D - Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

Sygn. akt VU 751/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 marca 2014 roku
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz
Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz
po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie
sprawy z wniosku A. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
o emeryturę
na skutek odwołania A. G.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
z dnia 26 marca 2013r. sygn. (...)
zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje A. G. prawo do emerytury od dnia 1 marca 2013r.
Sygn. akt VU 751/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 26 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. G. prawa do emerytury
podnosząc, że nie udowodnił wymaganego 15- letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze.
W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 kwietnia 2013 roku A. G. wniósł o jej zmianę i przyznanie
mu prawa do emerytury. Podniósł, że organ rentowy niezasadnie nie zaliczył mu do pracy w warunkach szczególnych
okresu zatrudnienia od 2 listopada 1968 roku do 26 października 1970 roku oraz od 2 listopada 1972 roku do 30
czerwca 1975 roku w firmie (...) S.A. Fabryce (...) w Z. na stanowisku elektromonter.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł, iż
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca A. G., urodzony w dniu (...), złożył
w dniu 11 marca 2013 roku wniosek o przyznanie emerytury.
(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akta ZUS)
A. G., legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem ubezpieczenia
w łącznym rozmiarze 29 lat 10 miesięcy i 5 dni, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.
(okoliczności bezsporne)
Organ rentowy od okresu pracy w warunkach szczególnych zaliczył wnioskodawcy okres 11 lat 4 miesięcy i 18 dni tj.
okres zatrudnienia od 7 lipca 1987 roku do 31 grudnia 1998 roku (z wyłączeniem zasiłków chorobowych w okresie od
19-25 lipca 1994 roku i od 10 marca do 10 kwietnia 1998 roku)
(dowód: decyzja z dnia 26.03.2013 r. k.17 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 11-12)
Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia na
stanowisku elektromonter od 2 listopada 1968 roku do 26 października 1970 roku i od 2 listopada 1972 roku do 30
czerwca 1975 roku w Fabryce (...) S.A. w Z..
(dowód: decyzja z dnia 26 marca 203 r. k. 17 akt emerytalnych)
W okresie od dnia 2 listopada 1968 roku do 30 czerwca 1975 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy
o pracę w Fabryce (...) S.A. w Z. na stanowisku elektromonter w pełnym wymiarze czasu pracy.
(dowód: świadectwo pracy z dnia 10 października 2005 roku k. 7 akt sprawy )
Wnioskodawcy zostało wystawione w dniu 10 października 2005 roku świadectwo wykonywania pracy w warunkach
szczególnych, w którym wskazano, że w okresie od 2 listopada 1986 roku do 26 października 1970 roku i od 2 listopada
1972 roku do 30 czerwca 1975 roku wykonywał prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej
oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku elektromonter
wymienionym w wykazie A dział II poz. 1 punkt 9 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu
Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.
(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 6 akt sprawy)
Wnioskodawcy zostało wystawione również zaświadczenie wykonania pracy w szczególnych warunkach przez
Archiwum (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S., w którym wskazano, że był zatrudniony w (...) S.A.
Fabryce (...) w Z. w kresie od 2 listopada 1968 roku do 30 czerwca 1975 roku i w okresie od 2 listopada 1986 roku do
26 października 1970 roku i od 2 listopada 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku wykonywał prace przy wytwarzaniu i
przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych
i cieplnych na stanowisku elektromonter wymienionym w wykazie A dział II poz. 1 punkt 9 stanowiącym załącznik
nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac
wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu
chemicznego i lekkiego.
(dowód: zaświadczenie z dnia 15 października 2012 roku k. 6 akt emerytalnych)
Fabryka (...) SA w Z. zajmowała się produkcją kocy, ręczników i produktów frotowych na eksport. Posiadał kilka
oddziałów w tym m.in. oddział w G., w którym pracował wnioskodawca. Był to oddział przygotowawczy, w którym
produkowano przędzę na koce i ręczniki. Pracownicy zatrudnieniu byli na trzy zmiany. Na rannej zmianie był jeden
elektromonter oraz jeden brygadzista natomiast na zmianie popołudniowej oraz nocnej tylko jeden elektromonter.
Jednym z takich elektromonterów był A. G., pracujący w dziale głównego energetyka.
W oddziale (...) w G. znajdował się jeden dwupiętrowy budynek, w którym na hali produkcyjnej znajdowały
się wilkarnia, zgrzeblarnia, przędzalnia oraz tkalnia. Nazwy tych działów pochodziły od rodzaju maszyn, które w
nich pracowały, a były to maszyny typu wilk w ilości 1 sztuki, przędzarka w ilości 5 sztuk, zgrzeblarka w ilości
kilkunastu sztuk oraz innych. Każda z tych maszyn miała napęd elektryczny i własny silnik. Tych silników w
zależności od rodzaju maszyny było od jednego do kilku. I tak przy samoprząśnicach (rodzaj przędzarki) były 3
silniki, przy gręplach (zgrzeblarkach) również 3 silniki, przy mieszakach 6 silników a przy szarpakach 2 silniki. Praca
wnioskodawcy polegała na zapewnieniu ciągłości pracy wszystkich maszynach znajdujących się na hali, które brały
udział w poszczególnych etapach produkcji przędzy na koce i ręczniki, poprzez ich naprawę w przypadku awarii oraz
konserwację.
Praca wnioskodawcy rozpoczynała się od pracy przy transformatorze, do którego dochodziła z prądem linia
zewnętrzna napowietrzna. Wnioskodawca sprawdzał czy nie ma awarii w dostawie prądu do transformatora a
następnie czy prawidłowo prąd dostarczany jest do budynku ze stacją niskiego napięcia, w którym był przetwarzany
na prąd niskiego napięcia. Następnym etapem pracy wnioskodawcy było sprawdzenie, czy ze stacji niskiego napięcia
prąd doprowadzany jest do hali, w której znajdowało się kilka rozdzielni a z nich prąd był kierowany do poszczególnych
silników maszyn. Po sprawdzeniu prawidłowości w dostawie prądu do maszyn pracujących na hali wnioskodawca
już bezpośrednio na hali produkcyjnej wykonywał wszystkie remonty, modernizacje i konserwacje maszyn służących
do produkcji przędzy. Wszystkie te czynności wykonywał bezpośrednio na hali produkcyjnej. Nie miał możliwości
przeniesienia maszyny do odrębnego pomieszczenia z uwagi na ich znaczne rozmiary. Do obowiązków wnioskodawcy
należało dbanie, aby wszystkie maszyny wykorzystywane do produkcji przędzy były sprawne, aby nie było przestojów
w pracy. Do innych prac nie był kierowany. Pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.
(dowód: zeznania świadka H. Ł. protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 9.25 do minuty
26.15 k. 34, zeznania świadka H. P. protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 26.25 do
minuty 32.37 k. 34, zeznania świadka E. T. protokół rozprawy z dnia 9 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 32.56
do minuty 36.26 k. 34, zeznania świadka J. J. protokół rozprawy z dnia 26 marca 2014 roku nagranie od minuty 1.20
do minuty 13.43 k. 45, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 26 marca 2014 roku nagranie od minuty
14.50 do minuty 17.33 k. 45 w związku z protokołem rozprawy z dnia 3 października 2013 roku od minuty 1.59 do
minuty 9.01 k. 20, angaże z lat 1973 k. 7-8 w aktach osobowych angaż z 1972 roku k. 10 w aktach osobowych, angaże z
lat 1970-1974 k. w aktach osobowych, umowa o pracę z dnia 2 listopada 1968 roku k. 17 w aktach osobowych, umowa
o pracę z dnia 2 listopada 1972 roku w aktach osobowych)
Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:
Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r.
przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy
(tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz
2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.
Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego
albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za
pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).
W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści
§ 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w
Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
• osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
• ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z
okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach
szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż
aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).
W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni
okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a
jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył
60 lat i nie jest członkiem OFE.
Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale
i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego
wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym
stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).
Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych,
stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie
wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów
wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.
Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w
przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało
kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak
zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia
zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.
Na wstępie wskazać należy, iż do okresów pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy
okresu pracy w Fabryce (...) S.A. w Z. od 2 listopada 1968 roku do 26 października 1970 roku oraz od 2 listopada
1972 roku do 30 czerwca 1975 roku.
Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Fabryce (...) S.A. w Z. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących
się w jego aktach rentowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w
spornym okresie od 2 listopada 1968 roku do 26 października 1970 roku oraz od 2 listopada 1972 roku do 30 czerwca
1975 roku, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.
W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca przy wniosku o emeryturę złożył zaświadczenie wykonania
prac w szczególnych warunkach z dnia 15 października 2012 roku wystawione przez Archiwum (...) spółka z o.o. w
S.. Organ rentowy zakwestionował ten dokument podnosząc, że okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza
zakład pracy a nie przechowawca akt osobowych. Z tym stanowiskiem organu rentowego można się zgodzić. Jednakże
organowi rentowemu umknęło, iż do odwołania wnioskodawca dołączyć świadectwo wykonywania pracy w warunkach
szczególnych wystawione w dniu 10 października 2005 roku przez Fabrykę (...) S.A. w S., w którym wskazano, że
A. G. był zatrudniony w ww. zakładzie w okresie od 2 listopada 1968 roku do 30 czerwca 1975 roku i w okresie od 2
listopada 1986 roku do 26 października 1970 roku i od 2 listopada 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku wykonywał prace
przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń
elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku elektromonter wymienionym w wykazie A dział II poz. 1 punkt 9
stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987
roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy
resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Do złożonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych
organ rentowy nie odniósł się w trakcie toczącego się postępowania. Mimo braku zakwestionowania przedmiotowego
świadectwa pracy wskazać należy, iż nie jest ono dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c. ( por.
wyrok Sadu Najwyższego z dnia 20 lutego 1991r., I PR 422/90, PS (...), nr 4). Nie korzysta zatem z domniemania
prawdziwości tego co zostało w nim zaświadczone. Świadectwo pracy ma jedynie charakter informacyjny, samo
przez się nie tworzy więc praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. Nie stwarza ono cech wyłączności w zakresie
dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym w rozumieniu
art. 245 k.p.c., i jako takie stanowi dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte.
Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości
wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w
świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to
zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest
prawo do świadczeń emerytalnych.
Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe wykazało, iż w okresie od 2 listopada 1968 roku do 26
października 1970 roku oraz od 2 listopada 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku A. G. wykonywał pracę w warunkach
szczególnych, ale o innym charakterze niż ta która została wskazana przez pracodawcę. Charakter pracy wnioskodawcy
Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: H. Ł., H. P., E. T.,
J. J., którzy w spornych okresach pracowali razem z A. G., a zatem posiadają szczegółową wiedzę na temat jego
codziennej pracy i obowiązków oraz zeznania samego wnioskodawcy. Zeznania świadków ani wnioskodawcy nie
były zresztą kwestionowane przez organ rentowy. H. Ł. pracował w tej samej Fabryce na takim samym stanowisku
jak wnioskodawca czyli elektromonter w okresie od 1971 roku do 19991 roku. Wykonywał więc taką samą pracę
jak wnioskodawca. Świadek i wnioskodawca nie pracowali na jednej zmianie, bowiem jak wykazało postępowanie
dowodowe, na zmianie był jeden elektromonter a tylko na porannej dodatkowo brygadzista. Jednak logicznym
jest, że skoro pewne czynności wykonywał świadek H. Ł. na swojej zmianie, to te same czynności, obowiązki
wykonywał również wnioskodawca. Tym samym świadek posiada wiedzę na temat rodzaju wykonywanej przez
wnioskodawcę pracy. Świadek H. P. pracował w przedmiotowej Fabryce w okresie od 1962 roku do 1991 roku jako
koordynator maszyn zgrzeblnych tzw. brygadzista, a świadek E. T. od 1971 roku jako pracownik gospodarczy a po
czterech miesiącach jako zgrzeblarz, obaj bezpośrednio na hali produkcyjnej. Widzieli więc na czym polega praca
wnioskodawcy. I wreszcie świadek J. J. był zatrudniony w przedmiotowej Fabryce od 1966 roku do 1975 roku jako
elektromonter. Znamiennym jest, że świadek ten otrzymał od pracodawcy wystawione w dniu 10 marca 2000 roku
świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych a ponadto decyzją z dnia 19 listopada 2008 roku zostało
mu przyznane prawo do emerytury od dnia (...)roku (tj. od ukończenia 60 roku życia).
Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że wnioskodawca pracując w dziale głównego energetyka
w okresie od 2 listopada 1968 roku do 26 października 1970 roku oraz od 2 listopada 1972 roku do 30 czerwca 1975
roku w Fabryce (...) S.A. w Z., wykonywał remonty, naprawy oraz konserwacje urządzeń w postaci transformatora,
stacji niskiego napięcia i rozdzielni doprowadzających prąd do maszyn znajdujących się na hali produkcyjnej, oraz
samych silników maszyn które wykorzystywane były do produkcji przędzy. Napraw silników maszyn znajdujących
się w fabryce dokonywał bezpośrednio na hali produkcyjnej, gdzie pracowały takie maszyny jak wilk, zgrzeblarka,
przędzarka czy inne. Wszystkie one zaopatrzone były w silniki w ilości od jednego do nawet kilku. Wnioskodawca
przeprowadzał remonty tych silników i usuwał awarie, aby zapewnić ciągły ruch maszyn, aby nie było przestojów w
pracy.
Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników
zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej
szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności
psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.
Praca przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych jest zaliczana do pracy wykonywanej w szczególnych
warunkach zgodnie z wykazem A dział VII poz. 4 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów.
W ocenie Sądu wnioskodawca w spornych okresach od 2 listopada 1968 roku do 26 października 1970 roku
oraz od 2 listopada 1972 roku do 30 czerwca 1975 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – jak
wykazało postępowanie dowodowe – sprawował bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace
budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako
podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, tj. prace wymienione w dziale VII poz. 4,
i jego pracę należy uznać za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział XIV
poz. 25. W ocenie Sądu charakter pracy wnioskodawcy ustalony przez Sąd po przeprowadzeniu postępowania
dowodowego uzasadnia zakwalifikowanie z poz. 25 działu XIV jako pracy polegającej na bieżącej konserwacji
agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu,
w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie a nie jak o to wnosił wnioskodawca prace
przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń
elektroenergetycznych i cieplnych, tj. prace określone w dziale II (prace w energetyce) wykazu A. Wskazać w tym
miejscu należy, iż wnioskodawca pracował w zakładzie podlegającym pod przemysł lekki, a nie w energetyce. Nie
można więc ustalać rodzaju wykonywanej pracy w oderwaniu od rodzaju branży w jakiej jest wykonywana. Powyższe
stanowisko znajduje również potwierdzenie w najnowszych orzeczeniach Sądu Najwyższego w tym m.in. w wyroku z
dnia 1 czerwca 2010 roku (II UK 21/10, lex nr 619638) , w którym Sąd ten wskazał, że specyfika poszczególnych gałęzi
przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich
uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień
rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie
prawnym.
Podsumowując wskazać należy, iż wnioskodawca wykazał, że zarówno ze względu na rodzaj wykonywanej pracy
jak i warunki, w których praca była wykonywana, wykonywał prace w szczególnych warunkach przez łączny czas
przekraczający 15 lat.
Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami
rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy
uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.
Dlatego też na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. Sad Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną
decyzję i przyznał wnioskodawcy A. G. prawo do emerytury od dnia 1 marca 2013 r. (tj. od pierwszego dnia miesiąca
w którym zgłosił wniosek o emeryturę) .