miniprzewodnik rajd samochodowy

ELEKTROWNIA W ŻYDOWIE
ZAMEK PODEWILSÓW
W okolicach Koszalina znajduję się wiele wspaniałych obiektów, a jednym z
ciekawszych jest Pałac Podewilsów- XV wieczny zamek rycerski. Położony jest 30
km na południe od Darłowa i morza oraz 40 km od Koszalina i Słupska, z dala od
gwaru miast, w miejscu które natura obdarzyła czystymi jeziorami i bujnymi
lasami. Zamek w Kręgu zaliczany jest do najciekawszych i największych obiektów
zabytkowych w Polsce.
Elektrownia w Żydowie to wodna elektrownia typu szczytowo pompowa.
1932 pierwszy projekt budowy elektrowni o mocy 45 MW
1957 opracowanie projektu
1964-1971 budowa elektrowni
1971 uruchomienie elektrowni
Woda, która napędza obie elektrownie pochodzi z jezior Kamienne (górne) i
Kwiecko (dolne). Różnica wysokości luster wody wynosi ok. 80m, co umożliwia
świetne zastosowanie elektrowni szczytowo-pompowej.
W ciągu sekundy na łopatki turbin kierowanych jest 240 metrów sześciennych
wody, dzięki czemu elektrownia może osiągać moc 156 MW. W ciągu nocnej
nadwyżki energii w sieci dwa turbozespoły odwracalne ponownie wpompowują
trzy miliony metrów sześciennych wody do górnego zbiornika.
HISTORIA POMORZA(najważniejsze informacje)
W średniowieczu region Pomorza zamieszkiwany był
przez Słwoiańskie plemiona: Pomorzan (Kaszubów) w części przedodrzańskiej
oraz Połabian (Ranów, Wieletów, Obodrzyców i innych) w części zaodrzańskiej.
Główne ośrodki znajdowały się w (licząc od
wschodu) Gdańsku, Kołobrzegu, Wolinie (potem Szczecinie), Arkonie.
Ziemie między ujściami Wisły i Odry podbite zostały przez władców
polskich, jednak przy każdym osłabieniu władzy centralnej górę brały dążenia do
odzyskania niezależności. Pierwszy swoją władzę nad całym Pomorzem między
Wisłą a Odrą rozciągnął najprawdopodobniej Mieszko I. Ponownego podboju
dokonywali Kazimierz Odnowiciel oraz Bolesław Krzywousty. W wyniku
naporu Sasów do XIII wieku całe Pomorze zaodrzańskie znalazło się w granicach
Cesarstwa.
W czasie rozbicia dzielnicowego Pomorze przedodrzańskie praktycznie
uniezależniło się od Korony pod rządami rodu Gryfitów. Księstwa Gryfitów, choć
sięgnęły po część ziem zaodrzańskich, same podatne były na rozbicie i
w 1181 roku popadły w silną zależność lenną od Cesarstwa. Bliższe związki z
Krakowem wykazywało Pomorze Gdańskie, które po rządach lokalnej dynastii
wróciło pod władzę Łokietka, aby niemal natychmiast w 1308 roku zostać zdobyte
przez Krzyżaków (rzeź Gdańska).
Pod koniec swego życia nieudaną próbę ponownego związania Pomorza
Zachodniego z Koroną podjął Kazimierz III Wielki, pragnąc uczynić swym
dziedzicem wnuka, Kaźka, księcia słupskiego. Po drugim pokoju
toruńskim w 1466 roku Pomorze Gdańskie wróciło pod władzę króla Polski (Prusy
Królewskie).
W 1637 wymarła dynastia Gryfitów. W 1648 w wyniku pokoju
westfalskiego zachodnia część księstwa pomorskiego z Rugią i
ujściem Odry przypadła Szwecji, a wschodnia elektoratowi Brandenburgii.
Posiadłości szwedzkie z czasem coraz bardziej przechodziły na rzecz
przeradzającej się w Prusy Brandenburgii. W 1720 roku Szczecin przeszedł pod
władanie Prus, stając się stolicą prowincji Pommern. W 1772, w efekcie I rozbioru
Rzeczypospolitej, w granicach Prus znalazło się polskie dotądPomorze Gdańskie (z
wyjątkiem Gdańska). Prusy objęły całe Pomorze Zachodnie w wyniku kongresu
wiedeńskiego w 1815 przejmując ostatnią jego część należącą do Szwecji
(Wolgast, Greifswald, Stralsund i Rugię). Po reformie administracyjnej z 1818 roku
Pomorze Wschodnie wchodziło w skład prowincji Westpreussen (Prusy
Zachodnie), dzielącą się na rejencję gdańską i kwidzyńską. Pomorze Zachodnie
tworzyło prowincję Pommern, w skład której
wchodziły rejencje szczecińska,stralsundzka i koszalińska. Pomorze zostało
podzielone między Polskę i Niemcy w okresie międzywojennym (część polska to
głównie ówczesne województwo pomorskie). Istniało również Wolne Miasto
Gdańsk. W 1932 roku rejencja stralsundzka została włączona do rejencji
szczecińskiej, natomiast w 1938 roku powstała na południu Pomorza Zachodniego
nowa rejencja pilska, po likwidacji Marchii Pogranicznej. W wyniku zakończenia II
wojny światowej wschodnia część Pomorza Zachodniego przypadła Polsce, a jej
ludność została wysiedlona. Zachodnia część Pomorza Zachodniego (Pomorze
Przednie i skrawki Pomorza Szczecińskiego) znalazły się w granicach radzieckiej
strefy okupacyjnej, a następnie NRD. Obecnie wraz z Meklemburgią stanowi kraj
związkowy Meklemburgia-Pomorze Przednie.
IWIĘCINO
Wieś położona jest o 4km na północ
od Suchej Koszalińskiej. Nietypowa
nazwa wymieniona w 1262 roku pochodzi najprawdopodobniej od żeńskiego
imienia „Ewa” lub wierzby „iwy”.
Wizytówką wsi jest jeden z najpiękniejszych na ziemi koszalińskiej gotyckich
kościołów. Świątynia z charakterystyczną strzelista wierzą zachowała się w
niezmienionej formie od XVII wieku. Odrestaurowane renesansowe wyposażenie
zachwyca bogactwem barw. Zdecydowanym ewenementem jest unikatowe
malowidło „Sąd Ostateczny”
znajdujący się na suficie wewnątrz
budowli.
Głęboka symbolika trzech bram
wokół kościoła oraz bogactwo
historii zabytkowych przedmiotów
czynią tą ryglową wioskę jedyną w
swoim rodzaju.
Odcięta od cywilizacji przez pobliskie
bagna i jeziora osada, zdaje się być
ulokowana niemalże na końcu
świata. Taki też zyskała przydomek.
BORKOWO
Na obrzeżach Borkowa znajduje się jeden z dwóch zachowanych w
Europie megalitycznych grobowców komorowych sprzed ok. 5000 lat. Obiekty
megalityczne były rozpowszechnione w Europie w okresie od V do III tysiąclecia
p.n.e. Megality (dosłownie wielkie kamienie) to konstrukcje z bloków surowego
lub z grubsza obrobionego kamienia różnej wielkości o przeznaczeniu kultowym,
związanym z obserwacjami astronomicznymi lub o charakterze grobowym.
Megality w Borkowie pochodzą z III tysiąclecia p.n.e. i są śladem wierzeń
religijnych tamtych kultur, co wskazuje położenie grobowców. Dłuższy bok
budowli znajduje się na osi wschód zachód.
Na Niżu Środkowo- i Zachodnioeuropejskim oraz w Skandynawii
budowniczych megalitów zalicza się do kręgu kulturowego, nazywanego w
archeologii kulturą pucharów lejkowatych. Na Pomorze grupy tej ludności
przybyły około 3500 lat p.n.e. z północno-zachodnich Niemiec i Jutlandii. W
wyniku rozpoznanego archeologicznie terenu, w obrębie wsi Borkowo
zlokalizowano 32 stanowiska, z czego połowa przypada na znaleziska z neolitu i
tyleż samo na osadnictwo wczesnośredniowieczne (X - XI wiek) i średniowieczne
(XIV - XV wiek), to ostatnie zarejestrowano zwłaszcza w obrębie starej zabudowy
wsi.
Borkowski dolmen badali archeologowie w roku 1934 i w 1939. Znaleziska
z Borkowa były przechowywane w Heimatmuseum w Darłowie, ale po wojnie
zabrano je do Koszalina. W czasie przedwojennych badań zrekonstruowano
skrzynie potężnego grobowca. Komora grobowa składa się z 12 olbrzymich głazów
narzutowych przykrytych 4 głazami stanowiącymi strop. Mógł tu być grobowiec
dostojnika czy kapłana i także miejsce kultowe. W grobowcu tym składano
wielokrotnie prochy zmarłych uprzątając poprzednie pochowki pod ściany
komory.
ŚWIĘTA GÓRA POLANOWSKA
Znajduje się ona na wysokości 158 m n.p.m. w odległości 3 km od
Polanowa. W czasach pogańskich zbierała się tam miejsowa ludność słowiańska
w celach kultowych, by czcić pogańskie bóstwa. Od przyjęcia na tych terenach
chrztu w XII w. zaczęło się tam koncentrować życie chrześcijańskie.
Sprowadzeni w okolice Polanowa cystersi w XIV w. zbudowali na
szczycie kaplicę z obrazem Matki Boskiej. Słynący cudami wizerunek oraz
uzdrawiające właściwości wody ze źródła, tryskającego na zboczu góry,
sprowadzały tu setki osób. Pielgrzymi często przynosili kosztowne podarki, z
przekazów historycznych wiadomo, że kaplicę zdobiły figury Dwunastu Apostołów
z czystego złota, a drzwi do kaplicy stały zawsze otworem. Stąd właśnie wzięło się
pomorskie powiedzenie
"masz gębę stale otwartą jak drzwi w polanowskim kościele". Wokół
kaplicy znajdował się cmentarz, na którym chowano możnych z okolic Polanowa.
W czasie reformacji kaplica była ostoją dla ludzi, którzy zostali przy
katolicyzmie. Jednak reformatorzy rozebrali kaplicę pod koniec XVI a mnisi
zostali wypędzeni. Jednak mieszkańcy Polanowa wierzyli nadal w cudowna moc
tego miejsca; zabierano więc potajemnie gruzy i cegły. W polanowskich rodzinach
przechowywano te kamienie z pokolenia na pokolenie. Tradycja pielgrzymowania
została wznowiona dopiero w latach 70 XX wieku. Kamień węgielny pod budowę
kaplicy na Świętej Górze został poświęcony 6 czerwca 1999 roku przez samego
Jana Pawła II.
W 2003-2004 roku obok fundamentów dawnego kościoła franciszkanie zbudowali
tu dzisiejszą kaplice oraz pustelnie pod wezwaniem
Matki Boskiej - Bramy Niebios, w której zamieszkało pierwszych 4 kapłanów.