D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Krakowa

Sygn. akt IV P 404/14/N
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 kwietnia 2016 r.
Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie
następującym:
Przewodniczący:
SSR Marcin Gawron
Protokolant:
protokolant sądowy Dorota Tabor
po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.
przeciwko D. K.
odszkodowanie
I. oddala powództwo;
II. zasądza od strony powodowej Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w K. na rzecz pozwanego D. K. (K.) kwotę 1 800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych 00/100) tytułem
kosztów zastępstwa procesowego;
III. nakazuje pobrać od strony powodowej
Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty
w Krakowie kwotę 31,00 zł (trzydzieści jeden złotych 00/100) tytułem kosztów postępowania.
Sygn. akt IV P 404/14/N
UZASADNIENIE
wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie
z dnia 12 kwietnia 2016 r.
Strona powodowa Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. w pozwie
skierowanym przeciwko D. K. domagała się zapłat kwoty 17 507,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi w
następujący sposób:
- od kwoty 13 649,78 zł od dnia 15 marca 2013 roku do dnia zapłaty;
- od kwoty 3857,97 zł od dnia 15 października 2013 roku do dnia zapłaty.
Uzasadniając swoje stanowisko strona powodowa wskazała, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej
dysponuje samochodem osobowym marki F. (...) oraz samochodem osobowym marki F. (...), które są powierzane
pracownikom. Uchwałą nr 158 zarządu powodowej spółki z dnia 14 grudnia 2011 roku wprowadzony został Regulamin
korzystania ze służbowych samochodów Przedsiębiorstwa (...) w K.. Zgodnie z § 14 ust. 1 i 2 tego regulaminu –
pracownik, któremu został oddany do dyspozycji samochód służbowy, wykorzystuje go w celach służbowych, jednakże
pracownik może korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych uiszczając opłatę w okresach miesięcznych.
Pozwany w dniu 2 kwietnia 2012 roku zawarł ze stroną powodową umowę o pracę na okres próbny od dnia 1
kwietnia 2012 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku. Od dnia 1 lipca 2012 roku pozwany został zatrudniony na czas
nieokreślony na stanowisku kierownika budowy. Umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron
z dniem 29 marca 2013 roku. Pozwanemu powierzone zostało mienie służbowe w postaci samochodu osobowego
marki F. (...) od dnia 1 kwietnia 2012 roku. Następnie w związku z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony,
pozwanemu powierzony został samochód osobowy marki F. (...). Jednocześnie pozwany wyraził zgodę na prowadzenie
monitoringu i kontroli powierzonego mu samochodu przez stronę powodową poprzez system monitoringu GPS. W
ramach przeprowadzonej kontroli w zakładzie pracy powodowej spółki powzięto wiadomość, że pozwany wykorzystuje
powierzony mu samochód służbowy do celów prywatnych bez zgłoszenia oraz bez uiszczenia należnej opłaty. Strona
powodowa wykorzystując program monitorujący WebEye stwierdziła, iż pozwany przejechał w celach prywatnych
trasę o łącznej długości 8 224,2 km, co przekłada się na koszt w wysokości 6873,78 zł. Ponadto stwierdzono, że
pozwany w okresie od 1 sierpnia 2012 roku do 5 lutego 2013 roku, świadcząc pracę na rzecz strony powodowej
w ramach realizacji przebudowy infrastruktury kolejowej nr 61 na odcinku K. – T., wykorzystywał powierzony mu
samochód służbowy F. (...) do celów niezwiązanych z wykonywaną pracą. Po dokonaniu obliczenia, koszt prywatnych
przejazdów wygenerowany przez pozwanego, pomniejszony o koszty noclegów, wyniósł 6 776,00 zł. W związku z tym
pozwany wykorzystując samochód służbowy dla celów prywatnych wygenerował koszt w łącznej wysokości 13 649,78
zł. Pozwany w wiadomościach e-mail z dnia 18 stycznia 2013 roku przyznał, iż korzysta z samochodu służbowego po
pracy w celach prywatnych, twierdząc, że jest to wynik ustaleń z prezesem zarządu spółki. Jednakże strona powodowa
nigdy nie zawierała w żadnej formie umowy z pozwanym w przedmiocie korzystania z samochodu służbowego w
celach prywatnych. Strona powodowa podjęła też kroki celem sprawdzenia monitoringu GPS samochodu służbowego
powierzonego pozwanemu za wcześniejszy okres pracy. W wyniku kontroli stwierdzono, że w okresie od 1 kwietnia
2012 roku do 4 sierpnia 2012 roku pozwany wykorzystywał samochód służbowy w celach prywatnych, pokonując
łącznie trasę 3155,9 km, co wygenerowało koszt w wysokości 3857,07 zł.
W nakazie zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 12 lutego 2014 roku, Sąd nakazał pozwanemu
D. K., aby zapłacił stronie powodowej Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 17
507,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 13 649,78 zł od dnia 15 marca 2013 roku do dnia zapłaty
oraz od kwoty 3 857,97 zł od dnia 15 października 2013 roku do dnia zapłaty.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 152-159) D. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów
postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, iż przy podpisywaniu umów o pracę nie został zapoznany przez
pracodawcę z treścią Regulaminu korzystania ze służbowych samochodów. Brak również pisemnego oświadczenia
dokumentującego ten fakt. O obowiązywaniu regulaminu pozwany został poinformowany ustnie przez pracodawcę
dopiero w lutym 2013 roku. Strona powodowa nigdy nie podpisała z pozwanym umowy o powierzenie samochodu
służbowego. Pozwany nie został również poinformowany o obowiązku uiszczania opłat za korzystanie z samochodu.
Przy podpisywaniu umowy o pracę pozwany został poinformowany przez pracodawcę, iż będzie mógł korzystać
bezpłatnie z służbowego samochodu, celem dojazdu z K. do miejsca wykonywania pracy. Pozwany nie wykorzystywał
samochodów służbowych do celów niezwiązanych ze świadczeniem pracy na rzecz pracodawcy. Samochody te służyły
pozowanemu tylko i wyłącznie celem dojeżdżania z K. do miejsca pracy tj. na place budowy w R., O., O. i K..
Pozwany jako kierownik budowy musiał bowiem osobiście kontrolować place budowy, jak również koordynować
wiele spraw na miejscu. W trakcie przejazdów na place budowy pozwany przewoził także wielokrotnie dokumenty dla
pracowników spółki, rozliczenia zaliczek, jak również wiele innych dokumentów. Zdarzało się również, iż pozwany
samochodem służbowym dowoził samych pracowników na konkretne budowy. Takie przejazdy odbywały się na
polecenie przełożonych. Nadto z oddanych pozwanemu do korzystania samochodów służbowych korzystali również
inni pracownicy spółki.
Bezsporne w sprawie były następującej okoliczności:
W okresie od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku pozwany był zatrudniony u strony powodowej
na podstawie umowy o pracę na okres próbny na stanowisku kierownika budowy.
W okresie od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 29 marca 2013 roku pozwany był zatrudniony u strony powodowej na
podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierownika budowy. Umowa o pracę rozwiązała się w
wyniku porozumienia stron w trybie art. 30 § 1 pkt 1 k. p.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Od dnia 14 grudnia 2011 roku u strony powodowej obowiązuje Regulamin korzystania ze służbowych samochodów w
Przedsiębiorstwie (...) spółka z o. o. z siedzibą w K..
Zgodnie z § 3 powyższego regulaminu – pracownicy, którym powierzony został na podstawie umowy o powierzenie
samochodu służbowego samochód służbowy, zobowiązani są do użytkowania go na warunkach określonych w
niniejszym regulaminie. Z kolei § 9 ust. 1 regulaminu stanowi, że pracownikom oraz innym osobom, którym
powierzono w użytkowanie samochody służbowe zabrania się ich udostępniania osobom trzecim, z wyłączeniem
innych pracowników zatrudnionych u pracodawcy. Zgodnie zaś z § 14 regulaminu – pracownicy, którym został oddany
do dyspozycji samochód służbowy, wykorzystują go w celach służbowych. Pracownik może korzystać z samochodu
służbowego do celów prywatnych uiszczając opłatę w okresach miesięcznych. W celu ustalenia kwoty przysługującej
pracodawcy za korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych stosuje się metodę rozliczania tzw.
kilometrówek. Metoda ta polega na przemnożeniu przejechanych w celach prywatnych kilometrów przez stawkę za 1
km przebiegu samochodu o określonej pojemności, ogłaszaną na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z
dnia 25 marca 2002 roku. Pracodawca, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT zobowiązany jest wystawić fakturę VAT
stwierdzającą odpłatne świadczenie usług przez Spółkę na rzecz pracownika. Pracownik obowiązany jest prowadzić
ewidencję przebiegu pojazdu w wersji elektronicznej lub papierowej.
Dowód: Regulamin korzystania ze służbowych samochodów w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o., k. 23-28.
W raporcie kontroli z dnia 7 lutego 2013 roku stwierdzono, że w okresie od dnia 1 sierpnia 2012 roku do 5 lutego 2013
roku pozwany przejechał samochodem służbowym w celach prywatnych trasę o długości 8224,2 km, co wygenerowało
łączny koszt w wysokości 13 649,78 zł.
Dowód: raport kontroli z dnia 7 lutego 2013 r., k. 104-105.
W związku z raportem kontroli z dnia 7 lutego 2013 roku strona powodowa w dniu 28 lutego 2013 roku wystawiła
fakturę VAT nr (...) na kwotę 13 649,78 zł.
Dowód: faktura VAT nr (...), k. 140.
W raporcie kontroli z dnia 26 sierpnia 2013 roku stwierdzono, że w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 4
sierpnia 2012 roku pozwany przejechał samochodem służbowym w celach prywatnych trasę o długości 3155,9 km, co
wygenerowało łączny koszt w wysokości 3857,97 zł.
Dowód: raport kontroli z dnia 26 sierpnia 2013 r., k. 129-130.
W związku z raportem kontroli z dnia 26 sierpnia 2013 roku strona powodowa w dniu 30 września 2013 roku wystawiła
fakturę VAT nr (...) na kwotę 3857,97 zł.
Dowód: faktura VAT nr (...), k. 141.
Raporty z dnia 7 lutego 2013 roku i z dnia 26 sierpnia 2013 roku zostały sporządzone przez A. D., który jest zatrudniony
u strony powodowej na stanowisku specjalisty.
Dowód: zeznania świadka A. D., k. 239-240; zeznania świadka M. Ł., k. 241-242.
Strona powodowa za każdym razem zapewniała swoim pracownikom noclegi w okolicach budowy.
Dowód: zeznania świadka A. C., k. 238-239; zeznania świadka A. D., k. 239-240; zeznania świadka A. F., k. 240-241;
zeznania świadka M. K., k. 241; zeznania świadka M. Ł., k. 241-242; zeznania świadka R. J., k. 248-249; zeznania
świadka K. M., k. 275-276; zeznania świadka K. K., k. 276; zeznania świadka E. S., k. 315-316.
Pozwany korzystał z noclegów zapewnionych przez pracodawcę w okolicach inwestycji wtedy, gdy nie miał służbowego
wyjazdu do K..
Dowód: zeznania pozwanego, k. 316-317.
W sytuacji, gdy nie było zapewnionych aut brygadzistowskich, pozwany mógł przewozić pracowników samochodem
służbowym.
Dowód: zeznania świadka A. C., k. 238-239.
A. F., który był zatrudniony u strony powodowej na stanowisku dyrektora ds. nawierzchni korzystał z samochodu
służbowego. A. F. miał ustną zgodę ówczesnego prezesa powodowej spółki J. W.na dojeżdżanie samochodem z domu
do pracy i z powrotem.
Dowód: zeznania świadka A. F., k. 240-241.
W trakcie zatrudnienia pozwany dojeżdżał z O. do B. celem dostarczenia dokumentów i faktur R. J., który pracował
u strony powodowej jako magazynier. Pozwany przyjeżdżał do B. również w celu odebrania dokumentacji od R. J., a
następnie jej dostarczenia do dyrekcji.
Dowód: zeznania świadka R. J., k. 248-249; zeznania pozwanego, k. 316-317.
W trakcie zatrudnienia pozwany udostępnił kilku pracownikom strony powodowej, w tym K. M. i J. J. samochód
służbowy, aby pozostali w pracy na budowie w O. w sobotę, a następnie wrócili tym samochodem do domu. Pozwany
odebrał samochód od pracowników w poniedziałek.
Dowód: zeznania świadka J. J., k. 249; zeznania świadka K. M., k. 275-276; zeznania pozwanego, k. 316-317.
Pozwany udostępnił kilka razy samochód służbowy pracownikowi strony powodowej – K. K., który korzystał z niego
tylko w celach służbowych m. in. montażu znaków kolejowych.
Pozwany udostępniał też samochód służbowy M. J., który był zatrudniony u strony powodowej na stanowisku
magazyniera. M. J. wykorzystywał samochód tylko w celach służbowych.
Dowód: zeznania świadka K. K., k. 276; zeznania świadka E. S., k. 315-316; zeznania pozwanego, k. 316-317.
W trakcie zatrudnienia u strony powodowej pozwany jako kierownik budowy koordynował prace na budowach w R.,
O., O. i K.. W poszczególnych okresach inwestycje te były realizowane równolegle, co powodowało, iż pozwany musiał
kierować kilkoma budowami jednocześnie. Na początku w tym samym czasie realizowane były inwestycje w R. i O.,
następnie w R., O. i O., później w R., O. i K. a w ostatnim okresie w O. i K.. Przez cały okres zatrudnienia miejscem
zamieszkania pozwanego był K..
Dowód: zeznania świadka A. F., k. 240-241; zeznania świadka R. J., k. 248-249; zeznania pozwanego, k. 316-317.
W trakcie zatrudnienia u strony powodowej pozwany korzystał z dwóch samochodów służbowych: początkowo z
samochodu osobowego F. (...), a następnie z samochodu osobowego F. (...). Oprócz tych dwóch samochodów pozwany
korzystał też czasem z innych samochodów służbowych przekazywanych przez dyrektora spółki.
Pozwany przy przekazaniu mu samochodu służbowego otrzymał dowód rejestracyjny i ubezpieczenie. Pozwany nie
podpisywał umowy o powierzenie samochodu służbowego oraz nie podpisywał oświadczenia o zapoznaniu się z
Regulaminem korzystania ze służbowych samochodów w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o. z siedzibą w K..
Dowód: kopia dowodu rejestracyjnego samochodu marki F. (...), k. 19-20; kopia dowodu rejestracyjnego samochodu
marki F. (...), k. 21-22; zeznania pozwanego, k. 316-317.
Pozwany w trakcie pierwszego spotkania z prezesem powodowej spółki J. W.ustalił zakres korzystania z samochodu
służbowego. Zgodnie z ustnymi ustaleniami pozwany w sprawach służbowych mógł korzystać z samochodu zawsze
gdy była taka potrzeba oraz mógł jeździć bezpłatnie z miejsca pracy do K. i z powrotem. Powodowi powierzono kartę
„flota”, którą płacił na stacjach (...). Nadto pozwany otrzymał książeczkę ewidencji przebiegu samochodu, w której
wpisywał dziennie przejechane kilometry. Pozwanemu nie potrącano z wynagrodzenia żądnych kosztów związanych
z użytkowaniem samochodu służbowego. Pozwany nie otrzymał samochodów służbowych na wyłączność.
O konieczności uiszczania opłat za korzystanie z samochodu służbowego w celach prywatnych pozwany został
poinformowany ustnie przez dyrektora A. F. w lutym 2013 roku. W trakcie zatrudnienia pozwany przewoził
dokumenty firmowe z biura do siedziby spółki, a także przewoził pracowników na budowę.
Dowód: zeznania pozwanego, k. 316-317.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach, których
prawdziwość i treść nie była kwestionowana przez strony.
Nadto podstawą ustalenia stanu faktycznego były zeznania świadków i zeznania pozwanego.
Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków A. C., A. F., M. K., M. Ł., R. J., J. J., K. M., K. K. i E. S. oraz zeznania
pozwanego, gdyż były logiczne, spójne, a pojawiąjące się w nich różnice nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Oceniając zaś zeznania świadka A. D. Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie w jakim pokrywały się z
zeznaniami pozostałych świadków i zeznaniami pozwanego. Sąd nie dał wiary tym zeznaniom w zakresie w jakim
świadek twierdził, iż pozwany został zapoznany z treścią Regulaminu korzystania ze służbowych samochodów w
Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o. o., gdyż nie znalazło to potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym
zgromadzonym w sprawie.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
W przedmiotowej sprawie strona powodowa domagała się od pozwanego zapłaty kwoty 17 507,75 zł tytułem zwrotu
kosztów związanych z użytkowaniem samochodu służbowego w celach prywatnych.
Zasady odpowiedzialności materialnej pracowników zostały określone w Dziale V kodeksu pracy. W Rozdziale I, w
przepisach art. 114 – 123 k. p. ustawodawca określił zasady odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną
pracodawcy wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych. Odpowiedzialność ta
została oparta na zasadzie winy, a jej zakres uzależniony został od jej rodzaju i stopnia. Dlatego też zasadnicze
znaczenie ma rozróżnienie winy nieumyślnej dla której podstawę odpowiedzialności stanowią przepisy art. 114 k.
p. i nast. Odpowiedzialność pracownika, który spowodował szkodę swemu pracodawcy z winy nieumyślnej jest
ograniczona zgodnie z art. 119 k. p. do wysokości jego trzymiesięcznego wynagrodzenia. Natomiast szkoda wynikła
z działań zawinionych umyślnie na podstawie art. 122 k. p. rodzi odpowiedzialność pracownika do pełnej wysokości
spowodowanej przez niego szkody.
Szczególnie zaostrzoną odpowiedzialność pracowników ustawodawca przewidział jednak w Rozdziale II, za mienie
im powierzone, w przepisach od art. 124 do 127 k.p. Zaostrzony reżim tej odpowiedzialności polega nie tylko na
tym, iż pracownicy odpowiadają za szkodę zawsze w pełnej wysokości, ale również na tym, iż w przepisach tych
została przyjęta konstrukcja winy domniemanej pracownika, któremu pracodawca powierzył mienie z obowiązkiem
wyliczenia się z niego. Dla uwolnienia się od takiej odpowiedzialności pracownik musi wykazać, że szkoda
powstała z przyczyn od niego niezależnych, w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków
umożliwiających zabezpieczenie mienia (art. 124 § 3 k. p.).
W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd uznał, iż nie zachodzą okoliczności uzasadniające
obowiązek zwrotu przez pozwanego kwoty 17 507,75 zł z tytułu kosztów związanych z użytkowaniem samochodu
służbowego w celach prywatnych.
Z ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, iż obowiązujący u strony powodowej Regulamin korzystania
ze służbowych samochodów w Przedsiębiorstwie (...) spółka z o. o. w K. przewidywał możliwość powierzenia
pracownikom samochodu służbowego. Pracownicy mogli korzystać z samochodu służbowego na zasadach
określonych w tym Regulaminie w przypadku podpisania umowy o powierzenie samochodu służbowego. Zgodnie zaś z
Regulaminem pracownik mógł korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych uiszczając opłatę w okresach
miesięcznych. Tymczasem w toku postępowania Sąd ustalił, iż pozwany otrzymując do użytku samochody służbowe
F. (...), a następnie F. (...) nie podpisywał umowy o powierzenie samochodu służbowego, jak również nie podpisywał
oświadczenia o zapoznaniu się z Regulaminem korzystania ze służbowych samochodów w Przedsiębiorstwie (...)
spółka z o. o. z siedzibą w K., a zatem należy stwierdzić, iż postanowienia tego Regulaminu, określające zasady
korzystania z samochodu służbowego nie miały zastosowania do pozwanego. Strona powodowa w żaden sposób nie
wykazała, aby pozwany podpisywał umowę o powierzenie samochodu służbowego oraz zapoznał się z powyższym
Regulaminem. Nadto w toku postępowania Sąd ustalił, iż pozwany przez cały okres zatrudnienia u strony powodowej
korzystał z samochodów służbowych zgodnie z ustną umową zawartą z prezesem powodowej spółki J. W., która
zakładała, iż pozwany mógł korzystać z samochodu w sprawach służbowych bez ograniczenia, a także mógł bezpłatnie
przemieszczać się z miejsca pracy do miejsca zamieszkania tj. K..
Warto również podkreślić, iż nawet przy hipotetycznym założeniu, że do pozwanego miały zastosowanie
postanowienia Regulaminu korzystania ze służbowych samochodów w Przedsiębiorstwie (...) spółka z o. o. z siedzibą
w K., to należy stwierdzić, iż pozwany udostępniając samochód służbowy innym pracownikom powodowej spółki
w celach służbowych nie naruszył w ten sposób Regulaminu, gdyż dopuszczał on możliwość użyczenia samochodu
pracownikom strony powodowej, a zatem takie działanie pozwanego było w pełni zgodne z postanowieniami
regulaminu.
Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo (punkt I wyroku).
O kosztach postępowania orzeczono jak w pkt II wyroku, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 w
zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.
z 2013 r., poz. 461). Zgodnie bowiem z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015
r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. - do
spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe
do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.
Jednocześnie strona powodowa, jako strona przegrywająca, powinna, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28
lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, ponieść koszty sądowe. W wyroku zostało zatem zawarte
rozstrzygnięcie w zakresie kosztów dojazdu świadka w kwocie 31 zł.