Generuj PDF - KMP Suwałki

KMP Suwałki
Źródło:
http://www.suwalki.policja.gov.pl/po3/wydzialy/prewencja/programy-prewencyjne/stop-patologiom-1/10274,quotNie-ufaj-bez
GRANICzniequot.html
Wygenerowano: Piątek, 3 marca 2017, 17:17
"Nie ufaj bezGRANICznie"
Komenda Miejska Policji w Suwałkach realizuje kampanię informacyjną przeciwko handlowi ludźmi "Nie ufaj bezGRANICznie".
Celem akcji jest uświadomienie społeczeństwu, że problem handlu ludźmi może dotyczyć każdego, a najskuteczniejszą
profilaktyką jest wzmożona czujność, która wynika z posiadanej wiedzy.
●
W świetle obowiązującego prawa handel ludźmi jest zbrodnią zagrożoną karą.
●
Dla zaistnienia przestępstwa handlu ludźmi nie jest wymagany brak zgody pokrzywdzonego, nawet jeżeli ofiara godzi
się, by ją sprzedano, sprawca popełnia przestępstwo.
●
Uprawianie handlu ludźmi jest przestępstwem bez względu na cel, w jakim się go dokonuje, osoby mogą być sprzedawane
do pracy, do uprawiania prostytucji (kobiety, mężczyźni i dzieci), "na organy", dzieci - do adopcji, kobiety - do zamążpójścia,
itp.
●
Abyśmy mieli do czynienia z handlem ludźmi wystarczy fakt, że osoba ludzka stała się przedmiotem transakcji handlowej.
●
Sprawcą przestępstwa może być każdy, zarówno sprzedający, kupujący, jak i osoba, która zastawia, dokonuje zamiany,
używa ludzi lub dokonuje jakiejkolwiek transakcji cywilnoprawne
"Handel ludźmi" oznacza werbowanie, transport, przekazywanie, przechowywanie lub przyjmowanie osób, z
zastosowaniem gróźb lub użyciem siły, lub też z wykorzystaniem innej formy przymusu, uprowadzenia,
oszustwa, wprowadzenia w błąd, nadużycia władzy lub wykorzystania słabości, wręczenia lub przyjęcia
płatności lub korzyści dla uzyskania zgody osoby mającej kontrolę nad inną osobą, w celu wykorzystania.
Wykorzystanie obejmuje, jako minimum, wykorzystywanie prostytucji innych osób, lub inne formy
wykorzystania seksualnego, pracę lub usługi o charakterze przymusowym, niewolnictwo lub praktyki podobne
do niewolnictwa, zniewolenie, albo usunięcie organów.
Rozmiary zjawiska handlu ludźmi można porównać do góry lodowej - oficjalne statystyki oddają tylko niewielką
jej cześć
●
przypadki zakończone prawomocnym wyrokiem
●
przypadki, które znalazły swój finał w sądzie, jednak z różnych powodów nie skazano sprawców
●
śledztwa prowadzone przez policję lub prokuraturę nie zakończone aktem oskarżenia
●
osoby, które uciekły i nigdy nie ujawniły faktu bycia ofiarami handlu ludźmi
●
osoby, które pogodziły się z sytuacja i prostytuowały się
●
osoby, które deportowano, nie dając im szansy zeznań
●
osoby, które pozbawiono życia
Historia Agnieszki
Mam na imię Agnieszka, pochodzę z Polski Zachodniej. Mam dwoje dzieci, po odejściu męża na mnie spadł obowiązek ich
utrzymania. Choć skończyłam studia na Politechnice, nie mogłam znaleźć pracy w swoim zawodzie. Pracowałam przez
pewien czas jako ekspedientka, nie przestawałam jednak szukać innego zajęcia. Jedno z ogłoszeń oferujących pracę za
granicą zwróciło moją uwagę. Poszukiwano kelnerek do pracy w Belgii. Wkrótce otrzymałam list z zaproszeniem na spotkanie
informacyjne. Sympatyczny mężczyzna , który przedstawił się jako Robert, powiedział, że będziemy pracować jako kelnerki
lub panie do towarzystwa. Nie znam języków obcych, ale zdaniem Roberta, to nie był problem: Belgowie są sympatycznimówił - musisz być tylko miła. Spytałam, czy w takim razie nie istnieje ryzyko, że będziemy prostytutkami. Robert rozwiał
moje wątpliwości mówiąc, że to niemożliwe, ponieważ w Belgii prostytucja jest zabroniona. Opowiedziałam o wszystkim
siostrze, uznałyśmy, że ta praca to duża szansa. Siostra zgodziła się zaopiekować dziećmi podczas mojej nieobecności.
Na początku marca pojechaliśmy do Opola, skąd zabraliśmy jeszcze sześć kobiet, a potem mikrobusem do Belgii. Po drodze
pytałam Roberta o koszta podróży. Odpowiedział, że na razie nie muszę za nic płacić. Jak zacznę pracować, spłacę długi.
Późnym popołudniem dotarliśmy do hotelu w Antwerpii. Kazano nam się przebrać i odświeżyć. Miałyśmy się spotkać z
właścicielami klubu, żeby podpisać kontrakt. Nic nie zrozumiałam, bo napisany był po flamandzku. Miałyśmy dawać "show",
nie było słowa "striptiz". Po wejściu do baru zorientowałam się, co miałyśmy robić. Jeden z bossów kazał nam się przyglądać,
jak inne dziewczyny robią "show". Dał do zrozumienia, że mamy się rozbierać i sypiać z klientami. Kazał oddać paszporty.
Odmówiłam, wtedy zagroził, że wywiozą mnie do klubu, gdzie są o wiele gorsze warunki. Razem z siedmioma innymi
kobietami spałam w małym pokoju, gdzie były tylko dwa łóżka. Nie dostałyśmy nawet kocy. Bałam się i zgodziłam się oddać
paszport. Jedna nadal odmawiała - więcej jej nie zobaczyłam.
Pierwszego dnia tylko patrzyłyśmy, jak inne kobiety robią striptiz. Następnego dnia musiałam się już rozbierać na małej
scenie pośrodku baru. Kobiety "występowały" jedna po drugiej, a klienci mogli je sobie wybierać - jak na targu. Bałam się, że
któryś z nich mnie zechce i będę musiała iść z nim na górę do jednego z małych pokoi z dużym łóżkiem. Na początku, gdy
ktoś zwrócił na mnie uwagę, odmawiałam. Boss zagroził, że jeśli nie będę sypiać z klientami, nie zapłaci mi ani grosza. Nie
miałam pieniędzy nawet na jedzenie, w końcu zaczęłam chodzić z nimi "na górę".
Spędziłam w tym klubie ponad dwa miesiące. Pewnego dnia przyszli ludzie, którzy powiedzieli że są z policji. Oddali nam
paszporty. Byłam wolna, ale nie bardzo wiedziałam, co ze sobą zrobić. Nie miałam nawet pieniędzy na powrót do Polski.
Policja skontaktowała mnie z organizacją pomagającą kobietom, znajdującym się w podobnej sytuacji. Dzięki nim mogłam
wrócić do Polski.
ZAŁĄCZNIKI DO STRONY
Justyna 6.22 MB
Ocena: 0/5 (0)
Tweetnij