Opracowanie: Zespół Nauczycieli Języków Obcych

Opracowanie: Zespół Nauczycieli Języków Obcych
PRZEDMIOTOWE ZASADY OCENIANIA Z JĘZYKÓW OBCYCH W ZESPOLE
SZKÓŁ NR 119 W WARSZAWIE
W trakcie nauki uczeń uzyskuje oceny: śródroczną i roczną, które opierają się na
ocenach cząstkowych wyrażonych cyframi: 1-6.
I.
Oceny uczeń uzyskuje w wyniku kontroli bieżącej, która obejmuje:
a) kontrolę wypowiedzi ustnych
- ocenie podlega: płynność i skuteczność komunikowania się, dobór materiału językowego,
poprawność fonetyczna, gramatyczna i intonacyjna
b) kontrolę czytania
- kontrola obejmuje: czytanie głośne, ciche, analityczne, przygotowane, bez przygotowania,
tekstów akcentowanych i nieakcentowanych, czytanie z określonym zadaniem, samodzielne
tekstów poza podręcznikowych, umiejętność korzystania ze słownika języka obcego
c) kontrolę rozumienia ze słuchu
- polega ona na ocenie umiejętności odróżniania informacji prawdziwych od fałszywych (na
początkowym etapie nauki), ocenie umiejętności udzielenia odpowiedzi i stawiania pytań,
omawiania wyszczególnionych kwestii, aż do streszczenia ogólnego i szczegółowego
słuchanego tekstu (ustnie lub pisemnie)
d) kontrola umiejętności pisania
- kontrola polega na ocenie ortografii, interpunkcji, gramatyki, stylistyki, leksyki
i kompozycji.
II.
OCENIANE ELEMENTY WIEDZY PRZEDMIOTOWEJ
1.
a)
b)
c)
d)
Umiejętności w zakresie:
mówienia
rozumienia tekstu pisanego, czytania
rozumienia ze słuchu (rozumienie mowy)
pisania
2. Wiadomości z zakresu:
a) gramatyki
b) słownictwa
3.
a)
b)
c)
d)
e)
f)
III.
Metody sprawdzania osiągnięć ucznia:
Pisemne prace klasowe (sprawdziany)
Kartkówki
Matury próbne (również ustne)
odpowiedzi ustne
aktywność na lekcjach
prace dodatkowe (projekty, referaty)
ZASADY OCENIANIA.
1. LO:
A. W przypadku pisemnych prac klasowych (sprawdzianów) i matur próbnych przyjmuje się
skalę przeliczania punktów na ocenę według następujących kryteriów:
0 - 39% poprawnych odpowiedzi – ocena niedostateczna
40 - 50% - ocena dopuszczająca
51 - 74% - ocena dostateczna
75 - 87% - ocena dobra
88 - 99% - ocena bardzo dobra
100% – ocena celująca
B. W przypadku kartkówek i innych prac pisemnych przyjmuje się skalę przeliczania punktów
na ocenę według następujących kryteriów:
0-39% - niedostateczny
40-59% - dopuszczający
60-75% - dostateczny
76-89% - dobry
90-99% - bardzo dobry
100% - celujący
2. GIMNAZJUM:
0-30% - niedostateczny
31-50% - dopuszczający
51-74% - dostateczny
75-90% - dobry
91-100% - bardzo dobry
Ocenę celującą można otrzymać za wykonanie zadań dodatkowych.
IV.
ZASADY POPRAWIANIA OCEN CZĄSTKOWYCH
a. Ocenę niedostateczną uczeń może poprawić w ciągu dwóch tygodni od jej
otrzymania.
b. Poprawie podlegają wyłącznie zapowiedziane pisemne prace klasowe (sprawdziany).
Uczeń może poprawić każdą ocenę, jeśli zgłosi taką chęć nauczycielowi. Nauczyciel
ustala dzień i godzinę poprawy. Po upływie dwóch tygodni możliwość taka wygasa.
c. Uczeń, który z przyczyn nieuzasadnionych (wagary) nie pisze zapowiedzianej pracy
klasowej (sprawdziany) otrzymuje ocenę niedostateczną, która nie podlega poprawie.
d. Uczeń nie ma możliwości poprawienia oceny z pisemnej pracy domowej, jeżeli nie
oddał jej w terminie.
e. Poprawa oznacza dopisanie w dzienniku drugiej oceny tej samej rangi, co ocena
poprawiana, nie zaś - usunięcie poprawianej oceny.
f. Poprawa oceny polega na wykonaniu analogicznego zadania, dotyczącego tej samej
partii materiału, z której wystawiono ocenę poprawianą.
g. W przypadku nieobecności ucznia na pracy klasowej (sprawdzianie, teście) i
ponownej nieobecności w wyznaczonym przez nauczyciela terminie uczeń otrzymuje
ocenę niedostateczną (wyjątek stanowi pobyt w szpitalu lub długotrwała choroba, o
czym jest poinformowany wychowawca klasy).
V.
OCENY ŚRÓDROCZNE I KOŃCOWOROCZNE
a. Ocena śródroczna, podobnie jak ocena końcowo roczna, nie jest średnią ocen
cząstkowych. Za najistotniejsze uważa się oceny ze sprawdzianów, matur próbnych
(również ustnych), prac pisemnych, testów i prac długoterminowych. W drugiej
kolejności są to oceny za odpowiedzi ustne, kartkówki, zadania domowe, aktywność
na lekcji, pracę na lekcji i prezentacje.
b. Ustalając ocenę semestralną i końcowo roczną nauczyciel uwzględnia:
i. Zdobytą wiedzę i umiejętności
ii. Zaangażowanie i aktywność
iii. Obecność na lekcjach
c. Warunki poprawy proponowanej oceny klasyfikacyjnej
1. Po otrzymaniu propozycji oceny klasyfikacyjnej uczeń ma obowiązek w
ciągu 2 dni zadeklarować chęć poprawy.
2. Poprawa powinna odbyć się w terminie umożliwiającym nauczycielowi
wystawienie oceny tydzień przed klasyfikacją.
3. Termin poprawy ustala nauczyciel.
VI. USTALENIA DODATKOWE:
1. Czas na sprawdzenie prac pisemnych nie może przekroczyć dwóch tygodni.
2. Testy będą przechowywane przez nauczyciela. Rodzice mogą zapoznać się z nimi do
końca roku szkolnego.
3. Krótkie sprawdziany/kartkówki nie muszą być zapowiadane. Zakres kontrolowanego
materiału nie powinien obejmować więcej niż 3 lekcje.
4. Nieprzygotowanie do lekcji:
A. uczeń ma prawo być nieprzygotowany do lekcji dwukrotnie w ciągu
półrocza. Zasada ta nie dotyczy prac klasowych i drugiego semestru w
klasie trzeciej.
B. Nieprzygotowanie uczeń zgłasza nauczycielowi na początku lekcji.
C. Za każde kolejne nieprzygotowanie uczeń otrzymuje ocenę
niedostateczną.
D. Na dwa tygodnie przed klasyfikacją uczeń nie może zgłosić
nieprzygotowania.
5. W ocenianiu bieżącym (cząstkowym) dopuszcza się stosowanie znaków diakrytycznych
„+” lub „-” z ocenami oraz jako samodzielnych ocen pomocniczych, a także zapisywanie
nieprzygotowań w ustalonej przez nauczyciela formie. Za aktywność na lekcji,
wykonanie zadań dodatkowych w domu uczeń może otrzymać
A. pochwały
B. oceny
C. plusy (+)
6. Uzyskanie pięciu plusów jest równoznaczne ocenie bardzo dobrej, która jako cząstkowa
zostaje wpisana do dziennika.
7. Uczeń może być oceniony minusem (-) za brak pracy na lekcji. Za trzy minusy uczeń
otrzymuje ocenę niedostateczną.
8. Brane pod uwagę będą osiągnięcia ucznia w szkolnych i pozaszkolnych konkursach z
języków obcych.
9. Minimalna ilość ocen cząstkowych w jednym okresie nauki potrzebna do wystawienia
oceny śródrocznej lub końcowo rocznej powinna wynosić odpowiednio:
A. Przy 1h/tyg. – 2 oceny
B. Przy 2 lub więcej h/tyg. – 3 oceny
10. Ocena semestralna brana jest pod uwagę przy wystawianiu oceny końcoworocznej.
11. Uczeń może uzyskać o jedną ocenę wyższą niż przewidywana roczna ocena
klasyfikacyjna z języka obcego, jeżeli przystąpi do pisemnego sprawdzianu
obejmującego treści z całego roku szkolnego i otrzyma ze sprawdzianu ocenę równą lub
wyższą ocenie, o którą się ubiega.
12. W przypadku, gdy ocena semestralna była wyższa od przewidywanej oceny końcowo
rocznej, uczeń przystępuje do sprawdzianu obejmującego materiał z drugiego semestru.
13. Egzaminy klasyfikacyjne z języka obcego odbywają się według zasad WZO.
VII. OGÓLNA POSTAWA W STOSUNKU DO PRZEDMIOTU
1. Ocena postawy ucznia odbywa się na jednej z końcowych lekcji w semestrze.
2. Nauczyciel wystawia oceny na forum klasy – jawnie.
3. Na postawę ucznia wobec przedmiotu składają się:
- podejmowanie dodatkowych prac
- pomaganie w przygotowaniu do lekcji słabszym kolegom
- bycie zawsze przygotowanym do zajęć
- dbałość o właściwy warsztat swojej pracy (zeszyt, podręcznik, zeszyt ćwiczeń)
- aktywne uczestnictwo w lekcjach
- udział w nieobowiązkowych zajęciach pozalekcyjnych (koła językowe)
4. Za niewłaściwą postawę wobec przedmiotu uważa się:
- częsty brak pracy domowej
- brak zeszytu, podręcznika, zeszytu ćwiczeń
- podpowiadanie i ściąganie
- bierne uczestnictwo w lekcji.
VIII. Metody pracy stosowane z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych
W związku ze zmianami w systemie edukacji – ograniczeniem liczebności szkół
zawodowych i upowszechnieniem edukacji na poziomie ponadgimnazjalnym w liceach
ogólnokształcących i technikach, nauczyciele pracujący w tych ostatnich muszą liczyć się z
możliwością napotkania problemów, z których rozwiązywaniem wcześniej raczej nie mieli
szansy się mierzyć. Do szkół kończących się egzaminem maturalnym trafia obecnie znaczny
odsetek uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Nakłada to na nauczycieli nowe
obowiązki, stawia ich przed nie lada wyzwaniem. Nie tylko muszą nieustannie samodzielnie
poszerzać swoją wiedzę, gdyż programy studiów nauczycielskich, także obecnie realizowane,
zdają się nie uwzględniać wciąż zmieniającej się rzeczywistości szkoły, a ministerialne pomysły,
z pewnością mające na celu dobro dziecka, wymagają od nauczycieli coraz bardziej
wszechstronnych kompetencji, ale także stosować zdobywaną wiedzę w praktyce.
Praca z uczniem o specjalnych potrzebach –zarówno z uczniem zdolnym, jak i tym z
dysfunkcją, wymaga dostosowania metod nauczania i oceniania do indywidualnych potrzeb
danego ucznia. Reforma wchodząca do szkół ponadgimnazjalnych w 2012 roku nakłada na
zespoły nauczycielskie obowiązek opracowania indywidualnego programu (IPET),
uwzględniającego zintegrowane działania nauczycieli poszczególnych przedmiotów skierowane
na pojedynczego ucznia lub zespół uczniów o podobnych potrzebach.
Poniżej zamieszczamy kilka wskazówek dotyczących pracy z uczniami o różnorodnych
dysfunkcjach przydatnych w praktyce polonisty. Warto pamiętać, że dostosowanie wymagań
powinno dotyczyć głównie form i metod pracy z uczniem, zdecydowanie rzadziej treści
nauczania , i nie może polegać na obniżaniu wymagań wobec uczniów z normą intelektualną.
Realizowanie podstawy programowej pozostaje obowiązkowe, można jedynie ograniczyć je do
wymagań koniecznych lub podstawowych, a zakres wiedzy i umiejętności powinien dać szansę
uczniowi na sprostanie wymaganiom egzaminu maturalnego.
Dysgrafia i dysortografia
Dostosowanie wymagań dotyczy formy sprawdzania wiedzy:
W przypadku dysgrafii podstawowym problemem jest odczytywanie prac pisemnych
ucznia. Wymagania merytoryczne w takim przypadku pozostają takie same, jak dla innych
uczniów, natomiast sprawdzenie pracy może być nietypowe. Na przykład jeśli nie ma
możliwości, by uczeń pisał na komputerze lub drukowanymi literami, nauczyciel może poprosić
ucznia o odczytanie pracy (praca klasowa), lub przepytać ustnie z danego zakresu materiału
(sprawdziany). Należy też umożliwić uczniowi (na jego prośbę) korzystanie z dyktafonu lub
różnych form elektronicznego zapisu.
W przypadku dysortografii, czyli trudności z poprawną pisownią pod względem
ortograficznym, fonetycznym, interpunkcyjnym itd. należy stosować kryteria obowiązujące przy
sprawdzaniu prac maturalnych. W żadnym wypadku dysortografia nie uprawnia do zwolnienia
ucznia z nauki ortografii i gramatyki. Stosowne ćwiczenia uczeń może wykonywać
samodzielnie, korzystając np. z zeszytów z serii „Ortograffiti”, do czego można zmotywować go
systematyczną kontrolą jego pracy, lub pod opieka specjalisty z Poradni PsychologicznoPedagogicznej.
Dysleksja
Ta dysfunkcja także nie daje możliwości obniżenia wymagań merytorycznych. Dotknięci
nią uczniowie, z co najmniej przeciętną sprawnością intelektualną, najprawdopodobniej zechcą
w przyszłości zdawać egzamin maturalny, którego wymaganiom muszą sprostać. Dostosowanie
metod i form pracy może tu polegać na przestrzeganiu kilku zasad.
W pracy z uczniem ze stwierdzoną dysleksją należy:
– preferować wypowiedzi ustne-sprawdzanie krótszych partii materiału powinno odbywać się
często ,a pytania kierowane do ucznia powinny być precyzyjnie formułowane.
– unikać sytuacji, w których uczeń zmuszony byłby publicznie odczytywać dłuższe teksty
(własne prace pisemne, utwory literackie)
– proponować uczniowi dodatkowe zadania domowe (o zwiększanym sukcesywnie stopniu
trudności) polegające na sprawdzaniu rozumienia czytanego tekstu.
– doceniać udział ucznia w pracy zespołowej (pracy w grupie na lekcji, podczas realizacji
projektów)
– ze względu na wolne tempo czytania lub/i pisania zmniejszyć ilość zadań ( poleceń ) do
wykonania w przewidzianym dla całej klasy czasie lub wydłużyć czas pracy. Należy jednak
uważać, by uczeń nie był narażony na komentarze ze strony innych .
– motywować ucznia do opracowywania notatek z lekcji w formie schematów, mapy myśli etc.
– czytanie lektur szkolnych lub innych opracowań rozłożyć w czasie, zachęcać na korzystanie z
e-booków i audio-booków
– egzekwować i nagradzać systematyczną pracę w domu.
Uczeń z zespołem Aspergera
Zespół Aspergera jest określeniem specyficznych, łagodnych przypadków autyzmu i został
zdefiniowany jako jednostka chorobowa w połowie lat 80. Wykrywa się go u 20 –25 dzieci na
10000, częściej dotyczy chłopców niż dziewczynek.
Osoby z tym zaburzeniem cechują uporczywe lub powtarzające się zachowania i bardzo
ograniczony zakres zainteresowań. W wieku szkolnym wykazują obsesyjne zainteresowanie
matematyką, czytaniem lub pewnymi aspektami nauki, jednocześnie mają trudności ze
zrozumieniem zachowań społecznych. Nie potrafią one zrozumieć potrzeb oraz punktu widzenia
innych osób i odpowiednio reagować na nie.
Obecność w klasie ucznia z zespołem Aspergera nastręcza każdemu nauczycielowi
charakterystyczne problemy– uczeń taki może przerywać mówiącemu lub mówić w trakcie
wypowiedzi innych osób, niestosownie komentować , mieć trudności z rozpoczęciem i
przerwaniem konwersacji. Większość dzieci z zespołem Aspergera ma problem z rozumieniem
żartów, a także znaczeń metaforycznych. Miewają problemy z przystosowaniem się do zmian i
akceptacją niepowodzeń, bywają nieuważni i łatwo się dekoncentrują.
Dostosowanie metod i form pracy może w tym przypadku polegać na przestrzeganiu
następujących zasad. W pracy z uczniem ze stwierdzonym zespołem Aspergera należy:
– uczyć zasad dotyczących kolejności zabierania głosu w dyskusji, rozmowie na lekcji
– uczyć stosownych zwrotów inicjujących rozmowę, konsekwentnie ich wymagać
– wyjaśniać metafory ,wyrazy wieloznaczne, znaczenia związków frazeologicznych
– kontrolować, czy polecenia dotyczące wykonywania zadań zostały zrozumiane
– przygotowywać ucznia na potencjalne zmiany
– przedstawiać precyzyjnie sformułowane oczekiwania i zasady dotyczące właściwego
zachowania się
– uczyć, jak wstępować w interakcje społeczne poprzez odgrywanie ról
– zachęcać do wykonywania zadań wymagających konieczności współpracy, jednocześnie
chronić przed niestosownym zachowaniem innych uczniów (edukować pozostałych uczniów)
– chwalić ucznia ,wskazując mu ,co zrobił dobrze
– uczyć zwracania się o pomoc
– pomagać zrozumieć własne zachowania i reakcje innych
Więcej informacji: strona internetowa Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom z Ukrytymi
Niepełnosprawnościami im. Hansa Aspergera „Nie-Grzeczne Dzieci”
http://niegrzecznedzieci.prv.pl/
Zaburzenia zachowania
Obecność uczniów z zaburzeniami zachowania może w znaczący sposób komplikować
pracę całego zespołu. Do głównych problemów takich uczniów należą min.: rozpraszanie się ,
zapominanie poleceń, utrzymanie ciągłej uwagi podczas wykonywania jednego zadania,
trudności z zastosowaniem się do instrukcji (niewynikające z ich niezrozumienia), niekończenie
rozpoczętych prac, szybkie nudzenie się.
Pomocne w pracy będą następujące zasady:
– przestrzeganie stałości i niezmienności reguł i zasad zachowania i pracy
– jasne i precyzyjne formułowanie poleceń oraz spokojne i konsekwentne egzekwowanie ich
wykonania
– zapewnienie ograniczenia ilości bodźców
– zapewnienie możliwości kontrolowanego ruchu ( uczeń może zapisywać na tablicy)
– przypominanie o samokontroli i sprawdzaniu, przy stosowania wzmocnień pozytywnych
– zapewnienie uczniowi poczucia akceptacji
Uczeń szczególnie zdolny
W pracy z uczniem szczególnie zdolnym nauczycielowi przypada rola przewodnika,
wskazującego różne możliwości, nienarzucającego własnych pomysłów i rozwiązań, a jedynie
służącego pomocą i umożliwiającego uczniowi twórczą pracę, samodzielne dochodzenie do
prawdy. Dlatego głównymi metodami, które warto stosować w pracy z uczniem szczególnie
zdolnym, są:
– metody poszukujące, problemowe: stawiające przed uczniem problemy otwarte i zamknięte,
teoretyczne i praktyczne, rozwijające twórcze myślenie, nastawione na odkrywanie, wymagające
od ucznia podejmowania wyzwań nie tylko intelektualnych, ale i opowiadania się w kwestiach
społeczno-moralnych;
– metody heurystyczne, np.: burza mózgów czy synektyka – poszukiwanie podobieństw
pomiędzy danym obiektem a innymi obiektami;
– metody rozwijające myślenie konwergencyjne, uczące gromadzenia i porządkowania faktów,
dostrzegania reguł i algorytmów, wymagające samodyscypliny, skrupulatności i
systematyczności,
– techniki szybkiego uczenia, np. szybkiego czytania i mnemotechniki,
– metody praktyczne, np. metoda projektów, metody zadaniowe, metody integracyjne i uczące
pracy zespołowej, gry dydaktyczne;
– metody uczące udziału w dyskusji – doboru trafnych argumentów, etyki dyskusji;
– trening twórczości integrujący w sobie wiele różnorodnych metod heurystycznych;
– metody umożliwiające ekspresję ucznia w wybranych przez niego dziedzinach (np.
inscenizacje, przyjmowanie ról, symulacje, drama, metody wykorzystujące środki plastyczne lub
muzyczne, itp.), oraz gwarantujące kontakt z dokonaniami współczesnej kultury i nauki
(spotkania z wybitnymi twórcami, naukowcami, udział w przedstawieniach, wystawach );
– metody ewaluacyjne, które kształtują obiektywizm i niezależność myślenia, pozwalają na
dokonywanie samooceny podejmowanych i zrealizowanych zadań, konstruktywną ocenę działań
innych osób oraz przyjmowanie oceny od innych osób, w szczególności rówieśników.
Podczas pracy z uczniami uzdolnionymi szczególnie zalecana jest praca zespołowa, w której
uczeń tworzy więzi społeczne. Pracując w grupach jednorodnych pod względem zdolności
uczniowie dzielą się wiedzą i doświadczeniami z uczniami o podobnych możliwościach,
natomiast w grupach o zróżnicowanym poziomie uczniowie uczą się wspierać innych,
pokonywać nieśmiałość, przekazywać w sposób zrozumiały posiadaną wiedzę; zalecane jest
także stosowanie losowego doboru grupy, aby poprzez realizowanie wspólnych celów możliwa
była integracja osób o zróżnicowanym potencjale intelektualnym i społecznym. Zaleca się
jednak ograniczenie pracy zbiorowej, podczas której uczniowie szczególnie uzdolnieni nudzą
się.
Ważna jest również praca indywidualna podczas zajęć, co pozwala na dostosowanie treści i
wymagań do możliwości i zainteresowań ucznia.
Oprócz pracy w systemie klasowo-lekcyjnym warto zapewnić uczniowi możliwość uczestnictwa
w: zajęciach pozalekcyjnych w szkole – takich jak koła zainteresowań, warsztaty przedmiotowe,
w klubach naukowych; zajęciach pozaszkolnych, np. zajęciach w domach kultury, wykładach na
wyższych uczelniach; plenerach artystycznych, w konkursach, turniejach i olimpiadach,
projektach tematycznych oraz obozach wakacyjnych ( pozwoli to uczniom zdolnym na
konfrontację własnej wiedzy z wiedzą ekspertów oraz innych uczniów na podobnym poziomie
rozwoju intelektualnego).
Opracowano na podstawie:
http://www.ore.edu.pl/index.php?option=com_phocadownload&view=category&download=70:
materiay-dla-nauczycieli&id=13:specja...