Prof. dr hab. inż. Monika Hardygóra ŻYCIORYS Z Politechniką
Transkrypt
Prof. dr hab. inż. Monika Hardygóra ŻYCIORYS Z Politechniką
Prof. dr hab. inż. Monika Hardygóra ŻYCIORYS Z Politechniką Wrocławską związana jestem przez całe moje dorosłe życie. Tutaj skończyłam Wydział Górniczy, tutaj również uczył się mój mąż Roman, wtedy student Wydziału Inżynierii Sanitarnej, tutaj także doktoryzowałam się i tu miałam przyjemność naukowej współpracy z moim mentorem – profesorem Tadeuszem Żurem – twórcą polskiej szkoły przenośników taśmowych. Karierę naukową kontynuowałam we Freibergu, gdzie obroniłam habilitację na Wydziale Nauk Technicznych w Akademii Górniczej oraz w Krakowie, w którym Rada Wydziału Górniczego AGH wnioskowała dla mnie o tytuł profesora. Na stanowisku profesora zwyczajnego pracuję od sześciu lat. Wspomniane doświadczenia procentują do dzisiaj, przynoszącą pożytek Politechnice współpracą z tymi uczelniami. Moje zainteresowania naukowe to badania teoretyczne i eksperymentalne w zakresie taśm przenośnikowych i ich połączeń. Jestem autorem lub współautorem ponad 160 prac, w tym 2 książek oraz ponad 200 prac badawczych wykonanych na potrzeby przemysłu, głównie wydobywczego. Jednym z ostatnich moich sukcesów było to, że opracowana przez kierowany przeze mnie zespół ekologiczna technologia łączenia taśm przenośnikowych została wdrożona w kopalni Bełchatów, dzięki czemu kopalnia otrzymała nagrodę Ekolidera 2007. Wielką osobistą radość przyniosło mi zorganizowanie Laboratorium Transportu Taśmowego, którego jestem kierownikiem, a które od trzech lat jest laboratorium akredytowanym PCA. Podczas pracy w Politechnice odbywałam kilkakrotnie staże naukowe i przemysłowe w kraju i za granicą. Roczne staże odbyłam w Uniwersytecie w Hannowerze i Uniwersytecie w Newcastle, w Australii. W roku 1989 pracowałam w Kopalni Węgla Brunatnego "Bełchatów", gdzie uzyskałam zatwierdzenia dozoru górniczego. Prowadziłam wykłady z transportu przenośnikowego w uniwersytetach: Newcastle (Australia), Cagliary (Włochy), w Hanowerze, w Akademii Górniczej we Freibergu, oraz na europejskim kursie EGEC. W międzyczasie uzyskałam też stopień generalnego dyrektora górniczego. W Politechnice Wrocławskiej przeszłam przez wszystkie stopnie kariery naukowej od doktoranta do prof. zwyczajnego, wszystkie stanowiska akademickie od kierownika zakładu i kierownika laboratorium, po dyrektora instytutu, dziekana i prorektora. W Senacie Politechniki zasiadam nieprzerwanie od 15 lat. W tym czasie byłam m.in. przewodniczącą komisji ds. badań naukowych i wiceprzewodniczącą dwóch innych komisji. Mimo niechęci do oceniania i osądzania innych ludzi, zgodziłam się także pełnić funkcję przewodniczącej uczelnianej komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli akademickich. Na swoim macierzystym wydziale byłam także koordynatorem studiów doktoranckich, pełnomocnikiem ds. programów międzynarodowych oraz przewodniczącą wydziałowej Komisji Jakości Kształcenia. Te zdobywane krok po kroku doświadczenia nauczyły mnie samokontroli, rzetelności, wytrwałości w dążeniu do celu, odporności na stres, a nade wszystko umiejętności pracy z ludźmi i kierowania zespołami. Staram się także pracować w różnych gremiach mogących mi pomóc w naukowym rozwoju i takich, w których udział może przysłużyć się Politechnice. Trzecią kadencję jestem członkiem Komitetu Górnictwa PAN. Obecnie jestem również członkiem prezydium Komitetu oraz członkiem Sekcji Mechanizacji Górnictwa i Sekcji Górnictwa Odkrywkowego. W latach 1999 – 2006 byłam członkiem komisji Nagród Prezesa Rady Ministrów, gdzie przewodniczyłam zespołowi IV ds. nagród za wybitne osiągnięcia naukowo-techniczne. W kadencji 1996-2002 byłam członkiem Komisji ds. Bezpieczeństwa przy Prezesie Wyższego Urzędu Górniczego. W KBN-ie a obecnie w MNiSzW pełniłam i pełnię szereg funkcji: pracowałam w sekcjach PO-4 , T-12, byłam w zespołach do projektów celowych, byłam w zespołach oceniających realizacje projektów, obecnie jestem członkiem zespołu interdyscyplinarnego do programu WKP SPO ze środków strukturalnych. W Urzędzie Marszałkowskim jestem członkiem komitetu monitorującego Regionalnego Programu Operacyjnego. Staram się także być aktywna na forum międzynarodowym. Jestem członkiem między innymi: Światowego Towarzystwa Profesorów Górników - Society of Mining Professors, Europejskiego Towarzystwa Profesorów Transportu - Europäische Konferenz Fördertechnik Professoren, amerykańskiego Society of Mining, Metallurgy, and Exploration, oraz niemieckiego towarzystwa naukowego Leibniz-Sozietät w Berlinie jak również SITG, PTMTiS oraz Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Ponadto jestem współorganizatorem i koordynatorem Europejskiego programu edukacyjnego EGEC (European Geotechnical and Environmental Course) . Członkiem komitetu sterującego FEMP (Federation of European Mineral Programs) federacji europejskich programów edukacyjnych w zakresie nauk górniczych i geologicznych. W 2004 roku byłam organizatorem światowej konferencji Mine Planing and Equipment Selection a pięciokrotnie wiceprzewodniczącą tej konferencji w Indiach, Kanadzie, Australii, Tajlandii i Włoszech. W ubiegłym roku koordynowałam organizację wrocławskiej konferencji Europejskiego Stowarzyszenia Uniwersytetów (EUA) z udziałem ponad 300 rektorów z całego kontynentu – była to największa impreza akademicka w historii naszego kraju. Gdy teraz czytam ten swój życiorys, to mam wrażenie, że jest w nim wspomnianych tyle zajęć, tyle funkcji i dokonań, że aż brzmi to niewiarygodnie – ale to wynika z prostego faktu – ja uwielbiam aktywność, a najlepiej czuję się w wirze zajęć. Nawet gdy wypoczywam, to intensywnie – zwiedziłam ponad siedemdziesiąt krajów na pięciu kontynentach, wspięłam się na pięć pięciotysięczników: w Himalajach, Andach i środkowej Afryce. Nurkowałam na sześciu rafach koralowych, a co roku staram się choć chwilę spędzić na nartach. Moi znajomi śmieją się ze mnie, że swoją energią mogłabym obdzielić kilka osób i co chwila robię lub osiągam coś, co pozornie wydaje się niemożliwe. Tyle, że w moim przypadku takie niemożliwe wyzwania określają sens mego życia.