Przewodniczący Rady Miasta mgr Dariusz Kołodziejczyk

Uchwała nr XXXIV/226 /09
Rady Miasta Otwocka
z dnia 28 kwietnia 2009 r.
w sprawie udzielenia pomocy finansowej Powiatowi Otwockiemu
Na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001
r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 167 ust. 2 pkt 5 i art. 175 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005
r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zmianami) Rada Miasta Otwocka uchwala, co
następuje:
§1
Udziela się pomocy finansowej Powiatowi Otwockiemu w formie dofinansowania 11- dniowego wyjazdu
do Londynu w ramach Integracyjnych Warsztatów Terapeutycznych – profilaktyka uzaleŜnień
realizowanych
przez
Specjalny
Ośrodek
Szkolno-
Wychowawczy
nr
1
z
siedzibą
w Otwocku- Świdrze przy ul. Majowej 17/19 na rzecz uczniów „specjalnej troski” (podopiecznych
Ośrodka).
§2
Pomoc finansowa, o której mowa w §1, zostanie udzielona w formie dotacji celowej ze środków budŜetu
Miasta
Otwocka
na
2009
r.
-
Uchwała
XXXI/198/09
Rady
Miasta
Otwocka
z
dnia
27 stycznia 2009 r., zmieniająca uchwałę Nr XXX/189/08 Rady Miasta Otwocka z dnia
16 grudnia 2008 r. w sprawie uchwalenia budŜetu Miasta na 2009 rok, w wysokości 7 000 zł. (siedem
tysięcy złotych).
§3
Szczegółowe warunki udzielenia pomocy finansowej oraz przeznaczenie i zasady rozliczenia środków
określone
zostaną
w
umowie
pomiędzy
Powiatem
Otwockim
a
Miastem
Do zawarcia umowy upowaŜnia się Prezydenta Miasta Otwocka.
§4
Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia.
Przewodniczący Rady Miasta
mgr Dariusz Kołodziejczyk
Otwock.
Uzasadnienie
do projektu uchwały Rady Miasta Otwocka w sprawie udzielenia pomocy finansowej Powiatowi
Otwockiemu w formie dofinansowania 11- dniowego wyjazdu do Londynu w ramach
Integracyjnych Warsztatów Terapeutycznych – profilaktyka uzaleŜnień realizowanych przez
Specjalny Ośrodek Szkolno- Wychowawczy nr 1 z siedzibą w Otwocku- Świdrze przy
ul. Majowej 17/19 na rzecz uczniów „specjalnej troski” (podopiecznych Ośrodka).
Człowiek nie rodzi się z upośledzeniem umysłowym, ale rodzi się z niejednakowymi szansami na
korzystny rozwój.
Niepełnosprawność jest powaŜnym problemem społecznym w wymiarze jednostkowym,
rodzinnym i ogólnospołecznym. Biorąc pod uwagę wszystkie przyczyny prowadzące do
niepełnosprawności dotyka ona nie mniej niŜ 10% populacji generalnej. Ma wpływ przede
wszystkim na rozwój, zwłaszcza, gdy doświadcza dzieci i młodzieŜ, na wykorzystanie potencjału
i funkcjonowanie oraz jakość Ŝycia człowieka z niepełnosprawnością, równieŜ na jego
wydolność ekonomiczną, a takŜe na funkcjonowanie i zdrowie jego rodziny. Niepełnosprawność
wiąŜe się
równieŜ z koniecznością uruchomienia i udostępnienia
niezbędnych słuŜb, aby
zapewnić tym osobom warunki rozwoju i pełnego uczestnictwa w Ŝyciu społecznym, a –
w szczególnych sytuacjach – niezbędnej opieki. Rodzinom musi być świadczone wsparcie
i pomoc w wypełnianiu przez nie trudnych i obciąŜających zadań opiekuńczych,
rehabilitacyjnych i wychowawczych. Potrzeby osób niepełnosprawnych nie róŜnią się od potrzeb
ludzi zdrowych, choć ich zaspokajanie często wymaga dodatkowych wysiłków i specjalnych
warunków.
Niepełnosprawność staje się udziałem coraz większej rzeszy ludzi, zwłaszcza w związku
z postępem medycyny ratującej Ŝycie w przypadkach cięŜkich uszkodzeń organizmu, wad
wrodzonych i wcześnie nabytych, dzieci przedwcześnie urodzonych i o niskiej wadze
urodzeniowej, a takŜe w związku z wydłuŜaniem się Ŝycia. Nie tylko dla indywidualnego
człowieka, jego rodziny, ale i dla całego społeczeństwa, a takŜe - państwa - nie moŜe być
obojętne, czy człowiek przez całe Ŝycie jest zaleŜny od innych osób i musi korzystać zarówno
z pomocy indywidualnej jak i z systemu placówek opiekuńczych oraz z zabezpieczenia
socjalnego czy teŜ ma szanse rozwinąć cały swój pozytywny potencjał zdolności i umiejętności,
aby być członkiem społeczeństwa samodzielnym i niezaleŜnym, równieŜ ekonomicznie.
Wówczas będzie moŜliwe równieŜ wypełnianie przez osoby niepełnosprawne obowiązków
polegających na twórczym wkładzie w dobro ogółu.
Warto tu przywołać definicję zdrowia WHO, pojmowanego nie jako brak choroby, lecz jako
ogólny dobrostan fizyczno-psychiczno-społeczny osoby. Niepełnosprawność nie jest bowiem
wyłącznie zjawiskiem medycznym, czy problemem medyczno-opiekuńczym. Niepełnosprawność
obejmuje wszystkie sfery rozwoju ujmowanego holistycznie oraz wszystkie aspekty
funkcjonowania człowieka angaŜując przy tym potencjał rodziny i pokaźne zasoby społeczne –
jest zatem w całej rozciągłości powaŜnym problemem społecznym.
Nie bez powodów strategiczne programy Unii Europejskiej zajmują się przede wszystkim
rozwojem zasobów ludzkich oraz walką z wykluczeniem społecznym, czystą opiekę
pozostawiając dla sytuacji ekstremalnych.
Elementarnym działaniem
ograniczającym rozmiary i cięŜar niepełnosprawności jest
profilaktyka: zapobieganie powstawaniu uszkodzeń organizmu, których skutkiem jest
niepełnosprawność (tzw. prewencja pierwszego stopnia) oraz działania terapeutyczne,
usprawniające, kompensujące, a takŜe zapobiegające pogarszaniu się stanu (tzw. prewencja
drugiego i trzeciego stopnia). W przypadku uszkodzenia organizmu dziecka podstawowym
warunkiem uzyskania pozytywnych efektów jest jak najwcześniejsze podjęte, nawet natychmiast
po urodzeniu wielospecjalistyczne, kompleksowe rozpoznanie, ustalenie programu terapii
i rozpoczęcie odpowiednich skoordynowanych, wielospecjalistycznych i ciągłych oddziaływań.
U znacznej liczby dzieci, wykazujących tylko niewielkie zaburzenia i opóźnienia rozwojowe lub
nieharmonijny rozwój, wczesna pomoc moŜe doprowadzić do całkowitego wyrównania
nieprawidłowości. Dzieci, których rozwój jest powaŜniej zaburzony, dzięki wczesnej pomocy
mają szansę na uruchomienie całego ich pozytywnego potencjału. Działania te zapobiegają
równieŜ pogarszaniu się stanu i utrwalaniu negatywnych skutków uszkodzenia. Jak
najwcześniejsza, kompleksowa pomoc obejmująca wszystkie sfery rozwoju dziecka w okresie,
gdy jego układy są w stadium intensywnego rozwoju daje znaczące efekty i w sposób istotny
wpływa na stan, rozwój, aktywność, sytuację społeczną i późniejsze losy dziecka.
W efekcie większość dzieci nie otrzymuje wczesnej, kompleksowej, skoordynowanej,
wielospecjalistycznej pomocy rehabilitacyjnej i terapeutycznej, w tym stymulacji w zakresie
rozwoju motorycznego, poznawczego, emocjonalnego, społecznego i w komunikacji (w tym
językowej). Pierwsze, najbardziej znaczące dla rozwoju lata Ŝycia nie są wykorzystywane, co
negatywnie wpływa na samodzielność, dojrzałość do nauki i jej efekty w szkole oraz na
sprawność i funkcjonowanie człowieka dorosłego w przyszłości
Właściwe oddziaływanie terapeutyczne na jednostkę z upośledzeniem umysłowym to
zintegrowana praca rodziców, psychologów, specjalistów i pedagogów. Celem tej pracy jest takie
pokierowanie rozwojem jednostki aby potrafiła jak najlepiej funkcjonować w środowisku –
domu, szkole, pracy i miejscu zamieszkania. Tak więc optymalny rozwój zdolności
intelektualnych, umiejętności społecznych, pewnych cech osobowości oraz sprawności
ruchowych i manualnych u osób niepełnosprawnych nie moŜe stanowić celu samego w sobie, jest
jedynie drogą prowadzącą do podjęcia przez nie pracy, osiągnięcia ekonomicznej i osobistej
niezaleŜności oraz uczestnictwa w Ŝyciu społecznym.
Wychowankowie Specjalnego Ośrodka Szkolno- Wychowawczego nr 1 w Otwocku- Świdrze są
dziećmi „specjalnej troski” (dziećmi upośledzonymi umysłowo), pochodzącymi z rodzin
wielodzietnych, bardzo ubogich, niewydolnych wychowawczo, często są naraŜeni na róŜne
stopnie, rodzaje uzaleŜnień, patologie czy demoralizację.
Dzieci z upośledzeniem umysłowym mają trudności ze spostrzeganiem, rozumieniem,
kojarzeniem poznawanych zjawisk, dlatego teŜ poprzez częste organizowanie wycieczek
i spacerów moŜna kształtować u nich właściwe pojęcia o otaczającym świecie. Na wycieczkach
bodźce działają bezpośrednio na wszystkie zmysły, a obserwowane przedmioty i zjawiska
występują w powiązaniu z otoczeniem, co umoŜliwia ich zrozumienie. Wycieczki rozbudzają
w dzieciach zainteresowanie, pomagają rozwijać ich wiedzę przyrodniczo-krajoznawczokulturową, kształtować pozytywne stosunki koleŜeńskie i kulturę zachowania się.
Warsztaty terapeutyczne w Londynie mają na celu przeciwdziałanie róŜnego rodzaju zjawiskom,
pokazanie innego, lepszego świata, do którego warto dąŜyć, umoŜliwienie dzieciom kontaktu
z róŜnymi sytuacjami społecznymi, uczenie ich podporządkowania się grupie. Wycieczki
kształtują umiejętność spędzania czasu wolnego, podnoszą dojrzałość społeczną i sprawność
motoryczną.
Integracyjne warsztaty terapeutyczne odbywać się będą w Londynie z grupą pełnosprawnej
młodzieŜy ze Szkoły Polskiej im. Św. Józefa, zrzeszonej w Klubie Polskim w Amersham, co
wpłynie korzystnie na rozwój społeczny obu grup oraz pozwoli nawiązać bliŜszą współpracę
między naszymi placówkami.
Celem ogólnym, zawartym w Uchwale Nr XXIX/185/08 Rady Miasta Otwocka z dnia 9 grudnia
2008 r. w sprawie przyjęcia Miejskiego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów
Alkoholowych i Narkomanii na 2009 rok jest realizacja przedsięwzięć opiekuńczowychowawczych i socjoterapeutycznych dla dzieci i młodzieŜy z rodzin alkoholowych,
patologicznych, a zadaniami szczegółowymi programu - organizacja, finansowanie lub
dofinansowywanie wyjazdów terapeutycznych dla dzieci z rodzin alkoholowych, zagroŜonych
patologia społeczną.
Niniejszym uwaŜam podjęcie uchwały za uzasadnione.