gry i zabawy wspomagające nauczanie piłki koszykowej

GRY I ZABAWY WSPOMAGAJĄCE NAUCZANIE PIŁKI
KOSZYKOWEJ
I. WSTĘP
Koszykówka jest grą cieszącą się bardzo duŜą
popularnością wśród dzieci i młodzieŜy. Atrakcyjność jej
sprawiła, Ŝe stała się bardzo popularna na całym świecie.
Celem jej jest przede wszystkim stworzenie warunków do
wyŜycia
ruchowego
i
wszechstronnego
rozwoju
motorycznego młodego człowieka. W początkowym
okresie nauczania koszykówki waŜne jest aby nie
naduŜywać mało atrakcyjnej i nuŜącej formy ścisłej,
zastępując ja atrakcyjnymi dla dzieci grami i zabawami,
które dają szerokie pole do indywidualnych poczynań uczestników, kształcąc uwagę,
koncentrację, szybką reakcję oraz rozwijając sprawność ruchową. Grom i zabawom
towarzyszy zwykle duŜe zaangaŜowanie uczuciowe i emocjonalne, co bardzo zbliŜa je
do sportu. Są przepełnione uczuciem nieskrępowanej radości i zadowolenia, przez co
forma ta jest akceptowana i lubiana przez dzieci. Umiejętnie i racjonalnie dawkowane
gry i zabawy mogą z powodzeniem na początkowym etapie nauczania zastąpić inne formy
ruchu.
II. OSWAJANIE Z PIŁKĄ
- w postawie krąŜenie piłki dookoła bioder
- w postawie krąŜenia piłki dookoła głowy
- w postawie krąŜenie piłki dookoła kolan
- w rozkroku, przenoszenie piłki po ósemce między nogami
- w postawie podrzut piłki - klaśnięcie - chwyt
- w postawie podrzut pikli - dotknięcie podłogi oburącz - chwyt piłki moŜna dokładać 2, 3
1
klaśnięcia)
- w postawie podrzut piłki - dotknięcie podłogi oburącz - chwyt piłki
- podrzut piłki z przodu nad głową, chwyt z tyłu za plecami
- w marszu przekładanie piłki między nogami, piłkę przekładamy od środka na zewnątrz
- w marszu tyłem przekładanie piłki między nogami
- siad rozkroczny - toczenie piłki opuszkami palców dookoła wyprostowanych w stawach
kolanowych nóg i dookoła tułowia
- w siadzie prostym przetaczanie piłki z prawej do lewej ręki przez wznos prostych nóg
w górę
- w leŜeniu tyłem przetaczanie piłki pod biodrami w leŜeniu tyłem wyrzut piłki w górę,
chwyt po przetoczeniu przez lewy lub prawy bark w postawie w rozkroku ręka prawa
trzyma piłkę z przodu między nogami, lewa z tyłu, puścić piłkę, zmienić układ rąk, złapać
piłkę
- w postawie w rozkroku trzymamy piłkę oburącz z przodu między nogami, puścić
piłkę i złapać j ą ponownie przekładając ręce równolegle za siebie
III. GRY I ZABAWWY DOSKONALĄCE TCHNIKĘ
PORUSZANIE SIĘ PO BOISKU
1. Berek plecami do linii. Drogą losowania wyznacza się kilku berków (jeden na 4-5
zawodników), a zadaniem ich będzie chwytanie pozostałych zawodników. Złapany
zmienia berka. Zawodnicy poruszają się po boisku do siatkówki w podany przez
prowadzącego sposób (postawa wysoka, krok dostawny itp.). Zawodnicy uciekając przez
cały czas powinni być zwróceni plecami do końcowej linii boiska, na połowie której się
znajdują. Inne ustawienie się zawodnika powoduje zmianę z berkiem. Zabawa trwa 2-3
minuty. Wygrywa zawodnik, który ani razu lub raz był berkiem. Pierwszym
zawodnikom, którzy rozpoczynali zabawę, roli berków nie wlicza się do oceny,
2. Sztafeta zawracana z zatrzymaniem.
Szkic sytuacyjny sztafety podano na rysunku 1. Na sygnał prowadzącego startują
2
pierwsi zawodnicy z druŜyn, kaŜdy wykonuje następujące zadania: bieg do linii
środkowej i prawidłowe zatrzymanie się, powrót w kierunku druŜyn i zatrzymanie się
na przedłuŜeniu linii rzutów wolnych, otrzymanie piłki od sędziego pomocnika i z
powrotem oddanie piłki, bieg i zatrzymanie się na przedłuŜeniu dalszej linii rzutów
wolnych, ponowny powrót na bliŜszą linię rzutów wolnych i wykonanie zadania piłką
jak poprzednio. Po podaniu piłki zawodnik wraca za linię startu, po przekroczeniu której
startuje kolejny zawodnik.
Uwagi metodyczne. Zawodnik doskonali zatrzymywanie się po szybkim biegu, zmianę
kierunków biegu oraz elementy chwytu i róŜnych sposobów podań, który ustala
prowadzący przed grą. Sztafetę powtarza się 2-3 razy.
Rys. 1
CHWYTY I PODANIA PIŁKI
1. Złap piłkę. Zabawę prowadzimy na Vz boiska do siatkówki. Liczba uczestników
dowolna. Zawodnicy kolejno odliczają i zapamiętują swoje numery. Zawodnik
oznaczony numerem l wchodzi z piłką do środka pozostali wiąŜą koło. Środkowy
podrzuca piłkę do góry wywołując jednocześnie dowolny numer zawodnika z obwodu.
Wywołany zawodnik wbiega do koła i chwyta piłkę z powietrza. Z kolei on wywołuje
dowolny numer zawodnika, itd. Za kaŜdy nieudany chwyt zawodnik otrzymuje punkt
3
karny. Zabawa trwa 2-3 minuty. Wygrywają zawodnicy bez punktów karnych.
Uwagi metodyczne. Zabawa jest przeznaczona dla
młodych
początkujących
zawodników. W zaleŜności od umiejętności naleŜy regulować odległość między
zawodnikiem środkowym a pozostałymi na obwodzie koła oraz określać wysokość
podrzucania piłki.
2. Kto dalej poda piłkę. Zabawę prowadzimy na boisku do koszykówki, piłka do
koszykówki dla kaŜdego uczestnika zabawy. Zawodnicy z piłkami ustawiają się na
linii końcowej boiska w odstępie 1-2 kroków od siebie. Na sygnał prowadzącego kaŜdy
wykonuje w określony sposób podanie w górę do przodu, tak aby po biegu mógł złapać
piłkę w powietrzu. Zawodnik, który po podaniu złapie piłkę najdalej wygrywa. Zabawę
powtarzamy kilkakrotnie.
Uwagi metodyczne. Prowadzący określa sposób wykonywania podań. W zabawie
naleŜy przestrzegać, by zawodnicy po chwycie piłki zatrzymywali się w miejscu bez
robienia „kroków". Dozwolone są podania piłki łukiem.
3. Kto więcej poda w czasie biegu. Zabawę prowadzimy na dowolnym boisku,
potrzebna jest jedna piłka koszykowa, udział biorą dwie druŜyny o równej liczbie
zawodników. Szkic sytuacyjny gry przedstawiony jest na rysunku 2. Na sygnał
prowadzącego zawodnicy druŜyny ustawionej w prostokącie podają piłkę począwszy
od zawodnika skrajnego (nr 1) kolejno do końca i z powrotem tak długo, aŜ wszyscy
zawodnicy druŜyny przeciwnej nie obiegną ich dookoła na zasadzie sztafety. Kolejny
zawodnik druŜyny obiegającej moŜe startować wtedy, kiedy poprzednik minie linię
startu. Sędzia liczy wykonane podania. Następuje zmiana druŜyn z tym, Ŝe zawodnicy,
którzy przechodzą do podań piki, ustawiają się w tych samych miejscach, co ich
przeciwnicy. Wygrywa druŜyna, której zawodnicy wykonają więcej podań w czasie biegu
zawodników druŜyny przeciwnej.
Uwagi metodyczne. Odległość między zawodnikami druŜyny podającej, które wpływają na
dystans biegu oraz sposób wykonywania podań ustala prowadzący. Zawodnicy doskonalą
chwyt i podania piłki oraz poruszanie się po kole. Grę powtarza się 2-5 razy zmieniając
kierunek biegu i sposób podania piłki.
4
Rys.2
4. Wybijanka koszykarska. Zabawa odbywa się na boisku do koszykówki, udział biorą
dwa zespoły o równej liczbie zawodników. Jeden zespół jest goniącym, drugi
uciekającym. Zawodnicy druŜyny uciekające posiadają piłkę. Uciekający są zbijani
poprzez dotknięcie piłką. Nie wolno rzucać piłką w uciekających. Piłka porusza się
między goniącymi dzięki podaniom; nie wolno biegać z piłką ani kozłować. Osoba
z druŜyny uciekającej dotknięta piłką wypada z gry. Zabawa odbywa się na czas.
Wygrywa zespół który w krótszym czasie wybije wszystkich uciekających.
KOZŁOWANIE PIŁKI
1. Król dryblingu. Zabawa odbywa się na dowolnym boisku, Przybory - piłki koszykowe.
Liczba uczestników dowolna. Na sygnał prowadzącego kaŜdy zawodnik kozłuje piłkę
na ograniczonym boisku. Zgodnie z przepisami gry w koszykówkę stara się ją jak
najdłuŜej utrzymać, a jednocześnie wybić innemu zawodnikowi. Zawodnik, któremu
została wybita piłek, przerwał kozłowanie lub popełnił błąd w grze piłką, odpada z zabawy.
Zawodnik, który zostanie na boisku jest królem dryblingu.
Uwagi metodyczne. Zawodnicy doskonalą kozłowanie w formie, która jest atrakcyjna
nie tylko dla dzieci i młodzieŜy. W przypadku przedłuŜania się zabawy, naleŜy ją
przerwać, a pozostałych na boisku ogłosić zwycięzcami.
5
2. Sztafeta z dwukrotnym kozłowaniem. Zabawa odbywa się na dowolnym boisku.
Przybory - piłki koszykowe (dwie na zespół), kółka hula-hop. Uczestnicy - dwie lub
trzy druŜyny o równej liczbie zawodników. Szkic sytuacyjny sztafety podano na
rysunku 3. Odległość od linii startu-mety do kół bliŜszych wynosi 4-6 m, do dalszych 6-8
m. Średnica kół wynosi l m. NA sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy z druŜyn biorą
jedną z leŜących na linii piłek, kozłują do pierwszego koła i po prawidłowym zatrzymaniu
się zostawiają w nim piłkę. Wracają po drugą piłkę, którą w taki sam sposób przenoszą
do koła dalszego. Kolejny zawodnik startuje po piłki wtedy, kiedy jego poprzednik minie
linię mety-startu itd. Na zmianę - jeden zawodnik zanosi piłki do kół, drugi przenosi je
na linię startu-mety. Wygrywa zespół, który wykona zadanie w krótszym czasie i bez
błędów.
Uwagi metodyczne. Utrudnienie: jedną piłkę zawodnik kozłuje prawą ręką, drugą - lewą.
Sztafetę powtarza się 2-4 razy, zmieniając ustawienie zawodników w druŜynie tak, aby ci,
którzy prowadzili piłki do kół przy powtarzaniu prowadzili je z kół.
3. Kozłowanie piłki tyłem. Dwie druŜyny o równej liczbie zawodników. Przybory - dwie
piłki do kosza. Zawodnicy obu druŜyn ustawiają się w rzędach na linii startu-mety.
W odległości 6-9 m wyznacza się linię półmetka. Na sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy
z druŜyn poruszając się tyłem do półmetka i z powrotem, kozłuj ą piłkę. Po przekroczeniu linii
startu-mety przekazują piłkę kolejnym zawodnikom. Wygrywa druŜyna która szybciej
ukończy wyścig.
Uwagi metodyczne. Współzawodnictwo z kozłowaniem poruszając się tyłem naleŜy
wprowadzać wtedy, kiedy zawodnicy opanowali juŜ kozłowanie przodem.
RZUTY DO KOSZA
1. Rzuty wolne. Zabawa odbywa się na boisku do koszykówki; w zaleŜności iloma koszami
dysponujemy, dzielimy uczestników na równe pod względem ilości zespoły. KaŜdy zespół ma
6
jedną piłkę. Na sygnał prowadzącego kaŜdy wykonuje po jednym rzucie wolnym,
zbiera piłkę i podaje następnemu. DruŜyna, która pierwsza zdobędzie 20 punktów
wygrywa konkurs
2. Kto nie trafi odpada. W róŜnych odległościach od tablicy z koszem wyznaczamy
3 koła o średnicy '/2 m. Drogą losowania ustalamy kolejność rzucających. Rzuty
rozpoczynamy z koła najbliŜej kosza. KaŜdy ma trzy próby, z których jedna powinna
zakończyć się celnym trafieniem do kosza. Kto nie trafi - odpada. Ci. którzy trafią,
wykonują kolejny rzut z dalszego koła. / drugiego koła kaŜdy ma tylko dwie próby,
kto nie trafi - odpada. Z koła znajdującego się najdalej od kosza zawodnicy mają
tylko po jednym rzucie. Kto trafi zwycięŜa.
Uwagi melodyczne. Zawodnicy doskonalą rzuty z półdystansu oraz dystansu.
Prowadzący ustala sposoby wykonywania rzutów do kosza oraz odległości i kąt
wyznaczenia kół w stosunku do tablicy z koszem. Zabawa jest atrakcyjna
i emocjonująca.
3. Sztafeta z kozłowaniem i rzutem. Zabawa odbywa się na boisku do koszykówki,
uczestników dzielimy na dwa zespoły o równej liczbie zawodników. Zespoły
ustawiają się na lin ii środkowej, kaŜdy w stronę swojego kosza. Na sygnał
prowadzącego zawodnicy kozłują piłkę w kierunku kosza, w określony sposób
wykonują rzut do kosza. W razie nietrafieni wykonuje się dobitkę aŜ do skutku. Po
trafionym rzucie zawodnik chwyta piłkę, kozłuje ją do koła środkowego, skąd podaje
kolejnemu zawodnikowi, który wykonuje zadanie jak poprzednik. ZwycięŜa druŜyna,
której zawodnicy szybciej wykonają sztafetę.
4. Dwadzieścia jeden punktów. KaŜdy rzuca z tej samej pozycji. Za celny rzut
uzyskuje 3 pkt. Dobitka po niecelnym rzucie wykonana bezpośrednio po zebraniu
piłki z tablicy – 2 pkt. I l pkt.
jeŜeli piłka po niecelnym rzucie dotknęła
podłoŜa, a dobitka jest celna. ZwycięŜa ten. kto pierwszy zdobędzie 21 pkt.
Uwagi melodyczne. Zawodnicy doskonalą rzuty z półdystansu oraz .,dobitki" po
niecelnym rzucie.
7