mąż karze

Sygn. akt II Ka 31/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 marca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący : SSO Wiesław Ruszała
Protokolant : st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz
przy udziale oskarżyciela reprezentującego Urząd Skarbowy w Brzozowie – Bogdana Szerszenia
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2015 roku
sprawy A. K. (1)
oskarżonej o wykroczenie z art. 57 § 1 kks
z powodu apelacji wniesionej przez oskarżoną
od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie, VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Brzozowie z dnia 10 grudnia
2014 roku, sygn. akt VIII W 191/14
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża wymierzoną oskarżonej A. K. (1) karę
grzywny do kwoty 300 zł /trzystu złotych/,
II. w pozostałej części utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,
III. zwalnia oskarżoną A. K. (1) od zapłaty za rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za
postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję, obciążając wydatkami
postępowania Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Krośnie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Brzozowie rozpoznawał sprawę:
1. W. K., oskarżonego o to, że uporczywie nie wpłacał do Urzędu Skarbowego w B., wbrew dyspozycjom art. 45 ust. 4
pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.),
wymaganego w terminie do 30 kwietnia 2013 r. podatku dochodowego od osób fizycznych, wynikającego z zeznania o
wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty ) złożonego przez W. i A. K. (1), zam. (...)-(...) G. (...) na formularzu
PIT-26 za 2012 r., w kwocie 20.697,00 zł,
tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s;
2. A. K. (1), oskarżonej o to, że uporczywie nie wpłacała do Urzędu Skarbowego w B., wbrew dyspozycjom art. 45
ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z
późn. zm.), wymaganego w terminie do 30 kwietnia 2013 r. podatku dochodowego od osób fizycznych, wynikającego
z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty) złożonego przez W. i A. K. (1), zam. (...)-(...) G. (...)
na formularzu PIT-26 za 2012 r., w kwocie 20.697,00 zł,
tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s.
Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt VIII W 191/14 Sąd Rejonowy w Krośnie VIII Zamiejscowy Wydział
Karny z/s w Brzozowie:
I. uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, a powyżej opisanego,
który stanowi wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 48 § 1 i 4 k.k.s.
skazał go na karę grzywny w kwocie 1.000 zł;
II. uznał oskarżoną A. K. (1) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, a powyżej opisanego,
który stanowi wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 48 § 1 i 4 k.k.s.
skazał ją na karę grzywny w kwocie 1.000 zł;
III. na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów
sądowych, w tym opłaty, obciążając kosztami Skarb Państwa.
Powyższy wyrok zaskarżyła apelacją oskarżona A. K. (1).
W motywach apelacji podniosła, iż nie zgadza się z wyrokiem. Wskazała bowiem, iż w domu wszystkie rachunki
i rozliczenia prowadził jej mąż, a ona zajmowała się domem, opieką nad dziećmi i opieką nad niepełnosprawnym
bratem. Nie pracowała bo to mąż zarabiał pieniądze na utrzymanie domu. Pomimo tego została ona skazana tak samo
surowo, jak jej mąż.
W oparciu o wskazaną argumentację oskarżona wniosła o zmianę orzeczenia o karze i zasądzenie łagodniejszego
wymiaru kary.
Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:
Apelacja oskarżonej, w zakresie w jakim podnosi zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary, jawi się jako
uzasadniona, wobec czego wyłącznie w tym zakresie niezbędne było zmodyfikowanie przez Sąd Odwoławczy wymiaru
orzeczonej wobec oskarzonej kary grzywny poprzez obniżenie jej wymiaru z kwoty 1000 zł do kwoty 300 zł.
Wbrew stanowisku apelacji - Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie,
rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń
faktycznych oraz zasadnie przypisał oskarżonej sprawstwo wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s.
Przepis ten penalizuje zachowanie podatnika w postaci uporczywego nie wpłacania w terminie podatku.
Podzielając pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt I KZP 11/13,
publik. w OSNKW 2014/1/3, wskazać należy, iż znamienie „uporczywego” niewpłacania podatku w terminie obejmuje
zarówno cykliczność zachowań podatnika, polegającą na umyślnym niestosowaniu się do wymogu terminowego
płacenia podatku, jak i jednorazowe, ale długotrwałe zaniechanie przez niego uregulowania podatku płaconego
jednorazowo, mające miejsce już po terminie płatności tego podatku, a więc gdy ma on uregulować go już jako zaległość
podatkową, jeżeli zachowanie to wskazuje, że zamiarem podatnika w momencie upływu terminu płatności podatku
było uporczywe jego niewpłacenie, a więc odsunięcie uregulowania tego podatku na dłuższy okres.
W realiach niniejszej sprawy słusznie Sąd Orzekający przypisał oskarżonej sprawstwo wykroczenia skarbowego z art.
57 § 1 k.k.s. poprzez uporczywe uchylanie się od uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. w
związku ze wspólnym przez nią rozliczeniem się z dochodu wraz z małżonkiem, pomimo że deklaracja podatkowa
złożona i podpisana przez jej męża na formularzu PIT-36 nie została przez nią podpisana.
Jak wynika bowiem z art. 6 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn.
Dz. U. z 2012, poz. 361 z późn. zm.), wniosek wspólnie rozliczających się małżonków może być wyrażony przez jednego
z nich. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi za złożeniem przez niego oświadczenia o
upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie
to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.
Nie budzi wątpliwości, iż oskarżona zaakceptowała formę wspólnego z małżonkiem opodatkowania, co w sytuacji
gdy ona nie pracowała i nie uzyskała żadnego dochodu, było oczywiście finansowo korzystniejsze dla małżonków, niż
odrębne ich opodatkowanie.
Słusznie apelująca podnosi zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec niej kary grzywny, w
sytuacji gdy zajmowała się jedynie domem i opieką nad domownikami, nie pracowała zarobkowo, a finansami w
gospodarstwie domowym zajmował się jej mąż, w tym uiszczaniem podatków.
W tej sytuacji orzeczona kara grzywny w kwocie 1000 zł zarówno wobec niej, jak i w takiej samej wysokości wobec
jej męża, zajmującego się kwestiami finansowymi w domu, winna wyć niższa, skoro stopień jej winy jest niższy, niż
jej męża.
Zgodnie z art. 48 § 4 k.k.s. wymierzając karę grzywny uwzględnia się także stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy
oraz jego dochody i możliwości zarobkowe.
Sąd Orzekający, wymierzając oskarżonej karę grzywny w wysokości 1000 zł , nie rozważył natomiast w sposób
właściwy możliwości zarobkowych oskarżonej i jej dochodów. W sytuacji konieczności sprawowania przez oskarżoną
opieki nad dziećmi, a przede wszystkim niepełnosprawnym jej bratem, nie ma ona żadnych możliwości zarobkowych,
albowiem nie jest w stanie podjąć pracy.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 4
k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia o karze obniżając wymierzoną
oskarżonej karę grzywny do kwoty 300 zł, a w pozostałej części wyrok ten utrzymał w mocy.
Na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu
Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję, obciążając
wydatkami postępowania Skarb Państwa, albowiem z uwagi na sytuację finansową oskarżonej i jej wielodzietnej
rodziny, pozostającej praktycznie na utrzymaniu jedynie jednej osoby w rodzinie, ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt
uciążliwe.