D - Sąd Rejonowy w Bydgoszczy

Sygn. akt VII U 1086/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 września 2016 r.
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Marcin Winczewski
Protokolant: sekr. sądowy Artur Kluskiewicz
po rozpoznaniu w dniu 27 września 2016 r. w Bydgoszczy
sprawy A. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
o świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego
na skutek odwołania A. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.
z dnia 15 lipca 2015 r. nr (...)
oddala odwołanie.
SSR Marcin Winczewski
Sygn. akt VII U 1086/15
UZASADNIENIE
Decyzją nr (...) z dnia 15 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 18 ustawy z
dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
odmówił A. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego, albowiem komisja lekarska w
dniu 7 lipca 2015 r. orzekła, że stan jego zdrowia nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. S., domagając się przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego
w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 27 sierpnia 2014 r. W uzasadnieniu wskazał, że miał wypadek przy
prowadzeniu działalności gospodarczej, kiedy to na kierowany przezeń samochód najechał inny pojazd. Od tego czasu
był kilkukrotnie hospitalizowany i leczy się neurologicznie. Otrzymywał nieprzerwanie zwolnienia lekarskie w okresie
do dnia 6 lipca 2015 r., kiedy to różni lekarze decydowali o jego niezdolności do pracy.
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując
argumentację wyrażoną w uzasadnieniu decyzji i wskazując że w stanie zdrowia ubezpieczonego brak jest podstaw do
przyznania świadczenia rehabilitacyjnego zarówno z ogólnego stanu zdrowia, jak i z w związku z wypadkiem.
Sąd ustalił, co następuje:
A. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) A. S., w dniu 27 sierpnia 2014 r. uległ
wypadkowi podczas wykonywania obowiązków z nią związanych. Na skutek wypadku stał się niezdolny do pracy i
wykorzystał pełny okres zasiłku chorobowego do dnia 25 lutego 2015 r., a następnie złożył wniosek o świadczenie
rehabilitacyjne. Zarówno lekarz orzecznik w dniu 22 maja 2015 r., jak i komisja lekarska ZUS w dniu 7 lipca 2015 r.
uznali, iż brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia
wypadkowego. Zaskarżoną decyzją z dnia 15 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił A.
S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego.
(okoliczności bezsporne; ponadto dowód: wniosek o świadczenie – akta ZUS; orzeczenia lekarza i komisji lekarskiej
ZUS – k. 2-5 akt ZUS; decyzja z dnia 15 lipca
2015 r. – k. 1 akt ZUS; przesłuchanie ubezpieczonego – k. 49-50)
U ubezpieczonego, w związku z wypadkiem przy pracy przy z dnia 27 sierpnia 2014 r. występują: wieloogniskowe,
naczyniopochodne uszkodzenie mózgu; wielopoziomowa dyskopatia odcinka szyjnego kręgosłupa; przebyty uraz
kręgosłupa szyjnego.
A. S. po kolizji drogowej w dniu 27 sierpnia 2014 r. został przewieziony przez pogotowie na Szpitalny Oddział
Ratunkowy 10 (...) Szpitala (...) ( (...)) w B., gdzie wykonano badanie CT kręgosłupa szyjnego i głowy, RTG
klatki piersiowej, które nie wykazały zmian pourazowych. Po kilkugodzinnym pobycie na Oddziale, został z niego
wypisany, albowiem nie wymagał hospitalizacji. W badaniach bez objawów ogniskowych z CUN, bez zmian
pourazowych. Następnego dnia udał się do lekarza ogólnego, zgłaszając wymioty, bóle głowy, szyi oraz górnej
części kręgosłupa piersiowego. Otrzymał zaświadczenie o niezdolności do pracy na okres 2 tygodni. Następnie
był leczony neurologicznie. W okresie od 20 do 24 listopada 2014 r. leczony na Oddziale Neurologicznym
10 (...) w B., z rozpoznaniem wieloogniskowego uszkodzenia naczyniopochodnego mózgu, dyskopatii szyjnej
wielopoziomowej, obrzęku Quinckego, astmy oskrzelowej. Wykonano badanie USG tętnic szyjnych, które nie
wykazało stenozy, przepływy w normie. MRJ głowy wykazało w istocie białej obu półkul mózgowych nieliczne
ogniska gliozy naczyniopochodnej i zaniki korowe na sklepistości mózgu. MRJ kręgosłupa szyjnego wykazało
początkowe zmiany zwyrodnieniowe trzonów, niewielką przepuklinę jądra miażdżystego na poziomie C5-C6,
wypuklenie krążka międzykręgowego na poziomie C6-C7, bez cech ucisku na korzenie nerwowe i rdzeń kręgowy.
Był wówczas konsultowany alergologicznie i psychologicznie. Przedmiotowo nie stwierdzono jednak istotnych
odchyleń od stanu prawidłowego, nie stwierdzono objawów ogniskowych z CUN, ani tez objawów rozciągowych
kończyn górnych i dolnych, odstawiono leki przeciwbólowe. W dalszym okresie nadal leczony ambulatoryjnie z
przyczyn neurologicznych. W dniach od 14 do 20 stycznia 2015 r. leczony na Oddziale Wewnętrznym 10 (...) w
B., z rozpoznaniem: zakażenie dróg moczowych, ostra pokrzywka, astma oskrzelowa. W dniach od 2 do 4 lutego
2015 r. był hospitalizowany na Oddziale Pulmonologicznym, z rozpoznaniem obrzęku naczynioruchowego, astmy
oskrzelowej i nadciśnienia tętniczego. Z kolei w dniach 26-27 maja 2015 r. przebywał na Oddziale Chirurgicznym,
gdzie poddano go planowanemu zabiegowi usunięcia kaszaka karku. Pobyty w szpitalach w 2015 r. nie miały
jakiegokolwiek związku z przebytym wypadkiem przy pracy i problemami natury neurologicznej. Z dokumentacji
leczenia neurologicznego z okresu od grudnia 2014 r. do marca 2015 r. wynika, iż nie stwierdzano już wówczas u
ubezpieczonego zaostrzonego zespołu korzeniowego kręgosłupopochodnego. W badaniach lekarzy ZUS podkreślono
wyłącznie okresowe dolegliwości bólowe kręgosłupa, bez objawów ogniskowych z CUN i objawów rozciągowych z
kończyn górnych i dolnych. W 2015 r. nadal, choć zdecydowanie rzadziej, występowały dolegliwości bólowe kręgosłupa
szyjnego i dolnej części pleców, niekiedy opasujące klatkę piersiową i promieniujące do mostka.
A. S. nie był niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w okresie po wykorzystaniu pełnego okresu
zasiłkowego, tj. po dniu 25 lutego 2015 r. W badaniu: przytomny; logiczny; mowa niezaburzona; prawidłowo
zorientowany auto i allopsychicznie; źrenice okrągłe, równe; GCS 15/15 pkt; bez zaburzeń zachowania; chód
prawidłowy, symetryczny; objawy oponowe ujemne; objawy rozciągowe ujemne; obustronne przykurcze mięśni
kulszowo-goleniowych, bez niedowładów; odruchy kończyn górnych i dolnych prawidłowe; napięcie mięśniowe
prawidłowe; próba Romberga ujemna; zborność dobra; ruchy mimowolne nie występują; brak oczopląsu; wygładzony
prawy fałd nosowo-wargowy, pozostałe nerwy czaszkowe bez zmian. W kręgosłupie: objaw szczytowy ujemny;
pasywny wyprost szyi w zakresie około +30, zgięcie boczne P i L w granicach około +30; rotacja szyi P i L
ograniczona obustronnie o -10; nadmierna kifoza w odcinku piersiowym; spłycenie lordozy lędźwiowej; zgięcia
boczne możliwe w zakresie +30; próba palce – podłoga -20 cm.
Po wyczerpaniu okresu zasiłkowego ubezpieczony był zdolny do prowadzenia działalności gospodarczej, albowiem
nie stwierdzano już wówczas cech zaostrzenia objawów korzeniowych, ani też cech świeżego uszkodzenia centralnego
układu nerwowego. Stan neurologiczny był już wówczas stabilny, a w ocenie funkcjonalnej kręgosłupa ujawniono
ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym i lędźwiowym jedynie niewielkiego stopnia. Opisy badań radiologicznych
wskazują na przewlekłe procesy chorobowe obu półkul mózgu i kręgosłupa szyjnego, o łagodnym przebiegu.
(dowód: dokumentacja medyczna – k. 13b, 32-38 oraz akta ZUS; opinia biegłego sądowego neurologa Beaty
Rytlewskiej z dnia 4 lutego 2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 15-17 oraz opinia uzupełniająca
z dnia 25 kwietnia 2016 r. – k. 43; opinia biegłego sądowego neurologa Piotra Warawąsowskiego z dnia 14 czerwca
2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 58-59v)
Ubezpieczony ma 50 lat, posiada wykształcenie wyższe – jest magistrem inżynierem budownictwa, prowadzi
działalność gospodarczą – firmę zajmującą się projektowaniem wnętrz.
(okoliczności bezsporne; ponadto przesłuchanie ubezpieczonego – k. 49-50)
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach ZUS,
których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu, a także na podstawie opinii zespołu
biegłych sądowych wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym.
Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w najnowszym orzecznictwie, sąd ubezpieczeń społecznych nie ma
obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, a odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady
kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia swych twierdzeń przez ubezpieczonego i pozwany
organ (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 193/07, Lex nr 447681; z dnia 8 lipca 2008 r.,
II UK 344/07, Lex nr 497701; z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10, Lex nr 794791 i z dnia 9 sierpnia 2011 r., I UK
52/11, Lex nr 1084706).
Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych (j.t.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa wypadkowa”), za
wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które
nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń
przełożonych. Za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące
uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania
zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie
ubezpieczeń społecznych (ust. 3 pkt 8). W myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy wypadkowej, z tytułu wypadku przy pracy
przysługuje "świadczenie rehabilitacyjne" - dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal
niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.
Wymaga podkreślenia, że w rozpoznawanej sprawie strony nie prowadziły sporu co do faktu, że wnioskodawca
uległ wypadkowi przy pracy przy prowdzeniu dzizłalności gospodarczej w rozumieniu powyższej normy prawnej, co
wynika jednoznacznie z akt pozwanego organu i faktu wypłacania mu zasiłku chorobowego właśnie z ubezpieczenia
wypadkowego. Kwestią sporną była natomiast dalsza niezdolność ubezpieczonego do pracy w związku z wypadkiem,
po wyczerpaniu okresu zasiłkowego. W tym kontekście dopuszczono dowody z opinii biegłych sądowych.
Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c.,
na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu
wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych
w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64;
uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione
kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzone dowody z opinii dwóch biegłych sądowych neurologów są w pełni
przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wydali swe opinie po gruntownej analizie akt sprawy,
uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczonym, a przede wszystkim dokonali badania
przedmiotowego. Wnioski opinii omówiono prawidłowo, sformułowane zostały one w sposób jasny i precyzyjny,
a końcowe stanowiska zostały szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są
kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Biegli są doświadczonymi
specjalistami z dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom odwołującego, a poziom ich wiedzy i sposób
umotywowania orzeczenia powoduje, iż Sąd uznaje przeprowadzone w sprawie opinie za w pełni trafne, tym bardziej,
że są one zbieżna, a druga z opinii nie została zakwestionowana przez którąkolwiek ze stron, pomimo stosownego
zobowiązania w tym zakresie (k. 61v), pod rygorem z art. 207 § 6 k.p.c., tj. pominięcia spóźnionych zarzutów do
opinii biegłych sądowych. Ubezpieczony mając możliwość, a jednocześnie obowiązek, wskazania z czym i dlaczego
nie zgadza się w doręczonej mu opinii drugiego z biegłych sądowych neurologów (k. 63), nie zajęła jakiegokolwiek
stanowiska, nie złożył zastrzeżeń i spóźnił się na rozprawę w dniu 27 września 2016 r., będąc obecny dopiero na
ogłoszeniu wyroku W tej sytuacji Sąd przyjął, ze w pełni zgadza się on z opinią i nie ma do niej jakichkolwiek uwag,
których nie sposób wysnuć z jego ówczesnego zachowania. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
14 stycznia 2015 r. (III CSK 317/14, Lex nr 1628929) „Celem art. 207 k.p.c. jest koncentracja materiału dowodowego
i umożliwienie sądowi decydowania o tempie i trybie wpływania pism, co m.in. może służyć przeciwko nadużywaniu
prawa procesowego. Strony z własnej woli mogą wnieść jedynie pozew i odpowiedź na pozew – to są pisma, w których
powinny wyartykułować wszystkie racje na rzecz bronionych przez siebie stanowisk.” Na dalszym etapie sprawy Sąd
może zobowiązać strony do złożenia stosownych pism, co uczyniono w niniejszej sprawie, a jeśli strona nie uczyni
tego ze swej winy, to ewentualne późniejsze twierdzenia i dowody należy pominąć. A. S., pomimo zobowiązania, nie
odniósł się w jakikolwiek sposób do opinii drugiego biegłego sądowego neurologa, aż do wydania wyroku.
W kontekście natomiast wcześniejszych zarzutów ubezpieczonego należy stwierdzić, iż zastrzeżenia te nie dotyczyły
konieczności wyjaśnienia kwestii medycznych, co do których biegli nie zajęliby przekonującego stanowiska (por.
wyrok SN z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009/17-18/238). Należy także podnieść, iż stosownie do art. 286
k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej
opinii od tych samych lub innych biegłych. Tak w piśmiennictwie jak i w judykaturze wskazuje się, że nie ma
dowolności w powoływaniu kolejnych biegłych, a u podstaw takiej decyzji leżeć powinny racjonalne argumenty takie
np. jak niejasność, niezupełność czy sprzeczności występujące w opiniach (por. np. T. Ereciński [w:] Komentarz do
Kodeksu postępowania cywilnego, tom I, Warszawa 2002, str. 567-568; czy wyroki SN z dnia 24 czerwca 2008 r., I UK
373/07, Lex nr 496398; z dnia 1 września 2009 r., I PK 83/09, Lex nr 550988; z dnia 16 września 2009 r., I UK 102/09,
Lex nr 537027). Należy przyjąć, że wykazywanie okoliczności uzasadniających powołanie opinii uzupełniającej, czy
kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać
błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie, ewentualnie uzasadniają
powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności ubezpieczony w toku postępowania nie przedstawił (w ogóle nie
wypowiadając się już w przedmiocie opinii drugiego z neurologów, zbieżnej z pierwszą z przeprowadzonych opinii),
poprzestając uprzednio na negowaniu opinii biegłego, z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu
zdrowia, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla ich skutecznego podważenia. Należy bowiem zauważyć, że
fakt, iż wnioskodawca w sposób odmienny ocenia fakty medyczne w sprawie nie stanowi konkretnego zarzutu do opinii
biegłych, a jedynie polemikę, która jednakże nie może uznać za uzasadnioną już z tej przyczyny, iż to właśnie biegli
sądowi posiadają odpowiednią wiedzę, doświadczenie do właściwego rozstrzygnięcia zagadnień medycznych, a przede
wszystkim są oni osobami bezstronnymi, niezwiązanymi z którąkolwiek ze stron. Zarzuty ubezpieczonego wskazują
jednoznacznie, iż nie rozumie on instytucji dowodu z opinii biegłego sądowego. Fakt, że jego zdaniem był niezdolny do
pracy także po wyczerpaniu okresu zasiłkowego, otrzymując zaświadczenia o niezdolności do pracy, stanowi wyłącznie
stanowisko strony, takie samo jak umotywowane stanowisko organu, poparte opiniami orzeczników. Dopiero biegli
lekarze sądowi w sposób obiektywny i właściwy są w stanie ocenić oba te stanowiska w kwestiach medycznych.
Kwestionowanie więc opinii z uzasadnieniem, że strona ma inne zdanie w tym aspekcie jest nieporozumieniem,
albowiem jest to w zasadzie zarzut sprowadzający się do stwierdzenia, że ubezpieczony nie zgadza się z opinią, gdyż ma
inne stanowisko w sprawie. Nie jest to jednak zarzut dotyczący kwestii medycznych (a tylko takie miałyby jakiekolwiek
znaczenie), a de facto podtrzymanie dotychczasowego stanowiska. Wbrew przy tym argumentom skarżącego biegli
wzięli pod uwagę stanowiska obu stron, w pełni badając dokumentację medyczną i dopiero to doprowadziło ich do
przedstawionych wniosków. Nie może spotkać się z akceptacją Sądu notoryczne i w żaden sposób nieuzasadnione
kwestionowanie opinii biegłych sądowych wyłącznie z tej przyczyny, że jest ono odmienne od stanowiska strony,
prowadzi to bowiem wyłącznie do nieuzasadnionego mnożenia kosztów sądowych. Należy podkreślić, iż do dnia
25 lutego 2015 r. A. S. otrzymywał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego, więc niezrozumiałym jest
powoływanie się przezeń na dolegliwości i hospitalizację odbywaną przed tą datą – wówczas to przecież pozwany organ
jego niezdolności do pracy nie kwestionował. Po tym jednakże okresie, schorzenia neurologiczne powstałe w związku
z wypadkiem przy pracy wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ustały na tyle, że brak było
podstaw do stwierdzenia dalszej niezdolności do pracy z tego tytułu. Bez znaczenia pozostawać musi natomiast fakt, że
pod koniec maja 2015 r. miał on planowy zabieg wycięcia kaszaka karku, co przecież nie miało jakiegokolwiek związku
z wypadkiem przy pracy. O ile natomiast był on niezdolny do pracy, po przerwie, z innych przyczyn niż uprzednio,
to przysługiwać mógłby mu ewentualnie zasiłek chorobowy, ale nie świadczenie rehabilitacyjne, które z istoty rzeczy
należy się wyłącznie w sytuacji nieprzerwanej niezdolności do pracy, po wyczerpaniu okresu zasiłkowego.
Na marginesie dotychczasowych rozważań, Sąd wskazuje, że jak to zostało wyjaśnione w wyroku Sądu Najwyższego z
dnia 15 lutego 1974 r., (II CR 817/73; Lex nr 7404), do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie
zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli więc Sąd uzyskał od biegłych wiadomości
specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub
uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000/23/869; z
dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997/23/476; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS
1998/3/100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998/13/408). Specyfika dowodu z opinii biegłego
polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c.
opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem
niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby
zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją
zadowalająca, co jest niedopuszczalne (tak SA w Gdańsku w wyroku z dnia 10 października 2013 r. III AUa 181/13,
Lex nr 1403668 i SA w Katowicach w wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r., I ACa 71/14, Lex nr 1466798; por. także:
wyroki SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, Lex nr 53135.; z dnia 17 grudnia 1999 r., II UKN 273/99, OSNP
2001/8/284 i z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, Lex nr 52795). Podzielając w pełni te poglądy, Sąd
doszedł do przekonania, że opinie biegłych są w pełni przydatne do ustalenia stanu faktycznego sprawy, tym bardziej,
że opinia drugiego z biegłych neurologów nie została zakwestionowana przez ubezpieczonego, a była ona w pełni
zgodna również z pierwszą, z przeprowadzonych w sprawie opinii.
Stosownie do art. art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t.: Dz. U. z 2016 r., poz. 372 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne
przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze
leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje
przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. W niniejszej
sprawie, po upływie okresu zasiłkowego ubezpieczony był zdolny do pracy, stąd brak jest podstaw do przyznania mu
prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, tym bardziej z ubezpieczenia wypadkowego.
Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 47714 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
SSR Marcin Winczewski