A prospective trial comparing the Holland nail with the dynamic hip

Badania prospektywne porównujące gwóźdź Hollanda z dynamiczną śrubą biodra w
leczeniu przezkrętarzowych złamań kości udowe j
N. J. Little, V. Verma, C. Fernando, D. S. Elliott, A. Khaleel
St Peter’s Hospital, Chertsey, England
J Bone Joint Surg [Br] 2008;90-B:1073-8.
Porównywaliśmy wyniki leczenia pacjentów ze złamaniem przezkrętarzowym kości udowej
leczonych długim, śródszpikowym, blokowanym gwoździem Hollanda z pacjentami leczonymi z
użyciem dynamicznej śruby biodra (DHS).
Każdy pacjent z pozatorebkowym złamaniem bliższego końca kości udowej był
kwalifikowany do leczenia operacyjnego z użyciem gwoździa Hollanda lub DHS. Leczyliśmy 92
pacjentów gwoździem Hollanda i 98 przy użyciu DHS. Ocena chorego przed operacją
obejmowała mini mental test, aktywność ruchową pacjenta, rodzaj złamania oraz ocenę
anestezjologiczną wg American Society of Anesthesiologists. Śródoperacyjnie oceniano czas
znieczulenia, czas zabiegu, czas naświetlania oraz utratę krwi. Ocena pooperacyjna obejmowała
czas mobilizacji chorego, infekcję rany, czas pobytu na oddziale, okres potrzebny do uzyskania
zrostu i śmiertelność.
Nie stwierdziliśmy wyraźnej różnicy w ocenie przedoperacyjnej chorych. Średni czas
znieczulenia i zabiegu operacyjnego był krótszy w grupie chorych leczonych DHS niż w grupie
leczonych gwoździem Hollanda (odpowiednio 29.7 vs 40.4 minut, p < 0.001; i 40.3 vs 54 minut,
p < 0.001). W grupie DHS stwierdzono większą średnią utratę krwi (odpowiednio 160 ml vs 78
ml, p < 0.001). Średni czas uruchomienia chorego po zabiegu był krótszy w grupie chorych
leczonych gwoździem Hollanda niż w grupie DHS (DHS 4.3 dni, Holland 3.6 dni, p = 0.012). W
grupie chorych z DHS więcej potrzebowało transfuzji krwi po zabiegu (23 vs 7, p = 0.003), a
średni czas naświetlania podczas zabiegu był krótszy w grupie DHS (DHS 0.9 minut vs Holland
1.56 minut, p < 0.001). W grupie chorych z DHS u 2 doszło do złamania śruby, a jeden z tych
pacjentów leczony był ponownie z użyciem gwoździa Hollanda. Nie wykonano ani jednego
zabiegu rewizyjnego w grupie chorych z gwoździem Hollanda. U wszystkich chorych
stwierdzono wygojenie złamania w badaniu kontrolnym rok po zabiegu.
Uważamy, że śruba DHS może być implantowana szybciej i z mniejszą ekspozycją na
naświetlanie niż przy stosowaniu gwoździa Hollanda, jednakże utrata krwi i konieczność
transfuzji krwi po zabiegu jest większa u tych chorych. Zastosowanie gwoździa Hollanda
pozwala chorym na szybszą i bardziej efektywną mobilizację po zabiegu. Z tego powodu
gwoźdź Hollanda jest preferowaną u nas metodą leczenia omawianych złamań kości udowej.