D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
W. dnia 23 września 2014r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Agnieszka Marchwicka
Protokolant Małgorzata Alfawicka
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Anny Kaniak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 04 lipca 2014r. i 23 września 2014. we Wrocławiu sprawy
E. M. (E. M.)
Córka P. i M. z domu M.
urodz. (...) w G.
PESEL (...)
oskarżonej o to, że:
okresie od 27 stycznia 2013 r. do 29 stycznia 2013 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. T. w warunkach
czynu ciągłego, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej wyłudzili pieniądze w kwocie 224 zł., w ten sposób, że korzystali z noclegu w Hostelu R. przy ul. (...), a
następnie nie uregulowali zapłaty za doby hotelowe w powyższej kwocie, czym działali na szkodę (...) sp. z o.o.,
tj. o czyn z art. 286 § 1k.k. w zw. z art. 12 k.k.
I. uznaje oskarżoną E. M. za winną popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym przyjmuje,
iż dopuściła się go wspólnie i w porozumieniu z inną osobą a nadto iż stanowi on wypadek mniejszej wagi, to jest
przestępstwo z art.286§3 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art.286§3 k.k. wymierza
jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art.69§1 i 2 k.k. i art.70§2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności
warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;
III. na podstawie art. 73§2 k.k. oddaje oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;
IV. na podstawie art.63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonej okres zatrzymania
w dniach od 29.01.2013r. do 31.01.2013r.;
V. na podstawie art. 72§ 2k.k. zobowiązuje oskarżoną do naprawienia szkody poprzez zapłacenie pokrzywdzonemu
(...) sp. z o.o., kwoty 112 zł w terminie 1 (jednego) roku od dnia uprawomocnienia się wyroku;
VI. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze oraz §19 oraz §14 ust.2 pkt 3
i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu
Państwa na rzecz adw. Ł. J. kwotę 619,92 zł z tytułu kosztów nie opłaconej obrony udzielonej oskarżonej z urzędu, w
tym 115,92 zł podatku od towarów i usług;
VII. na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych oraz od opłaty zaliczając je
na rachunek Skarbu Państwa.
UZASADNIENIE
W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W połowie stycznia 2007 roku E. M. uciekła z domu razem ze swoim partnerem P. T.. Przez około dwa tygodnie
przemieszczali się oni pomiędzy K., W. i G.. W tym czasie raz nocowali w R. Hostel mieszczącym się przy ulicy (...)
we W..
/dowód: wyjaśnienia P. T. k. 30-31/
Dnia 27 stycznia 2013 roku P. T. oraz E. M. przyjechali do W.. Ponieważ nie mieli, gdzie się zatrzymać i nie posiadali
środków na opłacenie noclegu, udali się ponownie do R. Hostel, mając nadzieję, że uda im się tam zatrzymać, nie
płacąc za pobyt.
Ze względu na to, że byli oni już wcześniej klientami hostelu, udało im się przekonać recepcjonistę do zameldowania
ich. Nie pobrano od nich opłaty z góry, mimo że taka jest zwyczajowa praktyka. Nie wypełniali oni karty meldunkowej.
Spisano jedynie dane z dowodu P. T..
W dniu 29 stycznia 2013 roku około godziny 9:30 E. M. zapytała pracownika hostelu, czy mogliby przedłużyć swój
pobyt. Usłyszała, że jest to możliwe pod warunkiem uregulowania płatności. Wówczas P. T. oświadczył, że spodziewa
się przelewu i zapłaci za pobyt około godziny 10 lub 11.
Po tej rozmowie P. T. oraz E. M. wyszli z hotelu, nie pozostawiając w pokoju żadnych rzeczy. W związku z tym
pracownicy hostelu poinformowali okoliczne hostele o zaistniałej sytuacji. Tego samego dnia P. T. i E. M. zameldowali
się w hostelu C., gdzie zostali zatrzymani przez policję.
/dowód: zeznania świadka K. W. k. 4, 354-358
częściowo wyjaśnienia P. T. k. 30-31/
(...) sp. z o.o. w związku z nieuregulowanie rachunku przez P. T. i E. M. poniosła straty w kwocie 224 zł.
/dowód: zeznania świadka K. W. k. 4/
E. M. urodziła się (...). Jest panną, ma jedno dziecko w wieku 9 miesięcy. Posiada wykształcenie gimnazjalne. Nie
pracuje, pozostaje na utrzymaniu matki. Nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie była
wcześniej karana sądownie.
/dowód: dane o osobie oskarżonej E. M. k. 36;
kopia odpisu skróconego aktu urodzenia k.299
dane o karalności E. M. k. 39/
E. M. przesłuchana w charakterze podejrzanej nie przyznała się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniła, że
przed dwoma tygodniami uciekła z domu, ponieważ nie może się porozumieć z matką, na której utrzymaniu pozostaje.
Ponadto wyjaśniła, że od połowy grudnia 2012 roku spotyka się z P. T., który nie ma stałego miejsca zameldowania.
Uciekając z nim z domu oskarżona myślała, że będą mieli za co żyć, ponieważ wiedziała, że P. T. otrzymuje rentę.
Według relacji E. M. początkowo przebywali razem w K., potem byli we W. a następnie przyjechali do W.. Wówczas
widziała, jak P. T. płaci za nocleg gotówką. Następnie znów spędzili jedną noc we W.. Gdy ponownie przyjechali do W.,
to P. T. miał wybrać R. Hostel jako miejsce na nocleg i poinformować oskarżoną, że uiścił rachunek. E. M. oświadczyła,
iż była pewna, że P. T. rzeczywiście zapłacił za nocleg i nie wiedziała, że nie ma on już pieniędzy. Po dwóch dniach
razem poszli zapytać, czy mogą przedłużyć swój pobyt. Pracownik hotelu poinformował, że jest to możliwe jedynie po
uiszczeniu rachunku za dotychczasowe noclegi. Wówczas P. T. miał powiedzieć, że oczekuje na przelew. Oskarżona i jej
towarzysz zabrali swoje rzeczy z pokoju i wyszli, twierdząc, że wrócą, żeby zapłacić. Udali się do hostelu C., gdzie znowu
poprosili o pokój z możliwością zapłaty przy wymeldowaniu. Po chwili na miejsce przyjechała policja i ich zatrzymała.
Oskarżona wyjaśniła, że dopiero wówczas dowiedziała się o nieopłaconym rachunku z R. Hostel (k. 36-37).
E. M. nie złożyła wyjaśnień przed Sądem albowiem mimo prawidłowego osobistego zawiadomienia, nie stawiła się
na rozprawie.
Mając na uwadze powyższe ustalenia Sad zważył, co następuje:
Sąd w procesie dokonywania ustaleń w zakresie winy i sprawstwa oskarżonej dysponował dowodami w postaci zeznań
świadka K. W. a także odczytanych protokołów wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym przez E. M.
i P. T..
Ustalając okoliczności związane z sytuacją rodzinną i majątkową oskarżonej Sąd oparł się na podawanych przez nią
informacjach. Uwzględnił także dane o dotychczasowej niekaralności E. M..
Oceniając wyjaśnienia złożone przez oskarżoną Sąd uznał je za niewiarygodne w zakresie, w jakim twierdziła, że nie
wiedziała, iż pobyt jej i P. T. w R. Hostel nie został opłacony. E. M. wyjaśniła, że była pewna, że P. T. zapłacił za noclegi,
ponieważ tak jej powiedział. Taki przebieg zdarzeń wyklucza jednak już sama analiza pozostałej treści wyjaśnień
oskarżonej. Wynika z nich bowiem, że oskarżona była obecna w momencie, gdy P. T. meldował się w hostelu. Wyjaśniła
ona bowiem następująco: „Jak meldowaliśmy się w tym hostelu, to P. podał swoje dane, nie wypełnialiśmy żadnej
karty meldunkowej”. Z kolei z zeznań świadka K. W., który pracuje jako manager w R. Hostel, wynika, iż zasadą jest
pobieranie płatności od gości w momencie, gdy się meldują. W związku z tym z całą pewnością E. M. i P. T. zostali
poproszeni o uregulowanie rachunku już 27 stycznia 2013 roku. Oskarżona musiała wobec tego zdawać sobie sprawę,
że ich pobyt nie został opłacony. Ponadto 29 stycznia 2013 roku wspólnie z P. T. rozmawiała z pracownikiem hostelu o
możliwości przedłużenia ich pobytu. Jak zeznał K. W., to oskarżona zainicjowała tę rozmowę i również ona zapewniała
go, że rachunek zostanie zapłacony, co świadczy o tym, że E. M. bardzo dobrze orientowała się w sytuacji i nie mówiła
prawdy, twierdząc, że o niezapłaconym rachunku dowiedziała się dopiero podczas zatrzymania przez policję.
Wiarygodność wyjaśnień oskarżonej należy również ocenić z uwzględnieniem sytuacji życiowej, w jakiej się wówczas
znalazła. Wiedząc, że nie ma źródła utrzymania, zdecydowała się uciec z domu. Z wyjaśnień jej i P. T. wynika, że od
około dwóch tygodni przemieszczali się pomiędzy K., W. i W.. Musieli wobec tego planować, jak sobie poradzą, gdzie
się zatrzymają. Wyjaśnienia oskarżonej, że po prostu wierzyła P. T., iż on pokryje wydatki związane z noclegiem są
niewiarygodne w sytuacji, gdy wiedziała, że jego jedynym źródłem utrzymania jest renta. Ponadto na wiarygodność
wyjaśnień oskarżonej wpływa również fakt, że po tym, jak opuściła wspólnie z P. R. Hostel, nie uiszczając rachunku,
podjęła próbę zameldowania się w takim sam sposób w hostelu C..
Z powyżej wskazanych powodów Sąd odmówił wiarygodności również wyjaśnieniom złożonym w toku postępowania
przygotowawczego przez P. T. w zakresie, w jakim dotyczyły udziału E. M. w popełnieniu czynu zabronionego.
Konsekwentnie twierdził, że oskarżona nie wiedziała o nieopłaconym rachunku, co ze wskazanych wyżej powodów,
należy uznać za niemożliwe. Sąd wersję wydarzeń przyjętą przez oskarżoną i jej partnera uznał linię obrony mającą
na celu spowodowanie uniknięcia kary przez E. M..
Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenił natomiast zeznania złożone przez pracownika R. Hostel K. W., który zrelacjonował
przebieg rozmowy z 29 stycznia 2013 roku a ponadto opisał zasady uiszczania płatności za nocleg. Wskazał, że
pieniądze od klientów pobiera się w momencie, gdy meldują się w hostelu i jedynie szczególne okoliczności mogły
spowodować odstąpienie od tej reguły.
E. M. zarzucono popełnienie czynu kwalifikowanego z art.286§1 k.k. w zw. z art.12 k.k. polegającego na tym, że okresie
od 27 stycznia 2013 r. do 29 stycznia 2013 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. T. w warunkach czynu
ciągłego, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
wyłudzili pieniądze w kwocie 224 zł., w ten sposób, że korzystali z noclegu w Hostelu R. przy ul. (...), a następnie nie
uregulowali zapłaty za doby hotelowe w powyższej kwocie, czym działali na szkodę (...) sp. z o.o.,
Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał E. M. za winną tego, że w okresie od 27 stycznia 2013 roku
do 29 stycznia 2013 roku we W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w warunkach czynu ciągłego, w
krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyłudziła
pieniądze w kwocie 224 zł w ten sposób, że korzystała z noclegu w Hostel R. przy ulicy (...), a następnie nie uregulowała
zapłaty za doby hotelowe w powyższej kwocie, czym działała na szkodę (...) sp. z o.o. , z uwagi na to, że sprawa
dotycząca P. T. nie została jeszcze zakończona.
Ponadto Sąd przyjął, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest przestępstwo z art. 286 § 3 k.k. w zw. z art.
286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza
inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo
wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Przestępstwo oszustwa z art.
286 § 1, ze względu na znamię celu, przynależy do kategorii przestępstw kierunkowych. Można je popełnić wyłącznie
w zamiarze bezpośrednim zabarwionym motywem (chęcią) osiągnięcia korzyści majątkowej.
W ocenie Sądu nie było wątpliwości co do wypełnienia przez oskarżoną wszystkich znamion opisanego wyżej czynu
zabronionego. Ustalono bowiem, że razem z towarzyszącą jej osobą zameldowała się w R. Hostel, gdzie przekonali
pracownika, żeby pozwolił im zająć pokój bez wcześniejszej płatności za nocleg, wprowadzając go w błąd co do tego, że
rachunek zostanie uregulowany później. Następnie opuścili hostel, nie płacąc za pobyt, mimo iż obiecali, że zrobią to
w ciągu kilku godzin. Przy tym od początku mieli świadomość, że nie zapłacą za noclegi w hostelu, gdyż nie mają na to
środków. Doprowadzili w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...) sp. z o.o. w kwocie 224 zł.
Sąd, biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu uznał, że stopień jego społecznej szkodliwości oraz winy E.
M. przemawiają za tym, by zakwalifikować przypisane jej przestępstwo jako wypadek mniejszej wagi. Oskarżona jest
bowiem osobą bardzo młodą i znalazła się w trudnej sytuacji życiowej. Po tym, jak opuściła wraz z partnerem dom
rodzinny, nie miała gdzie się zatrzymać i nie posiadała środków na opłacenie jakiegokolwiek noclegu. Nadto należy
wziąć pod uwagę, że rozmiar wyrządzonej czynem zabronionym szkody był stosunkowo niewielki.
Oprócz powyżej wskazanych okoliczności, Sąd wymierzając karę, kierował się również dyrektywami zawartymi w art.
53 k.k. W szczególności miał na uwadze, by dolegliwość wymierzonej kary nie przekroczyła stopnia winy a jej wymiar
mieścił się w granicach przewidzianych przez ustawę. Ponadto miał na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze,
które kara powinna spełnić. Na tej podstawie Sąd doszedł do przekonania, że karą słuszną, sprawiedliwą i adekwatną
będzie w tym wypadku kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Sąd, rozważając rodzaj i wymiar kary, doszedł
do przekonania, że orzeczenie w stosunku do oskarżonej kary grzywny lub ograniczenia wolności będzie niecelowe ze
względu na jej trudną sytuację finansową a także okoliczność, że jest ona matką samotnie wychowującą dziecko.
Jednocześnie, biorąc pod uwagę właściwości oskarżonej i jej dotychczasowy sposób życia, w szczególności
wcześniejszą niekaralność, Sąd postanowił wykonanie orzeczonej kary zawiesić na okres próby wynoszący trzy lata. W
ocenie Sądu jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobiegnie powrotowi do
przestępstwa. Jednocześnie umożliwi oskarżonej podjęcie refleksji nad popełnionym czynem i zmianę swojej postawy.
Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oskarżona objęta została obowiązkowym, wobec młodocianego sprawcy przestępstwa
umyślnego, dozorem kuratora.
E. M. została również zobowiązana na mocy art. 72§2 k.k. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez
zapłacenia pokrzywdzonej (...) sp. z o.o. kwoty 112 zł, zatem stanowiącą połowę wysokości szkody w terminie jednego
roku od dnia uprawomocnienia się wyroku, który to termin mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonej jest
realnym do wywiązania się z zobowiązania.
Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 19 i § 14 ust. 2 pkt 3 i §
16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu
Państwa na rzecz adwokata Ł. J. kwotę 619,92 zł z tytułu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonej z urzędu,
w tym 115,92 zł podatku od towarów i usług.
Orzeczenie o kosztach zapadło na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. z uwzględnieniem sytuacji majątkowej oskarżonej.