Komentarz do Planów Zarządzania Ryzykiem Powodziowym 1
Transkrypt
Komentarz do Planów Zarządzania Ryzykiem Powodziowym 1
Komentarz do Planów Zarządzania Ryzykiem Powodziowym 1. Plany Zarządzania Ryzykiem Powodziowym (PZRP) skupiają się na hydrotechnicznych inwestycjach marginalnie traktując pozainwestycyjne możliwości minimalizowania zagrożenia powodziowego. W efekcie PZRP nie mają charakteru zrównoważonego, czyli podejścia które traktuje powódź jako zjawisko naturalne. Nie myśli się o zabezpieczeniu przestrzeni dla rzeki, czyli rozsuwanie wałów, wykorzystywanie starorzeczy, tworzeniu kanałów ulgi, przez co fala powodziowa nie tworzyłaby takiego zagrożenia. 2. Brak odniesienia się do następujących metod: mała retencja leśna w skali masowej zwłaszcza na południu Polski (tereny górskie i podgórskie) umożliwiająca przytrzymanie wód opadowych zwłaszcza w okresie letnim przez co większa jej ilość wsiąka do gruntu. Ma to podwójne znaczenie zapobiega powodziom, lecz także i suszom w terenach górskich. 3. Zastosowana metodologia oceny oddziaływań inwestycji na środowisko polegająca na przeprowadzeniu oceny jakościowej każdego działania inwestycyjnego osobno i nie przekłada się na efekt globalny wszystkich inwestycji zaplanowanych dla zlewni. Takie podejście daje fałszywy obraz skutków środowiskowych zwłaszcza na tych obszarach, gdzie zaplanowano bardzo dużo inwestycji, np. w obszarze Górnej Wisły jest ich ponad 1100. 4. Zaplanowanie w znikomym zakresie, w odniesieniu do skali planowanych inwestycji, działań dotyczących renaturyzacji rzek np. utrzymywania/odtwarzania meandrów, prowadzenia bagiennego rolnictwa, itp. 5. W PZRP brak ujęcia ryzyka, jakim jest zagęszczenie inwestycji na południu Polski (obszar Górnej Wisły). Nagromadzenie takiej liczby inwestycji może przynieść wręcz odwrotne skutki, powodując zintensyfikowany spływ wód powierzchniowych do obszarów niżej położonych i powodzie na obszarach nizinnych. Istnieje też duże prawdopodobieństwo, że zmieni stosunki wodne w regionie, co doprowadzi np. do zmiany klimatu. Dowodem mogą być ostanie doświadczenia powodziowe w zlewni Wisły i Odry w latach 1997, 2010. Powódź w zlewni Odry przyniosła znacznie większe szkody i straty materialne niż w zlewni Wisły, ze względu na przeregulowanie rzeki Odry. 6. Całość PZRP jest opracowana na powódź 100-letniej – 1%, a doświadczenia powodzi z 2010 r. wskazują, ze największe zniszczenia były wynikiem przerwania wałów, które poczyniła woda wyższa niż 100-letnia. W planach powinien być ujęty zasięg powodzi 500-letniej. 7. W PZRP nie uwzględniono retencji miejskiej, która jest silnie związana z planowaniem przestrzennym i „rozlewaniem się miast” co wraz z towarzysząca infrastrukturą powoduje zwiększenie izolacji zlewni – zwiększenie spływu z powierzchni utwardzonych (dachy, drogi, parkingi itd.) i zmniejszeniem zasilania wód podziemnych.