Untitled - Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

Życiorys
Imię i nazwisko
Barbara Śliwa
Data i miejsce urodzenia
30. 03. 1980 Wrocław
Wykształcenie:
10.1999 – 06.2005 : Studia na Wydziale Lekarskim AM im. Piastów Śląskich we Wrocławiu
09.1995 – 06.1999 : Liceum Ogólnokształcące nr VII im. K.K. Baczyńskiego we Wrocławiu
09.1987 – 06.1995 : Szkoła Podstawowa nr 100 we Wrocławiu
Osiągnięcia naukowe i zawodowe:
2011r. – otwarcie przewodu doktorskiego na Wydziale Lekarskim AM we Wrocławiu
2006r. – Lekarski Egzamin Państwowy
Dorobek naukowy:
Współautorka 3 publikacji i 1 doniesienia zjazdowego
Zatrudnienie:
od 2009r.
Oddział Chirurgii Ogólnej i Naczyniowej
Szpital Powiatowy w Oławie
2007-2009r.
Katedra i Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego i Chirurgii Ogólnej
Akademii Medycznej we Wrocławiu
2006–2007r.
Pogotowie Ratunkowe we Wrocławiu
2005-2006r. - ASK we Wrocławiu
Wstęp: Niezadowalające wyniki leczenia chorych na raka przełyku pomimo postępu, jaki
dokonał się w metodach diagnostyki i terapii tego nowotworu skłaniają do poszukiwania
molekularnych i genetycznych mechanizmów rozwoju raka przełyku. Stwierdzono, że mutacje
wielu genów zaangażowanych w kontrolę cyklu komórkowego, mają znaczenie w inicjacji i
promocji zmian nowotworowych. Podjęcie w pracy badania ekspresji wybranych markerów
proliferacji komórkowej w raku płaskonabłonkowym przełyku pod kątem ich przydatności
prognostycznej wpisuje się więc w ogólnoświatowy trend. Proponowane do oceny białka:
metalotioneina (MT), cyklina D1, MCM-2, MCM-3 oraz Ki-67, były przedmiotem
zainteresowania innych badaczy. Jednak ich wartość prognostyczna nie jest do końca
poznana, a prezentowane w piśmiennictwie poglądy nie są jednoznaczne. W pracy została
dokonana analiza porównawcza wartości prognostycznej wspomnianych wyżej białek oraz
analiza ich korelacji z czynnikami morfologiczno-klinicznymi.
Cele pracy: Wykazanie poziomu ekspresji badanych białek w tkankach raka
płaskonabłonkowego przełyku; wykazanie różnicy w poziomie ekspresji w/w białek pomiędzy
tkankę nowotworową i tkanką zdrową; zbadanie związku pomiędzy ekspresją w/w białek a
stopniem zaawansowania klinicznego nowotworu oraz długością przeżycia pacjenta.
Materiał i metody: Zebrany materiał dotyczy 46 pacjentów poddanych w latach 1997 – 2011
resekcji przełyku z powodu płaskonabłonkowego raka w Klinice Chirurgii Przewodu
Pokarmowego i Chirurgii Ogólnej Akademii Medycznej we Wrocławiu. Wyniki badań
histopatologicznych z materiału operacyjnego uzyskano z Katedry Patomorfologii AM we
Wrocławiu. Na ich podstawie określono stopień zaawansowania nowotworu w klasyfikacji
pTNM. Badania mikroskopowe oraz immunohistochemiczne wykonano w Katedrze i Zakładzie
Histologii i Embriologii AM we Wrocławiu na skrawkach parafinowych wykonanych z bloczków
parafinowych uzyskanych z Katedry Patomorfologii AM we Wrocławiu.
Wyniki: W przypadku wszystkich badanych markerów proliferacji ekspresja w tkance
nowotworowej była w sposób istotny statystycznie wyższa niż w tkance prawidłowej. Nie
wykazałam istotnych statystycznie zależności pomiędzy nasileniem ekspresji badanych
markerów proliferacji a stopniem złośliwości histologicznej tkanki nowotworowej (G). Nie
wykazałam istotnych statystycznie zależności pomiędzy nasileniem ekspresji badanych
markerów proliferacji a onkologicznym stanem węzłów chłonnych regionalnych (N). Nie
wykazałam istotnych statystycznie zależności pomiędzy nasileniem ekspresji badanych
markerów proliferacji a głębokością nacieku (T). Stwierdziłam że w przypadkach większego
nasilenia ekspresji białka Ki-67 w preparatach ESCC występowanie martwicy jest w sposób
istotny statystycznie częstsze, niż w przypadkach z mniejszym nasileniem ekspresji tego
białka. Stwierdziłam, że w przypadkach większego nasilenia ekspresji białka MCM-3 w
preparatach ESCC występowanie martwicy jest w sposób istotny statystycznie rzadsze, niż w
przypadkach z mniejszym nasileniem ekspresji tego białka. W przypadku pozostałych
badanych markerów proliferacji nie stwierdziłam istotnych statystycznie zależności pomiędzy
nasileniem ich ekspresji w ESCC, a obecnością martwicy. Nie wykazałam istotnych
statystycznie zależności pomiędzy nasileniem ekspresji badanych markerów proliferacji, a
rogowaceniem w tkance ESCC. Nie wykazałam istotnych statystycznie zależności pomiędzy
nasileniem ekspresji badanych markerów proliferacji, a wiekiem pacjenta w momencie resekcji
przełyku. Stwierdziłam silnie dodatnią, istotną statystycznie korelację pomiędzy ekspresją
następujących białek: Ki-67 i MCM-2, Ki-67 i MCM-3, MCM-2 i MCM-3. Stwierdziłam słabo
dodatnią, będącą na granicy istotności statystycznej, korelację pomiędzy ekspresją białek: Ki67 i cykliny D1. Wykazałam, że czas przeżycia pacjentów z podwyższoną ekspresją Ki-67 jest
w sposób istotny statystycznie krótszy oraz że czas przeżycia pacjentów z podwyższoną
ekspresją cykliny D1 jest w sposób istotny statystycznie dłuższy, w porównaniu do grupy
pacjentów z niższą ekspresją wymienionych białek. W przypadku pozostałych badanych
markerów proliferacji nie wykazałam istotności statystycznej, jeśli chodzi o wpływ na czas
przeżycia. Wykazałam, że obecność przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych (N) wpływa
w sposób istotny statystycznie na skrócenie czasu przeżycia pacjentów z ESCC poddanych
resekcji przełyku. Wykazałam, że głębokość nacieku (T) nie wpływa w sposób istotny
statystycznie czas przeżycia pacjentów z ESCC poddanych resekcji przełyku.
Wnioski
1.
2.
3.
4.
Ekspresja MT I/II, cykliny D1, białka Ki-67, białek MCM-2 oraz MCM-3 jest istotnie
wyższa w komórkach nowotworowych raka płaskonabłonkowego przełyku w
stosunku do komórek tkanki zdrowej z okolic guza.
Wykazano silnie dodatnią korelację pomiędzy ekspresją białka Ki-67, a ekspresją
białek MCM-2 i MCM-3 oraz słabo dodatnią korelację pomiędzy ekspresją cykliny D1
i białka Ki-67.
Pacjenci z wyższą ekspresją białka Ki-67 w komórkach raka płaskonabłonkowego
przełyku charakteryzują się krótszym okresem przeżycia.
Białka MCM-2 i MCM-3 mogą być pomocne w ocenie nasilenia stopnia proliferacji
komórek raka płaskonabłonkowego przełyku.