Rozstrzygnięcie nadzorcze Nr NK-N.4131.155.18.2015.GD1 z dnia

DZIENNIK URZĘDOWY
WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO
Wrocław, dnia 4 maja 2015 r.
Elektronicznie podpisany przez:
Agnieszka Augustynowicz
Poz. 2027
Data: 2015-05-04 14:32:44
ROZSTRZYGNIĘCIE NADZORCZE NR NK-N.4131.155.18.2015.GD1
WOJEWODY DOLNOŚLĄSKIEGO
z dnia 27 kwietnia 2015 r.
Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz.
594 ze zm.)
stwierdzam nieważność
uchwały Nr VIII/113/15 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie ustalenia na
terenie Wrocławia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem
piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży.
Uzasadnienie
Na sesji w dniu 19 marca 2015 r., działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia
26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity
Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473 ze zm.), Rada Miejska Wrocławia podjęła uchwałę Nr VIII/113/15
w sprawie ustalenia na terenie Wrocławia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5%
alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży.
Uchwałę doręczono Wojewodzie Dolnośląskiemu w dniu 26 marca 2015 r. pismem Nr BPRDE.0711.11.2015 z dnia 25 marca 2015 r.
W toku badania legalności uchwały organ nadzoru stwierdził jej podjęcie z istotnym naruszeniem
art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473 ze zm.).
W podstawie prawnej uchwały powołano się na art. 12 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wedle przytoczonego przepisu, rada gminy ustala, w drodze uchwały,
dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu
(z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży (art.
12 ust. 1). Liczba punktów sprzedaży, o których mowa w ust. 1, oraz usytuowanie miejsc sprzedaży,
podawania i spożywania napojów alkoholowych powinny być dostosowane do potrzeb ograniczania
dostępności alkoholu, określonych w gminnym programie profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych (art. 12 ust. 4).
Ze wskazanych wyżej przepisów można wyprowadzić wniosek, że ustawa precyzyjnie normuje sytuacje,
w których rada gminy została upoważniona do podjęcia odpowiednich działań i czynności w formie
uchwały. Jednocześnie w ocenie organu nadzoru z przywołanych wyżej norm ustawowych nie można
wywieść uprawnienia rady gminy do wyznaczania w drodze uchwały obszarów (rejony) na terenie gminy,
dla których ustala się odrębną (różną) ilość punktów sprzedaży napojów alkoholowych. Tymczasem Rada
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego
–2–
Poz. 2027
Miejska Wrocławia w zakresie liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu
(z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży
dokonała podziału gminy (miasta) na rejony. Ustaliła bowiem w § 2 ust. 1 pkt 1 liczbę punktów sprzedaży
napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza
miejscem sprzedaży na poziomie 1000, w tym: 1) dla rejonu nr 1 – 30 punktów sprzedaży, 2) dla rejonu nr
2 – 220 punktów sprzedaży, 3) dla rejonu nr 3 – 300 punktów sprzedaży, 4) dla rejonu nr 4 – 275 punktów
sprzedaży, 5) dla rejonu nr 5 – 175 punktów sprzedaży.
Z kolei w pkt 2 tego paragrafu Rada ustaliła liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej
4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży na poziomie 700,
w tym: 1) dla rejonu nr 1 – 350 punktów sprzedaży, 2) dla rejonu nr 2 – 85 punktów sprzedaży, 3) dla rejonu
nr 3 – 150 punktów sprzedaży, 4) dla rejonu nr 4 – 70 punktów sprzedaży, 5) dla rejonu nr 5 – 45 punktów
sprzedaży.
Możliwość podziału gminy na określone strefy dla których ustala się odrębną ilość punktów sprzedaży
z całą pewnością nie wynika z przytoczonego wcześniej art. 12 ust. 1 ustawy, bowiem przepis ten dopuszcza
jedynie, aby rada gminy określiła w drodze uchwały liczbę określonych punktów sprzedaży dla terenu
gminy (miasta) jako całości, a nie dla jej poszczególnych czy wybranych części.
W związku z powyższymi uregulowaniami uchwały, wystąpiono w dniu 1 kwietnia 2015 r. do Rady
Miejskiej Wrocławia o szczegółowe wyjaśnienie podstaw i przyczyn dokonanego podziału Gminy Miejskiej
Wrocław na rejony w związku z ustaleniem liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej
4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu
sprzedaży w kontekście upoważnienia ustawowego określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
W odpowiedzi na powyższe zapytanie, w dniu 8 kwietnia 2015 r. Przewodniczący Rady Miejskiej
Wrocławia wskazał m.in. na cel ustawy, a więc obowiązek do podejmowania działań zmierzających do
ograniczania spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania
i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych
napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania
następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych
i zakładów pracy. W ocenie Rady podejmując uchwałę wyważono interes oraz potrzeby podmiotów
prowadzących handel detaliczny napojami alkoholowymi i zakładów gastronomicznych sprzedających ten
napoje, klientów tych placówek oraz lokalnej społeczności. W dalszej części odpowiedzi wskazano, że
realizacja zadań gminy określonych w ustawie związana jest z koniecznością podejmowania aktywnych
środków przeciwdziałania różnego rodzaju patologiom związanym z nadużywaniem alkoholu, a uchwała
jest również związana z budowaniem spójnej strategii przeciwdziałania problemom uzależnień opartym na
systemowym i konsekwentnym wdrażaniu programów profilaktycznych i terapeutycznych we współpracy
z różnymi środowiskami prowadzącymi działania w tym zakresie. W odpowiedzi odniesiono się także do
Gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania
narkomanii dla miasta Wrocławia, który dotyczy m. in. odwrócenia niekorzystnej tendencji zwiększającego
się spożycia napojów alkoholowych w miejscach publicznych objętych zakazem spożywania alkoholu,
a docelowo zmiany struktury spożycia napojów alkoholowych oraz takiego kształtowania zasad
usytuowania i limitowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych, które spowoduje zmniejszenie ich
liczby w rejonach miasta, w których negatywne zjawiska związane ze spożyciem napojów alkoholowych
występuje najczęściej. Jednocześnie Rada wskazała, że samo dokonanie podziału Gminy na pięć rejonów
nie stanowi wystarczającej bariery przed negatywnymi następstwami nałogu alkoholowego, bowiem
nie istnieje prosty związek pomiędzy zwiększeniem bądź zmniejszeniem liczby punktów a wzrostem bądź
spadkiem negatywnych zjawisk związanych ze spożyciem napojów alkoholowych. Niemniej jednak
w ocenie Rady kompleksowość podejmowanych działań oraz postawa podmiotów prowadzących sprzedaż
alkoholu i zobowiązanych do przestrzegania wskazanych w ustawie ograniczeń powoduje, że uchwała
w obecnym kształcie relatywnie zwiększy możliwość pozytywnego oddziaływania na osoby zagrożone
występowaniem problemu alkoholowego.
W kontekście powyższego stanowiska Rady, należy podkreślić, że zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy liczba
punktów sprzedaży oraz usytuowanie miejsc sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych
powinny być dostosowane do potrzeb ograniczania dostępności alkoholu, określonych w gminnym
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego
–3–
Poz. 2027
programie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych. Jest to jedyne kryterium, które może
mieć jakikolwiek wpływ na ustalenie ilości przewidywanych zezwoleń, a tym samym na ewentualne
ograniczanie ilości sprzedaży na danym terenie. Podkreślenia wymaga, że odnosi się ono jedynie do liczby
punktów sprzedaży w ujęciu globalnym, dotyczącym całego obszaru gminy, a nie poszczególnych jej części.
W tym kontekście nie daje ono podstaw do wprowadzania ograniczeń sprzedaży alkoholu w zależności od
rejonizacji.
Przyjęta wyżej wykładania art. 12 ust. 1 ustawy znajduje potwierdzenie w unormowaniu zawartym
w treści art. 7 Konstytucji, wedle którego organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach
prawa. Przepis ten wyraża zasadę legalizmu wyrażającą zakaz domniemania kompetencji organów władzy
publicznej w ich działalności prawodawczej. Zatem wszelkie działania organów władzy publicznej powinny
być oparte na wyraźnej normie kompetencyjnej. W demokratycznym państwie prawa normy prawne muszą
określać kompetencje, zadania i tryb postępowania organów administracji publicznej, wyznaczając tym
samym granice ich aktywności. Zatem realizując kompetencję organ stanowiący musi ściśle uwzględniać
wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny
pomiędzy aktem wykonawczym, a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa. Zarówno
w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm
o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania
kompetencji. Ponadto należy podkreślić, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób
ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów
kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Na szczególną uwagę zasługuje tu
wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141): „Stosując przy
interpretacji art. 87 ust.1 i art. 92 ust. 1 konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte
w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni
rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi
określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów
normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...).”
W świetle powyższego przyjąć należy, że określenie liczby punktów sprzedaży napojów zawierających
powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w
miejscu sprzedaży dla poszczególnych bądź ściśle określonych terenów danej gminy byłoby możliwe tylko
w sytuacji, gdyby norma kompetencyjna stanowiła wprost o takiej możliwości. Tytułem przykładu można
tutaj wskazać normę kompetencyjną zawartą w art. 6d ust. ustawy z dnia 13 września 1996 roku
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 391 ze zmianami).
Wedle przytoczonego unormowania: „W celu zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od
właścicieli nieruchomości oraz wyznaczenia punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych rada
gminy liczącej ponad 10 000 mieszkańców może podjąć uchwałę stanowiącą akt prawa miejscowego,
o podziale obszaru gminy na sektory, biorąc pod uwagę liczbę mieszkańców, gęstość zaludnienia na danym
terenie oraz obszar możliwy do obsługi przez jednego przedsiębiorcę odbierającego odpady komunalne od
właścicieli nieruchomości. Rzeczona regulacja obrazuje racjonalność ustawodawcy, który chcąc wyrazić
swoją wolę co do określonych rozwiązań stanowi o tym wprost. Interpretacja przeciwna prowadziłaby do
naruszenia wskazanego wyżej zakazu domniemania kompetencji, który jest uznawany za naczelną zasadę
prawa administracyjnego. O racjonalności ustawodawcy, w kontekście o którym mowa, wielokrotnie
wypowiadało się orzecznictwo sądów administracyjnych. Wystarczy wskazać kilka ostatnio zapadłych
wyroków. I tak:
w wyroku z dnia 16 września 2013 roku, sygn. akt IV SA/Wa 700/13, WSA w Warszawie stwierdził
m. in., że: „(…) w sytuacji gdyby racjonalny ustawodawca zamierzał przyznać temu podmiotowi prawo do
wydawania rozstrzygnięć o charakterze władczym i wiążącym to wprost uregulowałby to w stosownym
akcie prawnym.”,
w wyroku z dnia 18 lipca 2013 roku, sygn. akt II SA/Sz 426/13, gdzie WSA w Szczecinie stwierdził:
„Z reguły racjonalnego ustawodawcy wynika: skoro ustawodawca jest racjonalny, to i jego dzieło w postaci
aktu normatywnego jest racjonalne, należy więc je tak tłumaczyć, aby nie stało się nieracjonalne. Powinno
być ono racjonalne w maksymalnym stopniu według aktualnego stanu wiedzy, istniejących uwarunkowań
i potrzeb społecznych.”.
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego
–4–
Poz. 2027
Należy również zauważyć, że fakt określenia różnej ilości punktów sprzedaży alkoholu
w poszczególnych rejonach Gminy, w szczególności, gdy brak jest w tym względzie wyraźnego
upoważnienia ustawowego, może powodować zróżnicowanie sytuacji podmiotów ubiegających się
o uzyskanie właściwego zezwolenia na sprzedaż alkoholu. Zróżnicowanie to, w przyjętym przez Radę
rozwiązaniu, wynikać będzie z faktu lokalizacji punktu sprzedaży alkoholu w określonym rejonie Gminy
(miasta), a w przypadku rejonu Nr 1 głównie nie z uwagi na cel ustawy, a więc ogólne dążenie do
zmniejszenie poziomu spożycia alkoholu i przeciwdziałanie alkoholizmowi, tylko z uwagi na większą liczbę
niż w innych rejonach wykroczeń popełnianych przez osoby będące pod wpływem alkoholu (tak wynika
z uzasadnienia do uchwały). W kontekście powyższego, trzeba z kolei mieć na uwadze, że uchwała dotyczy
punktów sprzedaży napojów alkoholowych z wyłączeniem piwa, który to napój jest zdecydowanie
najczęściej spożywanym alkoholem, w tym również w miejscach publicznych. Nie można również pominąć
fakt, że w kwestia dbania o przestrzeganie porządku publicznego, w tym przeciwdziałania spożywania
alkoholu w miejscach publicznych pozostaje w gestii specjalnie do tego powołanych służb, takich jak
Policja oraz Straż Miejska.
Nadto, posiłkując się danymi zawartymi w uchwale Nr LXIV/1648/14 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia
16 października 2014 r. w sprawie przyjęcia „Gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów
alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii dla miasta Wrocławia na rok 2015”, należy zauważyć, że
aktualnie na dzień 31 lipca 2014 r. liczba punktów sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie
Starego Miasta wynosi 59 (tabela str. 9 Programu), przy łącznej liczbie punków w całym mieście 1079.
Z kolei na podstawie nowej regulacji, w samym tylko rejonie Nr 1 (Stare Miasto) ustalono, że łączna liczba
punktów będzie mogła wynosić aż 380, a więc ok. 22% wszystkich możliwych punktów w mieście (na
łącznie 1700) na obszarze zamieszkiwanym jedynie przez ok. 11 tys. osób. Z tych też względów, wątpliwe
są argumenty przedstawione przez Radę w kontekście samego celu ustawy, a więc ograniczania dostępu do
napojów alkoholowych, tym bardziej, że ogólna liczba punktów obu typów pozostawiono na
niezmienionym poziomie w stosunku do poprzednio obowiązującej uchwały.
Mając na względzie przyjętą w uchwale regulację, trzeba również mieć na względzie, że sytuacja
podmiotów ubiegających się o uzyskanie właściwego zezwolenia w każdym z ustalonych rejonów będzie
inna. Przykładowo podmiot spoza rejonu Nr 1 będzie miał większe szanse na uzyskanie zezwolenia na
sprzedaż napojów alkoholowych w punkcie przeznaczonym do spożycia poza miejscem sprzedaży aniżeli
ten, który będzie się ubiegał o uzyskanie zezwolenia w innym rejonie. W praktyce oznacza to ograniczenie
praw podmiotów wyrażających chęć podjęcia określonego rodzaju działalności na terenie Miasta Wrocław.
Pomimo potencjalnej możliwości ubiegania się o uzyskanie właściwego zezwolenia (w przypadku
nie wyczerpania przewidzianych w Gminie zezwoleń na założenie punktu sprzedaży alkoholu w liczbie
1000) wydanie takowego może się okazać niemożliwe dla podmiotów działających na terenie np. rejonu Nr
1 (wyczerpanie przewidzianego dla tej części miasta limitu zezwoleń w liczbie 30). Należy bowiem
podkreślić, że przy właściwej realizacji zawartej w art. 12 ust. 1 ustawy normy w przedstawionej wyżej
sytuacji szansa podmiotu ubiegającego się o wydanie właściwego zezwolenia byłaby zdecydowania
większa. Ponadto przyjęte zróżnicowanie może wpływać na ograniczenie konkurencji poprzez umocnienie
pozycji podmiotów posiadających już właściwe zezwolenia w konkretnych rejonach miasta.
Z powyższego wynika, że pomimo braku podstaw Rada zróżnicowała sytuację podmiotów działających
na terenie tej samej gminy. W myśl 32 ust.1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej: wszyscy są wobec
prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być
dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Zgodnie
z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, zasada równości, wyrażona w art. 32 ust. 1 i
2 Konstytucji, polega na tym, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną
w równym stopniu, powinny być traktowane równo, tj. bez zróżnicowań zarówno faworyzujących, jak
i dyskryminujących. Zasada równego traktowania dopuszcza nierówne traktowanie, pod warunkiem jednak,
że te nierówności są usprawiedliwione, mają oparcie w okolicznościach, które to zróżnicowanie
uzasadniają. Badając zgodność regulacji prawnej z konstytucyjną zasadą równości należy zbadać
podobieństwo określonych podmiotów, a więc wskazać wspólne cechy istotne wymagające równego ich
traktowania, ewentualnie takie różnice między nimi, które uzasadniałyby odstąpienie w ich przypadku od
zasady równości. Ustalenie to wymaga analizy celu i treści regulacji prawnej, zawierającej ocenianą normę
prawną. Jeżeli prawodawca różnicuje podmioty prawa, które charakteryzują się wspólną cechą istotną, to
wprowadza on odstępstwo od zasady równości. Odstępstwo takie jest dopuszczalne, jeżeli zostały spełnione
Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego
–5–
Poz. 2027
trzy warunki. Po pierwsze, wprowadzone przez prawodawcę zróżnicowania muszą być racjonalnie
uzasadnione. Muszą one mieć związek z celem i treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana
norma. Po drugie, waga interesu, któremu ma służyć zróżnicowanie podmiotów podobnych, musi
pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku różnego
traktowania podmiotów podobnych. Po trzecie, różnicowanie podmiotów podobnych musi znajdować
podstawę w wartościach, zasadach lub normach konstytucyjnych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2001, sygn. K 22/01, opubl. w: OTK 2001, nr 7, poz. 215).
Mając powyższe na względzie, w ocenie organu nadzoru nie istnieją przesłanki, które uzasadniałyby
różnicowanie sytuacji podmiotów ubiegających się o uzyskanie właściwego zezwolenia w zależności od
miejsca lokalizacji punktu sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z
wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży.
Ponadto należy podkreślić, że uchwała VIII/113/15 Rady Miejskiej Wrocławia jest aktem prawa
miejscowego. Nie może budzić wątpliwości, że rada gminy obowiązana jest przestrzegać zakresu
upoważnienia udzielonego jej w ustawie w zakresie tworzenia aktów prawa miejscowego. Akty prawa
miejscowego nie mogą wykraczać poza granice określone ustawowym upoważnieniem, a ich treść może być
tylko i wyłącznie wykonaniem przepisów ustaw. Powyższe uzasadnione jest założeniem niesprzeczności
sytemu prawa. Podstawą prawną do działań organu samorządu gminy w zakresie stanowienia aktów prawa
miejscowego jest upoważnienie wynikające bezpośrednio z przepisów ustaw ustrojowych lub upoważnienie
zawarte w innych regulacjach ustawowych. Trzeba wskazać, że akty prawa miejscowego są to akty
o charakterze normatywnym. Zatem cechą charakterystyczną tego typu aktów jest wprowadzenie do
porządku prawnego nowych norm prawnych, obowiązujących w sposób generalny i abstrakcyjny na terenie
właściwości danego organu. Powszechne obowiązywanie oznacza prawną możliwość regulowania
postępowania wszystkich kategorii adresatów prawa i obywateli, organów państwowych, osób prawnych,
organizacji społecznych. Akt prawa miejscowego ustala normę prawną mającą regulować pewnej kategorii
stosunek społeczny, mogący powstać między organem a każdą nieznaną z góry jednostką. W związku
z powyższym ewentualna możliwość różnicowania praw i obowiązków tych jednostek powinna zostać
przewidziana przez samego ustawodawcę w przepisie upoważniającym do uchwalenia aktu prawa
miejscowego. Art. 12 ust. 1 w powiązaniu z kolejnymi przepisami ustawy nie przewiduje takiej możliwości.
Przedstawioną argumentację organu nadzoru w przedmiotowej sprawie potwierdza Wojewódzki Sąd
Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 21 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Wr 4/14.
Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono, jak w sentencji.
Od niniejszego rozstrzygnięcia przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we
Wrocławiu w terminie 30 dni od jego doręczenia, którą należy wnieść za pośrednictwem Organu
Nadzoru - Wojewody Dolnośląskiego.
Zgodnie z art. 92 ustawy o samorządzie gminnym stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności
uchwały organu gminy wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem
nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego.
Wojewoda Dolnośląski:
T. Smolarz