ELISA PeliClass human IgG subclass kit REF M1551

ELISA PeliClass human IgG subclass kit REF M1551

Sanquin Reagents
Plesmanlaan 125
1066 CX Amsterdam
The Netherlands
Phone: +31.20.512.3599
Fax: +31.20.512.3570
E-mail: [email protected]
Website: www.sanquinreagents.com
M1551/ November 2007
ELISA
PeliClass human IgG subclass kit

REF
M1551
Zestaw do ilościowego oznaczania podklas ludzkiej immunoglobuliny G w surowicy krwi metodą ELISA (pl)
pl
Ab
Przeciwciała skierowane przeciwko
BLACK
Czarne
pl
DIL
Rozcieńczający
HRP
pl
RED
Czerwone
pl
Płuczący
WASH
GREEN
Zielone
HRP
SEALS
Folie samoprzylepne
STOCK
Koncentrat
WELL
Studzienki
REF
M1800
M1801
M1802
M1803
M1804
M1805
M1806
M1808
M1810
M1809
M1807
-
BUF
Bufor
1
1
2
2
1
1
1
1
1
1
1
6
CAL
Surowica kalibracyjna
HUM
Ludzka
H2O2
Nadtlenek wodoru
STOP
Zatrzymujący reakcję
12x8
12x8
0.1 mL
0.1 mL
0.1 mL
50 mL
60 mL
5 mL
1.0 mL
0.5 mL
20 mL
SUB
Podklasy
-
YELLOW
Żółte
CONJ
Koniugat
Zakres
ELISA
PeliClass ELISA kit
WELL
a-IgG1, a-IgG2
RED
BLACK
WELL
a-IgG3, a-IgG4 YELLOW GREEN
CAL
CONTROL
HRP
MOU Ab HUM IgG CONJ
BUF
WASH STOCK 1:20
BUF
DIL
STOCK 1:10
BUF
SUBS STOCK 1:10
ABTS STOCK 1:50
H2O2
STOCK 1:100
BUF
STOP
SEALS
1
CONTROL
Surowica kontrolna
MOU
Mysie
SUBS
Substrat
pl
I.
WSTĘP
Ludzka immunoglobulina G (IgG) występuje w czterech podklasach: IgG1, IgG2, IgG3 oraz IgG4. Biochemiczne właściwości podklas
immunoglobuliny G zostały już szeroko opisane (1–5). Różnice między podklasami immunoglobuliny G przejawiają się w wielu ważnych
funkcjach organizmu, takich jak rozpoznawanie antygenów, aktywacja dopełniacza czy wiązanie z receptorami na powierzchniach
komórek. W toku licznych badań ustalono, iż nieprawidłowe stężenia określonych podklas immunoglobuliny G w surowicy krwi mogą
wskazywać na różne stany chorobowe. Szczególnie obszernie udokumentowano związek między selektywnym niedoborem podklasy
IgG2 a zwiększoną podatnością na infekcje wirusowe i bakteryjne (4–5). Niskie stężenia podklas IgG2 i IgG3 odnotowywano natomiast
u pacjentów z nawracającymi infekcjami górnych i dolnych dróg oddechowych. W innych badaniach wykazano związek między bardzo
niskimi stężeniami podklasy IgG4 a nawracającymi infekcjami zatokowo-płucnymi (6). Nieprawidłowe stężenia podklas IgG
zaobserwowano także w przypadku chorób autoimmunologicznych, zaburzeń neurologicznych oraz infekcji wirusem HIV (4).
II.
ZASADA DZIAŁANIA
Zestaw PeliClass do oznaczania podklas ludzkiej immunoglobuliny G metodą ELISA służy do przeprowadzania testów
immunoenzymatycznych typu „sandwich”. Składa się on z pasków z mikrostudzienkami pokrytymi wysoce reaktywnymi przeciwciałami
monoklonalnymi, z których każde jest swoiste względem jednej podklasy ludzkiej immunoglobuliny G. Próbki badanego materiału oraz
surowicy kalibracyjnej i kontrolnej inkubuje się w wyznaczonych studzienkach. Oznaczana podklasa immunoglobuliny G jest wiązana
z fazą stałą, a niezwiązaną immunoglobulinę G usuwa się podczas przepłukiwania. Następnie do każdej studzienki dodaje się
antysurowicę z przeciwciałem skierowanym przeciwko ludzkiej immunoglobulinie G, skoniugowaną z peroksydazą chrzanową,
a niezwiązany koniugat usuwa się w ramach przepłukiwania. Po zainkubowaniu przy użyciu roztworu substratu (ABTS) oraz nadtlenku
wodoru (H2O2) reakcję zatrzymuje się przy użyciu kwaśnego buforu. Na zakończenie ustala się absorbancję zielonego produktu reakcji
i określa stężenie podklasy immunoglobuliny G w badanym materiale na podstawie wartości podanych na krzywej referencyjnej.
W celu potwierdzenia wiarygodności krzywych kalibracyjnych oraz precyzyjności oznaczeń podklas immunoglobuliny G przeprowadza się
reakcje przy użyciu surowicy kontrolnej z podklasami immunoglobuliny G.
Stężenia podklas immunoglobuliny G w surowicy kalibracyjnej ustalono przy użyciu preparatu porównawczego otrzymanego zgodnie ze
standardem nr 67/97 Światowej Organizacji Zdrowia. Zastosowano przy tym zalecane wartości docelowe wynoszące 5,0 g/l w przypadku
podklasy IgG1, 2,6 g/l w przypadku podklasy IgG2, 0,4 g/l w przypadku podklasy IgG3 oraz 0,5 g/l w przypadku podklasy IgG4 (7).
III.
PRZECHOWYWANIE I UTRZYMYWANIE STABILNOŚCI
Zestaw PeliClass do oznaczania podklas ludzkiej immunoglobuliny G należy przechowywać pionowo w temperaturze 2–8°C i zużyć
przed upływem daty ważności widocznej na etykiecie.
Wszystkie składniki zestawu pozostaną stabilne przez tydzień po otwarciu opakowania, pod warunkiem że będą przechowywane
w temperaturze 2–8°C.
Warunki panujące w trakcie transportu mogą się różnić od warunków przechowywania.
IV.
ZAWARTOŚĆ ZESTAWU
Składniki zestawu wyszczególniono w tabeli na początku niniejszej ulotki.
Zestaw PeliClass do oznaczania podklas ludzkiej immunoglobuliny G metodą ELISA zawiera odczynniki wystarczające do
przeprowadzenia 48 oznaczeń każdej podklasy, w tym surowicę kalibracyjną i kontrolną oraz ślepe próbki.
Przeciwciała monoklonalne oczyszczono z podłoża hodowli tkankowej przy zastosowaniu chromatografii kolumnowej (chromatografii
jonowymiennej i powinowactwa). Surowice kalibracyjna i kontrolna są płynnymi surowicami ludzkimi.
V.






DODATKOWE WYMAGANE MATERIAŁY
Woda destylowana do rozcieńczenia buforów płuczącego, rozcieńczającego i substratu
Urządzenia pipetujące do precyzyjnego dozowania materiałów
Inkubator (37°C ± 2°C)
Standardowa płuczka do oznaczeń wykonywanych metodą ELISA lub plastykowa tryskawka o pojemności 500 ml, do
automatycznego lub ręcznego przepłukiwania pasków
Standardowy czytnik do oznaczeń wykonywanych metodą ELISA, do obliczania absorbancji przy absorpcji fal o długości 414 nm lub
405 nm
Papier logarytmiczny z podziałką liniową
VI.
POSTĘPOWANIE Z BADANYM MATERIAŁEM
Zestaw może być używany wyłącznie do badania próbek surowicy. Próbki powinny być jak najświeższe lub zamrożone aż do momentu
użycia w ramach badania.
Przed użyciem próbki należy ręcznie rozcieńczyć (patrz część Vll, PROTOKÓŁ TESTU).
VII.
PROTOKÓŁ TESTU

Ogrzać wszystkie odczynniki tak, aby osiągnęły temperaturę pokojową (18–25°C), i dokładnie je wymieszać. Wyeliminować
pęcherzyki powietrza i pianę.

Przygotować podwójne (zalecenie) próbki wszystkich badanych materiałów oraz surowic kontrolnej i kalibracyjnej.
1. PŁYTKA DO MIKROMIARECZKOWANIA
Zestaw PeliClass do oznaczania podklas ludzkiej immunoglobuliny G metodą ELISA umożliwia ograniczenie rozmiaru płytki
wykorzystywanej podczas jednego testu.
Przed otwarciem plastykowego opakowania należy określić liczbę pasków niezbędnych do zbadania wymaganej liczby próbek, przy czym
należy uwzględnić 14 studzienek przeznaczonych na zbadanie podwójnych próbek ślepych oraz podwójnych próbek surowic kalibracyjnej
i kontrolnej. Paski, które nie będą używane, należy zdjąć z ramki, z powrotem umieścić w plastykowym opakowaniu zawierającym
środek osuszający i przechowywać w temperaturze 2–8°C.
2. PRZYGOTOWYWANIE BUFORÓW
Bufor płuczący: Bufor płuczący przygotowuje się, mieszając całą zawartość butelki z koncentratem buforu płuczącego z 950 ml wody
destylowanej. Rozcieńczony bufor płuczący musi być przechowywany w temperaturze 2–8°C i w takich warunkach pozostaje stabilny
przez tydzień.
2
Uwaga: Skoncentrowany bufor może zawierać kryształki soli. Przed przygotowaniem buforu o stężeniu wymaganym do przeprowadzenia
testu skoncentrowany bufor należy poddać KRÓTKIEMU podgrzewaniu, tak aby osiągnął on temperaturę 37°C i by kryształki soli się
rozpuściły.
Bufor rozcieńczający: Należy obliczyć wymaganą ilość buforu rozcieńczającego (ok. 2 ml nierozcieńczonego buforu na jeden pasek
mikrostudzienek) i przygotować roztwór o stężeniu wymaganym do przeprowadzenia testu, rozcieńczając bufor wodą destylowaną
w stosunku 1:10.
3. PRZYGOTOWYWANIE SUROWIC KALIBRACYJNEJ I KONTROLNEJ
Informacje o stężeniach znajdują się w tabelach 2 i 3 w załączonej ulotce informacyjnej.
Surowica kalibracyjna: (patrz tabela 1 w załączonej ulotce informacyjnej) Należy oznaczyć jedną probówkę o pojemności 10 ml napisem
„1:500” oraz osiem probówek o pojemności 3 ml stosownymi napisami od „Cal1” do „Cal8”.
Za pomocą urządzenia pipetującego w probówce o pojemności 10 ml należy umieścić 4,99 ml buforu rozcieńczającego, a następnie
należy dodać do niego 10 µl surowicy kalibracyjnej (wstępne rozcieńczenie 1:500). Za pomocą urządzenia pipetującego w probówce
oznaczonej napisem „Cal1” należy umieścić 1,9 ml buforu rozcieńczającego, a w probówkach oznaczonych napisami od „Cal2” do
„Cal8” po 1,0 ml buforu rozcieńczającego.
Za pomocą urządzenia pipetującego w probówce oznaczonej napisem „Cal1” należy umieścić 100 µl surowicy kalibracyjnej rozcieńczonej
w stosunku 1:500, a następnie należy dodać 1,0 ml zawartości tej probówki do buforu rozcieńczającego w probówce oznaczonej
kolejnym numerem po napisie „Cal” i analogicznie każdorazowo wymieszać zawartość następnej probówki (aż do probówki oznaczonej
napisem „Cal8”) z 1,0 ml zawartości poprzedniej probówki w kolejności. Do badania należy wybrać roztwory surowicy kalibracyjnej
o stężeniach odpowiednich do oznaczanej podklasy IgG: w przypadku podklasy IgG1 powinny to być stężenia od 1:80 000 do
1:1 280 000, a w przypadku podklas IgG2, IgG3 oraz IgG4 powinny to być stężenia od 1:10 000 do 1:160 000.
Surowica kontrolna: Należy oznaczyć jedną probówkę napisem „1:500” oraz dwie probówki o pojemności 3 ml stosownymi napisami
„1:30 000” (do oznaczenia podklas IgG2, IgG3 oraz IgG4) i „1:240 000” (do oznaczenia podklasy IgG1).
Za pomocą urządzenia pipetującego w probówce oznaczonej napisem „1:500” należy umieścić 4,99 ml buforu rozcieńczającego oraz
10 µl surowicy kontrolnej.
Za pomocą urządzenia pipetującego w probówce oznaczonej napisem „1:30 000” należy umieścić 885 µl buforu rozcieńczającego oraz
15 µl surowicy kontrolnej rozcieńczonej w stosunku 1:500.
Za pomocą urządzenia pipetującego w probówce oznaczonej napisem „1:240 000” należy umieścić 875 µl buforu rozcieńczającego oraz
125 µl surowicy kontrolnej rozcieńczonej w stosunku 1:30 000.
Jedną probówkę o pojemności 3 ml, przeznaczoną na materiał do ślepych próbek, należy wypełnić 1 ml buforu rozcieńczającego.
4. PRZYGOTOWYWANIE PRÓBEK BADANEGO MATERIAŁU
Próbki badanego materiału należy rozcieńczyć buforem rozcieńczającym w taki sam sposób, jak surowicę kontrolną. Wyniki badania
niemieszczące się w podanych zakresach (patrz tabela 1 w załączonej ulotce informacyjnej) stanowią wskazanie do powtórzenia testu
przy użyciu innych stężeń badanego materiału.
5. PIERWSZE PRZEPŁUKIWANIE
Wymagane mikrostudzienki umieszczone na ramce należy przepłukać cztery razy buforem płuczącym. W celu przeprowadzenia ręcznego
przepłukiwania należy całkowicie napełnić studzienki (> 300 µl) buforem płuczącym, a następnie je z niego opróżnić; procedurę tę należy
powtórzyć trzykrotnie. Po zakończeniu przepłukiwania studzienki powinny być całkowicie puste. Kolejne odczynniki należy nakładać
natychmiast; studzienki nie mogą pozostawać zbyt długo suche.
6. PIERWSZA INKUBACJA
W odpowiednich studzienkach należy umieścić po 100 µl rozcieńczonych surowic badanej, kalibracyjnej i kontrolnej, a także roztworu do
ślepych próbek.
Płytkę należy pokryć folią samoprzylepną i delikatnie nią potrząsnąć, poklepując jej krawędź przez kilka sekund, w celu wymieszania
zawartości poszczególnych studzienek.
Inkubacja próbek powinna trwać godzinę w temperaturze 37°C.
Tuż przed kolejnym płukaniem należy przygotować następny odczynnik w celu przeprowadzenia inkubacji zgodnie z opisem w punkcie 8.
7. DRUGIE PRZEPŁUKIWANIE
Należy zebrać nasącza ze studzienek i przepłukać płytkę zgodnie z opisem w punkcie 5.
8. INKUBACJA Z PRZECIWCIAŁEM SKIEROWANYM PRZECIWKO LUDZKIEJ IMMUNOGLOBULINIE G, SKONIUGOWANYM
Z PEROKSYDAZĄ CHRZANOWĄ (HRP)
Koniugat należy rozcieńczyć w stosunku 1:500 za pomocą urządzenia pipetującego, dodając 30 µl koniugatu do 14,97 ml buforu
rozcieńczającego. Następnie należy jeszcze bardziej rozcieńczyć koniugat do uzyskania stosunku:
1:3000, dodając 1,2 ml koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:500 do 6,0 ml buforu rozcieńczającego.
1:2000, dodając 2,0 ml koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:500 do 6,0 ml buforu rozcieńczającego.
1:1000, dodając 3,5 ml koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:500 do 3,5 ml buforu rozcieńczającego.
Następnie należy umieścić:
100 µl koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:500 w anty-IgG1 paski microwell.
100 µl koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:3000 w anty-IgG2 paski microwell.
100 µl koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:2000 w anty-IgG3 paski microwell.
100 µl koniugatu rozcieńczonego w stosunku 1:1000 w anty-IgG4 paski microwell
Płytkę należy pokryć folią samoprzylepną i delikatnie nią potrząsnąć, poklepując jej krawędź przez kilka sekund, w celu wymieszania
zawartości poszczególnych studzienek.
Inkubacja próbek powinna trwać godzinę w temperaturze 37°C.
Tuż przed kolejnym płukaniem należy przygotować następny odczynnik w celu przeprowadzenia inkubacji zgodnie z opisem
w punkcie 10.
9. TRZECIE PRZEPŁUKIWANIE
Należy zebrać nasącza ze studzienek i przepłukać płytkę zgodnie z opisem w punkcie 5.
10. INKUBACJA Z SUBSTRATEM (ABTS)
Należy obliczyć wymaganą ilość roztworu substratu (w przybliżeniu 0,9 ml na jeden pasek mikrostudzienek).
Do 20 ml buforu substratu o stężeniu wymaganym do przeprowadzenia testu (2 ml koncentratu substratu na 18 ml wody destylowanej)
należy dodać 200 µl roztworu nadtlenku wodoru i 400 µl roztworu ABTS; w przypadku innej ilości buforu substratu należy obliczyć
odpowiednie objętości dodawanych roztworów.
We wszystkich studzienkach należy umieścić po 100 µl roztworu substratu.
Następnie należy delikatnie potrząsnąć płytką, poklepując jej krawędź przez kilka sekund, w celu wymieszania zawartości
poszczególnych studzienek.
Inkubacja powinna trwać 30 minut w temperaturze pokojowej (18–25°C).
11. ZATRZYMYWANIE REAKCJI ENZYMATYCZNEJ
Dodać 50 µl roztworu zatrzymującego do wszystkich pasków microwell.
3
12. ODCZYT Z PŁYTKI
Wyniki testu w zakresie fal o długości 414 nm (zalecenie) lub 405 nm należy odczytać z czytnika do oznaczeń wykonywanych metodą
ELISA w ciągu godziny.
VIII.
WYNIKI I INTERPRETACJA DANYCH

Należy zarejestrować odpowiadające poszczególnym studzienkom wartości absorbancji w zakresie fal o długości 414 nm (zalecenie)
lub 405 nm i uśrednić wartości z podwójnych próbek.

Wartości odpowiadające próbkom tego samego materiału nie powinny odbiegać od wartości uśrednionej o więcej niż 15%. Jeśli jest
inaczej, test należy powtórzyć.

Na papierze logarytmicznym z podziałką liniową sporządzić wykres zależności średnich wartości absorbancji surowicy kalibracyjnej
(oś y) od wartości stężeń (w ng/ml) powiązanej podklasy (oś x), rysując przy tym jak najbardziej dopasowaną krzywą.

Stężenia podklas IgG w surowicy kontrolnej powinny się mieścić w zakresach podanych w tabeli 3 w załączonej ulotce
informacyjnej.

Nanieść średnie wartości absorbancji poszczególnych próbek na krzywą referencyjną.

Próbki badanego materiału, w przypadku których wartości absorbancji nie mieszczą się w zakresie podanym na krzywej
referencyjnej, należy odpowiednio rozcieńczyć.

W celu oceny stężenia podklasy IgG w badanym materiale należy porównać otrzymane wartości z prawidłowymi wartościami stężeń
podklas IgG (patrz część X, ZAKRESY REFERENCYJNE).
IX.
ZAKRESY OBOWIĄZUJĄCE W TRAKCIE TESTU
Informacje o zakresach wartości obowiązujących w trakcie testu znajdują się w tabeli 1 w załączonej ulotce informacyjnej.
X.
ZAKRESY REFERENCYJNE
Podane wartości stanowią zakresy referencyjne stężeń podklas IgG w surowicy krwi (w g/l) zdrowych osób rasy białej (8). W przypadku
innych populacji obowiązują inne zakresy referencyjne.
Wiek
0
1
4
6
1
1½
2
3
4
6
9
12
XI.
a
b
1
4
6
12
1½
2
3
4
6
9
12
18
18
>
miesiąc
miesiące
miesięcy
miesięcy
roku
lat
lat
lat
lat
lat
lat
lat
lat
2,4
1,8
1,8
2,0
2,5
2,9
3,2
3,5
3,7
4,0
4,0
3,7
4,9
IgG1
– 10,6
– 6,7
– 7,0
– 7,7
– 8,2
– 8,5
– 9,0
- 9.4
– 10,0
– 10,8
– 11,5
– 12,8
– 11,4
IgG2
0,87 – 4,1
0,38 – 2,1
0,34 – 2,1
0,34 – 2,3
0,38 – 2,4
0,45 – 2,6
0,52 – 2,8
0,63 – 3,0
0,72 – 3,4
0,85 – 4,1
0,98 – 4,8
1,06 – 6,1
1,50 – 6,4
IgG3
0,14 – 0,55
0,14 – 0,70
0,15 – 0,80
0,15 – 0,97
0,15 – 1,07
0,15 – 1,13
0,14 – 1,20
0,13 – 1,26
0,13 – 1,33
0,13 – 1,42
0,15 – 1,49
0,18 – 1,63
0,20 – 1,10
IgG4
0,04 – 0,56
<0,03 – 0,36
<0,03 – 0,23
<0,03 – 0,43
<0,03 – 0,62
<0,03 – 0,79
<0,03 – 1,06
<0,03 – 1,27
<0,03 – 1,58
<0,03 - 1,89
0,03 – 2,10
0,04 – 2,30
0,08 – 1,40
SWOISTA CHARAKTERYSTYKA DZIAŁANIA TESTU
Powtarzalność
Stężenie podklasy IgG
IgG1
IgG2
IgG3
IgG4
Zmienność wewnątrzseryjna (%)
4
3
4
2
Zmienność międzyseryjna (%)
2
2
7
7
Porównanie wyników działania zestawu PeliClass do oznaczania podklas ludzkiej immunoglobuliny G z wynikami odczynów
Manciniego
Stężenia podklas IgG1, IgG2, IgG3 oraz IgG4 w surowicy krwi określono w ramach testu wykonanego metodą ELISA i porównano
z odpowiednimi wartościami uzyskanymi w ramach testu wykonanego metodą Manciniego. Ustalono następujące współzależności:
Podklasa IgG
Prosta regresji liniowej
Zależność
IgG1
Y = 0,90X – 0,29
0,97
IgG2
Y = 1,01X – 0,17
0,93
IgG3
Y = 0,91X + 0,00
0,99
IgG4
Y = 0,96X – 0,03
0,98
Uwaga:
Wartości przytoczone w ramach swoistej charakterystyki działania testu stanowią typowe wyniki jego działania, lecz nie stanowią
danych technicznych zestawu.
4
XII.
OGRANICZENIA
1. Użytkownik powinien być zaznajomiony z metodą ELISA i procedurą przeprowadzania testów tą metodą oraz powinien być
przeszkolony w zakresie przeprowadzania testów tą metodą.
2. Zestawu nie można używać do badania surowicy mocno zhemolizowanej lub z nadmiarem lipidów. W przypadku próbek, które
zawierają czynnik reumatoidalny lub inny krążący kompleks immunologiczny albo charakteryzują się wysokimi stężeniami bilirubiny,
wyniki testu mogą być niemiarodajne. Takie próbki należy zbadać inną metodą.
3. W razie uzyskania wyników niemieszczących się w podanych zakresach, np. w przypadku występowania paraprotein, materiał
należy zbadać ponownie, stosując inne stężenia.
4. Stwierdzenie obniżonego stężenia jednej podklasy IgG nie może w żadnym wypadku stanowić podstawy do ostatecznej diagnozy.
Obniżenie takie prawdopodobnie oznacza jednak zaburzenia w działaniu układu odpornościowego i stanowi wskazanie do dalszych
badań diagnostycznych.
5. Wiarygodność krzywych kalibracyjnych należy zawsze sprawdzać przy użyciu surowicy kontrolnej. Jeśli wyniki analizy surowicy
kontrolnej nie mieszczą się w podanych zakresach, wyniki analizy badanego materiału nie są wiarygodne. W takim wypadku test
należy powtórzyć.
6. Nie można łączyć ze sobą odczynników z różnych partii produkcyjnych.
7. Pozostałości odczynników (np. objętości martwych) nie wolno mieszać z zawartością nowo otwartych fiolek.
8. Nie wolno pomieszać zatyczek fiolek. Do zamykania poszczególnych fiolek należy używać odpowiednich zatyczek.
9. Chociaż surowice kalibracyjną i kontrolną przetestowano pod kątem markerów swoistych czynników chorobotwórczych zgodnie
z aktualnymi wytycznymi Unii Europejskiej dotyczącymi Dobrej Praktyki Wytwarzania (Good Manufacturing Practice) i stwierdzono
ich niereaktywność w zakresie tych markerów, wszystkie składniki zestawu ludzkiego pochodzenia należy uważać za potencjalnie
zakaźne.
10. Konserwant: Thiomersal® 0,001%.
11. Aby uniknąć zakażenia krzyżowego, wszystkie etapy oznaczania wykonywanego metodą ELISA obejmujące inkubację/opłaszczanie
należy przeprowadzać przy użyciu nowych folii samoprzylepnych. Nie należy stosować folii aluminiowej.
12. Aby uniknąć zakażenia krzyżowego, należy używać jednorazowych końcówek pipet.
13. Każde oddzielne zastosowanie zestawu wymaga sporządzenia nowych roztworów surowicy kalibracyjnej, koniugatu i buforów.
14. Wolno używać wyłącznie odczynników i pasków do mikromiareczkowania znajdujących się w zestawie.
15. Azydek sodu dezaktywuje peroksydazę chrzanową, nie wolno stosować roztworów zawierających azydek sodu ani dodawać azydku
sodu do buforów znajdujących się w zestawie.
16. Zużyte materiały należy zutylizować zgodnie z regulaminem obowiązującym w laboratorium.
XIII.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
PIŚMIENNICTWO
Shakib, F. (Editor), Monograph in Allergy, Karger A.G., 19 (1986).
Shakib, F. (Editor), The human IgG subclass, Pergamon Press (1990).
Vlug, A. et al., Eur. Clin. lab., 8:26 (1989).
Jefferis, R. et al Clin.Exp.Immunol. 81:357 (1990).
Hamilton, R.C., Clin. Chem., 33:1707 (1987).
Beck, C.S. and Heiner, D.C., Am. Rev. Respir. Dis., 124:94 (1981).
Klein, F et al., Clin. Chem. Acta., 150 119 (1985).
Vlug, A. et al., Ann. Biol. Clin. 52:561-67 (1994).
5