Stanisław Wojciech Rogalski

Stanisław Wojciech Rogalski
(środa, 02 marzec 2011) - - Ostatnia aktualizacja (środa, 02 marzec 2011)
Stanisław Wojciech Rogalski (1904-1976), inżynier mechanik, konstruktor lotniczy. Ur. 25 maja w
Ołomuńcu na Morawach. Ukończył Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie i podjął studia na
Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Przerwał je i wstąpił do wojska. W 1925 r. ukończył
szkołę pilotów w Bydgoszczy uzyskując dyplom pilota wojskowego. Wznowił studia na Politechnice
Warszawskiej i w 1929 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika. W czasie studiów działał w sekcji
lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej, która zorganizowała warsztat stolarski i
mechaniczny. W warsztacie tym Rogalski wraz ze Stanisławem Wigurą zbudował dwuosobowy samolot
sportowy, nazwany WR-1. Po dołączeniu do zespołu Jerzego Drzewieckiego, powstał w 1927 r.
wolnonośny górnopłat RWD-1, a następnie kolejne modele samolotów RWD. Na RWD-2 por. pilot F.
Żwirko i A. Kocjan ustanowili w 1929 r. światowy rekord wysokości w klasie samolotów sportowych o
ciężarze do 200 kg.W latach 1927-1929 był asystentem wolontariuszem, a następnie do 1937 r. starszym
asystentem w Katedrze Budowy Płatowców Politechniki Warszawskiej. Równocześnie w latach 1931-1934
wykładał budowę samolotów w Politechnice Lwowskiej. W 1930 r. wraz z S. Wigurą, J. Drzewieckim i
Jerzym Wędrzychowskim zorganizował na Okęciu w Warszawie warsztaty, przekształcone w 1933 r. w
Doświadczalne Warsztaty Lotnicze. Powstały w nich dalsze typy samolotów RWD, które pilotowane przez
polskich lotników odniosły w latach trzydziestych szereg międzynarodowych osiągnięć. Łącznie w latach
1927-1939 powstało 21 typów samolotów RWD. Natomiast łącznie zbudowano ponad 1000 płatowców
różnych typów RWD. Część z nich sprzedano do kilkunastu krajów świata. Sprzedawano również licencję
na ich produkcję. Rogalski odbył kilka zagranicznych podróży naukowych, m.in. w 1939 r. do USA, gdzie
prowadził studia w fabrykach i instytucjach badawczych. W listopadzie 1938 r. habilitował się w
Politechnice Warszawskiej na podstawie pracy „Wady i zalety podwozia trójkołowego”. We
wrześniu 1939 r. na polecenie władz ewakuował się do Rumunii, wywożąc dokumentację projektową.
Przedostał się następnie do Francji, a na początku 1940 r. skierowany został do Anglii. Pracował tam w
firmie lotniczej Westland Ltd. w Yeoville, projektując uzbrojenie samolotów myśliwskich. Wiosną 1941,
uzyskawszy zgodę władz polskich i angielskich, wyjechał do Turcji, gdzie w organizowanym przez J.
Wędrzychowskiego zakładzie produkcji samolotów w Türk Hara Kurumu kierował zespołem biura
konstrukcyjnego. Równocześnie zorganizował przy uniwersytecie w Stambule wydział budowy samolotów.
W latach 1942-1948 wykładał tam aerodynamikę stosowaną. Wraz z inż. Franciszkiem Janikiem kierował
budową dwu tuneli aerodynamicznych w Stambule i Ankarze. W 1948 r. wyjechał do USA, gdzie
pracował początkowo w firmie Lord Co. w Erie, a w latach 1949-1958 był głównym aerodynamikiem w
Chase Aircraft Co. w Trenton, gdzie brał udział w pracach konstrukcyjnych transportowca C-123.
Następnie od 1958 r. pracował w firmie Grumman Aircraft Engineering Co., początkowo w Bethapage, w
stanie Nowy Jork, a od 1961 r. w Fort Worth w Teksasie - pracował nad konstrukcją dwusilnikowego
odrzutowca wojskowego F-111 o zmiennej geometrii płata. Po ukończeniu tej pracy był kierownikiem
działu aerodynamiki firmy Grumman. W 1970 r. opracował do druku Grumman Aerodynamics Manual.
Równocześnie był w latach 1950-1968 wykładowcą uniwersytetu w Princetown oraz w latach 1950-1955
w Forrestal Research Center, a w latach 1957-1968 w Aerodynamics Design. W 1971 r. przeszedł na
emeryturę. W tymże roku opracował projekt poduszkowca, poruszającego się po betonowym torze z
prędkością 480 km na godzinę. Udzielał też konsultacji w sprawie budowy transportowca Flying Awe, a
także w sprawie pojazdu kołowego, używanego na powierzchni księżyca. Przed śmiercią przekazał
Instytutowi Lotnictwa w Warszawie swą obszerną bibliotekę specjalistyczną oraz materiały i własne prace
naukowe. Zmarł 6 lutego 1976 r. w Huntington koło Nowego Jorku. Urna z prochami została pochowana
14 kwietnia tegoż roku na cmentarzu komunalnym na Powązkach w Warszawie. Był odznaczony m.in.
Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, a także orderami włoskim i brazylijskim. Był żonaty z
Halszką z Rychterów, siostrą Witolda, znanego działacza motoryzacyjnego. Nie miał dzieci.
Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta
Źródło: Polonia Technica – Zarys Historii w Latach 1941-2001, Nowy Jork, 2001, M.
Szczerbiński.
http://www.polonia-technica.org - Polonia Technica
Powered by Mambo
Generated: 2 March, 2017, 03:06