Ocena stanu zębów po interproksymalnym szlifowaniu: ryzyko

Przeglądy i streszczenia
Reviews and abstracts
Tom 7 nr 1 2011
Volume 7 no 1 2011
Ocena stanu zębów po interproksymalnym szlifowaniu:
ryzyko próchnicy zębów bocznych.
Dental health assessed after interproximal enamel reduction:
Caries risk in posterior teeth.
Björn U. Zachrisson, Line Minster, Bjørn Øgaard, Dowen Birkhed
Am J Orthod Dentofacial Orthop 2011;139:90-8
Szlifowanie powierzchni interproksymalnych zębów jest
uznawaną i powszechnie stosowaną w ortodoncji metodą pozwalającą na uniknięcie usuwania zębów przedtrzonowych i
zwiększającą stabilność uzyskanych wyników leczenia nieekstrakcyjnego. Szlifowanie pionowe zębów znacznie skraca czas leczenia oraz pozwala na utrzymanie wymiarów poprzecznych łuków zębowych oraz pozycji zębów przednich,
bez ich nadmiernego wychylenia. Ponadto szlifowanie pionowe zębów stosowane jest również w zębach przednich i dzięki
temu można zlikwidować nieestetyczne trójkątne przestrzenie
międzyzębowe. Przez lata opracowano i udoskonalono wiele
technik pionowego szlifowania powierzchni interproksymalnych zębów. Najczęściej w tym celu wykorzystuje się tarcze
ścierne, wiertła diamentowe lub wolframowo-karbidowe oraz
paski ścierne z różnego rodzaju nasypem, zarówno do stosowania ręcznego jak i mechanicznego. Ogólnie przyjmuje się, że im
drobniejszy nasyp mają tarcze, wiertła i paski, tym mniej czasu potrzeba na późniejsze polerowanie. Jeżeli szlifowaniu powierzchni szkliwa nie towarzyszy dokładne wypolerowanie to
uzyskana szorstka powierzchnia szkliwa sprzyja adhezji płytki
bakteryjnej, co potencjalnie zwiększa podatność na próchnicę.
Dodatkowo samo noszenie aparatu stałego również może stwarzać korzystne środowisko do rozwoju próchnicy.
Celem pracy była ocena czy szlifowanie powierzchni interproksymalnych przedtrzonowców i trzonowców prowadzi
do zwiększonego ryzyka próchnicy tych zębów. Szlifowanie
zębów wykonywano tarczami diamentowymi, następnie powierzchnie te wygładzano stożkowymi wiertłami diamentowymi z drobniejszym nasypem i polerowano.
Materiał stanowiła grupa 43 kolejnych pacjentów w wieku
19-71 lat, u których wykonano mezjalno-dystalną redukcję
szkliwa w okresie 4-6 lat wcześniej. Stan zębów oceniano
na standaryzowanych zdjęciach skrzydłowo-zgryzowych
według pięciostopniowej skali oceny rozwoju próchnicy.
Pacjenci odpowiadali również na pytania dotyczące nawyków dotyczących higieny jamy ustnej, łącznie z częstością
stosowania nici dentystycznych i wykałaczek, oraz stosowania regularnej fluoryzacji od czasu zdjęcia aparatów stałych. Niemal 80% badanych pacjentów podało, że rutynowo szczotkuje zęby 2-3 razy dziennie. 67% pacjentów poza
szczotkowaniem stosuje również dodatkowo oczyszczanie
przestrzeni międzyzębowych za pomocą nici dentystycznych
lub wykałaczek. Wyniki badań wykazały, że ubytki próchnicowe powstały jedynie na 7 (2,5%) z 278 ocenianych powierzchni zębowych. Ubytki te stwierdzono u 3 pacjentów.
Dla porównania w grupie kontrolnej stwierdzono obecność
próchnicy na 2,4 % badanych powierzchni. Powyższe wyniki potwierdziły, że zastosowana technika szlifowania za
pomocą tarcz ściernych, diamentowych wierteł stożkowych
oraz polerowania jest bezpieczną metodą leczenia i nie wpływa na zwiększenie ryzyka rozwoju próchnicy na powierzchniach interproksymalnych zębów bocznych.
Opracowała
Beata Walawska
ForumOrthodontic
Ortodontyczneforum
54