„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w

„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w

Elżbieta Dolata
„Miłość dusz ludzkich”
podstawą działalności nauczycielskiej
w „szkole twórczej”
“Love of human souls” as the basis of teachers’ activity
in “the creative school”
The aim of this article is to present a personal model of a teacher created by Henryk
Rowid - the representative of “the creative school” on the turn of the 19th century.
There is some general image of an ideal tutor in every society. This model is usually
created on the base of the social views on teacher tasks and duties. A type of a teacher
and an attitude of a society towards him have been changing in the course of history,
they depend on the ruling political and social system, outlook on life, level of education
and culture of a given nation. The turn of the 19th century creates a new type of a teacher
– tutor, a person who passes to his pupils not only knowledge but also values and who
forms their attitudes. “The creative school” requires from the teachers better psychological
and pedagogical preparation. Its representatives pay a special attention to a personality of
a tutor, they think that the process of teaching and upbringing depends directly on the
personal features of a teacher and the effects of education depend on them. The creator of
“the creative school” Henryk Rowid presents and analyses the desired features of an ideal
teacher – tutor.
The characteristic concept of an organization of the process of teaching in “the
creative school” sets a teacher a new task: necessity to search for own ways and methods
of work.
Keywords: history of education, pedeutology, teacher, creative school
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 105
Wprowadzenie
Zawód nauczycielski należy do najstarszych zawodów na świecie. Nauczanie młodzieży zaliczane było zawsze do najistotniejszych obowiązków każdego
społeczeństwa. Obraz i wizerunek nauczyciela, jego postawę zawodową i moralną formował w znacznym stopniu czas historyczny. W każdym społeczeństwie
istniało i nadal funkcjonuje pewne ogólne wyobrażenie ideału wychowawcy.
Wzorzec tworzony jest zwykle na podstawie poglądów społecznych dotyczących
zadań i powinności nauczyciela. Typ nauczyciela i stosunek społeczeństwa do
niego zmieniał się na przestrzeni wieków, zależał m.in. od panującego ustroju
społeczno‑politycznego, światopoglądu, poziomu wykształcenia, kultury danego
narodu, poziomu wiedzy psychologiczno‑pedagogicznej, potrzeb.
Na przełomie XIX i XX w. na grunt Polski dotarły koncepcje „nowego wychowania”. Przedstawiciele nowatorskiego prądu sformułowali ogólne zasady
pedagogiki, które określały nowe cele w zakresie wychowania i kształcenia. Program „nowego wychowania” w Polsce sprowadzał się do zreformowania szkoły
tradycyjnej i formułowania innego niż dotąd obrazu wychowania w duchu maksymalnego wykorzystania właściwości dziecka–wychowanka.
Elementy nowego trendu były obecne prawie w każdej ówczesnej teorii
pedagogicznej. Do polskiej szkoły nowego typu wcielano ideę pracy fizycznej, wychowania zdrowotnego, fizycznego i estetycznego. „Nowe wychowanie”
w sposób podmiotowy zajęło się dzieckiem, a to skłoniło również do zajęcia się
nauczycielem biorącym udział w procesie wychowania. Zaczęto zwracać uwagę na
cechy osobowości nauczyciela, zakres jego wiedzy, metody działania, umiejętności
praktyczne i organizacyjne. Szczególne znaczenie odegrała tu „szkoła twórcza”.
Jej charakterystyczna koncepcja organizacji procesu nauczania postawiła przed
nauczycielem nowe zadania: konieczność szukania własnych dróg i metod pracy,
co mogło być możliwe do zrealizowania tylko przez nauczycieli o odpowiednich
cechach osobowości.
Szkic do portretu nauczyciela na przestrzeni wieków
W rozwoju zawodu nauczycielskiego zawsze doceniano trzy podstawowe
składniki: wiedzę przedmiotową, umiejętności pedagogiczne oraz osobowość.
Rzadko były one traktowane równorzędnie, mimo to można wyznaczyć pewną
względnie ciągłą linię rozwojową: od sztuki do profesji; od całkowitego uzależnienia sprawowania zawodu od osobowości, do względnej zawodowej niezależności.
Podobnie zmianom podlegał punkt widzenia na rolę treści i wiedzy przedmiotowej: od przyznawania treściom statusu koniecznego i wystarczającego, do waT. Jałmużna, Geneza i rozwój pedeutologii w Polsce, [w:] Nauki pedagogiczne w Polsce – Tradycje – Współczesność – Przyszłość, red. S. Michalski, R. Ossowski, Bydgoszcz 1994.
106
Elżbieta Dolata
runku pożądanego. Od początkowego stanu, kiedy to nauczyciel jawił się jako
kapłan i mistrz, którego zasób umiejętności pozostawał zdobytą osobiście sztuką,
do postulowanego dziś nauczyciela profesjonalisty, wiodła długa i pełna przeobrażeń droga.
Nauczyciel – kapłan
Prawzór nauczyciela to mistrz w życiu plemiennym. W społecznościach
pierwotnych dorośli starali się przede wszystkim kontrolować zachowania młodych. Starsi podejmowali się zadań edukacyjnych względem młodych we własnym
interesie, a religia i edukacja przez dłuższy okres były ze sobą mocno powiązane. Edukacja w społeczeństwach prymitywnych kończyła się w momencie, kiedy
młody człowiek osiągnął standardy grupy. Rola społeczna nauczyciela polegała
głównie na tym, że przygotowywał on przede wszystkim uczniów jako swoich
następców. Wraz z rozwojem społecznym i gospodarczym nabrała znaczenia
technika przygotowywania do życia w społeczeństwie.
W starożytnych Chinach, w najstarszych szkołach publicznych na świecie, nauczyciela traktowano jako osobę pełniącą służbę państwową. Najstarszy
w dziejach nauczyciel chiński rozpoczął swój zawód około 2200 lat przed Chrystusem. Z upoważnienia władzy kształcił młodzież w naukach uznanych przez
państwo za pożyteczne, przygotowywał urzędników od najniższego do najwyższego stopnia, wpajał im zasady szlachetnej, świeckiej moralności, uczył podstaw
polityki, historii ojczystej i literatury. Najważniejszym kryterium bycia nauczycielem była wiedza. Nauczyciel, jako osoba wykształcona, miał dostęp do najwyższych godności w państwie, bez względu na pochodzenie, stan i majątek. Uczonych profesorów otaczano niezwykłym szacunkiem, czczono ich powszechnie
jako świętych.
Mniej więcej w tym samym czasie, co w Chinach, szkoły były organizowane
przez Sumerów. Tamtejsi nauczyciele byli przede wszystkim pisarzami; za swoją
pracę otrzymywali regularne pobory.
Inny typ nauczyciela charakterystyczny był dla starożytnych Indii. Kultura państwa oparta była na zasadach świętych ksiąg Wedy, które dzieliły społeczeństwo, stosownie do nakazów religijnych na odrębne kasty. Tylko najwyższa
z nich – kapłańska, miała dostęp do dóbr kulturalnych i wiedzy. Kapłani – bramini dyktowali masom wierzenia i rytuał religijnych obrzędów i ceremonii, opartych
na zabobonach, lecz jakby posiadających boską sankcję. Uchodząc za narzędzie
boskiej potęgi, panowali nad religią kraju, umysłami i zachowaniem ludzi.
S. Dylak, Nauczyciel – kompetencje i kształcenie zawodowe, [w:] Encyklopedia pedagogiczna
XXI wieku, t. III, red. T. Pilch, Warszawa 2004, s. 554.
Ł. Kurdybacha, Zawód nauczyciela w ciągu wieków, Łódź 1948, s. 1–2.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 107
W starożytnym Egipcie nauczycielem był również kapłan – monopolista
wiedzy i edukacji: temu, kto uczyłby się pisać lub czytać, nie będąc do tego powołanym groziła śmierć. Jednocześnie wiedza była ważna, także ze względu na
możliwości awansu społecznego.
Odmienny był wzorzec nauczyciela w kulturze greckiej. Początkowo
(IX–VIII w. p.n.e.), w dobie prywatnego nauczania synów królewskich nauczyciel
traktowany był jak mędrzec. Znał całą ówczesną wiedzę, był muzykiem i poetą,
stróżem zasad moralnych i kierownikiem sumień ludzkich, gdy został wychowawcą synów królewskich, uczył ich sztuki wojennej i zaznajamiał z tajemnicami
wymowy, która przyszłym władcom miała służyć do przekonywania innych. Po
upadku monarchii i objęciu rządów przez arystokrację, nauczanie stało się popularne nie tylko wśród warstw najwyższych, ale i wśród pozostałych obywateli.
W związku z dużymi potrzebami społecznymi, funkcji nauczycielskich podejmowali się wszyscy, którzy nie mogli znaleźć innego zajęcia. Pracę nauczycielską traktowano często nie jako powołanie, ale szansę utrzymania się przy życiu.
Społeczeństwo demokratycznej Grecji odnosiło się do nauczycieli jak do ludzi
wykolejonych. Gdy ktoś przepadł bez wieści, mówiono, że albo zginął albo gdzieś
uczy dzieci.
W starożytnym Rzymie po raz pierwszy ustalono status zawodowy nauczyciela jako pracownika „samorządowego”. Powstał też osobny stan nauczycieli
szkół wyższych. Pobierali oni wysokie wynagrodzenia ze skarbu państwa i byli
zależni zupełnie od władzy cesarskiej. Nieznaną dotychczas w dziejach, zdobyczą
profesorów uniwersyteckich w Rzymie była emerytura, przyznawana każdemu po
20 latach pracy wraz z tytułem urzędnika cesarskiego.
Już w starożytności można dostrzec zainteresowanie nauczycielem w myśli pedagogicznej. Na uwagę zasługuje traktat Marka Fabiusza Kwintyliana
(ok. 35–95 r. n.e.) Kształcenie mówcy, gdzie wymienione są pożądane cechy dobrego nauczyciela, określone mianem obyczajów i powinności. Kwintylian uważa, iż
nauczyciel powinien przede wszystkim:
– być wolny od błędów i u innych błędów nie tolerować,
– uczniom chętnie udzielać odpowiedzi na ich pytania oraz podsuwać im
pytania, gdy sami nie będą się z nimi do niego zwracać,
– wykazując błędy w pracach uczniów, powinien to robić w sposób nie obrażający ich godności,
– w ciągu lekcji wypowiadać myśli, które by uczniom utkwiły w pamięci
i wzbudziły w nich refleksje.
Teoretyczne rozważania o nauczycielu w starożytności podejmowane były
niezwykle rzadko.
Tamże, s. 7.
S. Wołoszyn, Poglądy pedagogiczne Kwintyliana, [w:] Źródła do dziejów wychowania i myśli
pedagogicznej, wybór i oprac. tegoż, t. I, Kielce 1995, s. 125.
108
Elżbieta Dolata
Nauczyciel – przewodnik religijny
Wieki średnie przynoszą obraz nauczyciela, będącego głównie minister
ecclesiae et scholae. W szkołach tego okresu uczono czytania, pisania, rachunków
i sztuk wyzwolonych. Za czasów uniwersytetów średniowiecznych zdolność do
nauczania ujmowano jako „dar boży”. Postawiony najwyżej w średniowiecznej
hierarchii szkolnej profesor uniwersytetu był duchownym. Od papieża, jako
najwyższego zwierzchnika wychowania i szkół, otrzymywał upoważnienie do
kształcenia młodzieży, a swój byt materialny opierał na majątkach i fundacjach
kościelnych. Szerzył wiedzę nie dla niej samej, lecz dla dobra Kościoła i utrwalenia religii. W badaniach naukowych, programie wykładów i ćwiczeń (dysput)
uniwersyteckich miał teoretycznie zupełną swobodę. Praktycznie jego poglądy
naukowe musiały być zgodne z oficjalnymi dogmatami Kościoła. Jeżeli wykroczył
przeciwko nim, odpowiadał przed sądem kościelnym, jego dzieła palono na stosie
i nakładano na niego surowe kary.
Nauczyciele niższych szczebli nie byli zbyt wykształceni, a ich ignorancja
i nieokrzesane maniery stanowiły nieraz przedmiot żartów. Im miasto uboższe,
tym niższe kwalifikacje wystarczały, by zostać nauczycielem. Zawodu nauczycielskiego imali się często ludzie przypadkowi, często włóczędzy lub osoby oczekujące na bardziej intratne zajęcie.
Nauczyciele w szkołach miejskich i wiejskich byli przede wszystkim sługami Kościoła, poddanymi pod zwierzchnictwo proboszcza, w dalszej kolejności
dziekana i biskupa. W związku z tym, każdy nauczyciel w średniowieczu obowiązki kościelne musiał stawiać na pierwszym miejscu, bo to zapewniało mu byt,
a nauczanie przystosowywał do potrzeb religii.
Nauczyciel – erudyta
Ideał nauczyciela nakreślony został przez idee myśli humanistycznej w epoce renesansu. Na temat nauczycieli, ich cech osobowościowych, kompetencji,
wypowiadali się przede wszystkim: Jana Ludwik Vives, Erazm z Rotterdamu,
Tomasz Morus. W 1531 r. wydany został traktat pedagogiczny Ludwika Vivesa
pt. O podawaniu umiejętności, w którym stawia się nauczycielom wysokie wymagania. W myśl zawartych w dziele treści, powinni oni odznaczać się skromnością
życia, a równocześnie szeroką wiedzą i talentem pedagogicznym. Każdy nauczyciel, pisał Vives, winien być cierpliwy, „zręczny i biegły w nauczaniu”. Powinien
tak postępować z uczniami, jakby był ich ojcem, a nie druhem. Jego moralność
A. Karbowiak, Dzieje wychowania i szkół w Polsce, Lwów–Kraków 1923, s. 25.
Tamże, s. 17.
Tamże, s. 28.
Źródła do dziejów wychowania i myśli pedagogicznej…, s. 222.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 109
winna być nienaganna, godna naśladowania. Dobry nauczyciel powinien kochać
swoją pracę i nie przywiązywać wagi do wynagradzania za nią. Vives pisał: „nigdy
dobrze nie stoi nauka, którą się daje dla pieniędzy”10. Jednocześnie domagał się
stałej pensji dla nauczycieli, takiej, „którą by się zadowolił człowiek uczciwy, a na
którą by się nie złakomił człowiek zły”11. Z kolei, Erazm z Rotterdamu wysoko
cenił nauczycieli, od których wymagał stosowania aktywnych metod pracy i łagodnego traktowania wychowanków.
Nauczyciel w epoce odrodzenia na ogół nie miał zbyt wielkiego autorytetu,
znane wręcz było powiedzenie, że trudno być dumnym z tego, że ma się nauczyciela za przodka12. Zarzucano nauczycielom brak wiedzy, gadulstwo, nie najlepszą
moralność.
Nauczyciel – pedagog (wykształcony)
Zapotrzebowanie na nauczyciela wszechstronnie wykształconego przyniosło
oświecenie. Model nauczania zmienił się pod wpływem nauczania Herbarta. To
właśnie dzięki stworzonemu przez niego kierunkowi pedagogicznemu, określanemu mianem „herbartyzmu”, utrwaliło się przekonanie, że nauczyciel, aby mógł
skutecznie i dobrze uczyć, powinien nie tylko dokładnie znać przedmiot, którego
naucza, ale musi również otrzymać solidne przygotowanie pedagogiczne i psychologiczne oraz opanować określone umiejętności dydaktyczne i wychowawcze.
Z inicjatywy Herbarta powstały w 1810 roku pierwsze seminaria pedagogiczne
dla nauczycieli szkół średnich i wyższych. Istotne zmiany w sposobie patrzenia
na kompetencje zawodowe nauczyciela wniósł też Jan Henryk Pestalozzi, wymagając od niego nie tylko wiedzy, ale też umiejętnego postępowania wobec dzieci.
Nauczyciel był przedstawiany przez Pestalozziego jako „rzemieślnik natury
dziecka”, odpowiedzialny za rozwój zdolności tkwiących w każdej jednostce13.
W związku z tym za konieczność uważał Pestalozzi odpowiednie (pedagogiczne) przygotowanie nauczycieli do pracy. W wyniku rozwoju tych koncepcji, na
początku XIX wieku pojawiły się postulaty kształcenia nauczycieli na poziomie
akademickim.
Choć refleksja o nauczycielu sięga czasów starożytnych, jednak zainteresowanie nauczycielem przybrało szczególny wymiar i intensywność w XX w. Wiek
ten określany jako „stulecie dziecka”, czyli czas, w którym zostało odkryte dziecko, stał się także „odkryciem nauczyciela”. Rozważania o nauczycielu, jego predyspozycjach osobowościowych, znalazły odbicie w polskiej myśli pedagogicznej
z przełomu XIX i XX wieku. Józef Mirski, tworząc zręby wiedzy o nauczycielu,
10
11
12
13
Tamże.
Tamże.
S. Dylak, Nauczyciel…, s. 555.
J.H. Pestalozzi, Pisma pedagogiczne, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1972.
110
Elżbieta Dolata
stwierdził wręcz, że „drugie, obok dziecka, epokowe odkrycie w zakresie wychowania – to odkrycie osobowości wychowawcy”14.
Nauczyciel – osobowość (odczuwający)
Rozwój refleksji nad problematyką osobowości nauczyciela nastąpił w Polsce
po opublikowaniu przez Jana Władysława Dawida w 1912 roku rozprawy O duszy nauczycielstwa. J.W. Dawid w swojej pracy starał się odpowiedzieć na pytanie:
co stanowi istotę nauczyciela, co sprawia, że ktoś jest nauczycielem z urodzenia
i z powołania? Wnioski, do jakich doszedł, wysunął z zetknięcia się ze światem
nauczycielskim, a przede wszystkim z obserwacji jednostek specjalnie uzdolnionych pedagogicznie. Istotą duszy nauczycielstwa dla Dawida była przede wszystkim miłość dusz ludzkich – „indywidualny dar, powołanie, źródło entuzjazmu,
wiary we własne powołanie, siły w pracy, jest też tajemnicą główną powołania,
wyjaśnieniem faktu, że w życiu człowieka [...] momentem, który o życiu tym
decyduje [...] jest nauczyciel”15. Kto czuje swą wspólnotę duchową z uczniem, ten
zdaje sobie sprawę z obowiązków, jakie na niego nakłada praca pedagogiczna.
Odczuwa więc konieczność pogłębiania i udoskonalania swego życia wewnętrznego, coraz szerszego podporządkowania się w sferze moralnej normom i prawu
moralnemu. Ponadto, dlatego że koniecznym wymaganiem, nakazem i potrzebą głębokiego życia duchowego jest wewnętrzna prawdziwość, zgodność z sobą,
istnieje konieczność odwagi, aby nie dopuścić do słów i czynów, które zaprzeczałyby istotnym przekonaniom danej jednostki, byłyby niezgodne z tym, co ona
rzeczywiście czuje i myśli. Jak pisał Dawid:
jest to miłość, bo człowiek wychodzi poza siebie, czyni coś bezinteresownie
dla drugiego; jest to miłość dusz, bo przedmiotem jej jest wewnętrzna duchowa treść człowieka, jego dobro moralne, jego oświecenie i udoskonalenie jako
istoty duchowej. Dla nauczyciela z takim powołaniem każdy uczeń to jakby rozszerzenie i przyrost własnej jego jaźni, to nowe zadania do spełnienia
w zakresie jego własnego osobistego życia16.
Inne cechy, o których Dawid wspominał, a mianowicie potrzeba doskonałości, poczucie odpowiedzialności i obowiązku, wewnętrzna prawdziwość i odwaga
są tylko uzupełnieniem tej miłości.
J. Mirski, Projekt nauki o nauczycielu, czyli pedeutologii, „Oświata i Wychowanie” 1932,
nr 9, s. 3.
14
15
J.W. Dawid, O duszy nauczycielstwa, [w:] Osobowość nauczyciela. Rozprawy J.W. Dawida,
Z. Mysłakowskiego, S. Szumana, M. Kreutza, S. Baleya, opracowanie i wstęp W. Okoń, Warszawa
1959, s. 45.
16
Tamże, s. 36.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 111
Na cechy osobowości nauczyciela zwrócił uwagę również Zygmunt Mysłakowski, który rozpowszechnił pojęcie talentu pedagogicznego, określanego jako
wrodzoną dyspozycję psycho‑fizjologiczną, szczególnie sprzyjającą wypełnianiu
zadań wychowawczych, dzięki której osobnik pewne szczególne typy działalności lub produkcji uprawiać może w sposób bardziej wydajny niż w przypadku
zajmowania się czym innym […] nie potencjalną stronę wszelkiej twórczości, a więc tkwiące w człowieku możliwości twórcze, lecz stronę realizacyjną,
tj. samo urzeczywistnianie zamiarów twórczych oparte zarówno na refleksji,
jak na doświadczeniu filogenetycznym lub osobniczym17.
Składnikami talentu pedagogicznego według Mysłakowskiego są:
– żywość wyobraźni,
– zdolność do obserwacji ruchów ekspresyjnych u bliźnich,
– instynkt rodzicielski,
– ekstrawertyczne usposobienie18.
Poza talentem, Mysłakowski zwracał uwagę na stopień zależności sposobu i efektywności oddziaływania nauczyciela na ucznia od zespołu cech osobistych, określanych „kontaktowością”. Zdaniem Mysłakowskiego, kontaktowość
to umiejętność nawiązywania i utrzymywania relacji z innymi, prowadzenia rozmowy, reagowania na „partnera”. Mówiąc o kontaktowości nauczycieli, wymienił
jej wymiar jednostkowy (z poszczególnymi uczniami) i kolektywny (z klasą –
grupą uczniów)19.
Nieco inną charakterystykę talentu pedagogicznego zaprezentował Stefan
Szuman. Uważał mianowicie, że talent jest to „zespół pewnych zdolności, które
nie mają charakteru wrodzonego […] przy wykonywaniu danej czynności czy
zawodu stoją ze sobą w stosunku ścisłej koordynacji”20, a jego podstawą są różne
struktury psychiczne. S. Szuman, wychodząc z założenia, że: różne cechy osobowości mogą wyrażać się w czynnościach pedagogicznych, w różnych postaciach
i w różnym stopniu; różne właściwości psychiczne mogą być podłożem uzdolnień
pedagogicznych; uzdolnienia te mogą być różne i zależą od całego splotu okoliczności zewnętrznych, czynników osobistych, wyrażał wątpliwość, „czy można
w ogóle wyróżnić specjalny typ psychiczny ludzi, który by można nazwać typem
wychowawcy”21.
Mimo tych wątpliwości, kreślił wizerunek osobowości „doskonałego nauczyciela”. Twierdził, że koniecznymi elementami są:
17
18
19
20
21
Z. Mysłakowski, Co to jest talent pedagogiczny, [w:] Osobowość nauczyciela…, s. 61.
Tamże, s. 65–67.
Tamże, s. 63–64.
S. Szuman, Talent pedagogiczny, [w:] Osobowość nauczyciela…, s. 99.
Tamże, s. 78.
112
Elżbieta Dolata
– bogactwo własnej osobowości, życia estetycznego i umysłowego,
– umiejętność oddziaływania na innych22.
Wśród istotnych cech talentu pedagogicznego wymieniał Szuman również
takt pedagogiczny, który traktował jako „wrodzoną formę postępowania z ludźmi, tak aby ich nie urazić, aby zachować ich przychylność, oddziałać na nich tak
jak się zamierza, a jednak nie wywołać zbytniego oporu, unikając niepotrzebnych
konfliktów i starć”23. Harmonijne współwystępowanie tych wszystkich elementów warunkuje pełną osobowość nauczyciela.
Z kolei Stefan Baley za najistotniejszą cechę osobowości dobrego nauczyciela uważał tzw. zdatność wychowawczą, będącą swoistym zbiorem cech umożliwiających i ułatwiających wychowanie innych. Do tych cech zaliczył: przychylność dla wychowanków, rozumienie ich psychiki, nastawienie na systematyczne
zajmowanie się nimi, potrzebę obcowania z ludźmi, powinowactwo duchowe
z dziećmi, cierpliwość i takt pedagogiczny, postawę entuzjazmu, swoistą zdolność artystyczną24. Podobnie jak Szuman, szczególne znaczenie przypisał taktowi
pedagogicznemu, traktując go za główny składnik zdatności wychowawczej.
Zadefiniował go jako „taktowność w postępowaniu z dzieckiem, sposób reagowania, który odpowiada psychice dziecka i nie sprawia mu przykrości, ale również takie reagowanie, które dziecko jakoś urabia, które na jego psychikę wpływa
w pewien dodatni sposób”25.
Jest to punkt widzenia zbliżony do koncepcji S. Szumana. Kontynuując krytykę koncepcji idealnych cech nauczyciela, Baley zauważył, że różne zespoły cech
dodatnich wykluczają się czasem nawzajem, że kreślone idealne sylwetki nauczyciela z punktu widzenia psychologicznego mogą być wewnętrznie sprzeczne.
Terminem „osobowość” posługiwał się Mieczysław Kreutz w rozprawie
Osobowość nauczyciela – wychowawcy. Nawiązał on do poglądów Dawida na temat
osobowości nauczyciela, ale też dokonał ich modyfikacji. Niezbędnym warunkiem
wychowawczego wpływu nauczyciela, według Kreutza, jest posiadanie trzech
dyspozycji: miłości do ludzi, skłonności do społecznego oddziaływania, zdolności
sugestywnej (agitacyjnej)26. Według Kreutza dwie pierwsze dyspozycje, wymieniane również przez J.W. Dawida, nie gwarantują wywierania wpływu wychowawczego. Decyduje o tym dopiero występowanie trzeciej, wyodrębnionej dyspozycji,
jaką jest zdolność sugestywna. Wyraża się ona w emocjonalnym oddziaływaniu
na innego człowieka, która kształtuje się zwłaszcza we wczesnym okresie rozwoju
22
23
Tamże, s. 99.
Tamże, s. 95.
S. Baley, Psychiczne właściwości nauczyciela – wychowawcy, [w:] Osobowość nauczyciela…,
s. 192–208.
24
25
26
Tamże, s. 201.
M. Kreutz, Osobowość nauczyciela – wychowawcy, [w:] Osobowość nauczyciela…, s. 149–164.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 113
społecznego jednostki27. Człowiek posiadający tę zdolność uzyskuje z łatwością
wpływ na poglądy, uczucia i wolę innych ludzi. Zachowanie jego cechuje pewność
siebie, spokój i odwaga działania, wiara w siebie oraz bezkompromisowość i prostolinijność w dążeniu do realizacji własnych celów28. Kreutz stwierdził: „zdolność
sugestywna decyduje o wpływie wychowawczym, i tylko taki nauczyciel, który
ją posiada, może stać się w życiu wychowanka momentem decydującym o całej
jego przyszłości”29.
Zagadnieniem osobowości nauczycieli zajmowała się również Maria Grzegorzewska, która wyróżniła dwa typy osobowości nauczycieli:
– nauczyciel wyzwalający, którego cechuje: oddziaływanie na ucznia przez
miłość, sympatię, chęć pomocy, stwarzanie klimatu pogody, ładu, życzliwości,
– nauczyciel hamujący, który oddziałuje za pomocą rozkazu, przymusu, sankcji, stwarzanie klimatu obcości między nauczycielem i uczniem30.
Zwróciła ponadto uwagę na konieczność selekcji kandydatów do zawodu
nauczycielskiego oraz specjalistycznego ich kształcenia.
Z kolei Wincenty Okoń wymienił jeszcze jeden niezmiernie istotny element
osobowości nauczyciela, tzw. twórczość wychowawczą, której wyrazem jest stosunek nauczyciela do niepowodzeń oraz „upodabnianie się tworzywa do twórcy,
wychowanka do wychowawcy”31. Okoń stwierdził:
wartość nauczyciela nie sprowadza się tylko do jego wartości osobistej, do tego
ile wie i umie, jak wartościuje sprawy ludzkie i dobra kultury, lecz także w równej mierze do tego, jak umie przekształcać wychowanków w ludzi posiadających
bogatą i twórczą osobowość, jak umie zaszczepić im normy moralne, wiedzę
o świecie, upodobania kulturalne, umiejętności techniczne32.
Kryteria mistrzostwa pedagogicznego, według niego, to:
– znajomość określonych prawidłowości i zasad oraz umiejętność stosowania
odpowiednich sposobów wychowania i nauczania, w celu uniknięcia niepowodzeń dydaktycznych, a w sytuacji ich wystąpienia umiejętność ich zlikwidowania,
– stopień, w jakim wychowankowie z przedmiotu wychowania stali się podmiotem wychowania i sami spontanicznie realizują określony program samowychowania i samokształcenia33.
27
28
29
Tamże, s. 151.
Tamże, s. 150–160.
Tamże, s. 150.
M. Grzegorzewska, Znaczenie wychowawcze osobowości nauczyciela, „Chowanna” 1938,
s. 193–206.
30
31
32
33
W. Okoń, Problem osobowości nauczyciela, [w:] Osobowość nauczyciela…, s. 20.
Tamże.
Tamże, s. 21.
114
Elżbieta Dolata
Przytoczył równocześnie wyniki badań prowadzonych wśród młodzieży,
dotyczące postrzegania tzw. dobrego nauczyciela. Młodzież uznała za istotne zarówno walory osobiste i zalety pedagogiczne, jak i postawę społeczną. Wymieniane przez uczniów pozytywne cechy nauczycieli to: sprawiedliwość i wyrozumiałość, cierpliwość, serdeczne i pogodne usposobienie, poczucie humoru i estetyczny
wygląd zewnętrzny. Za istotne uczniowie uznali również: jasność i przystępność
wypowiedzi, umiejętność zaciekawiania przedmiotem i wzbudzania zainteresowań. Wśród cech negatywnych uczniowie wymieniali zaś: niesprawiedliwość, używanie niewłaściwych słów, braki w wiadomościach i umiejętnościach34. Wynika
z tego, że uczniowie cenią najwyżej zalety moralne i charakterologiczne nauczyciela, a najostrzej piętnują jego braki moralne.
Podsumowując rozważania o nauczycielu, Okoń stwierdził: „chcąc dawać
innym – musi on sam wiele posiadać, chcąc kształcić innych – musi sam być gruntownie wykształcony, chcąc czynić innych lepszymi – musi być sam dobry”35.
We wszystkich podjętych w tym nurcie badaniach chodziło o poszukiwanie i wyznaczanie pozytywnych, najbardziej pożądanych cech idealnego wzoru
nauczyciela–wychowawcy. Nie określano zwykle, jacy w rzeczywistości są nauczyciele, ale przede wszystkim formułowano ich wzorce osobowościowe.
Nauczyciel aktywny (wychowujący)
W latach 20. XX wieku, rozwinęło się zainteresowanie rzeczywistym nauczycielem. W badaniach uwzględniano szeroki zakres zagadnień:
– motywy wyboru zawodu i ewolucję poglądów na własny zawód w toku
studiów i pracy zawodowej,
– właściwości intelektualne, emocjonalne i wolicjonalne oraz cechy temperamentu w celu wyróżnienia typów psychicznych nauczycieli,
– uzdolnienia, samopoczucie i sprawności zawodowe, w szczególności realizacja zadań dydaktycznych i wychowawczych na konkretnym stanowisku pracy,
– stosunki zachodzące w toku procesu dydaktyczno‑wychowawczego między
nauczycielem a wychowankiem,
– poglądy nauczycieli dotyczące różnych dziedzin życia36.
Interesujące wnioski, wynikające z badań wśród nauczycieli, sformułowała Wanda Dzierzbicka37. Stworzony przez nią obraz „rzeczywistego” pedagoga
przedstawiał się następująco:
34
35
Tamże, s. 16.
Tamże, s. 14.
K. Jakubiak, Geneza i główne orientacje metodologiczne w polskiej pedeutologii w początkach
XX wieku, [w:] Edukacja nauczycieli wobec przemian szkoły, red. E.I. Laska, Rzeszów 2007, s. 13.
36
37
1926.
W. Dzierzbicka, O uzdolnieniach zawodowych nauczyciela – wychowawcy, Lwów–Warszawa
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 115
poza zdrowiem fizycznem, tęgim charakterem, wrodzoną inteligencją i gruntownem wykształceniem, tj. właściwościami, które nie podlegają dyskusji,
nauczyciel wychowawca posiada żywiołową wiarę w wartość pracy wychowawczej, która jest mu zachętą i dźwignią w pracy. Do pracy z młodzieżą wziął
się nie z wyrachowania, nie z zamiłowania do pracy naukowej, nie z pobudek
społecznych lub innych, ani z popędu przewodzenia, ale z żywiołowej potrzeby,
opartej na wrodzonej dążności do opiekowania się dziećmi, do ich udoskonalania […] posiada zdolność wczuwania się w duszę dziecka […] Temperament
ma żywy, ale jest opanowany wewnętrznie, okazuje dziecku wyrazem twarzy
swoje zadowolenie lub niezadowolenie, zachętę lub naganę, lecz gdy tego potrzeba panuje nad objawami zewnętrznymi afektów […] Posiada duży zakres
i rozdzielczość uwagi, która wraz z innemi czynnikami zapewnia mu panowanie
nad dziećmi […] wychowawca posiada wiarę w sens życia, ma szeroki zakres
zainteresowań, co zapewnia mu związek z życiem jego narodu i ludzkości oraz
bogactwo i różnorodność życia wewnętrznego38.
Badania ukazały autentyczne predyspozycje i cechy nauczycieli czynnych
zawodowo, potwierdziły posiadanie właściwości, określanych przez badaczy mianem osobowości pedagogicznej. Dzierzbicka, podsumowując badania, wymieniła
najbardziej pożądane cechy dobrego nauczyciela, a mianowicie:
– silną skłonność do kształtowania osobowości młodzieży,
– wybitną zdolność wczuwania się w stany emocjonalne innych,
– przejęcie się wartościami idealnymi i silne dążenie do przekazywania ich
młodzieży.
Oprócz tego wymieniła również kilka cech dodatkowych:
– umiejętność przekazywania innym swoich myśli, uczuć i chęci,
– dar obserwacji,
– krytycyzm w ocenie czynów i postępów,
– pogodne usposobienie39.
Wymienione cechy miały zapewnić nauczycielowi powodzenie w pracy
dydaktyczno‑wychowawczej, tym bardziej iż jego wysiłek powinien koncentrować się na aktywizowaniu uczniów i wdrażaniu ich do samodzielnej pracy.
Poglądy te nawiązywały do rozwijającego się intensywnie w Europie nurtu
„nowego wychowania”.
Koncepcja „szkoły twórczej”
Recepcja idei „nowego wychowania” w Polsce nastąpiła między innymi dzięki Henrykowi Rowidowi, uznawanemu za pomysłodawcę „szkoły twórczej”40.
38
39
Tamże, s. 53–54.
Tamże, s. 14.
Henryk Rowid jest autorem licznych prac z dziedziny pedagogiki, np.: Reforma kształcenia
nauczycieli (Kraków 1917), Podstawy pedagogiki Trentowskiego (Lwów 1920), Psychologia pedagogicz40
116
Elżbieta Dolata
Stwierdzał on, iż istotę szkoły stanowi „budzenie energii potencjalnych tkwiących
w duszy wychowanka, które go uzdolnią do działania produktywnego, do życia
tworzącego wciąż nowe wartości materialne i duchowe, podnoszące skalę istnienia ludzkiego”41.
Proces dydaktyczno‑wychowawczy szkoły opierał się na twórczej aktywności
uczniów podczas wykonywania pracy manualnej i fizycznej oraz działalności duchowej związanej z poznawaniem i przeżywaniem określonych wartości. Ośrodkiem działalności dydaktyczno‑wychowawczej stawało się dziecko, materiałem
zaś do pracy dydaktycznej – środowisko dziecka i przejawy życia. Podstawową
zasadą działania uczniów była kooperacja i współdziałanie realizowane na podstawie zasady samorządności. Zasadniczym celem procesu dydaktyczno‑wychowawczego stało się wyzwalanie aktywności uczniów poprzez umożliwienie im podejmowania samodzielnej działalności42. Podręcznik przestał być głównym źródłem
wiedzy. Tradycyjne nauczanie zostało zastąpione uczeniem się poprzez: działanie,
obserwowanie, eksperymentowanie, badanie i samodzielne rozwiązywanie zagadnień. Szkoła miała za zadanie nie tylko przygotowanie do życia, ale umożliwienie
uczniom życia i działania zgodnie z naturą, w środowisku społecznym. Rowid
podkreślał:
szkoła twórcza staje się naturalną formą życia społecznego, w której dzieci nie
przygotowują się do życia, ale żyją życiem bardziej intensywnym, odpowiadającym ich naturze – w naturalnej jednostce społecznej, w gminie szkolnej, jaką
powinna być klasa, względnie szkoła. Szkoła przez to staje się społeczeństwem
w miniaturze43.
Zgodnie z koncepcją nauczania całościowego w klasach początkowych „szkoły twórczej” nie było podziału na przedmioty; nauka w tych klasach odbywała się
na zasadzie ośrodków tematycznych, z reguły wziętych z życia. Według poglądów
Rowida – była to „nauka o rzeczach”, której główne zadanie polegało na poznaniu
przez wychowanków przedmiotów i zjawisk z najbliższego otoczenia, kształcenie
u nich umiejętności obserwacji oraz wzbogacanie wyobrażeń i zasobu słownictwa.
na (Kraków 1923), Szkoła twórcza (Kraków 1931), Nowa organizacja studiów nauczycielskich w Polsce
i za granicą. Instytuty pedagogiczne. Akademie pedagogiczne. Pedagogia (Warszawa 1931), Dydaktyka przedmiotów pedagogicznych w zakładach kształcenia nauczycieli (Warszawa 1936); zob.
A. Szumski, W walce o postępową szkołę. Rzecz o Henryku Rowidzie, Warszawa 1977; A. Meissner,
Droga Henryka Rowida do „szkoły twórczej”, [w:] Galicja i jej dziedzictwo, t. 14: Pedagogika nowego
wychowania w Polsce u schyłku XIX i w pierwszej połowie XX wieku, red. A. Meissner, C. Majorek,
Rzeszów 2000.
H. Rowid, Szkoła twórcza. Podstawy teoretyczne i drogi urzeczywistnienia nowej szkoły, Warszawa 1958, s. 161.
41
42
H. Rowid, H. Radlińska, Realizacja szkoły twórczej, „Rocznik Pedagogiczny” 1973, t. 3,
s. 83–102.
43
H. Rowid, Podstawy socjologiczne szkoły twórczej, „Ruch Pedagogiczny” 1925, nr 7, s. 203.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 117
Taka organizacja procesu nauczania wymagała ze strony nauczycieli i uczniów
zbierania i gromadzenia różnych pomocy naukowych – geograficznych, przyrodniczych i historycznych, które tworzyły swoiste muzeum szkolne. Przy nauce
języka ojczystego Rowid proponował wykorzystywać publikacje zwarte: tomiki
popularnonaukowe o treści geograficznej, historycznej i przyrodniczej oraz z literatury bajki, nowele, powieści. Sądził on bowiem, że czytanie utworów powinno
być dla wychowanków przeżyciem artystycznym, a wszelkie ćwiczenia pisemne
winny być oparte na samodzielnej pracy dzieci, ich przeżyciach i doświadczeniach wynikających z zainteresowań. Tego typu wypracowania, będące z reguły
wynikiem przeżyć i doświadczeń wychowanków, dawały nauczycielom możliwość
wnikliwej oceny umiejętności wyrażania przez uczniów wyników ich obserwacji
i doświadczeń, a także kultury języka.
Reprezentanci tak pojętego procesu dydaktyczno‑wychowawczego opowiadali się za nowym typem nauczyciela, przede wszystkim dobrze przygotowanym
do pracy pedagogicznej oraz posiadającym określone predyspozycje osobowościowe. Wysuwali szczegółowo koncepcje dotyczące organizacji zakładów kształcenia
nauczycieli, przedstawili nowe treści programowe i nowe metody pracy pedagogicznej. Własne koncepcje starali się realizować w praktyce. Do nich należeli:
H. Rowid, W. Spasowski, W. Przanowski, J. Joteyko, M. Grzegorzewska, Z. Mysłakowski i inni44. Istotne znaczenie odgrywa dorobek pedeutologiczny Henryka Rowida, opracowany przez niego wzór społeczno‑osobowy nauczyciela oraz
profil kształcenia nauczycieli.
Wizerunek nauczyciela w „szkole twórczej” Henryka Rowida
W swoich rozważaniach o nauczycielu Rowid nawiązał do poglądów Jana
Władysława Dawida45. Wyznawał pogląd, iż istotę „powołania” nauczyciela powinno stanowić „poczucie duchowej wspólności i jedności z innymi” – miłość
dusz ludzkich. Odczucie tej „miłości” przez uczniów, według Rowida, prowadzi
do tworzenia jego wizerunku osobowościowego.
Analizy struktury duchowej nauczyciela dokonał na podstawie wypowiedzi
uczniów i uczennic z różnych klas szkół elementarnych i średnich. Okazuje się, że
w świadomości dzieci i młodzieży istnieje model wychowawcy, w którym zwykle
dominują pewne cechy osobowościowe. Pożądany model zmienia się wraz z wiekiem, zależy od temperamentu i poziomu umysłowego. Na tle faz rozwojowych
dzieci i młodzieży występuje dynamika struktury duchowej nauczyciela, która
w miarę dojrzewania uczniów ulega coraz większemu zróżnicowaniu i wzboga44
T. Jałmużna, Pedagogika „szkoły pracy” w Polsce międzywojennej i jej wpływ na kształcenie
i dokształcanie nauczycieli szkół powszechnych, Łódź 1983, s. 17.
E. Dolata, Społeczno‑osobowy ideał nauczyciela w ujęciu „szkoły twórczej”, „Zeszyty Naukowe
Uniwersytetu Pedagogicznego, Seria Pedagogiczna”, red. J. Potoczny, Rzeszów 2004, s. 145–153.
45
118
Elżbieta Dolata
ceniu w nową treść charakterologiczną. Ze względu na wiek uczniów wyróżnić
można trzy stadia:
1. Najmłodsze dzieci mają w świadomości konkretny obraz nauczyciela, który jest dobry, sprawiedliwy, podkreślają „by umiał się bawić i opowiadać bajki”46.
2. Dzieci starsze wyobrażają sobie ideał wychowawczy jako uosobienie odpowiednich cech fizycznych, moralnych, umysłowych i umiejętności zawodowych,
nauczyciel „powinien dużo i dobrze uczyć, wyraźnie mówić, dobrze wyjaśniać,
pozwalać dzieciom pytać się, przeglądać zadania [...] świecić przykładem”47.
3. Młodzież tworzy obraz wzorowego nauczyciela na podstawie własnych
doświadczeń, porównuje „obraz idealny” z rzeczywistością, wartościuje swoich nauczycieli poprzez ich postępowanie oraz dostrzegane cechy. Nauczyciel powinien
równo traktować wszystkich uczniów „bez podziału ich na uprzywilejowanych
i nieuprzywilejowanych, bez stosowania systemu familijno‑protekcyjnego48. Spośród innych zalet charakteru i woli ceni młodzież cierpliwość, sztukę panowania
nad sobą, uprzejmość i takt w postępowaniu, wyrozumiałość, szczerość i konsekwencję. Również wysoko wartościuje znajomość psychiki uczniów, która chroni
od pomyłek w ocenianiu. Nauczyciel powinien „rozumieć młodzież, wnikać w jej
świat i jej życie”49, przez co zdobędzie jej zaufanie i przywiązanie. Pośród cech
charakteru wychowawcy wysuwa młodzież na pierwsze miejsce sprawiedliwość,
nauczyciel nie powinien „faworyzować niektórych uczniów, bo to demoralizuje faworyzowanych, zaś niesprawiedliwie traktowanych krzywdzi”50. Obok cech
charakteru i woli ważne są uzdolnienia zawodowe nauczyciela. Cechować powinna go „kultura ogólna i rozległe wykształcenie”51.
Z przeprowadzonych przez Rowida badań wynika, że opinie uczniów o nauczycielach i proponowanych wzorach osobowych są zdeterminowane fazami
rozwoju psychicznego. W miarę rozwoju dzieci dokonuje się w ich świadomości
coraz większe zróżnicowanie struktury osobowości nauczyciela. W każdym jednak
momencie nauczyciel powinien odczuwać stany emocjonalne swoich wychowanków, a to wzbudzi silne poczucie obowiązku, odpowiedzialności za wyniki własnej
pracy, potrzebę dążenia do doskonałości. Odczucie „miłości dusz” jest podstawą
pozytywnego postrzegania nauczyciela przez dzieci i młodzież.
Elementem osobowości nauczyciela powinny być również zdolności pedagogiczne. Zdolność – według Rowida – „to układ dyspozycji i tendencji aktualizujących się w spotęgowanej wytwórczości w danej dziedzinie”52. Najistotniejszym
46
47
48
49
50
51
52
H. Rowid, Podstawy i zasady wychowania, Warszawa 1957, s. 241.
Tamże, s. 242.
Tamże, s. 243.
Tamże.
Tamże, s. 244.
Tamże.
Tamże, s. 247.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 119
elementem owych zdolności, według niego, jest talent pedagogiczny. Na ów talent
składają się:
– intuicja pedagogiczna, czyli zdolność empatii i odpowiedniej reakcji na stany duchowe dzieci i młodzieży,
– takt pedagogiczny, czyli „wczuwanie i rozumienie radości i trosk dziecka,
okazywanie mu zaufania i poszanowanie jego godności”53,
– tendencja do doskonalenia człowieka, jego uszlachetniania poprzez pobudzanie rozwoju duchowego i subtelne kierowanie wychowaniem dzieci.
Talent pedagogiczny przejawia się głównie w metodach wychowania i nauczania, od których z kolei zależą wyniki pracy nauczyciela.
Biorąc pod uwagę wyniki swoich badań Rowid wyróżnił dwa typy nauczycieli:
1. Nauczyciele – metodycy, którzy osiągają wybitne rezultaty w zakresie realizacji programu nauki, potrafią zainteresować uczniów swoim przedmiotem,
pobudzają ich do aktywności.
2. Nauczyciele – wychowawcy, którzy jako priorytet uznają pielęgnowanie
kształtującego się charakteru i osobowości wychowanków, troskliwie opiekują się
dziećmi, oddziałują wychowawczo.
Idealnym wzorcem osobowym staje się, według Rowida, nauczyciel, który
potrafi zespolić te dwie tendencje i realizować je w praktyce szkolnej. Tym bardziej że misja, którą ma do spełnienia nauczyciel w „szkole twórczej”, wymaga by
był to wychowawca, który
nie naśladuje gotowych wzorów, lecz stopniowo wypracowuje sobie sam metodę najbardziej odpowiadającą jego strukturze duchowej i umożliwiającą mu
znalezienie najlepszych dróg trafiania do duszy wychowanków [...] skłaniając
uczniów do aktywności w przyswajaniu sobie wartości, przysparza narodowi
coraz to nowe zastępy jednostek kulturalnych, zdolnych do uczestnictwa w procesie wytwórczości w różnych dziedzinach kultury54.
Działalność wychowawcza w „szkole twórczej” traktowana jest jako twórczość, w efekcie której powstają i są realizowane cele wychowania. Nauczyciel
powinien realizować tylko takie cele, o wartości których jest głęboko przekonany.
Cele wychowania są urzeczywistniane w codziennych kontaktach z uczniami, ich
realizacja powinna prowadzić do wszechstronnego rozwoju osobowości wychowanków. Każde dziecko, pisał Rowid, „jest bóstwem człowieczym”55, czyli istotą
zdolną do ciągłego rozwoju i doskonalenia się. Nauczyciel, pobudzając rozwój
osobowości wychowanka, nie urabia go jednak „na swój obraz”, lecz rozwija jego
niepowtarzalną indywidualność, zmierza do wychowania człowieka posiadającego niezależne zdanie, własne cele, dążącego do doskonałości. Dobrego nauczy53
54
55
Tamże, s. 248.
Tamże, s. 249.
H. Rowid, Szkoła..., s. 394.
120
Elżbieta Dolata
ciela powinna cechować pomysłowość, zdolność inicjatywy, umiejętność kierowania samodzielną pracą dzieci i ich myśleniem.
Prowadząc proces nauczania i wychowania nauczyciel nie powinien korzystać z gotowych schematów pedagogicznych, lecz szukać w pracy dydaktycznej
własnych dróg i rozwiązań, „współuczestniczyć w skarbach kultury, wniknąć w ich
treść i umieć je zastosować w pracy wychowawczej”56. Powinna go zatem cechować
aktywność i twórczość zawodowa, dążenie do doskonalenia umiejętności nauczycielskich. Nauczyciel „szkoły twórczej” – pisał Rowid – „umie czerpać materiał
z życia, ze współczesności i środowiska, owych niewyczerpalnych źródeł zjawisk
i faktów, umie radzić dzieciom w wynajdowaniu środków rozwiązywania różnych
zagadnień, orientuje się należycie w literaturze danego przedmiotu”57. Nauczyciel szkoły twórczej ma być przewodnikiem w poznawaniu otaczającego świata,
wychowawcą umiejącym dokładnie poznać swoich uczniów oraz odpowiednio
dostosować treści, formy i metody pracy do ich indywidualnych zainteresowań,
potrzeb i możliwości. Proces dydaktyczno‑wychowawczy powinien realizować
według własnego pomysłu, w sposób twórczy i aktywny.
Pracę nauczycielską traktował Rowid jako powołanie i misję, gdzie
ważną niewątpliwie funkcję w kształceniu młodzieży pełnią dobrze opracowane programy nauki i podręczniki szkolne, zbiory pomocy naukowych itp.,
ale wszystkie te środki pozostałyby bezużyteczne i martwe, gdyby ich umiejętnie nie stosował i swym duchem nie ożywił najbardziej istotny w wychowaniu
czynnik, tj. nauczyciel58.
Zakończenie
W każdym społeczeństwie istnieje pewne ogólne wyobrażenie ideału wychowawcy. Wzorzec tworzony jest zwykle na podstawie poglądów społecznych
dotyczących zadań i powinności nauczyciela. Wizerunek „dobrego” nauczyciela zmienia się na przestrzeni wieków. Przełom XIX i XX w. stworzył nowy typ
nauczyciela – wychowawcy, który obok wiedzy przekazuje wychowankom system wartości, kształtuje postawy, inspiruje do aktywności i samoedukacji. Rola
nauczyciela została ograniczona do funkcji inspirującej i dyskretnego kierowania
samodzielną pracą wychowanków. „Szkoła twórcza” wymagała w związku z tym
od nauczycieli „pogłębionego przygotowania psychologicznego i pedagogicznego”59. Przedstawiciele tej koncepcji odwołują się w rozważaniach o nauczycielu
do osobowościowego nurtu pedeutologicznego, gdzie prawdziwego nauczyciela
56
57
58
59
Tamże, s. 395.
Tamże, s. 396.
H. Rowid, Podstawy i zasady wychowania…, s. 238.
Tamże, s. 232.
„Miłość dusz ludzkich” podstawą działalności nauczycielskiej w „szkole twórczej” 121
widziano w takich kontekstach osobowych, jak: „miłość dusz ludzkich” ( Jan Władysław Dawid), „kontaktowość i żywość wyobraźni” (Zygmunt Mysłakowski),
„zdolności sugestywne” (Mieczysław Kreutz), „zdatność wychowawcza” (Stefan
Baley). Można uznać, że Dawidowa „miłość dusz ludzkich” w „szkole twórczej”
jest szczególnie wyeksponowana przez Henryka Rowida, to od niej uzależnił on
powodzenie wszelkich działań dydaktyczno‑wychowawczych.
Przypomnienie rozważań nad istotą nauczycielstwa wydaje się szczególnie
ważne w obliczu przemian kulturowych i edukacyjnych ostatnich lat, gdy daje
się odczuć, że słabnie społeczne zainteresowanie stanem świadomości i poczucia
misji publicznej nauczyciela. Na pierwszy plan wysuwają się dyskusje dotyczące
położenia ekonomicznego tej grupy społecznej oraz biurokratyzacji wykonywania
zawodu (stopnie awansu zawodowego nauczycieli). Osobowe dowartościowanie
etosu nauczyciela, jako jednostki, uległo znacznemu osłabieniu. Właśnie dlatego pedeutologiczne przesłania „szkoły twórczej” powinny być dla współczesnego
nauczyciela – wychowawcy źródłem osobotwórczej inspiracji prowadzącej do
samodoskonalenia. Miejmy nadzieję, że nie straci na aktualności przesłanie, iż
„dobroć człowieka jest największą wartością, jest wprost bezcennym skarbem na
świecie […] jest też jedną z podstawowych właściwości dobrego nauczyciela –
wychowawcy”60, a „miłość dusz” ludzkich, dostosowana do współczesnych czasów,
przyświecać będzie nadal pracy pedagogicznej nauczycieli.
60
M. Grzegorzewska, Listy do młodego nauczyciela, cykl pierwszy, Warszawa 1957, s. 43.