D - Sąd Rejonowy w Kętrzynie

Sygn. akt II K 47/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 listopada 2014 r.
Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Jarosław Walentynowicz
Protokolant: p.o. sekr. sądowy Emilia Juszko
Prokurator Prokuratury Rejonowej: Andrzej Zawadzki
przy udziale oskarżycieli posiłkowych M. T., J. J. (1) i M. J.
po rozpoznaniu w dniach: 26.06.2014r., 25.09.2014r. i 7.11.2014 r. sprawy
1 . B. S. (1)
s. A. i I. z domu K.
ur. (...) w C.
2 . A. M. (1)
s. A. i I. z domu K.
ur. (...) w K.
oskarżonych o to, że:
I. w dniu 13 stycznia 2013r. w G., gm. K., działając wspólnie i w porozumieniu dokonali rozboju na osobie M. T.,
gdzie po uprzednim wybiciu szyby w oknie wdarli się do jej mieszkania, a następnie po doprowadzeniu jej do stanu
bezbronności poprzez związanie oraz grożąc przedmiotem przypominającym broń palną krótką i używając przemocy w
postaci uderzeń w głowę spowodowali u niej obrażenia w postaci: krwiaka podskórnego nasady nosa całej powierzchni
z bolesnością uciskową, w okolicy zausznej lewej zasinienie o wymiarach 3cm x 3cm z bolesnością palpacyjną,
bolesność oponową i uciskową czaszki, które to obrażenia naruszają prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres
poniżej 7 dni, a następnie dokonali zaboru mienia w postaci laptopa marki A. o wartości 2000zł, dwóch telefonów
komórkowych marki N. o wartości 100zł, biżuterii o wartości 2650zł, portmonetki skórzanej koloru bordowego o
wartości 200zł z pieniędzmi w kwocie 360zł, karty bankomatowej VISA banku (...), książki "Kuchnia polska" o
wartości 80zł, kluczy od kłódek do domu, tj. mienia o łącznej wartości 5390zł na szkodę M. T.,
tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
II. w okresie od 31 grudnia 2012r. do dnia 01 stycznia 2013r. w miejscowości B., gm. K., działając wspólnie
i w porozumieniu, po uprzednim wyłamaniu gniazda zasuwy zamka z futryny drzwiowej dostali się do wnętrza
mieszkania, skąd dokonali kradzieży mienia w postaci telewizora (...) m-ki LG o wartości 1200zł, trzech telefonów
komórkowych marki N. o wartości 450zł, laptopa marki A. (...) o wartości 3000zł, wiertarko-wkrętarki i wkrętarki
marki S. o wartości 111zł, zegarka marki D. (...) o wartości 350zł, biżuterii o wartości 6780zł, monet kolekcjonerskich o
wartości 230zł, starych banknotów polskich i rosyjskich o wartości 45zł, pieniędzy w kwocie 600zł, kompletu sztućców
o wartości 150zł, koszulki marki A. o wartości 100zł, maszynki do ścinania włosów marki P. o wartości 300zł, nawigacji
samochodowej marki G. o wartości 300zł, alkoholu o wartości 220zł, tj. mienia o łącznej wartości 13686zł na szkodę
M. i J. J. (1),
tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.
III. w dniu 14 stycznia 2013 roku, działając wspólnie i w porozumieniu, przy użyciu przywłaszczonej karty płatniczej
VISA Bank (...) zabezpieczonej numerem pin z automatu bankomatowego (...) Bank SA znajdującego się przy ul.
(...) w K. usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy na szkodę M. T., jednak zamierzonego celu nie
osiągnęli z uwagi na zablokowanie przedmiotowej karty, czym działali na szkodę M. T.,
tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.
a nadto B. S. (1) o to, że:
IV. w nocy z 31 grudnia 2012r. na 1 stycznia 2013r. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do zakładu
kamieniarskiego położonego w m. B., gm. K., celem zaboru mienia w celu przywłaszczenia w ten sposób, że przy
użyciu łomu próbował wyłamać drzwi, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność przełamania
zabezpieczenia przedmiotowych drzwi, czym działał na szkodę T. P.,
tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.
I. oskarżonych B. S. (1) i A. M. (1) w ramach zarzucanego im w pkt I czynu uznaje za winnych tego, że w dniu 13
stycznia 2013r. w G., gm. K., działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim wybiciu szyby w oknie wdarli się do
mieszkania M. T., a następnie stosując wobec wymienionej przemoc w postaci związania oraz uderzania po głowie,
czym spowodowali u niej obrażenia w postaci: krwiaka podskórnego nasady nosa całej powierzchni z bolesnością
uciskową, w okolicy zausznej lewej zasinienie o wymiarach 3cm x 3cm z bolesnością palpacyjną, bolesność oponową i
uciskową czaszki, naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na okres poniżej 7 dni oraz grożąc wymienionej
przedmiotem przypominającym broń palną krótką dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci laptopa
marki A. o wartości 2000zł, dwóch telefonów komórkowych marki N. o wartości 100zł, biżuterii o wartości 2650zł,
portmonetki skórzanej koloru bordowego o wartości 200zł z pieniędzmi w kwocie 360zł, karty bankomatowej VISA
banku (...), książki "Kuchnia polska" o wartości 80zł, kluczy od kłódek do domu, tj. mienia o łącznej wartości 5390zł na
szkodę M. T., tj. popełnienia czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za
to z mocy art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje ich, zaś na podstawie
art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza im kary po 2 (lata) i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;
II. oskarżonych B. S. (1) i A. M. (1) uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im w pkt III czynu, z tym, iż czyn ten
kwalifikuje z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to z mocy art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. skazuje ich,
zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. wymierza im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności;
III. oskarżonego B. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt II i IV czynów, z tym, iż z opisu czynu
z pkt II eliminuje ustalenie „działając wspólnie i w porozumieniu” i za to:
-.
• za czyn z pkt II z mocy art. 279 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku
i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;
• za czyn z pkt IV z mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw.
z art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę
1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
II. oskarżonego A. M. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w pkt II czynu;
III. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonych B. S. (1) i A. M. (1) kary jednostkowe
pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza:
• oskarżonemu B. S. (1) karę łączną
4 (czterech) lat pozbawienia wolności;
• oskarżonemu A. M. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza oskarżonemu B. S. (1) okres tymczasowego
aresztowania od dnia 17.01.2013r. do dnia 19.05.2014r.
V. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza oskarżonemu A. M. (1) okres tymczasowego
aresztowania od dnia 15.01.2013r. do dnia 08.04.2013r.;
VI. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych B. S. (1) i A. M. (1) obowiązek naprawienia szkody na rzecz
M. T. w ½ części od każdego z nich poprzez zapłatę kwot po 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych;
VII. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego B. S. (1) obowiązek naprawienia szkody na rzecz J. J. (1)
i M. J. poprzez zapłatę kwoty 13.686 (trzynaście tysięcy sześćset osiemdziesiąt sześć) złotych;
VIII. na podstawie art.29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackich:
• adw. W. K. kwotę 2040 (dwa tysiące czterdzieści) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego
B. S. (1), w tym kwotę 300 (trzysta) złotych za postępowanie przygotowawcze oraz kwotę 469, 20 (czterysta
sześćdziesiąt dziewięć 20/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia,
• adw. J. K. kwotę 2040 (dwa tysiące czterdzieści) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego
A. M. (1), w tym kwotę 300 (trzysta) złotych za postępowanie przygotowawcze oraz kwotę 469, 20 (czterysta
sześćdziesiąt dziewięć 20/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia,
IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów
sądowych.
IIK 47/14
UZASADNIENIE
W sprawie tej, w trakcie drugiego jej rozpoznania, w którym zadaniem sądu było, w szczególności, dokonanie
ponownego wnikliwego przesłuchania oskarżonego B. S. (1) i pokrzywdzonej M. T., ustalenia do kogo należy (...)
oraz przeprowadzenia badań kryminalistycznych odnośnie przedmiotów zabezpieczonych w związku z rozbojem w
zakresie śladów biologicznych i daktyloskopijnych ustalono co następuje:
B. S. (1) pod koniec 2012r. oraz na początku 2013r. przez okres około 2 miesięcy mieszkał tymczasowo w miejscowości
S., gm. K. u kolegi M. M. (1). W mieszkaniu tym oprócz wymienionych zamieszkiwali wówczas siostra M. E. M., brat
A. M. (1) oraz ich matka I. M..
W okresie tym B. S. (1) związał się z E. M.. Obecnie wymienieni posiadają wspólne dziecko.
W noc sylwestrową z 31 grudnia 2012r. na 1 stycznia 2013r. B. S. (1) pokłócił się z E. M.. Około godziny 23.00 wyszedł
z domu i udał się do miejscowości B., gm. K..
Po drodze B. zauważył zakład kamieniarski należący do T. P.. Postanowił włamać się do niego celem zaboru
znajdującego się tam mienia. W tym celu przy użyciu łomu próbował wyłamać drzwi, jednak nie udało mu się
przełamać zabezpieczenia przedmiotowych drzwi.
Następnie zauważył dom należący do M. i J. J. (1), w którym były zgaszone wszystkie światła. Po upewnieniu się,
że nie ma w nim domowników B. S. (1) postanowił dokonać włamania. Przy użyciu łomu, który zabrał ze sobą z
domu E. M., wyłamał gniazdo zasuwy zamka z futryny drzwiowej i dostał się do wnętrza domu. Po splądrowaniu
wszystkich pomieszczeń dokonał kradzieży mienia w postaci telewizora (...) m-ki LG o wartości 1200 zł, trzech
telefonów komórkowych marki N. o wartości 450 zł, laptopa marki A. (...) o wartości 3000 zł, wiertarko - wkrętarki
i wkrętarki marki S. o wartości 111 zł, zegarka marki DelphinTitanium o wartości 350 zł, biżuterii o wartości 6780
zł, monet kolekcjonerskich o wartości 230 zł, starych banknotów polskich i rosyjskich o wartości 45 zł, pieniędzy w
kwocie 600 zł, kompletu sztućców o wartości 150 zł, koszulki marki A. o wartości 100 zł, maszynki do ścinania włosów
marki P. o wartości 300 zł, nawigacji samochodowej marki G. o wartości 300 zł, alkoholu o wartości 220 zł, tj. mienia
o łącznej wartości 13686 zł na szkodę M. i J. J. (1).
Część skradzionych przedmiotów ukrył w rowie znajdującym się pół kilometra od m. B.. Natomiast pieniądze, złotą
biżuterię, alkohol, słodycze i maszynkę do włosów zabrał do domu w m. S..
W trakcie przeprowadzonego w dniu 15 stycznia 2013r. przeszukanie pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w m.
S. odnaleziono ukryte w poszwie poduszki mysz komputerową o nazwie T. i cztery elementy komputera, pochodzące
z włamania dokonanego na szkodę J. i M. J..
Pokrzywdzeni ze skradzionych przedmiotów odzyskali jedynie mysz komputerową o nazwie TRUST, elektryczna
golarkę do włosów P. z ładowarką, telefon komórkowy N. (...) z kartą pamięci. Wartość odzyskanych rzeczy wynosi
380 zł.
Dowody: wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1) k. 810v,193-194,216, 240-242, 304-305, 547, 568, 2207v – 2208, materiał
poglądowy k. 243-245, zeznania pokrzywdzonych: T. P. k. 2212v, J. J. (1) k. 121-122v, 126v, 813v, 2209v-2210, M. J.
k. 813v, 252v, 512v, 2210-2210v, protokół przeszukania pomieszczeń k. 31-33, 202-204, protokół oględzin rzeczy k.
59-62, 64-66, umowa pożyczki lombardowej zawartej z M. M. (1) k. 95, protokół oględzin mieszkania w m. (...)/1 wraz
z materiałem poglądowym k. 123-125, 307, wykaz skradzionego mienia k. 160-160a, protokół okazania rzeczy P. J. k.
162-163, protokół przeszukania osoby B. S. (1) k. 205-208, faktura VAT k. 348, 349, protokół zatrzymania rzeczy od
O. K. k. 344-346, protokół oględzin rzeczy k. 366-367, 407-408, kserokopia umowy kupna - sprzedaży zawartej z B.
S. (1) k. 390, protokół okazania rzeczy J. J. (1) k. 398- 399, pokwitowanie odbioru rzeczy k.447.
Następnie B. S. (1) wspólnie z A. M. (1) postanowili dokonać napadu rabunkowego w miejscowości G., gm. K., na
samotnie mieszkającą M. T.. W tym celu udali się tam w dniu 12 stycznia 2013r. około godziny 19.00. Zapukali do
drzwi podając się za kurierów z przesyłką. Pokrzywdzona nie otworzyła im wówczas drzwi. Ponownie udali się do G.
około godziny 2.45 w nocy, tj. 13 stycznia 2013r. i po uprzednim wybiciu szyby w oknie wdarli się do mieszkania M.
T.. Po wejściu do domu udali się na piętro budynku, gdzie spała pokrzywdzona. Oskarżeni zażądali od M. T. wydania
pieniędzy, grożąc jej przy tym przedmiotem przypominającym broń palną krótką. Następnie sprowadzili M. T. na
parter budynku, gdzie używając przemocy związali jej ręce, a na nogi założyli plastikowe opaski zaciskowe oraz uderzali
rękami po głowie, żądając wydania pieniędzy i złota. Gdy pokrzywdzona próbowała krzyczeć przystawiali jej pistoletzabawkę do głowy oraz zasłaniali oczy ręcznikiem.
W wyniku powyższego zdarzenia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci: krwiaka podskórnego nasady nosa
całej powierzchni z bolesnością uciskową w okolicy zausznej lewej zasinienie o wymiarach 3cm x 3 cm z bolesnością
palpacyjną, bolesność oponową i uciskową czaszki, które to obrażenia naruszają prawidłowe funkcjonowanie
organizmu na okres poniżej 7 dni.
B. S. (1) i A. M. (1) z mieszkania M. T. dokonali zaboru mienia w postaci laptopa marki A. o wartości 2000 zł,
dwóch telefonów komórkowych marki N. o wartości 100 zł, biżuterii o wartości 2650 zł, portmonetki skórzanej koloru
bordowego o wartości 200 zł z pieniędzmi w kwocie 360 zł, karty bankomatowej VISA banku (...).P., książki „Kuchnia
polska" o wartości 80 zł, kluczy od kłódek do domu, tj. mienia o łącznej wartości 5390 zł na szkodę M. T..
Po wyjściu sprawców pokrzywdzona oswobodziła się i udała do sąsiadki K. W., skąd zadzwoniła na Policję.
W toku oględzin miejsca tego zdarzenia zabezpieczono, między innymi, dwie opaski samozaciskowe, jedną przeciętą,
i oznaczono jako ślady nr 6 i 6A (k. 7v, 308). W toku zarządzonych badań biologicznych (k. 2331 i n.) ze śladu nr 6
wyizolowano mieszankę ludzkiego DNA pochodzącego od co najmniej 2 osób, w tym od osoby o męskim genotypie.
W próbce tej nie można wykluczyć obecności DNA A. M. (1).
W dniu 14 stycznia 2013r. B. S. (1) udał się wraz z A. M. (1) taksówką do K., w celu wypłacenia pieniędzy z konta
bankowego M. T.. Wymienieni dysponowali bowiem przywłaszczoną podczas dokonanego rozboju kartą płatniczą
VISA Bank (...).P. oraz numerem pin, który pokrzywdzona miła zapisany na kartce papieru i przechowywała w
zabranym przez sprawców portfelu. W tym celu oskarżeni udali się do bankomatu (...) Bank S.A. znajdującego się
przy ul. (...) w K.. Po wprowadzeniu kodu pin okazało się jednak, iż wypłata środków nie jest możliwa z uwagi na jej
wcześniejsze zablokowanie.
Pokrzywdzona odzyskała przedmioty o łącznej wartości 3650 zł, w tym laptop A., zegarek C. oraz część biżuterii.
Dowody: wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1) k. 810v,193-194,216, 240-242, 304-305, 547, 568, 2207v – 2208, materiał
poglądowy k. 243-245, zeznania pokrzywdzonej M. T. k.10-12, 13v-15, 72v-73, 324v, 812-813, 2209-2209v, zeznania
świadków: K. W. k. 16v-17, 2210v-2211, A. G. k. 310v,2386v, M. M. (3) k. 18v-19, 2211, protokół oględzin miejsca
rozboju k. 5-7, protokół przeszukania pomieszczeń k. 31-33, protokół oględzin ciała M. T. k. 37-38, protokół okazania
rzeczy k. 43-44, 325-326, 329-330, protokół okazania wizerunku k. 112-113, protokół oględzin rzeczy k. 59-62, 64-66,
protokół zatrzymania rzeczy od B. W. k. 80-82, kserokopia umowy kupna - sprzedaży zawartej z E. M. k. 83, protokół
przeszukania osoby B. S. (1) k. 205-208, protokół zatrzymania rzeczy od I. M. k. 246-248, protokół zatrzymania rzeczy
od A. G. k. 311-313, protokół oględzin rzeczy k. 364-365, 368-369, 370-371, 372-373, pokwitowanie odbioru rzeczy
k.413.
Oskarżony B. S. (1) zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznał się do popełnienia
wszystkich zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia co do istoty zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym.
W toku ponownego rozpoznania odmówił złożenia wyjaśnień – wobec czego nie było możliwości jego, zaleconego
przez sąd odwoławczy, wnikliwego przesłuchania.
Odnośnie zdarzeń z nocy z 31 grudnia 2012r. na 1 stycznia 2013r. wyjaśnił, iż był wówczas sam. Dodał, że przed
włamaniem się do mieszkania pokrzywdzonych J. w B. próbował dokonać włamania do zakładu kamieniarskiego,
jednak zamierzonego celu nie osiągnął, bowiem nie udało mu się pokonać zabezpieczenia.
Co do zdarzeń z 13 stycznia 2013r. wyjaśnił, iż napadu w miejscowości G. dokonał wspólnie z A. M. (1). To A. M. (1)
miał zasugerować, iż mieszka tam samotna, starsza kobieta, która ma dużo pieniędzy. Wyjaśnił, że podczas napadu M.
miał przy sobie zabawkowy pistolet, którym straszył pokrzywdzoną. B. S. (1) zaprzeczył jedynie jakoby używał wobec
pokrzywdzonej przemocy w postaci jej bicia. Wyjaśnił, iż po związaniu pokrzywdzonej udał się na górę w celu zaboru
mienia i nie wie czy w tym czasie oskarżony M., który został z pokrzywdzoną używał wobec niej przemocy. Wyjaśnił,
iż nie bił pokrzywdzonej tylko raz pociągnął ją za włosy.(wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1) k. 810v,193-194,216,
240-242, 304-305, 547, 568, 2207v-2208). Oskarżony ten podkreślił,że w czasie napadu tylko on miał włożona na
głowę kominiarkęi to przez cały czas, natomiast A. M. (1) zamaskowany był jedynie przez kaptur naciągnięty na głowę.
Wyraził w związku z tym wątpliwość, by on (B. S.) mógł być rozpoznany przez pokrzywdzoną.Dodał też, że przed
napadem był wspólnie z A. M. (1) u M. T., gdzie podawali się za kurierów, nie pamiętał jednak kto z nich rozmawiał
z pokrzywdzoną, dokładnie tego nie pamięta, jednak raczej nie był to A. M. (1). Jeżeli chodzi o rzeczy z kradzieży to
normalnie leżały one, pozostawione przez niego, w domu M., na szafce i każdy z domowników mógł je brać.
Oskarżony A. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odnośnie nocy sylwestrowej z 31 grudnia
2012r. na 1 stycznia 2013r. wyjaśnił, iż był wówczas w S. w towarzystwie (...), z którym spożywał wspólnie alkohol.
Odnośnie myszki i części od komputera znalezionych w jego pokoju początkowo wyjaśniał, iż nabył je od nieznanych
mężczyzn, ostatecznie przyznał, iż dostał je od B. S. (1).
W sprawie napadu rabunkowego w m. G. początkowo wyjaśnił, iż w nocy z 12 na 13 stycznia 2013r. był cały czas w
domu. Wcześniej do około godziny 20.00 był u swojej dziewczyny M. D., z którą ma dziecko. Następnie w kolejnych
wyjaśnianych podał, że noc również spędził u swojej dziewczyny. (wyjaśnienia oskarżonego A. M. (1) k. 811-812, 107,
166v-167, 212, 571-572, 2208-2208v, 2387v). Oświadczył, że przeprowadzone badania śladów zostały „sfingowane”,
on się z nimi nie zgadzai załatwi to „po swojemu”.
W kwestii ustalenia właściciela telefonu o numerze (...) ustalono jedynie, że funkcjonował on w sieci O. od 7.01.2013r.
do 10.02.2014r. w usłudze „na kartę”, a jego abonent nie udostępnił swoich danych osobowych (k. 2197). W związku
z tym i innych względów nie ma realnych możliwości dalszych ustaleń w tym względzie.
Sąd zważył, co następuje:
Odnośnie zdarzeń z nocy z 31 grudnia 2012r. na 1 stycznia 2013r. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego B. S.
(1), jego relacje w tym zakresie, wobec braku dowodów przeciwnych i jako zgodne z zasadami logiki i doświadczenia
życiowego, stanowiły podstawę ustaleń faktycznych.
Oskarżony przyznał się zarówno do usiłowania kradzieży z włamaniem do zakładu kamieniarskiego w m. B., jak i
kradzieży z włamaniem do domu M. i J. J. (1).
Jego przyznanie się do winy znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Pokrzywdzony T. P.,
właściciel zakładu kamieniarskiego w m. B. potwierdził, iż na początku roku była próba włamania do jego zakładu,
były małe uszkodzenia, ale ponieważ nic nie zginęło nie zgłasza powyższego faktu na policji. To, że obecnie oskarżony
wyjaśnia (k. 2207v), że od dalszych starań sforsowania zabezpieczeń odstąpił z uwagi na to, że był „podpity” i „jakoś
tak wyszło”, nie są podstawą, by kwestionować zaistnienie czynu.
Pokrzywdzeni J. J. (1) i M. J. potwierdzili fakt dokonania włamania na ich szkodę w noc sylwestrową z 31 grudnia
2012r. na 1 stycznia 2013r.. Zeznali, iż tego wieczoru byli na zabawie sylwestrowej i do domu wrócili 1 stycznia 2013r.
około godziny 4.00 rano. Po przyjściu zastali uchylone drzwi oraz splądrowane mieszkanie. Potwierdzili, iż sprawca
do środka dostał się wyłamując zamek w drzwiach. Wskazali listę skradzionych rzeczy oraz ich wartość. Ich relacje w
tym zakresie są zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego B. S. (1), który nie kwestionował ani ilości zabranych rzeczy ani
ich wartości podanej przez pokrzywdzonych.
Jednocześnie oskarżony B. S. (1) wyjaśnił, iż czynu tego dokonał sam. Zaprzeczył jakoby włamania do mieszkania w m.
B. dokonał wspólnie z A. M. (1). Jego wyjaśnienia są konsekwentne i stanowcze. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek
dowodów, które miałyby wskazywać na udział w przedmiotowym zdarzeniu oskarżonego A. M. (1).
On sam do popełnienia tego czynu nie przyznał się wyjaśniając, iż był w tym czasie w S. w towarzystwie (...).
Przesłuchany na powyższą okoliczność M. S. (1) (k. 404v, 816, 2387) zeznał, iż w nocy z 31 grudnia 2012r. na 1 stycznia
2013r. widział A. M. (1), spotkali się po 23.00, a jak zeznał w postępowaniu przygotowawczym nawet wcześniej i razem
byli do godziny około 3.00 w nocy.
Okoliczności powyższe potwierdzili również W. S. (k. 317v, 2211v) i S. S. (1) (k. 403v, 2212). Wymienieni zgodnie
zeznali, iż jeszcze przed północą oskarżony A. M. (1) przyszedł do ich domu, następnie razem z ich synem M. przebywali
przed domem. W. S. zeznała, iż wprawdzie nie widziała ich przez ten cały czas, ale słyszała ich głosy, jak stali przed
domem i głośno dyskutowali. Zeznała, że syn wrócił do domu po godzinie 2.00 w nocy. S. S. (1) zeznał, iż gdy wybiła
północ wyszedł przed dom i razem z A. M. (1) i synem M. składali sobie życzenia noworoczne, wypili szampana. Potem
poszedł do domu, a chłopcy zostali. Mieli iść jeszcze do jakiejś koleżanki. Z zeznań M. S. (1) i wyjaśnień oskarżonego
A. M. (1) wynika, iż razem po północy udali się do koleżanki M. S. (2). Świadek M. S. (2) zeznała, iż rzeczywiście po
północy A. M. (1) i M. S. (1) byli u niej z szampanem, żeby złożyć życzenia noworoczne. (k. 318v, 2212)
Wprawdzie w zeznaniach świadków pojawiają się drobne rozbieżności co do godziny, o której A. M. (1) przyszedł
do mieszkania państwa S., ale powyższe jest zrozumiałe bowiem nikt nie patrzy co chwilę na zegarek. Pomimo to
Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Ich relacje są co zasady zbieżna i konsekwentne.
Wymienieni w żaden sposób nie są zainteresowani rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie. Poza sąsiedztwem nie łącza
ich z oskarżonym A. M. (1) żadne relacje, które wskazywałyby, iż starają się uchronić go przed odpowiedzialnością
karną.
Podobnie z zeznań I. M. wynika, iż A. M. (1) w noc sylwestrową był w S. w towarzystwie (...) (k. 814-814v,181-182,
2211-2211v). I. M. zeznała, iż B. S. (1) pokłócił się z jej córką E. i gdzieś poszedł, natomiast syn A. świętował z sąsiadem.
Chociaż w pomieszczeniach mieszkalnych w m. S. zajmowanych m.in. przez A. M. (1) znaleziono przedmioty w postaci
myszki i elementów do komputera pochodzące z przedmiotowego włamania, jednakże z uwagi na fakt, iż w tym okresie
mieszkał tam również B. S. (1) okoliczność ta nie wnosi wiele sprawy. Oskarżony przyznał ostatecznie, iż dostał je od
oskarżonego S.. W żaden sposób nie potwierdza to jednak jego udziału we włamaniu.
Żadne z zabezpieczonych na miejscu włamania śladów w postaci papierosa J. L., wymazu z powierzchni kabla, włosów
oraz linii papilarnych nie pochodzą od oskarżonego A. M. (1).
Sąd nie kwestionował opinii z zakresu badań biologicznych (k.521-525) ani zakresu identyfikacji daktyloskopijnych
(k.528-529), jednakże wnioski w nich zawarte nie wniosły nic do sprawy – chodzi o badania związane ze śladami na
miejscu włamania.
Podobnie do sprawy nie wniosły nic zeznania świadków D. G. (1), Oliwi K., S. K., M. S. (3), D. G. (2), J. G., A. K., K. N..
W świetle powyższych ustaleń brak jest wystarczających dowodów, aby oskarżonemu A. M. (1) przypisać udział w
przedmiotowym zdarzeniu. W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 414§1 kpk w zw. z art. 17§1 pkt 1 kpk uniewinnił
go od popełniania czynu z pkt II aktu oskarżenia.
Natomiast wina oskarżonego B. S. (1) z zakresie czynów z pkt II i IV nie budzi wątpliwości i została mu udowodniona.
Swoim zachowaniem polegającym na tym, że w nocy z 31 grudnia 2012r. na 01 stycznia 2013r. w miejscowości B.,
gm. K., po uprzednim wyłamaniu gniazda zasuwy zamka z futryny drzwiowej dostał się do wnętrza mieszkania, skąd
dokonał kradzieży mienia w postaci telewizora (...) m-ki LG o wartości 1200zł, trzech telefonów komórkowych marki
N. o wartości 450zł, laptopa marki A. (...) o wartości 3000zł, wiertarko-wkrętarki i wkrętarki marki S. o wartości
111zł, zegarka marki DelphinTitanium o wartości 350zł, biżuterii o wartości 6780zł, monet kolekcjonerskich o wartości
230zł, starych banknotów polskich i rosyjskich o wartości 45zł, pieniędzy w kwocie 600zł, kompletu sztućców o
wartości 150zł, koszulki marki A. o wartości 100zł, maszynki do ścinania włosów marki P. o wartości 300zł, nawigacji
samochodowej marki G. o wartości 300zł, alkoholu o wartości 220zł, tj. mienia o łącznej wartości 13686zł na szkodę
M. i J. J. (1), dopuściła się przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. (czyn z pkt II a/o)
Konsekwencją uniewinnienia oskarżonego A. M. (1) od czynu z pkt II było wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego
oskarżonemu B. S. (1) ustalenia, iż działał wspólnie i w porozumieniu.
Natomiast zachowaniem polegającym na tym, że w nocy z 31 grudnia 2012r. na 1 stycznia 2013r. usiłował dokonać
kradzieży z włamaniem do zakładu kamieniarskiego położonego w m. B., gm. K., celem zaboru mienia w celu
przywłaszczenia w ten sposób, że przy użyciu łomu próbował wyłamać drzwi, jednak zamierzonego celu nie osiągnął
z uwagi na niemożność przełamania zabezpieczenia przedmiotowych drzwi, czym działał na szkodę T. P., oskarżony
B. S. (1) dopuścił się czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. (czyn z pkt IV a/o)
Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania czynu z punktu IV, co sugerował
oskarżony S..
Nie jest bowiem tak, że każde zaniechanie przez sprawcę czynu zabronionego realizacji czynności wykonawczej
opisanej w znamionach przestępstwa staje się automatycznie dobrowolnym odstąpieniem od jego dokonania.
Przyczyną mogą być bowiem okoliczności niezależne od woli sprawcy lub wręcz uniemożliwiające mu dokonanie wbrew jego woli. Odstąpienie od usiłowania dokonania włamania jedynie z tego powodu, iż sprawca nie mógł pokonać
zabezpieczenia, nie może być uznane za dobrowolne w rozumieniu art. 15 § 1 k.k. Decydujący bowiem w takiej sytuacji
o odstąpieniu od usiłowania jest czynnik zewnętrzny, nie zaś wewnętrzne procesy myślowe i decyzyjne sprawcy.
Warunkiem skorzystania z dobrodziejstwa czynnego żalu jest to, aby sprawca odstąpił od usiłowania dobrowolnie,
tzn. z własnej woli, a nie zmuszony został do tego zaistniałymi okolicznościami. Według SN dobrowolne odstąpienie
od popełnienia następuje wówczas, gdy sprawca mimo istnienia sprzyjających mu okoliczności zrealizowania
przestępnego działania działanie to przerywa i odstępuje od jego kontynuowania (...). Jeżeli zaś przerwanie działania
następuje na skutek przyczyn zewnętrznych od sprawcy niezależnych, to nie zachodzi wypadek dobrowolności" (wyrok
z dnia 1 lipca 1975 r., II KR 367/74, OSNKW 1975, nr 12, poz. 157). Dobrowolność odstąpienia od usiłowania ma
miejsce wówczas, gdy pomimo istnienia i uświadamiania sobie przez sprawcę możliwości osiągnięcia zamierzonego
celu przestępczego, przerwał on swoje działanie z własnej woli, a więc dlatego, że sam chciał je przerwać, a nie dlatego,
że osiągnięciu celu sprzeciwiały się przyczyny od niego niezależne.
Tymczasem z wyjaśnień oskarżonego B. S. (1) wynika, iż jego celem było dokonanie włamania do zakładu
kamieniarskiego w celu zaboru znajdującego się tam mienia, zaś celu tego nie osiągnął bowiem nie mógł pokonać
zabezpieczenia. Na zamiar oskarżonego i brak woli dobrowolnego odstąpienia wskazują jego dalsze działania i
wyjaśnienia, w których podał, iż do domu pokrzywdzonych J. udało mu się w końcu włamać. (k.241v)
Omawiany czyn oskarżonego w ocenie Sądu stanowi zwykłe usiłowanie (zwanym też „udolnym”) bowiem mogło
ono doprowadzić do dokonania, jednakże zakończyło się niepowodzeniem na skutek wystąpienia przeszkody, tj.
napotkanie przeszkody chroniącej dostęp do mienia, której oskarżony nie zdołał pokonać. W sytuacji tej istniało realne
zagrożenie dobra prawnego, chociaż do jego efektywnego naruszenia nie doszło na skutek przeszkody zewnętrznej.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. M. (1), który zaprzeczył, aby brał udział w napadzie rabunkowym
wspólnie z B. S. (1). Przede wszystkim przeczą im wyjaśnienia współoskarżonego B. S. (1), który podał, iż rozboju w
miejscowości G. dokonał wspólnie z A. M. (1).
Sąd nie znalazł podstaw, aby twierdzeniom oskarżonego B. S. (1) odmówić w tym zakresie wiarygodności. Oskarżony
nie ma żadnych powodów, aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego A. M. (1). Nie pozostawał z nim w konflikcie, na
jego obciążeniu nic nie zyskał.
Informacje o konflikcie z B. S. (1) A. M. (1) artykułował przy ponownym rozpoznaniu sprawy, konflikt miałby być
związany z niezadowoleniem A. M. (1) z przebywaniem B. S. (1) w mieszkaniu rodziny M. i związkiem z jego siostrą
E. M.. W ocenie sądu informacje o konflikcie są co najmniej przesadzone, a z materiału aktowego jasno wynika, że B.
S. (1) jest przez rodzinę M. przyjmowany przychylnie, jest nadal w związku z E. M., ma z nią dziecko, jest przez nią
regularnie odwiedzany a I. M. (matka) zapewnia (k. 2392), że ma on zapewniony w jej domu wikt i opierunek. Sąd
nie ma wątpliwości, że relacje rzekomym konflikt miały na celu zrealizowanie próby rozpaczliwej obrony A. M. (1) nie
dysponującego innymi, rzeczowymi argumentami.
Co najwyżej uznać można, że konflikt istnieje obecnie naprawdę, ale jest spowodowany wyłącznie obciążającymi A.
M. (1) wyjaśnieniami B. S. (1), a na pewno nie jest przejawem troski A. M. (1) o jego siostrę E.; należałoby się wykazać
wielką naiwnością by dać wiarę wyjaśnieniom A. M. (1) w tym przedmiocie. Poza tym bezpodstawne twierdzenia A.
M. (1) o sfingowaniu badań biologicznych (k. 2387v) jedynie utwierdzają sąd w prezentowaniu przez niego naiwnej
linii obrony.
Relacje B. S. (1) były spontaniczne, konsekwentne i stanowcze. Ponadto zostały potwierdzone zeznaniami
pokrzywdzonej M. T., która podczas rozprawy, przy bezpośrednim kontakcie, rozpoznała oskarżonego A. M. (1) jako
drugiego sprawcę napadu. Wprawdzie, ostatecznie jedynie po sposobie chodu i głosie (k. 2209), ale takie rozpoznanie
w powiązaniu z wyjaśnieniami B. S. (1) i badaniami DNA jest wystarczająco mocne, by wykorzystać je w procesie
dowodowym.
Oskarżony B. S. (1) od samego początku, konsekwentnie podawał, iż w rozboju na M. T. brał również udział oskarżony
A. M. (1). Oskarżony B. S. wyjaśnił, że wspólnie wpadli na ten pomysł, jednak to A. M. (1) wiedział, że mieszka tam
kobieta, która ma dużo pieniędzy. Powyższe brzmi logicznie, gdy zważy się na fakt, iż oskarżony B. S. (1) pochodzi z
C. i w m. S. przebywał zaledwie od miesiąca. B. S. (1) wyjaśnił ponadto, iż po wtargnięciu do domu pokrzywdzonej
udali się od razu na górę bowiem oskarżony A. M. (1) wiedział, iż pokrzywdzona tam śpi. Wyjaśnił, że w czasie napadu
miał naciągniętą na twarz czapkę z wyciętymi otworami na oczy i nos, zaś oskarżony A. M. (2) miał odsłonięta twarz.
Wyjaśnił również, że M. miał ze sobą pistolet na kulki, którym groził pokrzywdzonej. Oskarżony wyjaśnił, iż przed
napadem około godziny 19.00 poszli do domu pokrzywdzonej i pukali, ale wówczas pokrzywdzona im nie otworzyła.
Odnośnie usiłowania kradzieży pieniędzy z bankomatu oskarżony B. S. (1) wyjaśnił, że po tym jak A. M. (1) stwierdził,
że ma kartę bankomatową, którą zabrał z portfela pokrzywdzonej i kod pin, obaj udali się taksówką do K. w celu zaboru
pieniędzy z konta pokrzywdzonej. A. M. (1) zaprowadził ich do bankomatu (...). Tam oskarżony S. włożył kartę do
bankomatu i wprowadził kod pin.
Okoliczności przez niego podane znajdują co do zasady potwierdzenie w relacjach pokrzywdzonej M. T. .
Wymieniona zeznała, iż po tym jak usłyszała hałas tłuczonego szkła, zdążyła tylko zerwać się z łóżka, a sprawcy byli tuż
przy niej. Jak podała musieli wiedzieć, że śpi na górze bowiem od razu zjawili się w jej pokoju. Powyższe jednoznacznie
wskazuje, iż jeden ze sprawców znał rozkład jej domu. Pokrzywdzona zeznała, iż babcia A. M. (1) bywała u niej w domu
i znała jej stan posiadania. Oskarżony A. M. (1) wyjaśniał natomiast, iż jego babcia mieszka w pobliżu pokrzywdzonej.
Pokrzywdzona rzeczywiście podawała niespójne zeznania o wyglądzie sprawców. Twierdziła, między innymi, że jeden
ze sprawców, wyższy, miał założoną na głowie kominiarkę z otworami na oczy i usta. Sąd stwierdził, że oskarżeni są
praktycznie jednakowego wzrostu. Obaj byli podobnie ubrani w dresy. Drugi sprawca, niższy miał przy sobie pistolet,
który przystawiał jej do głowy i groził jej. Zeznała, iż wchodząc do pokoju obaj oskarżeni krzyczeli, aby dawał pieniądze.
Następnie sprowadzili ją na dół i związali. Ten niższy sprawca z pistoletem jej pilnował. Gdy krzyczała uderzał ją po
głowie. Ten wyższy sprawca biegał w tym czasie po domu. On również uderzał ją po głowie żądając pieniędzy i złota.
Wszystko trwało kilka minut. Pokrzywdzona zeznała, iż zaraz po napadzie (...) stycznia córka dzwoniąc na infolinię
zablokowała kartę bankomatowa, którą sprawcy zabrali w czasie napadu. Pokrzywdzona zeznała również, iż w portfelu,
który sprawcy zabrali była kartka, na której miała zapisany numer pin do przedmiotowej karty.
Pokrzywdzona w postępowaniu przygotowawczym, po okazaniu tablic poglądowych z wizerunkami osób nie
rozpoznała oskarżonych. (k. 112-113, 72-74). Natomiast na rozprawie rozpoznała oskarżonego A. M. (1), po
charakterystycznym chodzie oraz głosie. Wprawdzie w zeznaniach pokrzywdzonej złożonych na rozprawie pojawiły
się nieścisłości, jednakże powyższe jest zrozumiałe z uwagi na upływ czasu. Rozbieżności te nie są na tyle istotne, aby
mogły rzutować na wiarygodność jej zeznań. Pamiętać należy, iż jest ona osobą w podeszłym wieku, zaś doświadczenie
rozboju jak w okolicznościach niniejszej sprawy, jest bardzo traumatycznym przeżyciem.
Relacje pokrzywdzonej znajdują ponadto potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, jak protokół oględzin
ciała, czy zeznania świadków K. W. i M. M. (3), którym pokrzywdzona relacjonowała przebieg zdarzenia. Zeznania
pokrzywdzonej, starszej kobiety, którą napadnięto brutalnie w jej własnym domu są w sposób naturalny obciążone
jej przerażeniem i głębokimi wewnętrznymi przeżyciami spowodowanymi przez bezwzględnych sprawców. Do
dzisiejszego dnia odczuwa ona psychiczne skutki zdarzenia, co widoczne jest podczas kontaktu z nią; potwierdza to
również jej wnuczka A. G. (k. 2386). Stąd uzasadniona jest chwiejność jej zeznań, ale nie wyklucza to tej wiarygodności
- w tym w zakresie rozpoznania A. M. (1) w zakresie głosu i chodu.
Co zaś bardzo istotne, zeznana te korelują z uzyskanym dowodem w postaci badańDNA przeciętej opaski
samozaciskowej (ślad nr 6), którą skrępowana została pokrzywdzona przez jednego ze sprawców. To, że zabezpieczony
na niej ślad mógł pochodzić od A. M. (1) jest bardzo doniosłym faktem.Materiał genetyczny tam zabezpieczony
pochodził od kilku osób, co najmniej dwóch, w tym jednej o męskim genotypie. Nie ustalono wprawdzie procentowego
prawdopodobieństwa jego pochodzenia od A. M. (1), jednak nie da się tego ustalić w przypadku zmieszanych śladów
genetycznych kilku osób, jak to było w tym przypadku. Jednak biorąc pod uwagę, że tą samozaciskową opaską,
zabezpieczoną w przedpokoju mieszkania pokrzywdzonej, bezpośrednio po zdarzeniu, skrępowano pokrzywdzoną
nikłe jest, by jedną z osób mógł być ktoś inny niż A. M. (1). Musiałoby zaistnieć coś naprawdę niezwykłego, by jakaś
inna osoba o męskim genotypie i to tak zbliżonym do genotypu A. M. (1) mogła na miejscu zdarzenia dotknąć tej
opaski i pozostawić ślad. W ocenie sądu to możliwość bardzo mało prawdopodobna.
Podkreślić jednak należy, że ten dowód jest wartościowy o tyle, o ile jest uzupełnieniem dowodu w postaci wyjaśnień
B. S. (1) i zeznań M. T.. Wzajemne powiązanie tych trzech elementów sprawia, że sąd nie ma wątpliwości, że to A. M.
(1) dokonał, wspólnie z B. S. (1) napadu rabunkowego na M. T..
Jednocześnie dodać trzeba, że badania daktyloskopijne (k. 2343 i n.), nie przyniosły rezultatów, nie zidentyfikowano
śladów daktyloskopijnych.
Obrażenia ciała jakich pokrzywdzona doznała potwierdza protokół z oględzin jej ciała. Charakter doznanych obrażeń
wskazuje jednoznacznie na używanie wobec pokrzywdzonej przemocy w opisany przez nią sposób.
Fakt stosowania wobec pokrzywdzonej znacznej przemocy wynika ponadto z zeznań świadków, którym pokrzywdzone
bezpośrednio po zdarzeniu relacjonowała jego przebieg.
Świadek K. W. zeznała, że pokrzywdzona przyszła do niej o 2.45 w nocy i powiedziała, że została napadnięta.
Powiedziała, że było dwóch sprawców, którzy bili ją po twarzy i związali. Na twarzy miała zaczerwienienia, a na nodze
miała zaciśnięty plastik.
Podobnie M. M. (3) zeznała, iż z relacji pokrzywdzonej wynikało, iż sprawców było dwóch. Jeden z nich wyższy miał
na głowie kominiarkę. Drugi, niższy nic nie miał na głowie. Świadek zeznała, iż pokrzywdzona mówiła, że sprawcy
bili ją po głowie i twarzy, żądajac od niej pieniędzy i złota. Przystawiali jej pistolet do głowy i nim grozili. Według
pokrzywdzonej ten sprawca w kominiarce dyrygował całym napadem. Pokrzywdzona mówił, iż ręce skrępowali jej
bluzką a nogi opaskami zaciskowymi z plastiku. Świadek zeznała, iż pokrzywdzona miała widoczne obrażenia na
twarzy. (k.18-19)
Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej M. T. oraz wskazanych świadków. Jej relacje są spójne i logiczne.
W świetle powyższych dowodów wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1), w których zaprzeczył, aby uderzał pokrzywdzoną
stanowią w ocenie Sądu jedynie próbę umniejszenia swojej winy w celu złagodzenia kary.
W tym miejscu przypomnieć jedynie wypada, iż „o działaniu wspólnym mówimy nie tylko wtedy, gdy każda ze
współdziałających osób realizuje część znamion składających się na opis czynu zabronionego, a suma ich zachowań
stanowi pełną realizację znamion określonego typu czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie
realizuje żadnego znamienia czasownikowego popełnionego wspólnie czynu zabronionego, ale wykonywana przez
niego czynność ma istotne znaczenie dla popełnienia tego czynu. Do porozumienia między sprawcami może też dojść w
każdej formie, nawet w sposób dorozumiany. Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować ani nawet się
znać. Muszą natomiast mieć świadomość wspólnego wykonywania czynu zabronionego, a więc przynajmniej wiedzieć
o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości
przedsięwzięcia”. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23.11.2000r., II AKa 169/00, Prok. i Pr. 2001, Nr 6, poz.
13).
W świetle powyższych dowodów wyjaśnienia oskarżonego A. M. (1), w których zaprzeczył, aby brał udział w
napadzie na M. T. stanowią jedynie przyjętą linię obrony. Wskazać należy, iż jego wyjaśnienia w tym zakresie nie są
konsekwentne. Początkowo wyjaśniał bowiem, iż owej nocy był cały czas w domu (k. 212), a następnie, że spędził ją
u swojej ówczesnej dziewczyny M. D.. Wymieniona zeznała przed Sądem, iż w czasie napadu A. M. (1) był u niej (k.
2212), przy czym w postępowaniu przygotowawczym podawała, że jeśli chodzi o noc z 12 na 13 stycznie 2013r. nie wie
gdzie był oskarżony i co robił. Był u niej na pewno w nocy z 13 na 14 stycznia 2013r. Była wówczas co do tej daty pewna
(k 402v). Zeznania takiej treści, sprzeczne i niekonsekwentne co do istoty nie mogą stanowić wiarygodnej podstawy
ustaleń faktycznych. Na pewno zeznania te nie mogą zapewnić oskarżonemu alibi.
W tym stanie rzeczy wina obu oskarżonych w zakresie zarzucanych im w pkt I i III czynów nie budzi wątpliwości i
zastała im udowodniona.
Swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 13 stycznia 2013r. w G., gm. K., działając wspólnie i w
porozumieniu, po uprzednim wybiciu szyby w oknie wdarli się do mieszkania M. T., a następnie stosując wobec
wymienionej przemoc w postaci związania oraz uderzania po głowie, czym spowodowali u niej obrażenia w postaci:
krwiaka podskórnego nasady nosa całej powierzchni z bolesnością uciskową, w okolicy zausznej lewej zasinienie o
wymiarach 3cm x 3cm z bolesnością palpacyjną, bolesność oponową i uciskową czaszki, naruszające prawidłowe
funkcjonowanie organizmu na okres poniżej 7 dni oraz grożąc wymienionej przedmiotem przypominającym broń
palną krótką dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci laptopa marki A. o wartości 2000zł, dwóch
telefonów komórkowych marki N. o wartości 100zł, biżuterii o wartości 2650zł, portmonetki skórzanej koloru
bordowego o wartości 200zł z pieniędzmi w kwocie 360zł, karty bankomatowej VISA banku (...), książki "Kuchnia
polska" o wartości 80zł, kluczy od kłódek do domu, tj. mienia o łącznej wartości 5390zł na szkodę M. T., oskarżeni
wyczerpali dyspozycję art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Sąd uzupełnił kwalifikację czynu o art. 193 kk. Do znamion rozboju określonego w art. 280§1 kk nie należy bowiem
naruszenie miru domowego. Z uwagi na charakter dobra chronionego przepisem art. 193 k.k., którym jest wolność
od bezprawnych ingerencji zakłócających spokój zamieszkiwania, pominięcie art. 193 kk w kwalifikacji prawnej
spowodowałoby, iż nie byłaby oddana zawartość prawna czynu zarzucanego oskarżonym.
Sąd wyeliminował ponadto z opisu czynu, ustalenie iż oskarżeni doprowadzili pokrzywdzoną do stanu bezbronności.
O doprowadzeniu pokrzywdzonego do stanu bezbronności można mówić bowiem tylko wtedy, kiedy napastnicy nie
działają z użyciem przemocy wobec osoby. Doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności to
zachowania, które nie polegają na użyciu przemocy wobec osoby, musi być zatem następstwem innego zachowania
sprawcy niż użycie przemocy lub groźby natychmiastowego jej użycia. Stan bezbronności winien polegać na
wytworzeniu stanu niezdolności przeciwstawienia się napastnikowi np. poprzez użycie środków farmakologicznych
czy fizykochemicznych lub też wyłączenia swobody ruchów nie połączonego z użyciem przemocy, może być to na
przykład zabranie wózka inwalidzkiego osobie niepełnosprawnej itp.
Natomiast zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 14 stycznia 2013 roku, działając wspólnie i w porozumieniu,
przy użyciu przywłaszczonej karty płatniczej VISA Bank (...) zabezpieczonej numerem (...) z automatu
bankomatowego (...) Bank SA znajdującego się przy ul. (...) w K. usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia
pieniędzy na szkodę M. T., jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zablokowanie przedmiotowej karty,
czym działali na szkodę M. T., oskarżeni dopuścili się czynu z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.
Podnieść należy w tym miejscu, iż istota włamania sprowadza się nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia
przeszkody chroniącej dostępu do rzeczy, lecz polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie
wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami. Zabezpieczenie to może przejawiać
się w różnorodny sposób. Przez zabezpieczenie rozumieć należy część konstrukcji pomieszczenia zamkniętego,
specjalne zamknięcie tego pomieszczenia lub inne specjalne zabezpieczenie rzeczy, pieniędzy, środków płatniczych,
dokumentów przedstawiających wartość materialną, energii lub magnetycznej karty bankowej, utrudniające dostęp
do pomieszczenia lub do rzeczy, pieniędzy, środków płatniczych, dokumentów albo energii lub bankowej karty
magnetycznej.
W ocenie Sądu oskarżeni dopuścili się tzw. usiłowania nieudolnego określonego w art. 13§2 kk, a nie jak przyjął
oskarżyciel w akcie oskarżenia usiłowania zwykłego. Usiłowanie nieudolne ma miejsce wówczas, gdy dokonanie
przestępstwa od samego początku jest obiektywnie niemożliwe, natomiast sprawca sobie tego nie uświadamia, przy
czym owa niemożliwość dokonania musi stanowić konsekwencję braku przedmiotu nadającego się do popełnienia
na nim czynu zabronionego (brak tzw. przedmiotu czynności wykonawczej) albo użycia niewłaściwego środka, który
nie nadaje się do osiągnięcia zamierzonego rezultatu. Sprawca podejmujący usiłowanie nie jest oczywiście świadom
jego nieudolności (niemożności dokonania). Istotą nieudolności usiłowania jest to, że - w odróżnieniu od usiłowania
udolnego - nie stwarza ono realnego zagrożenia dla dobra prawnego. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonej zaraz po
napadzie, tj. w dniu 13 stycznia 2013r. karta bankomatowa, której w dniu 14 stycznia 2013r. oskarżeni usiłowali użyć
w celu włamania się na konto pokrzywdzonej, została zblokowana. W tej sytuacji pobranie pieniędzy z konta w dniu
14 stycznia 2013r. nie było już możliwe, o czym oskarżeni przystępując do działania nie wiedzieli. Oskarżony B. S. (1)
podał, iż włożył kartę do bankomatu i wprowadził kod pin i wówczas okazało się, że karta jest nieważna. W ocenie
Sądu w sytuacji takiej zachodzi usiłowanie nieudolne z uwagi na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu
zabronionego bowiem karta, której używał sprawca została wcześniej anulowana.
Przechodząc do uzasadnienia wymiaru kary Sąd wymierzył oskarżonym A. M. (1) i B. S. (1) za czyn z pkt I kary po 2
(lata) i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn pkt III kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności.
Ponadto oskarżonemu B. S. (1) za czyn z pkt II karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś
za czyn z pkt IV karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonych B. S. (1) i A. M. (1) kary
jednostkowe pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył:
- oskarżonemu B. S. (1) karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,
- oskarżonemu A. M. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu B. S. (1) okres
tymczasowego aresztowania od dnia 17.01.2013r. do dnia 19.05.2014r. i oskarżonemu A. M. (1) okres tymczasowego
aresztowania od dnia 15.01.2013r. do dnia 08.04.2013r.
Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonych B. S. (1) i A. M. (1) obowiązek naprawienia szkody na
rzecz M. T. w ½ części od każdego z nich poprzez zapłatę kwot po 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych oraz wobec
oskarżonego B. S. (1) obowiązek naprawienia szkody na rzecz J. J. (1) i M. J. poprzez zapłatę kwoty 13.686 (trzynaście
tysięcy sześćset osiemdziesiąt sześć) złotych.
Sąd wymierzając oskarżonym kary miał w pierwszym rzędzie na uwadze wysoki stopień społecznej szkodliwości
przypisanych im czynów, zwłaszcza czynu z art. 280§1 kk. Oskarżeni dopuścili się brutalnego napadu na starszą,
samotną osobę. Wdzierając się do jej domu w środku nocy, stosując wobec niej przemoc o znacznym nasileniu
oraz grożąc pozbawieniem życia. Działali z niskich pobudek – chęci zysku. Ich zachowanie zasługuje na szczególne
potępienie.
Sąd nie dostrzegł po stronie oskarżonego A. M. (1) żadnych okoliczności łagodzących mających istotny wpływa na
wymiar kary. Oskarżany był w przeszłości karany (dane o karalności k. 299-300). Powyższe prowadzi do wniosku, że
mimo młodego wieku oskarżony jest osobę wysoce zdemoralizowaną, zdolną do popełniania najcięższych gatunkowo
przestępstw, zaś orzeczone wobec niego uprzednio kary o charakterze wolnościowym nie spełniły swoich celów i nie
wdrożyły go do porządku prawnego.
Oskarżony B. S. (1) w chwili czynu nie był karany (dane o karalności k. 298), jednak w trakcie niniejszego postępowania
toczyły się wobec niego równolegle postępowania przed innymi Sądami, w których był oskarżony o takie same czyny.
Trzeba mieć również na uwadze, iż jest on jeszcze bardzo młodą osobą. Za okoliczność łagodzącą wobec oskarżonego
B. S. (1) Sąd uznał przyznanie się do winy i złożenie szczerych wyjaśnień, pozwalających na ustalenie stanu faktycznego
w sprawie. Trzeba mieć jednak na uwadze, iż oskarżony nie okazał żadnej skruchy ani chęci poprawy. Z jego postawy
można wnioskować, iż nie dostrzega w swoim postępowaniu nic nagannego.
W ocenie Sądu jedynie kary bezwzględne w orzeczonym wymiarze spełnią wobec oskarżonych swoje cele
wychowawcze, a przede wszystkim zapobiegną ponownemu popełnianiu przez nich przestępstw. Ponadto tylko takie
kary jako zgodne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości będą w sposób prawidłowy kształtowały świadomość
prawną społeczeństwa i uchronią to społeczeństwo przed ciągłą obawą o własne życie i mienie.
Z uwagi na wykonywanie obrony oskarżonych z urzędu Sąd orzekł o stosownym wynagrodzeniu adwokackim.
Jednocześnie Sąd zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, albowiem wymienieni
są w wyniku pozbawienia wolności pozbawieni możliwości zarobkowania.