D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

Sygn. akt: I C 1605/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 czerwca 2016 r.
Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:
SSR Andrzej Antkiewicz
Protokolant:
st. sekr. sądowy Monika Kopczyńska
po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2016 r. w Grudziądzu na rozprawie
sprawy z powództwa T. R.
przeciwko (...) S.A. w W.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.000 zł (osiem tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia
23 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016
roku do dnia zapłaty;
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.617 zł (jeden tysiąc sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu
kosztów procesu;
3. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 693,09 zł
(sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote 09/100) tytułem zwrotu wydatków na poczet kosztów opinii biegłych.
Sygn. akt I C 1605/15
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 8 czerwca 2016 r.
T. R. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 8.000 zł tytułem dopłaty do przyznanego zadośćuczynienia
za doznany uraz i krzywdę odniesioną w wyniku wypadku drogowego w dniu 25 sierpnia 2013 r., z ustawowymi
odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Wskazał, że na skutek zaistniałego zdarzenia doznał obrażeń
ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa oraz urazu głowy i z tego względu leczył się u
lekarza rodzinnego przez dwa miesiące. Korzystał również z konsultacji lekarza neurologa.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, wskazując że przyznana powodowi tytułem zadośćuczynienia kwota 1.000
zł jest adekwatna do rozmiaru szkody powoda i w całości zaspokaja roszczenia powoda o zadośćuczynienie.
Pozwany zwrócił uwagę, że na skutek wypadku drogowego powód doznał lekkich obrażeń kręgosłupa szyjnego,
które skutkowały przejściowym bólem oraz w znikomym stopniu mogły wpływać negatywnie na funkcjonowanie
powoda, gdyż wpływ na stan jego zdrowia ma przede wszystkim samoistna choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa.
Pozwany zakwestionował żądanie odsetek ustawowych od daty wskazanej w pozwie, albowiem zasądzane przez sąd
zadośćuczynienie jest wymagalne dopiero z datą wyrokowania i z tą chwilą pozwany będzie ewentualnie zobowiązany
do dopłaty zadośćuczynienia (k. 38-40 akt).
Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:
Okolicznością bezsporną jest, iż w dniu 25 sierpnia 2013 r. w G. doszło do zdarzenia drogowego, którego sprawcą był S.
W., kierowca motoroweru marki (...). Nie ustąpił on pierwszeństwa na skrzyżowaniu ulic (...) pojazdowi marki C. (...),
którego pasażerem był powód. W wyniku kolizji doszło do uszkodzenia przodu z lewej strony pojazdu C.. Motorower,
którym poruszał się sprawca zdarzenia, był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów
mechanicznych w (...) S.A. w W..
Dowód: zaświadczenie K. w G. z 25.08.2013 r. – k. 132 akt
Podczas zdarzenia powód siedział za kierowcą C. jako pasażer. Miał zapięte pasy bezpieczeństwa. W wyniku
gwałtownego hamowania i uderzenia auta w motorower powód uderzył brodą w klatkę piersiową, następnie głowa
odgięła się do tyłu, a powód odczuł ból w karku. Początkowo powód zbagatelizował dolegliwości. Karetka pogotowia
została wezwana do sprawcy wypadku, który doznał otwartego złamania kości podudzia lewego. Wieczorem po kolizji
powód ze względu na ból głowy, potylicy i szyi nie mógł spać. Odczuwał też drętwienie dwóch palców prawej ręki.
Rano następnego dnia zgłosił się do lekarza rodzinnego. Wykonano radiogram kręgosłupa szyjnego, zlecono noszenie
kołnierza ortopedycznego przez okres 14 dni oraz konsultacje w poradni neurologicznej i ortopedycznej. W poradniach
zlecono rehabilitację i zabiegi fizykalne, interdyn, laser, masaż klasyczny, które powód odbywał w kilku cyklach.
Gorset powód nosił faktycznie przez dwa tygodnie, w tym czasie zażywał leki przeciwbólowe. Leczenie w poradniach
zakończono w lipcu 2015 r. Mimo tego, powód nadal skarży się na pieczenie u podstawy karku przy dłuższym siedzeniu,
nieznaczne drętwienie palca małego prawej ręki, ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa podczas
rotacji prawostronnej i ograniczenie przeprostu kręgosłupa szyjnego.
Biegli neurolog i chirurg - ortopeda w opinii z 30 marca 2016 r. stwierdzili, że na skutek wypadku w dniu 25 sierpnia
2013 r. powód doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu określili na 5%. Powód
przed wypadkiem był leczony ze względu na dyskopatię lędźwiową. Biegli sądowi orzekli, że stwierdzenie w badaniu
radiologicznym początkowych zmian zwyrodnieniowych w odcinku szyjnym i piersiowym nie ma żadnego wpływu na
ocenę stopnia długotrwałego ubytku na zdrowiu powoda.
Powód miał zwolnienie z pracy przez dwa tygodnie. Do pracy jeździ samochodem. Po wypadku odczuwał uraz i lęk,
kiedy przejeżdżał koło miejsca kolizji, obecnie prowadzi pojazd zachowawczo. Powód ma 46 lat, jest zawodowym
żołnierzem od 1992 r., przed wypadkiem pracował jako starszy podoficer sztabowy w sztabie batalionu, miał pracę
biurową. Ze względu na odczuwane dolegliwości bólowe podczas pracy przy komputerze, od 1 lutego 2016 r. powód
został przeniesiony na pododdział liniowy, co wiąże się z wyjazdami w teren, w tym na poligony. Komfort pracy powoda
się pogorszył, wynagrodzenie nie uległo zmniejszeniu.
Powód jest miłośnikiem jazdy na rowerze wyczynowym i przed kolizją z 25 sierpnia 2013 r. aktywnie uprawiał ten
sport, nadto – m.in. ze względu na konieczność utrzymania sprawności fizycznej w pracy - biegał 3-4 razy w tygodniu
do 10 km. Po wypadku nie biegał pół roku, teraz biega rzadko, nadto skrócił dystans o połowę, mimo że raz do roku
ma w pracy egzamin sportowy. Pozycja na rowerze wyczynowym wymusza uniesienie głowy, co sprawia po kolizji
powodowi ból, dlatego obecnie jeździ jedynie rowerem miejskim. Ze względu na skręcenie kręgosłupa powód nadal
nie nosi ciężkich zakupów.
Dowody: przesłuchanie powoda – k. 150v-151 akt
zeznania świadka A. R. - k. 150-150v akt
dokumentacja lekarska - k. 9-25, 32, 70-92 akt
zaświadczenie pracodawcy o zmianie stanowiska służbowego powoda – k. 160e
akt
opinia biegłych sądowych – k. 166-167 akt
W styczniu 2014 r. powoda zgłosił szkodę do (...) S.A., jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy
szkody.
Dowód: druk zgłoszenia szkody – k. 103-106 akt
Decyzją z dnia 21 lutego 2014 r. pozwana przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1.000 zł.
Dowód: pismo z 21.02.2014 r. – k. 29 akt
Mimo odwołania od tej decyzji (pismo pełnomocnika powoda z 25 lutego 2014 r. – k. 31-31v akt), pozwana nie
dokonała dopłaty do zadośćuczynienia ze względu na rozbieżności stron w zakresie miarkowania kwoty należnej
powodowi (wiadomość mailowa pracownika ubezpieczyciela do pełnomocnika powoda z 26 marca 2014 r. – k. 126
akt).
Pismem z 16 stycznia 2016 r. pełnomocnik powoda ponownie wezwał pozwaną do wypłaty właściwej kwoty
zadośćuczynienia za skutki urazu doznane w dniu 25 sierpnia
2013 r., powołując się na orzecznictwo sądowe w zakresie miarkowania zadośćuczynienia (pismo pełnomocnika
powoda – k. 26-28 akt).
Pismo to nie znalazło odzewu ubezpieczyciela (okoliczność niesporna).
Przechodząc do oceny zasadności roszczeń powoda, stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że odpowiedzialność
pozwanego za skutki wypadku z dnia 25 sierpnia 2013 r. co do zasady nie może być kwestionowana, skoro
pojazd, którym poruszał się sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy
pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, który wypłacił dobrowolnie część zadośćuczynienia i
nie kwestionował swojej odpowiedzialności za sprawcę wypadku.
Sąd podzielił stanowisko powoda, że pozwany nie przyznał mu odpowiedniego wynagrodzenia w stosunku
do doznanego urazu i jego skutków na życie powoda. Wysokość zadośćuczynienia zależna jest od oceny
rozmiaru doznanej krzywdy, która ze swej istoty jest trudno wymierna i zależy od szeregu okoliczności
związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. W orzecznictwie sądowym podkreśla się,
iż podstawowym kryterium dla ustalenia wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia jest rozmiar i
intensywność doznanej krzywdy, ocenianej według miar obiektywnych, oraz stopień negatywnych konsekwencji dla
pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego, w tym także niewymiernych majątkowo
(zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2004 r., sygn. akt II Aca 641/03, Wokanda 2004, nr 9,
s. 44). Sąd Najwyższy w wyroku z 15 września 1999 r. (III CKN 339/98, Rzeczpospolita z 14 kwietnia 2000 r., nr 89,
C 2) zaznaczył, iż wysokość zadośćuczynienia w istocie zależy od uznania sędziowskiego, które powinno uwzględniać
wszystkie istotne dla jej wymiaru okoliczności sprawy. Z tego względu krzywda, czyli szkoda niematerialna, która może
mieć postać cierpień psychicznych lub fizycznych, jest różnie szacowana przez sądy. Choć kwoty miarkowanego przez
Sądy zadośćuczynienia są różne i zależą zawsze od okoliczności konkretnego przypadku, to pewne jest, iż z jednej
strony nie mogą one zmierzać do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego, a z drugiej strony nie mogą być
symboliczne, gdyż wówczas nie rekompensują dostatecznie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. W wyroku z 30
maja 2007 r. w sprawie II C 36/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje
zasada umiarkowania, co oznacza, że wysokość zadośćuczynienia musi być utrzymana w rozsądnych granicach, z
drugiej strony jednak przedstawiać powinna jakąś realną ekonomicznie, odczuwalną wartość. W wyroku z 4 lutego
2008 r. w sprawie III CK 349/07 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że ,,odpowiednia suma” w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. to
wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.
Słusznie wskazano w pozwie, że w celu uzyskania orientacyjnych wskazówek co do poziomu odpowiedniego
zadośćuczynienia wskazana jest konfrontacja spraw podobnych, co pozwala zapobiec powstawaniu rażących
dysproporcji w podobnych sprawach. Z tego względu warto wskazać dla przykładu, że w sprawie I C 161/04 Sąd
tutejszy przyznał tytułem zadośćuczynienia za ból doznany w wyniku stłuczenia z uszkodzeniem torebki stawowej
stawu międzypaliczkowego bliższego palca III ręki lewej, skręcenia stawu skokowo – goleniowego lewego, stłuczenia
głowy i stłuczenia uda lewego z krwiakiem podpowięziowym (rehabilitacja trwała 33 dni i zakończyła się) 10.000 zł
zadośćuczynienia, a kwota ta nie była kwestionowana przez ubezpieczyciela. Wyrok ten zapadł wiele lat temu, a przy
obecnym szacowaniu zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględnić zmianę siły nabywczej pieniądza od momentu
jego wydania.
W sprawie I C 972/14 w podobnych okolicznościach sprawy, w ramach zadośćuczynienia za stłuczenie głowy, skręcenie
odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenie prawego barku (pokrzywdzony nosił kołnierz ortopedyczny odcinka
szyjnego przez okres miesiąca i przyjmował leki przeciwbólowe), przy 10% uszczerbku na zdrowiu, sąd przyznał
pokrzywdzonemu 17.000 zł, co nie zostało zakwestionowane przez pozwanego – (...) S.A.
W świetle tego, co podniesiono wyżej stwierdzić należy, iż żądana przez powoda kwota łączna 9.000 zł stanowi
zadośćuczynienie współmierne w stosunku do jego krzywdy. Słusznie podniesiono w pozwie, że zdrowie ludzkie jest
dobrem o szczególnie wysokiej wartości i w razie wystąpienia uszczerbku na zdrowiu zadośćuczynienie pieniężne
powinno być odpowiednio duże, a zatem nie może być symboliczne, gdyż prowadziłoby to do deprecjacji tego dobra
(zob. wyroki SN z 18 listopada 1998 r, II CKN 353/98 i z 21 września 2005 r. w sprawie V CK 150/05). Zauważyć
trzeba, że powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przez znaczny okres był wyłączony z normalnego toku
życia codziennego, skutki urazu odczuwa do dzisiaj, a ból spowodowany wypadkiem miał początkowo duże natężenie.
Również obecnie ból ten czasami zakłóca normalne funkcjonowanie powoda. Na skutek wypadku powód przez długi
okres nie mógł podejmować aktywności sportowej. Nadto obecnie zmuszony jest pracować w mniej komfortowych
warunkach. Przy ustalaniu wysokość zadośćuczynienia uwzględnia się m.in. rodzaj wykonywanej pracy i szansę
pokrzywdzonego na przyszłość. Obok uszczerbku na zdrowiu zadośćuczynienie należy się też za cierpienia związane z
wypadkiem, odczuwany ból, niedogodności w życiu rodzinnym, prywatnym i zawodowym.
Zadośćuczynienie zmierza co do zasady do poprawienia stanu psychicznego pokrzywdzonego poprzez poprawę
jego sytuacji majątkowej. Tak pojmowaną rekompensatę może przynieść tylko takie zadośćuczynienie, które - nie
pomijając stopnia winy osoby odpowiedzialnej za szkodę i sytuacji majątkowej stron - jest dostosowane przede
wszystkim do zakresu i stopnia natężenia krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Zadośćuczynienie nie może
być symboliczne. Przebyte więc cierpienia fizyczne, skutki doznanego urazu oraz ujemne doznania psychiczne może
powodowi zrównoważyć w ocenie Sądu żądana kwota 9.000 zł, która umożliwi mu zwiększenie konsumpcji dóbr
materialnych i sprawi przez to satysfakcję, stosowną do wielkości doznanego uszczerbku na zdrowiu (identyczne
przesłanki zadośćuczynienia uwzględnił np. Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 22 maja 1980 r., II CR 131/80, OSNCP
1980, nr 11, poz. 223).
Uwzględniając zatem stopień winy sprawcy szkody (wina nieumyślna), rodzaj naruszonych dóbr osobistych powoda
(zdrowie), charakter następstw zdarzenia, a przede wszystkim długość cierpień fizycznych, okres leczenia oraz
utrudnienia i uciążliwości w życiu codziennym i zawodowym, Sąd doszedł do wniosku, iż kwota 9.000 zł stanowić
będzie wystarczającą rekompensatę dla powoda za doznany uraz i cierpienia.
Z tych względów, uwzględniając wypłatę przez pozwanego kwoty 1.000 zł w toku postepowania likwidacyjnego, na
podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. i w zw. z art. 444 § 1 k.c. należało orzec, jak w pkt 1. (pierwszym)
sentencji wyroku.
Odsetki ustawowe za opóźnienie od części kwoty przyznanego zadośćuczynienia - 8.000 zł zasądzono zgodnie z
żądaniem pozwu, a więc od dnia wniesienia powództwa, gdyż była to data późniejsza niż data wynikająca z art. 817 § 1
k.c. (po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi). Odsetki za opóźnienie zasądzono na podstawie
art. 481 § 1 i 2 k.c.
Powód wygrał sprawę w całości, zatem w całości należy mu się od pozwanego zwrot kosztów procesu (art. 98 § 1 i 3
k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.). Powód poniósł następujące koszty w sprawie: opłatę od pozwu – 400 zł, koszty zastępstwa
procesowego w kwocie 1200 zł - według norm przepisanych (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz.
490) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa - 17 zł (k. 8 akt).
Zgodnie z wynikiem procesu pozwany jako przegrywający sprawę ponosi również w całości koszty biegłych, pokryte
tymczasowo przez Skarb Państwa ze względu na zwolnienie powoda od zaliczki – 287,73 zł (k. 169 i 178 akt) plus
405,36 zł (k. 185 akt). Rozstrzygnięcie to znajduje podstawę w treści art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z
dnia 28 lipca
2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.