PDF-Acrobat Reader - Prawda, która jest w Chrystusie

HISTORIA MOJEGO
NAWRÓCENIA
Emilio Knechtle
Możliwość poznania Boga miałem już w młodości. Moja mama była bardzo wierzącą
osobą i zawsze zachęcała mnie do czytania Biblii. Ja jednak myślałem wówczas
jedynie o karierze i o tym, jak zarabiać pieniądze. W tym właśnie celu postanowiłem
wyjechać ze Szwajcarii do Nowego Jorku.
Kiedy wyjeżdżałem do Ameryki, pamiętam jak na lotnisku w Genewie żegnałem się
z rodzicami. Oboje płakali. Byłem ich jedynym dzieckiem i nie chcieli, żebym
wyjeżdżał tak daleko. Ja jednak, pragnąłem wielkiego świata, bogactwa i sławy.
Moja mama włożyła mi do walizki Pismo Święte i powiedziała:
- Emilio, proszę cię, czytaj tę księgę.
- Mamo - odparłem - mnie to nie interesuje, nie mogę rozkazywać swemu sercu. Nie
jadę do Nowego Jorku, żeby studiować Biblię, ale zdobyć jeden z tych drapaczy
chmur, to jest mój cel, a nie religia.
Nie chciałem wtedy mieć nic wspólnego z Bogiem, choć już wówczas miałem
powody, aby okazywać mu wdzięczność. Moja mama opowiadała mi, że kiedy miałem
dwa lata, niewiele brakowało a umarłbym z powodu jakiejś mało znanej choroby.
Lekarze nie dawali rodzicom żadnej nadziei na to, że wrócę do zdrowia.
Pewnego razu jednak, mama spotkała w Lugano jakąś kobietę, która powiedziała:
- Nie jestem lekarzem, ale uczynię wszystko, żeby pani dziecko wyzdrowiało.
Kiedy przyszły do naszego domu, ta kobieta powiedziała mojej mamie, że powinna
jak najszybciej oddać mnie Bogu, a następnie klęknęła przy moim łóżku i modliła się.
Kiedy już powierzyła mnie Bożej opiece, zapytała:
- Czym państwo karmią to dziecko?
- Je to samo, co my - odparli rodzice.
- Muszą państwo to zmienić. Od dzisiaj proszę dawać chłopcu do jedzenia tylko
świeże owoce i warzywa. Koniecznie trzeba też często go kąpać i wystawiać na
wpływ słońca. Dobry Bóg - powiedziała - dał nam wielkiego proroka w osobie pewnej
kobiety i przez nią powiedział nam, jak należy postępować z chorymi.
Ta kobieta należała do małej grupy adwentystów, których w naszej miejscowości było
wówczas zaledwie pięciu. Na szczęście, ku zdumieniu moich rodziców i lekarzy, ta
prosta kuracja przyniosła niespodziewane rezultaty. Po upływie zaledwie czterech
tygodni byłem zupełnie zdrowy! Widząc to wszystko, moja mama powiedziała:
- To Bóg zesłał nam tę kobietę.
Niedługo potem mama powiedziała, że chce zostać adwentystką. Mój ojciec był
katolikiem i bardzo mu się to nie podobało. Ja zaś byłem na to zupełnie obojętny.
I choć wiedziałem, w jaki sposób w dzieciństwie uratowano mi życie, to sprawy wiary
nie miały dla mnie większego znaczenia. Moim celem był Nowy Jork i trzymanie się
z daleka od religii.
Kiedy przelatywałem nad Manhattanem - jedną z dzielnic Nowego Jorku - patrząc na
olbrzymie drapacze chmur, powiedziałem do siebie:
- Chociaż jeden z nich musi być mój, muszę być bogaty.
Nie spodziewałem się wtedy, że moje marzenia bardzo szybko się spełnią, i że dalej
wszystko potoczy się jak w bajce. Po upływie zaledwie trzech miesięcy, zostałem
zatrudniony w jednej z największych firm farmaceutycznych na świecie. Byłem
kawalerem, władałem biegle pięcioma językami i dobrze orientowałem się
w sprawach ekonomii oraz bankowości.
Po pewnym czasie wysłano mnie do Europy na specjalny kurs, który kosztował firmę
wiele tysięcy dolarów. Zapoznawano mnie tam z technologią produkcji nowych leków,
po czym udawałem się do rożnych krajów, aby tam zakładać nowe filie mojej firmy.
Jeżdżąc po całym świecie, zatrzymałem się oczywiście również w Szwajcarii. Gdy
tylko przywitałem się z rodzicami, zapytałem ojca:
- No i co powiesz tato? Czy nadal jesteś niezadowolony z tego, że wyjechałem do
Ameryki?
Ojciec objął mnie i powiedział:
- Jestem z ciebie dumny synu, najbardziej dumny ze wszystkich ojców na świecie!
Zaszedłeś tak wysoko i to w tak krótkim czasie!
Mama natomiast, nie sprawiała wrażenia osoby tak szczęśliwej jak ojciec. Po
przyjeździe do domu, wzięła mnie do swojego pokoju i zapytała:
- Emilio, czy chociaż czasami czytasz Biblię, którą ci dałam?
- Mamo - odparłem - ja nie mam czasu, żeby się tym zajmować. Otwiera się przede
mną wspaniała przyszłość! Mogę zrobić karierę, o jakiej ci się nawet nie śniło!
Gdy to powiedziałem, moja biedna mama, klęknęła na kolanach i powiedziała:
- Panie, ja tobie oddałam to dziecko, gdy miało zaledwie dwa lata. Dlaczego nie
zmieniłeś jego zainteresowań? Dlaczego nie wysłuchujesz moich modlitw?
Gdy tylko wróciłem do Nowego Jorku i udałem się do biura, wezwał mnie do siebie
dyrektor mojej firmy i zapytał, czy mam smoking.
- Oczywiście - odparłem.
- To dobrze - powiedział - przebierz się jak najszybciej. Rodzina, do której należy ta
firma, za dwie godziny wydaje przyjęcie. Młodzieniec, który miał siedzieć obok ich
córki jest chory. Zaproponowałem więc, że ty mógłbyś zająć jego miejsce. Dobrze
zrobiłem?
- Bardzo dobrze! Wspaniale! Bardzo panu dziękuje.
I tak, po upływie dwóch godzin, siedziałem pośród najbogatszych ludzi w Nowym
Jorku. Było to przyjęcie wydane przez rodzinę Rockefellerów, a ja miałem
towarzyszyć ich córce. Około północy zjawili się najwięksi artyści i muzycy.
Słuchaliśmy koncertu, a potem w końcu odważyłem się zaprosić moją towarzyszkę na
obiad następnego dnia. Zaproszenie zostało przyjęte i w ten sposób zostaliśmy
przyjaciółmi.
Po kilku tygodniach, moja sympatia zaproponowała mi, abym udał się z nią na
kolację do jej kuzynki. Ale kiedy już się tam znaleźliśmy, zauważyłem, że kuzynka
była o wiele ładniejsza, więc natychmiast zmieniłem obiekt zainteresowań.
Zaledwie sześć miesięcy później wzięliśmy ślub, a ja miałem w końcu swojego
drapacza chmur. Był to, należący do tej rodziny, najwyższy budynek na piątej alei
w Nowym Jorku. Miałem wszystko, czego pragnąłem. Nie spodziewałem się tylko
tego, że zwiążę się z rodziną, która była oddana Chrystusowi, a to mi się nie
podobało.
Za każdym razem, gdy przychodziłem do mieszkania moich teściów, odbywały się
tam spotkania modlitewne i biblijne. Przychodziło tam wielu misjonarzy z Afryki, Azji
i Południowej Ameryki, a moja teściowa mówiła do nich:
- Wy poświęciliście swoje życie Chrystusowi. Zniszczyliście swoje zdrowie. Zawsze
będę o was pamiętała i troszczyła się do końca życia.
Pewnego dnia, obok mojej teściowej klęknął młody człowiek. Objęła go ramieniem
i powiedziała:
- Jesteś powołany przez Boga. Wiem, że udajesz się teraz do San Francisco. Tu masz
pieniądze, abyś przez cztery tygodnie mógł głosić temu miastu ewangelię.
Tym młodym człowiekiem był Billy Graham. Moja teściowa wspierała finansowo jego
działalność. Ja jednak nie byłem z tego powodu zadowolony, tym bardziej, że jeszcze
wtedy nie znałem tego człowieka, a moja żona, pomimo tego, że się z nim
przyjaźniła, nic mi o nim nie wspominała.
Pomimo jednak tego, że nie chciałem uczestniczyć w tych spotkaniach, moja żona
mnie kochała. Teściowa zaś, nie mogła zrozumieć, dlaczego zgodziła się wydać za
mnie swoją córkę. Ja sam zresztą, nie wydałbym córki za takiego nicponia, jakim
wtedy byłem.
W podróż poślubną wyjechaliśmy na Bermudy. Zwiedziliśmy kilka wysp
i zatrzymaliśmy się w Santo Domingo. W owym czasie, dyktatorem na tej wielkiej
wyspie był Trujillo.
Mieliśmy tam duży klimatyzowany dom z cudownym widokiem na całe miasto
i morze. Po dwóch dniach naszego pobytu, nastała niedziela. Widząc, że moja żona
ubrała się odświętnie i założyła kapelusz, zapytałem:
- Dokąd się wybierasz, kochanie?
- Do kościoła - odparła.
- Do kościoła? - zapytałem zdziwiony. - W takim razie beze mnie. To mnie nie
interesuje.
- Kochanie - powiedziała - jak możesz ledwie poślubioną małżonkę zostawiać samą
w obcym kraju, w dodatku bez znajomości tutejszego języka. Sama nie mogę tam
pójść.
Bardzo nalegała, więc w końcu zgodziłem się. Długo szukaliśmy jakiegoś
protestanckiego kościoła, aż w końcu znaleźliśmy. Był to mały metodystyczny kościół.
Kiedy weszliśmy do środka, zauważyłem, że nie było tam żadnego białego człowieka,
ale sami murzyni.
- Wracamy do domu - powiedziałem do żony.
- Nie, Emilio, proszę. To też są moi bracia i siostry, choć ze mną.
Zaprowadziła mnie na sam przód, do pierwszej ławki. Wokół nas siedzieli sami
murzyni, a ja ubrany byłem jeszcze do tego w biały garnitur. Nigdy w życiu nie
czułem się tak głupio jak wtedy...
Wkrótce, na środek wyszedł kaznodzieja i zaczął przemawiać. To, co powiedział
zrobiło na mnie duże wrażenie, więc postanowiłem zaprosić go na obiad. Zaproszenie
zostało przyjęte i zostaliśmy przyjaciółmi.
Był to wspaniały człowiek, nazywał się Dick Johnson i liczył sobie niewiele ponad
trzydzieści lat. Miał żonę oraz czworo dzieci i żył w strasznym ubóstwie. Kiedy
któregoś dnia wstąpiliśmy do jego domu, powiedziałem:
- Słuchaj Dick, ile płacą ci z tę pracę? Dlaczego tu siedzisz? Masz pewnie nie gorsze
wykształcenie ode mnie, a jesteś biedny jak mysz kościelna. Już jutro mogę dać ci
dwanaście tysięcy dolarów, jeśli tylko zechcesz dla mnie pracować. Potrzebuję około
pięćdziesięciu nowych ludzi do pracy.
- Bardzo dziękuję ci za tę propozycję - powiedział - ale ja kocham swoją pracę i nie
mogę zostawić tych ludzi, pomimo tego, że mam tak mało pieniędzy.
Wszystko mogłem zrozumieć, ale niepojęte było dla mnie to, że ktoś mógł nie chcieć
pieniędzy. Czasami widziałem Dicka, kiedy nie zważając na upał czy deszcz, jechał do
jakiejś wiejskiej chaty po to, żeby czytać ludziom Biblię. Wszyscy bardzo go kochali,
całowali i obejmowali. Wyglądało to tak, jakby należeli do jednej rodziny. Ja zaś,
przejeżdżając w swojej klimatyzowanej, prowadzonej przez szofera limuzynie,
obserwowałem tego człowieka i byłem dla niego pełen podziwu.
Któregoś dnia Dick przyszedł do mnie i powiedział:
- Emilio, potrzebuje pomocy.
- Co się stało? - zapytałem. - Chcesz pieniędzy? Nie ma problemu, mogę ci dać.
Kupisz sobie samochód.
- Nie - powiedział - nie przyszedłem prosić cię o pieniądze. Jeden z moich przyjaciół,
który w czasie nabożeństwa występował w roli nauczyciela, musiał zrezygnować
z pełnienia tej funkcji. Czy ty mógłbyś go zastąpić?
- Ty chyba zwariowałeś! - odparłem, zupełnie zaskoczony taką propozycją. - Ja
nauczycielem? Przecież ja w ogóle nie znam Biblii i nie mam pojęcia, co mógłbym
powiedzieć.
- Nie musisz mieć żadnego przygotowania - powiedział Dick. - Wszystko napiszę ci na
kartce, a ty tylko staniesz przed ludźmi i przeczytasz to. Bardzo cię proszę, pomóż mi.
Widząc, jak bardzo mu na tym zależało, w końcu zgodziłem się. W niedzielę stanąłem
przed zgromadzeniem i zacząłem czytać. Była to przepiękna historia miłości Boga do
człowieka, opisująca plan zbawienia grzesznej ludzkości. To, co przeczytałem
wywarło na mnie tak wielkie wrażenie, że zaraz po nabożeństwie udałem się do
Dicka i zapytałem:
- Czy to, co dzisiaj czytałem jest rzeczywiście prawdą? Czy ta historia naprawdę
znajduje się w Biblii?
- Tak - odparł Dick - wszystko, co przeczytałeś wydarzyło się naprawdę.
- Więc daj mi Pismo Święte - powiedziałem. - Sam muszę to sprawdzić.
To było niesamowite! Sam poprosiłem o Biblię i w dodatku chciałem ją czytać!
Wróciłem do domu i czytałem ją do samego rana. Słowo Boże padało na wyschnięty
grunt mojego serca jak krople deszczu. Byłem ślepy, ale wiedziałem już, że Bóg mnie
miłuje i pragnie uzdrowić.
Kiedy Jezus przechodził przez Jerycho, usłyszał wołanie:
- Synu Dawida, zmiłuj się nade mną!
Syn Boży usłyszał to wołanie, więc przeciskając się przez tłum podszedł do
niewidomego i powiedział:
- Co chcesz, abym ci uczynił Bartymeuszu?
- Proszę, żebyś uzdrowił moje oczy, Panie. Jestem ślepy od urodzenia.
Wówczas Jezus powiedział:
- Chcę Bartymeuszu, bądź uzdrowiony.
I wtedy, jakiś dziwny dreszcz przeszył ciało Bartymeusza. Owładnęła nim Boża moc
i ku zdumieniu wszystkich Bartymeusz został uzdrowiony. Gdy odzyskał wzrok,
pierwszym widokiem, jaki ukazał się jego oczom, była wyrażająca miłość i litość
twarz Zbawiciela.
Podobnie było ze mną. Ja również przez całe moje dotychczasowe życie byłem ślepy,
i tym, co ujrzałem zaraz po odzyskaniu duchowego wzroku, była Boża miłość
objawiona w Piśmie Świętym. Gdy to zrozumiałem, w nocy padłem na kolana
i powiedziałem:
- Panie, jeśli potrafisz zmienić grzesznika, którego interesują wyłącznie pieniądze
i kobiety, to błagam zrób to.
I tak, modlitwy mojej mamy zostały wysłuchane. Apostoł Jakub mówi, że modlitwa
sprawiedliwego ma wielką moc. Módlcie się gorliwie i cierpliwie w intencji swoich
najbliższych, którzy jeszcze nie poszli za Jezusem, a prędzej czy później Bóg was
wysłucha.
Od tamtej pory, najważniejszym celem w moim życiu było coraz głębsze poznanie
charakteru Chrystusa. Z tego powodu, postanowiłem, że każdego dnia poświęcę trzy
godziny na czytanie Biblii i modlitwę. Nie było to łatwe, gdyż byłem wtedy
dyrektorem pięciu wielkich firm. Miałem pod sobą pięciu wicedyrektorów i trzy
fabryki. Pomimo tego jednak, że dużo mniej czasu poświęcałem pracy zawodowej,
właśnie wtedy otrzymałem awans na bardzo wysokie stanowisko.
Pewnego dnia, siedząc w swoim biurze w Nowym Jorku na słynnej piątej alei,
powiedziałem Bogu w modlitwie:
- Panie, dlaczego powierzyłeś mi tak wysokie stanowisko? Przecież wiesz, że nie to
jest teraz dla mnie najważniejsze.
- Dałem ci to po to - brzmiała odpowiedź - abyś wszystkim tym bogatym ludziom
przedstawił ewangelię.
Ja jednak, nie miałem wówczas najmniejszego pojęcia, jak to robić. Na szczęście,
w tym samym czasie, było to w roku 1957, przyjechał do Nowego Jorku Billy Graham.
Miał akurat wtedy prowadzić wielką kampanię ewangelizacyjną w Madison Square
Garden, gdzie każdego dnia przychodziło słuchać go ok. 15 tysięcy osób.
Moja żona dobrze go znała, bo razem uczyli się niegdyś w jednej szkole. Po
ewangelizacji w Nowym Jorku, zaprosiła go do naszej posiadłości w Wenecji. Gdy
tam przyjechał, żona powiedziała:
- To właśnie jest mój mąż - Emilio. Z radością muszę ci oznajmić, że Emilio niedawno
się nawrócił i został chrześcijaninem.
Gdy już nas przedstawiła, Billy Graham objął mnie ramieniem i powiedział:
- Chwała Panu, że się nawróciłeś! Powiedz mi, ile nowych zborów założyłeś od chwili
nawrócenia?
- Zborów? - zapytałem zaskoczony takim pytaniem. - Żadnego zboru nie założyłem.
- A ilu w takim razie ludzi pozyskałeś w ty czasie dla Chrystusa?
- Ilu ludzi? Mówiąc szczerze, to nikogo...
- To na miłość Bożą, co ty w takim razie robisz ze swoim chrześcijaństwem?!
- Jak to co? - odparłem. - Każdego dnia przez trzy godziny czytam Biblię oraz modlę
się, i mogę powiedzieć, że kocham Boga.
- I to wszystko?! To znaczy, że miłujesz Boga, ale nie ludzi. Bóg cię powołał, żebyś
przedstawił światu dobrą nowinę. Dał ci wspaniałą bogatą żonę, żyjesz w otoczeniu
bogatych ludzi. To wszystko po to, żebyś powiedział im o zbawieniu.
- Ale ja nie mam żadnego pojęcia, jak to robić - odparłem.
- Naprawdę? Zatem musimy to zmienić.
I tak, przez trzy miesiące, Billy Graham uczył mnie, w jaki sposób przedstawiać
ewangelię ateistom, Żydom czy wyznawcom islamu. Pokazał mi, jak przy pomocy
Pisma Świętego, w piękny i zrozumiały sposób przedstawić plan zbawienia.
Wszystkich tych tekstów musiałem nauczyć się na pamięć. Gdy po upływie trzech
miesięcy byłem gotów, Billy Graham powiedział do mnie:
- A teraz idź i opowiadaj ludziom o Bożej miłości, zaczynając od tych, którzy znajdują
się w twoim najbliższym otoczeniu.
Rozpocząć jednak od tych, z którymi na co dzień miałem styczność, było mi bardzo
trudno. Moje biuro było olbrzymie, miałem kilku zastępców, setki urzędników oraz
sekretarki.
Któregoś dnia do mojego biura przyszedł jeden z dyrektorów reprezentujących
fabrykę dyktafonów. Po załatwieniu wszystkich urzędowych formalności, zdobyłem
się w końcu na odwagę i powiedziałem:
- Czy moglibyśmy porozmawiać chwilę o czymś, co bardzo leży mi na sercu?
- Oczywiście, mam jeszcze pół godziny czasu.
I tak, po raz pierwszy powiedziałem komuś, kim jest dla mnie Jezus Chrystus i czego
dokonał on w moim życiu. Bałem się, że narażę się na ośmieszenie, ale ku mojemu
zaskoczeniu, ten mężczyzna był tak poruszony tym, co usłyszał, że z jego oczu
popłynęły łzy...
- Nie zdaje pan sobie sprawy z tego, jak wielką wartość ma to, co tu usłyszałem powiedział.
Potem zwierzył mi się ze swoich problemów. Jego małżeństwo było zupełnie
nieudane. Żył w otoczeniu okropnych ludzi. Był tak bardzo załamany, że zamierzał
popełnić samobójstwo, skacząc z dwudziestego ósmego piętra.
Człowiek ten przyjął Jezusa w moim biurze, a potem zapytał, czy
przyprowadzić innych, którzy tak jak on znajdowali się w ciężkim położeniu.
może
- Oczywiście - odparłem.
I już następnego dnia przyprowadził do mojego biura trzydzieści trzy osoby! W ten
sposób, moje biuro przekształciło się w ośrodek lekcji biblijnych. Miałem setki
pracowników, więc ich także zapraszałem na posiłek w czasie przerwy. Rozdawałem
im kanapki oraz Biblie i prosiłem, aby ktoś przeczytał podany przeze mnie tekst,
a potem pytałem, czy rozumieją ten fragment. Gdy czegoś nie rozumieli, wówczas
powoli wyjaśniałem im to w prosty sposób. Potem przychodzili interesanci, którzy
także chcieli wziąć udział w tych spotkaniach i studiować Słowo Boże.
To był cudowne doświadczenie. Mnóstwo ludzi nawracało się i oddawało swoje życie
Jezusowi. Niektórzy zdecydowali się nawet zrezygnować z pracy, aby móc studiować
teologię i całe swoje życie poświęcić głoszeniu dobrej nowiny o zbawieniu.
I tak, na przykład, wspomniany przeze mnie dyrektor wytwórni dyktafonów, któregoś
dnia przyszedł do mnie i powiedział:
- To, czego dowiedziałem się od ciebie jest tak cudowne i przedstawia dla mnie tak
wielką wartość, że postanowiłem zrezygnować ze swojej dotychczasowej pracy. Nie
będę dłużej zajmował się sprzedażą dyktafonów. Od dzisiaj moim największym
pragnieniem jest opowiadać innym o tym, czego dokonał dla nich Jezus. Chcę
studiować teologię i zostać kaznodzieją. Emilio - powiedział - jeszcze dzisiaj udam się
do naczelnego dyrektora i powiem mu, że bardzo mi przykro, ale po dwudziestu
trzech latach chcę zwolnić się z pracy, aby móc w pełni poświecić się Chrystusowi.
- No dobrze - powiedziałem - ale on przecież wyrzuci cię z pracy i z czego będziesz
żył?
Wtedy on, bez namysłu odparł:
- Nie martwię się tym, Panu powierzyłem swoje życie i on na pewno zatroszczy się
o mnie.
Poszedł więc do naczelnego dyrektora i powiedział mu to wszystko. Dyrektor zaś,
zamiast okazać niezadowolenie, wstał i spokojnie powiedział:
- Postawił pan przed sobą wspaniały i szlachetny cel. Ja też jestem wierzącym
człowiekiem, tylko nigdy jakoś nie zdobyłem się na to, żeby o tym mówić.
Potem zastanowił się chwile i powiedział:
- Ponieważ tak długo i sumiennie pracował pan dla tej firmy, postanowiłem wypłacić
panu czteroletnią pensję, aby dać panu możliwość studiowania teologii na
uniwersytecie.
Następnego dnia po tej rozmowie, przyszedł do mnie i powiedział:
- Zobacz, czego Bóg dla mnie dokonał. Mogę udać się na uniwersytet i przez cztery
lata spokojnie studiować, nie martwiąc się o utrzymanie. Dyrektor wypłacił mi pensję
w wysokości stu tysięcy dolarów!
Często byłem wzruszony widząc, jak cudownie Pan troszczył się o tych, którzy
poświęcili mu swoje życie.
Gdy duchowni dowiedzieli się, że w moim biurze organizuję spotkania biblijne, zaczęli
zapraszać mnie do swoich kościołów, abym wygłaszał tam kazania. Pewnego razu
udałem się do kościoła, którego pastorem był dr Norman W. Peel. Był to olbrzymi
kościół prezbiteriański, do którego ja również wtedy należałem. Udałem się do tej
okazałej świątyni, ponieważ poproszono mnie, abym wygłosił tam kazanie. Przede
mną jednak przemawiał pewien młody murzyn. Miał dwadzieścia cztery lata i nazywał
się Ben More. Ten młody kaznodzieja przemawiał w tak porywający sposób, że zaraz
po jego wystąpieniu podszedłem do niego i wyrażając swoje uznanie zapytałem, co
robi w Nowym Jorku i czym się zajmuje?
- Naprawdę, chcesz wiedzieć, co robię w nowym Jorku? - zapytał.
- Tak, oczywiście - odparłem - to, co tu powiedziałeś było tak interesujące, że
chciałbym poznać cię bliżej i porozmawiać.
- Dobrze, napiszę ci mój adres. Jeśli chcesz, możesz przyjechać jutro, a zobaczysz
czym się zajmuję.
Następnego dnia wsiadłem do taksówki i pojechałem do najgorszej i najbardziej
niebezpiecznej dzielnicy Nowego Jorku. Gdy poleciłem zatrzymać taksówkę, kierowca
ze zdziwieniem powiedział:
- Czy na pewno chce pan tutaj wysiąść? To może być bardzo niebezpieczne.
Gdy tylko wysiadłem, zauważyłem czekającego już na mnie Bena, który uśmiechnął
się i powiedział:
- Mówiąc szczerze, nie wierzyłem, że tu przyjedziesz. Bardzo się cieszę, że odważyłeś
się na to.
Następnie, ciemnymi i wąskimi schodami poprowadził mnie do jakiejś piwnicy.
Otworzył drzwi i ku mojemu zdziwieniu zobaczyłem grupę około stu najbardziej
miłych dzieci, jakie kiedykolwiek widziałem. Były tam dzieci białe i czarne,
Meksykanie, Polacy, Portorykańczycy, Hiszpanie, dzieci różnych ras i narodowości.
- Co to jest?! - zapytałem. - Kim są te dzieci?
- To mój zbór - odpowiedział Ben.
- No, ale skąd ty nazbierałeś tyle dzieci?
- Skąd? Z piwnic, z ulic i dachów. To był ich dom, tam mieszkały i spały.
Znajdowałem je w śmietnikach, skąd zbierały resztki pożywienia. Przyprowadziłem je
tutaj i mieszkamy razem.
- No dobrze, ale jak ty dajesz sobie radę z tyloma dziećmi i co z nimi robisz?
- Zaraz ci pokażę, poczekaj.
Odwrócił się w stronę dzieci i głośno powiedział:
- Dzieci, wskakujemy w nasze mundury!
Gdy tylko Ben wydał to polecenie, wszystkie dzieci natychmiast pobiegły na dół,
umyły się i założyły czyste ubrania. Potem Ben otworzył następne drzwi, a tam stało
już sześć nakrytych stołów. Żywność tą kupował za pieniądze pochodzące z własnych
niewielkich dochodów. Było to skromne pożywienie, ale po upływie trzech minut nic
z niego nie zostało.
Kiedy dzieci spożyły posiłek, Ben powiedział:
- A teraz dzieci, chodźcie do mnie!
Dzieci usiadły wokół niego i mnie, a Ben otworzył Biblię i czytając ją, mówił dzieciom
jak bardzo Bóg je kocha i czego dla nich dokonał. Następnie zadawał im proste
pytania:
- Pedro - powiedział, zwracając się do chłopca, który dopiero dzień wcześniej
przyłączył się do nich. - Powiedz, co zrobił dla ciebie Pan Jezus.
Odpowiadając na to pytanie, ten mały chłopiec, na którego ciele widoczne były rany
zadane nożem podczas bijatyk, prawie w ogóle nie mający zębów, wstał i płonąc
wprost miłością do Zbawiciela powiedział:
- Ja kocham pana Jezusa całym sercem! On zmienił moje życie! Uciekłem z domu
i przestałem chodzić do szkoły, ale wrócę tam!
Potem Ben poprosił innego chłopca:
- Huan, powiedz panu Knechtle, co ty zawdzięczasz Panu Jezusowi?
Chłopiec natychmiast wstał i z entuzjazmem zawołał:
- Jezus mnie zbawił! Ja go kocham! Teraz dzięki niemu jestem innym chłopcem!
W uśmiechu radości otworzył swoje usta, z których wystawał tylko jeden ząb!
A potem dodał:
- Ja wrócę do szkoły, odnajdę swoją mamę - prostytutkę, która jest teraz
w więzieniu. Znajdę brata, który handluje pornografią. Ja ich kocham, odszukam ich
i opowiem o Jezusie!
Gdy tak wzruszony słuchałem tych dzieci, powiedziałem:
- Ben, to jest najwspanialszy zbór, jaki kiedykolwiek widziałem. Czy mogę zostać jego
członkiem?
- Co? Naprawdę? - zapytał zdziwiony. - Ty chcesz należeć do naszej grupy?
- Tak, i to bardzo. Nie znam miejsca, w którym czułbym się lepiej niż tu i jestem
przekonany, że gdyby Chrystus przyszedł dzisiaj do Nowego Jorku, to z pewnością
najpierw zawitałby tutaj.
Gdy to powiedziałem, Ben zaczął klaskać i śpiewać z radości:
- O takiego człowieka jak ty od dawna się modliłem!
Następnego dnia, powiedziałem wszystkim moim bogatym współpracownikom,
biznesmenom i znajomym o tym, co Ben More robi w Nowym Jorku. Ci zaś, od razu
zebrali piętnaście tysięcy dolarów. Za pieniądze te wydzierżawiliśmy dwieście
pięćdziesiąt hektarów położonej wśród wzgórz ziemi w stanie Nowy Jork. Kupiliśmy
mikrobusy i wywieźliśmy dzieci na łono przyrody. Powiedzieliśmy im, że także
w przyrodzie objawiona jest Boża miłość. Dzieci te nigdy wcześniej nie przebywały
poza obrębem tego betonowego, pozbawionego przyrody miasta. Wycieczka ta
sprawiła im tak wielką radość, że biegały, skakały, wchodziły na drzewa, wąchały
kwiaty i kąpały się w rzece, wyglądając przy tym jak małe bawiące się koźlęta. Był to
niezwykle przyjemny i wzruszający widok. Potem przygotowaliśmy im też smaczne
jedzenie, by w końcu mogły najeść się do syta i zaprowadziliśmy je do gabinetów
stomatologicznych, żeby wyleczono im zęby.
W ten sposób Chrystus pokazywał mi, jak w praktyce ma wyglądać chrześcijaństwo.
Zrozumiałem, że praktyczna pobożność polega na dawaniu siebie ludzkości. Dawało
mi to tyle zadowolenia, że chociaż moje konto bankowe stale topniało, to nie
martwiłem się z tego powodu. Kiedy ten, który był najbogatszy we wszechświecie żył
wśród nas, jadał zwykle tylko bardzo prosty pokarm, nie miał własnego domu, ani
poduszki pod głowę, a gdy miał zapłacić podatek, musiał dokonać cudu i polecić
Piotrowi wyjąć pieniądze z pyszczka ryby.
Pan wiedział, że pieniądze były wcześniej moim bogiem, więc tak jak do bogatego
młodzieńca powiedział do mnie:
- Idź, sprzedaj wszystko, a potem przyjdź i naśladuj mnie.
Sprzedawałem więc akcję po akcji, aż w końcu nic mi nie zostało. Gdy widziałem
setki, a nawet tysiące takich biednych dzieci, sumienie nie pozwalało mi postąpić
inaczej. Wielu krytykowało moje postępowanie mówiąc:
- Zachowujesz się jak fanatyk. Roztrwoniłeś pieniądze, które powinieneś był
przeznaczyć dla swojej rodziny.
Ja jednak, nie przejmowałem się z powodu tych uwag, bo wiedziałem, że takiej
ofiarności oczekiwał ode mnie Bóg, i że to, co robiłem było zgodne z jego wolą.
Mocno wierzę w to, że niebawem Chrystus powróci na ziemię w wielkiej chwale. Jak
bym się czuł, gdybym w chwili jego przyjścia, zachował jeszcze na swoim koncie, na
przykład dziesięć tysięcy dolarów?
Jezus mógłby wtedy zapytać mnie:
- Dlaczego zostawiłeś w banku te pieniądze? Widziałeś te biedne dzieci w Nowym
Jorku? One nie mają nic oprócz podartego ubrania, a tym masz tysiące dolarów na
koncie, kilka domów, dziesięć garniturów i mówisz, że jesteś moim naśladowcą?
Cały kościół stał oczywiście po mojej stronie. Często zapraszano mnie, abym
przemawiał w różnych miejscowościach. W końcu, zostałem wybrany na
przewodniczącego wielkiej rady wszystkich protestanckich kościołów w Ameryce.
Zostałem przewodniczącym dwóch tysięcy pięciuset parafii i kościołów. Każdego
tygodnia zasiadałem w radzie z wielkimi przywódcami religijnymi Ameryki
i zastanawiałem się, dlaczego Bóg powierzył mi to stanowisko? W końcu
zrozumiałem, jaki był tego cel. Dzięki temu przekonałem się, że ci wielcy przywódcy
religijni, nie posiadali żadnej więzi z Chrystusem i nie kochali go. Dla mnie było to
wtedy szokującym odkryciem. Gdy poznałem przywódcę najbogatszego
i największego kościoła w Ameryce, przekonałem się, że nie ma on żadnego
duchowego związku z Jezusem i jest zimny jak głaz. Dowiedziałem się też o ich
różnych grzechach i niemoralności, ale w radzie zasiadali z wielką powagą
i dostojeństwem, podejmując ważne uchwały.
Ponieważ byłem przewodniczącym tej rady, zmuszeni byli dać mi możliwość
przemawiania podczas różnych takich spotkań. Pewnego razu, miałem przemawiać
na dorocznym spotkaniu, w którym brało udział około pięć tysięcy słuchaczy.
Niektórzy z członków rady spodziewali się, że będę mówił o sprawach ekonomicznych
i problemach finansowych, ale ja cały czas mówiłem o Zbawicielu. Słuchali mnie
przedstawiciele państw niemal całego świata, ale głównym tematem moich wystąpień
był zawsze Jezus Chrystus.
Dumni dostojnicy kościoła siedzieli na honorowych miejscach obok pięknie ubranych
małżonek. Posiwiali przywódcy kościoła, doktorzy i profesorzy teologii w okazałych
togach, słuchali młodego człowieka, który otwierał Pismo Święte i w prosty sposób
mówił o Bożej miłości.
Gdy skończyłem, większość z nich wychodziła bez słowa. Często spodziewałem się
jakiejś reakcji z ich strony, ale na próżno. Prości zaś wyznawcy Chrystusa,
a w szczególności murzyni, podchodzili do mnie ze łzami w oczach i mówili:
- Nigdy nie słyszeliśmy, żeby ktoś na tak wysokim stanowisku, tak wzruszająco
i pięknie mówił o Bogu. Będziemy się za ciebie modlić i zrobimy wszystko, żeby ci
pomóc!
Ci wielcy teolodzy zaś i biskupi, zwykle byli niezadowoleni z tego, co usłyszeli. Gdy
pewnego razu powiedziałem im, że Chrystus jest Bogiem, zostałem przez nich
wyśmiany:
- Ty nie masz teologicznego wykształcenia, dlatego wierzysz, że Jezus jest Bogiem.
A kiedy powiedziałem, że wierzę, w widzialne powtórne przyjście Chrystusa, wtedy
wyjaśnili mi, że jest to fałszywa interpretacja Pisma Świętego, i że tak naprawdę,
powtórne przyjście Chrystusa jest tylko symbolem Organizacji
Zjednoczonych, która zażegnuje groźbę wojny i stoi na straży pokoju.
Narodów
Byłem zdumiony, słuchając takich dziwnych teorii, których nauczał ówczesny wiodący
protestantyzm. To wszystko spowodowało, że zacząłem mieć wątpliwości, co do tego,
czy społeczność, w której się znajdowałem była faktycznie Bożym kościołem.
Modliłem się więc, żeby Bóg pokazał mi, gdzie jest prawda. Odczuwałem jakiś dziwny
duchowy niedosyt, dlatego gorliwie modliłem się, żebym mógł poznać kościół,
którego zasady w pełni zgodne są z tym czego naucza Biblia.
I wtedy, jakby w odpowiedzi na moje modlitwy, przyszły listy od mojej mamy:
- Emilio - pisała - bardzo się cieszę z tego, co robisz, ale proszę cię, udaj się chociaż
raz do adwentystów na sobotnie nabożeństwo.
W odpowiedzi napisałem tak:
- Mamo, adwentyści to przecież sekta. Moja żona i jej rodzina tak uważają, Billy
Graham tak twierdzi.
Wysłałem jej nawet kilka książek Grahama, aby pomóc jej odejść od adwentystów.
Pewnego jednak dnia, wpadłem na pomysł, aby mimo wszystko spotkać się
z adwentystami. Udałem się więc w sobotę na nabożeństwo, ale niestety nie
usłyszałem tam nic oprócz suchej teologii. Stale mówiono tam o przykazaniach
i o tym, co należy czynić, a czego nie. Chrystus odsunięty był na dalszy plan i prawie
w ogóle nie było o nim mowy. Gdy po wysłuchaniu tego kazania zniechęcony
wróciłem do domu, powiedziałem do żony:
- Mieliście rację, oni niewiele mają wspólnego z Chrystusem.
Mama jednak zachęcała mnie w kolejnym liście, abym spróbował jeszcze raz:
- To nie prawda - napisała. - To był tylko przypadek. Ja sama znam kaznodzieję
węgierskiego pochodzenia, który w czasie wojny pracował w Szwajcarii, a teraz
mieszka w Nowym Jorku. Przyjadę osobiście i zaprowadzę cię do niego, a zobaczysz,
że on ma podobne zrozumienie ewangelii i planu zbawienia jak ty.
Po pewnym czasie, moja droga mama przyleciała do Nowego Jorku i poznała mnie
z Karolem Somerem. Kiedy jednak ten wspaniały kaznodzieja wyjaśniał mi, w co
wierzą adwentyści, ja byłem już tak do nich uprzedzony, że prawie w ogóle go nie
słuchałem i nie przyjąłem prawdy, którą mi przedstawił.
I wtedy, jak nigdy wcześniej zaczęły się kłopoty. W ciągu jednego miesiąca zostałem
usunięty ze stanowiska prezesa firmy, w której pracowałem, w wyniku czego nie
miałem żadnego zatrudnienia. To było bardzo bolesne doświadczenie.
To wszystko spowodowało, że zacząłem gorliwie modlić się do Boga:
- Panie, dlaczego tak się stało? Przecież tobie oddałem swoje życie. Wszędzie o tobie
mówiłem. Oddałem nawet wszystkie swoje pieniądze. Czemu doświadczasz mnie
w ten sposób?
Bóg jednak, z jakiegoś powodu nie odpowiadał na moje modlitwy i przez dwa lata
byłem bez pracy. Pomimo moich szerokich znajomości, nie mogłem znaleźć
odpowiedniej dla mnie posady. Byłem tak zniechęcony, że nie potrafiłem już nawet
modlić się. Również moja żona była coraz bardziej poirytowana całą tą dziwną
sytuacją. W końcu pobrała z banku pieniądze i powiedziała:
- Jeśli nie potrafisz znaleźć sobie pracy, to weź te pieniądze i kup sobie jakąś fabrykę!
Wziąłem pieniądze, ale w tamtym czasie nie można było znaleźć żadnej fabryki,
żadnej firmy, która byłaby na sprzedaż.
To wszystko wydało mi się bardzo dziwne. Czułem, że to z mojego powodu, Bóg nie
mógł wysłuchać moich modlitw. Miałem wrażenie, że czegoś ode mnie oczekuje, i że
w moim życiu było coś, co mu się nie podobało.
Padłem więc na kolana i powiedziałem:
- Panie, pokaż mi, co mam zrobić, abyś mógł rozwiązać moje problemy. Proszę pokaż
mi, czym zawiniłem, że nie możesz mi pomóc?
I wtedy, w odpowiedzi na moje błagania usłyszałem głos:
- Udaj się do Bronx, tam pokażę ci nowe prawdy. Ten kaznodzieja, którego nie
chciałeś słuchać jest moim sługą i on objawi ci moją wolę. Usłyszałem twoje
modlitwy i chcę ci pomóc. Wiem, że kościół, do którego należysz, nie może w pełni
ugasić pragnienia twojej duszy, bo na pytania, które cię niepokoją, nikt nie może dać
ci odpowiedzi, nawet Billy Graham. Już raz chciałem pokazać ci, gdzie znajduje się
prawda, ale ty nie pozwoliłeś na to.
Natychmiast udałem się do Bronx. Zapukałem do drzwi:
- Przypomina pan sobie tego młodzieńca, który był tutaj kiedyś z mamą i nie chciał
zgodzić się z tym, co pan mówił?
- Tak, dokładnie pana pamiętam - powiedział pastor.
- Teraz jestem gotów. Proszę powiedzieć mi wszystko, w co wierzą adwentyści. Tylko,
czy muszę słuchać wszystkiego na temat wieprzowiny, sabatu czy śmiertelności
duszy? Ja to wszystko wiem.
Gdy ten doświadczony kaznodzieja to usłyszał, zasmucony powiedział:
- Myślę, że to raczej ja powinienem przeprosić pana w imieniu moich
współwyznawców, bo prawdą jest, że wśród nas są również tacy, którzy nie znają
Jezusa i dlatego nie mówią o nim, ale o samych doktrynach. Zostali wprawdzie
ochrzczeni, ale nie oddali swoich serc Chrystusowi. Pomimo to, jednak, zapewniam
pana, że Bóg powierzył nam wiele wspaniałych prawd.
- Skoro tak - powiedziałem - to proszę mi to przedstawić.
Wtedy ten kaznodzieja, zaczął powoli chodzić po pokoju, a ja słuchałem. W ciągu
dwóch godzin przedstawił mi plan zbawienia w tak piękny i głęboki sposób, że
jeszcze nigdy czegoś takiego nie słyszałem.
Gdy go wysłuchałem, pomyślałem sobie, że jednak moja kochana mama miała rację.
Teraz nie miałem, co do tego żadnych wątpliwości. Zapragnąłem kontynuować te
spotkania, więc powiedziałem:
- Ile czasu tygodniowo może pan poświęcać, aby udzielać mi dalszych lekcji?
- Cały mój wolny dzień - odparł pastor. - Cały wtorek jest do twojej dyspozycji.
Tak więc regularnie spotykaliśmy się, a on odkrywał przede mną nowe dla mnie,
cudowne prawdy. Z człowieka tego emanował wręcz Chrystus. Po jednym z takich
spotkań, powiedziałem do żony:
- Kochanie, mieliśmy całkowicie fałszywe pojęcie o adwentystach. Teraz wiem, że są
to bardzo oddani Bogu ludzie, i poza tym mają o wiele głębsze zrozumienie planu
zbawienia niż wszyscy inni chrześcijanie.
Gdy żona to usłyszała, wyraz jej twarzy nagle się zmienił i powiedziała:
- Co ty mówisz?! Przecież to sekta! Ty chyba straciłeś rozum! Przez dwa lata nie
mogłeś znaleźć pracy i teraz widać, jakie są tego efekty. Zastanów się, co mówisz. To
diabeł cię tam zaprowadził! Zaczekaj, zaraz pójdę do jednego ze znajomych
teologów, a on udowodni ci, że adwentyści nie mają racji.
Sprowadziła ich nawet kilku. Za wszelką cenę próbowali przekonać mnie, że Kościół
Adwentystów Dnia Siódmego reprezentuje fałszywą religię. Nie potrafili oni jednak
uzasadnić tego na podstawie Biblii, tym bardziej, że ja za każdym razem udawałem
się do mojego nauczyciela, a on dawał mi takie argumenty, że ci teolodzy byli
bezsilni, a jeden z nich powiedział nawet:
- Teraz, to ja już sam nie wiem, w co wierzę.
Te rozmowy utwierdziły mnie tylko w przekonaniu, że powinienem związać się z tym
kościołem. Niestety, gdy moja żona to zauważyła, powiedziała coś, czego się nie
spodziewałem:
- Widzę, że jesteś tak bardzo zafascynowany tymi adwentystami, że niebawem sam
staniesz się jednym z nich, ale jeśli podejmiesz taką decyzję, to ja będę zmuszona
wziąć z tobą rozwód...
- Co takiego? - Zapytałem zaskoczony. - Mogłabyś rozwieść się ze mną z tego
powodu? Przecież mamy sześcioro dzieci...
- Nie szkodzi - powiedziała. - Nie chcę mieć męża, który jest adwentystą.
Potem zaprowadziła mnie do teściowej, która zawsze mnie kochała i była dumna
z tego, co robiłem. Gdy jednak wysłuchała mojej żony, ku mojemu zdziwieniu także
i ona mnie potępiła i powiedziała:
- Ja zgadzam się z moją córką. Ty zniesławiasz ją swoim postępowaniem. Przez
pięćdziesiąt lat byliśmy chrześcijanami, a teraz chcesz należeć do jakiejś sekty?
Ostrzegam cię, że jeśli nie zmienisz zdania, to i ja nie chcę mieć z tobą nic
wspólnego.
Widząc, że same nie zdołają zmienić moich poglądów, zaprosiły całą swoją olbrzymią
rodzinę i po długiej rozmowie wszyscy razem powiedzieli mi, że jeśli się nie nawrócę,
to oni zupełnie się mnie wyrzekną.
Ponieważ na spotkanie to zaprosili też swojego duchowego doradcę, zwróciłem się do
niego, prosząc go możliwość porozmawiania z nim na osobności. Był to stary,
doświadczony duchowny, liczący sobie około siedemdziesiąt pięć lat.
Razem udaliśmy się do biblioteki, zamknęliśmy za soba drzwi i tam wylałem przed
nim całe swoje serce. Powiedziałem mu jak bardzo miłuję Jezusa oraz, że kocham też
żonę i dzieci i nie chcę ich stracić, ale z drugiej strony nie mogę zaprzeć się tego, co
uważam za Bożą prawdę.
Człowiek ten słuchając mnie, w pewnym momencie sam się wzruszył tak, że z jego
oczu popłynęły łzy:
- Jestem przekonany - powiedział - że mówisz prawdę i nie mam żadnych
wątpliwości, że nadal jesteś głęboko wierzącym dzieckiem Bożym i moim bratem.
Słuchając cię odniosłem nawet wrażenie, jakby to sam Bóg przez ciebie przemawiał.
Gdy to powiedział, objął mnie, uściskał, otworzył drzwi i wzruszony powiedział do
całej rodziny:
- Wy wszyscy jesteście w błędzie! To chyba jakieś nieporozumienie. Ten człowiek
nadal kocha Jezusa i żyje dla niego, a to, że chce być adwentystą nie powinno mieć
w tej sytuacji większego znaczenia. Ja też nie do końca rozumiem adwentystów, ale
to, że on chce się do nich przyłączyć nie powinno być powodem do rozwodu.
Gdy moja żona to usłyszała, poruszona tymi słowami podeszła do niego
i powiedziała:
- To znaczy, że on nadal jest chrześcijaninem?
- Oczywiście - odparł pastor z uśmiechem. - Jest nawet bardzo dobrym
chrześcijaninem!
Dzięki tej cudownej Bożej interwencji, moja żona zrezygnowała z rozwodu. Szatan
jednak nie dawał za wygraną i po kilku miesiącach ponownie zaczęła straszyć mnie
separacją, aby wymusić na mnie, żebym przestał spotykać się z adwentystami. Nie
mogła zrozumieć, dlaczego zdecydowałem się związać akurat z tym kościołem.
To wszystko było dla mnie bardzo bolesnym przeżyciem. Nasze małżeństwo właściwie
było już rozbite. Ponieważ bardzo cierpiałem, znów zacząłem gorliwie prosić Boga
o pomoc:
- Panie, ty wiesz jak wielką wartość ma dla mnie prawda, która mi objawiłeś, ale jeśli
zostanę jej wierny, to stracę żonę i dzieci. Jeśli jednak nie ma innego wyjścia, to
jestem gotów zaakceptować twoją wolę.
I wtedy, jakby w odpowiedzi na moje wołanie, miałem w nocy niezwykły i bardzo
wyraźny sen. Przyśnił mi się Chrystus, który spokojnym i melodyjnym głosem
powiedział do mnie:
- Emilio, nie bój się. Jestem z tobą. Ellen White jest moim dzieckiem...
Gdy się obudziłem, odczułem wielką ulgę. Ten sen bardzo mnie wzmocnił. Modląc się
rano powiedziałem:
- Dziękuję ci Panie za ten cudowny znak i pokrzepienie. Oni wczoraj obrzucali ją
najgorszymi wyzwiskami, a ty wzmocniłeś teraz moją wiarę, mówiąc, że to ty ją
powołałeś. Już wcześniej byłem o tym przekonany, ale ty widząc, że moja wiara
słabnie dałeś mi znak, by dodać mi otuchy. Dziękuję ci za to.
Gdy podziękowałem Bogu, położyłem się obok żony, objąłem ją i powiedziałem:
- Kochanie, jesteś mi bardzo droga i kocham cię, ale muszę zostać adwentystą.
Gdy to powiedziałem, żona zaczęła płakać. Płakała tak bardzo, że gdyby ktoś ja
zobaczył pomyślałby, że spotkała ją jakąś straszna tragedia. Rozpaczała i płakała
przez cały dzień.
Potem zeszli się członkowie rodziny i ponownie grozili mi i płakali nade mną. Gdy
udawałem się do chrztu, towarzyszyły mi ich przekleństwa, a moi bogaci przyjaciele
uważali mnie za dziwaka, bo ryzykowałem utratę rodziny, bogactwa i przyjaciół,
dlatego że chciałem należeć do jakiegoś małego biednego kościoła. Ja jednak,
pomimo tego, przyjąłem chrzest i przyłączyłem się do grupy adwentystów
węgierskiego pochodzenia, którzy byli najwspanialszymi ludźmi, jakich znałem.
Ponieważ wbrew woli żony i jej rodziny zostałem adwentystą, moja żona niestety
wniosła sprawę o rozwód. Sprawę rozwodową prowadziła największa tego typu
agencja w Nowym Jorku.
Cała ta sytuacja doprowadziła mnie do rozstroju nerwowego i miałem już tego dość.
Ponieważ bardzo lubiłem jeździć na nartach, powiedziałem żonie, że muszę na jakiś
czas wyjechać i poprosiłem ją o odroczenie sprawy rozwodowej.
Wziąłem ze sobą trzech starszych synów i razem pojechaliśmy w góry. Jeździłem na
nartach i w otoczeniu pięknej górskiej scenerii rozmawiałem z Bogiem. Podczas
jednej z takich modlitw usłyszałem głos:
- Zaproś tutaj swoją żonę. Ona także cierpi. Poproś ją, aby tu przyjechała.
Poszedłem więc do telefonu i poprosiłem ją, aby zostawiła wszystko i przyjechała,
chociaż na kilka dni:
- Zapomnij o rozwodzie - powiedziałem. - Zostaw wszystko, przyjedź do nas i tak jak
kiedyś będziemy razem z naszymi dziećmi.
I ku mojemu zaskoczeniu, niedługo potem moja żona była już z nami i wspólnie
jeździliśmy na nartach.
Po kilku jednak dniach postanowiła, że musimy wracać do domu:
- Ja pojadę pierwsza - powiedziała - razem z dwójką dzieci i pielęgniarką, a ty jedź
z resztą dzieci.
Ponieważ drogi były śliskie, przestrzegałem ją:
- Jedź wolno, droga jest oblodzona.
- Wiem - powiedziała - jedź za mną.
Gdy już wyruszyliśmy, coraz bardziej zaniepokojony spoglądałem na licznik, który
wskazywał 60, 70 a potem 80 kilometrów na godzinę. Nagle, prowadzone przez żonę
auto obróciło się i z wielką siłą uderzyło w nadjeżdżający z przeciwnej strony
samochód.
Ponieważ jechaliśmy zbyt blisko siebie, nie miałem czasu, żeby skutecznie
zahamować, więc nasz samochód również wpadł w poślizg. Kiedy zaczęliśmy się
obracać, zawołałem tylko:
- Panie, ratuj nas!
I wtedy, odczuliśmy, jakby jakaś niewidzialna ręka łagodnie zatrzymała nas. Okazało
się, że wpadliśmy w olbrzymią zaspę śniegu i nic nam się nie stało, a samochód nie
był nawet zarysowany.
Gdy tylko samochód się zatrzymał, natychmiast zawołałem do synów:
- Wychodzimy, musimy pomóc mamie i dzieciom! Módlcie się za nich!
Szybko wyszliśmy z samochodu, żeby zobaczyć, co się stało. Widok, który
zobaczyliśmy był przerażający. Kierownica dosłownie wpiła się w głowę mojej żony,
cała jej twarz była zmasakrowana, zęby wybite, a szczęka mocno przemieszczona.
Nasze dzieci leżały do góry nogami, ale na szczęście wszystkie dawały oznaki życia.
Z trudem udało się nam wydobyć ich z samochodu. Ponieważ dość długo na drodze
nie pojawiał się żaden samochód, karetki przyjechały dopiero po upływie godziny.
Umieszczono moją żonę i dzieci na noszach, zabrano do szpitala i poddano operacji.
Ja zaś, stale się modliłem, aby Bóg zachował ich przy życiu.
Zobaczyć się z nimi mogłem dopiero po dziesięciu dniach. Przyjechałem do szpitala,
wszedłem na salę i zobaczyłem moją żonę. Całe jej ciało owinięte było bandażem.
Gdy mnie zauważyła, cichym głosem powiedziała:
- To ty, kochanie?
Po raz pierwszy od dłuższego czasu, powiedziała do mnie "kochanie".
- Proszę cię, weź mnie za rękę - szepnęła. - Teraz wiem, że to Bóg złączył nas ze
sobą.
Przez to tragiczne doświadczenie zrozumiała, że Bóg nie chciał, żeby się ze mną
rozwiodła tylko, dlatego, że zostałem adwentystą.
- Kochanie - powiedziała - proszę, zabierz mnie z tego szpitala, te pielęgniarki są
niedobre.
Chociaż bardzo tego chciałem, nie mogłem spełnić jej życzenia, i musiałem czekać
jeszcze pół roku. Każdego jednak dnia przychodziłem do szpitala i opiekowałem się
nią.
Dopiero po upływie sześciu miesięcy pozwolono mi zabrać ją z tego górskiego
szpitala do naszej posiadłości. Do domu musiałem wnieść ją na rękach. Kupiłem
specjalne łóżko szpitalne z różnymi dzwigniami. Położyłem ją obok siebie i przez cały
rok opiekowałem się nią najlepiej jak tylko mogłem. Moja żona nie potrafiła
samodzielnie niczego zrobić, nawet umyć się czy spożyć posiłek. Z tego powodu,
większość dnia spędzałem przy niej, ale robiłem to z miłości a nie przymusu. Dzięki
temu moja żona znów zaczęła mnie kochać i szanować. Była to dla niej prawdziwa
lekcja praktycznej chrześcijańskiej miłości, która sprawiła, że jej stosunek do mnie
zmienił się.
To bolesne doświadczenie przywodzi mi na pamięć historię, która kiedyś wydarzyła
się w Szkocji. Pewien pasterz opiekował się dużym stadem posłusznych mu owiec.
Pewnego jednak dnia, gdy jak zwykle pod wieczór zwoływał owce do szałasu,
zauważył, że jedna mała owca pobiegła w przeciwnym kierunku. I każdego
następnego dnia problem ten się powtarzał. Nieraz całymi godzinami musiał jej
szukać. Najgorsze jednak było to, że inne owce zaczęły iść w jej ślady. Pasterz musiał
jakoś temu zaradzić. Wziął więc tę nieposłuszną małą owieczkę, położył ją na swoich
kolanach i z bólem serca złamał jej przednie nogi. Następnie złożył je i zawinął
bandażem. Potem, pasterz stale się nią opiekował. Owieczka ta jadła z jego ręki,
w nocy spała pod jego kocem, kładła głowę na jego piersi, aż w końcu, przez
cierpienie zaczęła słuchać jego głosu i od tamtej pory nigdy więcej od niego nie
uciekała.
Również moja żona musiała przejść przez podobne doświadczenie, aby jej stosunek
do mnie mógł się zmienić i aby dłużej nie chciała już rozwodu. Ja jednak wtedy
o tym nie myślałem, ale cierpiałem razem z nią i czekałem, kiedy będę mógł zdjąć
z niej bandaże.
Bóg w swej wielkiej miłości, czasem dopuszcza w naszym życiu do różnych bolesnych
przeżyć, bo cierpienie jest często jedyną skuteczną metodą naprowadzenia nas na
właściwą drogę.
To przykre przeżycie spowodowało, że pomimo tego, iż teraz jestem ewangelistą
w kościele adwentystów, to moja żona kocha mnie całym swoim sercem i już nie
myśli o żadnym rozwodzie. Teraz akceptuje to, co robię nie dlatego, że udzieliłem jej
teoretycznej lekcji na temat wyższości zasad mojego kościoła, ale dlatego że
okazałem jej miłość Chrystusa, która "przewyższa wszelkie poznanie". Na tym
właśnie polega chrześcijaństwo, aby posiąść miłość Bożą, dzięki której możliwe staje
się dla grzesznego człowieka otaczanie uczuciem i troską nawet tych, którzy go
nienawidzą.
Wprawdzie moja żona nie jest jeszcze adwentystką, to kiedy powiedziałem jej, że
chciałbym rozpocząć pracę w tym kościele, nie okazała najmniejszego sprzeciwu,
zaproponowała tylko, żebyśmy się razem pomodlili:
- Panie - powiedziała modląc się - ty wiesz, że ja nie powołałabym mojego męża na
ten urząd, ale kocham go i bardzo szanuję, wiec jeśli ty go potrzebujesz, niech będzie
tak jak ty chcesz.
Co za zmiana! Miłość jest na tym świecie największą siłą! Ludzie mogą opierać się
różnym naukom i filozofiom, ale prawdziwej miłości nikt nie potrafi się oprzeć.
Największy na świecie ewangelista - Billy Graham - przychodzi do nas. Wiele godzin
spędziliśmy na studiowaniu prawd biblijnych razem z nim i jego bratem, który
również jest znanym ewangelistą. Mój syn, który mieszka w jego sąsiedztwie,
ostatnio rozmawiał z nim przez całą sobotę i niedzielę.
Pan powierzył mi te wspaniałe prawdy, żebym przekazał je najbardziej wpływowym
przedstawicielom protestantyzmu w Ameryce. Realizacja tego powołania daje mi
wiele radości, a szczególnie wtedy, gdy nauki te są należycie rozumiane
i akceptowane.
Nawet Billy Graham zmienił swój stosunek do tego, czego nauczają adwentyści, i od
czasu gdy przedstawiłem mu szczegółowo, w co wierzymy, nigdy więcej nie
wypowiadał się źle o adwentystach. Któregoś dnia po trwającej trzy godziny
rozmowie, powiedział nawet:
- Emilio, jestem głęboko poruszony tym, co usłyszałem. Teraz faktycznie widzę, że to
wszystko ma swoje uzasadnienie w Piśmie Świętym. Módl się za mnie, a ja jeszcze
raz to przemyślę...
W trzecim rozdziale księgi objawienia, Jezus Chrystus do każdego człowieka mówi:
- Oto stoję u drzwi i kołaczę: Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wstąpię do
niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną. Zwycięscy pozwolę zasiąść ze mną na
moim tronie...
Jezus stoi u drzwi twojego serca i puka, chcąc wejść do środka i zamieszkać w tobie
wraz ze swoją niezwykłą miłością. Możesz wpuścić go do swego serca, zapraszając
go do tego w modlitwie oraz codziennej lekturze jego Słowa, z pokorą przyjmując
treść tej wspaniałej księgi. Jeśli tak postąpisz, Pan pokaże ci prawdę, a ta "prawda
cię wyswobodzi".
Pozwól Chrystusowi zamieszkać w swoim sercu, bo dopiero wtedy, gdy on będzie
w tobie a ty w nim, twoje życie stanie się światłością świata, gdyż Boża miłość
agape, która nigdy nie ustaje i uzdalnia do miłowania nawet wrogów, stanie się
twoim udziałem Będziesz wówczas gotów, aby z radością powitać Go, kiedy
niebawem przyjdzie na nasza planetę po raz drugi w wielkiej mocy i chwale.
Amen.
Emilio B. Knechtle
639 Smith Ridge Road
New Canaan Conn. 06840
Tel. 203-966-9707
Opracował Sławomir Gromadzki
Niniejszy artykuł został napisany na podstawie nagrań zarejestrowanych na kasetach
audio podczas wystąpień Emilio Knechtle w USA oraz w Niemczech, gdzie przemawiał
on w adwentystycznym seminarium duchownym.