Insekty

Prusaki
Wielkim problem dzisiejszej cywilizacji są nieproszeni
goście w naszych mieszkaniach – mowa tu o
prusakach i karaluchach. Najczęściej spotyka się je
w większych miastach, w dużych blokach –
najczęściej w starym typie budownictwa.
Jeśli już zagnieździły się w jakimś bloku to w krótkim czasie opanowują cały
budynek, rozprzestrzeniają się na wszystkie mieszkania. Najpierw możemy zauważyć
pojedyncze osobniki – tzw. zwiadowców, potem kilka sztuk aż po kilku dniach całe
chordy prusaków. Nie potrzeba wiele czasu aby te obrzydliwe robactwo założyło
gniazdo gdzieś w naszym mieszkaniu, wybierają miejsca słabo oświetlone, wilgotne i
ciepłe. Jeśli już nastąpi taka sytuacja na każdym kroku będziemy widzieli te
biegające, uciekające szkodniki.
Rybik cukrowy
Na pewno mieszka w Twoim domu i objada się
tapetami. Chociaż wątpię, byście wchodzili sobie
w drogę. Rybiki cukrowe (Lepisma saccharina)
prowadzą wyłącznie nocny tryb życia.
Jego nazwa wzięła się od srebrzystej łuseczki
pokrywającej ciało oraz zwinnego poruszania się.
Srebrzysty, bezskrzydły owad o długości ok. 8-20
mm. Ma długie, nitkowate czułki. Przy końcu
odwłoka rybik ma trzy szczecinki.
Chętnie jedzą papier w prawie każdej postaci, nie pogardzą też klejami
organicznymi i drewnem. Zajadają się również resztkami z naszego stołu, np.
kawałkami mięsa czy rozsypaną mąką. A gdy natrafią na martwego bądź ledwo
żywego rybika, to też go zjedzą. Rybiki prowadzą nocny tryb życia, nie lubią światła.
Mrówki faraona
Podejrzewam drogi czytelniku, że widoczna powyżej
mrówka jest Ci dość dobrze znana (niestety).
Jest to mrówka faraona (Monomorium Pharaonis)
zwana faraonką, jest ona utrapieniem blokowisk, oraz
rzadziej domów wolno stojących, które także potrafi
atakować.
Mrówki faraona niszczą żywność, możliwe jest
również przenoszenie przez nie chorobotwórczych
bakterii i innych mikroorganizmów.
Zwykle reagujemy nerwowo, wybijając wszystkie
osobniki w nadziei, że znikną. Błąd, nie znikną to
dopiero początek. Mamy do czynienia ze zmasowanym atakiem, którego celem jest
znalezienie źródeł pokarmu w naszym mieszkaniu.
Pluskwa domowa
Pluskwa domowa (Cimex lectularis) zwana też pluskwą łóżkową zasłużyła sobie na
bardzo złą sławę. Od dawien dawna jest plagą naszych mieszkań i jest najbardziej
dokuczliwym pasożytem człowieka.
Pluskwa domowa atakuje nie tylko
ludzi, lecz także różne ssaki, ptaki i
nawet gady. Pluskwa nie jest
pasożytem wyspecjalizowanym, ale
związała się z człowiekiem, gdyż on
zapewnia jej dogodne warunki
egzystencji. Ciało pluskwy domowej
jest silnie spłaszczone, jajowatoowalne, nieco zwężające się ku
przodowi. Zabarwione jest na kolor
czerwonobrązowy. Osobniki dorosłe
osiągają długość do 4-5 mm, a
szerokość około 3-4 mm.
Pluskwa nie lata, bo nie ma skrzydeł.
Utraciła je w związku z
przystosowaniem się do
pasożytniczego trybu życia. Za to
biega doskonale. W ciągu jednej minuty może pokonać odległość 1 m. Biegająca
pluskwa słabo trzyma się podłoża i gdy biegnie po suficie, wówczas często z niego
spada na podłogę.
Samice różnią się wyglądem od samców. Są większe i bardziej okrągłe. Po
zapłodnieniu samica składa wiosną biało-perłowe jaja w bezpieczne miejsca, a więc
za ramami obrazów i luster, w spojeniach mebli, pod tapetami i boazeriami, Jaja
przykleja do podłoża lepką wydzieliną. Osiągają długość 0,8-1,3 mm, a szerokość
0,4-0,6 mm. W ciągu życia samica składa od 250 do 500 jaj (dziennie od 2 do 12 jaj).
Pchła ludzka
Pchły są pasożytami
zewnętrznymi (ektopasożytami)
ssaków i ptaków. Odżywiają się
ich krwią. Niektóre pchły żerują
tylko na jednym żywicielu,
podczas inne mogą atakować
różnorodne zwierzęta, w tym te,
które przystosowały się do życia
w środowiskach
zurbanizowanych. Pchła ludzka
nie gardzi krwią szczurów i
innych zwierząt. Zagrożeniem dla
zdrowia i dobrego samopoczucia
ludzi są pchły pasożytujące na
zwierzętach domowych, z których
przenoszą się na ludzi.
Na zwierzętach domowych, psach i kotach, żerują dwa gatunki pcheł: pchła psia i
pchła kocia. Pchła psia zwykle zasiedla zdziczałe psy, lisy i wilki; stosunkowo rzadko
jest pasożytem zwierząt domowych. Natomiast pchła kocia nie jest wybrednym
pasożytem: atakuje ponad 50 gatunków zwierząt ciepłokrwistych, a wśród nich:
domowe koty, psy, bydło, wiewiórki, mysz domową. Tym gatunkiem są zapchlone
mieszkania i domy, w których trzymane są albo psy, albo koty.
Pchła ludzka, Pulex irritans, jest długości 2-4 mm, ciemnobrunatna, często prawie
czarna. Jak u innych pcheł, jej ciało jest bocznie spłaszczone, pokryte płytkami, z
których wyrastają liczne szczecinki skierowane do tyłu.
Pchła ludzka jest gatunkiem kosmopolitycznym. Występuje szczególnie licznie w
krajach rozwijających się, gdzie stanowi poważny problem.
Dla osób wrażliwych kontakt pchłami i ich larwami ma szczególnie silnie
alergizujące oddziaływanie. Coraz więcej alergoz obserwuje się u zwierząt
domowych.
Obrzeżek gołębień
Występuje w zachodniej, południowej i
centralnej Europie, Ameryce północnej,
Afryce i Azji Mniejszej. Związany
głównie z miejscem bytowania gołębi.
Ciało koloru szarego lub
szarobrązowego, spłaszczone
grzbietobrzusznie, w przekroju owalne
lub okrągłe z charakterystycznym
obrzeżeniem – listwą brzeżną. Rozmiary
ciała: samica długość 6-10 mm,
szerokość 4-7 mm; samiec długość 4-5
mm, szerokość 3mm. Samica składa jaja
w seriach po 10-50 szt., w ciągu całego
życia około 250 szt. Dorosłe osobniki są
odporne na niskie temperatury i mogą
głodować nawet do 5 lat. Jest kuzynem
kleszcza. Szkodnik przenosi różne
niebezpieczne choroby. Szukając
pożywienia bardzo sprawnie potrafi
przejść przez strop oddzielający strych z gołębiami do mieszkania.
Mole odzieżowe
Molowate to rodzina motyli licząca kilka tysięcy
gatunków. Niektóre z nich żyją w lasach, parkach,
lub w gospodarstwie domowym człowieka, gdzie
powodują straty. Mól ubraniowy to żółtawy,
niepozorny motyl o wielkości 8-10 mm. Występuje
w mieszkaniach, na strychach, w magazynach, czyli
wszędzie tam, gdzie przechowywane są odzież i
tkaniny. Ten niepozorny owad żywi się naturalnymi
materiałami, m.in. wełną, bawełną, futrem. Niszczy
ubrania, dywany, wyroby z piór i obicia mebli,
wygryzając w nich dziurki.
Należy pamiętać o częstym sprzątaniu mieszkania i wietrzeniu koców, płaszczy i
marynarek. Jeśli mole już zagoszczą się w naszej szafie, to mogą łatwo zniszczyć
naszą garderobę. Dlatego konieczne jest zastosowanie środka molobójczego.
Mole spożywcze
Mniej znany gatunek mola, to mól spożywczy. Od mola odzieżowego odróżnia go
brązowe ubarwienie. Żyje zazwyczaj w kuchni, chociaż można go spotkać w
restauracjach, czyli tam gdzie przechowuje się żywność. Larwy tego owada żywią się
suszonymi owocami, orzechami, mlekiem rozpuszczalnym, mąką, makaronem,
czekoladą, słodyczami, nasionami, krakersami, solą, a nawet pokarmem dla ptaków,
psów, kotów i rybek. Podczas żerowania wytwarzają
cienkie nici, którymi owijają żywność, zrzucaną przez
siebie skórę oraz odchody. Zanieczyszczają w ten sposób
produkty spożywcze. Larwy przechodząc w stadium
poczwarki zawijają się w kokon. Często umieszczają go
w miejscu, gdzie sufit styka się ze ścianą.
Owady te mogą zadomowić się nawet w najbardziej
czystych kuchniach. Larwy mola można przynieść do
domu wraz zakupami. Aby zwalczyć mola spożywczego
trzeba stosować środki bez substancji biobójczych takie, które mogą być umieszczane
w pobliżu żywności.