Muzyka 3

MUZYKA
Piosenki do grania i śpiewania
(wybrała Barbara Pazur z poz. "Zabawa z piosenką" opr. U. Loba-Wilgocka wyd. Ars Nova Poznań 1992)
Szewczyk

  
D
 
Mo- i



A

  
  
D

D



pa- ństwo, gdzie wy tak i - dzie- cie?

    D
   
 
A

Mój sze - wczy- ku,
i- dzie- my na
spa- cer.
1. Moi państwo, gdzie wy tak idziecie? Mój szewczyku, idziemy na spacer.
2. Moi państwo, buciki podrzecie. Mój szewczyku, ty nam je naprawisz.
3. Moi państwo, a kto mi zapłaci? Mój szewczyku, kogo sobie złapiesz.
Dzieci ustawiają się w dowolny sposób. Jedno z nich, "szewczyk", stoi z dala od pozostałych.
Piosenkę śpiewają na przemian "szewczyk" i grupa, zwracając się do siebie.
Po zakończeniu zwrotek rozpoczyna się gonitwa. Dziecko złapane przez "szewczyka" przejmije teraz jego rolę.
 G  
    
 
  
Miotlarz
Ja
je- stem
mio- tla- rzem
D
 
 
  
 
  
A
G

bez pa - ry
i szu- kam
D
G
 

dru- gie- go
nie- zda

- ry.
1. Ja jestem miotlarzem bez pary i szukam drugiego niezdary.
2. Nie tego, nie tego, tamtego. Ja szukam miotlarza innego.
Uczestnicy zabawy tworzą pary i maszerują wkoło. W środku koła, bez pary chodzi "miotlarz".
Przy słowach drugiej zwrotki pary rozłączają się i dzieci stają w dość duŜej odległości od siebie,
a "miotlarz" przechadza się między nimi szukając partnera.
Gdy tylko dokona wyboru, pozostałe dzieci równieŜ - jak najszybciej - tworzą pary.
Ten, kto zostanie sam, będzie "miotlarzem".
Jestem muzykantem konszabelantem
 F   

   
 

C

Je- stem mu- zy - kan- tem
F

 
 
C
F
Pi - li,
pi - li,
pi - li,

pi - li,
 
  
F

kon- sza- be - lan- tem,
  C 




 

   
 
Ja u- miem grać,
my- u- mie- my

  
   


   
     
F
B
 
F
grać,
 
my- mu- zy - kan- ci

 
F
C

na skrzy - pcach,
   
   
C
pi - li,
C
pi - li,

C
 
kon- sza- be - lan- ci.

 
C
F

na skrzy - pcach.
   
    
1.F
pi - li,
B
 
 
pi - li,
2. F

Bęc!
1. Jestem muzykantem konszabelantem, my muzykanci konszabelanci.
Ja umiem grać, my umiemy grać, na skrzypcach, na skrzypcach.
Pili, pili... Bęc!
2. Jestem muzykantem konszabelantem, my muzykanci konszabelanci.
Ja umiem grać, my umiemy grać, na trąbie, na trąbie.
Pili, pili... Bęc!
Kolejne wersy zwrotek śpiewa na przemian solista i chór. Refren wykonują wszyscy,
naśladując głosem i ruchem grę na instrumencie, który został wymieniony (skrzypce, trąba, bęben, flet itd.).

Gadula

 




Mam
 
 
G
C
  G
  D  G 
   
     

ja zło- tą ku- lę, je- dne- mu ją dam,

  D G  


      


D
G
G
  G
C
  D 
    
   



 
w rą- czki wa- sze wtu- lę, tu- taj a- lbo tam.
G
  D G
D
D


     
  
7
7
D
7
Ma- niu, Ma- niu, cho- dźŜe wraz, bo zga- dy- wać juŜ jest czas, bo zga - dy- wać juŜ jest czas.
1. Mam ja złotą kulę, jednemu ją dam, w rączki wasze wtulę, tutaj albo tam.
Maniu, Maniu, choćŜe wraz, bo zgadywać juŜ jest czas, bo zgadywać juŜ jest czas.
2. Gadula, gadula, gdzieś jest kulko, gdzie? Wszyscy siedzą cicho, nikt mi nie powie.
Gadu, gadu, gadula, gdzieŜ się kryje kula ta, gdzieŜ się kryje kula ta?
Dzieci siedzą w kole. Jedno ukrywa w rekach jakiś mały przedmiot - "złotą kulę".
W środku kręgu siada zgadujący: jego zadaniem jest wskazać, kto tę kulę ma. Aby utrudnić zgadywanie,
podczas spiewania piosenki kaŜde dziecko wykonuje ruchy
sugerujące, Ŝe to właśnie ono trzyma w rękach poszukiwany przedmiot
i przekazuje go sąsiadowi. Gdy "kula" zostanie znaleziona, do środka koła wchodzi następna osoba.
Am


   

  
Ta- lar tu,
ta- lar tam,
ta- lar cho- dzi
Dm
  Gm
C7
  F  
         
 
Talar
 
  
  F
  
F
G
bo sam cho- dzi
F
C7




F

za- wsze sam!
B
   
   
F
Ta- la- ro- wi
Gm


C
  
  
jest we- so- ło,
za- wsze w ko- ło.
Talar tu, talar tam, talar chodzi zawsze sam!
Talarowi jest wesoło, bo sam chodzi zawsze w koło.
Do zabawy potrzebna jest tasiemka: tak długa, aby mogła opasać cały krąg utworzony przez bawiące się dzieci.
Nawlekamy na nią obrączkę i związujemy końce.
Podczas śpiewu dzieci przesuwają obrączkę po tasiemce i podają ją sąsiadowi. Jedno z nich, w środku koła, stara się odgadnąć,
w czyjej ręce ukryta jest obrączka.
Gdy obrączka zostanie znaleziona, do środka wchodzi następna osoba.
Jarzynowa ciuciubabka
F    C 

F  
F


   C


          
   
       

 

 

Sta- ra ba- bcia sia- dy- wa- ła
i ja- rzy- ny sprze- da- wa- ła: bu- rak, ma- rchew, ka- la- fio- rek
C  
F 


        
1. Stara babcia siadywała i jarzyny sprzedawała:

burak, marchew, kalafiorek i kartofli pełen worek.


7
C7
i ka- rto- fli
pe- łen wo- rek.
2. Niedaleko od pietruszki leŜą kapuścine główki.
AŜ się śmieją na straganie, kto podejdzie, ten dostanie!
3. A kto nam zaśpiewa ładnie, co ma w ręce kto odganie,
tego kaŜdy z nas pochwali. Więc odgadnij, co ci dali!
Do zabawy potrzebne są róŜne owoce i warzywa. Dzieci najpierw muszą dobrze je poznać, obejrzeć i dotknęć.
Przed rozpoczęciem zabawy siadają w półkolu, a jednemu z biorących udział w zabawie zawiązuje się oczy.
Zgadujący dostaje do rąk jakieś warzywo lub owoc i gdy wszyscy spiewają piosenkę, próbuje dotykiem rozpoznać,
co trzyma w rękach. Po zakończeniu trzeciej zwrotki daje śpiewaną, improwizowaną odpowiedź, np.:
"Trzymam w ręku marchewkię". Potem próbę podejmuje inne dziecko. Aby zabawa toczła się szybciej,
moŜna śpiewać tylko trzecią zwrotkę.