docDelikatny dotyk Matki - Dominikanie Służew
download 
Reklamacja Transkrypt
Delikatny dotyk Matki - Dominikanie Służew
Pismo Parafii św. Dominika w Warszawie Rok 13 Numer zima 2007 55 Siedemdziesięcio lecie, cz. 2 – lata powojenne s.2 Jubileusz o. Bogusława Skalińskiego OP s.4 Dawajcie sobie kwiaty, kiedy jesteście żywi s.6 U nas jak w rodzinie s.8 Wychowanie – świat wartości – rozmowa s.10 Kto jest kim w klasztorze na Służewie? s.12 Delikatny dotyk Matki Świetnie pamiętam pewien wieczorny spacer po Lwowie… Delikatny dotyk Matki Bożej – łagodnie położyła dłoń na moich plecach. Kiedy ktoś kładzie komuś rękę na plecach, to często przy tym geście pokazuje kierunek, w którym powinno się iść. I tak uczyniła Matka Boża… Później czułem niesamowitą siłę przyciągania w życiu, ale za tym kryła się zupełna wolność. Bóg przyciąga tak silnie, że wydawałoby się, iż to jest nieodparte, ale nie ma w tym cienia manipulacji. Często po tym wydarzeniu chodziłem na nabożeństwa wieczorne do kościoła. Nigdy wcześniej nie zostawałem na nabożeństwach, msza owszem, najlepiej krótka. Rozbudził się we mnie głód Eucharystii. Skąd się wziął? To wpływ Matki Bożej! Dzisiaj na te wydarzenia patrzę perspektywicznie: zamiarem Maryi było wyciągnąć człowieka z błota, posłać do kościoła, pokazać mu Ciało Syna Bożego i dać mu głód tego właśnie pokarmu… Po czasie wszystko przygasło... Żadnego rozkazu, żadnego zastępowania mnie, czyli – krótko mówiąc – żadnej infantylizacji. Musiałem ciężko walczyć ze sobą i kilka razy upadłem. Stoczyłem dwie bardzo ciężkie walki duchowe… To miało wyćwiczyć moją wolę, żebym nie był uzależniony, nawet od Matki Bożej. To ciekawe, że niektórzy teologowie, mężczyźni oczywiście, trochę boją się zbytniego wpływu Matki Bożej w Kościele… A przecież Pan Jezus doskonale sobie radzi z wszechmocą modlitwy swojej Matki. Jej wszechpośrednictwo na pewno w żaden sposób nie zmieni Jego odwiecznych postanowień. Joachim Badeni OP Tekst z książki Kobieta boska tajemnica, Kraków 2006, Dom Wydawniczy „Rafael”, s. 111 Figura Matki Boskiej na placu klasztornym cz. 2 – lata powojenne B iorąc pod uwagę ogrom zniszczenia Warszawy, trudno się dziwić, że zaraz po wyzwoleniu przełożeni klasztoru zdecydowali się udostępnić część pomieszczeń Ministerstwu Spraw Zagranicznych na tymczasowe mieszkania dla jego pracowników oraz magazyny. Liczyli na lojalność partnera, który obiecywał rychły zwrot zajmowanych lokali. Niestety, w 1951 roku MSZ przekazało wynajęte przez siebie pomieszczenia w administrację Zarządu Budynków Miejskich, nie mając do tego żadnych podstaw prawnych i nie licząc się z wolą właściciela. Wielokrotne starania klasztoru o odzyskanie swojej własności czasem kończyły się odwrotnym skutkiem, np. w 1952 roku władze chciały w ogóle wysiedlić dominikanów i zlikwidować kaplicę; z kolei na początku lat sześćdziesiątych najpierw oddano część pokoi, a później znowu je zabrano, próbując przy tym pozbawić klasztor i wcześniej używanych przezeń pomieszczeń. Nie mniej trudna była sytuacja lokatorów, którzy mieszkali w pokojach niedostosowanych dla pomieszczenia kilkuosobowych czasem rodzin, bez kuchni i sanitariatów. Niezadowoleni ze swej sytuacji mieszkańcy dewastowali budynek, który powoli zamieniał się w rodzaj slumsów. W Zapiskach ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego pod datą 27 stycznia 1952 roku znajdujemy taką notatkę: „Klasztor dominikański na Służewie jest zagrożony; część gmachu zajęli od dawna urzędnicy MSZ, na resztę ma chęć nienasycone nasze Państwo, które zamiast budować domy, kradnie gdzie może. Tym razem radzi, by zakonników przenieść do klasztoru św. Jacka na Starówce, by mieć wolną rękę. Uważam, że trzeba się bronić, gdyż kaplica potrzebna jest dla ludności”. Aby uchronić klasztor przed likwidacją, 3 sierpnia 1952 roku ksiądz prymas erygował niewielką wówczas parafię św. Dominika. Pierwszym jej proboszczem został o. Adam Studziński, w czasie wojny kapelan w II Korpusie gen. Andersa, odznaczony orderem Virtuti Militari za bohaterskie posługiwanie żołnierzom w czasie bitwy pod Monte Cassino. Ta decyzja okazała się opatrznościową dwadzieścia lat później, kiedy zaczęło powstawać osiedle Służew nad Dolinką. Od roku 1945, gdy w kaplicy klasztornej znalazł gościnę, przywieziony tu przez dominikanów wysiedlonych z Żółkwi, cudowny obraz Matki Bożej Niepokalanej Królowej Różańca świętego, kaplica służewska 2 Dominik nad Dolinką stała się miejscem kultu maryjnego. We wrześniu 1965 roku ksiądz prymas Stefan kardynał Wyszyński dokonał ponownej koronacji obrazu. Przez wiele powojennych lat, mimo panującej ciasnoty, klasztor był nadal – zgodnie z pierwotnymi założeniami – domem studiów dla części dominikańskich kleryków. Jednak potrzeba zapewnienia coraz liczniejszych pomieszczeń dla celów duszpasterskich sprawiła, że przynajmniej na jakiś czas studium zostało przeniesione do Krakowa. Natomiast od roku 1956 rozwijała się w klasztorze inna placówka badań teologicznych – Instytut Tomistyczny, założony przez o. Bernarda Przybylskiego. Instytut zdołał zgromadzić niezwykle bogaty i cenny księgozbiór naukowy, starał się zbierać i udostępniać informacje o rozwoju myśli teologicznej oraz podjął własne programy badawcze, m. in. nad teologią rodziny, mariologią, historią teologii średniowiecznej w Polsce, historią polskiej religijności. Nie można pominąć jeszcze jednego dzieła, jakie podjęli dominikanie ze Służewa od końca lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych, za przeoratu o. Urbana Szeremeta. Była nim odbudowa niemal doszczętnie zrujnowanego dawnego dominikańskiego kościoła i klasztoru św. Jacka przy ul. Freta, który przez kilka lat był filią konwentu służewskiego. Po wzniesieniu osiedla Służew nad Dolinką i korekturze granic parafii w lutym 1984 roku, gdy liczba parafian wzrosła do około 18 tysięcy, powstała paląca potrzeba budowy kościoła klasztornego, który mógłby również służyć rozrośniętej parafii św. Dominika. W okresie trwania tak zwanej Polski Ludowej jej władze, kierując się założeniami ideologicznymi, a także w akcie represji wobec niepokornego prymasa Wyszyńskiego, skutecznie blokowały budowę nowych kościołów w Warszawie. Dopiero po wyborze papieża-Polaka w 1978 roku i w obliczu niepokojów społecznych na początku lat osiemdziesiątych ta polityka uległa zmianie. Zgodzono się na budowę kościołów w sąsiednich parafiach, na Służewcu, Ursynowie i Stegnach. W marcu 1981 roku władze miejskie odpowiedziały pozytywnie także na długoletnie prośby klasztoru i naszych parafian, wspierane przez arcybiskupa archidiecezji, prymasa Wyszyńskiego. W sobotę 4 grudnia 1982 roku nowy arcybiskup warszawski, kardynał Józef Glemp poświęcił plac pod budowę kościoła i krzyż, który na nim postawiono. Po zatwierdzeniu przez władze budowlane, w dniu 16 maja 1983 roku, projektu kościoła i towarzyszących budynków, autorstwa zespołu kierowanego przez inż. architekta Władysława Pieńkowskiego, w końcu czerwca rozpoczęła się budowa. Nie sposób w tym miejscu nie wspomnieć śp. o. Michała Mroczkowskiego (zm. 24 grudnia 2005), który jako prowincjał starał się wytrwale o pozwolenie na budowę, przygotowywał projekty, a później jako syndyk prowincji zdobywał środki na ich realizację. Bezpośredni trud prowadzenia budowy, „zdobywania” – bo tak to w ówczesnych warunkach wyglądało – materiałów budowlanych spadł na o. Witolda Boronia. W niedzielę 28 maja 1985 roku ks. bp Władysław Miziołek poświęcił kamień węgielny kościoła, który wraz z aktem erekcyjnym upamiętniającym to wydarzenie wmurowano w jeden z filarów wznoszonej świątyni. W tym czasie położono już strop dolnego kościoła i ołtarz, na którym odprawiano mszę świętą, stał na posadzce przyszłego kościoła górnego. Trzeba było czekać jeszcze dziewięć lat, zanim można było wejść do niego z nabożeństwami. Stało się to 30 października 1994 roku, kiedy Jego Eminencja ks. kardynał Józef Glemp, metropolita warszawski i prymas Polski, poświęcił uroczyście świątynię. Po długim czasie poszukiwania odpowiedniej oprawy architektonicznej w dniu 8 grudnia 2006 roku ks. prymas Józef Glemp mógł poświęcić kaplicę cudownego obrazu Matki Bożej, która od początku stała się miejscem modlitwy i adoracji. Twórcą projektu kaplicy, tak jak wcześniej spowiednicy, krużganków i innych prac prowadzonych w ostatnich latach w kościele i klasztorze, jest pan architekt inż. Stanisław Niemczyk. Rok przed otwarciem kościoła, jesienią 1993 roku, do wyremontowanego klasztoru wrócili po latach przerwy dominikańscy studenci filozofii. Można więc powiedzieć, że dzięki temu klasztor znów służy celowi, dla którego był budowany, a bracia studenci wnoszą wiele młodzieńczego ducha w naszą działalność duszpasterską. Nie można też pominąć wkładu ojców wykładowców i pracowników Instytutu Tomistycznego we wzbogacenie „oferty” duszpasterskiej, jaką klasztor może przedstawiać parafianom i wszystkim, którzy do nas przychodzą, by modlić się oraz pogłębić i umocnić swą wiarę. Witając zebranych na uroczystości poświęcenia kościoła w 1994 roku, ks. prymas powiedział: „Dzisiaj, w radosnej chwili naszej modlitwy, w której poświęcamy Bogu świątynię, cała przestrzeń, którą zamykają ściany tego domu Bożego, napełniła się słowami Chrystusa. A słowa te z dzisiejszej Ewangelii zabrzmiały: «Wy jesteście solą ziemi, wy jesteście światłością świata». Te słowa powiedział Jezus Poświęcenie kościoła św. Dominika, 30 października 1994. Chrystus nie tylko do słuchających go w Palestynie, dzisiaj mówi je do nas. Do każdego z nas. Ty masz być solą ziemi, a więc nadawać ten smak ducha i wartości, które czerpiesz z chrztu świętego. Ty masz być światłością, to znaczy, że przez twoją osobę i przez sposób twojego życia błyszczy prawda Ewangelii”. Warto przypomnieć na zakończenie te słowa, bo przecież prawdziwą historią Kościoła, także tej małej jego cząstki, jaką stanowi klasztor św. Józefa na Służewie i parafia św. Dominika, nie są dzieje budowli z cegieł i betonu, ale Kościoła żywego złożonego z ludzi, którym te mury mają służyć, tych, którzy tu przychodzą i wracają do swoich domów umocnieni w wierze… a czasem, niestety, także z poczuciem niedosytu i zawodu. Na tę historię składają się tysiące odprawionych w tym miejscu mszy świętych, niezliczona liczba spowiedzi, wysłuchanych tu kazań, rekolekcji i misji, konferencji i spotkań formacyjnych. Łatwiej byłoby policzyć liczbę chrztów, ślubów, a także i pogrzebów, od czasu powstania parafii. Czas jubileuszu siedemdziesięciolecia klasztoru jest dla nas dominikanów, ale także dla wszystkich, którzy tu przychodzicie, momentem refleksji – czy rzeczywiście staramy się być solą ziemi, Kościołem żywym. o. Jan Spież OP Dominik nad Dolinką 3 Jubileusz o. Bogusława Skalińskiego OP W dniu 11 listopada 2007 roku o. Bogusław Skaliński podziękował Panu Bogu za 25 lat kapłaństwa i za wszystkich dobrych ludzi, którzy przez cały ten czas wspierali go swoją modlitwą. W latach 1989–1998 o. Bogusław był proboszczem naszej służewskiej parafii. W kronikach klasztornych odnotowano: W sobotę 6.11.1982 roku o godz. 11 w Warszawie na Służewie J. E. ks. bp Władysław Miziołek, sufragan warszawski, udzielił święceń kapłańskich br. Bogusławowi Skalińskiemu. Przy tej okazji warto odnotować, że o. Bogusław był związany z Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej od lat dziecięcych, wprawdzie nigdy nie przynależał do naszej parafii, to jednak tutaj uczęszczał na katechizację, a w szczególny sposób udzielał się jako ministrant – przez 10 lat. Był także jednym z pierwszych lektorów. Nic też dziwnego, że mimo «pracującej» soboty i dnia nauki w szkole na święcenia przybyło sporo dawnych koleżanek i kolegów o. Bogusława – zwłaszcza z tzw. starej parafii. Księdza biskupa przy wejściu do kaplicy powitał o. przeor Józef Bakalarz. Kwiaty wręczały dzieci i ministranci, którzy z dumą stwierdzili, że kandydat do kapłaństwa jest ich «starszym kolegą po fachu». Ojciec przeor w swoim wystąpieniu wyraził radość z faktu Msza św. jubileuszowa z udziałem o. Adama Studzińskiego OP 4 Dominik nad Dolinką święceń w tej kaplicy i równocześnie przypomniał, że w ostatnim czasie ks. bp Miziołek przybywa do nas po raz trzeci udzielać święceń prezbiteratu. Otrzymali tu już święcenia: o. Paweł Cichocki, który jeszcze jako diakon prowadził katechizację na Służewie, i o. Tomasz Bik – warszawiak z wychowania. Ojciec Bogusław ochrzczony został u św. Katarzyny, ale następne sakramenty – włącznie z kapłaństwem – przyjął już w służewskiej kaplicy. Jego rodzina związana była z dominikanami i tu uczestniczyła we mszach świętych i nabożeństwach. Tego, że od dzieciństwa wszystko zawdzięcza Matce Bożej, o. Bogusław nigdy nie ukrywał. Na zakończenie mszy świętej dziękczynnej powiedział: „Jubileuszowych obrazków nie przygotowywałem, bo my tu wszyscy na Służewie mamy najpiękniejszy obraz, jaki może być: Matkę Bożą Żółkiewską, której bardzo wiele zawdzięczam. Do bycia ministrantem zachęcił mnie Krzysiek Urbańczyk. Zapisałem się w trzeciej klasie szkoły podstawowej”. Nie bez znaczenia w podjęciu tej decyzji – zdradzają jego koledzy – była możliwość gry w ping-ponga, którą Boguś uwielbiał. Szybko też nauczył się ministrantury po łacinie. Systematycznie przychodził w adwencie na roraty, które rozpoczynały się o godzinie szóstej. Ten spośród ministrantów, który pojawił się pierwszy, zapalał w kaplicy adwentową świecę. Często mimo wyjścia z domu raniutko, by zaświecić roratkę, okazywało się, że w salce już czekają chętni, którzy wstali jeszcze wcześniej. Brat Paweł Leszcz uważał Bogusia za jednego z lepszych ministrantów. Wysoko cenił sobie jego sumienność. Gdy wyjeżdżał na wakacje, prosił go o zastępstwo w zakrystii, wiedząc, że wszystko będzie jak być powinno. Ówczesnemu proboszczowi, o. Benedyktowi, Bogusław pomagał w wypisywaniu duplikatów ksiąg parafialnych dla diecezjalnego archiwum. Chyba wtedy jeszcze nie przypuszczał, że za kilkanaście lat przyjdzie mu samemu prowadzić księgi w oryginałach. Dla o. Melchiora Boguś ministrant był „jednym z głównych punktów”, na których można się było oprzeć. A przy tym wszystkim był chłopcem bezpośrednim, pełnym humoru i bardzo lubianym. Po maturze już jako student, wraz z kolegami, poprosił o. Melchiora o możliwość wspólnych spotkań. Był to początek duszpasterstwa akademickiego, do którego z roku na rok przychodziło coraz więcej osób. Krzysztof Urbańczyk przyznaje, że w ogóle się nie spodziewał, by jego kolega mógł wpaść na pomysł pójścia do zakonu. Często się spotykali, rozmawiali na różne tematy i nic nie wskazywało na to, by w głowie przyjaciela dojrzewały tego rodzaju pomysły. Zamiarów Bogusia nie znał nawet jego brat Marek, który dowiedział się o nich dopiero po powrocie z wakacji. „Znaliśmy się – mówi Mieczysław Dąbrowski – od piaskownicy. Mieszkaliśmy bowiem w odległości jakieś 200 metrów od siebie. Z Bogusiem i jego bratem Markiem grywaliśmy dość ostro w piłkę. Jeździliśmy na rowerowe wycieczki. Nieraz przemierzaliśmy różne trasy, jeżdżąc nawet po nocach. W naszym gronie Boguś był koneserem muzyki. Zawsze miał najnowsze nagrania. Była to muzyka bardzo ambitna. Do dziś lubię ten gatunek muzyczny, w który nas Boguś wprowadzał. Potem poszedł na matematykę. Mieliśmy wspaniałego nauczyciela, który potrafił uczniów w matematyce rozkochać. Informacja, że Boguś jest w zakonie, była dla nas prawdziwym zaskoczeniem. Miał taki ścisły umysł, konkretny, stąd też nasze zaskoczenie było wyjątkowo duże”. „Bogdan ze wszystkiego był bardzo dobry, a zwłaszcza z matematyki. Toteż w czasie jednej z klasówek w szkole podstawowej – wspomina z uśmiechem Halina Ćwiek – zerknęłam do Bogdana i zobaczyłam, że ma on inny wynik. Skreśliłam więc szybciutko to, co napisałam sama, i przepisałam wszystko od niego. Nauczyciel napisał mi tak: gdybyś nie ściągała, to miałabyś dobrze”. O samych prymicjach w naszych kronikach czytamy: Następnego dnia, tj. w niedzielę 7.11.1982 o godz. 12, o. Bogusław Skaliński odprawił w naszej kaplicy swoją pierwszą mszę świętą… Prymicje te były dużym wydarzeniem religijnym dla naszej parafii, o czym świadczy choćby tylko tłum wiernych, długo i cierpliwie oczekujących na błogosławieństwo prymicyjne. Szczególnie godny podkreślenia jest fakt, że Prymicjanta otoczył przy ołtarzu, oprócz bielanek, „kordon” ponad stu ministrantów, a do mszy świętej służył rodzony brat Prymicjanta Marek, zresztą już żonaty – na Służewie nie jest to wyjątek, że służą do mszy świętej tatusiowie. Z okazji tej pięknej uroczystości nie można pominąć śp. br. Pawła Leszcza – jak chcą niektórzy wierni „sufraganowi służewskiemu” – z wdzięcznością za trud wychowawczy nie tylko wobec o. Bogusława, ale i całej rzeszy ministrantów. Lata dziewięćdziesiąte to okres, który od proboszcza wymagał szczególnie wiele serca i cierpliwości. Ojciec Bogusław zdecydowanie stwierdza, że zarówno dzieci, jak i młodzież, którą katechizował, była wspaniała. O swojej pracy duszpasterskiej mówi krótko: Czasy były trudne, trwała budowa kościoła, z katechezą trzeba było wejść do szkoły. W tym wszystkim miałem wielkie oparcie w bracie Pawle, który służył naszej parafii przez blisko pięćdziesiąt lat. Na zakończenie tej relacji pozostaje nam jedynie podziękować Panu Bogu za wszystko dobre i piękne, do czego swoją rękę przyłożył (zaryzykuję tu słowa, których o. Bogusław bardzo nie lubi) DOSTOJNY JUBILAT. o. Stanisław Gołąb OP Proboszczowie parafii św.Dominika Dominik nad Dolinką 5 W ielu ludzi, wiele osób świeckich powierza nam przeżywane przez siebie cierpienia. Dziś dziękujemy Panu Bogu za dar waszej obecności. Dziękujemy również za waszych braci kapłanów – ojców dominikanów z tej parafii. Wierzcie, to nie ma być rodzaj kadzidła – ale ponieważ widzimy tyle cierpienia w tylu częściach świata, chcemy oddać chwałę Panu Bogu za otwartość kapłanów. „Ty masz dar spowiadania, dar przebaczania grzechów. Oczywiście, każdy kapłan ma ten dar, ale ty masz ten dar tak wielki, jak miał ojciec Pio. I gdy się będziesz modlił i spowiadał, i kiedy nałożysz ręce, to wielu osunie się na ziemię w spoczynku Ducha Świętego”. O północy spotkaliśmy się wszyscy z braćmi dominikanami i ten kapłan też przyszedł, i już ustawiła się wielka kolejka do spowiedzi. Ludzie wyznawali grzechy. Dawajcie sobie kwiaty, kiedy jesteście żywi Przed rokiem powiedzieliśmy sobie, że uciekniemy do ojców dominikanów, gdzie zaznamy trochę spokoju na modlitwę w ciszy i samotności. Tymczasem w klasztorze natychmiast się okazało, że stoi kolejka ojców i braci dominikanów z prośbą, abyśmy się za nich modlili. Kolejka stała aż do trzeciej w nocy. I to jest wielka łaska. Bo świadczy o tym, gdzie znajduje się serce waszych kapłanów. Kiedy my za nich się modlimy, czujemy że są synami Maryi. Dlatego chcielibyśmy wam powiedzieć – nie zostawiajcie ich nigdy w spokoju. Dniem czy nocą, rano czy wieczorem, zawsze ich proście – módlcie się za nami. I wy módlcie się za nich. Widzicie, Matka Boża w Medjugorie mówi takie zdanie: „Dobrze, że prosicie Mnie o błogosławieństwo, ale gdybyście wiedzieli, o ile bardziej mocne jest błogosławieństwo kapłanów, nie dalibyście im spokoju, zawsze byście ich o nie prosili”. Pamiętam – mówi o. A. Cadeddu – w zeszłym roku modliliśmy się za jednego z kapłanów (nie pamiętam imienia) i w trakcie modlitwy powiedzieliśmy mu: Fot. M. Wziontek/ONS 6 Dominik nad Dolinką Nasz kapłan położył rękę na człowieku, by mu udzielić rozgrzeszenia, a ten osunął się w spoczynku Ducha Świętego i pozostał przez 20 minut w konfesjonale. Tymczasem w kolejce ludzie czekali…. i szeptali między sobą, co oni tam robią tak długo… A zakłopotany kapłan mówi do nas: „No, jeżeli tak każdy będzie leżał 20 minut na ziemi, to ja będę potrzebował 10 godzin, żeby wyspowiadać te 20 osób”. Posłuchajcie teraz z uwagą, musicie modlić się bardzo intensywnie, bo – jak powiedzieliśmy już przed rokiem – to miejsce jest miejscem charyzmatycznym, gdzie Maryja objawi się z ogromną mocą, gdzie Maryja będzie prosiła Pana, by czynił cuda i uzdrawiał. I cała Polska będzie przychodziła do tego kościoła. A ojcowie dominikanie powiedzą wam wszystkim: „Módlcie się za nas” po to, aby ten kościół żył. I naprawdę ten kościół wybuchnie życiem i trzeba będzie jeszcze powiększyć świątynię. Tak wspaniała będzie obecność Maryi, tak wspaniała obecność Jezusa uzdrawiającego, że wszyscy będą patrzyć na wasz kościół jako wielki dar od Boga, gdzie zstąpił Duch Święty i przemieniał serca. Fot. M. Wziontek/ONS Przybyliśmy więc do was po to, byście mieli pewność, że nasz Bóg, w którego wspólnie wierzymy, to Bóg żywy i wierny. Bóg, który chciał, aby obiecane zesłanie Ducha Świętego miało też miejsce w waszym kościele. Pamiętam, pewnego razu w Brazylii pewna kobieta miała nowotwór tarczycy i była z tym u lekarza. Skierowano ją na skomplikowaną operację. Przyszła na Mszę świętą, podczas której przenosiliśmy Najświętszy Sakrament. Miała przy sobie kartkę z wynikami badań lekarskich i położyła ją przed Najświętszym Sakramentem, a potem poszła do szpitala na operację. Lekarze ponowili badania – jak to przed operacją – a tam nowotworu nie było. Lekarz ją wezwał, a kobieta tłumaczy mu, że poszła do Jezusa, bo Pan Jezus jest obecny w Eucharystii, i poprosiła, by ją uzdrowił. „I Jezus mnie uzdrowił. Bo On jest lekarzem wszystkich lekarzy. Jest tam dwóch księży, którzy modlą się za chorych. I choroba zniknęła. Bo oni poprosili Pana Jezusa – a Jezus jest naszym przyjacielem, moim przyjacielem”. A lekarz na to: „Ja jestem Żydem, nie wierzę w Pana Jezusa, ale naprawdę nic z tego nie rozumiem. Chciałbym poznać tych dwóch księży”. Na to kobieta: „Nie musisz ich poznawać. Ty musisz poznać Pana tych dwóch księży, Jezusa. Bo to On uzdrawia”. Musimy mieć pewność, że to Bóg chce nam dać moc, Moc Życia, która czasami przejawia się w uzdrowienia fizycznych, bardzo często w uzdrowieniach serca. Pan Jezus mówi: „Abyście pokój we Mnie mieli” (J 16,33). My musimy ten pokój znaleźć właśnie w Jezusie Chrystusie. On przelewa w nasze serca miłość Ojca w Duchu Świętym, który został nam podarowany. I zdarza się, że nawet osoby z sercem z kamienia spotykają Jezusa i otrzymują pokój. My z pewnością nie mówimy tu nic nowego. Nowość polega na tym, że modlimy się do Ducha Świętego, aby otworzył nasze serca, przemienił nasze życie, byśmy mogli zrozumieć fundament tej tajemnicy. Fot. M. Wziontek/ONS A tajemnicą ową jest przebaczenie, jest spowiedź, jest zmiana życia… Głosiliśmy kazanie w jednej z brazylijskich parafii – była tam dziewczyna na wózku inwalidzkim, modliliśmy się nad nią. I poczuliśmy, że Pan Jezus prosi, by ona przebaczyła swojej mamie. Mówimy jej – obejmij swoją matkę. Dziewczyna była na wózku od 18 miesięcy, a od 33 dni nie mogła zasnąć. I teraz, przed wszystkimi ludźmi zgromadzonymi w kościele, podniosła się, rzuciła się mamie na szyję i zaczęła płakać… Następnego dnia mogła już normalnie chodzić i jeść, bo wcześniej nie była w stanie nawet nic przełknąć. Pan Jezus mówi, że nie ma większej miłości niż ta, kiedy ktoś oddaje swoje życie. A więc mąż, który mówi: „ja chcę oddawać moje życie za ciebie”; żona, która mówi mężowi: „chcę zrozumieć, kim jesteś, po to, by cię kochać takim, jakim jesteś”. Każdy z nas musi zmienić swoje życie, i Duch Święty zstępuje, przychodzi i przemienia wszystko. Trudno jest ponownie zacząć kochać i kochać już na zawsze, prawda? Pierwszym znakiem nawrócenia mojego ojca był dzień, w którym powiedział, że chce pozmywać za moją mamę naczynia. I rzeczywiście, kuchnia była potem czysta jak łza. A pewna znajoma w Brazylii przychodzi i mówi: „ Mój mąż się teraz nawrócił. Gdy spałam, przyszedł grzecznie i powiedział do mnie: Moja droga, zrobiłem ci kawę. I przyniósł mi ją do łóżka. Pierwszy raz w życiu to się zdarzyło”. Ile razy mąż nie patrzy tutaj na żonę, nie patrzycie wzajemnie na siebie, oddalacie się od siebie nawzajem. Pewien święty tak mówił: „Nie dawajcie sobie kwiatów po śmierci, na cmentarzu. Ofiarowujcie sobie te kwiaty, kiedy jesteście żywi. Kochajcie się i oddawajcie za siebie życie. Dlatego że oczekuje nas wieczność. A w wieczności przebywają ci, którzy kochają”. Fragment konferencji ojców A. Cadeddu i E. Porcu z Brazylii, wygłoszonej w kościele św. Dominika w Warszawie, 21 maja 2007 Fot. M. Wziontek/ONS Dominik nad Dolinką 7 U nas jak w rodzinie T ak mówią osoby, które przychodzą na spotkania Wyspy. Na stronie internetowej www.wyspa.sluzew.dominikanie.pl czytamy: Jesteśmy Dominikańskim Duszpasterstwem Dzieci. Dominikańskim, bo żyjemy w duchu tego zakonu, dzięki ojcom dominikanom funkcjonujemy i to oni opiekują się nami. Duszpasterstwem, bo nasze wspólne spędzanie czasu to coś nie tylko dla ciała, ale i dla ducha. Dzięki grupkom, rozmowom o Bogu i Ewangelii, staramy się coraz lepiej Go poznawać i żyć coraz bliżej Niego. Dzieci, bo wszyscy tutaj jesteśmy dziećmi – różnimy się tylko wiekiem. Wyspowicze spotykają się w soboty o 10.30. Spotkania trwają około dwóch godzin. Jak się o sobie dowiedzieli? Jak tu trafili? Klara na przykład przyszła do Wyspy w wieku 10 lat. W dniu Jarmarku Dominikańskiego przyjaciółka siostry powiedziała, że coś jej ciekawego pokaże. Przyszły do klasztoru, a tu były organizowane przez Wyspę różne gry i zabawy. Pokazała jej, że jest dużo dzieci, że są animatorzy. Klara przemogła początkową nieśmiałość, skorzystała z zaproszenia i na spotkanie Wyspy przyszła. Wtedy wszyscy pojechali do Powsina. Była piłka, były gry i zabawy. Bardzo jej się spodobało i coraz częściej zaczęła przychodzić na spotkania. W sierpniu pojechała na obóz, i tak się to wszystko zaczęło. Czternastoletni Krzysiek mówi, że gdy na początku przyszedł do Wyspy, zauważył, że tu nikt nikogo nie odrzuca. Wszyscy dobrze się znają, rozumieją, a on bardzo szybko stał się jednym z nich. Tak jest 8 Dominik nad Dolinką Wyspowycie do dzisiaj. Krzysiek stwierdza, że ci, który do Wyspy przychodzą, szybko się z nią wiążą i w niej pozostają. Łatwiej jest im tu między nami się odnaleźć, niż nieraz w swojej własnej szkole. Czuję się tu jak w rodzinie. „Siostra zabrała mnie na spotkanie Wyspy, gdy miałam 7 lat, no i tak zostałam aż do teraz. Oczywiście jestem tu z własnej woli i jak najbardziej chcę tu być, choć teraz już w nieco innej roli. Niewątpliwie Wyspa była (i cały czas jest!) czymś, co popycha mnie w stronę rozwijania swojej wiary. To, że jestem teraz w Kościele, to na pewno w dużej mierze wpływ duszpasterstwa, tego, że wpajano mi tu priorytety i wartości, a przez to Pan Bóg stawał mi się coraz bliższy i coraz piękniejszy”. (Asia, lat 17) Wyspowicze wspominają ciekawe wycieczki, między innymi na Wydział Fizyki, gdzie można było uczestniczyć w różnych przeznaczonych dla dzieci doświadczeniach. Lubię Wyspę za męczące wędrówki po górach (Małgosia lat 11). W Wyspie jest fajnie, są superludzie, obozy, niezapomniane wycieczki, coś dla duszy i ciała (Tomek, lat 17). W listopadzie na przykład organizuje się wspólne wyjście na nasz cmentarz, by przy grobach nieznanych żołnierzy, czy tam, gdzie nie ma żadnych zniczy, się pomodlić. Podczas ostatnich wakacji były dwa wyjazdy w góry i jeden rowerowy do Piły. Dzienna trasa to ok. 30 kilometrów. Wszyscy mieli możliwość uczestniczenia we Mszy świętej. Były też spotkania w grupach z czytaniem Pisma Świętego i rozmową. Ponieważ rozmowa w 40-osobowej grupie jest bardzo trudna, dzielono obozowiczów na wiekowe grupy. Każdą grupą opiekował się animator. Rozmowy prowadzone były przy czytaniu tekstów błogosławieństw, przykazań, a ostatnio dyskusja koncentrowała się wokół przypowieści. Przypowieści – mówi osiemnastoletnia Inga – mają tak dużo odniesień do naszego życia, tyle rzeczy się ludziom przypominało i tyle wychodzi ludzkich problemów, że ma się wrażenie, iż słowa te Pan Jezus skierował właśnie dla nas. Animatorzy przygotowują się do dyskusji wspólnie z obecnym tam kapłanem. Potem idą głosić i rozmawiać z młodszymi od siebie. „W czasie obozów chodzimy na wycieczki górskie. Są to wycieczki bardzo zróżnicowane, dłuższe lub krótsze, w zależności od wieku. W zimie dzieci zabierają ze sobą „jabłuszka” i największą atrakcją jest zjeżdżanie z ośnieżonej górki. Stały punkt obozu to „wyspowycie” – dzieci wymyślają same układ taneczny do wybranej przez siebie piosenki. Jedno z nich udaje jakąś wielką gwiazdę, a wszystko ma charakter teledysku do piosenki. Robimy jeden wieczór, kiedy każdy musi się przebrać i potem się prezentuje: jestem królewną, a ja żabką. Potem bawimy się i robimy jakąś dyskotekę. Jest też festiwal teatralny. Na zakończenie każda grupa wiekowa (mamy ich około sześciu) przygotowuje specjalną inscenizację, która jest traktowana jako prezent dla animatorów. To sposób na wyrażenie wdzięczności i podziękowania poszczególnym animatorom. Wszystko kończy się wielką agapą. Rozdawane są wówczas różne nagrody. Zawsze też spotykamy się w grupkach i omawiamy Pismo Święte. W czasie jednego z takich spotkań mówiliśmy na przykład o aktach strzelistych. Gdy dotarło do mnie, że jest to najszybsza modlitwa świata, zaczęłam się tą modlitwą posługiwać bardzo często. Ostatnio byłam świadkiem groźnego wypadku. Gdy zobaczyłam, jak została potrącona kobieta, natychmiast zwróciłam się do Pana Boga: „Ratuj ją”. I kobieta ta nie umarła, wiem, że nie umarła. W Wyspie fantastyczne są te trzy etapy. Ja na przykład byłam tu dzieckiem, potem pomocnikiem, a teraz animatorem. I każdy z tych etapów ma w sobie coś ciekawego i pięknego. Całą tę drogę naprawdę warto jest przejść”. (Klara, lat 17) „W czasie obozu co drugi dzień zbieramy się w swoich grupkach i przygotowujemy jakieś przedstawienie: musical horror, komedię, dramat. Każda grupa pracuje nad każdym rodzajem i co dwa dni wszyscy uczestniczą w występach najprzeróżniejszych inscenizacji. W czasie ostatniego obozu na przykład przedstawiliśmy komedię o Czarnym Kapturku. A na zakończenie obozu, jako podziękowanie dla naszej animatorki Agatki, przygotowaliśmy coś w rodzaju teleturnieju. Wszystko było tak wyreżyserowane, że na koniec Agatka wygrała”. (Marysia i Ola, pierwsza klasa gimnazjum) „Byłem na dwóch obozach. Chodziliśmy w góry. Mogliśmy też lepiej zapoznać się z Pismem Świętym. Spotkania w kilkoosobowych grupach zaczynały się od czytania Biblii. Ważne w tych spotkaniach było to, że miały one charakter kameralny. To, co zostało tam przeczytane, stawało się dla nas kolejną, bardzo bliską nam prawdą. Spotkania prowadziły osoby, które są tylko o trzy, cztery lata starsze od nas. To nam bardzo ułatwiało sprawę. Rozmawialiśmy na przykład o przypowieściach Pana Jezusa. Kiedy poszczególne osoby opowiadały przykłady ze swojego życia, wszystkim nam łatwiej było zrozumieć słowa Pana Jezusa. W czasie drugiego wyjazdu byłem „pomocnikiem”. Pomocnik to osoba, która ma już za sobą doświadczenie obozu i wspiera animatora w prowadzeniu grupy. Prowadzi też mniejsze grupy, pomaga w przygotowaniu różnych inscenizacji, występów i zabaw”. (Krzysiek, lat 14) Zaraz po rozpoczęciu roku szkolnego na stronie www.wyspa.sluzew.dominikanie.pl pojawia się informacja poprzedzona stwierdzeniem, że czas leci nieubłaganie i pora już pomyśleć o feriach. Są też podane bardzo konkretne szczegóły. Między innymi, że jeśli chcesz spędzić ferie z Wyspą, zarezerwuj sobie dwa tygodnie na wyjazd do zasypanego śniegiem Małego Cichego. Zapisy rozpoczną się pod koniec listopada. A po powrocie z Małego Cichego pojawiają się cieplejsze propozycje wyjazdów wakacyjnych, zawsze zaczynające się od słów: jeśli chcesz. Wyspa jest duszpasterstwem bardzo pomysłowym. Ma swój własny sposób na zorganizowanie pomocy dla osób, które chciałyby latem czy zimą wyjechać na obozy, jednak po prostu ich nie stać. To duszpasterstwo ludzi młodych, którzy cieszą się z tego, że wokół nich jest wiele wspaniałych osób, hojnie wspierających ich ciekawe pomysły i akcje. Dlatego też na pytanie, dlaczego warto przyjść do Wyspy, z pełnym naciskiem trzeba odpowiedzieć, że tu naprawdę jest jak w rodzinie. Ten, kto nie wierzy, niech przyjdzie, by potem opowiadać, że nad Dolinką, w parafii św. Dominika, mają naprawdę wspaniałą i piękną Wyspę. o. Stanisław Gołąb OP Dominik nad Dolinką 9 Wychowanie – świat wartości – rozmowa Człowiek jest istotą społeczną i może osiągnąć pełnię swoich ludzkich możliwości tylko dzięki wychowaniu. Przez wychowanie rozumiemy oddziaływanie człowieka na człowieka. To oddziaływanie wpływa na poglądy, postawy (czyli gotowość działania w myśl przyjętych poglądów), wpływa na codzienne zachowania. Uczestnicząc w radach pedagogicznych, niejednokrotnie widziałem, jak bardzo nauczyciele troszczą się o to, żeby zachowania uczniów wynikały z postaw, a te postawy miały swój fundament w przyjętych poglądach. Kształtowanych nie tyle w odniesieniu do wiedzy, co do świata wartości. Każde wychowanie powinno mieć odniesienie do świata wartości. I to widzą nawet pedagodzy laiccy. Uważam, że można przekazać młodym świat wartości przekonujący dla wszystkich ludzi myślących. Nie zapominając o tym elemencie tradycji wychowania katolickiego, który mówi, że od pewnego wieku człowiek może sam siebie wychowywać, że ostatecznie sami mamy wpływ na rozwój naszych poglądów, na nasze zainteresowania, świat naszych postaw, na nasze zachowania. W moim przekonaniu, głównym celem wychowania powinno być uruchomienie procesu samowychowania, doświadczam tego niejednokrotnie w rozmowach z ludźmi. Tymczasem wszyscy ci, którzy mają dzieci, którzy je wychowują, doświadczają boleśnie, że mimo wkładanych starań stają w obliczu trudności i nie bardzo wiedzą, skąd się te trudności biorą. Widzę to w pracy z rodzinami, które naprawdę się troszczą, by dać swoim dzieciom dobry przykład. Potem jednak przychodzi wiek dorastania, kiedy dziecko zaczyna myśleć samodzielnie, wartościować po swojemu, i nagle się okazuje, że syn lub córka przestaje się modlić, przestaje chodzić do kościoła, na religię, nabiera krnąbrności, na wszystko mówi „nie”. Obserwuję ból rodziców, którzy często czują się wobec tego bezradni. Nie rozumieją, dlaczego tak się dzieje. Starają się dać dziecku dobry przykład, a dziecko z tego dobrego przykładu nie korzysta. Pamiętam ojca, któremu syn powiedział: „Patrz, tato, jakiś ty frajer. Widzisz, czego oni się dorobili, a ty co masz – figę”. A mieszkali na skraju dzielnicy miasta, która nosiła nazwę „Złodziejewko”. I ojciec 10 Dominik nad Dolinką czuje się zdruzgotany: „Ja chcę być po prostu uczciwy, i żyję uczciwie. Jak on mi mógł powiedzieć «frajer»?”. Otóż trzeba pamiętać, że dobry przykład rodziców nie jest ostatecznie decydujący. Ten mój znajomy powinien był chłopakowi zadać pytanie: „A przyjrzałeś się, za jaką cenę oni to mają? Ja tej ceny nie chciałem zapłacić”. Nie trzeba było robić całego wykładu, tylko zadać pytanie, które apeluje do refleksji dziecka, bo ono ma zdrowy rozsądek. Ja tej ceny płacić nie chciałem. Tu trzeba odniesienia się do świata wartości. Dlatego moja rada, żebyśmy przekazywali dzieciom taki świat wartości, który dziecko będzie mogło potwierdzić, kiedy samo dojdzie do wartościowania. Również świat wartości religijnych powinien być tak podany, żeby był przekonujący. Pierwsze źródło trudności polega na tym, że dziecko myśli i obserwuje swoich najbliższych wychowawców, którymi są rodzice, czy jakimi jesteśmy my, księża-katecheci. Dziecko wszystko widzi. Ma swoje myślenie. Jak mamy się zachowywać? Co dziecko obserwuje? Mówi nam o tym czwarte przykazanie. „Czcij ojca swego i matkę swoją”. Postawa czci jest postawą rodzinną. Nie tylko postawą dziecka. Mąż ma czcić żonę, żona męża. Więź między rodzicami tworzy podstawowe środowisko wychowawcze. To jest ten spójnik „i”. Wszystko, co zachodzi pomiędzy rodzicami, jest odbierane jako korzystne – albo niekorzystne dla dziecka. Zwrócił na to uwagę, dawno temu, papież Pius XII. Absolutnie wszystko, co dzieje się między rodzicami, nawet najbardziej intymne ich przeżycia, są albo z korzyścią, albo ze szkodą dla dziecka. Dlatego pierwszym obowiązkiem wychowawczym rodziców jest pielęgnować małżeństwo. Dopiero wtedy, kiedy jest to harmonijne „i” – dziecko czuje się bezpieczne. Wtedy będzie się mogło oprzeć na rodzicach. Będzie mogło zaufać rodzicom. Sytuacja, w której dziecko czuje się w obowiązku osądzić rodziców – opowiedzieć się po którejś stronie, jest dla niego ogromnym dramatem. Dziecko nie chce osądzać rodziców. Wtedy ono się wycofuje. Ale jest jeszcze następna trudność. Jeśli nawet w waszych rodzinach panuje pogodna, dobra atmosfera małżeńska, to dziecko przebywa w klasie, w której przynajmniej 1/3 dzieci pochodzi z rodzin rozbitych, czy z rodzin, które mają problem alkoholowy. I teraz wasz syn lub córka, będąc w szkole 5-6 godzin, chłonie atmosferę dzieci z tamtych rodzin. A są też dzieci (miałem takie przykłady w gimnazjum) dręczone pokusą samobójstwa. I trudno się dziwić, że dziecko przychodzi do domu i mówi, że jest niekochane. Że mama go nie kocha. Bo ono reaguje według tego, jak reaguje grupa. Zatem przyjrzyjmy się, w jakiej ono jest klasie. Dalej, dzieci z waszych rodzin (dobrych) mogą się czasem czuć poszkodowane. Dlaczego? Bo dzieci z rodzin rozbitych wygrywają konflikty pomiędzy rodzicami. Ich rodzice kupują sobie na przemian swoje dziecko. I nagle taki dzieciak ma lepiej, ma wszystko. Bo jest kupowany przez tych biednych rodziców. Wasze dziecko, które nie potrzebuje być kupowane, mówi, że tamten ma to, inny ma tamto. Stawiam więc pytanie, które stawiają mi inni. „W jaki sposób w tej sytuacji mają postępować rodzice”. „Czy oni jako wychowawcy są naprawdę bezradni?” Otóż, człowiek jest istotą dialogu, tzn. stworzony przez Pana Boga do tego, aby rozmawiał z Bogiem, rozmawiał z ludźmi. To stanowi czasem wielką trudność i wielką barierę dla rodziców. Tymczasem dziecku naprawdę potrzebna jest rozmowa i ona jest lekarstwem na wiele trudności. Warto zwłaszcza podkreślić funkcję ojca. Oczywiście, że prowadzenie rozmowy z dzieckiem wymaga pewnych warunków. I tutaj daję rodzicom pewną radę. Byłoby dobrze, gdyby każde dziecko po kolei miało swój dzień, w którym wychodzi z domu z ojcem. Dom się nie nadaje do tego, by poważnie porozmawiać z dzieckiem. Trzeba z dzieckiem wyjść. Zależnie od wieku dziecka, od tego, co by ono chciało przeżyć. Powtarzam, bo to ważne: dom się nie nadaje do tego, by rozmawiać z dzieckiem. Trzeba z dzieckiem wyjść. Ma to być jakieś wspólne przeżycie. A przy okazji znajdzie się chwila, żeby wymienić myśli. Wasze dziecko jest człowiekiem, który myśli, który ma swój świat wartości, swoje niepokoje. Dzieciom – chłopakom, dziewczynom w liceum – mówię to samo, co państwu. „Zaproś ojca na lody, na kawę”. Jaka jest najczęstsza odpowiedź? „To niemożliwe… tata nie będzie chciał… nie ma czasu”. Przede wszystkim dziecko nie wie, jak to tacie powiedzieć. Ja na to: „Robimy eksperyment naukowy – jak mówisz do ojca? Jak byś powiedział, że chcesz z nim pójść na lody czy na kawę?”. Tak to wygląda. „Tato, może poszlibyśmy razem na kawę?”. Czasem trzeba sobie parę razy powtórzyć, żeby się dało – jak powiedział Mickiewicz – „wyrzygnąć”. Pamiętamy, to jest eksperyment naukowy. Tata odpowiada: „Nie mam czasu”. I zapisać sobie, że nie ma czasu. Za tydzień masz powtórzyć sygnał. Tata tym razem już nie powie, że nie ma czasu. Wymyśli coś innego, np. „Tobie tylko głupstwa w głowie”. Zapisać należy tę odpowiedź. Otóż jeśli się zachowa humor (mówiąc, że to eksperyment naukowy) i cierpliwość – to ja się nie spotkałem z przypadkiem, by ojciec wytrzymał dłużej niż parę tygodni. I wracamy do rodziców. Nasz język musi być taki, żebyśmy weszli w świat myślenia dziecka. Dopiero wchodząc w to, możemy przekazać świat rzeczywistych wartości. I właśnie rozmowa pozostaje tą bronią, którą mają rodzice, a której w takim zakresie nie ma nikt inny. Pierwsza zatem sprawa to troska o poczucie bezpieczeństwa dziecka (klimat w małżeństwie). Druga to rozmowa z dzieckiem. To, co wszyscy państwo robicie, to tworzenie atmosfery różnych przeżyć. Dziecko wyprowadza z domu atmosferę tradycji rodzinnych. To jest coś niesamowicie ważnego. Bezpieczeństwo, atmosfera i potem rozmowa wprowadzają i ugruntowują świat wartości. Fragmenty konferencji o. Karola Meissnera OSB, wygłoszonej 21 września 2006 na Służewie Dominik nad Dolinką 11 Kto jest kim w klasztorze na Służewie? 12 Dominik nad Dolinką O. Piotr KRYSZTOFIAK OP – ur. 15.06.1966 w Żninie; mgr teologii PAT; lic. teologii ATK; przeor klasztoru, przewodniczący Rady Fundacji Charytatywnej św. Marcina de Porres; korespondent Radia Watykańskiego; spowiednik sióstr; doktorant. O. Stanisław GOMÓŁKA OP – ur. 10.07.1950 w Mokrej wsi; asystent Trzeciego Zakonu w Prudniku; opiekun Ruchu Rodzin Nazaretańskich; kapelan w Domu Opieki Społecznej. O. Kazimierz Andrzej MARCINIAK OP – ur. 2.11.1925 w Poznaniu; dr teologii KUL; Magister Świętej Teologii; członek Instytutu Tomistycznego; emerytowany wykładowca Prymasowskiego Instytutu Życia Wewnętrznego. O. Jacek NORKOWSKI OP – ur. 18.07.1957 w Gostyniu; lek. med. AM Poznań; mgr filozofii PAT; lic. teologii Angelicum; duszpasterz „Poziomki”. O. Robert Juliusz DRUŻKOWSKI OP – ur. 8.08.1934 w Wołosowie k/Stanisławowa; asystent Trzeciego Zakonu; duszpasterz chorych. O. Witold SŁABIG OP – ur. 7.05.1962 w Sierakowie; mgr teologii PAT; proboszcz parafii; radny Konwentu; duszpasterz Spotkań Małżeńskich, Wieczorów dla Zakochanych, grupy poweekendowej Spotkań Małżeńskich i rodziców dzieci pierwszokomunijnych. O. Jan Andrzej SPIEŻ OP – ur. 4.08.1941 w Kaliszu; mgr historii UAM; członek Rady Prowincji; archiwista Prowincji. O. Hieronim KACZMAREK OP – ur. 26.08.1961 w Poznaniu; mgr ekonomii AE Poznań; mgr teologii PAT; pełnomocnik przeora ds. inwestycji; duszpasterz „Wyspy”. O. Stanisław GOŁĄB OP – ur. 3.04.1951 w Szówsku; mgr teologii KUL; syndyk klasztoru; radny Konwentu; prowincjalny promotor różańca, promotor różańca w parafii, redaktor „Dominika nad Dolinką”. O. Zbigniew BOMERT OP – ur. 9.06.1964 w Gdańsku; mgr filozofii UJ; doktorant; członek Rady Prowincji; wicedyrektor ds. ekonomicznych Instytutu Tomistycznego; radny Konwentu; administrator sieci komputerowej i telefonów. O. Krzysztof BROSZKOWSKI OP – ur. 21.01.1966 w Warszawie; mgr teologii PAT, lic. teologii ISR-UKSW; doktorant; zakrystian; prezbiter wspólnoty neokatechumenalnej; moderator teologiczny dominikańskiej internetowej listy dyskusyjnej „Contemplata”; duszpasterz grupy Odnowy „Droga”. O. Wojciech JEZIENICKI OP – ur. 3.05.1966 we Wrocławiu; mgr teologii PAT; doktorant; animator Spotkań Małżeńskich. O. Michał PALUCH OP – ur. 14.03.1967 w Jarocinie; dr teologii Uniwersytetu we Fryburgu; dyrektor Instytutu Tomistycznego; wykładowca Kolegium Filozoficzno-Teologicznego OO. Dominikanów w Krakowie (teologia dogmatyczna); członek Rady Prowincji; członek Komisji ds. Życia Umysłowego Polskiej Prowincji Dominikanów, spowiednik braci studentów. Br. Jacek Kazimierz DUDKA OP – ur. 21.04.1963 w Przyszowej; student Papieskiego Wydziału Teologicznego; członek Rady Fundacji Charytatywnej św. Marcina de Porres. O. Marek NOWAK OP – ur. 17.07.1964 w Warszawie; dr filozofii UW; adiunkt w Instytucie Filozofii UW; wykładowca Kolegium Filozoficzno-Teologicznego OO. Dominikanów w Warszawie (historia filozofii); zastępca Przewodniczącego Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. O. Mirosław WYLĘGAŁA OP – ur. 6.02.1964 w Prudniku; mgr filologii klasycznej UJ; lic. teologii PAT; doktorant; sekretarz Kapituły Konwentu; bibliotekarz Konwentu; kronikarz; współpraca z Biuletynem Prowincji. Br. Jan Jacek MSZYCA OP – ur. 17.06.1963 w Miedznie; wicesyndyk klasztoru; radny Konwentu; submagister junioratu. O. Maciej BISKUP OP – ur. 21.06.1972 w Inowrocławiu; lic. teologii UAM; doktorant; radny Konwentu; magister braci studentów w Warszawie; magister junioratu braci współpracowników; spowiednik sióstr. O. Cezary BINKIEWICZ OP – ur. 22.02.1966 w Ostrowcu; mgr filozofii PAT; doktorant; subprzeor; wykładowca Kolegium Filozoficzno-Teologicznego OO. Dominikanów w Warszawie (filozofia); opiekun Dominikańskiego Duszpasterstwa Dorosłych. O. Janusz CHWAST OP – ur. 3.10.1966 w Nowym Sączu; mgr teologii PAT; duszpasterz akademicki. Dominik nad Dolinką 13 Br. Mariusz SKOWROŃSKI OP – ur. 26.02.1973 w Hrubieszowie; zakrystian; opiekun spotkań „Między sztuką a wiarą”; opiekun warsztatów pisania ikon i Studium Chrześcijańskiego Wschodu. O. Michał MROZEK OP – ur. 13.12.1975 w Ostrołęce; mgr teologii PAT; lic. teologii Angelicum; doktorant; lektor Konwentu, opiekun gości. O. Tomasz GAJ OP – ur. 25.09.1974 w Krakowie; mgr teologii PAT; mgr psychologii SWPS; submagister studentatu, sekretarz studiów filoz. Kolegium; liturgista i kantor Konwentu; członek Rady Wychowawczej Konwentu; opiekun prenowicjatu w Warszawie. 14 Dominik nad Dolinką O. Andrzej POTOCKI OP – ur. 26.07.1947 w Warszawie; dr teologii ATK, dr hab. nauk humanistycznych (socjologia religii) UW; prof. ndzw. UKSW; profesor i kierownik Katedry Socjologii Edukacji i Wychowania w Instytucie Socjologii UKSW w Warszawie; wicerektor i wykładowca Kolegium Filozoficzno-Teologicznego OO. Dominikanów (katechetyka, teologia pastoralna); radny Konwentu; członek Rady Wychowawczej Konwentu; członek Komisji ds. Życia Umysłowego Polskiej Prowincji Dominikanów. O. Jacek SZARKIEWICZ OP – ur. 10.08.1976 w Witebsku; mgr nauk przyrodniczych Uniwersytetu Witebskiego; mgr teologii PAT; członek Komisji Liturgicznej Prowincji; dyrektor Ośrodka Informacji o Sektach i Nowych Ruchach Religijnych; p.o. kierownika Biblioteki Instytutu Tomistycznego. O. Piotr LICHACZ OP – ur. 17.10.1976 w Jarosławiu; lic. teologii PAT; doktorant. O. Marcin JELEŃ OP – ur. 2.04.1973 w Warszawie; mgr psychologii UW; mgr teologii PAT; katecheta, opiekun ministrantów i bielanek, duszpasterz akademicki, wikariusz parafii. O. Radosław BRONIEK OP – ur. 26.06.1974 w Krakowie; mgr teologii PAT; lic. teologii UAM; duszpasterz „Rejsu”, katecheta. O. Patryk ZAKRZEWSKI OP – ur. 28.07.1978 w Gdańsku; mgr teologii PAT; katecheta; duszpasterz absolwentów; wikariusz parafii. Msze święte niedzielne 700, 830, 930 – konwentualna, 1100 – dzieci, 1230, 1400, 1730, 1900 – młodzież szkół średnich, 2015 – studenci i młodzież pracująca, 800 – godzinki, 1700 — różaniec, 1830 – nieszpory. Spowiedź w niedziele zaczynamy 15 minut przed każdą Mszą św. Spotkania Wspólnoty charyzmatycznej: W każdy pierwszy czwartek miesiąca o 1930 – Msza św., katecheza i czuwanie przed Najświętszym Sakramentem z modlitwą uwielbienia. W każdą trzecią niedzielę miesiąca o 1400 – Msza św. i nabożeństwo z modlitwą błagalną o uzdrowienie. Msze święte w dni powszednie 700, 800, 1200, 1800, 1930 Adoracja Najświętszego Sakramentu – od 730 do 800 i od 2010 do 2030, 1730 – różaniec, 1845 — nieszpory zakonne. Spowiedź w trakcie Mszy św. i od 1730 do 2030. o. Witold Słabig OP (proboszcz parafii), tel. 543‑99‑12, e-mail: [email protected]. Dzień fatimski 13 dnia każdego miesiąca dodatkowa Msza św. o 900, po niej różaniec i całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu, Msza św. o 1800, różaniec pokutny i procesja światła z figurą MB Fatimskiej. Kancelaria parafialna W poniedziałek, wtorek, czwartek i piątek 1630 – 1730 i 1930 – 2030, w sobotę 1000 – 1200. o. Marcin Jeleń OP (wikariusz parafii), tel. 543‑99‑41, e-mail: [email protected] o. Patryk Zakrzewski OP (wikariusz parafii), tel. 543-99-26, e-mail: [email protected]. Pragnącym wspomóc naszą posługę podajemy konto: OO. DOMINIKANIE Klasztor św. Józefa, ul. Dominikańska 2, 02-741 Warszawa PKO SA VII O/Warszawa 20 1240 1109 1111 00000 5156 744 www.sluzew.dominikanie.pl Dominik nad Dolinką 15 Tekst oddania się świętemu Józefowi, umieszczony w korytarzu klasztornym na Służewie Ocalenie klasztoru podczas walk w latach 1944-1945 i później w czasach stalinowskich dominikanie przypisywali św. Józefowi, którego pieczy szczególnie się polecili. Od tamtej pory w dniu 19 marca każdego roku powierzają się Jego opiece. Akt oddania się rodziny zakonnej w opiekę św. Józefowi Wielki święty Józefie, Opiekunie Syna Bożego na ziemi, Najczcigodniejszy Oblubieńcze Matki Najświętszej, Opiekunie wszystkich Rodzin Kościoła Chrystusowego. Zgromadziliśmy się tutaj, aby wyrazić Ci głęboką wdzięczność za opiekę, jaką od lat nad nami roztaczasz. Pełni radosnej świadomości, że tak niezawodnie dotąd nad nami czuwałeś, z tym większą ufnością dziś się Twemu ojcowskiemu sercu oddajemy, prosząc, abyś również i nas – jak niegdyś Jezusa żywiłeś, wychowywałeś i broniłeś przed niebezpieczeństwami – otoczył swoją możną opieką. Niech nasze domy będą bezpieczne, niechaj nikomu w nich chleba nie zabraknie, niech omija nas zło tego świata, abyśmy od nadmiernych trosk o rzeczy doczesne uwolnieni, „sprawom, które są Ojca Naszego”, z tym większą gorliwością mogli się oddawać. Opiekunie dusz wybranych! Ty, któryś wychował Zbawcę ludzkości – według tego samego wzoru kieruj nami i kształtuj na prawdziwych apostołów dusz ludzkich, pełnych zapału głosicieli Dobrej Nowiny, a Panu żniwa przedkładaj usilną prośbę o dobre i liczne powołania do naszego Zakonu, aby na niwie Bożej nigdy robotników nie zabrakło. Głowo świętej Rodziny! Wyjednaj nam, aby serca nasze zjednoczone były z Jezusem i Maryją więzami najżarliwszej miłości, a cała nasza rodzina zakonna trwała zawsze w jedności i wzajemnym zaufaniu na obraz Najświętszej Rodziny. Obdarz nas zrozumieniem i umiłowaniem życia wewnętrznego oraz doskonałości ewangelicznej. Bądź nam przykładem cierpliwej pracowitości i ufności nigdy nie słabnącej. Józefie najwierniejszy! Odkryj nam skarby życia w ubóstwie, czystości i mądrości prostego posłuszeństwa, któremu tak ochotnie podlegała Pani nieba i ziemi, a także Syn Jej Jezus Chrystus. Odnawiamy dziś gotowość kroczenia tymi śladami. Zechciej, święty Józefie, przyjąć łaskawie ten akt naszej czci i wdzięczności, ufnej prośby i pokornego oddania. Przyjmij nasze synowskie serca, a nam uproś świętą wytrwałość w życiu zakonnym aż do zgonu. Rządco Rodziny Bożej, któremu zawierzone zostały największe Jej tajemnice, poucz nas i strzeż wraz z tymi, którzy nami rządzą. Wyjednaj nam wraz z główną patronką naszą Matką Najświętszą u Ojca Przedwiecznego łaskę, abyśmy razem z powierzonymi nam duszami zostali przyjęci do wielkiej Rodziny świętych Bożych w wieczności. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Figura św. Józefa na placu klasztornym, Fot. Jacek Dudka OP Dominik nad Dolinką Pismo Parafii św. Dominika w Warszawie 02-741 Warszawa, ul. Dominikańska 2, tel. 022 543-99-00 Redaktor: o. Stanisław Gołąb OP ([email protected]) Współpraca: Ita Turowicz, Paweł Rusiniak Druk: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, ul. Rolna 191/193, tel. 022 843-08-79
