy duchowe, przyjacielskie, intelek−
tualne, ideowe. Poparcie i pomoc zyskane od wdzięcznych klientów.
Zdobywanie i rozszerzanie swojej zawodowej renomy, dzięki sławie roz−
chodzącej się „z ust do ust”. Okazja zrobienia w przyszłości dobrego
interesu, zdobycia nowej klienteli, o ile pomoże się komuś za darmo.
37.
Piękna stojąca kobieta.
Duma i próżność.
Główny problem: EKSLUZYWNOŚĆ.
Mit: Kirke, siostra króla Kolchidy Ajetesa, córka Heliosa i Perse panowała na wyspie
Jutrzenki zwanej Ajaja. Jej pałac na polanie po środku wyspy stał w otoczeniu wielu olbrzy−
mich dębów. Krążyły wokół niego wilki i lwy, które były ludźmi, zamienionymi w zwierzęta
czarami Kirke. Kiedy okręt Odyseusza przybił do brzegu załoga, w liczbie dwudziestu dwóch
żeglarzy wyruszyła z wizytą do pałacu. Kirke oderwała się od przędzenia i ze słodkim uśmie−
chem na ustach powitała przybyszy na progu, zapraszając do środka. Poczęstowała wszyst−
kich mnóstwem wspaniałych potraw, które jednak były zatrute. Ledwie wygłodzeni żeglarze
zaczęli jeść i pić Kirke dotknęła ich pleców swoją pałeczką i zamieniła wszystkich w wie−
prze. Następnie zapędziła świnie do chlewa, sypnęła im żołędzi i zamknęła w nim ze
złowrogą miną na twarzy. W legendzie arturiańskiej podobną rolę spełniła Nimue, jed−
na z dworek królewskich, w której do tego stopnia zakochał się czarodziej Merlin, że
zdradził jej wszystkie swoje sekrety i zaklęcia. Nimue wykorzystała swoją wiedzę i za−
mknęła go na zawsze w grocie, przywalonej zaklętym kamieniem, z której Merlin nie
może wyjść do tej pory. W innej wersji była to Vivian, która zaklęła czarodzieja w pniu
starego dębu, skąd nikt nie potrafi go wydostać.
Przykłady: Uwielbiany artysta. Uwodziciel. Obdarowujący. Duży wpływ
kobiet na życie. Zniewalający wdzięk. Manifestowana serdeczność, uczucio−
wość. Chęć bycia kochanym, akceptowanym, podziwianym. Fascynacja pięk−
nem, sztuką, przyjemnościami. Gościnność. Dobroduszność. Dążenie do
59
harmonii, spokoju, bezpieczeństwa. Troska o zadowolenie innych. Zadba−
nie, kultura osobista. Budzenie szacunku, przyjaźni, miłości, zaufa−
nia. Wrażenie „nieskalanej czystości”, które sprawia, że człowiek cieszy
się dobrą opinią, niezależnie od tego, jak się zachowuje rzeczywiście.
Subtelność, która z latami obrasta w tłuszczyk przyzwyczajeń, materialnych
wygód, luksusowych przedmiotów, wyszukanych przyjemności, a czasem
chorobliwych perwersji, z których nie sposób zrezygnować. Nadmierna
zmysłowość, fascynacja ciałem, biologią. Niebezpieczeństwo zgnuśnie−
nia, przesytu, wygodnictwa, „zaprzedania się mamonie”.
38.
Smutna kobieta siedząca na stercie kamieni.
Upadek w podłość i utrata prestiżu.
Główny problem: PŁODNOŚĆ.
Mit: Io, córka Inachosa, króla Argos była kapłanką Księżyca, który przedstawiano jako
rogatą krowę. Porwał ją i zgwałcił Zeus Pikos („dzięcioł”), uzurpujący sobie przejęcie i podpo−
rządkowanie sobie kultów z tamtych rejonów. Io urodziła z nim córkę, Libię, po czym uciekła
do Egiptu. Panował w nim jednak Hermes, syn Zeusa Pikosa, więc Io skryła się na górze
Silpion w Syrii, gdzie umarła z rozpaczy i wstydu. Ojciec wysłał w jej poszukiwaniu swoich
synów i krewnych, a oni – z Triptolemosem jako przewodnikiem – stukali do wszystkich drwi
napotkanych domów w Syrii wołając: „Niech dusza Io znajdzie spoczynek!”. Wreszcie na
górze Silpion odpowiedziała im krowa−widmo: „Oto tu jestem, Io”. W tym miejscu zało−
żono miasto Jopolis, zwane potem Antiochią. Na pamiątkę tego wydarzenia mężczyźni z
ludów, gdzie zachował się kult Księżyca pod postacią krowy zaklinali deszcz, stukając w
dębowe drzwi i głośno wzywając duszę Io.
Przykłady: Asceta. Pustelnik. Krańcowa prostota życia, lapidarność
wyrazu. Ukryte formy kultu, przekonań, wypierane przez władzę, bądź
kulturę panującą. Wycofanie się na obrzeża życia. Dobrowolne ubó−
stwo, wyzbycie się tego, co materialne, zmysłowe, ziemskie, przemijają−
ce w imię wartości duchowych, mało popularnych. Poważny wygląd,
melancholia. Niechęć do przyjęcia warunków oferowanych przez
świat, panujący system, zbiorowość. Odrzucenie. Zdolność przetrwa−
nia w ekstremalnie trudnych, smutnych warunkach. Filozofia pustości
umysłu, „neti, neti”. Dobrowolna ucieczka od świata luksusu, splen−
dorów, nagród, pochwał. Opuszczenie, brak docenienia, wygnanie poza
obręb sprawia, że zaczyna zmieniać się nastawienie otoczenia i pojawiają
się zwolennicy „prostego stylu”. „Głód, chłód i poniewierka”. Bezpłod−
ność, wyjałowienie. Pustynia życia. Susza. Pogarda. Bieda.
60