16.01.2015_referat_ ruch_4_5l

Opracowała: mgr Lidia Żebrowska
AKTYWNOŚĆ RUCHOWA DZIECI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM.
Pedagogizacja rodziców – referat do zajęć otwartych 16.01.2015 r..
Poprawne wychowanie dziecka oznacza dostosowanie sposobów postępowania z nim do
wspólnych właściwości rozwojowych dla danego wieku oraz indywidualnych możliwości dla każdego
dziecka z osobna, zarówno w domu jak i w przedszkolu.
Rozwój ruchowy dzieci w wieku młodszym charakteryzuje się dużą intensywnością. Bardzo szybko
rozwój ten, postępuje między 2 i 3 oraz 5 – 6 rokiem życia, najmniejszy natomiast między 4 – 5
rokiem. Mięśnie u dzieci są jeszcze wiotkie, słabe, a kościec pomimo sprężystości jest również wiotki
i bardzo męczliwy. Dlatego, bardzo łatwo w tym wieku o powstanie różnych wad postawy.
Regularna aktywność fizyczna przynosi wiele długotrwałych korzyści zdrowotnych nie tylko
dzieciom, ale i osobom w każdym wieku. Jest ona bardzo istotna w życiu każdego z nas. Szczególne
miejsce jednak, powinna zająć w codziennym funkcjonowaniu dzieci, powinna stać się stałym,
dobrym przyzwyczajeniem i sposobem na całe życie.
Dziecko w wieku przedszkolnym nie wytrzymuje zbyt dużo wysiłku fizycznego, męczy je
jednostajny, długotrwały ruch i pozostawanie w jednej pozycji. Stąd bardzo ważna jest zmiana tej
pozycji w czasie zabaw, spacerów (przykucnięcie, odpoczynek – chwilowy na ławce). Jednak w tym
wieku, należy pamiętać o regulowaniu zmienności ruchu i wysiłku fizycznego, należy dać dzieciom
czas na swobodny , dobrowolnie wybrany sposób regulowania rytmu i tempa ruchu.
Rozwój układu nerwowego u dzieci, polega na zmianach i powiększaniu się poszczególnych
obszarów kory mózgowej i na zmianach w samych komórkach nerwowych. Zwiększa się zdolność do
pracy komórek nerwowych oraz ilość połączeń nerwowych w poszczególnych ośrodkach układu
nerwowego. Możemy zauważyć to u dzieci w ich sprawności ruchowej, wzrokowej, słuchowej, mowie
i koordynacji pomiędzy funkcjami.
Wyobrazić możemy sobie dziecko 3 – 4 letnie z obniżoną sprawnością wzrokową i ruchową, idące
po schodach. Będzie zachaczał stopami o stopnie, nie będzie potrafił podnieść nogi na wysokość
stopnia, może się przewrócić. Wystąpi tutaj duże zagrożenie poczucia bezpieczeństwa, pojawi się
u dziecka lęk, obawa i strach.
W wieku dominuje aktywność dużych grup mięśniowych, mięśnie drobne są słabsze, dlatego
występuje tutaj szeroka motoryka, ruchy zamaszyste, brak precyzji ruchów, przyruchy.
Wiek 4 -5 latka charakteryzuje się najsilniejszym wzrostem sprawności motorycznych. Czynności
ruchowe takie jak: chód, bieg, skoki, wspinanie się czy utrzymanie równowagi są wykonywane
w większości sprawnie i płynnie.
Należy tutaj zwrócić uwagę na rozwój sprawności manualnej, gdzie precyzja (koordynacja wzrokowo
– ruchowa i słuchowo – ruchowa) w dużym stopniu decyduje o umiejętnościach samoobsługowych
np. sprawnym posługiwaniu się sztućcami, zapinaniu guzików, wiązaniu sznurowadeł.
Wzrok, czynności wykonywane przez ręce i nogi decydują w dużej mierze o nauce dzieci,
o wykonywaniu jego prac plastycznych, technicznych, przygotowaniu do podjęcia nauki pisania –
rysowaniu w tunelu.
Musimy pomóc dzieciom, ułatwić rozwój, powtarzając te czynności w różnych formach, pamiętając
jednak o ich uatrakcyjnianiu i utrudnianiu co jakiś czas, doskonaląc je w ten sposób.
Powinniśmy pamiętać przy tym, że nie należy przeciążać dzieci zbytnim wysiłkiem fizycznym,
nie należy go również hamować – zabraniać dziecku uczestnictwa w zabawach ruchowych,
rysowaniu, wycinaniu, lepieniu, malowaniu.
Brak zainteresowania z naszej strony tym, jak dziecko porusza się oraz hamowanie jego naturalnej
inwencji ruchowej (przejście po krawężniku, przeskoczenia przez kałuże) może osiągnąć
w przyszłości zaskakujący dla nas skutek:
1
Opracowała: mgr Lidia Żebrowska
•
•
Wystąpi u dziecka brak pewności siebie przy wykonywaniu bardzo prostych czynności
ruchowych, ściśle związanych z pokonywaniem nawet najprostszych przeszkód zarówno
ruchowych, manualnych jak i zadań umysłowych. Dziecko utwierdza się w przekonaniu,
że tego nie zrobi: po pierwsze, że się boi, a po drugie, że nie potrafi tego zrobić.
Jest w pełni uzależniony od dorosłych, począwszy od podstawowych czynności
samoobsługowych (korzystanie z toalety, mycie, jedzenie, ubieranie), aż po naukę (przeczytaj
mi, narysuj mi, baw się ze mną). Należałoby więc, podać dziecku pomysł jak i w co wspólnie
będziemy się bawić, nie wolno pozostawiać go samemu sobie.
Dzieci prawidłowo rozwijające się, którym sprawnie dozowany jest wysiłek, pozwalający na
rozwój układu ruchowego rozwijają się umysłowo i społecznie. Pozwala im to, na stawianie sobie
zadań do wykonania coraz trudniejszych, zadań którymi sami chcą się pochwalić: „Popatrz ja sam
potrafię to zrobić, jestem duży, samodzielny, mądry. Dzieci te się po prostu prawidłowo rozwijają.
Dzieci uczą się przez naśladowanie, dlatego bardzo ważne jest pokazywanie, demonstracja, a często
jeszcze słowne wyjaśnianie jak coś wykonać, odwołując się przy tym do znanych dzieciom sytuacji
czy zwierząt np. chodzimy na czworakach jak koty; dozowanie odpoczynku tzw. Hamowanie ruchu
np. picie mleka przez koty – dowolna pozycja; leżenie na brzuchu, zwinięcie się w kłębek.
Nie istnieją w świecie ludzie tacy sami, identyczni, zawsze czymś się różnią od innych, podobnie nie
istnieją dzieci identycznie rozwijające się. Jedne dzieci rozwijają się wolniej, drugie szybciej, a my
dorośli powinniśmy zrobić wszystko, aby rozwój ten był jak najlepszy, najbardziej wszechstronny.
Powinniśmy świadomie pobudzać dzieci do działania, stwarzać im okazje do ruchu w każdym dniu
i o każdej porze dnia jak również zainteresować nim dzieci.
Ruch jest podstawowym bodźcem rozwojowym każdego z nas, stanowi też jeden ze wskaźników
rozwoju i zdrowia. Okres przedszkolny jest szczególnie znaczący dla kształtowania całej motoryki
dziecka, ponieważ nabywa ono wówczas pewnych umiejętności, które w dalszych etapach życia
jedynie doskonali.
Na prawidłowy, wszechstronny rozwój dziecka bardzo duży wpływ mają nauczyciele i rodzice.
To właśnie Oni przebywają z dzieckiem najdłużej, są dla dziecka wzorem do naśladowania,
przekazują dzieciom wiadomości, uczą pewnych nawyków i umiejętności. To w domu rodzinnym
i w przedszkolu dziecko uczy się nowych ruchów i doskonali już zdobyte. Nauczyciele i rodzice mogą
i powinni tak kształtować rozwój ruchowy dziecka, aby uzyskać najlepszy efekt: zdrowe, sprawne
dziecko o zdrowej sylwetce.
Literatura:
1. Demel M., Skłas A, „Teoria wychowania fizycznego”. Warszawa 1973.
2. Gniewkowski W „Systematyka metod wychowania fizycznego”- „Metodyka wychowania
fizycznego” . Warszawa 1997.
3. Owczarek S. „Gimnastyka w przedszkolu” Warszawa 2001.
2