pobierz - Akademia Orange

JĘZYK FILMU
WARSZTATY
FILMOWE
FILM
KADR
FILMOWY
PLAN
FILMOWY
PLAN DALEKI
(totalny)
Materiał dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska
(licencja dostępna pod adresem: creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl
Autor: Publiczna Szkoła Podstawowa w Purdzie
seria następujących po sobie obrazów wyrażających określone treści z
dźwiękiem lub bez niego; całość kompozycyjna; tekst kultury zamknięty i
podpisany przez twórcę
- kadr (stopklatka) to pojedyncza klatka filmu; najmniejsza i najważniejsza część
filmu
- elementy kadru filmowego: plan filmowy, światło, kolor i kompozycja
- zasięg widzenia kamery
- sposób ukazania przestrzeni w kadrze filmowym dokładnie przemyślany przez
twórców
- zawsze czemuś służy; jest zależny od funkcji, jaką ma pełnić w danym ujęciu i od
roli prezentowanej przestrzeni (człowieka, pejzażu, przedmiotu itd.)
- plan rozszerzający uwagę
- w kadrze widzimy rozległy krajobraz
- informuje nas o miejscu akcji
- plan rozszerzający uwagę
PLAN OGÓLNY - w kadrze widzimy pełny obraz miejsca akcji: postaci na tle dekoracji lub pleneru;
człowieka podporządkowanego otoczeniu
- informuje o miejscu akcji, działaniach ludzi i o sytuacji
- człowiek zdobywa pozycję dominującą w kadrze; najbardziej zbliżony do
PLAN
naturalnego sposobu widzenia postaci - pokazuje postać tak, jak widzi ją oko od
AMERYKAŃSKI
kolan czy połowy ud w górę (by w westernach widać było kolty)
(plan średni)
- informuje o relacjach między ludźmi, o ich zachowaniu: gestykulacji, rozmowie,
kłótni czy budzącym się uczuciu
- kadr zaczyna się tuż nad głową postaci, a kończy tuż pod jej stopami; tło nie
zajmuje już głównego miejsca, miejsce akcji jest mniej ważne
(plan rozszerzający
- opisuje postać: jej wygląd, sposób ubierania się, zachowanie; informuje o związku
uwagę)
człowieka z miejscem, w jakim się znajduje
PLAN PEŁNY
PÓŁZBLIŻENIE
(plan
(koncentrujący
uwagę)
ZBLIŻENIE
(plan
koncentrujący
uwagę)
DETAL (plan
koncentrujący
uwagę)
- plan z popiersiem postaci ludzkiej - to, co w tle, nie jest już ważne
- pokazuje gesty postaci, jej twarz; opisuje emocje, relacje między bohaterami
- cały ekran wypełnia twarz (lub przedmiot)
- poprzez ukazanie wyrazu twarzy, mimiki ukazuje skrywane emocje, stan
psychiczny, osobowość postaci
- najbliższy z planów; fragment, części ciała (twarzy, ręki itp.) bohatera albo
przedmiot (powiększony rekwizyt) wypełniają cały kadr
- zwraca naszą uwagę na jakiś szczegół ważny dla fabuły filmu czy zbudowania
nastroju
KONTRPLAN
(przeciwujęcie)
ŚWIATŁO W
FILMIE (niski
klucz oświetlenia)
- filmowanie na przemian zbliżenia twarzy jednego oraz drugiego rozmówcy
- stosowane najczęściej w scenach dialogowych w celu pokazania rozmowy
- ciemne kadry, w których jest mało światła
- wykorzystuje się do tworzenia nastroju, atmosfery; ciemne kadry mają sugerować
zagrożenie, niebezpieczeństwo, tajemnice kryjące się w cieniu
- bardzo jasne, prześwietlone, zalane światłem kadry (bardzo dużo światła)
ŚWIATŁO W
- wykorzystuje się do tworzenia wyjątkowej, wzniosłej atmosfery, sugeruje coś
FILMIE (wysoki
nadprzyrodzonego (czasem w ten sposób pokazane są duchy czy zjawy)
klucz oświetlenia)
KOLOR (barwa)
W FILMIE
KOMPOZYCJA
W FILMIE
WYBÓR
PLANÓW
ŁĄCZENIE
PLANÓW
PUNKTY
WIDZENIA
KAMERY
- 20 XII 1917 r. w Stanach Zjednoczonych wyświetlono pierwszy kolorowy film
- tworzenie określonej atmosfery w celu wywołania u widzów różnych skojarzeń o
czy emocji
- zaplanowane, świadome uporządkowanie elementów w kadrze
- zasady kompozycji obrazu: złotego podziału, symetrii, kontrastu, rytmiczności
Plan najczęściej zależy od roli człowieka w danym ujęciu. Trzeba zastanowić się,
co chcemy pokazać, czy to jest rola dynamiczna, czy raczej refleksyjna. Drugim
czynnikiem wpływającym na decyzję o planie jest stosunek akcji do opisu. Na ile
akcja sama w sobie opisuję scenę, a na ile potrzebuje się wesprzeć scenografią.
Ostatnim kryterium jest stopień natężenia uwagi. Czy uwagę koncentrujemy od
dużej przestrzeni do emocji bohaterów, czy też najpierw zwracamy uwagę na
emocję bohatera powoli wyjaśniając przyczyny danej emocji.
Łączenie planów wykonuje się w montażu, poprzez zlepienie ze sobą różnych ujęć.
Plany należy łączyć ze sobą w sposób interesujący, pobudzający percepcję. Trzeba
uważać, żeby następstwo planów nie było zbyt drastyczne, (chyba, że chodzi nam
właśnie o taki efekt) ani zbyt nudne od ogółu do szczegółu. Odpowiedni wybór
planów może dodać filmowi charakteru i dynamiki, więc próbujcie z nimi
eksperymentować.
„spojrzenie z góry” – tzw. ptasia perspektywa,
„spojrzenie z dołu” – tzw. żabia perspektywa’
„z pozycji głównego bohatera” – tzw. kamera subiektywna
Projekt realizowany
w ramach programu Fundacji Orange