Operacyjne vs nieoperacyjne leczenie ostrego uszkodzenia ścięgna

Operacyjne vs nieoperacyjne leczenie ostrego uszkodzenia ścięgna Achillesa
PROSPEKTYWNA RANDOMIZOWANA OCENA WYNIKÓW
CZYNNOŚCIOWYCH
J. F. Keating, E. M. Will
From the Royal Infirmary of Edinburgh, Edinburgh, United Kingdom
J Bone Joint Surg [Br] 2011;93-B:1071-1078.
Ogółem 80 pacjentów leczonych było z powodu ostrego uszkodzenia ścięgna
Achillesa. Do leczenia operacyjnego z wykorzystaniem techniki na otwarto
zakwalifikowano (39 pacjentów a nieoperacyjnego w opatrunku unieruchamiającym
41 pacjentów. Pacjenci byli kontrolowani przez rok. Ocena wyników obejmowała
powikłania kliniczne, zakres ruchów w stawie skokowym, ankieta – krótka ocena
czynności układu kostno-mięśniowego (SMFA) i dynamometryczną funkcję mięśni
oceniającą zgięcie grzbietowe i podeszwowe stopy. Główną oceną końcową byłą
dynamometria mięśni.
Ponowne zerwanie ścięgna wystąpiło u 2 z 37 pacjentów (5%) w grupie
operacyjnej i u czterech z 39 pacjentów (10%) grupy nieoperacyjnej, co jednak nie
było statystycznie znamienne (p = 0.68). Stwierdziliśmy nieznacznie zwiększony ruch
zgięcia podeszwowego i grzbietowego stopy w grupie pacjentów leczonych
operacyjnie, w okresie 3 miesięcy po zabiegu, co nie było statystycznie znamienne,
jednakże po 4 i 6 miesiącach od zabiegu zakres zgięcia grzbietowego był lepszy w
grupie pacjentów nieoperowanych, ale to też nie było statystycznie znamienne. Po 12
tygodniach szczytowy moment różnicy zgięcia podeszwowego w porównaniu ze
stroną zdrową był mniejszy w operacyjnej niż nieoperacyjnej grupie (odpowiednio
47% vs 61%, p<0.005). Różnice te zmniejszyły się odpowiednio do 26% i 30% po 26
tygodniach i 21% i 25% po 52 tygodniach. Szczytowy moment różnicy w zgięciu
grzbietowym stopy w porównaniu ze stroną zdrową był mniejszy niż 10% w 26
tygodniu w obu grupach, bez istotnych różnic statystycznych. Średni wynik w skali
SMFA, w 3 miesiącu obserwacji, był wyraźnie lepszy w grupie operowanych
pacjentów niż pacjentów nieoperowanych (odpowiednio 15 vs 20, p<0.03). Nie
zaobserwowano istotnych różnic po tym okresie i na koniec obserwacji wyniki były
podobne w obu grupach.
Nie byliśmy w stanie wykazać przekonywujących czynnościowych korzyści
wynikających z leczenia operacyjnego u pacjentów z ostrym uszkodzeniem ścięgna
Achillesa w porównaniu z leczenie bezoperacyjnym w opatrunku unieruchamiającym.