Artykuł w formacie PDF

Transkrypt

KURSY. SZKOLENIA. KONFERENCJE. OPROGRAMOWANIE
KWALIFIKACJA I EWIDENCJA SKŁADNIKÓW
MAJĄTKU SPEŁNIAJĄCYCH KRYTERIA
ZALICZENIA DO ŚRODKÓW TRWAŁYCH O
NISKIEJ WARTOŚCI POCZĄTKOWEJ
Stan prawny: wrzesień 2016
Temat kwalifikacji składników majątku firmy spełniających kryteria zaliczenia do środków trwałych o niskiej
wartości początkowej, mimo że wydawać by się mogło, iż nie powinien nastręczać kłopotów, to jednak może
powodować trudności interpretacyjne. Wynikają one głównie z różnic legislacyjnych zaliczania składników
majątku do środków trwałych w myśl przepisów prawa podatkowego i bilansowego.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości1) przez środki trwałe rozumie się te rzeczowe aktywa
trwałe i zrównane z nimi składniki majątku, które spełniają nierozłącznie warunki:
1. przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności jest dłuższy niż rok,
2. są one kompletne i zdatne do użytku,
3. są przeznaczone na potrzeby jednostki.
Niezmiernie ważnym jest również fakt konieczności sprawowania kontroli nad składnikiem majątku i czerpania
z niego korzyści ekonomicznych, który wynika bezpośrednio z definicji aktywów w świetle przepisów prawa
bilansowego2).
Należy tu, ze szczególną mocą, podkreślić brak kryterium wartościowego zaliczenia składnika do środków
trwałych (przepisy prawa bilansowego wyodrębniają jedynie kryteria rzeczowe i prawne). Dolna granica
kwalifikacyjna, która była by wyrażona w mierniku pieniężnym, w żaden sposób bezpośrednio w ustawie o
rachunkowości nie została określona.
Jednak dla potrzeb wymiaru podatku dochodowego rozwiązanie zastosowane w ustawie o rachunkowości było
by niedopuszczalne. Pozostawienie podatnikom swobody interpretacyjnej przy decyzji o zaliczeniu lub nie,
składnika majątku do środków trwałych, doprowadziło by do świadomego i celowego zawyżanie minimalnego
kryterium wartościowego środków trwałych, w celu nieuzasadnionego obniżania zobowiązań podatkowych
bezpośrednio w miesiącu nabycia składnika majątku. Stąd też, przepisy prawa podatkowego w ustawie o
podatku dochodowym od osób prawnych (podobnie zresztą, jak i w ustawie o podatku dochodowym od osób
fizycznych), wprowadzają próg określający dolną granicę kwalifikacyjną zaliczenia lub nie składnika majątku
do środków trwałych.
P O L B I S P. Z O . O . , A L E J E J E R O Z O L I M S K I E 6 5 / 7 9 , 0 0 - 6 9 7 W A R S Z A WA
2 2 6 2 9 1 3 8 8 , FA X 2 2 6 9 9 5 9 1 5 , B I U R O @ P O L B I . P L , W W W . P O L B I . P L
K R S 0 0 0 0 1 5 8 2 5 3 , K A P I TA Ł 1 5 0 0 0 0 , 0 0 P L N , R E G O N 0 1 0 4 9 4 1 2 9 , N I P 5 2 6 - 0 0 - 3 3 - 6 6 0
TEL.
Artykuł 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych3) stanowi, iż podatnicy mogą nie
dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których
wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie
stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Na marginesie należy tu
zwrócić uwagę na fakt wyłączenia z ww. artykułu 16d ust. 1 zapisów określonych artykułem 16c
wspomnianej4)ustawy, co oznacza, że:
1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub
służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej
na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której
te składniki były używane
- będą zaliczone do środków trwałych (lub wartości niematerialnych i prawnych) niezależnie od ich wartości
początkowej.
Ustawy o podatkach dochodowych ustaliły dolny próg kryterium konieczności zaliczenia składników majątku
do środków trwałych na kwotę większą niż 3.500 zł. W oparciu o cytowane już artykuły ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych można zatem stwierdzić, iż podatnicy, przy zakupie składników majątku
wartości nie większej niż 3.500 zł, mogą zastosować jedno z trzech rozwiązań:
1. nie zaliczać tego składnika majątku do środków trwałych, a wydatki poniesione na jego nabycie będą
stanowić koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia kosztu,
2. zaliczyć ten składnik do środków trwałych i skorzystać z prawa do jednorazowej amortyzacji5) w
miesiącu zakupu lub w miesiącu następnym,
3. zaliczyć ten składnik do środków trwałych i amortyzować go w okresach przyszłych na zasadach
zgodnie z art. 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Podobne rozwiązanie dopuszcza również ustawa o rachunkowości, gdzie niskocenne składniki majątku mogą
być:
1. nie wprowadzone do ewidencji bilansowej środków trwałych, a wydatek na ich zakup może być
zarachowany w ciężar kosztów operacyjnych w miesiącu zużycia (zakupu, wytworzenia, otrzymania),
2. wprowadzone do ewidencji bilansowej środków trwałych z prawem do jednorazowej amortyzacji w
miesiącu oddania do używania (art. 32 ust. 6 ustawy o rachunkowości)6),
3. wprowadzone do ewidencji bilansowej z prawem dokonywania odpisów amortyzacyjnych według zasad
ogólnych określonych w art. 32 ustawy o rachunkowości7).
Problemem w prawie bilansowym jest jednak, tak jak wspomniano wcześniej, pominięcie (celowe zresztą)
kryterium wartościowego przy definicji środka trwałego. Jego całkowity brak oznaczał by jednak, iż każdy
składnik majątku spełniający kryterium prawne i rzeczowe, musiał by zostać zaliczony do środków trwałych.
TEL.
Mielibyśmy do czynienia z absurdalną sytuacją, że nawet długopis o wartości 10 zł, kompletny i zdatny do
użytku, stanowiący własność jednostki i o okresie przewidywanej ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok
został by zaliczony do środków trwałych.
Jednak w ustawie o rachunkowości zastosowano mechanizm, który niweluje tego typu interpretacje. Jest nim
zasada istotności określona w art. 8 ust. 18). Stanowi ona, iż jednostka określając zasady (politykę)
rachunkowości ma zapewnić wyodrębnienie w rachunkowości wszystkich zdarzeń istotnych do oceny sytuacji
majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki, przy zachowaniu zasady ostrożności. Należy
podkreślić,iż jej sens stosowania należy zawsze rozważyć w aspekcie ustępów 1 i 4 artykułu 4 ustawy o
rachunkowości9), które stanowią, iż jednostka obowiązana jest tak stosować przyjętą politykę rachunkowości,
aby rzetelnie i jasno przedstawiać sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy, jednocześnie
zachowując przy tym prawo do stosowania uproszeń, jednak tylko pod warunkiem, iż nie zniekształci to obrazu
rzetelności i jasności przedstawiania sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego.
W praktyce dla jednostek kierujących się w swej polityce rachunkowości powyższymi przepisami oznacza to, iż
kierownicy jednostek w formie pisemnych decyzji (uchwał), dokonują określenia dolnej wartości kryterium
zaliczenia składników majątku do środków trwałych. Jest to ekonomicznie, finansowo i logicznie uzasadnione
rozwiązanie, które nie narzuca jednakowej wartości wszystkim jednostkom, nie biorąc pod uwagę ich majątku
czy osiąganego przez nie wyniku finansowego. Oznacza to, że przedmioty o niskiej jednostkowej wartości
(mieszczące się w ramach ustalonego przez kierownika jednostki kryterium wartościowego), spełniające
również inne kryteria określone dla środków trwałych wymagane przez ustawę bilansową, można, ale nie trzeba
zaliczyć do środków trwałych. Jeżeli nie zostaną uznane za składnik aktywów trwałych - ze względu na ich
niską wartość jednostkową - i nie obejmie ich ewidencja bilansowa środków trwałych, wówczas wydanie ich do
używania traktowane jest jako zużycie materiałów na potrzeby własne i odpisywane w pełnej wartości w cenie
nabycia w koszty działalności operacyjnej jednostki.
Jednak, aby zapewnić kontrolę użytkowania tych przedmiotów, należy ująć je pozaksięgowo w prowadzonej w
tym celu ewidencji, w sposób zapewniający identyfikację poszczególnych przedmiotów, miejsc ich używania
oraz osób odpowiedzialnych za powierzone im przedmioty. Szczególnie dotyczy to tych, które są uznane za
cenne lub wymagają wzmożonej kontroli. Fizyczna likwidacja tych składników majątku czy też rozchód z
innych przyczyn spowoduje wykreślenie ich z ilościowej (najczęściej) lub ilościowo - wartościowej ewidencji
pozabilansowej. Może to dotyczyć np. telefonów komórkowych, laptopów, kalkulatorów, mierników, narzędzi,
itp. Decyzję w tej kwestii podejmuje sama jednostka. Nabiera to szczególnego znaczenia w świetle art. 23 ust. 1
pkt 49 ustawy o PDOF (oraz odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 52 ustawy o PDOP), gdzie w myśl przepisów, nie
stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na nabycie niezaliczonych do środków trwałych
rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa m.in. w przypadku udowodnienia, że bez uzasadnionych
przyczyn znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa (podatnika).
Dla niskocennych składników majątku uznanych jednak za środki trwałe, można ustalać odpisy amortyzacyjne
lub umorzeniowe w sposób uproszczony, określony w art. 32 ust. 6 ustawy o rachunkowości. Zostaną one
również wprowadzone do bilansowej ewidencji środków trwałych.
Rozbieżność przepisów prawa podatkowego w postaci ustaw o podatkach dochodowych i przepisów prawa
bilansowego, może powodować konieczność odmiennego podejścia do kwalifikacji danego składnika majątku
jednostki, zarówno pod kątem podatkowym, jak i bilansowym. Oznacza to, że składnik uznany bilansowo za
TEL.
środek trwały może podatkowo być od razu uznany za koszt uzyskania przychodów w chwili jego nabycia i nie
zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych. I odwrotnie. Niestety powodowało by to konieczność
prowadzenia oddzielnej ewidencji środków trwałych dla celów bilansowych i podatkowych. Ponieważ takie
rozwiązanie było by zbyt pracochłonne, większość jednostek (szczególnie te niepodlegające badaniu przez
biegłego rewidenta), stosuje uproszczenie polegające na przyjęciu jako progu istotności, wynikającego z
przepisów rachunkowych, kwoty 3.500 zł - co powoduje poniekąd zrównanie interpretacji przepisów obu tych
odmiennych form legislacyjnych. Tego typu rozwiązanie może jednak prowadzić do przekłamań w
sprawozdaniach finansowych sporządzanych przez te jednostki.
Dlatego też firmy, podlegające badaniu przez biegłych rewidentów, często występują o wyliczenie i
zatwierdzenie progu istotności przez audytorów zewnętrznych, by nie powodować przekłamań w osiąganym
wyniku finansowym - co mogło by skutkować późniejszym wystawieniem negatywnej opinii.
Przykład 1
Kierownik jednostki „X”, kierując się przepisami ustawy o rachunkowości i biorąc pod uwagę wartość majątku
jednostki, jej przychody i osiągany przez nią wynik finansowy, określił w zgodzie z zasadą istotności minimalne
kryterium wartościowe dla zaliczania składników majątku do środków trwałych, wyrażając je kwotą 6000 zł.
W dniu 5 lipca 200X r. jednostka zakupiła komputer w cenie zakupu netto 4500 zł.
Księgowa jednostki zakwalifikowała w myśl przepisów polityki rachunkowości ww. komputer do niskocennych
składników majątku i obciążyła koszty operacyjne zużycia materiałów wartością netto zakupionego sprzętu. Z
uwagi, iż nie został on przyjęty w poczet bilansowej ewidencji środków trwałych, a stanowi cenny składnik
majątku jednostki, dokonała ona jednoczesnego wpisu w ilościowej ewidencji pozabilansowej niskocennych
składników majątku zakupionego komputera.
Jednak kierując się przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadziła komputer w
cenie zakupu do ewidencji podatkowej środków trwałych (jego wartość przekraczała bowiem kwotę 3500 zł) i
podjęła decyzję o jego dalszej amortyzacji metodą liniową. Koszty uzyskania przychodów rozłożyły się przez to
na czas pełnego umorzenia zakupionego komputera.
(Gdyby dotyczyło to jednostki, w której próg istotności określono by na poziomie 3500 zł zakupiony komputer
byłby środkiem trwałym, zarówno w myśl przepisów podatkowych, jak i rachunkowych).
Przykład 2
Kierownik jednostki „X”, kierując się przepisami ustawy o rachunkowości i biorąc pod uwagę wartość majątku
jednotki, jej przychody i osiągany przez nią wynik finansowy, określił w zgodzie z zasadą istotności minimalne
kryterium wartościowe dla zaliczania składników majątku do środków trwałych, wyrażając je kwotą 3000 zł.
TEL.
W dniu 5 lipca 200X r. jednostka zakupiła komputer w cenie zakupu netto 3400 zł.
Księgowa jednostki zakwalifikowała w myśl przepisów polityki rachunkowości ww. komputer jako środek trwały
i wprowadziła do bilansowej ewidencji środków trwałych, wyznaczając jednocześnie amortyzację w oparciu o
ekonomiczny, przewidywany czas użytkowania komputera. Koszty amortyzacji rozłożyły się przez to w czasie na
okres pełnego umorzenia zakupionego komputera.
Jednak kierując się przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi, iż wartość
komputera była niższa niż 3500 zł, uznała cenę nabycia za koszt uzyskania przychodów lipca i nie uznała
komputera za środek trwały (alternatywnie mogłaby zaliczyć jednak komputer do środków trwałych zachowując
prawo do jego jednorazowej amortyzacji).
(Gdyby dotyczyło to jednostki, w której próg istotności określono by na poziomie 3500 zł zakupiony komputer
mógłby być, albo uznany za koszt zużycia materiałów w chwili zakupu, który byłby jednocześnie w całości
kosztem uzyskania przychodów, albo mógłby zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych z prawem do
jednorazowej amortyzacji, zarówno w myśl przepisów podatkowych, jak i rachunkowych).
Problematycznym wydaje się być jednak, ustalenie kwoty istotnej, od której będzie obowiązywało określenie
minimalnego kryterium wartościowego zaliczanie składników do środków trwałych. Należy bowiem w taki
sposób wyznaczyć próg istotności, by nie spowodować zniekształcenia osiąganego wyniku finansowego czy nie
wypaczyć wartości majątku jednostki. Sposób wyznaczania kwoty istotnej, w myśl logiki konsekwencji
działania, powinien znaleźć swoje odzwierciedlenia w przepisach bilansowych. Ustawa o rachunkowości
jednak nie precyzuje, kiedy można uznać, że zastosowane uproszczenie ma ujemny wpływ na rzetelność ksiąg
rachunkowych i sporządzone na ich podstawie sprawozdanie finansowe.
Nie precyzują tego również Krajowe Standardy Rachunkowości (KSR) oraz Międzynarodowe Standardy
Rachunkowości (MSR). Powoduje to, że każda jednostka we własnym zakresie, zgodnie z przyjętymi przez
siebie kryteriami, ustala kwotę istotności dla celów bilansowych, opisując otrzymany rezultat w polityce
rachunkowości. Kierownik jednostki może zatem określić, że np. progiem istotności obowiązującym w danej
jednostce jest niższa z dwóch wartości:
1. 1,0-2,0% sumy bilansowej lub
2. 0,5-1,0% przychodów ze sprzedaży.
Oczywiście pod warunkiem jednak, że przyjęte uproszczenie nie zniekształci rzetelnego obrazu sytuacji
finansowej i majątkowej oraz wyniku finansowego jednostki.
Na zakończenie należy również podkreślić, że nieco inaczej kwestia niskocennych składników uregulowana jest
u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów. Zgodnie bowiem z § 4
rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi
przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), podatnicy podlegający pod wspomniane przepisy
muszą prowadzić dodatkową ewidencję wyposażenia, która ma obejmować te niskocenne składniki, których
wartość początkowa przekracza 1500 zł. (Przy czym przez wyposażenie należy rozumieć rzeczowe składniki
TEL.
majątku, które są związane z wykonywaną działalnością, ale nie podlegają zaliczeniu, zgodnie zresztą z ustawą
o pdof, do środków trwałych.
________________________
Przypisy
1)
Art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości:
15) środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi,
o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku
i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:
a) nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także
będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
b) maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
c) ulepszenia w obcych środkach trwałych,
d) inwentarz żywy.
Środki trwałe oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zalicza się do aktywów
trwałych jednej ze stron umowy, zgodnie z warunkami określonymi w ust. 4;
2)
Art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości:
12) aktywach - rozumie się przez to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej
wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści
ekonomicznych;
3)
Art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:
Art. 16d ust. 1 Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których
mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł;
wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do
używania.
TEL.
2. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do
używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości
niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.
4)
Art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:
Art. 16c Amortyzacji nie podlegają:
1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub
służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności
gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania
działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji
od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność
- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
5)
Art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:
Art. 16f. ust. 3. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka
trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W
przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1,
mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do
używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
6)
Art. 32 ust. 6 ustawy o rachunkowości:
Art. 32 ust. 6 Dla środków trwałych o niskiej jednostkowej wartości początkowej można ustalać odpisy
amortyzacyjne lub umorzeniowe w sposób uproszczony, przez dokonywanie zbiorczych odpisów dla grup
środków zbliżonych rodzajem i przeznaczeniem lub jednorazowo odpisując wartość tego rodzaju środków
trwałych.
7)
Art. 32. 1. Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą
systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie
TEL.
amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania, a jej zakończenie - nie
później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową
środka trwałego lub przeznaczenia go do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzenia jego niedoboru, z ewentualnym
uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego.
2. Przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej uwzględnia się okres ekonomicznej
użyteczności środka trwałego, na określenie którego wpływają w szczególności:
1) liczba zmian, na których pracuje środek trwały;
2) tempo postępu techniczno-ekonomicznego;
3) wydajność środka trwałego mierzona liczbą godzin jego pracy lub liczbą wytworzonych produktów
albo innym właściwym miernikiem;
4) prawne lub inne ograniczenia czasu używania środka trwałego;
5) przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego.
3. Na dzień przyjęcia środka trwałego do używania należy ustalić okres lub stawkę i metodę jego amortyzacji.
Poprawność stosowanych okresów i stawek amortyzacji środków trwałych powinna być przez jednostkę
okresowo weryfikowana, powodując odpowiednią korektę dokonywanych w następnych latach obrotowych
odpisów amortyzacyjnych.
8)
Art. 8 ust. 1. Określając zasady (politykę) rachunkowości należy zapewnić wyodrębnienie w rachunkowości
wszystkich zdarzeń istotnych do oceny sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki,
przy zachowaniu zasady ostrożności, o której mowa w art. 7.
9)
Art. 4 ust. 1 i 4 ustawy o rachunkowości:
Art. 4 ust. 1. Jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno
przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy.
Art. 4 ust. 4. Jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli
nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1.
TEL.

Artykuł w formacie PDF

Transkrypt

Podobne dokumenty

Informacja o zarządzaniu składnikami mienia trwałego w roku 2014

P R O T O K Ó Ł przeniesienia środków trwałych i wyposażenia w

Pobierz program - Centrum Promocji i Szkolenia SYSTEM

Definicja środka trwałego Środkami trwałymi w rozumieniu ustawy o

Program wykładu - pomorski.kidp.pl

Darowizna sprzętu dydaktycznego - Biuletyn Finanse Publiczne BDO

pobierz plik - Urząd Gminy w Chojnicach

Ustawa o rachunkowości

pobierz - Regionalna Izba Obrachunkowa w Poznaniu