Krótka historia łowiectwa w Polsce.

Koło Łowieckie "Ryś" Lesko
Historia
Strona 1 z 6
Łowiectwo daje człowiekowi możliwość obcowania z przyrodą, poznawania tajemnic lasu, odkrywania natury i
żyjących w nim osobników, podpatrywania życia, którym tętni las. Bogactwo tej natury może docenić tylko przyrodnik,
leśnik lub myśliwy, który po zachowaniu się zwierząt, owadów lub ptaków może odkrywać wiele tajemnic przyrody, a
po roślinności i zadrzewieniach obserwować zjawiska biologiczne charakterystyczne dla danego środowiska.
Władysław Gorczyński napisał, że "łowiectwo Jest sztuką współżycia z żywą przyrodą i umiejętnością brania z jej darów
tyle, ile można nienaruszając źródła jej bogactwa".
Krótka historia łowiectwa w Polsce.
Myślistwo - zamiłowanie do niego jest stare jak dzieje ludzkości. Stawało się niekiedy powołaniem dla cały epok,
warstw społecznych. Zamiłowanie do łowów było w Polsce powszechne. Polowało rycerstwo, szlachta, dostojnicy
kościoła, książęta i ołowie. Ci ostatni tylko na grubego zwierza, niższe stany na zwierzynę drobną. Polowanie z jednej
strony jednoczyło ludzi a z drugiej było szkołą dzielności, przytomności, szkołą współżycia z przyrodą i myślenia. Stąd
powstał wyraz myślistwo, wyraz ten nie jest znany i używany w innych językach.
W Polsce porozbiorowej we wszystkich trzech zaborach prowadzono polowania. Polowali ludzie zamożni, których stać
było na wydzierżawienie terenów łowieckich. Polowali obszarnicy, drobni właściciele majątków ziemskich i
zamożniejsze warstwy społeczne. Największa swobodę w myślistwie mieli myśliwi w zaborze austryjackim, w tzw.
Galicji.
W 1862 roku we Lwowie powstaje Miejskie Towarzystwo Myśliwskie. W 1876 roku powstaje Towarzystwo
Myśliwskie Św. Huberta we Lwowie i Galicyjskie Towarzystwo Łowieckie.
Po odzyskaniu wolności w 1923 roku opracowano projekt statutu łowieckiego, który przyjęto i zatwierdzono w 1925 r.
W roku 1923 zorganizowano w Warszawie Walne Zebranie Myśliwych z trzech zaborów, zorganizowanych w Polskim
Towarzystwie Łowieckim w Warszawie, w Małopolskim Towarzystwie Łowieckim we Lwowie i Towarzystwie Ziem
Wschodnich w Wilnie. Na tym walnym zebraniu powołano Centralny Związek Polskich Stowarzyszeń Łowieckich. W
roku 1936 ten związek zmienił swoją nazwę na Polski Związek Łowiecki (PZŁ). Powstała Naczelna Rada Łowiecka i
Zarząd Główny PZŁ zwany Komitetem Wykonawczym.
Od roku 1925 przygotowywano projekt nowego prawa łowieckiego, który ukazał się w 1927 roku w formie
rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej w Dzienniku Ustaw nr 110. Prawo to daje między innymi uprawnienia
właścicielom gruntu o powierzchni ponad 100 Ha do
wykonywania polowania samodzielnie lub wydzierżawiania innym osobom do polowania. Jeśli powierzchnia gruntów
była mniejsza właściciele tych gruntów mogli łączyć się w spółki łowieckie, które miały osobowość prawną. Spółki
Łowieckie mogły również wydzierżawiać obwody łowieckie na okres 6 lat.
Pozwolenia na posiadanie broni i prawo wykonywania polowania wydawali starostowie. Przełomowym okresem w
łowiectwie polskim był rok 1952, kiedy ukazał się Dekret Prezydenta Polski Rzeczpospolitej Ludowej o prawie
łowieckim. Prawo to uznaje łowiectwo za planowo gospodarowanie zwierzyną dziko żyjącą zgodnie z potrzebami
gospodarki narodowej i wymaganiami ochrony przyrody. Znosi powiązanie prowadzenia polowania z własnością
gruntów, upaństwawia zwierzynę w stanie dziko żyjącej. Dzieli obszar państwa na obwody łowieckie. W roku 1953
powstaje nowy Statut Łowiecki zamiast stowarzyszeń łowiecki powstają Koła Łowieckie. Wprowadza obowiązek
przynależności każdego myśliwego do Polskiego Związku Łowieckiego.
W roku 1959 Sejm Rzeczypospolitej Ludowej uchwalił nową ustawę "Prawo Łowieckie", która uchodzi na całym
świecie za wzorową.
poprzednia - następna »»
strona 1 / 1