D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

Sygn. akt II K 772/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 sierpnia 2013r.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Beata Chojnacka Kucharska
Protokolant Grzegorz Kosowski
po rozpoznaniu w dniu 27.08.2013r.
s p r a w y J. K.
córki M. i G. zd. J.
urodzonej dnia (...) w O.
oskarżonej o to, że:
w dniu 03 października 2012 roku w miejscowości K., woj. (...) doprowadziła L. W. do niekorzystnego rozporządzenia
własnym mieniem w kwocie 310 złotych, w ten sposób, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
wprowadziła ją w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży za pośrednictwem serwisu aukcyjnego
allegro.pl telefonu komórkowego Samsung G. A. o wartości 300 złotych, nie wysłała przedmiotu transakcji, albowiem
nie posiadała go, ani też nie zwróciła otrzymanych pieniędzy, powodując straty w łącznej kwocie 310 złotych na szkodę
L. W.
tj. o czyn z art. 286 § 1 kk
I. oskarżoną J. K. uznaje za winną tego, że: w dniu 03 października 2012 roku w miejscowości K., woj. (...) działając
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła L. W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w
kwocie 310 złotych, w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży za
pośrednictwem serwisu ogłoszeniowego internetowego „Tablica.pl” telefonu komórkowego Samsung G. A. o wartości
300 złotych oraz kosztów przesyłki tego telefonu w wysokości 10 zł., a po wysyłaniu na wskazany przez nią rachunek
bankowy umówionej kwoty 310 zł., nie wysłała przedmiotu transakcji i nie zamierzała go wysłać, ani też nie zwróciła
otrzymanych pieniędzy, powodując straty w łącznej kwocie 310 złotych na szkodę L. W. tj. występku z art. 286 § 1
k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i na mocy art. 33
§ 2 k.k. wymierza jej karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokości jednej stawki dziennej
grzywny na 10 (dziesięć) złotych;
II. na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej
J. K. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;
III. na mocy art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżoną J. K. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;
IV. na mocy art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżoną J. K. do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej
w okresie próby;
V. na mocy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.
R. B. kwotę 540 zł. tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oraz należny od tej kwoty podatek od towarów
i usług w wysokości 124,20zł.;
VI. na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną J. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan
faktyczny:
Oskarżona J. K. zaoferowała do sprzedaży telefon komórkowy marki S. (...) na portalu internetowym ogłoszeniowym
„Tablica.pl”. Telefon ten zaoferowała do sprzedaży za kwotę 300 zł. Oskarżona nie miała zamiaru sprzedać tego
telefonu. Pokrzywdzona L. W. zainteresowała się zakupem takiego telefonu dla syna i w dniu 30 września 2012r.
skontaktowała się z oskarżoną drogą mailową, kierując korespondencję na adres mailowy wskazany przez sprzedającą.
Poprosiła wówczas o zdjęcia telefonu oferowanego do sprzedaży i owe zdjęcia zostały jej mailem przez oskarżoną
przesłane. Po ich uzyskaniu, z uwagi na to, iż oskarżona nie była zarejestrowana jako sprzedawca na Allegro, by
potwierdzić jej dane osobowe i tym samym uniknąć oszustwa na swoją szkodę, poprosiła oskarżoną o przesłanie jej
kserokopii dowodu osobistego. Oskarżona przesłała mailem skan swego dowodu osobistego uwiarygodniając się w ten
sposób jako sprzedający. Po uzyskaniu skanu dowodu osobistego nadesłanego przez oskarżoną w dniu 03 października
2012r. L. W. uznając, iż sprzedająca jest wiarygodna, zdecydowała o zakupie telefonu komórkowego za kwotę 300
zł. W korespondencji mailowej ustalono, iż oskarżona nie wyśle telefonu bez uprzedniego uzyskania pieniędzy na
konto, stąd też ustalono, iż kwota 300 zł. stanowiąca cenę telefonu i 10 zł. tytułem kosztów nadania przesyłki zostaną
wysłane na rachunek bankowy oskarżonej, co pokrzywdzona zrobiła w dniu 03 października 2012r. Mimo przesłania
na rachunek bankowy oskarżonej kwoty 310 zł., oskarżona nie wysłała pokrzywdzonej telefonu komórkowego, gdyż
od początku nie miała zamiaru wywiązać się z zawartej umowy. Ponieważ telefon nie dotarł do pokrzywdzonej,
pokrzywdzona i jej syn wielokrotnie telefonowali do oskarżonej z zapytaniem o przyczyny nienadesłania telefonu.
W trakcie rozmów telefonicznych oskarżona początkowo mówiła, że telefon wysłała, a za opóźnienie w doręczaniu
przesyłki winę ponosi Poczta. Po kilku tygodniach zobowiązała się do zwrotu pieniędzy. Ponieważ ani telefon, ani
pieniądze nie zostały zwrócone, w listopadzie 2012r. pokrzywdzona zawiadomiła organy ścigania o zaistniałej sytuacji,
a kopię tego pisma przesłała oskarżonej. Także i to nie spowodowało zwrotu pieniędzy, które oskarżona zwróciła w
trakcie toczącego się postępowania przygotowawczego, w dniu 25 stycznia 2013r.
Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonej J. K. k. 27,
• zeznania świadka L. W. k. 4, k. 30v., k. 74v.-75,
• zawiadomienie k. 1,
• kserokopia dowodu osobistego k. 5,
• wydruk korespondencji mailowej k. 6-8,
• informacja z Banku (...) k. 9,
• dowód wpłaty k. 28.
Oskarżona J. K. była uprzednio dwukrotnie karana za występki z art. 286 § 1 kk.
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 02 grudnia 2010r. za przestępstwo z art. 286 § 1 kk popełnione w
dniu 26 maja 2010r. wymierzono oskarżonej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
wykonania kary na okres próby wynoszący 3 lata oraz orzeczono obowiązek naprawienia szkody.
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie z dnia 09 czerwca 2011r. sygn. akt II K 182/11 za popełnienie 18 przestępstw z
art. 286 § 1 kk wymierzono oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary
na okres próby wynoszący 2 lata oraz orzeczono obowiązki naprawienia szkody. Przestępstwa te zostały popełnione
w okresie od stycznia 2010r. do sierpnia 2010r.
Dowód: - dane o karalności oskarżonej J. K. k. 18,
- odpis wyroków k. 20 – 23, k. 24.
Oskarżona J. K. ma 26 lat. Ma średnie wykształcenie, obecnie utrzymuje się z zasiłku dla osób bezrobotnych. Ma na
utrzymaniu dziecko w wieku 4 lat, na które uzyskuje alimenty w wysokości 350 zł.
Dowód: - dane osobowo-poznawcze oskarżonej J. K. k. 46, k. 26.
Oskarżona J. K. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym (k. 27) nie przyznała się do popełnienia
zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że w 2012r. wystawiła do sprzedaży za pośrednictwem portalu internetowego
„Tablica.pl” telefon komórkowy Samsung G. (...), wyjaśniła przy tym, iż nie pamięta, w jakiej dacie to miało
miejsce. Wskazała, iż telefon ten zakupiła L. W. za kwotę 300 zł. i dodatkowo uiściła ona koszt przesyłki 10 zł.
Oskarżona podała, że nie pamięta okoliczności tej transakcji. Wyjaśniła, iż od pokrzywdzonej otrzymała 310 zł.
Wyjaśniła także, że nie pamięta, czy po przesłaniu jej pieniędzy, pokrzywdzona kontaktowała się z nią w związku
z niewysłaniem przesyłki. Podała, iż nie wysłała pokrzywdzonej telefonu, bo miała problemy finansowe, utraciła
mieszkanie z powodu niespłacenia kredytu hipotecznego, jak i problemy małżeńskie, rozwiodła się z mężem w grudniu
2012r. To spowodowało, że zapomniała o tej transakcji. Podała także, iż ten telefon zaoferowany pokrzywdzonej do
sprzedaży, sprzedała innej osobie, lecz nie pamięta ani komu, ani kiedy. O tej sprawie przypomniała sobie dopiero,
jak była przesłuchiwana w sprawie w charakterze świadka i wtedy postanowiła oddać pokrzywdzonej pieniądze, bo
nie zamierzała jej oszukać. Pieniądze te musiała uzbierać i dlatego wysłała je w dniu 25 stycznia 2013r.
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnienia oskarżonej J. K. zasługują na wiarygodność jedynie w nieznacznym zakresie, mianowicie w tej części,
w której oskarżona wskazała, iż za pośrednictwem Internetu, poprzez portal „Tablica.pl” oferowała do sprzedaży
posiadany przez nią telefon Samsung G. (...) za kwotę 300 zł., jak i co do faktu przesłania pieniędzy w kwocie 310 zł.
przez L. W. tytułem zakupu telefonu i kosztów przesyłki i zwrotu tej sumy w dniu 25 stycznia 2013r. Owe okoliczności
znajdują potwierdzenie zarówno w zeznaniach pokrzywdzonej L. W., jak i pozostałych dokumentach ujawnionych na
rozprawie, stąd też brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonej w tej części. Sąd uznał
natomiast, iż wyjaśnienia oskarżonej, jakoby nie miała zamiaru oszukać pokrzywdzonej, a o tej transakcji zapomniała,
przypomniawszy sobie o niej dopiero w momencie przesłuchania jej w charakterze świadka, są niewiarygodne.
O zamiarze wprowadzenia w błąd kupującej co do realizacji umowy kupna – sprzedaży świadczy niezbicie fakt, iż
oskarżona J. K. nie wysłała zamawiającej L. W. telefonu, mimo zapłacenia przez nią ceny telefonu oraz kosztów
przesyłki. To, iż kwota ta została uiszczona na rachunek bankowy oskarżonej nie było kwestionowane przez
oskarżoną w trakcie procesu, nadto znajduje potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej oraz dowodzie z pewnością
zasługującym na uznanie za dowód obiektywny, mianowicie informacji z banku (k. 9), w którym oskarżona miała
rachunek bankowy. Na wydruku transakcji dokonanych na rachunku bankowym oskarżonej widnieje zapis o
dokonanej wpłacie kwoty 310 zł. Gdyby nie było jej zamiarem oszukanie pokrzywdzonej, z pewnością telefon ten by
wysłała, skoro była w jego posiadaniu. Nic bowiem nie stało na przeszkodzie, by nadać przesyłkę do pokrzywdzonej.
Argumenty, które mają przekonać o braku oszukańczego zamiaru po stronie oskarżonej są niewiarygodne także
z uwagi na to, że są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiką, są przy tym sprzeczne z relacją
pokrzywdzonej. Pokrzywdzona L. W. kategorycznie i konsekwentnie w toku całego postępowania wskazała, iż zarówno
ona, jak i jej syn, kontaktowali się wielokrotnie telefonicznie z oskarżoną pytając o przyczyny niedotarcia przesyłki.
Początkowo oskarżona twierdziła, że telefon wysłała obciążając za nieterminowość dostarczenia telefonu Pocztę,
później zobowiązała się do zwrotu pieniędzy. Skoro pokrzywdzona i jej syn wielokrotnie rozmawiali z oskarżoną
o telefonie i pieniądzach, tym samym nie sposób przyjąć, by oskarżona zapomniała o tej transakcji. Już to daje
podstawy do podważenia jej relacji, jakoby zapomniała o tej transakcji i stąd nie przesłała telefonu. Zeznania
pokrzywdzonej L. W. zasługują natomiast na uznanie w całości za wiarygodne jako, że są spójne z dowodami z
dokumentów, jak i są konsekwentne, logiczne. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by owe zeznania choćby w części
zakwestionować. Pokrzywdzona nie miała przy tym żadnego interesu w tym, by zeznawać nieprawdziwie na temat
przebiegu transakcji i następnie kontaktów z oskarżoną dotyczących tej transakcji. Oskarżona była przesłuchana
w charakterze świadka w dniu 27 grudnia 2012r., zatem po upływie zaledwie kilkunastu tygodni od otrzymania
od pokrzywdzonej pieniędzy. W między czasie wielokrotnie rozmawiała z pokrzywdzoną i jej synem o przesyłce
telefonu lub pieniędzy. Ponadto w dniu 12 grudnia 2012r. przysłała SMS pokrzywdzonej z przeprosinami. Powyższe
przeczy temu, by dopiero przesłuchanie jej w charakterze świadka przypomniało jej o tym zdarzeniu. Skoro, jak
podała oskarżona, była wówczas w bardzo trudnej sytuacji finansowej, to tym bardziej realnie odczuwalna dla niej
była kwota 310 zł., która wpłynęła na jej rachunek bankowy. Kwotę tę musiała zauważyć na rachunku bankowym,
skoro pieniądze te wydała, o czym świadczy fakt, iż bezpośrednio po przesłuchaniu jej w charakterze świadka,
nie była w stanie zwrócić pieniędzy, gdyż ich nie miała; musiała tę kwotę uzbierać. To także świadczy o tym, iż
pamiętała o owej transakcji, gdyż rozdysponowała pieniądze pochodzące właśnie z tej transakcji. Z doświadczenia
życiowego wynika, iż osoba w trudnej sytuacji finansowej bardzo dokładnie kontroluje swoje pieniądze: wpływy,
wydatki, stąd też z pewnością wie, jaką kwotą dysponuje i skąd pojawiają się na jej rachunku pieniądze. Gdyby
oskarżona nie kierowała się oszukańczym zamiarem, z pewnością nie rozdysponowałaby tych pieniędzy i z pewnością
od razu by je zwróciła. Fakt wpływu kwoty 310 zł. na konto nie mógł być w takich okolicznościach niezauważony
przez oskarżoną. Ponadto argumentacja oskarżonej jest całkowicie nielogiczna. Oskarżona nie prowadziła wówczas
sklepu internetowego, sprzedaż telefonu miała charakter incydentalny, tak więc skoro wystawiła go do sprzedaży
i prowadziła intensywną korespondencję mailową co do jego sprzedaży wymieniając wiele maili z pokrzywdzoną,
to znaczy, że nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym byłoby ustalenie, że zapomniała o tej transakcji
tuż po zakończeniu korespondencji mailowej z pokrzywdzoną, praktycznie już następnego dnia. Wtedy bowiem ten
telefon miała wysłać. Ponadto o oszukańczym zamiarze oskarżonej świadczy to, iż telefon ten faktycznie sprzedała, jak
wyjaśniła, jednak innej osobie. Powyższe świadczy niezbicie o tym, iż oskarżona wprowadziła w błąd pokrzywdzoną
co do zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży telefonu. Na zamiar oszukańczy wskazuje także to, że oskarżona
początkowo okłamywała pokrzywdzoną i jej syna podając jako przyczynę niedoręczenia telefonu opieszałość Poczty, co
było argumentem rzeczowym i prawdopodobnym, jednakże skutecznym i realnym tylko przez pierwsze dni. Dopiero
gdy w ten sposób J. K. nie mogła dalej logicznie uzasadnić braku przesyłki, zadeklarowała zwrot pieniędzy, przy
czym pieniędzy tych przez wiele tygodni nie zwracała. W tych okolicznościach oszukańczy zamiar oskarżonej co do
realizacji umowy kupna – sprzedaży nie może budzić wątpliwości. Wniosków takich podważyć skutecznie nie może to,
że oskarżona faktycznie posiadała telefon oferowany do sprzedaży. Sprzedała go bowiem, jak wyjaśniła, innej osobie,
nie zaś pokrzywdzonej, która wysłała jej za ten telefon pieniądze pokrywając także koszty przesyłki telefonu.
W świetle powyższych dowodów i ich oceny, nie budzi wątpliwości zarówno zamiar, jak i sprawstwo oskarżonej J. K.
w zakresie przypisanego jej występku. Oskarżona nie miała zamiaru, zawierając umowę, wywiązać się z warunków
umowy kupna – sprzedaży. Celem oskarżonej było wyłącznie uzyskanie pieniędzy od nabywcy pod pretekstem, iż
oskarżona prześle zamawiającej zakupiony towar. Wprowadziła ona zatem pokrzywdzoną w błąd co do zamiaru
realizacji warunków zawartej umowy, jej celem było wyłącznie osiągniecie korzyści majątkowej, a sposób działania
oskarżonej spowodował niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzoną w wysokości 310 zł. L. W.
była przeświadczona o uczciwych zamiarach sprzedającej. Oskarżona obejmowała swoją świadomością i zamiarem
kierunkowym to, że wprowadza pokrzywdzoną w błąd oraz to, iż w ten sposób doprowadza pokrzywdzoną do
niekorzystnego rozporządzania mieniem (podobnie: wyrok SN z dnia 06.11.2003r., sygn. akt II KK 9/03, LEX 83773,
wyrok SA w Białymstoku z dnia 06.12.2012r., sygn. akt AKa 180/12, LEX 1259659, wyrok SA w Gdańsku, z dnia
10.01.2013r., sygn. akt II AKa 439/12, LEX 1267213). Tym samym oskarżona swoim zachowaniem wypełniła wszystkie
znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk. Dla ustalenia, czy oskarżona wypełniła wszystkie znamiona przestępstwa
oszustwa obojętnym jest przy tym fakt, że po zawarciu umowy i monitach ze strony pokrzywdzonej oraz jej syna,
oskarżona zwróciła pokrzywdzonej 310 zł. Dla bytu przestępstwa oszustwa istotnymi są bowiem tylko te okoliczności,
które istniały w chwili czynu, nie zaś te, które powstały później (podobnie: wyrok SA w Krakowie z dnia 12.11.1998r.,
sygn. akt II AKa 199/98, opubl. KZS 1998/12/33).
Sąd uznał przy tym, iż czyn przypisany oskarżonej nie stanowi wypadku mniejszej wagi – art. 286 § 3 kk. O
przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują bowiem przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu ze szczególnym
uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw (podobnie: wyrok SN
z dnia 09 10.1996 r., sygn. akt V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). Wśród znamion strony przedmiotowej
istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania
sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas,
miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony
podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy. Stopień społecznej szkodliwości
czynu jest podstawowym kryterium oceny, czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi
(podobnie: wyrok SA we Wrocławiu z dnia 29.09.2010r., sygn. akt II AKa 270/10, LEX 621279). Oceniając stopień
społecznej szkodliwości czynu oskarżonej Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk tj. rodzaj
i charakter naruszonego przez oskarżoną dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia
przez oskarżoną przestępstwa, a także postać zamiaru, jej motywację. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu
oskarżonej była znaczna. Na taką ocenę społecznej szkodliwości czynu oskarżonej wpływ mało to, iż oskarżona
przestępstwa oszustwa dopuściła się poprzez wprowadzenie pokrzywdzonej w błąd, a zatem sposób najbardziej
wyrafinowany spośród sposobów popełnienia przestępstwa oszustwa. Oskarżona dokładnie zaplanowała popełnienie
przestępstwa oszustwa, przygotowała się do jego popełnienia, tym samym działa z premedytacją. Zamiar popełniania
przestępstwa nie był nagły lecz powstał na długo przed popełnieniem przestępstwa. Świadczy o tym to, iż od 30
września 2012r. do 03 października 2012r. oskarżona prowadziła korespondencję mailową z pokrzywdzoną, na prośbę
pokrzywdzonej przesłała jej skany zdjęć telefonu, dokumentów telefonu, w ten sposób wykazując, iż rzeczywiście
ów telefon posiada, stwarzając pozory, że nie zamierza pokrzywdzonej oszukać. Na prośbę pokrzywdzonej przesłała
jej następnie skan swego dowodu osobistego. Te dokumenty miały przekonać i przekonały pokrzywdzoną o tym,
iż oskarżona jest uczciwym sprzedawcą. To świadczy o działaniu oskarżonej z premedytacją, jej nieustępliwości
w dążeniu do celu, dużym nasileniu złej woli, a wręcz zuchwałości. Nie było dla niej żadnym hamulcem to,
że kupująca sprawdza i weryfikuje jej dane, sprawdza ją pod katem uczciwości. Wysyłając żądane dokumenty
oskarżona celowo, świadomie, wytworzyła mylne wyobrażenie u pokrzywdzonej o swej uczciwości i konsekwentnie
realizowała przestępczy proceder. Oskarżona wykorzystała przy tym Internet, dający poczucie anonimowości i poprzez
to ułatwiający dokonanie przestępstwa oszustwa, narzędzie często wykorzystywane do popełniania podobnych
przestępstw. Odczucie szkody przez pokrzywdzoną było duże, gdyż została oszukana mimo podjęcia wszelkich
możliwych starań, by uniknąć bycia ofiarą, zachowania wszelkich środków ostrożności przy zawieraniu umów przez
Internet. Odczucia tego nie zmienił fakt, iż jeśli chodzi o szkodę materialną, to dla pokrzywdzonej i jej rodziny nie
była dotkliwie odczuwalna. Poczucia krzywdy nie zmienił także fakt, iż pieniądze zostały pokrzywdzonej zwrócone
w dniu 25 stycznia 2013r., a pokrzywdzona została przeproszona, albowiem jak słusznie wskazała pokrzywdzona,
nastąpiło to dopiero po zawiadomieniu organów ścigania, zatem dopiero pod presją postępowania karnego. Nie
było to więc wyrazem skruchy oskarżonej za swój czyn. Gdyby tak bowiem było, oskarżona starałaby się szkodę
naprawić wcześniej, choćby w ratach i z pewnością wcześniej wystosowałaby swoje przeprosiny, a nie dopiero
po poinformowaniu jej przez pokrzywdzoną o skierowaniu do organów ścigania zawiadomienia o podejrzeniu
popełnienia przestępstwa. Kryterium rozmiaru szkody wyrządzonej przestępstwem jest jednym z wielu, który wpływa
na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu. Nie jest w żadnym razie kryterium decydującym dla czynienia tych
ustaleń. W literaturze i orzecznictwie sądów wskazuje się, że sama wartość przedmiotu czynności wykonawczej nie ma
decydującego znaczenia przy ocenie wypadku mniejszej wagi, a wypadek mniejszej wagi nie może być utożsamiany
z małą wartością mienia, przeciwko któremu skierowany jest czyn sprawcy. Podstawowym kryterium oceny jest
stopień społecznej szkodliwości czynu (podobnie: wyrok SN z 11 maja 1971 r., sygn. akt V KRN 147/71, niepubl.).
Faktem jest, iż szkoda materialna wyrządzona przestępstwem nie jest duża, bo stanowi 310 zł., jednakże nie jest
to wystarczające do przyjęcia wypadku mniejszej wagi w świetle okoliczności wskazanych powyżej, a mianowicie
istotnej roli oskarżonej w przestępstwie, wysokiego natężenia złej woli, zuchwałości, premedytacji w działaniu,
przygotowania się do popełnienia przestępstwa, nieustępliwości w realizacji przestępstwa, działaniu polegającym
na wprowadzeniu pokrzywdzonej w błąd, odczucia szkody przez pokrzywdzoną (podobnie: wyrok SA w Łodzi z
dnia 14.02.2013r., sygn. akt II AKa 299/12, LEX nr 1280499). Istota wypadku mniejszej wagi sprowadza się
bowiem do szczególnej charakterystyki zachowania, realizującego wszystkie znamiona przestępstwa określone w typie
podstawowym, która sprawia, że taki czyn sprawcy stanowi przestępstwo zasługujące na łagodniejsze potraktowanie.
Wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że z jednej
strony sam czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości, z drugiej zaś jego sprawca nie jest
na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa, aby stosować w stosunku do niego zwykłą karę przewidzianą za zrealizowane
przez niego przestępstwo. Tymczasem z odpisów wyroków załączonych do akt sprawy wynika, iż oskarżona dopuściła
się aż 19 przestępstw podobnych, popełnionych w identyczny sposób, co czyn przypisany wyrokiem (odpisy wyroków
k. 20-23, k. 24). W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd nie znalazł żadnego uzasadnienia dla przyjęcia wypadku
mniejszej wagi.
Sąd uznał, iż stopień winy oskarżonej także zasługuje na uznanie za wysoki, za czym przemawia nieustępliwość w
działaniu, premedytacja, zaplanowanie przestępczego działania i realizowanie go w etapach.
Przy wymiarze oskarżonej kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k.
Orzekając wobec oskarżonej karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy, Sąd miał na uwadze wysoki stopień
społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, wysoki stopień winy, rozmiar wyrządzonej szkody, fakt, iż szkoda została
naprawiona. Na taki wymiar kary miała wpływ także uprzednia karalność oskarżonej. Sąd uznał przy tym, iż
względem oskarżonej, mimo uprzedniej dwukrotnej karalności, istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna i nie
jest konieczne oddziaływanie resocjalizacyjne na oskarżoną w warunkach izolacyjnych. Sąd przeświadczenie takie
nabrał w oparciu o jej aktualną sytuację rodzinną oraz dane zawarte w opinii sądowo-psychiatrycznej. Sąd miał
na uwadze także i to, że oskarżona przestępstwa oszustwa dopuściła się po upływie około 2 lat od popełnienia
przestępstw, za które została skazana prawomocnymi wyrokami. Sąd warunkowo zawieszając oskarżonej wykonanie
kary pozbawienia wolności uznał, iż orzeczona kara spełni swe cele. Jednakże zważywszy na to, iż oskarżona była
już wcześniej dwukrotnie karana za przestępstwa oszustwa popełnione w identyczny sposób, a czynu tego dopuściła
się w okresie próby zakreślonym dwoma wyrokami, Sąd uznał, iż okres próby winien być długi, stąd też określił go
na 5 lat. Tak długi okres próby wyznaczony względem oskarżonej pozwoli na zweryfikowanie postawy oskarżonej.
Ponadto, by w sposób prawidłowy ukształtować postawę oskarżonej, Sąd zobowiązał oskarżoną w okresie próby do
podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej. Sąd uznał także za zasadne, by nad oskarżoną w okresie próby
dozór sprawował kurator, który na bieżąco będzie kontrolował zachowanie oskarżonej i pomagał jej w kształtowaniu
prawidłowych postaw społecznych, mobilizował do zmiany życia i niepopełniania przestępstw, w tym przy użyciu
Internetu, w przyszłości.
Z uwagi na to, iż kara pozbawienia wolności została orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a
oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i korzyść taką osiągnęła, mając na uwadze to, by oskarżona
nie czuła się bezkarnie, bowiem już wcześniej dopuściła się aż 19 przestępstw podobnych, popełnionych w podobny
sposób, a orzeczone wówczas kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie przyniosły
oczekiwanego efektu, Sąd orzekł wobec oskarżonej karę 50 stawek dziennych grzywny, co odpowiada zarówno winie,
jak i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną występku, ustalając wysokość jednej stawki dziennej
grzywny na 10 zł., a kierując się przy tym aktualną sytuacją finansową oskarżonej oraz koniecznością łożenia na
utrzymanie jednego dziecka. Sąd karę grzywny wymierzył w oparciu o art. 33 § 2 kk nie dopatrując się ani szczególnych
względów, bądź okoliczności z art. 58 § 2 kk, które mogłyby stanowić powody, dla których celowym i sprawiedliwym
byłoby odstąpienie od orzeczenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej i w sytuacji, gdy oskarżona z popełnionego przestępstwa taką korzyść faktycznie
odniosła (podobnie wyrok SA w Katowicach z dnia 30.10.2007r., sygn. akt II AKa 297/07, LEX nr 370417). Oskarżona
wprawdzie obecnie nie uzyskuje dochodów z tytułu pracy, jednakże jest osobą młodą, która już wcześniej podejmowała
zatrudnienie, nie ma żadnych przeciwwskazań do pracy, na jej utrzymaniu pozostaje tylko jedno dziecko, na które są
zasądzone alimenty w wysokości 350 zł., zatem ta sytuacja uzasadnia przekonanie, że oskarżona jest w stanie karę
grzywny w orzeczonym wymiarze uiścić.
Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt
1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na
rzecz ustanowionego oskarżonej obrońcy z urzędu kwotę 540 zł.. wobec złożonego w tym zakresie wniosku obrońcy,
uwzględniając, to, iż obrońca został ustanowiony oskarżonej w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego
w formie dochodzenia (180 zł.) i brał udział w rozprawie (360 zł.), a koszty obrony nie zostały na rzecz obrońcy
uiszczone. Nadto Sąd zasądził na rzecz obrońcy oskarżonej, w oparciu o § 2 ust. 3 cyt. powyżej Rozporządzenia, należny
od tej kwoty podatek od towarów i usług.
Aktualnie oskarżona J. K. utrzymuje się z zasiłku dla osób bezrobotnych, na jej utrzymaniu pozostaje jedno dziecko,
na które są zasądzone alimenty. Mając na uwadze także to, że Sąd orzekł wobec oskarżonej karę grzywny obok
kary pozbawienia wolności, okoliczności powyższe dały podstawę do zwolnienia oskarżonej w całości od ponoszenia
kosztów sądowych uznając, iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 624 § 1 kpk mianowicie, że ich uiszczenie byłoby
dla oskarżonej zbyt uciążliwe.