WYROK UZASADNIENIE

Sygn. akt: I C 697/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 listopada 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Janusz Supiński
Protokolant:
Katarzyna Kucharska
po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 r. w Giżycku
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W.
przeciwko P. M.
o zapłatę
I. Powództwo oddala.
II. Zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego P. M. kwotę 3.008,00 (trzy tysiące
osiem 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt. I C 697/15
UZASADNIENIE
Powód (...) Sp. z o.o. S.K.A. w W. (dalej: D.) domagał się zasądzenia na jego rzecz od P. M. kwoty 11.661,16 zł wraz
z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, iż na
podstawie umowy cesji z Bankiem (...) SA nabył prawo do wierzytelności z tytułu niespłaconej umowy kredytowej
na zakup samochodu.
Pozwany P. M. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu potwierdził wprawdzie zawarcie z
Bankiem (...) SA w G. umowy kredytowej na zakup pojazdu m-ki F. (...) oraz fakt niespłacenia w terminie zaciągniętego
zobowiązania, ale jednocześnie wskazał, iż zabezpieczeniem spłaty przedmiotowej pożyczki był samochód, zakupiony
za środki uzyskane w ramach spornej umowy, z czego zresztą Bank (...) SA skorzystał, przejmując na własność ów
pojazd w roku 2001. Wobec przejęcia własności samochodu przez wierzyciela pierwotnego, twierdził pozwani, został
on zaspokojony w całości, a tym samym roszczenie powoda w niniejszej sprawie jest bezpodstawne. Z ostrożności
procesowej pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 15.07.1999 r. (...) Bank SA w G. oraz pozwany P. M. zawarli umowę o kredyt na zakup pojazdu r. 1993
nr (...), mocą której bank przyznał pozwanemu kredyt w kwocie 23.324,40 zł na zakup samochodu m-ki F. (...)/
CL. Strony ustaliły zabezpieczenie spłaty kredytu poprzez ustanowienie – odrębną umową z 15.07.1999r. - zastawu
rejestrowego, przewidującego w wypadku niewywiązywania się kredytobiorcy z zobowiązań przejęcie przedmiotu
zastawu na własność przez kredytodawcę.
dowód: odpis umowy – k 6-7
umowa o ustanowienie zastawu rejestrowego k 69-70
We wrześniu 2001r. bank wypowiedział pozwanemu umowę kredytową, a w dniu 18.09.2001r. (...) Bank SA w
G. przejął od pozwanego sporny pojazd m-ki F. (...), stanowiący zabezpieczenie umowy z 15.07.1999r. Po przejęciu
pojazdu przez bank nie była przeprowadzana żadna wycena samochodu, ani nie toczyło się przeciwko pozwanemu
żadne postępowanie sądowe lub egzekucyjne, związane z przedmiotową umową o kredyt.
dowód: zeznania pozwanego k 111v-112
zeznania świadka L. M. k 111v
zeznania świadka M. M. k 111v
protokół odbioru pojazdu k 71
W dniu 06.10.2010r. Bank (...) w K. oraz (...) Sp. z o.o. Spółka (...) w W. zawarły umowę sprzedaży wierzytelności,
w tym wobec pozwanego.
dowód: umowa k 32-40
Sąd zważył, co następuje:
Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny, a zatem w szczególności fakt zawarcia umowy kredytu przez
pozwanego z (...) Bank SA w G., nie wywiązywanie się z tej umowy przez pozwanego, wypowiedzenie umowy kredytu
przez placówkę bankową, przejęcie własności samochodu, będącego zabezpieczeniem spłaty kredytu, brak dokonania
wyceny pojazdu w chwili przejęcia jego własności przez (...) Bank SA w G.. Powyższe ustalenia wynikają wprost z
dokumentów, zalegających w aktach sprawy oraz zeznań pozwanego. Na uwagę zasługuje fakt nie kwestionowania
dokumentów i zeznań pozwanego w toku procesu przez stronę powodową. W takim bowiem przypadku Sąd dał wiarę
i dokumentom składanym przez strony w toku postępowania, i zeznaniom pozwanego, skądinąd korelującym z owymi
dokumentami.
Ustalenie powyższego stanu faktycznego sprawy ma kapitalne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
Prowadzi bowiem wprost do konstatacji, że bank kredytujący pozwanego dokonał, stosownie zresztą do zapisów
umowy kredytu łączącej strony, przejęcia na własność pojazdu F. (...) już w roku 2001 i nie dokonał w związku z
tym jakiejkolwiek wyceny przejętego przedmiotu ani tym bardziej zaliczenia jakiejkolwiek kwoty na poczet zadłużenia
pozwanego. (...) Bank SA w G., przejmując w roku 2001 własność pojazdu winien był dokonać wyceny przejmowanego
sprzętu, a ustaloną w ten sposób kwotę (odpowiadającą wartości przejętego samochodu), zaliczyć na poczet zadłużenia
pozwanego. Nie trzeba przy tym dodawać, że wszystkie te operacje winny znaleźć odzwierciedlenie najpierw w
dokumentach bankowych, choćby celem umożliwienia dłużnikowi kontroli poprawności sposobu zarachowania
poszczególnych kwot, a następnie w dokumentach złożonych do akt niniejszej sprawy, choćby celem umożliwienia
Sądowi kontroli zasadności roszczenia powoda.
Podkreślenia wymaga fakt, że zgodnie z art. 6 kc powód, reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, winien
wykazać nie tylko przejście wierzytelności, ile w ogóle jej istnienie i wysokość. Analiza dokumentów załączonych
do pozwu wskazuje, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie tezy o istnieniu w chwili obecnej
dochodzonego roszczenia, a w szczególności nie wykazał, że ewentualne roszczenie wobec pozwanego istnieje w
wysokości wskazanej w pozwie. Brak bowiem zarachowania na poczet zadłużenia pozwanego wartości przejętego
pojazdu (i to wedle wartości auta oraz wysokości zadłużenia w chwili przejęcia pojazdu czyli w roku 2001),
uniemożliwia dokonanie oceny zasadności żądania pozwu, głównie zresztą pod kątem jego wysokości. Konsekwencją
zaś nieudźwignięcia przez stronę powodową ciężaru dowodu w niniejszej sprawie musi być oddalenie pozwu, co też
Sąd uczynił.
W kontekście powyższych ustaleń Sądu, podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczeń powoda z tytułu
umowy kredytowej z roku 1999, pozostał kwestią marginalną. Tym niemniej dostrzec należy, że do wypowiedzenia
umowy kredytowej doszło w roku 2001, co jest równoznaczne z postawieniem całości zadłużenia pozwanego
w stan wymagalności. Tym samym we wrześniu 2001 roku rozpoczął się bieg terminu przedawnienia roszczeń
wierzyciela pierwotnego. Nie ulega przy tym wątpliwości (w świetle zgromadzonego materiału dowodowego), że
przeciwko pozwanemu nie było prowadzone żadne postępowanie sądowe ani egzekucyjne, związane z przedmiotowym
roszczeniem, a pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu w dniu 12.02.2015r. Zgodnie z art. 118 kc termin
przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W sprawie nie
ulega wątpliwości, że działalność banków w zakresie udzielania kredytów jest działalnością stricte gospodarczą, a
zatem roszczenia wobec pozwanych z tytułu przedmiotowej umowy kredytowej podlegają przedawnieniu w terminie
trzyletnim. W tej sytuacji uprawnionym jest wniosek, że okres pomiędzy dniem wymagalności roszczenia, a chwilą
wniesienia pozwu w niniejszej sprawie jest dłuższy, aniżeli termin wskazany w art. 118 kc, co oznacza, że doszło do
przedawnienia roszczenia objętego niniejszym procesem. To również wyklucza zasadność powództwa.
Reasumując powyższe, należało orzec jak w pkt I wyroku. O kosztach Sąd orzekł w pkt II wyroku, a to po myśli
art. 98 § 1 kpc, uwzględniając po stronie kosztów pozwanego kwoty 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika
pozwanego, 480 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu pełnomocnika pozwanego do Sądu Rejonowego w Warszawie i
128 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu pełnomocnika pozwanego do Sądu Rejonowego w Giżycku. Wskazane wyżej
składniki kosztów strony pozwanej wynikają bowiem ze złożonego spisu kosztów, przy czym Sąd z urzędu usunął
omyłkę matematyczną z wyliczeń pełnomocnika pozwanego w części dotyczącej zwrotu kosztów za dojazd do Sądu
w Giżycku.