Nasze metody pracy

Nasze metody pracy
W pracy wychowawczej i dydaktycznej preferujemy otwarty styl i aktywne metody, a w
szczególności metody stymulujące rozwój dziecka
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda Ruchu Rozwijającego nawiązuje do wczesnodziecięcego doświadczenia
człowieka wykorzystując dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne,
społeczne do rozszerzenia świadomości samego siebie i pogłębienia kontaktu z innymi
ludźmi. Metoda ta nawiązuje do najbardziej pierwotnego sposobu komunikowania się
jakim jest ,,język ciała’’. Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu
stworzyć dziecku okazje do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia
swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć
zaufanie do siebie samego, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń
dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego
groźna. Czuje się w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę,
może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być już dla dziecka
zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Daje dziecku możliwość
nawiązania bliskiego kontaktu opartego na zaufaniu i współpracy, możliwość przeżycia
wspólnoty i szczęścia.
W programie W. Sherborne wyróżniamy trzy grupy ćwiczeń wspomagających i
stymulujących prawidłowy rozwój dziecka:
1) Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała:
Poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go jest potrzebą
każdego człowieka. W rozwoju wiedzy na temat własnego ciała wyróżniamy
kolejne etapy: wyczuwanie własnego ciała, nazywanie kolejnych części ciała,
utrwalanie wiedzy o naszym ciele. Na tej podstawie wykształca się świadoma
kontrola ciała i jego ruchów. Stopy, kolana, uda, nogi to części ciała , których
świadomość powinna nastąpić jak najwcześniej. Kontrola ich jest niezbędna do
utrzymania pełnej równowagi ciała. Ćwiczenia prowadzące do poznania ciała to
ćwiczenia polegające na tzw.. ,, wyczuwaniu’’
- wyczuwaniu rąk i nóg
-wyczuwaniu brzucha, pleców, pośladków
- wyczuwaniu twarzy
-wyczuwaniu całego ciała
2) Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w
otoczeniu:
Są to ćwiczenia silnie powiązane z poprzednią grupą ćwiczeń. Należy znać siebie,
mieć pewność działania, aby nawiązać kontakty z innymi osobami. Ćwiczenia te
umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu dziecko może czuć się swobodnie.
Ćwiczenia z tej grupy wykonywane są wyłącznie na podłodze, mogą być
przeprowadzone w parach lub indywidualnie.
3) Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą:
Polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji
ruchowych. W ćwiczeniach tych partner ,, bierny ‘’jest pod opieką osoby
aktywnej. Partnerzy poznają siebie, swoją siłę, wspólnie przeżywają
wykonywane zadania. Ćwiczenia te są przede wszystkim dobra zabawą, w trakcie
której odchodzą nagromadzone napięcia i emocje. Ćwiczenia ułatwiające
nawiązywanie kontaktu możemy podzielić na cztery grupy:
-ćwiczenia ,,z’’ w parach
-ćwiczenia ,,przeciwko’’ w parach
-ćwiczenia ,,razem’’ w parach
-ćwiczenia ,,razem’’ w grupach
4) Ćwiczenia twórcze:
Ćwiczenia twórcze pozwalają nawiązać i pogłębiać stosunki międzyludzkie,
których ćwiczący mógłby nie doświadczyć w innych warunkach. W trakcie zajęć
każde dziecko może być twórca w stopniu, jakim sobie życzy. Ćwiczenia twórcze
w pracy z małymi dziećmi wykorzystują muzykę i taniec.
Nauczyciel podczas zajęć ,, Ruchu Rozwijającego’’ przestrzega zasad :
-uczestnictwo w zajęciach jest dobrowolne (można zachęcać dziecko)
- stara się nawiązać kontakt z dzieckiem ( wzrokiem, dotykiem)
-zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać radość z aktywności
ruchowej
- bierze udział we wszystkich ćwiczeniach ( bawi się)
-przestrzega praw do swobodnej decyzji dziecka
-stymuluje aktywność dziecka, daje szanse na działania twórcze
-ma poczucie humoru
-nie krytykuje dziecka
-chwali dziecko za starania, a nie efekt
-unika stwarzania sytuacji rywalizacji
-poszerza krąg doświadczeń społecznych dziecka
-większość, szczególnie początkowych ćwiczeń prowadzi w parterze (zasada
stopniowej pionizacji)
-zaczyna od ćwiczeń prostych stopniowo je utrudniając (zasada stopniowania
trudności)
-proponuje na przemian ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne
-planuje tok zajęć, tak aby na początku były ćwiczenia budujące poczucie
bezpieczeństwa, a na końcu były ćwiczenia wyciszające, relaksujące
Metodę ,, Ruchu Rozwijającego’’ wykorzystywać w pracy z dziećmi będziemy w
formie zorganizowany zajęć podczas, których będziemy pracować tylko na tej
metodzie. Zajęcia te prowadzone będą codziennie ( 4x rano i 1x w tygodniu
popołudniu). Do udziału w zajęciach będziemy zachęcać rodziców.
Gimnastyka twórcza (ekspresyjna) Rudolfa Labana
Gimnastyka twórcza rozwija inteligencje przez twórcze myślenie i działanie, pogłębia w
dziecku zainteresowanie podejmowaną działalnością ruchową, a tym samym pogłębia
motywację do działania oraz daje okazję do samo wyrażania się ruchem, do określenia
swej indywidualności. Gimnastyka twórcza wychodzi naprzeciw potrzebom
współczesnej pedagogiki , których celem jest przygotowanie dziecka do życia i pracy w
dobie współczesności wymagającej od człowieka dorosłego: szybkiej orientacji i
refleksu, myślenia i inteligentnego działania, samodzielności i odpowiedzialności,
samokontroli i samooceny. Proces wychowania do nowoczesności w gimnastyce
twórczej przebiega dla dziecka w sposób atrakcyjny i naturalny. Nauczyciel nie
egzekwuje od dzieci dokładności ruchu, również nie stosuje komend, gwizdka czy
kolumn ćwiczebnych. Podstawowym ustawieniem jest luźna gromada. Nauczyciel stawia
dzieciom określone zadania ruchowe przy pomocy słownego ujęcia ruchu, przy czym
zadania te mają przeważnie charakter otwarty i można je wykonać na wiele różnych
sposobów. Przy otwartym charakterze zadania nie stosuje się pokazów, gdyż zwalnia to
ćwiczących od myślenia i poszukiwania własnych rozwiązań. Pokaz powinien wystąpić
wtedy tylko w przypadku gdy dzieci nie przejawiają inwencji twórczej, mają znaczne
trudności z pomysłowym wykonaniem określonego zadania ze względu na brak
doświadczeń psychoruchowych. Wówczas nauczyciel pokazuje kilka rozwiązań
problemu. W ten sposób daje wybór oraz inspiruje do poszukiwań innych możliwości.
W tej metodzie operuje się zadaniami otwartymi i zamkniętymi, opowieścią ruchową,
ruchem zabawowo naśladowczym, inscenizacją, pantomima, groteską, kanonami
ruchowymi ,ćwiczeniami muzyczno-ruchowymi przy użyciu instrumentów
perkusyjnych, muzyki żywej i mechanicznej, zabawami rytmiczno-tanecznymi,
elementami tańców regionalnych i narodowych które komponuje się w małe układy.
R.Laban wyszedł z założenia, że każdy ma coś w sobie z tancerza, toteż należy rozbudzać
w nim zdolności taneczne od najmłodszych lat. Taniec rozróżniał jako zdolność
wypowiadania swoich uczuć, wrażeń, przeżyć przy pomocy ruchu ,,jak wewnątrz tak i na
zewnątrz’’
Funkcjonowanie gimnastyki twórczej w całokształcie stymulowania wszechstronnego
rozwoju dziecka przez ruch w Żłobku ,,Uśmiech Malucha’’ ujawniać się będzie w trojaki
sposób:
-Sporadyczne wprowadzanie zadań ruchowych o charakterze twórczym w celu
ożywienia zajęć dydaktycznych prowadzonych tradycyjną metodą
-W ramach zajęć tanecznych w prowadzanie zadań ruchowych w celu urozmaicenia
zajęć
--Prowadzenie całych zajęć tanecznych omawianą metodą
Tematy zadań ruchowych wywodzić się będą z 5 generalnych tematów twórczej
gimnastyki:
1)
2)
3)
4)
5)
Wyczucie(świadomości) własnego ciała
Wyczucie przestrzeni
Wyczucie ciężaru
Rozwijanie wyczucia płynności ruchów i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie
Współdziałanie z partnerem lub grupą
Metoda A i M. Kniessów
Jest to metoda gimnastyki rozwijająca koordynacje wzrokowo-słuchowo-ruchową. W tej
metodzie eksponuje się naturalne formy ruchowe z wyłączeniem , z wyłączeniem baletu
i technik sportowych, chociaż może być stosowana ich interpretacja w formach
taneczno-rytmicznych. Główny tok pracy polega na naśladownictwu ruchu
prowadzącego, który nie tylko demonstruje ruch , ale jest współćwiczącym, jest często
osobą wiodącą , ale w miarę zainteresowania grupy pozostawia jej wiele swobody.
Metoda Kniessów ma tę zaletę, że wykorzystuje się w niej nietypowe przybory
stosowane jako instrumenty perkusyjne min. bijak obustronny, łuski orzecha
kokosowego, dzwoneczki itp.) W tej metodzie ogranicza się mówienie podczas zajęć do
minimum . Rola nauczyciela polega na demonstrowaniu ruchu i wzbogacaniu go
muzyką, instrumentem perkusyjnym i przyborami.
Główne cele tej metody to:
- rozwijanie ekspresji twórczej i wyobraźni
- rozwijanie zmysłu słuchu, wzroku, dotyku
-kształtowanie poczucia rytmu
Dzięki tej metodzie dziecko potrafi:
-wyrazić muzykę ruchem
-naśladować gestem czynność
-sprawnie i swobodnie się poruszać przy muzyce.
Metoda Kniessów wykorzystywana będzie przez nas przy realizacji zajęć tanecznych i
teatralnych. Nauczyciele będą wykorzystywać podczas zajęć poszczególne propozycje
ćwiczeń charakterystycznych dla tej metody. Bądź też całe jednostki zajęć będą
poprowadzone metodą Kniessów.
Metoda Klanzy ( pedagogika zabawy)
Metoda Klanzy opiera się na wielokierunkowej aktywności dziecka , łączy w sobie ruch,
muzykę, taniec, działania plastyczne, działania poznawcze. Do ciekawych zabaw
proponowanych przez tą metodę należą zabawy z chustą animacyjną, które doskonale
wpływają na integracje grupy i wyzwalają pozytywne emocje.
Zabawy Klanzy będziemy wykorzystywać podczas gimnastyki ogólnorozwojowej, a
także podczas zajęć plastycznych, zajęć tanecznych.
Metoda Batii Strauss
Metoda pozwala pokazać dzieciom piękno muzyki poważnej, muzyki pochodzącej z
różnych zakątków świata, rozwija wyobraźnie dźwiękową, wrażliwość, a przede
wszystkim daje wiele radości. Metoda opiera się na wykorzystaniu elementów ruchu,
tańca, śpiewu, gry na instrumentach perkusyjnych, umożliwia dzieciom uczestnictwo w
utworze muzycznym nie tylko w charakterze słuchacz, ale również w roli twórców.
Muzyka będzie nam towarzyszyć każdego dnia w żłobku.
Metoda umuzykalniająca wg. E.E Gordona
Pojęciem przewodnim w Sekwencyjnej Teorii Uczenia się Muzyki według Edwina Eliasa
jest audiacja, którą określa jako myślenie muzyczne, rozumienie struktur dźwiękowych
tworzących muzykę nawet, gdy jej nie słyszymy. Nie jest to zdolność wrodzona tak jak
uzdolnienia muzyczne, ale taka, którą można rozwijać i nad którą należy pracować.
Gordon podkreśla, że audiacja i zdolności muzyczne są ze sobą ściśle połączone.
Autor metody uważa, że wczesne wychowanie muzyczne jest kapitałem, który będzie
procentował przez całe życie, a moment od narodzin do 3 roku życia jest najbardziej
znaczącym momentem w rozwoju muzycznym. Dziecko do roku odróżnia dźwięki
muzyczne od nie muzycznych. Nigdy później tak nie słucha. Do 18 miesiąca życia
spontanicznie śpiewa, w tym czasie równolegle z rozwojem muzycznym rozwija mowę.
Najczęstsze przejawy do zachowań muzycznych obserwujemy ok. 2 roku życia. Dziecko
do 3 roku życia jest podatne na nieustrukturowane, nieformalne oddziaływanie poprzez
słuchanie różnych melodii w różnych rytmach i stylach, co rozwija etap ,, paplaniny
muzycznej’’ dziecka czyli jego twórczej aktywności muzycznej. Przez zabawy z
dźwiękiem dziecko ma możliwość doświadczania muzyki i jej odkrywania, a także
wyrażania i wzbogacania siebie. Dlatego też należy jak najszerzej wykorzystać ten
chłonny okres w życiu dziecka i wyposażyć je w bagaż umiejętności i zdolności, które w
przyszłości na pewno przysłużą się do osiągania przez nasze dziecko wyższych stadiów
rozwojowych.
Metodą tą pracujemy podczas zajęć umuzykalniających.
Metoda dobrego Startu M.Bogdanowicz
Ćwiczenia zawarte w tej metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy,
słuchowy i kinestetyczno-ruchowy. Przyczyniają się do kształcenia lateralizacji,
orientacji w schemacie ciała i przestrzeni, kształcą zdolność operowania symbolami.
Wiele elementów zawartych w metodzie stanowi atrakcyjna formę zajęć, dzięki czemu
wyzwalana jest aktywność dziecka i to zarówno w kierunku wykonywania konkretnych
ćwiczeń, jak i nawiązywania kontaktu z rówieśnikami.