D - Sąd Rejonowy w Trzebnicy

Sygn. akt V C 66/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 września 2013 r.
Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Miliczu
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Grażyna Wójcik
Protokolant: Justyna Kądzioła
po rozpoznaniu w dniu 18 września 2013 r. w Miliczu
sprawy z powództwa T. K.
przeciwko stronie pozwanej Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1.000,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;
III. z urzędu zwraca stronie pozwanej kwotę 316,15 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.
Sygn. akt V C 66/13
UZASADNIENIE
Powód T. K. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4.000,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według
norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 13 kwietnia 2012 r. kierujący motocyklem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym
(...) G. W., wyjeżdżając
z parkingu położonego przy ulicy (...) w M. na skutek zbyt gwałtownego ruszenia, stracił panowanie nad pojazdem
i uderzył w zaparkowany motocykl powoda marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który przewrócił się
na prawy bok. Jednocześnie zaznaczył, że po obu stronach pojazdu sprawcy zostało zamontowane dodatkowe
wyposażenie w postaci aluminiowych kufrów bocznych. W wyniku wyżej wskazanego zdarzenia w motocyklu powoda
uległy uszkodzeniu następujące elementy: zbiornik paliwa, osłona silnika tzw. gmol, kufer bagażowy tylny oraz
pokrywa cylindra. Wskazał, iż sprawca kolizji posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą
ze stroną pozwaną. Podał, iż ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż uznał, iż uszkodzenia motocykla
powoda nie mogły powstać w okolicznościach wskazanych przez uczestników zdarzenia. Wskazał, iż w ocenie
strony pozwanej uszkodzenia przedmiotowego pojazdu mogły powstać w następstwie jego ruchu, a nie na skutek
przewrócenia się na ziemię. Uzasadniając roszczenie w zakresie odsetek powołał się na upływ 14 – dniowego
terminu zakreślonego ubezpieczycielowi do wypłaty odszkodowania. Jednocześnie zaznaczył, iż stosownie do treści
art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel jest zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania
zawiadomienia o wypadku. Podniósł, iż postępowanie likwidacyjne było prowadzone opieszale, a strona powodowa nie
dokonała wszystkich czynności niezbędnych do ustalenia własnej odpowiedzialności. Ponadto zaznaczył, że dochodzi
odszkodowania za uszkodzenie oryginalnych części motocykla, gdyż takie były zamontowane w jego pojeździe, a do
rozliczenia szkody powinny zostać przyjęte ceny części nowych albowiem uszkodzone elementy były w doskonałym
stanie i nie nosiły śladów zużycia. Właściwość miejscową Sądu powód uzasadnił miejscem zdarzenia wywołującego
szkodę (art. 35 k.p.c.).
W odpowiedzi na pozew strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W., działając przez pełnomocnika
będącego radcą prawnym, wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów
procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu zakwestionowała swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie. Jednocześnie zaznaczyła,
iż wycena kosztów naprawy pojazdu jest pomiędzy stronami bezsporna i zgadza się z wysokością roszczenia
żądanego przez powoda. Wskazała, iż w ramach postępowania likwidacyjnego ustalono, iż nie jest prawdopodobne
by uszkodzenia w pojeździe powoda powstały w podanych okolicznościach. Jej zdaniem charakter uszkodzeń pojazdu
pozwala przyjąć, iż powstały one w ruchu. Świadczą o tym poziome przerysowania, które nie mogły powstać przy
przewróceniu się motocykla na postoju, ponadto nie stwierdzono śladów kontaktu z lewej strony motocykla z innym
pojazdem, podnóżek kierowcy i pasażera z prawej strony nie nosi śladów uszkodzeń czy też otarć. W jej ocenie
przejeżdżający równolegle motocykl musiałby zahaczyć najpierw
o kierownice powodując jej skręcenie w lewą stronę, a następnie – gdyby przewrócił pojazd uszkodzeniu uległyby
elementy z tyłu kierownicy, a nie błotnik przedni w części przedniej, obudowa lusterka oraz osłona manetki.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powód T. K. jest właścicielem motocykla marki B. (...)
o numerze rejestracyjnym (...). Natomiast motocykl marki B. (...)
o numerze rejestracyjnym (...) stanowi własność G. W..
T. K. posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą
z (...) S.A. z siedzibą w W.. Natomiast G. W. był ubezpieczony
z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w
Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą
w W..
Powód T. K. i G. W. zaplanowali wyjazd na zlot motocyklowy w B.. W tym celu spotkali się w dniu 13 kwietnia 2012 r.
na parkingu położonym w centrum M., skąd zamierzali rozpocząć wspólną podróż.
Tego samego dnia spisali oświadczenie w którym zawarli informację o zdarzeniu polegającym na tym, iż G. W. podczas
wyjeżdżania motocyklem
z parkingu nie zachował ostrożności i uderzył w motocykl powoda. Ponadto opisali zakres uszkodzeń w pojeździe
powoda (zbiornik paliwa oraz osłona silnika tzw. gmol). Jednocześnie G. W. oświadczył, iż pokryje koszty naprawy
uszkodzonych elementów
z posiadanego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.
(dowód: częściowo zeznania świadka G. W. k. 39;
częściowo przesłuchanie powoda k. 39v – 40;
oświadczenie T. K. i G. W. k. 9)
Motocykl powoda posiada następujące uszkodzenia:
- zarysowania prawej strony kufra tylnego (nieregularne rysy o przebiegu łukowym i liniowym na całej długości kufra);
- zarysowania pokrywy prawego cylindra;
- przetarcia i deformacja osłony cylindra prawego – gmolu;
- zarysowania i zagniecenia narożnika zbiornika paliwa (prawa strona);
- intensywne poziome przetarcia na osłonie i zaślepce manetki prawej;
- zarysowania na powierzchni prawej strony górnego, nieruchomego błotnika przedniego.
Motocykl G. W. w dniu oględzin przeprowadzonych przez biegłego sądowego był częściowo zdemontowany.
Zdemontowano zawieszenie przednie oraz koło tylnie wraz z układem przeniesienia napędu do koła. Kufer aluminiowy
zamontowany po lewej stronie tego pojazdu posiada uszkodzenie w postaci zagniecenia na przedniej zewnętrznej
krawędzi, które powstało w wyniku uderzenia „zewnętrznego” w przednią zewnętrzną krawędź pionową tego kufra
przez przedmiot o „łagodnym” obłym zarysie. Brak zarysowań w strefie styku może świadczyć o uderzeniu bez
ocierania się o dłuższą styczność.
(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych A. H. k. 57 – 69;
pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego A. H. k. 97 – 101;
akta szkodowe K/1036119/2012;
częściowo zeznania świadka G. W. k. 39;
częściowo przesłuchanie powoda k. 39v – 40)
Koszty naprawy pojazdu powoda zostały oszacowane na kwotę 4.000,00 zł.
(okoliczność bezsporna)
Powód zwrócił się do strony pozwanej z roszczeniem dotyczącym wypłaty odszkodowania za szkodę powstałą w jego
pojeździe na skutek zdarzenia opisanego
w oświadczeniu z dnia 13 kwietnia 2012 r.
Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. stwierdziło brak podstaw do przyjęcia swojej odpowiedzialności za
przedmiotowe zdarzenie
i odmówiło wypłaty odszkodowania. Ubezpieczyciel uznał, iż uszkodzenia pojazdu powoda nie korespondują zarówno
charakterem jak i zakresem z okolicznościami ich powstania deklarowanymi przez uczestników zdarzenia.
(dowód: akta szkodowe K/1036119/2012)
Pismem z dnia 17 maja 2012 r. T. K. wezwał stronę pozwaną do wypłaty w terminie 14 dni odszkodowania w wysokości
4.000,00 zł.
Strona pozwana pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. poinformowała powoda o braku podstaw do zmiany swojego
stanowiska i uwzględnieniu jego roszczeń.
(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 11;
akta szkodowe nr 955504)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną była wysokość szkody doznanej przez powoda. Spór dotyczył
odpowiedzialności strony pozwanej za skutki zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ motocykl powoda, a
w szczególności czy uszkodzenia tego pojazdu powstały w okolicznościach deklarowanych przez T. K. i G. W. w
oświadczeniu spisanym w dniu 13 kwietnia 2012 r.
Stosownie do treści art. 805 § 1 i 2 pkt. 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia majątkowego ubezpieczyciel zobowiązuje się,
w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie, polegające na zapłacie określonego
odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku,
a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.
Odpowiedzialność ubezpieczyciela wynikająca z umowy ubezpieczenia majątkowego wyraża się w obowiązku
spełnienia świadczenia pieniężnego polegającego na wypłacie odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku
przewidzianego w umowie wypadku.
Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których
odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.
Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich
mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego
w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2 art. 822 k.c.).
Przepis § 4 przytoczonego artykułu upoważnia uprawnionego do odszkodowania
w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej do dochodzenia roszczenia
bezpośrednio od ubezpieczyciela.
Według art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. (...), poz. 1152 z późn. zm.)
z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący
pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź
też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.
Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem
mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej
w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 zd. 1 wskazanej wyżej ustawy).
Zgodnie z treścią art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji
poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną
komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z
winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.
Reguły odpowiedzialności sprawcy szkody powstałej w następstwie kolizji drogowej określa art. 436 § 2 k.c.,
który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody
wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.
Według zaś art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody
obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Poszkodowany jest więc uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego wyrządzoną szkodę.
Jeżeli chodzi o sposób naprawienia szkody to zgodnie z treścią art. 361 § 1 k.c. poszkodowanemu co do zasady
przysługuje prawo wyboru sposobu naprawienia szkody albo poprzez przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku
(naprawa pojazdu) lub też przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem odszkodowania, która to suma
odpowiada kosztom naprawy pojazdu.
Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. odpowiedzialny za szkodę powstałą
w wyniku kolizji obowiązany jest naprawienia wszelkiej szkody majątkowej poniesionej przez poszkodowanego.
Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy – stosownie do reguły określonej w art. 233 k.p.c. – Sąd doszedł do
przekonania, że powód nie udowodnił zasadności swojego roszczenia. Sąd miał przede wszystkim na uwadze opinię
biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych A. H., który w sposób jednoznaczny
stwierdził, iż do powstania uszkodzeń w motocyklu T. K. nie mogło dojść w okolicznościach przez niego wskazanych.
Biegły kategorycznie wskazał bowiem, że uszkodzenia występujące w pojeździe powoda nie znajdują odniesienia do
uszkodzeń na kufrze motocykla G. W.. W szczególności charakter uszkodzenia osłony głowicy cylindra prawego, a
także uszkodzenia występujące na zbiorniku paliwa po prawej stronie nie odpowiadają śladom na motocyklu G. W..
Natomiast zarówno zarysowania, uszkodzenia na pokrywie prawego cylindra jak też ślady na osłonie manetki nie mają
odniesienia zarówno do uszkodzeń wyżej wskazanego pojazdu jak i nie odpowiadają uszkodzeniom powstałym przy
ewentualnym upadku motocykla na prawą stronę. Zdaniem Sądu opinia sporządzona przez biegłego sądowego – po
jej uzupełnieniu – jest przekonująca i wiarygodna. Biegły szczegółowo uzasadnił sposób oraz podstawy opracowania
opinii, zaś pozostałe dokumenty nie budzą wątpliwości. Biegły sporządzając opinię w niniejszym postępowaniu
poddał wnikliwej analizie materiał zebrany w aktach sprawy, w tym akta szkody sporządzone przez stronę pozwaną i
znajdującą się w nich dokumentację fotograficzną uszkodzeń motocykla powoda. Dokonując szczegółowych oględzin
obu pojazdów, ustalił zakres uszkodzeń,
a następnie dokonał zestawienia uszkodzeń pojazdu powoda ze śladami pozostawionymi na motocyklu G. W.. Biegły
w pisemnej opinii uzupełniającej w sposób wyczerpujący odniósł się do zarzutów powoda, a także ustosunkował
się do zastrzeżeń strony pozwanej. Biegły konsekwentnie i w sposób kategoryczny podtrzymał swoje wnioski, a
ponadto złożył przekonywujące wyjaśnienia, które potwierdzają w pełni ustalenia zawarte w opinii. Jednocześnie
należy zauważyć, iż opinia biegłego znajduje potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym i
w sposób pełny koreluje z aktami szkodowymi. W ocenie Sądu pisemna opinia biegłego sądowego została sporządzona
w sposób logiczny, rzetelny i prawidłowy. Wobec powyższego Sąd uznał poczynione przez biegłego ustalenia za własne.
Mając powyższe na Sąd uznał, że zarówno twierdzenia jak i pozostałe zaoferowane przez powoda dowody nie mogły
odnieść skutku. Jako materiał dowodowy przedstawił on bowiem pisemne oświadczenie o zdarzeniu z dnia 13 kwietnia
2012 r., zeznania swojego kolegi jako świadka oraz własne przesłuchanie.
Pisemne oświadczenie o kolizji drogowe z dnia 13 kwietnia 2012 r. należy uznać za dokument prywatny w rozumieniu
przepisu art. 245 k.p.c. W tym miejscu wymaga zaznaczenia, że dowód z dokumentu prywatnego może być
podstawą ustaleń faktycznych, gdyż jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad
określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Powyższe oświadczenie jako dokument prywatny stanowi jednak jedynie dowód tego,
że osoby, które je podpisały wyraziły zawarte w nim stanowisko, nie korzysta natomiast z domniemania zgodności z
prawdą zawartych w nim twierdzeń.
Zarówno zeznania świadka jak i przesłuchanie powoda w części dotyczącej okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia
przedmiotowego pojazdu należało uznać za niewiarygodne, gdyż nie korelowały z pozostałym zebranym w sprawie
materiałem dowodowym, a zwłaszcza opinią biegłego sądowego i aktami szkodowymi. Świadek potwierdził, że na
kufrze bagażowym zamontowanym z lewej strony jego motocykla nadal istnieje wgniecenie i nie dokonał naprawy tego
elementu. Natomiast z pisemnej opinii uzupełniającej (pkt 1.0 d, k. 99) wynika, iż G. W. w trakcie oględzin informował
biegłego, iż pokrywa tego kufra nie jest tą, która była podczas kolizji i zastała zastąpiona nową.
Jednocześnie należy zaznaczyć – o czym powód został pouczony - że w obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo
podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz w art.
6 k.c. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich
zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności
i faktów, z których wywodzą skutki prawne.
Wobec powyższego należy podkreślić, iż powód nie dostarczył dowodów, które mogły potwierdzić prezentowane przez
niego twierdzenia. Jednocześnie trzeba zauważyć, że powód po otrzymaniu pisemnej opinii uzupełniającej biegłego
oprócz stwierdzenia, że nie zgadza się z opinią i że biegły nie potrafił przeprowadzić porządnych oględzin, nie wniósł
dalszych zastrzeżeń co do opinii.
W tej sytuacji Sąd uznał, że w świetle zaproponowanego przez powoda materiału dowodowego, nie zostało
wykazane, że za powstanie przedmiotowej szkody odpowiada G. W., a co za tym idzie nie udowodniono okoliczności
uzasadniających odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela i dlatego powództwo zostało w pkt I sentencji wyroku
oddalone w całości.
Orzeczenie o kosztach procesu w pkt II wyroku wydano na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i § 6 pkt 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.). Uwzględniono przy tym, że strona pozwana poniosła koszty zastępstwa
procesowego w wysokości 600,00 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz wynagrodzenie
biegłego sądowego w wysokości 383,85 zł
Natomiast w oparciu art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych sąd z urzędu zarządził w pkt III wyroku zwrócić stronie pozwanej kwotę 316,15 zł tytułem
niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.
Zarządzenia:
1. (...)
2. (...)
3. (...)
4. (...)
M., dnia 7 października 2013 r.